Ο Πιγκουίνος αναδημοσιεύει το κείμενο του φίλου του και παλιού συμμαθητή, Σταύρου, από το μπλογκ του, στο οποίο καταγράφει τις σκέψεις του σχετικά με την κρίση.
Ο Πιγκουίνος αντί να καταριέται τους πολιτικούς, το σύστημα, τις τράπεζες κλπ. εκτιμά ότι πρέπει πρώτα να βλέπουμε τα δικά μας σφάλματα και τις δικές μας ευθύνες προτού πιάσουμε (αποδοκιμάσουμε, μουντζώσουμε, χτυπήσουμε και άλλα τέτοια... επανασταστικά) όλους τους άλλους. Που φυσικά, έχουν -από την πλευρά τους- πολύ μεγάλο μερίδιο ευθύνης για όσα τραβάμε σήμερα.
Το παρακάτω άρθρο αναφέρεται ακριβώς στη δική μας (του λαού) νοοτροπία:
«Ο Αίσωπος, αιώνες πριν, ήταν ο πρώτος τελικά που με πολύ ωραίο και διδακτικό τρόπο, ανέλυσε τον σύγχρονο καπιταλισμό και την κρίση χρέους στη χώρα μας που ζούμε σήμερα. Ο τζίτζικας τραγουδούσε, καλοπερνούσε και θεωρούσε κορόιδο το εργατικό μυρμήγκι, το οποίο δούλευε και μάζευε προμήθειες για τον χειμώνα που ερχόταν.
Ο χειμώνας ήρθε όμως, όπως πάντα άλλωστε συμβαίνει. Η σημερινή κρίση οφείλεται κατά πολύ στο γεγονός ότι πάρα πολύ σε αυτή την χώρα είμαστε 'τζιτζίκια'. Πιστεύαμε και μας μάθανε έτσι για πολλές δεκαετίες ότι μπορούσαμε να χαλάμε περισσότερα από όσα βγάζουμε, ατομικά και συνολικά σαν χώρα, σαν κοινωνία. Ποτέ δεν κάναμε ένα σχεδιασμό για το μέλλον, για τον πιθανό χειμώνα που ίσως και να ερχόταν.
Σε ατομικό επίπεδο και με τις ευλογίες του κράτους μας, οδηγηθήκαμε σε ένα όργιο 'υπερκατανάλωσης' βασισμένο σε μια πιστωτική επέκταση που φυσικά και αυτή φάνηκε πως ήταν 'παραμύθι'. Ζήσαμε μια οικονομική ανάπτυξη, επί σχεδόν 2 δεκαετίες 'παραμυθένια' όπως και παραμύθι φυσικά αποδείχτηκε, καθώς δανεικός πλούτος, δεν είναι πλούτος.
Σε ατομικό επίπεδο λοιπόν πολλοί βρεθήκαμε χρεωμένοι, προσπαθώντας να κάνουμε μια ζωή που δεν 'δικαιούμαστε' με βάση τα εισοδήματά μας, επηρεασμένοι λίγο από το marketing, λίγο από τον φίλο μας, λίγο από τον γείτονα. 'Αφού αυτός γιατί όχι και εγώ;'. Η κοινωνία μας έβγαλε όλα τα κόμπλεξ μαζεμένα, της φτώχειας που υπήρξε σε προηγούμενες γενιές και ξαφνικά πολλοί από εμάς αγνοήσαμε επιδεικτικά το μέλλον.
Στην αντίθετη μεριά, υπάρχουν σχετικά λίγοι, ευτυχώς για αυτούς, οι οποίοι ήταν τα μυρμήγκια του παραμυθιού. Ενώ μπορούσαν να καταναλώσουνε, καταναλώνανε με φειδώ, αρνούμενοι να παρασυρθούνε και αποταμιεύανε στο μέτρο των δυνατοτήτων τους. Ο χειμώνας φάνηκε δυστυχώς και τα μυρμήγκια είναι καλύτερα προετοιμασμένα, ακριβώς σαν το παραμύθι, τα τζιτζίκια, απλά περιμένουνε και ονειρεύονται την άνοιξη για να ξαναρχίσουν το τραγούδι τους...».
Το παρακάτω άρθρο αναφέρεται ακριβώς στη δική μας (του λαού) νοοτροπία:
«Ο Αίσωπος, αιώνες πριν, ήταν ο πρώτος τελικά που με πολύ ωραίο και διδακτικό τρόπο, ανέλυσε τον σύγχρονο καπιταλισμό και την κρίση χρέους στη χώρα μας που ζούμε σήμερα. Ο τζίτζικας τραγουδούσε, καλοπερνούσε και θεωρούσε κορόιδο το εργατικό μυρμήγκι, το οποίο δούλευε και μάζευε προμήθειες για τον χειμώνα που ερχόταν.
Ο χειμώνας ήρθε όμως, όπως πάντα άλλωστε συμβαίνει. Η σημερινή κρίση οφείλεται κατά πολύ στο γεγονός ότι πάρα πολύ σε αυτή την χώρα είμαστε 'τζιτζίκια'. Πιστεύαμε και μας μάθανε έτσι για πολλές δεκαετίες ότι μπορούσαμε να χαλάμε περισσότερα από όσα βγάζουμε, ατομικά και συνολικά σαν χώρα, σαν κοινωνία. Ποτέ δεν κάναμε ένα σχεδιασμό για το μέλλον, για τον πιθανό χειμώνα που ίσως και να ερχόταν.
Σε ατομικό επίπεδο και με τις ευλογίες του κράτους μας, οδηγηθήκαμε σε ένα όργιο 'υπερκατανάλωσης' βασισμένο σε μια πιστωτική επέκταση που φυσικά και αυτή φάνηκε πως ήταν 'παραμύθι'. Ζήσαμε μια οικονομική ανάπτυξη, επί σχεδόν 2 δεκαετίες 'παραμυθένια' όπως και παραμύθι φυσικά αποδείχτηκε, καθώς δανεικός πλούτος, δεν είναι πλούτος.
Σε ατομικό επίπεδο λοιπόν πολλοί βρεθήκαμε χρεωμένοι, προσπαθώντας να κάνουμε μια ζωή που δεν 'δικαιούμαστε' με βάση τα εισοδήματά μας, επηρεασμένοι λίγο από το marketing, λίγο από τον φίλο μας, λίγο από τον γείτονα. 'Αφού αυτός γιατί όχι και εγώ;'. Η κοινωνία μας έβγαλε όλα τα κόμπλεξ μαζεμένα, της φτώχειας που υπήρξε σε προηγούμενες γενιές και ξαφνικά πολλοί από εμάς αγνοήσαμε επιδεικτικά το μέλλον.
Στην αντίθετη μεριά, υπάρχουν σχετικά λίγοι, ευτυχώς για αυτούς, οι οποίοι ήταν τα μυρμήγκια του παραμυθιού. Ενώ μπορούσαν να καταναλώσουνε, καταναλώνανε με φειδώ, αρνούμενοι να παρασυρθούνε και αποταμιεύανε στο μέτρο των δυνατοτήτων τους. Ο χειμώνας φάνηκε δυστυχώς και τα μυρμήγκια είναι καλύτερα προετοιμασμένα, ακριβώς σαν το παραμύθι, τα τζιτζίκια, απλά περιμένουνε και ονειρεύονται την άνοιξη για να ξαναρχίσουν το τραγούδι τους...».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου