Θάνατος είναι οι κάργες που χτυπιούνται
στους μαύρους τοίχους και τα κεραμύδια,
θάνατος οι γυναίκες, που αγαπιούνται
καθώς να καθαρίζουνε κρεμμύδια.
Θάνατος οι λεροί, ασήμαντοι δρόμοι
με τα λαμπρά, μεγάλα ονόματά τους,
ο ελαιώνας, γύρω η θάλασσα, κι ακόμη
ο ήλιος, θάνατος μες στους θανάτους.
Θάνατος ο αστυνόμος που διπλώνει
για να ζυγίση μια «ελλειπή» μερίδα,
θάνατος τα ζουμπούλια στο μπαλκόνι,
κι ο δάσκαλος με την εφημερίδα.
Βάσις, Φρουρά, Εξηκονταρχία Πρεβέζης.
Την Κυριακή θ' ακούσουμε την μπάντα.
Επήρα ένα βιβλιάριο Τραπέζης
πρώτη κατάθεσις δραχμαί τριάντα.
Περπατώντας αργά στην προκυμαία,
«Υπάρχω;» λες, κ' ύστερα «δεν υπάρχεις!».
Φτάνει το πλοίο. Υψωμένη σημαία.
Ίσως έρχεται ο Κύριος Νομάρχης.
Αν τουλάχιστον, μέσα στους ανθρώπους
αυτούς, ένας επέθαινε από αηδία...
Σιωπηλοί, θλιμμένοι, με σεμνούς τρόπους,
θα διασκεδάζαμε όλοι στην κηδεία.
5 σχόλια:
Κι άλλος Καρυωτάκης με Βασίλη
http://videomusic.gr/Βασίλης Παπακωνσταντίνου/Αγάπη
Τρία πουλάκια κάθονται!... Εντάξει, έχεις ψύχωση με τον Καρυωτάκη, αλλά πού θυμήθηκες τώρα το τραγούδι του Παπακωνσταντίνου...
Πιο επίκαιρο και χρήσιμο θα ήταν να "ανέβαζες" rooms to let στην... εξηκονταρχία Πρεβέζης και την ευρύτερη περιοχή, παρά να πετάξεις από το πουθενά τον βαψομαλλιά τον ομορφάντρα που τραγούδησε πριν 26 -και βάλε- χρόνια Καρυωτάκη.
Ο Καρυωτάκης ήταν δημόσιος υπάλληλος και αυτοκτόνησε. Φαντάσου να ήταν ένας από τους 300 που αφήνει στο δρόμο η Γιάννα Αγγελοπούλου (κλείνει Ελεύθερο Τύπο και ραδιόφωνο, όπως ανακοίνωσε σήμερα)...
Πάντως, για όποιον δεν το ξέρει, η πρώτη -και σαφώς καλύτερη, κατά την άποψή μου- εκτέλεση του άσματος είναι από τον Χρήστο Λεττονό, που δεν υπάρχει πια.
Ξέρω ότι το έχει πει και ο Γκαϊφύλλιας. Δεν ήξερα για τον Λεττονό. Κρίμα που δεν υπάρχει η εκτέλεση αυτή.
Δημοσίευση σχολίου