Τετάρτη 29 Απριλίου 2009

Ω, χαμηλώστε αυτό το φως... (μνήμη Μαρίας Πολυδούρη)

Ὤ, χαμηλῶστε αὐτὸ τὸ φῶς!
Στὴ νύχτα τί ὠφελάει;
Πέρασε ἡ μέρα. Φτάνει πιά.
Ποιὸς ξέρει ὁ Ὕπνος μου κρυφὸς
ἂν κάπου ἐδῶ φυλάη

κι’ ἂν τοῦ ἀνακόβεται ἡ στιγμὴ
νἄρθη, ποὺ τὸν προσμένω.
Ἔχω στὸ στόμα τὴν ψυχή,
μοῦ παράτησαν οἱ λυγμοὶ
τὸ στῆθος κουρασμένο.

Πάρτε τὸ φῶς! Εἶνε καιρὸς
νὰ μείνω πιὰ μονάχη.
Φτάνει ἡ ἀπάτη μιᾶς ζωῆς.
Κάθε προσπάθεια ἕνας ἐχθρὸς
γιὰ τὴ στερνή μου μάχη.

Ἂς παύσουν πλέον οἱ σπαραγμοί.
Ἂς μοῦ ἀπομείνει κάτι
γιὰ νὰ πλανέψω τὴ νυχτιά,
νὰ σκύψη κάπως πιὸ θερμὴ
στὸ ἀνήσυχό μου μάτι.

Πάρτε τὸ φῶς! Εἶνε ἡ στιγμή!
Τὴ θέλω ὅλη δική μου.
Εἶνε ἡ στιγμὴ νὰ κοιμηθῶ.
Πάρτε τὸ φῶς! Μὲ τυραννεῖ...
μοῦ ἀρνιέται τὴν ψυχή μου...

(Μαρία Πολυδούρη: 1η Απριλίου 1902 - 29 Απριλίου 1930)
ΥΓ. Ευχαριστώ την bubbles που μου το θύμισε

5 σχόλια:

Καλλιόπη είπε...

Καλημέρα Πιγκουίνε!
Υπέροχη επιλογή η ανάρτησή σου!
για κάποια χρόνια ήταν ύμνος για μένα! Μετά αποφάσισα να ζήσω!

έχεις πρόσκληση για παιχνίδι!

JK O SΚΡΟΥΤΖΑΚΟS είπε...

YΠΕΡΟΧΟ ΤΟ ΠΟΙΗΜΑ ΣΟΥ.ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΚΑΛΑ ΚΑΙ ΚΑΛΗ ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ.

Νίκος Ματσαμπλόκος είπε...

Αντί να γράψεις για την επέτειο των 11 χρόνων από την κατάκτηση του δεύτερου Κυπέλλου του ιστορικού, βάζεις για την Πολυδούρη. Ωραίος Πανιώνιος είσαι...

Ανώνυμος είπε...

ΑΙΜΑΤΙΝΕΣ ΣΚΙΕΣ ΑΠΟ ΑΠΟΣΤΑΣΗ
Στις εξιστορήσεις της ζωής σου ανταποκρίνομαι
με ρίγη στη ραχοκοκαλιά
τυλίγομαι σε κουβέρτα πορτοκαλιά
γίνομαι συρφετός τυφλός που καταλήγει
στην άκρη του ντιβανιού του γκρεμού
ανίκανος στα δάκρυα και στην ποίηση
ζητώντας άλλου είδους όραση
καθώς είμαστε πια μεγάλα παιδιά
που χρειάζονται πολλά δάχτυλα
για να μετρήσουν τον πίσω χρόνο
να βυθίσουν μακριά δάχτυλα
για να αγγίξουν τον αρχικό πόνο
ώστε να μπορούν να μπορούν να διατηρήσουν τη χαρά
το λέω ξανά
στις εξιστορήσεις της ζωής σου ανταποκρίνομαι
με ρίγη στη ραχοκοκαλιά
τυλίγομαι σε κουβέρτα πορτοκαλιά
γίνομαι συρφετός τυφλός που καταλήγει
στην άκρη του ντιβανιού του γκρεμού
ανίκανος στα δάκρυα και στην ποίηση
ζητώντας άλλου είδους όραση
τότε μόνο ξαφνικά κι ορμητικά έρχεται η επιβίωση
και με βάζει σε αναγκαστική απογείωση
με ταχύτητα αμυντική σχεδόν φωτός
απομακρύνομαι
μέσα σε θόλο άπειρου ιριδισμού
κι έτσι σε βλέπω φίλε αιμάτινη σκιά ενός ρυθμού
είτε συμφωνείς είτε διαφωνείς
είτε βρεθείς σε αφωνία
συμπαίχτη στην ίδια συγχορδία
μαζί με μας
επώνυμο συνθέτη ενός μεγάλου επιτραπέζιου παιχνιδιού
που μερικοί το ονομάζουν ιστορία
και μερικοί το ονομάζουν ιστορία της ηδονής.
Λένα (χαιρέτα μας την) Πλάτωνος

katia είπε...

Εξαιρετικός, όπως πάντα...