Τρίτη 22 Σεπτεμβρίου 2009

«Επιστρέφοντας» στη Σύλβια Πλαθ...

Η κορυφαία ποιήτρια, Σύλβια Πλαθ, «καταφύγιο» σε δύσκολες στιγμές, απαγγέλει το ποίημα «Άριελ», από το οποίο πήρε το όνομά της η πιο γνωστή της συλλογή. Εκδόθηκε το 1964, ένα χρόνο μετά την αυτοκτονία της, στις 11 Φεβρουαρίου 1963.

Άριελ
Ακινησία στο σκοτάδι
Κι ύστερα το άυλο μπλε
Ξεχείλισμα των κορυφών και του βάθους.

Λέαινα του Θεού!
Γινόμαστε ένα
Άξονας από φτέρνες και γόνατα!- Το αυλάκι

Σκίζεται και τρέχει, αδελφή
Της καφετιάς αψίδας
Του λαιμού που εγώ δεν φτάνω,

Νέγρικα μάτια
Βατόμουρα ρίχνουν σκοτεινά
Αγκίστρια-

Μαύρου αίματος γουλιές γλυκές
Σκιές.
Κάτι άλλο

Μες στον αγέρα με τραβά -
Μηροί, μαλλιά;
Νιφάδες απ' τις φτέρνες μου.

Λευκή
Γκοντάιβα, ξεφλουδίζομαι-
Χέρια νεκρά, νεκρές ακαμψίες.

Και τώρα εγώ
Αφρός σταριού, στραφτάλισμα θαλάσσης.
Το κλάμα του παιδιού

Το λιώνει ο τοίχος.
Κι εγώ
Είμαι το βέλος,

Η δροσοσταγόνα που ίπταται
Αυτοκτονική, ένα με την κούρσα
Μέσα στο κόκκινο

Μάτι, το καζάνι της πρωΐας.
(μετάφραση: Κατερίνα Ηλιοπούλου, Ελένη Ηλιοπούλου)

8 σχόλια:

Νίκος Ματσαμπλόκος είπε...

Κι εκεί που λέγαμε συνήλθε το παιδί, μπόρα ήταν και πέρασε, να 'τα μας πάλι...

Ανώνυμος είπε...

Ωχ, υποτροπίασε ο πιγκουίνος, γιατί μας το κάνεις αυτό, δεν μας λυπάσαι?????????????????????????
ΚΑΜΕΝ

Γκεστ είπε...

Εχει καμιά σχέση το ποίημα μ' αυτό;

http://www.youtube.com/watch?v=hcmu3bIwaf0

Kiki είπε...

Δεν είμαστε καλά!

Πιγκουίνος είπε...

Έλα Κική, μην είσαι αρνητική...

Kiki είπε...

Δηλαδή, εσένα, τώρα, αυτό το ...παραλήρημα σου αρέσει! Και είμαι εγώ αρνητική! Μη χειρότερα!

Νίκος Ματσαμπλόκος είπε...

Ρε Κική, δεν φταίει η Πλαθ ή ο πιγκουίνος που εσύ δεν μπορείς να πιάσεις το νόημα.

Οπως λέει και ο μεγάλος: http://www.youtube.com/watch?v=O9u2I1kzck4

Kiki είπε...

Μα, η δροσοσταγόνα που ίπταται? Δεν μπορώ!
Κάθησα και το διάβασα κιόλας, αλλά τίποτα, δεν αισθάνομαι πιο πνευματώδης. Άμα είναι ρηχός ο άνθρωπος...