Οι μεγαλύτερες δημοσιογραφικές γκάφες στην ιστορία

Με αφορμή την γκάφα του «Βήματος» -και όχι μόνο- την περασμένη Κυριακή (για τη συνάντηση ανάμεσα σε Καραμανλή και Ερντογάν που βέβαια δεν έγινε ποτέ), η Ξένια Kουναλάκη κατέγραψε στην εφημερίδα «Καθημερινή» ορισμένες από τις πιο μεγάλες γκάφες που έλαβαν χώρα στη δημοσιογραφική ιστορία.

«Στις 9 Μαΐου 1927 οι Γάλλοι πληροφορήθηκαν την πτώση του αεροσκάφους των αεροπόρων Σαρλ Νουνγκεσέρ και Φρανσουά Κολί. Και οι δύο άσοι του Πρώτου Παγκόσμιου Πολέμου χάθηκαν στον Ατλαντικό στην προσπάθειά τους να διασχίσουν τον ωκεανό χωρίς στάση με το διπλάνο τους, το "Λευκό Πουλί". Η βραδινή εφημερίδα του Παρισιού "La Presse", όμως, στο φύλλο της ίδιας ημέρας έσπευσε να ανακοινώσει με πηχυαίους τίτλους την επιτυχία του εγχειρήματος: "Οι Νουνγκεσέρ και Κολί πέτυχαν! Οι συναρπαστικές στιγμές του μεγάλου τολμήματος. Στις 5 το απόγευμα έφθασαν στη Νέα Υόρκη. Η προσθαλάσσωση έγινε κανονικά και το αεροσκάφος περικυκλώθηκε αμέσως από πλήθος σκαφών, ενώ υδροπλάνα πετούσαν χαμηλά. Οι δύο αεροπόροι στάθηκαν μια στιγμή ακίνητοι πάνω στο φτερό του αεροπλάνου, λες και δεν άκουγαν τις ζητωκραυγές. Αμέσως μετά, αγκαλιάστηκαν και κατέβηκαν μαζί μέχρι μια μικρή βάρκα, που τους έφερε στην προκυμαία".
"Ο Ντιούι επικράτησε του Τρούμαν", έγραφε το 1948 η "Σικάγο Ντέιλι Τρίμπιουν". Ένα από τα 150.000 φύλλα της εφημερίδας με τον θρυλικό πλέον τίτλο, που αποτελεί μία από τις μεγαλύτερες γκάφες στην ιστορία του Τύπου, έπεσε στα χέρια του Χάρι Τρούμαν. Το σαρδόνιο χαμόγελό του στη σχετική φωτογραφία μαρτυρά πως προφανώς συνέβη το αντίθετο...
Η "Νιου Γιορκ Ποστ" είχε σπεύσει τον Ιούλιο του 2004 να ανακηρύξει –κατά αποκλειστικότητα– τον Ντικ Γκέπχαρντ υποψήφιο αντιπρόεδρο του Δημοκρατικού Τζον Κέρι, ενώ τελικά επέλεξε τον Τζον Έντουαρντς. Η βασική ανταγωνίστριά της στο χώρο των ταμπλόιντ, η "Νιου Γιορκ Ντέιλι Νιουζ»" έτριβε τα χέρια της με ικανοποίηση για την γκάφα και ο διευθυντής της έστειλε ένα κασόνι στον συνάδελφό του στην "Ποστ" για να γιορτάσουν μαζί την αποκλειστικότητα...
Ο αναμάρτητος τον λίθον πρώτος βαλέτω. Αν ψάξει κανείς τις εφημερίδες, παλιές και σύγχρονες, ελληνικές και ξένες, θα βρει χιλιάδες τέτοια παραδείγματα - προϊόντα κεκτημένης δημοσιογραφικής ταχύτητας. Και καλό είναι να αποφεύγει κανείς να καγχάσει με τα παθήματα των άλλων, γιατί δεν ξέρει τι θα του ξημερώσει.
Ίσως η πιο μνημειώδης γκάφα στην Ελλάδα είναι η ανταπόκριση δημοσιογράφου από την Τήνο τον Δεκαπενταύγουστο του 1940, στην οποία παρέλειψε να αναφερθεί... στον τορπιλισμό της "Έλλης". Αυτό δεν επισκιάζει ασφαλώς τη μαζική παράκρουση του ελληνικού κυριακάτικου Τύπου, που είδε τον Ερντογάν στα εγκαίνια του Μουσείου της Ακρόπολης!
Οι πιο επώδυνες στιγμές για τους δημοσιογράφους είναι όταν προετοιμάζουν επικήδειους για ανθρώπους που βρίσκονται ακόμη εν ζωή. Ενίοτε δε οι πρόωρες αυτές νεκρολογίες δημοσιεύονται και διαβάζονται και από τους ίδιους τους υποψήφιους νεκρούς!
Αυτό είχε συμβεί στον πρώην αντιπρόεδρο Ντικ Τσένι, ο οποίος είχε πληροφορηθεί το θάνατό του από το CNN. Μόνο που επρόκειτο περί δοκιμαστικής δημοσίευσης και το σχετικό κείμενο βασίστηκε στη βασιλομήτορα. Έτσι, στον επικήδειό του, ο Τσένι πληροφορήθηκε πως υπήρξε η αγαπημένη γιαγιά της Βρετανίας!
Σχολιάζοντας μια παρόμοια βιαστική 17σέλιδη νεκρολογία, που φιλοξενήθηκε στο Μπλούμπεργκ, ο ιδρυτής της Apple, Στιβ Τζομπς, χρησιμοποίησε τα λόγια του Μαρκ Τουέιν. "Τα ρεπορτάζ για το θάνατό μου είναι κάπως υπερβολικά"»...