«Στέλλα» (ή Λεορά, ένα λαμπρό αστέρι γεννήθηκε!)

Μία από τις πιο ωραίες ταινίες της φετινής χρονιάς και μάλιστα με το πιο όμορφο γυναικείο όνομα: «Στέλλα» (στα ελληνικά «Με λένε Στέλλα», ίσως για να διαφέρει από εκείνη του Μιχάλη Κακογιάννη με τη Μελίνα;). Aπό τη Γαλλία. Δεν είναι το εύκολο φιλμ που θα αρέσει στους πολλούς μιας και η ιστορία έχει να κάνει με την ενηλικίωση της 11χρονης Στέλλας, η οποία ζει στο καφέ μπαρ που διατηρούν οι δικοί της στο Παρίσι.

Τι ξεχωρίζει στην ταινία; Η εκπληκτική 14χρονη Λεορά Μπαρμπαρά, το μέλλον της οποίας προβλέπεται λαμπρό. Α star is born, που λένε... Όταν η μικρή γίνει αστέρι, θα λέτε ότι την είχατε δει στην πρώτη της εμφάνιση!
Διαβάστε και μέρος της κριτικής του Δημήτρη Δανίκα στα «Νέα», που τα λέει καλύτερα από εμένα και αν σας κάνει... κλικ, πηγαίνετε να δείτε την ταινία: «Τι είναι η ιστορία λοιπόν; Τίποτα και όλα μαζί. Δηλαδή ένα μικρό κορίτσι μεγαλώνει στο cafe των γονιών της. Έτσι, βλέπει και παρατηρεί. Έτσι, σχολιάζει χωρίς ντροπή. Έτσι, κατανοεί, μεγαλώνει, ωριμάζει, θυμώνει και τις μπαταρίες της γεμίζει. Έτσι, καταλαβαίνει τους γονείς αλλά και όλους τους ενήλικες υπερβαίνει. Έτσι, αυτό το αδύνατο, το σχεδόν 'αόρατο' πλάσμα, κατακτάει το μέγιστο αγαθό. Σοφότερη από κάθε μεγάλο κοινό θνητό... Η Ζωή διδάσκει το Παιδί. Όχι τα λόγια. Εκεί η ζύμωση, η αφομοίωση, η κρίση, η γνώση. Όλα εκεί.
Δεύτερον, η πλάνη. Πως ο δείκτης του παιδιού είναι χαμηλότερος από κάθε ώριμο και μεγάλο. Έτσι νομίζετε. Μπούρδες. Πρωταθλητής το Παιδί. Ανώτερος ο δείκτης ευφυΐας της ευαισθησίας του. Ανώτερος ο συναισθηματικός του κόσμος. Πλουσιότερη η φαντασία του. Ανοικτές οι αισθήσεις του... Το Παιδί είναι σοφό. Οι συνθήκες είναι που το πλένουν, το σιδερώνουν και έτσι το κάνουν τάχα μου άνθρωπο σωστό. Θεσμοί, πολιτικοί, Πολιτεία, σχολείο και Γονείς.
Και για να τελειώνω, δυο λόγια για την κινηματογραφική γραφή. Απόλαυση από την πρώτη στιγμή. Η κάμερα κολλημένη στη μικρή πρωταγωνίστρια. Και τι πρωταγωνίστρια! Η μικρή Λεορά Μπαρμπαρά σε ένα απίστευτο ερμηνευτικό ρεσιτάλ. Τύφλα να ΄χει η Μέριλ Στριπ. Βάζω στοίχημα. Έτσι και ήταν Αμερικανίδα και η ταινία χολιγουντιανή θα βρισκόταν στη λίστα των υποψηφίων για Όσκαρ.
Και οn top of that μια αόρατη τραμπάλα μοναδική. Από το χιούμορ στο σχόλιο, από το σχόλιο στη μελαγχολία, από τη μελαγχολία στη χαρά και από τη χαρά στη διάθεση φυγής. Η αδιάκοπη προς την ωριμότητα πορεία...».