Κυριακή 29 Ιουλίου 2012

Οι... επαναστάτες ακόμη βρίζουν την Κέλερ...

Το θέμα με τις υποτιθέμενες δηλώσεις της Γερμανίδας σημαιοφόρου των Ολυμπιακών Αγώνων, Νατάσα Κέλερ κατά των Ελλήνων, οι οποίες κατέκλυσαν τα... επαναστατικά και αντιμνημονιακά σάιτ, εξακολουθούν ακόμη και σήμερα να εξοργίζουν κάποιους... αγωνιστές!
Μπορεί να μην έγιναν ποτέ, μπορεί όλοι πλέον να ξέρουμε πως επρόκειτο για πλάκα Ελλήνων δημοσιογράφων, που κάποιοι μετέτρεψαν σε «είδηση», ωστόσο οι επαναστάτες του Facebook συνεχίζουν να τη βρίζουν και να την προσβάλουν με εκφράσεις πεζοδρομίου, όπως και τη χώρα της.
Πώς γίνεται όλοι αυτοί να μην έχουν πάρει χαμπάρι εδώ και ημέρες ότι το ζήτημα απλώς δεν υφίσταται και να καταφέρονται σε βάρος μίας αθλήτριας που δεν έχει πειράξει κανέναν τους; Και το αστείο (ένα ακόμη...) είναι ότι πρόκειται για ανθρώπους που ενώ νομίζουν ότι ξέρουν ένα σωρό σκοτεινά μυστικά -από συνομωσίες συμφερόντων κατά της χώρας μας μέχρι για τις «προδοσίες» πολιτικών, ΜΜΕ κλπ.- αποκαλύπτεται πως τελικά δεν κατέχουν ούτε την απλή επικαιρότητα.
Αυτοί, που έχουν πέσει θύματα μίας απλής φάρσας και ακόμη δεν το έχουν καταλάβει, θα ανατρέψουν το σύστημα και το κατεστημένο;
Τέλος, εκείνοι οι Ελληνάρες που έγραψαν τα λόγια στη φωτογραφία, ελληνικά στο σχολείο δεν έμαθαν;

Σάββατο 28 Ιουλίου 2012

Άουσβιτς: Συναισθήματα και εικόνες από μία εμπειρία ζωής...

Η επίσκεψη στο Άουσβιτς Ι και Άουσβιτς ΙΙ Μπιρκενάου αποτελεί εμπειρία ζωής. Περίπου 1,3 εκατομμύρια άνθρωποι άφησαν την τελευταία τους πνοή στα δύο μεγαλύτερα ναζιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης και εξόντωσης, όπου ο θάνατος «αγκαλιάζει» τον επισκέπτη ακόμη και σήμερα, 67 χρόνια μετά την απελευθέρωσή τους από τους στρατιώτες της Σοβιετικής Ένωσης.
Πριν από λίγες ημέρες βρέθηκα και περπάτησα σε αυτά τα μέρη, όπου γράφτηκαν οι πιο μαύρες σελίδες του Β' Παγκοσμίου Πολέμου και του 20ού αιώνα γενικότερα. Όποιος πηγαίνει εκεί, στη μικρή πόλη Όσβιετσιμ (το όνομα της στα πολωνικά) που βρίσκεται 64 χιλιόμετρα έξω από την Κρακοβία, κυριεύεται από πλήθος συναισθημάτων και αισθάνεται ρίγος από τη στιγμή που αντικρίζει την επιγραφή «Arbeit macht frei» στην είσοδο του Άουσβιτς Ι μέχρι και την έξοδό του από την πύλη του Άουσβιτς ΙΙ, που σημαίνει και την ολοκλήρωση της επίσκεψής του στο μουσείο (δημιουργήθηκε με νόμο του 1947). 
Ενδιάμεσα έχει βαδίσει πάνω στα χνάρια που άφησαν εκατομμύρια άνθρωποι τις τελευταίες στιγμές της ζωής τους, έχει περπατήσει στη ράμπα όπου γινόταν η διαλογή τους από τους ναζί λίγα λεπτά αφότου άδειαζε το τρένο που τους μετέφερε οδηγώντας τους περισσότερους στον θάνατο, έχει μπει στους θαλάμους αερίων, στα κρεματόρια, στους υπόλοιπους τόπους εκτέλεσης, στις αίθουσες βασανιστηρίων, στα κτίρια που διέμεναν υπό φρικτές συνθήκες.
Πώς μπορεί, αλήθεια, κάποιος να αισθανθεί βλέποντας τα απομεινάρια μαλλιών των νεκρών που έκοψαν οι ναζί προκειμένου να τα χρησιμοποιήσουν ως πρώτη ύλη (στο μουσείο εκτίθεται επτά τόνοι και ύφασμα που προέρχεται από αυτά!), τις φωτογραφίες τους με ημερομηνίες εισόδου και θανάτου, τις βαλίτσες τους, τα γυαλιά τους, τα παπούτσια τους, τις οδοντόβουρτσές τους, τα σκεύη τους, τις κούκλες των κοριτσιών, τα παπουτσάκια των μωρών, αλλά και τα κουτιά με το δηλητήριο (Κυκλώνας Β), που έριχναν οι ναζί στους θαλάμους αερίων για να τους εξοντώσουν αφού νωρίτερα τους είχαν πει ότι θα έκαναν ντους;
Οι χώροι του μουσείου (δεν υπάρχει εισιτήριο αλλά ο επισκέπτης πληρώνει μόνο αν θέλει να ενταχθεί σε γκρουπ με ξεναγό, κάτι που δεν είναι υποχρεωτικό) γεμίζουν από πολυπληθείς ομάδες Εβραίων, που φέρουν διακριτικά της καταγωγής τους (κυρίως σημαίες) αλλά και πολλούς ακόμη, οι οποίοι περιηγούνται στα μπλοκ, στους κοιτώνες, όπου αναπαρίσταται η ζωή στα στρατόπεδα. Οι συνθήκες υγιεινής ήταν ανύπαρκτες, οι κρατούμενοι κοιμόνταν πάνω σε άχυρα ή στριμωγμένοι σε κρεβάτια, ενώ αν ξέφευγαν από τους θαλάμους αερίων, ήταν πολύ πιθανό να πεθάνουν από τις κακουχίες.
Tο πρώτο στρατόπεδο άνοιξε το 1940 στον χώρο πρώην στρατώνα και οι πρώτοι κρατούμενοι -784 Πολωνοί από τη φυλακή του Τάρνοβ- έφτασαν στις 14 Ιουνίου. Το 1941 άρχισε να χτίζεται το Μπίκερναου, ενώ το 1942 δημιουργήθηκε το Άουσβιτς ΙΙΙ Μονοβίτσε, που ήταν στρατόπεδο εργασίας. Παράλληλα, ως το 1944 λειτούργησαν 40 υποστρατόπεδα που υπάγονταν στο Άουσβιτς.
Ο καθένας πρέπει κάποια στιγμή να επισκεφτεί το Άουσβιτς, που ένας επιζών χαρακτήρισε «τη μεγαλύτερη ήττα του Θεού και του ανθρώπου». Πρόκειται για συγκλονιστική εμπειρία, που θα μείνει για πάντα χαραγμένη στη μνήμη. Πώς είναι δυνατόν κάποιος να ξεχάσει π.χ. τα κορίτσια που είδε να βγαίνουν από το κτίριο με τον θάλαμο αερίων και το κρεματόριο κλαίγοντας και αγκαλιασμένες;
Οι φωτογραφίες δεν είναι πολλές, είναι πάντως περισσότερες από όσες σκεφτόμουν αρχικά να βγάλω. Εκεί, άλλωστε, δεν πάει κανένας για τουρισμό και μου φαινόταν αδιανόητο να τραβάω μέρη που άνθρωποι θανατώθηκαν με τον πλέον φρικτό τρόπο, που βασανίστηκαν. Ωστόσο, σκέφτηκα ότι βρίσκομαι σε τόπο ιστορικό και αισθάνθηκα ότι θα έπρεπε να έχω κάποιες εικόνες για να τις δουν και άλλοι. Ακόμη και ένας να τις δει, θα μπορέσει -ίσως- να εκτιμήσει καλύτερα τι συνέβη στο Άουσβιτς. 
Δεν τράβηξα καμία, πάντως, στους εσωτερικούς χώρους. Δεν θα μπορούσα να κάνω κάτι τέτοιο π.χ. στον θάλαμο αερίων μιας και πρόκειται για τόπους ιερούς, όπου χιλιάδες έχασαν τη ζωή τους. Μάλιστα, βλέποντας τους περισσότερους επισκέπτες να βγάζουν φωτογραφίες, τα φλας να αστράφτουν συνεχώς ή ακόμη και κάποιους να ποζάρουν -ενίοτε χαμογελώντας- μπροστά από τους θαλάμους αερίων λες και πρόκειται για τουριστική ατραξιόν, σκεφτόμουν ότι δεν ξέρουν που βρίσκονται και δεν μπορούν να αντιληφθούν τι τράβηξαν οι κρατούμενοι, πόσο φρικτές ήταν οι τελευταίες τους στιγμές...
Παρακάτω, βλέπετε τις φωτογραφίες (κάντε κλικ για καλύτερη ανάλυση). Υπάρχει και μία μικρή επεξήγηση στην καθεμία.
 
H είσοδος στο Άουσβιτς Ι με την επιγραφή «Arbeit macht frei» (η εργασία απελευθερώνει). Είχε κλαπεί το 2009 αλλά βρέθηκε.
Κάθε φορά που έβγαιναν για εργασία ή επέστρεφαν οι κρατούμενοι, υπήρχε ορχήστρα δίπλα στην είσοδο που έπαιζε εμβατήρια ώστε να τους «βοηθάει» να περπατούν με ρυθμό για να τους καταμετρούν οι ναζί.

Το «μπλοκ 11» ή αλλιώς το «μπλοκ του θανάτου». Εδώ έγινε η πρώτη δοκιμή εκτέλεσης με «Κυκλώνα Β» με θύματα 600 Ρώσους αιχμαλώτους και 250 ασθενεις από το νοσοκομείο του στρατοπέδου. 
Στο υπόγειο βρίσκονται πολλά κελιά. Ένα από αυτά έχει μόνο ένα μικρό άνοιγμα λίγων εκατοστών για να μπαίνει αέρας. Εκεί έβαζαν πολλούς κρατούμενους και πέθαιναν από έλλειψη οξυγόνου. 
Επίσης, υπάρχουν κελιά 90Χ90 εκ., όπου οι άνθρωποι δεν μπορούσαν ούτε να σταθούν ούτε να ξαπλώσουν...
Στο ισόγειο, υπάρχει αίθουσα έκτακτου δικαστηρίου. Όσοι καταδικάζονταν σε θάνατο, μεταφέρονταν δίπλα στον χώρο που υπήρχε ανάμεσα στο «μπλοκ 11» και στο «μπλοκ 10» και εκτελούνταν. Όταν ήταν λίγα τα άτομα, οι εκτελέσεις γινόνταν και στο μπάνιο του «μπλοκ 11» αφού πρώτα είχαν γδυθεί. 
Το κτίριο που διακρίνεται ελάχιστα αριστερά είναι το «μπλοκ 10», στο οποίο ο Καρλ Κλάουμπεργκ έκανε πειράματα γεννετικής σε κρατούμενες. Δεν είναι ανοιχτό στο κοινό.

Ο «τοίχος των θανατώσεων» ανάμεσα στο «μπλοκ 10» και στο «μπλοκ 11». Ο αυθεντικός έχει καταστραφεί και οι υπεύθυνοι του μουσείου αποφάσισαν να δημιουργήσουν ακριβές αντίγραφό του.
Τα παράθυρα των δύο «μπλοκ» που έβλεπαν σε αυτόν τον χώρο ήταν πάντα ερμητικά κλειστά (δείτε το πάνω παράθυρο από το «μπλοκ 10» της προηγούμενης φωτογραφίας). Οι κρατούμενοι άκουγαν τους πυροβολισμούς αλλά δεν έβλεπαν τις εκτελέσεις.

Ο πρώτος θάλαμος αερίων και το κρεματόριο στο Άουσβιτς Ι. Οι μοναδικοί που διασώζονται. Οι άνθρωποι έμπαιναν από την πόρτα και «έβγαιναν» από την καμινάδα...
Στο δεξί μέρος (όπως βλέπουμε) και στο βάθος, βρίσκεται ο θάλαμος αερίων και αριστερά το κρεματόριο, όπου καθημερινά ο καθένας από τους τρεις μεγάλους φούρνους έκαιγε 350 πτώματα. Ενδιάμεσα, βέβαια, είχαν αφαιρεθεί χρυσά δόντια και πολύτιμα αντικείμενα από τα θύματα.
Λειτούργησαν ως το 1943 οπότε και δημιουργήθηκαν τέσσερα μεγαλύτερα συγκροτήματα στο Μπίρκεναου, όπου και γίνονταν στη συνέχεια οι εκτελέσεις.
Πίσω δεξιά διακρίνεται το σπίτι του πρώτου διοικητή του Άουσβιτς, Ρούντολφ Ες, ο οποίος διέμενε με τη γυναίκα του και τα πέντε παιδιά τους. Από την οικία του, που δεν είναι ανοιχτή στο κοινό, ακούγονταν συνεχώς κλασική μουσική...

Ακριβώς πίσω από το κρεματόριο και τον θάλαμο αερίων, βρίσκεται ο χώρος απαγχονισμού του Ρούντολφ Ες. Κατασκευάστηκε ειδικά για την εκτέλεσή του, που πραγματοποιήθηκε στις 16 Απριλίου 1947. 
Είχε καταδικαστεί σε θάνατο από δικαστήριο στη Βαρσοβία 14 ημέρες νωρίτερα και ενώ διέφευγε της σύλληψης ως τον Μάρτιο του 1946.

Η τρομακτική είσοδος στο Άουσβιτς ΙΙ Μπιρκενάου, στο χωριό Μζεζίνκα. Σε αντίθεση με το Άουσβιτς Ι, από το οποίο απέχει 3 χιλιόμετρα, που αποτελούσε το διοικητικό κέντρο του συγκροτήματος και όπου θανατώθηκαν «μόνο» 70.000 άνθρωποι, στο Μπιρκενάου εκτιμάται ότι έχασαν τη ζωή τους περίπου 1,2 εκατ..
Από τις συνολικά 300 παράγκες διασώζονται 67 αφού προς το τέλος του πολέμου οι ναζί έκαψαν τα περισσότερα κτίρια για να καλύψουν τα εγκλήματά τους. Στα σημεία των κτιρίων στέκονται μόνο οι καμινάδες, ενώ οι περιφράξεις δείχνουν το μέγεθός τους.

Η κατάληξη της σιδηροδρομικής γραμμής από τη μέσα πλευρά του Μπιρκενάου. Αριστέρα, στο βάθος, διακρίνεται η ράμπα όπου γινόταν η διαλογή των κρατουμένων. 
Τα τρένα έφταναν από κάθε γωνιά της Ευρώπης, ως και από την Ελλάδα αλλά και τη Νορβηγία, γεμάτα κυρίως με Εβραίους. Αρχικά χωρίζονταν οι άνδρες από τα γυναικόπαιδα και ύστερα εκείνοι-ες που μπορούσαν να δουλέψουν από τους υπόλοιπους. Οι τελευταίοι (παιδιά, ηλικιωμένοι, έγκυες, ανάπηροι), που αποτελούσαν το 80%, κατευθύνονταν μεμιάς στους θαλάμους.
Τις περισσότερες φορές υπεύθυνος για τις διαλογές ήταν ο διαβόητος γιατρός Γιόζεφ Μένγκελε.

Τα απομεινάρια ενός από τους θαλάμους αερίων και κρεματορίου που ανατίξαναν οι ναζί προς το τέλος του πολέμου. 
Ένα από τα τέσσερα μεγάλα τέτοια συγκροτήματα (υπήρχαν και δύο μικρότεροι θάλαμοι αερίων), καταστράφηκε από ανταρσία Εβραίων στις 7 Οκτωβρίου 1944. Επρόκειτο για ανθρώπους που δούλευαν στα κρεματόρια. Γυναίκες ειχαν μεταφέρει κρυφά εκρηκτική ύλη από τις βιομηχανικές εγκαταστάσεις στο στρατόπεδο και με αυτήν ανατίναξαν το κτίριο. Όλοι τους, περίπου 250, εκτελέστηκαν. 

Η είσοδος στο βεστιάριο ενός από τους κατεστραμένους θαλάμους αερίων και κρεματορίου στο Μπιρκενάου όπου οι κρατούμενοι γδύνονταν και πήγαιναν να συναντήσουν τον θάνατο. Κοντά βρίσκονταν ανοιχτοί χώροι όπου καίγονταν όσα πτώματα δεν ήταν δυνατόν να αποτεφρωθούν από τα τέσσερα μεγάλα κρεματόρια. 

Στον χώρο αυτό, όπως φαίνεται και στη φωτογραφία, όσοι θεωρούνταν ότι δεν ήταν σε θέση να δουλέψουν (είχαν ξεχωρίσει στη διάρκεια της διαλογής που είχε προηγηθεί λίγο νωρίτερα), περίμεναν κάποιες ώρες προκειμένου να αδειάσουν οι θάλαμοι αερίων ώστε να έρθει η σιερά τους. Προθάλαμος θανάτου...
Ανάμεσα στα ερείπια των κρεματορίων στο Μπιρκενάου βρίσκεται το Διεθνές Μνημείο προς Τιμή των Θυμάτων του ναζισμού. Εκεί υπάρχουν πλάκες σε πολλές γλώσσες. Αυτή είναι στα ελληνικά.

Παρασκευή 27 Ιουλίου 2012

Η Παπαχρήστου, η Κέλερ και η νέα... επαναστατική και αντιμνημονιακή «δημοσιογραφία»

Η επιστροφή στην Αθήνα από την όμορφη και δροσερή Κρακοβία, σήμανε και επιστροφή στην παράλογη ελληνική πραγματικότητα...
Πραγματικότητα που τις τελευταίες ημέρες έχει ως πρωταγωνίστρια τη Βούλα Παπαχρήστου, η οποία έκανε βλακώδες σχόλιο στο Twitter με συνέπεια να αποκλειστεί από τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Η πολύ αυστηρή τιμωρία που της επιβλήθηκε από την ΕΟΕ (και διάτρητη, όπως λένε όσοι γνωρίζουν τους κανονισμούς) αποτέλεσε την αφορμή για να ακουστούν και πάλι απίστευτα πράγματα τόσο από τους υποστηρικτές της 23χρονης τριπλουνίστριας όσο και από τους κατακριτές της.
Οι μεν άρχισαν τις κραυγές κατά εκείνων που έλαβαν την απόφαση (ως και τα λεφτά που έβγαλε ο Ισίδωρος Κούβελος στο εξωτερικό χρησιμοποιήθηκαν ως... επιχείρημα) ενώ φυσικά στο facebook άρχισαν όλα τα σούπερ γραφικά γκρουπ Ελληναράδων να δίνουν ρέστα για την Παπαχρήστου και να ζητούν να πάει εκείνη στο Λονδίνο και οι «προδότες» στη φυλακή!
Στην αντίπερα όχθη, οι «ευαίσθητοι» «αριστεροί» «στοχαστές» κατακεραύνωσαν την Παπαχρήστου για το σχόλιο και παράλληλα κατέφυγαν στις προηγούμενες αναρτήσεις της για να μας δείξουν ότι είναι εθνικίστρια, Χρυσαυγίτισσα ή κάτι παρεμφερές, άρα καλά να πάθει!
Τα ωραία συνεχίστηκαν σήμερα όταν... επαναστατικά και αντιμνημονιακά μπλογκ, ανακάλυψαν πως Γερμανίδα αθλήτρια έκανε χλευαστικό σχόλιο στο Twitter της για τους Έλληνες αθλητές. Όλα άρχισαν από τη χιομοριστική ανάρτηση Έλληνα δημοσιογράφου στο facebook, που βλέπετε στη φωτογραφία. Μάλιστα, κάποια... αξιόλογα και αξιόπιστα σάιτ του στυλ «Χωνί», έγραψαν ότι υπήρξε και Βρετανή αθλήτρια που μίλησε απαξιωτικά για τη χώρα μας και ενώ είχαν τη δήλωσή της, δεν είχαν το όνομά της! Στη φούρια τους να βγάλουν το «θέμα» κανένας από τους λειτουργούς της νέας μορφής δημοσιογραφίας δεν μπήκε στον κόπο να διασταυρώσει την εγκυρότητα των πληροφοριών.
Έτσι, η «είδηση» πέρασε, έγινε αναπαραγωγή της σε μεγάλο βαθμό και προκάλεσε σάλο. Εκείνοι που διακατέχονται από αντιγερμανικό μένος και θεωρούν πως γενικά όλοι οι άλλοι -κατώτεροι- λαοί συνομωτούν για να μας εξοντώσουν, έβγαλαν τη χολή τους κάνοντας προσβλητικά σχόλια για τη Γερμανίδα. Μάλιστα, η πάντα πρωτοπόρα στους αγώνες για την τιμή της Ελλάδας «Χρυσή Αυγή», εξέδωσε και ανακοίνωση! Οι καλύτεροι, πάντως, ήταν εκείνοι που ενώ είχαν ταχθεί στο πλευρό της Παπαχρήστου θεωρώντας πως κακώς τιμωρήθηκε για ένα αστειάκι, ζητούσαν να τιμωρηθεί η Κέλερ, που (υποτίθεται ότι) έκανε ακριβώς ότι και η... ηρωίδα τους.
Υπήρξαν πάντως και κάποιοι που ήταν περισσότερο ενημερωμένοι από τους «δημοσιογράφους» του «Χωνιού» και οι οποίοι αντέκρουσαν το δημοσίευμα. Αξίζει να δείτε τη δεύτερη φωτογραφία για το πώς απάντησε το «Χωνί» σε αυτούς (κάντε κλικ στην εικόνα). Αντιλαμβάνεται, λοιπόν, κανένας πως όταν αναφέρουμε σε ένα κείμενο τη φράση «αν αληθεύουν οι πληροφορίες», δικαιούμαστε να γράψουμε ό,τι θέλουμε και να το πλασάρουμε στον κόσμο. Έτσι, λειτουργεί η... επαναστατική δημοσιογραφία, που ήρθε να πάρει τη θέση της «καθεστωτικής»...
Φυσικά δεν διαβάζω «Χωνιά», «Ολυμπίες» κλπ. αλλά είμαι σχεδόν σίγουρος ότι σήμερα θα έριξαν όλο το βάρος στο τουίτ της Κέλερ και θα τους ξέφυγαν ειδήσεις (πραγματικές) όπως αυτή και αυτή που φανερώνουν πόσο πολύ αγαπάμε εμείς οι Έλληνες τη χώρα μας και πώς την κλέβουμε καθημερινά δικαιώνοντας εκείνους που έχουν πει τα πιο σκληρά πράγματα σε βάρος μας. Αλλά αυτά δεν τα λέμε, δεν πουλάνε σε αντίθεση με τα αναθέματα προς τους ξένους και τους «προδότες» πολιτικούς...

Παρασκευή 20 Ιουλίου 2012

Πετάει, πετάει (για Κρακοβία) ο Πιγκουίνος!

«Η πτήση με προορισμό την Κρακοβία είναι έτοιμη για απογείωση. Καλό ταξίδι στους επιβάτες, ανθρώπους και... Πιγκουίνο».
Εντάξει, δεν θα ειπωθεί ακριβώς έτσι αλλά το νόημα το πιάσατε. Τα ξημερώματα του Σαββάτου, ο Πιγκουίνος θα πετάει για την Κρακοβία, ένα ταξίδι που είχε προετοιμαστεί από τον Απρίλιο (και ως εκ τούτου κοστίζει ελάχιστα).
Ελπίζω ότι θα βρω χρόνο να γράψω κάτι από εκεί (όπου η ανώτερη θερμοκρασία στο τετραήμερο παραμονής μου προβλέπεται στους 25 βαθμούς) δύο λόγια.
Όπως και να έχει, καλές διακοπές σε όλους μας!

Πέμπτη 19 Ιουλίου 2012

Αντίο στον Κώστα Κλάββα...

Με καθυστέρηση, πράγματι, ο Πιγκουίνος αποχαιρετά τον Κώστα Κλάββα, έναν από τους πιο σημαντικούς Έλληνες μουσικούς, ο οποίος έφυγε από κοντά μας πριν από τρεις ημέρες.
Το τραγούδι που ερμηνεύουν η Ρίτα Κάντιλακ και ο Βαγγέλης Σειλινός από την ταινία «Αυτό το κάτι άλλο» (1963), ονομάζεται «η σκιά». Είναι από τα πιο όμορφα αλλά και λιγότερο γνωστά στον ελληνικό κινηματογράφο και φέρουν την υπογραφή του.
Αντίο...

Τετάρτη 18 Ιουλίου 2012

Το δάσος καιγόταν πίσω τους και αυτοί χόρευαν!!!

Η είδηση μεταφέρεται άνευ σχολιασμού από την ιστοσελίδα flashstar.gr. Δεν αξίζει, άλλωστε, κανενός είδους σχολιασμός.
«Αίσθηση  προκαλεί φωτογραφία και video που «τραβήχτηκε» τις πρώτες πρωινές ώρες σήμερα, στο πανηγύρι της Αγίας Μαρίνας, μετά την εκδήλωσης της πυρκαγιάς σε δασική έκταση στα Σελλά.
Στο φακό του φωτορεπόρτερ Γιάννη Πεφάνη, καταγράφεται ο κόσμος να γελά και να  γλεντά χορεύοντας ενώ πίσω τους στην κορυφογραμμή έχει ξεπροβάλλει το πύρινο μέτωπο. Η λήψη της φωτογραφίας έγινε στις τέσσερις σήμερα το πρωί, δηλαδή δυο ώρες μετά την έναρξη της φωτιάς.
Σύμφωνα με μαρτυρίες πολιτών  που βρέθηκαν στο χώρο της θρησκευτικής πανήγυρης, όταν οι φλόγες «ξεπήδησαν» από το βουνό και έγιναν αντιληπτές, ένας εκ των παρευρισκόμενων φώναξε «φωτιά». Τότε φέρεται μέλος του Συλλόγου της περιοχής να τον πλησίασε και να του ζήτησε να σιωπήσει για να μην θορυβηθεί ο κόσμος και διαλυθεί το πανηγύρι!».

Τρίτη 17 Ιουλίου 2012

Πάμε να πάρουμε πίσω την Πόλη!

Σύμφωνα με προφητεία του 1866 από το Άγιο Όρος, που φυσικά μόνο η «Ελεύθερη Ώρα» θα μπορούσε να αποκαλύψει, η Κωνσταντινούπολη είναι έτοιμη να «παρθεί», προφανώς και πάλι από τους Έλληνες!
Άντε λοιπόν, μην χάνουμε χρόνο. 
Επίθεσηηηηηηηηηηηη!

Δευτέρα 16 Ιουλίου 2012

«Πάμε να τους δείξουμε τι εστί Έλληνας»...

«Πάμε να τους δείξουμε τι εστί Έλληνας». Τη συγκεκριμένη δήλωση έκανε ο Γιάννης Γιαννιώτας, μέλος της Εθνικής Νέων ποδοσφαίρου, πριν από τον χθεσινό τελικό του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος απέναντι στην Ισπανία.
Τελικά, χάσαμε. Με άλλα λόγια, και σύμφωνα με τη λογική Γιαννιώτα, που είναι δημοφιλής στην Ελλάδα, οι άλλοι μάς έδειξαν «τι εστί Ισπανός»!
Κάποια στιγμή πρέπει να αντιληφθούμε ότι το να θεωρούμε πώς ο Έλληνας είναι κάτι ανώτερο από τους υπόλοιπους ανθρώπους των άλλων χωρών, είναι βλακώδες. Και το ίδιο ισχύει και για την ελληνική ψυχή, που δεν έχει περισσότερες ιδιότητες από τις ψυχές των άλλων όπως και το ελληνικό DNA, που δεν είναι simply the best, μιας και δεν έχει και πολλές ουσιαστικές διαφορές από τα άλλα.
Κάθε λαός -ναι, και ο δικός μας, ο εκλεκτός- έχει τα καλά του και τα κακά του. Όλοι οι λαοί δεν είναι, φυσικά, ίδιοι είναι όμως ίσοι!

Κυριακή 15 Ιουλίου 2012

Η φωτογραφία της εβδομάδας

Και εκεί που ο Βάλτερ Σουλτς έκανε κανό στην παραλία Νόσερ της Μασαχουσέτης, γύρισε πίσω του και είδε έναν λευκό καρχαρόα να τον ακολουθεί!
Ευτυχώς, διατήρησε την ψυχριαμία του και ο καρχαρίας τον προσπέρασε καθώς αποδείχθηκε ότι ήταν χορτάτος και απλώς πλησίασε στην ακτή για... βόλτα

Πέμπτη 12 Ιουλίου 2012

Ο Φοίβος Δεληβοριάς χθες στο Γκάζι


«Ο καθρέφτης» από τη χθεσινοβραδυνή συναυλία του Φοίβου Δεληβοριά στο Γκάζι, με τη Μάρθα Φριντζήλα

Τρίτη 10 Ιουλίου 2012

Έξι «κλικ» από το 16ο Αντιρατσιστικό Φεστιβάλ






Την Παρασκευή, το Σάββατο και την Κυριακή πραγματοποιήθηκε το 16ο Αντιρατσιστικό Φεστιβάλ.
Ο Πιγκουίνος πέρασε το τριήμερο από το πολύχρωμο Πάρκο Γουδή και μοιράζεται με τους αναγνώστες του έξι στιγμιότυπα από την όμορφη διοργάνωση.
Η πρώτη είναι από την έκθεση φωτογραφίας, η δεύτερη από την πολυεθνική κουζίνα που έκανε και πάλι θραύση (ο Πιγκουίνος προτίμησε μαντί από το Αφγανιστάν, δηλαδή πουγκάκια με κρέας και λαχανικά και σάλτσα γιαουρτιού), η τρίτη προσφέρει το μενού από τις κουζίνες των χωρών (κλικ για λεπτομέρειες), η τέταρτη δείχνει τα περίπτερα των ΜΚΟ, στην πέμπτη απεικονίζεται η Μάρθα Φριντζήλα στη συναυλία της το Σάββατο, ενώ η τελευταία δείχνει παραδοσιακούς αφρικανικούς χωρούς από το συγκρότημα Mandela Girls (με επιφύλαξη το όνομα).

Δευτέρα 9 Ιουλίου 2012

Πιο... υπεύθυνος γίνεται; Δεν γίνεται!

«Δεν μπορεί μία οριακή ή συγκυριακή πλειοψηφία να αποφασίζει το ξεπούλημα κερδοφόρων επιχειρήσεων».
Αφού πρώτα άφησε σαφέστατα να εννοηθεί ότι όσοι προχωρήσουν σε πώληση δημόσιας περιουσίας θα μπουν φυλακή, αφού απείλησε όλους εκείνους που δείχνουν ενδιαφέρον για να επενδύσουν στην Ελλάδα  λέγοντας πως θα χάσουν τα λεφτά που θα βάλουν (όταν αναλάβει την εξουσία), ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης Αλέξης Τσίπρας, έδωσε νέα διάσταση στην έννοια της δημοκρατίας με την παραπάνω δήλωση.
Η πλειοψηφία κατά τον επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ δεν δικαιούται να λαμβάνει αποφάσεις που δεν αρέσουν στον ίδιο και στις συντεχνίες των οποίων τα συμφέροντα προστατεύει. Προφανώς μία οριακή (μήπως και συγκυριακή;) μειοψηφία ξέρει καλύτερα και πρέπει αυτή να κάνει κουμάντο. Σωστά;
Η υπεύθυνη αντιπολίτευση στα καλύτερά της...

Τετάρτη 4 Ιουλίου 2012

4 Ιουλίου 2004: η ημέρα που πήραμε το Euro!

Σαν σήμερα η Ελλάδα έζησε την κορυφαία ποδοσφαιρική στιγμή στην ιστορία της.
Στις 4 Ιουλίου του 2004, η Εθνική μας ομάδα κέρδιζε τον τελικό του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος απέναντι στην Πορτογαλία (1-0 με γκολ του Άγγελου Χαριστέα) και ανέβαινε στην κορυφή της Ευρώπης ολοκληρώνοντας το μεγαλύτερο -ίσως- αθλητικό θαύμα όλων των εποχών! 
Το έχει, μήπως, ξεχάσει κανείς;

Τρίτη 3 Ιουλίου 2012

Ο δικτάτορας της Λευκορωσίας έχρισε διάδοχό του τον... 7χρονο γιο του, υπό το βλέμμα του Τσάβες

Ορισμένοι «ηγέτες» έχουν πλάκα (την οποία μπορείς να κάνεις εφόσον έχεις την τύχη να μην ανήκεις στον λαό τους).
Δύο από αυτούς, ο δικτάτορας της Λευκορωσίας Αλεξάντερ Λουκασένκο και ο Πρόεδρος της Βενεζουέλας Ούγκο Τσάβες συμμετείχαν πριν από λίγες ημέρες σε μία τελετή που διαφέρει απο τις άλλες και έλαβε χώρα στο παλάτι Μιραφλόρες του Καράκας.
Με κάθε επισημότητα, λοιπόν, ο αδίστακτος Λουκασένκο, που εξουσιάζει την πρώην σοβιετική δημοκρατία από το 1994, έχρισε τον μόλις επτάχρονο γιο του Νικολάι, διάδοχό του στην ηγεσία του κράτους. Ο μικρός (σε ηλικία, φυσικά) ηγέτης θα αναλάβει τα καθήκοντά του όταν ο μπαμπάς αφήσει τον μάταιο τούτο κόσμο για να πάει να κυβερνήσει στον ουρανό.
Άλλωστε, ο Νικολάι εκπαιδεύεται για να γίνει καλός δικτάτορας από πολύ μικρός καθώς συμμετέχει σε δημόσιες εκδηλώσεις από τα τρία του χρόνια!
Στο περιθώριο της εκδήλωσης, οι τρεις... άνδρες προφανώς θα συζήτησαν και για τις εμπορικές τους συναλλαγές καθώς μεταξύ άλλων η Βενεζουέλα παίρνει όπλα από τη Λευκορωσία και δίνει ως αντάλλαγμα πετρέλαιο (λογικά από αυτό το φθηνό που θα πρόσφερε και σε εμάς...).

Κυριακή 1 Ιουλίου 2012

Μία μαγευτική λίμνη στη Βολιβία αποτελεί τον μεγαλύτερο... καθρέπτη του κόσμου

Ο μεγαλύτερος... καθρέπτης του κόσμου.  Πρόκειται για την... αλατολίμνη Σαλάρ ντε Γιουνί της Βολιβίας. Έχει έκταση 12.000 τετραγωνικών χιλιομέτρων, βρίσκεται σε σε υψόμετρο 3.650 μέτρων και όταν είναι καλυμένη από νερό (στις υγρές περιόδους), το αλάτι που υπάρχει από κάτω, προσφέρει μαγευτικούς αντικατοπτρισμούς και εντυπωσιακές φωτογραφίες όπως αυτή.