Δευτέρα 31 Οκτωβρίου 2011

Το 2004 ζητούσαν από τους πολιτικούς να χαρίσουν τα χρέη της ΑΕΚ, χθες τους έβριζαν για τη φτώχεια μας...

Της μόδας έχουν γίνει τα πανό διαμαρτυρίας στα γήπεδα. Τα περισσότερα υποκινούν σε βία κατά των πολιτικών, στους οποίους αποδίδεται η αποκλειστική ευθύνη για την κατάντια της χώρας.
Ανάμεσα στους διαμαρτυρόμενους και οι οπαδοί της ΑΕΚ. Χθες ανήρτησαν τέσσερα πανό με περιεχόμενο ανάλογο αυτού της πρώτης φωτογραφίας. Στέκομαι στους φίλους της συγκεκριμένης ομάδας γιατί τέτοιες ημέρες πριν από επτά χρόνια, έδιναν αγώνα προκειμένου να μπει η χρεωμένη (και) τότε ομάδα τους στο περιβόητο άρθρο 44 ώστε να... φεσώσει το Δημόσιο.
Αρχικά, η κυβέρνηση της ΝΔ αρνούνταν με συνέπεια οι οπαδοί να ξεσηκωθούν. Το πανό της δεύτερης φωτογραφίας καταδεικνύει την αντίδρασή τους προς τους πολιτικούς εκείνης της εποχής. Όμως δεν έμειναν σε αυτό, έκαναν και πορείες! Η μία είχε 10.000 κόσμο, ενώ στη δεύτερη που έφτασε ως τη Ρηγίλλης, δέσποζε το τεράστιο πανό που έγραφε: «1922- Πρόσφυγες κυνηγημένοι από τους Τούρκους. 2004- Πρόσφυγες κυνηγημένοι από τους Έλληνες»!

Λίγες ημέρες αργότερα, η πίεση έπιασε τόπο, η... κυνηγημένη ΑΕΚ μπήκε στο 44 και το Δημόσιο έχασε -έπειτα από... λαϊκή απαίτηση- 28 εκατ. ευρώ!!! Τότε οι πολιτικοί ήταν καλοί.
Χθες, οι οπαδοί της ίδιας ομάδας, ενδεχομένως και κάποιοι που συμμετείχαν στις πορείες του 2004 απαιτώντας τη ζημιά του κράτους, διαμαρτύρονταν για την τραγική οικονομική κατάσταση της Ελλάδας και απειλούσαν τους πολιτικούς...
Φυσικά, η ΑΕΚ δεν ήταν η μοναδική ομάδα που εντάχθηκε στο 44.

Κυριακή 30 Οκτωβρίου 2011

Η φωτογραφία της εβδομάδας

Σωστικά συνεργεία απεγκλώβισαν μωράκι 14 ημερών μετά τον καταστροφικό σεισμό στην Κωνσταντινούπολη. Είχε αντέξει για 46 ώρες στα χαλάσματα.

Σάββατο 29 Οκτωβρίου 2011

Αυτή η χώρα δεν έχει σωτηρία...

Γενικά είμαι φύσει απαισιόδοξος και ίσως για αυτό μέχρι χθες να πίστευα ότι για την Ελλάδα δεν υπήρχε πραγματική ελπίδα σωτηρίας. Αλλά μετά και τα χθεσινά, με τα οποία ξεπεράσαμε τους εαυτούς μας, είμαι απόλυτα σίγουρος.
Αυτή η χώρα δεν έχει σωτηρία.
Σήμερα, παρατηρώ τους πανηγυρισμούς του... υπερήφανου λαού που τιμώρησε τους «προδότες» και ανέδειξε τη βία (την απόπειρα λιντσαρίσματος!) και το φάσκελο ως πράξη αντίδρασης στη δημοκρατία. Να δείτε που κανάλια και εφημερίδες θα κυνηγάνε για συνέντευξη και... αφιερώματα τον «γενναίο» μαθητή που μούντζωσε τους επίσημους στην παρέλαση της Λάρισας γιατί πλέον αυτός είναι ο σύγχρονος ήρωάς μας.
Δεν υπάρχει καν η δυνατότητα διαλόγου γιατί αν κάποιος πει αυτά που δεν «πρέπει» χαρακτηρίζεται προδότης... Φυσικά, αυτοκριτική, πρόταση για έξοδο από την κρίση και διάθεση προσφοράς δεν υφίσταινται, ενώ οι κραυγές έχουν σκεπάσει τους πάντες και τα πάντα.

Πλέον, προσωπικά, φοβάμαι ακόμη και για το αν θα αντέξει η δημοκρατία (δεν αναφέρομαι, φυσικά, στη φυλλάδα που πανηγυρίζει για το «νέο Όχι», αυτή θα κάνει χρυσές δουλειές).
Καληνύχτα...

Παρασκευή 28 Οκτωβρίου 2011

Ναι, υπάρχει και ένας σοβαρός αριστερός!

Στη σημερινή ημέρα ντροπής (βέβαια για πολλούς σήμερα έγινε κάτι για το οποίο θα πρέπει να είμαστε υπερήφανοι, μουτζώσαμε, ρίξαμε αυγά και χτυπήσαμε πολιτικούς δείχνοντας ότι κάτι καινούργιο ανατέλλει!..), θα σταθώ μόνο στην πολιτική γενναιότητα του Φώτη Κουβέλη.
Ήταν ο μοναδικός από την αριστερά που καταδίκασε όσα αμαύρωσαν την επέτειο (δεν αναφέρομαι, βέβαια, στις παρελάσεις, οι οποίες δεν πρέπει καν να γίνονται), πήρε αποστάσεις από τους επαναστάτες της πεντάρας που γρονθοκόπησαν πισώπλατα πολιτικούς και τόλμησε να πάει κόντρα στο ρεύμα.
Κινδυνεύοντας, βέβαια, να χαρακτηριστεί -και αυτός- προδότης από τους υποκριτές που έχουν γεμίσει αυτή τη χώρα...
Εύγε!

Πέμπτη 27 Οκτωβρίου 2011

Βάλτε τον μπροστά για να πάρει μπρος η χώρα!

Οικονομολόγος δεν είμαι αλλά από τα λίγα που έχω διαβάσει και από τα πρώτα πράγματα που ακούω να λένε κάποιοι ειδικοί τώρα στην τηλεόραση, η απόφαση για «κούρεμα» 50% του χρέους -αν και θα έπρεπε να μην είχε συμβεί- είναι μάλλον θετική εξέλιξη εδώ που φτάσαμε και μας προσφέρει τουλάχιστον μία «ανάσα».
Ίσως, όμως, να μας προσφέρει και την τελευταία ευκαιρία να ανασυνταχθούμε ως κοινωνία, ως χώρα. Αλλά επειδή για να συμβεί αυτό, θα πρέπει να συνεχίσουμε στο δύσκολο δρόμο (λιτότητα, ιδιωτικοποιήσεις, μείωση δαπανών κλπ.) και με δεδομένο ότι από μόνο του ένα κόμμα δεν είναι σε θέση να τα καταφέρει, ήρθε η ώρα οι υπεύθυνες, όπως αυτοαποκαλούνται, πολιτικές δυνάμεις να συνεννοηθούν και να δημιουργήσουν κυβέρνηση «εκτάκτου ανάγκης».
Μία κυβέρνηση που θα στηρίζεται σε συγκεκριμένες κοινές αρχές (πχ. παραμονή στο ευρώ, αλληλεγγύη στους αδύναμους, υλοποίηση προγράμματος ιδιωτικοποιήσεων κλπ.), θα έχει τη στήριξη των κομμάτων και επικεφαλής τον Αλέκο Παπαδόπουλο. Έναν πολιτικό, ο οποίος είναι άτεγκτος, εργατικός, σοβαρός, ξέρει τι πρέπει να κάνει και πώς να το κάνει και πάνω από όλα είναι ρεαλιστής και δεν έχει καμία -μα καμία- σχέση με τον λαϊκισμό.
Ας τον βάλουν, λοιπόν, μπροστά και ας τον βοηθήσουν να τα βγάλει πέρα με τις δυσκολίες που θα συναντήσει, παρέχοντάς του ελευθερία κινήσεων και προστασία από διάφορους Φωτόπουλους, Μπαλασόπουλους, Λυμπερόπουλους κλπ.
Και ας βρει ο Παπαδόπουλος εκείνους που θα στελεχώσουν την κυβέρνησή του, ας εργαστούν όλοι μαζί σκληρά ώστε οι θυσίες μας να πιάσουν, επιτέλους, τόπο...

Τετάρτη 26 Οκτωβρίου 2011

Ένα σύνθημα σε τοίχο του Θησείου

Το αγαπημένο «σύνθημα» του Πιγκουίνου, χθες σε τοίχο του Θησείου (όχι, δεν το έγραψα εγώ!).
Κάποιοι Έλληνες, ευτυχώς, είναι συνειδητοποιημένοι...
Λίγο πιο πάνω, υπήρχε ένα άλλο για λευτεριά στους αγωνιστές (λέμε τώρα) των Πυρήνων της Φωτιάς και ένα στενό πιο κάτω το «θάνατος στους πολιτικούς».
Επέλεξα να φωτογραφίσω αυτό.

Τρίτη 25 Οκτωβρίου 2011

Ενοχλητικές αλήθειες από το «Ράδιο Αρβύλα»


Τους... Αρβύλες τους παρακολουθώ, συνήθως, χωρίς όμως να τους έχω και ιδιαίτερη αδυναμία. Ωστόσο, οφείλω να τους παραδεχθώ για όσα είπαν χθες στο παραπάνω σκετσάκι, που προηγήθηκε την έναρξης της εκπομπής τους.
Είχα την εντύπωση ότι και αυτοί, όπως οι περισσότεροι στην τηλεόραση, θέλοντας να γίνουν αρεστοί στο κοινό τους, δεν λένε τα πράγματα όπως ακριβώς έχουν αλλά αντίθετα, χαϊδεύουν αυτιά για να ανεβάσουν τη θεαματικότητά τους. Άλλωστε, όπως έχω γράψει κι άλλες φορές, το εύκολο είναι να φορτώνουμε όλα τα κακά στους πολιτικούς, βγάζοντας απέξω τους εαυτούς μας. Όσοι αυτή την εποχή βρίζουν τους πολιτικούς, μαζεύουν και το περισσότερο κοινό, συνήθως «αγανακτισμένο».
Οφείλω, λοιπόν, να τους παραδεχθώ και μακάρι να ακολουθήσουν κι άλλοι μήπως κάποιοι από τον λαό αντιληφθούν για ποιους λόγους φτάσαμε εδώ που φτάσαμε...

Δευτέρα 24 Οκτωβρίου 2011

«Δημιουργία Ξανά»

Μέσα στο σκηνικό κατάθλιψης και γενικότερης σύγχισης, στο οποίο ζούμε, μία παρέα ανθρώπων με επικεφαλής τον Θάνο Τζίμερο, ίδρυσε το κίνημα «Δημιουργία Ξανά», το οποίο φιλοδοξεί να μετασχηματιστεί σε πολιτικό φορέα.
Δηλώνει την απέχθειά του στο πολιτικό σύστημα αλλά σε αντίθεση με όλα σχεδόν τα υπόλοιπα κόμματα ή κινήματα, που μόνο αφορίζουν τους πάντες και τα πάντα, προτείνει λύσεις που θα κάνουν καλύτερη την Ελλάδα. Διατυπώνει θέσεις και προτάσεις με την ελπίδα ότι στο τέλος θα προκύψει κάτι θετικό, κάτι δημιουργικό για την κοινωνία.
Βέβαια, προσωπικά δεν πιστεύω ότι οι Έλληνες θα αλλάξουν ποτέ νοοτροπία, κάτι που είναι απολύτως αναγκαίο για να υιοθετήσουν τις προτάσεις της «Δημιουργίας Ξανά» ώστε να αλλάξει και η χώρα. Εδώ, στα μέρη μας, π.χ. δεν «περνά» ούτε ο αντικαπνιστικός νόμος, που σε όλη την Ευρώπη θεωρείται δεδομένος. Ως εκ τούτου δεν είμαι ιδιαίτερα αισιόδοξος σχετικά με την αποδοχή και την επιτυχία της κίνησης.
Τέλος πάντων, δεν... προσηλυτίζω κανέναν, άλλωστε δεν αποτελώ (τουλάχιστον ακόμη) μέρος της. Ωστόσο, είναι ενδιαφέρουσα και φιλοδοξεί να φέρει κάτι νέο. Τις θέσεις της τις βρίσκετε εδώ. Ρίξτε μια ματιά, ίσως βρείτε πράγματα που εκφράζουν και εσάς.

Κυριακή 23 Οκτωβρίου 2011

Σκοτώθηκε στη Μαλαισία ο Σιμοντσέλι!

Ο αθλητισμός, δυστυχώς, έχει και τις άσχημες, τις τραγικές του στιγμές.
Πριν από λίγο, ο Μάρκο Σιμοντσέλι, ένας από τους κορυφαίους αναβάτες στο Πρωτάθλημα Moto GP, άφησε την τελευταία του πνοή σε νοσοκομείο της Μαλαισίας, καθώς τραυματίστηκε πολύ σοβαρά στη διάρκεια του αγώνα στην πίστα της Σεπάνγκ.
Ήταν μόλις 24 ετών.
Κρίμα...

Σάββατο 22 Οκτωβρίου 2011

Σινάτρα, Κόουλ: «They Can't Take That Away from Me»

Σάββατο σήμερα, ηρεμούμε (όσο μπορούμε)...
Φρανκ Σινάτρα και Νάταλι Κόουλ στο «They Can't Take That Away from Me» των Τζορτζ και Ίρα Γκέρσουιν.
Enjoy, που λέμε κι εμείς στην Ανταρκτική!

Παρασκευή 21 Οκτωβρίου 2011

Δεν αποδίδεται Δικαιοσύνη με μία σφαίρα στο κεφάλι. Ακόμη κι αν είναι του Καντάφι...

Η νέα -μετά Καντάφι- εποχή άρχισε από χθες στη Λιβύη. Αλλά δεν άρχισε καλά.
Οι αντικαθεστωτικοί σκότωσαν εν ψυχρώ τον συνταγματάρχη, τον οποίο λίγο νωρίτερα είχαν συλλάβει και τραυματίσει. Μάλιστα, λέγεται ότι τον εκτέλεσε ένας αρκετά νεαρός άνδρας, το πολύ ως 20 ετών.
Σύμφωνοι, ο Καντάφι ήταν στυγνός δικτάτορας, εγκληματίας, τύραννος και πολλά ακόμη αλλά όπως και να έχει, η Δικαιοσύνη δεν αποδίδεται με τέτοιες βάρβαρες μεθόδους. Οι αντικαθεστωτικοί τον έπιασαν, τον λιντσάρισαν και τον σκότωσαν με μία σφαίρα στο κεφάλι, ενώ εκείνος ήταν άοπλος, αβοήθητος, ανήμπορος να αντιδράσει και τους παρακαλούσε να μην πυροβολήσουν.
Το γεγονός ότι τον θανάτωσαν με τον φρικτό αυτόν τρόπο, δρώντας ακριβώς όπως θα έκανε εκείνος δηλαδή (!), είναι πολύ κακό σημάδι για το μέλλον. Το ότι «σκοτώθηκε στα χέρια της Επανάστασης», όπως ανέφεραν ανώτατα μέλη των αντικαθεστωτικών, μάλλον πρέπει να προκαλεί ανησυχία για το πώς σκοπεύουν να κυβερνήσουν αυτοί που τώρα έχουν την εξουσία καθώς και για το πώς θα αντιμετωπίσουν τους μέχρι πρότινος υποστηρικτές του Καντάφι.
Μακάρι να διαψευστώ...

Πέμπτη 20 Οκτωβρίου 2011

Έτσι γαμ... αυτοί που σας χρωστάνε!

Γιατί χαίρεται ο κόσμος μπαμπά; Μα γιατί, οι Έλληνες τσολιάδες (που λέει ο λόγος, σχεδόν όλοι ξένοι είναι) του Ολυμπιακού νίκησαν χθες τους Γερμαναράδες της Μπορούσια Ντόρτμουντ και με τον τρόπο αυτό αντιστάθηκαν στα καταχθόνια σχέδιά τους, υπενθυμίζοντας παράλληλα προς όλους πόσο ανώτεροι είμαστε.
Τους έβαλαν στη θέση τους και έβγαλαν το άχτι όλων μας απέναντι στους... ναζί, οι οποίοι έμαθαν πως «έτσι γαμ... αυτοί που σας χρωστάνε» (σύνθημα που δόνησε χθες το Καραϊσκάκη, αν κι έρχεται σε αντιπαράθεση με τα αντίστοιχα των «Αγανακτισμένων» που μας λένε ότι «δεν χρωστάμε, δεν πουλάμε» και τα σχετικά...).

Με τη λήξη του αγώνα το σύνθημα μπήκε σε αμέτρητους «τοίχους» και προφίλ στο facebook από υπερήφανους Έλληνες, καθώς για μία ακόμη φορά δείξαμε σε αυτούς πόσο μπροστά είμαστε. Άλλωστε, όταν εμείς χτίζαμε Παρθενώνες, εκείνοι βρίσκονταν ακόμη στα δένδρα. Ένα χαρακτηριστικό μήνυμα ανέφερε: «Μετά από αυτό οι Γερμανοί θα τρέμουν ακόμα και στο άκουσμα της λέξης Ελλάδα!».
Βέβαια, αυτοί είναι μέλη οργανωμένης και σοβαρής κοινωνίας, θα πάνε σήμερα στη δουλειά τους, δίχως να φοβούνται χαράτσια και απολύσεις, δίχως το φόβο της επιβίωσης και οι δρόμοι που θα περπατάνε, θα είναι καθαροί και όχι τίγκα στα σκουπίδια. Αυτοί, επίσης, θα συνεχίσουν να μας δανείζουν (όχι με το αζημίωτο φυσικά) για να εξακολουθούμε να πληρώνουμε μισθούς και συντάξεις.
Αλλά τι είναι όλα τα παραπάνω μπροστά στην τριάρα που τους έριξε η Ολυμπιακάρα; Σήμερα οι Γερμανοί ξύπνησαν ταπεινωμένοι, εμείς πάλι υπερήφανοι! Οι εφημερίδες μας τους ειρωνεύονται, πατώντας στα ίχνη άλλης «εφημερίδας», που προ ημερών έδωσε... πατριωτικό χαρακτήρα στο παιχνίδι, φτάνοντας στο σημείο να ντύσει τη Μέρκελ ναζί!
Μπράβο μας, λοιπόν, βρήκαμε λόγο να χαρούμε για το τίποτα! Και εις ανώτερα! Ζήτω η Ελλάς και Αγκέλα... φιλάκια (σίγουρα δεν κοιμήθηκε χθες...)!
ΥΓ. Έχει πλάκα: οι δύο χώρες που αποφασίζουν για την τύχη μας είναι η μισητή Γερμανία και η λιγότερο μισητή Γαλλία. Και τα χθεσινά «ελληνικά» γκολ τα πέτυχαν ένας Γερμανός (με ελληνικές, πάντως, ρίζες), ένας Γάλλος και ένας Γαλλοαλγερινός!

Τρίτη 18 Οκτωβρίου 2011

Καταδικάστηκε σε θάνατο επειδή έγινε Χριστιανός!

Ο 34χρονος Ιρανός πάστορας Yousef Nadarkhani, ο οποίος ασπάστηκε τον Χριστιανισμό στα 19 του, έχει καταδικαστεί σε θάνατο λόγω «αποστασίας»!
Τον Ιούνιο το Ανώτατο Δικαστήριο της χώρας ζήτησε επανεξέταση της υπόθεσής του υπογραμμίζοντας πως η εκτέλεση δεν θα προχωρήσει αν αποκηρύξει τη χριστιανική πίστη. Ωστόσο, στις 29 Σεπτεμβρίου εκείνος αρνήθηκε να κάνει κάτι τέτοιο.
Έτσι, η καταδίκη εξακολουθεί να υφίσταται και ως εκ τούτου ανά πάσα στιγμή κινδυνεύει με απαγχονισμό.
Είναι χαρακτηριστικό ότι λόγω των αντιδράσεων που προκλήθηκαν διεθνώς, οι αρχές του Ιράν… εξαφάνισαν πρόσφατα την κατηγορία της «αποστασίας» υποστηρίζοντας ψευδώς ότι η ποινή τού επιβλήθηκε –μεταξύ άλλων- για «βιασμό και διαφθορά» αν και ποτέ δεν κατηγορήθηκε για κάτι τέτοιο.

Αν επιθυμείτε, μπορείτε να υπογράψετε έκκληση της Διεθνούς Αμνηστίας εδώ προκειμένου να σωθεί και να μείνει ελεύθερος.

Δευτέρα 17 Οκτωβρίου 2011

Πέντε κείμενα για σκέψη και προβληματισμό

Κάνοντας... βόλτα στο διαδίκτυο το τελευταίο διάστημα, παρατηρώ ότι υπάρχουν αρκετοί δημοσιογράφοι και αρθογράφοι, που μας προσφέρουν την ευκαιρία να διαβάσουμε αξιόλογα κείμενα. Είναι κάτι που το έχουμε ανάγκη σε μία εποχή που κυριαρχεί πλήρως ο άναρθρος «επαναστατικός» και «αγανακτισμένος» λόγος κατά πάντων.
Αν και τα... επαναστατικά και -ως επί το πλείστον- λαϊκίστικα κείμενα παραμένουν η συντριπτική πλειοψηφία σε ΜΜΕ και μπλογκόσφαιρα, εμφανίζονται, στην αντίπερα όχθη, κάποιοι με ψύχραιμη σκέψη, που «βασανίζουν» το μυαλό τους αναζητώντας τις πραγματικές αιτίες της κρίσης αλλά και λύσεις στο αδιέξοδο. Κάποιοι που δεν διεκδικούν τη δημόσια αποδοχή με τον εύκολο και φθηνό τρόπο, δηλ. με βρισιές και απειλές κατά των πολιτικών. Αντίθετα, θέτουν το δάκτυλο επί των τύπων των ήλων και μας προσφέρουν τροφή για σκέψη μακριά από φωνές.
Αν λοιπόν έχετε λίγο χρόνο, προτείνω να διαβάσετε τον Κώστα Γιαννακίδη, τον Σταύρο Θεοδωράκη, τον Στάθη Τσαγκαρουσιάνο, τον Δημήτρη Καμπουράκη και τον Τάσο Παππά.
Δεν συμφωνώ απαραίτητα με όλα όσα λένε αλλά καταθέτουν τις απόψεις τους με επιχειρήματα -άρα έχει προηγηθεί σκέψη- για μία σειρά από ζητήματα που σχετίζονται με την κρίση και χωρίς να προσβάλουν, πράγμα σπάνιο στις ημέρες μας. Και μας δίνουν την ευκαιρία να καθίσουμε ψύχραιμα, να ζυγίσουμε τα πράγματα
και να συζητήσουμε. Το χρειαζόμαστε περισσότερο από κάθε άλλη φορά.

Κυριακή 16 Οκτωβρίου 2011

Η φωτογραφία της εβδομάδας

Αντικαθεστωτικοί Λίβυοι μαχητές πολεμούν στη Σύρτη, ενώ ένας σύντροφός τους αντί για όπλο κρατάει κιθάρα και παίζει μουσική, προφανώς για να τονώσει το φρόνημά τους!

Σάββατο 15 Οκτωβρίου 2011

Μπράβο στον Σαμαρά

Ο Πιγκουίνος δεν περίμενε ποτέ ότι θα φτάσει στο σημείο να πει μπράβο στον Αντώνη Σαμαρά και στη ΝΔ, με την οποία ούτε είχε ούτε θα έχει -σε αυτή τη ζωή τουλάχιστον!- καμία «φιλική» σχέση! Εντούτοις, οφείλει να απονείμει τα εύσημα στον επόμενο πρωθυπουργό (θα το πιούμε κι αυτό το ποτήρι...) καθώς πριν από λίγο διέγραψε από το κόμμα του το θλιβερό ανθρωπάκι που φέρει το όνομα Θύμιος Λυμπερόπουλος.
Αυτός ο «αγωνιστής» της πλάκας, ο πρόεδρος του ΣΑΤΑ, μίλησε σε συγκέντρωση ταξιτζήδων και είπε τα ακόλουθα... επαναστατικά για τον διοικητή του ΙΚΑ: «Του είπα ότι είναι το μεγαλύτερο φασισταριό. Του είπα ότι θα τον λιώσω μαζί με εσάς την επόμενη φορά που δεν θα πάρει πίσω αυτήν την εγκύκλιο».
Το συγκεκριμένο άτομο ξεστόμισε, βέβαια, και άλλα τέτοια τραμπούκικα εκτοξεύοντας βρισιές και απειλές σε βάρος όσων θεωρεί ότι αντιμάχονται τον «δίκαιο αγώνα» του. Και ο Σαμαράς φρόντισε, έστω και με καθυστέρηση, να διαχωρίσει τη θέση του.
Επέδειξε, δηλαδή, υπεύθυνη στάση σε αντίθεση με το ΠΑΣΟΚ που όταν βρισκόταν στην αντιπολίτευση, έσπευδε άκριτα και αναζητώντας μικροκομματικά οφέλη να συμπαρασταθεί σε κάτι τέτοιους τύπους, σε αυτά τα αρπακτικά και να βρεθεί δίπλα τους.
Κάπως έτσι, με τις πλάτες του ΠΑΣΟΚ, αναδείχθηκαν αυτοί οι απαράδεκτοι εργατοπατέρες, που ξέρουν να πουλάνε τσαμπουκάδες εκ του ασφαλούς. Κάτι Λυμπερόπουλοι, Φωτόπουλοι, Μπαλασόπουλοι κ.α. ανδρώθηκαν από το κόμμα που κυβερνά. Πριν από λίγα χρόνια ως κι ο Παπανδρέου έτρεχε στο πλευρό τους, φωτογραφιζόταν δίπλα τους. Τώρα, όμως, βρίσκονται εκείνοι απέναντί του και τον πολεμούν επειδή προσπαθεί να τους ξεβολέψει. Μα, το ΠΑΣΟΚ -σε μεγάλο βαθμό- τους έχει βολέψει και τους έχει καλομάθει...
Ποιος σου φταίει, λοιπόν, Γιώργο;

Παρασκευή 14 Οκτωβρίου 2011

Όλοι μαζί, όπως στα όργια;

Ένα κείμενο προς σκέψη του Κώστα Βαξεβάνη (μέσω του φίλου Σταύρου). Από τη lifo.
Είναι λίγο μεγάλο αλλά αξίζει τον κόπο και το χρόνο να διαβαστεί, καθώς προέρχεται από έναν δημοσιογράφο που τολμάει να γράψει ενοχλητικές -για τους πολλούς Νεοέλληνες- αλήθειες:
Ανάμεσα στο πολλά που παράγουν οι πρωτόγνωρες κοινωνικές εξελίξεις είναι και κάποια πλαδαρά, άυλα σχήματα. Μια ανησυχούσα ελαφρότητα παίρνει τη θέση της ελαφρότητας χωρίς ευθύνη. Αφού όλοι ανησυχούμε, όλοι φοβόμαστε, ίσως το «όλοι» να είναι και η απάντηση. «Όλοι μαζί» για να σωθούμε. Για τραγική ειρωνεία, αυτό το σλόγκαν της σωτηρίας ήταν το διαφημιστικό μότο μιας από τις τράπεζες, την εποχή που μας καλούσε «μαζί» να χρεωθούμε, αλλά όχι και «μαζί» να κερδίσουμε. Μια άλλη εταιρεία είχε για σλόγκαν της το «θέλω». Κάπως έτσι, στην αρχή οι λέξεις και μετά η ζωή μας έπαψαν να είναι μια ουσία κι έγιναν κάτι από διαφήμιση. Τα νοήματα έγιναν σποτάκια. Όλες οι ισχυρές έννοιες έχασαν το βάρος τους για να γίνουν προθέματα μιας καμπάνιας. Μέχρι που πιστέψαμε πως ζούμε σε διαφημιστική καμπάνια. Με ευτυχισμένες νοικοκυρές να πετάνε στον αέρα κουβάδες απ’ τη χαρά τους, κομψευόμενους τριαντάρηδες να φοράνε κουστούμι για ν’ αλείψουν μια φέτα Βιτάμ κι ευτυχισμένους σύγχρονους Τζον Μπόι να τρέχουν προς το λιβάδι στο οποίο δεν υπήρχε πια μικρό σπίτι, αλλά πολυκατοικία.
Και τώρα το «όλοι μαζί» πασχίζει να ξαναγίνει κοινωνική συμφωνία. Στις ομιλίες του πρωθυπουργού μπορείς να το μετρήσεις πάνω από δέκα φορές, ενώ στα γραπτά του Μίμη Ανδρουλάκη είναι το απαραίτητο συνοδευτικό του «πατριωτισμού». Ακόμη και στα μεσημεριανά των καναλιών, το «μαζί» εχει γίνει σαν τη σιλικόνη, κρέμεται από τα χείλια των παρουσιαστριών.
Δεν υπάρχει μεγαλύτερη ιστορική απάτη από το «όλοι μαζί». Η ιστορία ποτέ δεν κινήθηκε με ατμομηχανή τους πάντες. Ναι, οι μάζες και το «μαζί» αποτέλεσαν την ιστορική οντότητα, το τρένο, αλλά ποτέ δεν κίνησαν την ιστορία, όπως μας αρέσει να πιστεύουμε. Αντιθέτως, η ιστορία κινήθηκε πάντα από τις αντιθέσεις και τις ανάγκες της. Όπως ακριβώς οι άνθρωποι.
Στην ιστορία του ελληνικού κράτους αυτό είναι ευδιάκριτο. Το 1821 δεν το έκαναν όλοι μαζί. Εκκλησία και κοτζαμπάσηδες ήταν απ’ έξω. Από το 1821 έως το 1824, στην Ελλάδα έγινε ένας αιματηρός εμφύλιος, τον οποίο κρύβουν τα σχολικά εγχειρίδια. Προκειμένου να χρηματοδοτηθεί, μάλιστα, αυτός ο εμφύλιος, πήραμε το πρώτο δάνειο ως ελληνικό κράτος, του οποίου τα αποτελέσματα βλέπουμε και σήμερα. Το 1940 την εποποιία του «έθνους» δεν την έγραψαν «όλοι». Όταν απελευθερώθηκε η Ελλάδα, πάλι δεν ήταν όλοι μαζί. Οι συνεργάτες των Γερμανών έγιναν επίσημες κυβερνήσεις και πολλοί απ’ αυτούς που τους πολέμησαν «ανθέλληνες». Τη χούντα, πάλι, δεν την πολέμησαν όλοι μαζί. Αν στην Ελλάδα υπήρχαν τόσοι αντιστασιακοί όσα τα μετάλλια που μοιράστηκαν, τότε θα ήμασταν σήμερα μια αξιοπρεπής χώρα. Και αν όλοι μαζί νοιαζόμασταν για το μέλλον μας, σήμερα θα είχαμε πραγματικά μέλλον. Άρα, μαζί δεν ήμασταν ποτέ.
Η απαίτηση για μια συσπείρωση που θα έχει όλα τα στοιχεία μιας συναισθηματικής ομογενοποίησης των πάντων, ενός πολιτικού αυγοτάραχου, που θα έλεγε και η Μαρίκα Μητσοτάκη, είναι μια οφθαλμαπάτη που θέλει να βλέπει για νερό την έρημο των ιδεών και των οραμάτων. Το «όλοι μαζί» έχει ειλικρίνεια κι ενιαίο σκοπό ίσως μόνο στα όργια. Στην κοινωνία και την πολιτική είναι γεμάτο σκοπιμότητες.
Όλοι μαζί για μια κυβέρνηση που θα κάνει ό,τι δεν έκανε ο καθένας χώρια; Όλοι μαζί, δηλαδή οι τραπεζίτες με τα θύματά τους; Αυτός που θέλει ν’ αλλάξει τα πάντα με αυτόν που δεν θέλει ν’ αλλάξει τίποτα; Τι είναι αυτό στο οποίο θα συμφωνήσουμε;
Πάρτε, για παράδειγμα, τον πατριωτισμό. Όλοι θεωρούν τον εαυτό τους αξιωματικά πατριώτη. Πόσο πατριώτης είναι αυτός που σηκώνει τη σημαία, αλλά δεν πληρώνει τον φόρο του, με το επιχείρημα έστω πως δεν πληρώνουν οι «μεγάλοι»; Πόσο πατριώτης είναι αυτός που διαμαρτύρεται πως ξεπουλιέται η ελληνική επικράτεια, όταν ο ίδιος έχει εγκαταλείψει την επικράτεια που του ανήκει: το χωράφι του;
Δεν μπορούμε να πάμε «όλοι μαζί». Μπορούμε και πρέπει ν’ ανακαλύψουμε ξανά τις συλλογικότητες. Να περάσουμε από τον ευδαιμονικό εγωκεντρισμό στην κοινωνική ευθύνη. Αλλά το ζητούμενο δεν είναι να πάμε όλοι μαζί. Ίσως είναι καιρός να πορευτούμε όλοι μόνοι μας και μέσα μας, ώσπου ν’ ανακαλύψουμε με ποιους πρέπει να πάμε. Και σίγουρα ποιους θ’ αφήσουμε.
Το «όλοι μαζί» είναι ένα συνθηματικό μόρφωμα που προσθέτει αυταπάτες, αφαιρεί ευθύνες, πολλαπλασιάζει τους κινδύνους και στο τέλος διαιρεί το πραγματικά «μαζί». Για να είμαστε μαζί πρέπει ο καθένας να είναι απέναντι στον εαυτό του και τις ευθύνες του. Να ξεκαθαρίσει τι είναι αυτό που θέλει και τι έχει πραγματικά αξία. Διαφορετικά, θα δημιουργήσει μια υποκριτική ομοψυχία παρελάσεων. Όπου όλοι θα είναι εθνικά υπερήφανοι με μία έννοια τσαρουχιού, οι παρελαύνουσες θα φοράνε μίνι και γόβες και τη σημαία, τελικώς, θα την κρατάει κάποιος Αλβανός που διαπρέπει.

Πέμπτη 13 Οκτωβρίου 2011

Το απίστευτο τραγούδι των παικτών της Εθνικής

Τα παιδιά της Εθνικής μας είναι τόσο δεμένα μεταξύ τους και χαίρονται τόσο πολύ για το γεγονός ότι παίζουν σε αυτήν, που συνέθεσαν τραγούδι χιπ χοπ με χιουμοριστικούς στίχους.
Η πατρότητά τους ανήκει στον Κώστα Κατσουράνη (αν και είχε βοήθεια από όλους), η μουσική είναι του Γιώργου Σαμαρά και το ερμηνεύει ο Νίκος Λυμπερόπουλος, ενώ φωνητικά κάνουν όλοι οι υπόλοιποι παίκτες!
Μάλιστα, το έχουν ηχογραφήσει και ο προπονητής Φερνάντο Σάντος, το ενέκρινε.
Η «Sportday» αποκαλύπτει σήμερα τους στίχους, στους οποίους μνημονεύεται ακόμη και η μεγείρισσα:
«Βλέπω τον "Κινέζο" κάπου εκεί, κοιμάται ο κακομοίρης, έχει κουραστεί.
Ο "Κάρα" και ο Σωκράτης παίζουν για το "Χ", όμως οι ρουφιάνοι πάνε για… μαλλί.
Ο Φερνάντο κάθεται VIP, βλέπει Λετονία και ανησυχεί:
"Τι θα κάνω, πώς θα κατεβώ,
παίζει να βάλω δεξιά τον κοντό",
"Δεν ξέρω, μίστερ", ο Λάκης απαντά, δεν τον βλέπω και πολύ καλά…
Τον Φύσσα ψάχνουν μα δεν είναι εκεί, κάθεται παρέα με τον Γιάννη τον Κωτσή. "Γιάννη", φωνάζει ο "Σάλπι" δυνατά, φτιάξε πρωτεΐνη, σφίξε τα μπετά και όπου κατεβαίνει πάτα πονηρά… Νυφίτσα, πεσκανδρίτσα!
Η Αλέκα έρχεται και μας ρωτά, "τι να φτιάξω πρόχειρο, ρε παιδιά", πετάγεται ο Τζαβέλλας με μια γροθιά, "φτιάξε απ' όλα, Αλέκα, μα πιο πολύ γλυκά".
Ο Νίνης ακούει με προσοχή, "πού 'σαι Αλέκα, βάλε ένα αρνί"!
Ο Ζαραδούκας ανησυχεί, θα πάει ο Βόλος Δ' Εθνική. "Δεν ξέρω Ζάρα" του απαντώ,
θα ρωτήσουμε αύριο τον Πιλάβιο!
Έχει και Τσαπίδη το κείμενο αυτό, δημοσιογράφος, μα παιδί καλό με καταγωγή από Κορυδαλλό.
Τι θα κάνω φτάνει ως εδώ, σε λίγο τελειώνει το κείμενο αυτό, ήταν δύσκολη αυτή η αποστολή, αρέσει σε όλους να παίζουν Εθνική"».
Απαραίτητες είναι οι εξής… εξηγήσεις: ο «Κινέζος» είναι εκ των φροντιστών της ομάδας, ο Λάκης είναι ο Λεωνίδας Βόκολος, ο Κωτσής είναι ο εργοφυσιολόγος, η Αλέκα είναι η μαγείρισσα και ο Μιχάλης Τσαπίδης ο υπεύθυνος Τύπου της Εθνικής.
Υποθέτω ότι κάποια στιγμή θα το ακούσουμε κιόλας.
EΞΕΛΙΞΗ (17.35): Οι παραπάνω στίχοι αποτελούν απόσπασμα. Η ΕΠΟ έδωσε στη δημοσιότητα όλο το τραγούδι που έχει τίτλο «Η αποστολή». Εδώ διαβάζετε τους στίχους και εδώ μπορείτε να το ακούσετε.

Τετάρτη 12 Οκτωβρίου 2011

Ευχαριστούμε!

Ευχαριστούμε για τη χαρά που μας δώσατε!

Φοιτητές κρατούσαν όμηρους καθηγητές!

Στην Ελλάδα το ζήσαμε και αυτό... Το απόσπασμα από τα «Νέα»:
«Περισσότερο από δέκα ώρες κρατούσε χθες, μια ομάδα φοιτητών κλειδωμένους στο τμήμα Φυσικού του πανεπιστημίου Κρήτης στο Ηράκλειο περίπου 20 καθηγητές, ζητώντας τους να βάλουν εμβόλιμη εξεταστική η οποία χάθηκε λόγω των καταλήψεων.
Οι φοιτητές δεν άφηναν τους καθηγητές να βγουν έξω από το χώρο ως τις 2.30 τα ξημερώματα, οπότε ένας καθηγητής κατάφερε να καλέσει την αστυνομία που μπήκε στο Ίδρυμα και έμεινε για λίγο, αφού ο πρύτανης δεν θέλησε να συλληφθεί κανένας από τους φοιτητές, οι οποίοι αποχώρησαν χωρίς να καταφέρουν να 'περάσουν' το αίτημά τους.
Ο πρύτανης δεν θέλησε να συλληφθεί κανένας, ωστόσο ασκήθηκε αυτεπάγγελτη δίωξη κατά παντός υπευθύνου για παρακώλυση της ελεύθερης πρόσβασης στο γραφείο των καθηγητών.
Τα γεγονότα αυτά έχουν αναστατώσει την πανεπιστημιακή κοινότητα καθώς το τμήμα Φυσικής του Πανεπιστημίου Κρήτης είναι από τα καλύτερα τμήματα σε πανευρωπαϊκό επίπεδο σύμφωνα με τα αποτελέσματα της εξωτερικής αξιολόγησης».
Αναμένεται, φυσικά, οξεία αντίδραση αριστερών κομμάτων καθώς η ουσία στο παραπάνω συμβάν είναι η... καταπάτηση του ασύλου από τις δυνάμεις καταστολής, που εναντιώνονται στον δίκαιο αγώνα των... επαναστατών φοιτητών, της ελπίδας όλων μας για καλύτερη Ελλάδα...

Τρίτη 11 Οκτωβρίου 2011

«Γαϊδούρια» οδηγοί κλείνουν δρόμους και πεζοδρόμια

Δύο φωτογραφίες της νεοελληνικής καθημερινότητας παρουσιάζει σήμερα ο Πιγκουίνος.
Στην πρώτη, κάποιος... ευσυνείδητος οδηγός πάρκαρε σε γωνιακό σημείο από όπου περνάνε λεωφορεία. Συνέπεια; Τρία (αν κάνετε κλικ και ανοίξετε τη φωτογραφία θα τα δείτε) κόλλησαν καθώς δεν μπορούσαν να στρίψουν, ενώ εκείνος δεν βρισκόταν πουθενά για να μετακινήσει το αμάξι του.
Mε δεδομένο ότι το συμβάν έλαβε χώρα Σάββατο οπότε τα δρομολόγια εκτελούνται κάθε 15 με 20 λεπτά, μπορεί εύκολα να αντιληφθεί κανένας ότι η ταλαιπωρία για επιβάτες και οδηγούς (λεωφορείων αλλά και των αυτοκινήτων που τα ακολουθούσαν) κράτησε περίπου μία ώρα!
Κλήθηκαν και ήρθαν η Τροχαία και ο γερανός αλλά για να πάρουν το... προβληματικό αμάξι, έπρεπε να κλείσουν και τον παρακείμενο δρόμο. Έτσι, η ταλαιπωρία έγινε ακόμη μεγαλύτερη. Τελικά, τα οχήματα που έρχονταν από εκεί, καβαλούσαν το πεζοδρόμιο της διπλανής πλατείας για να περάσουν. Και την πλήρωσε το δεντράκι που βλέπετε κάτω...

Στη δεύτερη, οι αξιότιμοι κάτοχοι των αυτοκινήτων και των μοτοσυκλετών έκλεισαν κάθε εκατοστό του πεζοδρομίου! Ο πεζός δεν μπορούσε να περάσει από πουθενά, φανταστείτε να βρισκόταν εκεί κάποιος με αναπηρικό καροτσάκι...
ΥΓ. Τώρα που το σκέφτομαι το «γαϊδούρια» του τίτλου αποτελεί προσβολή για τα καλοκάγαθα και φιλότιμα ζώα...

Δευτέρα 10 Οκτωβρίου 2011

Παγκόσμια Ημέρα κατά της θανατικής ποινής


Η 10η Οκτωβρίου είναι η Παγκόσμια Ημέρα κατά της θανατικής ποινής. Ο Πιγκουίνος ασχολήθηκε -δυστυχώς- με το θέμα τις τελευταίες εβδομάδες με αφορμή την υπόθεση, την εκτέλεση και την κηδεία του Τρόι Ντέιβις.
Η βάρβαρη αυτή πρακτική αποτελεί κατάφωρη παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και η αποτελεσματικότητά της σε ό,τι αφορά την καταπολέμηση της εγκληματικότητας παραμένει μύθος. Επιπλέον, είναι οριστική και αμετάκλητη τιμωρία καθώς μετά την υλοποίησή της δεν μπορεί να ανατραπεί.
Μερικά στοιχεία:
Περισσότεροι από 17.833 άνθρωποι περίμεναν την εκτέλεσή τους στα τέλη του 2010.
Πέρυσι, 23 χώρες προχώρησαν σε τουλάχιστον 527 εκτελέσεις, ενώ τουλάχιστον 67 επέβαλαν θανατική ποινή.
58 χώρες τη διατηρούν, ενώ 139 την έχουν καταργήσει πρακτικά ή με νόμο.
Στην Κίνα έγιναν το 2010 περισσότερες εκτελέσεις από όλες τις υπόλοιπες χώρες μαζί.
Στη Λευκορωσία, τον Ιούλιο δύο οικογένειες διάβασαν στην εφημερίδα πως οι γιοι τους εκτελέστηκαν... Οι αρχές επιβεβαίωσαμ το θάνατο μόνο του ενός. Στη χώρα, οι καταδικασθέντες μαθαίνουν πως θα πεθάνουν στιγμές πριν από την εκτέλεση. Ο τόπος ταφής κρατείται μυστικός και από τις οικογένειές τους!
Στις ΗΠΑ, από το 1973, 116 άτομα που είχαν καταδικαστεί αποδείχθηκαν αθώοι.
Περισσότερες πληροφορίες -αλλά και υπογραφές για την κατάργηση της θανατικής ποινής- στην ιστοσελίδα της Διεθνούς Αμνηστίας.

Κυριακή 9 Οκτωβρίου 2011

Προβολή ντοκιμαντέρ για τη θανατική ποινή αύριο

Με αφορμή την αυριανή Παγκόσμια Ημέρα κατά της Θανατικής Ποινής, η Διεθνής Αμνηστία προγραμμάτισε μία άκρως ενδιαφέρουσα εκδήλωση.
Συγκεκριμένα, μας προσκαλεί στην προβολή του γαλλικού ντοκιμαντέρ «Ατελείωτη θλίψη, η ζωή μετά τη θανατική καταδίκη», που έχει αποσπάσει το βραβείο για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα στο Φεστιβάλ της Θεσσαλονίκης.

Πίσω στο 1999, ο Σον Σέλερς -καταδικασμένος σε θάνατο από τα 16 του για το θάνατο τριών ανθρώπων, συμπεριλαμβανομένων της μητέρας και του πατριού του- εκτελέστηκε στην Οκλαχόμα, σε ηλικία 29 ετών. Ο σκηνοθέτης Νταβίντ Αντρέ (στη φωτογραφία) κατέγραψε τις τελευταίες του μέρες στην πτέρυγα των θανατοποινιτών και συνάντησε στην ακροαματική διαδικασία για επιείκεια τις οικογένειες των θυμάτων που ζητούσαν δικαιοσύνη.
Δέκα χρόνια αργότερα, ο σκηνοθέτης επιστρέφει στην Οκλαχόμα αναζητώντας τους πρωταγωνιστές. Το ερώτημά του είναι: μπορεί η θανατική ποινή να επουλώσει τις πληγές ή λειτουργεί ως δηλητήριο; Ο εισαγγελέας παραδέχεται την αποτυχία του· οι εκτελεστές κατατρύχονται από τις αναμνήσεις· οι οικογένειες των θυμάτων διχάζονται ανάμεσα στη ντροπή, στο μίσος και στην ανυποχώρητη θλίψη.
Μετά την προβολή θα ακολυθήσει συζήτηση με τον σκηνοθέτη, την Ντορέττα Αστέρη, πρόεδρο του ελληνικού τμήματος της Διεθνούς Αμνηστίας, τον Νίκο Γερακάρη, που υπήρξε ο μοναδικός δημοσιογράφος, ο οποίος παρακολούθησε την τελευταία εκτέλεση στην Ελλάδα το 1972 και τον Κωστή Παπαϊωάννου, πρόεδρο της Εθνικής Επιτροπής για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου.
Τα παραπάνω θα λάβουν χώρα στις 8 στο Auditorium του Γαλλικού Ινστιτούτου Αθηνών (Σίνα 31) και φυσικά η είσοδος είναι ελεύθερη.

Σάββατο 8 Οκτωβρίου 2011

Χίλια μπράβο στην Εθνική μας!


Με τις βαλίτσες στο χέρι για την Πολωνία και την Ουκρανία βρίσκεται η Εθνική μας μετά τη μεγάλη νίκη της με 2-0 επί της Κροατίας. Η Ελλάδα θα είναι, πιθανότατα, παρούσα σε τρίτο διαδοχικό Euro αλλά ακόμη δεν πρέπει να πανηγυρίζουμε γιατί υπολείπεται ένα δύσκολο ματς στη Γεωργία, εκεί που οι Κροάτες ηττήθηκαν.
Αξίζουν χίλια μπράβο στον προπονητή Φερνάντο Σάντος και στους παίκτες μας αλλά και στο 99% του κόσμου που βρέθηκε χθες στο Καραϊσκάκη και ήταν εντυπωσιακοί. Ανάμεσά τους, φυσικά, και ο Πιγκουίνος!
Το άλλο 1% είναι αυτό που περιγράφεται στην από κάτω ανάρτηση, οι ηλίθιοι. Αλλά δεν (μας) χάλασαν τη γιορτή!

Θρίαμβος της Εθνικής και των... ηλίθιων!


Από τη μία χθες χάρηκα τη νίκη της Ελλάδας, η οποία βρίσκεται με το ένα πόδι στο Euro 2012 (αλλά ακόμη δεν έχουμε περάσει, κακώς επικρατεί τέτοια σιγουριά για την πρόκριση) από την άλλη, όμως, είδα από κοντά τον θρίαμβο της ηλιθιότητας.
Κουκουλοφόροι -που μπήκαν στο γήπεδο εκμεταλλευόμενοι τη βλακεία μίας γυναίκας σεκιούριτι- πέταξαν ως και μολότοφ στους Κροάτες οπαδούς, ενώ επιτέθηκαν και στον πάγκο τους. Ακολούθησε ανταλλαγή φωτοβολίδων, σπάσιμο καθισμάτων κλπ. Για πέντε λεπτά γινόταν χαμός, ενώ λέγεται πως ένας Κροάτης έχασε ένα δάχτυλο.

Για μπάλα πήγαμε, πόλεμο είδαμε...

Παρασκευή 7 Οκτωβρίου 2011

Απόψε έχει γήπεδο!

Σήμερα, μετά από πολύ πολύ καιρό ο Πιγκουίνος θα πάει γήπεδο.
Θα βρεθεί στο Καραϊσκάκη προκειμένου να δει την Ελλάδα στο σημαντικό παιχνίδι με την Κροατία για το Euro. Βέβαια, ο αγώνας είναι πολύ δύσκολος και -μεταξύ μας- δεν το βλέπω να κερδίζουμε αλλά σίγουρα θα το παλέψουμε.
Σε κάθε περίπτωση, η ομάδα μας έχει τις ευχές όλων μας!
Καλή μας επιτυχία, λοιπόν!

Πέμπτη 6 Οκτωβρίου 2011

Σε κίνδυνο απομόνωσης η νησιωτική Ελλάδα

Ένα ακόμη κείμενο προβληματισμού της Κάτιας, που αφορά τα νησιά μας, φιλοξενεί σήμερα ο Πιγκουίνος. Ιδού:
«Μετά την ξαφνική και χωρίς προειδοποίηση διακοπή των δρομολογίων 74 ημερόπλοιων σε Ιόνιο, Αιγαίο και Κρήτη, με αφορμή το πρόβλημα που προέκυψε με την έκδοση πιστοποιητικών από το Ρωσικό Νηογνώμονα, ένα ακόμη σοβαρό πρόβλημα ενδέχεται να δώσει τη χαριστική βολή στα πολύπαθα ελληνικά νησιά, τα οποία απειλούνται, πλέον, ανοιχτά με πρωτόγνωρη απομόνωση.
Συγκεκριμένα, οι 35 άγονες γραμμές κινδυνεύουν να παραμείνουν στον αέρα, καθώς δεν έχουν ακόμη ολοκληρωθεί οι σχετικοί διαγωνισμοί για την υπογραφή των νέων συμβάσεων δημόσιας υπηρεσίας για τη δρομολογιακή περίοδο 2011-2012. Στις 31 Οκτωβρίου λήγουν οι ισχύουσες συμβάσεις.
Το εν λόγω πρόβλημα ανέκυψε, καθώς το υπουργείο Οικονομικών δεν έχει ακόμη απαντήσει στο αρμόδιο υπουργείο Ανάπτυξης, Ανταγωνιστικότητας και Ναυτιλίας για ένα κονδύλι ύψους 14 εκατ. ευρώ, το οποίο υπολείπεται και αναμένεται πιθανά να περικοπεί από τις άγονες γραμμές, προκειμένου να προσαρμοστεί ο προϋπολογισμός του τελευταίου στη δημοσιονομική συγκυρία.
Το αποτέλεσμα είναι να παραμονεύει ο κίνδυνος να μείνουν τα νησιά σύντομα χωρίς πλοία και μάλιστα εντός της χειμερινής περιόδου.
Οι γραμμές που σύμφωνα με δημοσιεύματα αναμένεται να περικοπούν, θα αφορούν νησιά τα οποία μπορούν να εξυπηρετηθούν από άλλα μεγαλύτερα, ενώ θα αραιώσουν και οι συνδέσεις με τον Πειραιά. Εξέλιξη, με σοβαρότατες συνέπειες για τις τοπικές κοινωνίες και οικονομίες των νησιών, η οποία μάλιστα έχει προκαλέσει και την έντονη ανησυχία των νησιωτών, που δικαιολογημένα διαμαρτύρονται καθώς αισθάνονται τον κίνδυνο της πλήρους απομόνωσης για πρώτη φορά, τόσο κοντά όσο ποτέ.
Ως εκ τούτου:
Επειδή, οι ακτοπλοϊκές συγκοινωνίες, αποτελούν γέφυρες ζωής για τα ελληνικά νησιά, των οποίων η ανάπτυξη και η επιβίωση των κατοίκων κυριολεκτικά εξαρτάται από τις καθημερινές προσεγγίσεις των πλοίων της γραμμής.
Επειδή, το αρμόδιο υπουργείο δείχνει αδυναμία να επιλύσει άμεσα σοβαρά προβλήματα που προκαλούν αδυναμία πρόσβασης στα νησιά του Αιγαίου και παράλληλα οικονομική ασφυξία στις τοπικές οικονομίες και μάλιστα σε μια δύσκολη οικονομικά περίοδο.
Επειδή, ο συντονισμός και η ευθύνη για την αποτελεσματική ακτοπλοϊκή συγκοινωνία των νησιών αποτελεί υποχρέωση της Πολιτείας, ήθελα να ήξερα σε ποιες ενέργειες προτίθεται να προβεί το αρμόδιο υπουργείο, προκειμένου να επιλυθεί άμεσα το πρόβλημα;
Σε ποιους λόγους οφείλεται το πρόβλημα διάθεσης των απαραίτητων πιστώσεων, ώστε να πραγματοποιηθεί ο σχετικός διαγωνισμός;
Ποιες είναι οι εγγυήσεις που παρέχει το υπουργείο, προκειμένου να μην οδηγηθούν σε αποκλεισμό τα νησιά της άγονης γραμμής και πώς σκοπεύουν να αντιμετωπίσουν άμεσα το πρόβλημα με τα πιστοποιητικά κλάσης των ημερόπλοιων;
Πολύ θα ήθελα να μάθω...».

Τετάρτη 5 Οκτωβρίου 2011

Έτσι θ' απαλλαγούμε από όσους τρύπωσαν στο δημόσιο

Να μία πρόταση για το πώς είναι δυνατόν να φτιάξει το ελληνικό δημόσιο και να φύγουν -ως επί το πλείστον- εκείνοι που... τρύπωσαν δίχως να πρέπει επιβαρύνοντας όλους τους υπόλοιπους Έλληνες. Την καταθέτει ο Σταύρος Θεοδωράκης στην ιστοσελίδα protagon.gr.
Το παρακάτω απόσπασμα αποτελεί την ουσία της:
«Είναι τρελοί αυτοί οι πολιτικοί. Τριάντα πέντε χρόνια διορίζουν από τα παράθυρα και τώρα ζητούν από τους άλλους να βρουν σε μια εβδομάδα, αυτούς που περισσεύουν στο δημόσιο. Το ΔΝΤ αν ήθελε πραγματικά να κάνει κάτι για τη χώρα θα έπρεπε να υποχρεώσει τους υπουργούς των τελευταίων 35 χρόνων να υποδείξουν αυτοί, όσους πρέπει να απολυθούν.
Η σκέψη είναι απλή. Την χώρα από την μεταπολίτευση μέχρι σήμερα την έχουν 'κυβερνήσει' 2.000 άνθρωποι. Μιλώ για τους 500 υπουργούς και υφυπουργούς του ΠΑΣΟΚ, της Νέας Δημοκρατίας αλλά και ελάχιστους αριστερούς που έλαβαν κυβερνητικά πόστα στις αρχές της δεκαετίας του '90. Προσθέτω και τους 700 Γενικούς Γραμματείς και προέδρους Οργανισμών, που στην πλειοψηφία τους ήταν αποτυχόντες ή συνταξιούχοι Βουλευτές. Υπολογίζω και τους 800 Περιφερειάρχες, Νομάρχες και Δημάρχους που διαχειρίστηκαν τα τοπικά ρουσφέτια.
Όλοι αυτοί οι 2.000 νοματαίοι ήταν που έκαναν την ζημιά στο δημόσιο και τον ευρύτερο δημόσιο τομέα. Ψηφοφόροι τους, συγγενείς τους, συνάδελφοι τους, σύντροφοι τους, συνεργάτες τους, συντοπίτες τους, γειτόνοι τους, βοηθοί τους, βαφτισιμιοί τους, φίλοι τους, κουμπάροι τους, συμφοιτητές τους, ήταν αυτοί που πλημμύρισαν το δημόσιο ...
Η λύση λοιπόν είναι μία. Οι 2.000 που συγκροτούν την πολιτική τάξη της χώρας (εν τη ευρεία εννοία) να υποχρεωθούν, να δώσουν τους καταλόγους με τα ρουσφέτια τους. Ο καθένας να δώσει τουλάχιστον 100 ονόματα. Αμέσως αμέσως θα έχουμε τις λίστες με τους 200.000 που βρέθηκαν στο δημόσιο και το ευρύτερο δημόσιο κατά παράβαση των διαδικασιών, των κανονισμών, των νόμων και της ηθικής. Γιατί πόσο ηθικό είναι να παίρνεις τη θέση του διπλανού σου επειδή εσύ έχεις κομματική ταυτότητα και αυτός δεν έχει;
Τόσους ακριβώς, 200.000, μας ζητά να απολύσουμε και η τρόικα. Σε τρείς δόσεις: 60.000 φέτος, 60.000 του χρόνου και 80.000 το 2013 αν τα πράγματα συνεχίσουν να είναι άσχημα».
Το πλήρες άρθρο εδώ.

Τρίτη 4 Οκτωβρίου 2011

Με ποιον είστε σε αυτήν τη μονομαχία;

Σε αυτήν τη φωτογραφία, ο αμυνόμενος είναι ο ταύρος.
Δεν προκάλεσε και δεν πείραξε κανέναν αλλά βρέθηκε ξαφνικά να μάχεται για τη ζωή του απέναντι σε έναν ταυρομάχο (και πολλούς που σίγουρα παραμονεύουν τριγύρω), ο οποίος θέλει να τον σκοτώσει για να... ψυχαγωγήσει το φιλοθεάμων κοινό της Μαδρίτης (στην προκειμένη περίπτωση).
Κάποια στιγμή θα πρέπει να καταργηθεί αυτό το «θέαμα»...

Κον-Μπετίτ: «Τι θα έλεγα στους Έλληνες στο Σύνταγμα»

Ο Ντανιέλ Κον-Μπεντίτ, ένας πραγματικός αριστερός και επαναστάτης -γιατί, ευτυχώς, Αριστερά δεν είναι μόνο ο... Αλέξης Τσίπρας- φιλοξενήθηκε στην κυριακάτικη εκπομπή «Πρωταγωνιστές» του Σταύρου Θεοδωράκη στο MEGA.
Ο επικεφαλής των Πρασίνων στο Ευρωκοινοβούλιο είπε πολλά ενδιαφέροντα πράγματα και έστειλε τα δικά του μηνύματα στους Έλληνες, πολίτες («Αγανακτισμένους» και μη) και πολιτικούς, ενώ υπογράμμισε ότι ο κόσμος εξεγείρεται γιατί αισθάνεται αδικημένος.
Ξεχώρισα δύο σημεία.
Στο πρώτο ερωτάται από τον δημοσιογράφο, τι θα συζητούσε με τους Έλληνες, αν βρισκόταν στο Σύνταγμα. Και ως σοβαρός άνθρωπος που είναι, απάντησε:
«Τι είστε πρόθυμοι να κάνετε; Κατανοείτε το επείγον της κατάστασης; Αν για παράδειγμα η κυβέρνηση δεν λάβει κανένα αυστηρό μέτρο, οι άνθρωποι θα χάσουν και πάλι -ούτως ή άλλως- τη δουλειά τους. Αυτό πρέπει να το ξέρουν.
Και από την άλλη, θα έλεγα πως πρέπει να αποφασίσετε μεταξύ σας ποια προνόμια είναι αναγκαία και ποια όχι. Το γεγονός πως στην Ελλάδα, για παράδειγμα, υπάρχει ένας τρομακτικός αριθμός δημοσίων υπαλλήλων, παππάδες, αναρίθμητοι αξιωματικοί και οι διορισμοί γίνονται από σόι σε σόι.
Όλο αυτό δεν μπορεί να συνεχίζεται.
Η συζήτηση 'πώς βγαίνουμε από εδώ' είναι δύσκολη. Δεν μπορούμε να καταργήσουμε μία κοινωνία, πρέπει όμως να την αλλάξουμε. Η Ελλάδα ήταν ένα κομμουνιστικό κράτος. Δημόσιοι υπάλληλοι, δημόσιοι υπάλληλοι... Έτσι κατέρρευσε και ο κομμουνισμός. Αυτή είναι μια κουβέντα που πρέπει να γίνει στην Ελλάδα.
Πρέπει η χώρα να οδηγηθεί σε νέες επενδύσεις, οι οποίες θα υποστηριχθούν από το κράτος. Όλα αυτά θα προσπαθούσα να συζητήσω στο Σύνταγμα».

Στο άλλο σημείο αναφέρεται στην ανάγκη συνεργασίας των δύο μεγαλύτερων κομμάτων: «Δεν καταλαβαίνω τους Έλληνες συντηρητικούς. Είναι τουλάχιστον εξίσου υπεύθυνοι για την κρίση όσο οι σοσιαλιστές. Η κρίση, δηλαδή, τους αφορά όσο αφορά την Παναγία η γέννηση του Ιησού. Σωστά; Και θα έπρεπε να είναι πρόθυμοι να αναλάβουν από κοινού με τους σοσιαλιστές τις ευθύνες τους προς όφελος του εθνικού συμφέροντος.
Δηλαδή, αν τώρα υπήρχε μία συντηρητική κυβέρνηση στην Ελλάδα, τι θα έκανε; Μάλλον θα ήταν χειρότερη από τον Παπανδρέου. Και οι Ευρωπαίοι συντηρητικοί του Ευρωκοινοβουλίου πρέπει να ασκήσουν πολύ περισσότερη πίεση στους Έλληνες συντηρητικούς, στον Μπερλουσκόνι κοκ. ώστε να αλλάξουν συμπεριφορά.
Το δράμα της Ελλάδας σήμερα είναι πως το εθνικό της συμφέρον θυσιάζεται για μικροπολιτικές σκοπιμότητες από κάποιους που τελικά αποδεικνύονται πολιτικοί νάνοι».
Σε παρατήρηση του δημοσιογράφου για την Αριστερά («αν πεις σε κάποιον οικολόγο ή γενικότερα αριστερό να συνεργαστεί με την κυβέρνηση, θα σε πει, τουλάχιστον, προδότη»), απάντησε: «Ναι, συμφωνώ μαζί σας. Πιστεύω πως οι οικολόγοι πρέπει να είναι πιο προσεκτικοί. Ας πούμε πως, Θεού θέλοντος, κερδίζουν την πλειοψηφία στην Ελλάδα. Τι θα έκαναν; Δεν θα μπορούσαν να γεννήσουν χρήματα ...
Γι' αυτό πιστεύω πως το οικολογικό κίνημα, πρέπει να διαπραγματευτεί με την κυβέρνηση ώστε να ξεκινήσει, με αφορμή την κρίση, μία οικολογική μεταμόρφωση της Ελλάδας. Και η κυβέρνηση θα πρέπει να δεχθεί τις προτάσεις των Οικολόγων ... Όταν οι Οικολόγοι λένε απλώς 'να κάνουμε το ένα, να κάνουμε το άλλο και τότε όλα θα πάνε καλά', αυτό ακούγεται το ίδιο παράλογο όσο και οι απλουστεύσεις των συντηρητικών».
Εύχομαι να τον ακούσουν οι σύντροφοί του (όπως αυτοπροσδιορίζονται) και να γίνουν -και αυτοί- πιο υπεύθυνοι σε τούτες τις κρίσιμες στιγμές. Αλλά δεν το βλέπω...
Δείτε εδώ την ενδιαφέρουσα συνέντευξη

Δευτέρα 3 Οκτωβρίου 2011

Πρεμιέρα απόψε για το... ενοχλητικό «Ίδρυμα»!


Μία πολύ πολύ «ενοχλητική» εκπομπή, το «Ίδρυμα», θα κάνει απόψε (20.45) πρεμιέρα στον ΣΚΑΪ.
Είναι η μεταφορά του ραδιοφωνικού ψυχαγωγικού αλλά και «εκπαιδευτικού» προγράμματος του ΣΚΑΪ 100,3, το οποίο είναι και το μοναδικό (νομίζω) που σε καιρούς κρίσης λέει τα πράγματα με το όνομά τους και δεν διστάζει να τα... χώνει στους Έλληνες. Και αυτό καθώς μας θεωρεί υπεύθυνους για την κατάντια της χώρας μας και δεν ακολουθεί τον εύκολο δρόμο λέγοντας πως για όσα μας συμβαίνουν φταίνε (μόνο) π.χ. οι πολιτικοί, οι δημοσιογράφοι, το σύστημα, η Μέρκελ, οι τρέπεζες.
Όσοι, λοιπόν, ενδιαφέρονται για σάτιρα που παράλληλα προσφέρει αφορμές για προβληματισμό, που δεν χαϊδεύει αυτιά, που δεν έχει σχέση με Λαζόπουλους, Αρβύλες κλπ., θα βρουν το «Ίδρυμα» ιδιαίτερα ενδιαφέρον.
Βέβαια, προειδοποιώ, ότι οι... υπεύθυνοι του «Ιδρύματος» χρησιμοποιούν σκληρές εκφράσεις και χαρακτηρισμούς για τους Έλληνες όπως μπορείτε να διαπιστώσετε και στο πρώτο βίντεο (από την εκπομπή της Πόπης Τσαπανίδου, που τους φιλοξένησε πρόσφατα). Ως εκ τούτου, οι πολλοί... ευαίσθητοι, αυτοί που έχουν συνηθίσει να ακούν μόνο κολακείες (από πολοτικούς και ΜΜΕ) και θεωρούν εαυτούς αναμάρτητους, καλό θα είναι να το αποφύγουν.
Στο κάτω βίντεο, ένα από τα αιχμηρά διαφημιστικά της νέας εκπομπής.

Κυριακή 2 Οκτωβρίου 2011

Το τελευταίο αντίο στον Τρόι Ντέιβις...


Περίπου χίλιοι άνθρωποι αποχαιρέτισαν πριν από λίγες ώρες τον Τρόι Ντέιβις στην εκκλησία των Βαπτιστών στη Σαβάνα της Τζόρτζια όπου έγινε η κηδεία του.
Πολλοί υποστηρικτές του 42χρονου άνδρα, ο οποίος εκτελέστηκε στις 21 Σεπτεμβρίου για τη δολοφονία του αστυνομικού ΜακΦέιλ, παρά τις σοβαρότατες αμφιβολίες για την ενοχή του, παραβρέθηκαν στην τελετή προκειμένου να πουν το τελευταίο αντίο αλλά και να στηρίξουν την οικογένειά του.
Ο ιερέας Ράφαελ Γουόρνοκ, που γνώριζε πολύ καλά τον Ντέιβις, καταχειροκροτήθηκε από τους παριστάμενους όταν ανέφερε στην ομιλία του: «Κάποιοι νομίζουν ότι τώρα που ο Τρόι έφυγε, το κίνημά μας κατά της θανατικής ποινής θα σταματήσει και πως οι φωνές μας θα σωπάσουν. Αλλά έχω νέα για αυτούς σήμερα. Μόλις τώρα αρχίσαμε!».
«Τα τελευταία λόγια που μας είπε ο Τρόι ήταν να συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε για να αποκαταστήσουμε το όνομά του. Αλλά το πιο σημαντικό, όπως είπε, είναι να συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε για την κατάργηση της θανατικής ποινής ώστε να μη συμβεί ποτέ ξανά το ίδιο σε άλλον άνθρωπο», σημείωσε από την πλευρά του ο Μπέντζαμιν Τζέλους, πρόεδρος της οργάνωσης NAACP, που προωθεί τα δικαιώματα των μαύρων.
Στο ίδιο μήκος κύματος και ο επικεφαλής του τοπικού τμήματος της οργάνωσης, Έντουαρντ Ντι Μπόους, ανέφερε: «Αφού θρηνήσουμε πρέπει να αναλάβουμε δράση. Να πολεμήσουμε για κάθε κρατούμενο που περιμένει την εκτέλεσή του στις ΗΠΑ».
Πολλοί από τους παρευρισκόμενους φορούσαν τα γνωστά μπλε μπλουζάκια της «εκστρατείας» για τη σωτηρία του Ντέιβις με το σύνθημα «I am Troy Davis», το οποίο ακούστηκε ουκ ολίγες φορές κατά τη διάρκεια της τρίωρης συγκινητικής τελετής αλλά και στο τέλος όταν οι οικείοι του αποχωρούσαν και περνούσαν μπροστά από το πλήθος.
Στην τελετή ακούστηκαν θρησκευτικά τραγούδια, αποσπάσματα από τη Βίβλο, προσευχές αλλά και πολλά... γέλια! Τα προκάλεσε ο πολιτικός ακτιβιστής και κωμικός Ντικ Γκρέγκορι, ο οποίος με την ομιλία του ξεσήκωσε τον κόσμο, χρησιμοποιώντας και πολλά αστεία, υπογραμμίζοντας όμως την ανάγκη κατάργησης της θανατικής ποινής.
Άπαντες τίμησαν τη μνήμη του Ντέιβις και παράλληλα έδωσαν την υπόσχεση ότι θα συνεχίσουν να δίνουν τη μάχη ώστε να σταματήσουν οι εκτελέσεις. Άλλωστε, όπως τόνισαν όλοι οι ομιλητές, ο Ντέηβις υπήρξε σύμβολο κατά θανατικής ποινής.
Στο φέρετρό του τοποθετήθηκαν μπλε και άσπρα τριαντάφυλλα, στα χρώματα της αγαπημένης του ομάδας ράγκμπι, των Ντάλας Καουμπόις.
Η τελετή ήταν ανοιχτή στο κοινό όμως στον ενταφιασμό παρέστησαν μόνο τα μέλη της οικογενείας του.

(Στην αρχή της ανάρτησης μπορείτε να παρακολουθήσετε μικρό απόσπασμα προς το τέλος της τελετής, από το πρώτο χρονικά βίντεο που «ανέβηκε» στο youtube. Κάτω, ο εξαιρετικά ενδιαφέρων λόγος του Γκρέγκορι, Αν έχετε λίγο χρόνο και τα αγγλικά σας είναι σχετικά καλά, αξίζει να τον ακούσετε. Από το δίκτυο NBC).

Σάββατο 1 Οκτωβρίου 2011

Απίστευτες γκάφες από τερματοφύλακες!


Η πιο δύσκολη θέση στο ποδόσφαιρο είναι αυτή του τερματοφύλακα. Όταν ένας οποιοσδήποτε άλλος παίκτης κάνει λάθος, τις περισσότερες φορές περνά απαρατήρητο. Μία εσφαλμένη πάσα ή ένα κακό σουτ δεν στοιχίζει και τίποτα.
Όταν όμως υποπίπτει σε λάθος ο τερματοφύλακας, τότε εκτίθεται καθώς είναι ο τελευταίος παίκτης πριν από το τέρμα και σχεδόν πάντα καταδικάζει την ομάδα του αφού δέχεται γκολ.
Το βίντεο δείχνει κάποιες τέτοιες στιγμές με... θύματα τους τερματοφύλακες. Και τις ομάδες τους, βέβαια!