Το «Χαμόγελο» του Κώστα Καρυωτάκη

Πάει καιρός χωρίς ποίημα... Ο πιγκουίνος έχει αδυναμία στον Κώστα Καρυωτάκη, ο οποίος τον Φεβρουάριο του 1919 (πριν από ακριβώς ενενήντα χρόνια) έγραψε το ποίημα «Χαμόγελο», το οποίο περιλαμβάνεται στην πρώτη του συλλογή «Ο πόνος του ανθρώπου και των πραγμάτων». Τότε τυπώθηκε σε 120 αντίτυπα, εκ των οποίων τα είκοσι σε χαρτί πολυτελείας. Ακολούθησε η συλλογή «Νηπενθή» δύο χρόνια αργότερα και η «Ελεγεία και Σάτιρες» το 1927. Παράλληλα, έγραψε τρία ποιήματα, που έγραψε πριν από το θάνατό του, ενώ δέκα νεανικά ποιήματά του δημοσιεύτηκαν σε διάφορα έντυπα της περιοχής.
Ο Καρυωτάκης αυτοκτόνησε στην Πρέβεζα στις 21 Ιουλίου 1928, σε ηλικία 32 ετών.

Χαμόγελο

Χωρίς να το μάθει ποτέ, εδάκρυσε,
ίσως γιατί έ π ρ ε π ε να δακρύσει,
ίσως γιατί οι συφορές έ ρ χ ο ν τ α ι.

Απόψε είναι σαν όνειρο το δείλι·
απόψε η λαγκαδιά στα μάγια μένει.

Δεν βρέχει πια. Κι η κόρη αποσταμένη

στο μουσκεμένο ξάπλωσε τριφύλλι.

Σα δυο κεράσια χώρισαν τα χείλη·
κι έτσι βαθιά, γιομάτα ως ανασαίνει,
στο στήθος της ανεβοκατεβαίνει
το πλέον αδρό τριαντάφυλλο τ' Απρίλη.

Ξεφεύγουνε απ' το σύννεφον αχτίδες
και κρύβονται στα μάτια της· τη βρέχει
μια λεμονιά με δυο δροσοσταλίδες

που στάθηκαν στο μάγουλο διαμάντια
και που θαρρείς το δάκρυ της πως τρέχει
καθώς χαμογελάει στον ήλιο αγνάντια.