Σάββατο 26 Δεκεμβρίου 2009

Να γιατί έγινε το τσουνάμι (η απάντηση ενός ιερωμένου στην απορία που εξέφρασε ο Πιγκουίνος)

Ως συνέχεια της προηγούμενης ανάρτησης: μόλις ολοκλήρωσα το σχόλιο για το τσουνάμι στον Ινδικό, βρήκα ένα μπλογκ με θεολογικό περιεχόμενο και θέλησα να μάθω από κάποιον του εκκλησιαστικού χώρου (ο κάτοχός του υπογράφει ως πάτερ Παντελεήμων), τι λέει η Ορθοδοξία για την τραγωδία. Πώς δηλαδή «δικαιολογείται» ο Θεός που «επέτρεψε» να γίνει τέτοιο κακό.
Έκανα σχόλιο, ο άνθρωπος απάντησε και η απάντηση βρίσκεται παρακάτω. Εμένα, πάντως, με απογοήτευσε. Σας παραθέτω τον «διάλογο» για να βγάλετε κι εσείς -αν σας ενδιαφέρει- κάποια συμπεράσματα:
Το μήνυμα Πιγκουίνου: «Χρόνια πολλά μετά μίας παρακλήσεως. Επειδή γίνεται αναφορά στην αγάπη του Θεού προς τον άνθρωπο, θα μπορούσατε σε μία ανάρτηση ή σε σχόλιο κάτω από το δικό μου, να εξηγήσετε σε κάποιους που δεν το καταλαβαίνουμε, πώς «επέτρεψε» («η πηγή της ζωής») πριν από πέντε χρόνια, τη δεύτερη μάλιστα ημέρα των Χριστουγέννων, να πεθάνουν περίπου 226.000 άνθρωποι από το τσουνάμι;
Εκτός αν πρόκειται για δείγμα της φιλευσπλαχνίας του προς τον άνθρωπο.
Ελπίζω ότι θα υπάρξει κάποιου είδους απάντηση, η απορία όντως υφίσταται».
Η απάντηση του π. Παντελεήμονα: «Χρόνια Πολλά! Πράγματι είναι ένα είδος φιλευσπαλαγχνίας προς τον άνθρωπο από τον πανάγαθο Θεό. Ο θάνατος ο σωματικός και πνευματικός είναι μια ύψιστη ευεργεσία γιατί συμβάλλει στην ανάσχεση της διαιώνισης του Κακού στον κόσμο. Το Κακό που γεννάται από την ελεύθερη βούληση του ανθρώπου εκμηδενιζεται και παύει να υφίσταται με τον θάνατο αυτού που το διαπράττει. Ο αιφνίδιος θάνατος αυτών ανθρώπων ήταν μια ευεργεσία ανάσχεσης του Κακού που διέπρατταν και συγκεκριμμένα της παιδεραστίας, είτε σαν έκδοση ή εκμετάλλευση ή σιωπηρή συνενοχή.
Άλλωστε ο σωματικός θάνατος στην ορθόδοξη διδασκαλία και παράδοση είναι μικρό κακό, σχεδόν μηδαμινό, πίστεψε με. Αυτό που είναι το όντως φοβερό είναι ο πνευματικός θάνατος δηλαδή η εκούσια και αιώνια αποκοπή του ανθρώπου από τον Πλάστη του που είναι η πηγή της ζωής. Αυτό που θα έπρεπε να μας απασχολεί λοιπόν δεν είναι το δυστήχημα του θανάτου αυτών τν χιλιάδων αλλά η πνευματική τους σχέση με τον Θεό πριν τον θάνατο τους και η αιώνια κατάληξη τους.
Προς επιβεβαιώση των γραφομένων μου αναφέρω και την περίπτωση των νηπίων που έσφαξε ο Ηρώδης. Ο Θεός άφησε τον Ηρώδη ελεύθερο να πράξει ό,τι θέλει, όπως αφήνει κάθε εκμεταλλευτή και δολοφόνο. Εκείνος όμως ο άθλιος αποκόβοντας την ζωή τόσων αθώων την δε ψυχή του ζημίωσε στα δε νήπια πρόσφερε ακούσια την αιώνια ζωή.
Τέλος και ένα ακόμα παράδειγμα. Την 29η του μηνός θυμόμαστε την μνήμη όλων αυτών που πέθαναν από λιμό ή κρύο ή αρρώστια, μακρυά από τα μάτια των άσπλαχνων ανθρώπων ή και ίσως μπροστά στην πόρτα μας. Ο σχολιαστής του συναξαρίου μας πληροφορεί λοιπόν πώς όλες αυτές οι αιτίες θανάτου δεν ήταν παρά μόνο μηχανισμοί σωτηρίας επινοημένοι από τον Θεό για να σωθούν αιώνια αυτοί οι άνθρωποι. Στην παράδοση μας , αναφέρεται πώς ακόμα και οι άγιοι πριν την κοίμηση τους υπέφεραν ολιγοημερη ασθένεια έτσι ώστε μέσα από το καμίνι της θλίψης ακόμα και τα ελάχιστα παραπτώματα τους να κατακαούν κατά κάποιο τρόπο για να παρουσιαστούν οι ίδιοι σαν χρυσάφι καθαρό μπροστα στο Θεό (συγχώρα με που χρησιμοποιώ ποιητικές εκφράσεις αντί για θεολογικές μα μου είναι πιο εύκολο).
Κατά κάποιον τρόπο αποδεικνύεται πάλι πώς για τον Πανάγαθο Θεό που οικονομεί την σωτηρία όλων σημασία δεν έχει το ατύχημα του σωματικού θανάτου αλλά το δυστήχημα του πνευματικού θανάτου, της αιώνιας κόλασης.
Το ότι αυτό συνέβη την δεύτερη ημέρα των Χριστουγέννων δεν σημαίνει τίποτα. Για τον Θεό ο χρόνος είναι ανύπαρκτος. Οι εορτές είναι μόνο για τους ανθρώπους, που έχουν ανάγκη να μαθαίνουν και να ωφελούνται μέσα από τα μηνύματα της κάθε εορτής. Επιπλέον, εμείς έχουμε δώσει τόση βαρύτητα στην εξωτερική λαμπρότητα και σημασία των εορτών, όπως τις εννοούμε και τις εορτάζουμε. Για κάποιον ορθόδοξο χριστιανό προετοιμασμένο κατάλληλα και έχοντας άριστη σχέση με τον Πλάστη του, ο σωματικός θάνατος, δηλαδή ο διαχωρισμός σώματος και ψυχής είναι πραγματική ευλογία. Για τον κοσμικό άνθρωπο ένας θάνατος μέσα στις εορτές είναι απλά μια ύψιστη ατυχία που τον ξεβολεύει και του χαλάει το εορταστικό ηλεκτροφωτισμένο και μάταιο χαζοχαρούμενο κλίμα.
Όμως μας διαφεύγει η ουσία: το μήνημα των Χριστουγέννων είναι η ενανθρώπηση του Θεού για να γίνει δυνάμει ο άνθρωπος Θεός και να αποκαταστήσει την σχέση του μαζί Του, ώστε να ζωοποιηθεί. Ένα μήνυμα ταπείνωσης από τον ίδιο τον Θεό και αγάπης για τον άνθρωπο. Όλα τα άλλα ή συνυπάρχουν ή έπονται ή δεν έχουν καμία σημασία.
Ελπίζω να σε κάλυψα».

12 σχόλια:

Πιγκουίνος είπε...

Η απάντηση που έστειλα στην ανάρτηση: «Ευχαριστώ για την απάντηση. Δυστυχώς, αντί να με κάνει να σκεφτώ τα πράγματα διαφορετικά, με απογοήτευσε.
Θεωρείτε ότι οι άνθρωποι αυτοί πέθαναν επειδή είχαν σχέση με την παιδεραστία; 50.000 εξ αυτών ήταν παιδιά, οι περισσότερες γυναίκες. Τι σχέση έχει η παιδεραστία;
Αν βλέπατε μπροστά σας κάποιο από τα ορφανά που άφησε πίσω της η... φιλευσπλαχνία του Θεού, τι θα του λέγατε; Ότι ο μπαμπάς και η μαμά πέθαναν επειδή ήταν παιδεραστές και αμαρτωλοί;
Γενικά, αυτή είναι η τιμωρία των κακών; Ο θάνατος; Είναι δυνατόν να χρησιμοποιείτε τη φράση: «Το Κακό που γεννάται από την ελεύθερη βούληση του ανθρώπου εκμηδενιζεται και παύει να υφίσταται με τον θάνατο αυτού που το διαπράττει»; Δεν υποτίθεται ότι είμαστε ελεύθεροι να κάνουμε τις επιλογές μας;
Και πλέον, ποια θα είναι η επόμενη... φιλευπλαχνία; Θσ θανατωθούν οι κακοί Αμερικανοί, ή οι τρομοκράτες Άραβες;
Tέλος πάντων. Ευχαριστώ και πάλι που μπήκατε στον κόπο να απαντήσετε».

π Παντελεήμων Kρούσκος είπε...

Καλησπέρα. Συγγνώμη για την κατάχρηση του χώρου αλλα υπάρχει και ανταπάντηση:

http://iereasanatolikisekklisias.blogspot.com/2009/12/blog-post_26.html#comments

Συμμορίτης ο Κονσερβοκούτης είπε...

Κάτι τέτοιοι παπάδες (οι περισσότεροι, δηλαδή) θα πρέπει να αλληλοεξοντώνονται, να προσφέρει ο ένας στον άλλον τη... χαρά της ευλογίας που γεννά ο διαχωρισμός σώματος και ψυχής.
Πάτερ, μία ακόμη... θεολογική απορία: καλά με το διαχωρισμό σώματος - ψυχής, με τον νου τη γίνεται; Η βλακεία τι απογίνεται; Εχουμε... ανάσχεση της διαιώνισής της όταν πεθαίνει κάποιος ή τον ακολουθεί; Μην το εκλαμβάνεις προσωπικά...
Πάτερ, αυτό με τον Ηρώδη το έχεις τσεκάρει ιστορικά;
Πάτερ, αν ο φιλεύσπλαχνος Θεός σού στείλει κανένα από τα παιδιά σου στο νοσοκομείο θα τρέξεις να το σώσεις ή θα τους ανάψεις (του Θεού) μια λαμπάδα δυο μέτρα για την "ύψιστη ευεργεσία";
Πάτερ, ο άγαμος επίσκοπός σου πως εκτόνωνε τον... πριαπισμό του (όταν ήταν σε ηλικία που είχε από τέτοιο;). Υπάρχει κάνα θεολογικό επιχείρημα γι' αυτό, ξέρει απ' αυτά τα ατράνταχτα που παρέθεσες για το τσουνάμι...
Πάτερ, αδιέξοδο. Παρ' το αλλιώς!...

Πιγκουίνος είπε...

Η ανταπάντηση του π. Παντελεήμονα (σε δύο μέρη):
Δεν έγραψα τιμωρήθηκαν. Έγραψα ΕΥΕΡΓΕΤΗΘΗΚΑΝ.( Η έννοια του τιμωρού Θεού με νομικιστικούς όρους που συναντάμε στη χριστιανικη Δύσή ή τις θρησκείες, δεν υπάρχει στην ορθοδοξία).Ήταν ανάσχεση όπως έγραψα του κακού όλο αυτό, όχι τιμωρία για το κακό.Νομίζω πως υπάρχει τεράστια διαφορά.
¨Αλλωστε μπορεί όλα αυτά να μην ξεπερνούν τα όρια της προσωπικής εκτίμησης. Ένα τσουνάμι σάρωσε 226000 ανθρώπους μέσα στα μύρια της Ιστορίας. Ακόμα όμως και αυτό έγινε με θεϊκή παραχώρηση.
Ναι και βέβαια είμαστε ελεύθεροι να κάνουμε τις επιλογές μας. Αυτό που συμβαίνει όμως σχεδόν πάντα είναι 1) Ποτέ δεν αναλαμβάνουμε την ευθύνη των ελεύθερων επιλογών μας. 2) Παρασυρόμενοι στο Κακό, καταφέρνουμε πάντα να αγνοούμε τις συνέπειες του: την εκμηδένιση,τον τραυματισμό,το ρίσκο της απώλειας μας, πνευματικής ή σωματικής. Γιατί ακριβώς την ελευθερία μας την αντιλαμαβανόμαστε σαν μία ασυδοσία κινήσεων και πράξεων για την οποία δεν θα αποδόσουμε λογαριασμό ούτε στον ίδιο τον εαυτό μας, όχι ακόμα στον Θεό που δεν θέλουμε να γνωρίσουμε.

Πιγκουίνος είπε...

Ναι αύριο μπορεί να πεθάνουν χιλιάδες άραβες ή αμερικάνοι. Οι άνθρωποι είναι φθαρτοί και πεθαίνουν καθημερινά.ΕΙΛΙΚΡΙΝΑ ΑΥΤΟ ΔΕΝ ΕΪΝΑΙ ΜΕΙΖΟΝ ΖΗΤΗΜΑ, το ξανατονίζω. Όπως δεν τίθεται ζήτημα αθωότητας ή ενοχής στον θάνατο. Άλλο να επαναστατείς για έναν θάνατο και άλλο να αμφισβητείς την παναγαθότητα του Θεού που δεν τον εμπόδισε.
Αυτό που τόνισα είναι πως ο θάνατος διέκοψε την διαιώνιση του Κακού. Δεν υπάρχει θέμα τιμωρίας.
Αντίστοιχα υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που ελεύθερα είναι ελεύθερα πόλοι κακίας και εκμετάλλευσης και ο Θεός τους αφήνει ζωντανούς. Δεν ξέρω αν περιμένει την μετάνοια τους ή σαν προγνώστης που είναι γνωρίζει πώς αυτή δεν θα υπάρξει ποτέ.
Σε ένα από τα χιλιάδες ορφανά παιδιά που υπάρχουν δεν θα έδινα τέτοια απάντηση. Δεν είναι δίκαιο να φορτίζεις τα παιδιά με αμαρτίες άλλων. Το ορθό είναι να αγωνίζεται κανείς να εξοικειωθεί όχι με τον θάνατο αλλά με μια Α πραγματικότητα έστω και αν ο θάνατος είναι πράγμα αφύσικο και οδυνηρό.
Ούτε ποτέ η τραυματική εμπειρία του θανάτου ή της ορφάνιας πρόκειται να εξαλειφθεί από την ψυχή ενός παιδιού , όπως και να το χειριστεί κανείς. Αυτά είναι πράγματα που τα κουβαλάμε μέσα μας για πάντα. Ελπίζουμε μόνο στην πρόνοια του Θεού που φροντίζει εκατομμύρια χρόνια τώρα ακόμα και για το απειροελάχιστο ζωϋφιο που ζει σε ένα χιλιοστό χώματος, σε έναν ασήμαντο πλανήτη, ενός ασήμαντου γαλαξία, μέσα στα δισεκατομμύρια σύμπαντα. Αυτή η ίδια πρόνοια αγκαλιάζει το κάθε ορφανό και ταπεινό, γιατί ακριβώς αυτή η ασημαντότητα για τον θεό είναι το πιο σημαντικό πράγμα: η φροντίδα για κάθε ζωή. Αν η μετάβαση ενός ανθρώπινου όντος από μία ζωή σε μία άλλη είναι ευεργεσία, τότε αυτό είναι οικονομία της φιλανθρωπίας του Θεού.
Τέλος, όλοι πρέπει να αναλάβουμε δραστική θέση για την εξάλειψη του Κακού στον κόσμο επειδή ακριβώς έγκειται στην ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ της συνείδησης μας αν θα του επιτρέψουμε να υπάρχει ή όχι, πριν καταλογίσουμε με ευκολία στον Θεό απρονοησία,σαδισμό,αδιαφορία ή ανυπαρξία.Είναι πανεύκολο και βολικό να πλάθουμε έναν Θεό είδωλο στα μέτρα μας στον οποίο θα ανάγουμε την καταγωγή μας αλλά αντίστοιχα θα μεταθέτουμε όλα τα κακά και τις δυστυχίες του κόσμου.
Ο άνθρωπος δεν πλάστηκε για να πεθάνει. Όταν ελεύθερα επέλεξε την πτώση από την ισοθεΐα για να γίνει τάχα Θεός, έβαλε τον εαυτό του στην διαδικασία της φθαρτότητας και του θανάτου. Όπως υπάρχουν φυσικοί νόμοι , έτσι υπάρχουν και πνευματικοί.Ο Θεός είναι η Ζωή , μέσα σ'Αυτόν ζούμε. Δεν είναι ένας εξωτερικός παράγοντας που κινεί τις μαριονέτες. Μεσα στο πλέγμα της ζωτικής Του πνοής υπαρχουμε και ζούμε.Όταν αυτονομηθούμε( και αυτό είναι ελεύθερη επιλογή) γνωρίζουμε την πραγματικότητα του θανάτου.
Για τον φυσικό όμως θάνατο αίτιος είναι μόνο ο άνθρωπος. Ο Θεός τον παραχωρεί για τη μη διαιώνιση του Κακού όπως προείπα.
ΌΛΟΙ ΜΑΣ ΕΪΜΑΣΤΕ ΔΕΜΕΝΟΙ ΜΕ ΑΟΡΑΤΟΥΣ ΔΕΣΜΟΥΣ ΚΑΙ Ο ¨ΕΝΑΣ ΕΥΘΥΝΕΤΑΙ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΛΛΟ. Εϊτε όμως συμβαίνει αυτό είτε όχι, ευτυχώς που υπάρχει Θεός να "καθαρίσει" για λογαριασμό μας.
Όταν μιλώ για τον Θεό ή Τον "φαντάζομαι" βλέπω μόνο ένα τεράστιο πατρικό χέρι που μου δίνει άπλετα την ελευθερία της αυτονόμησης ή της ασφάλειας. Προτιμώ το δευτερο. Αφήνομαι ελεύθερα να με οδηγήσει όπου θέλει. Εκείνος ξέρει.

Νίκος Ματσαμπλόκος είπε...

Του Κίτσου η μάνα κάθονταν στο Terra Petra βράδυ...

Τις λε ρε Πάτερ, με το συμπάθειο κιόλας.

mariw είπε...

Εγώ ξέρω μόνο αυτό που λένε στο χωριό μου. «όπου φτωχός και η μοίρα του». Αν ήταν ο θεός να «λυτρώσει» αυτούς τους ανθρώπους από την παιδεραστία και από την αμαρτία γιατί δεν έστελνε το τσουνάμι να σαρώσει την Ευρώπη και γενικά τον «δυτικό» και «πολιτισμένο» κόσμο που, εκμεταλλευόμενος την φτώχια τους και τη δυστυχία τους οδήγησε εκεί;

π Παντελεήμων Kρούσκος είπε...

Πρώτον τί θα πεί: "Συμμορίτης με κονσερβοκούτι"; Αν υιοθέτησες το Nick αυτό για να υποδηλώσεις τί για την προσωπική μου πολιτική ταυτότητα αστόχησες. Δηλαδή έτσι εντελώς προκαταληπτικά επειδή είμαι παπάς είμαι αξιωματικά και κρυφοφασιστάκος. Μάλλον στο δικό σου κόσμο των προκαταλήψεων εμφιλοχωρεί τίς υφέρπων φασισμός.
Όχι , αγαπητέ, δεν υπάρχει θέμα αδιεξόδου. Το αδιέξοδο βρίσκεται στη δική σου θεώρηση που δεν μπορείς να συμφιλιωθείς με την πραγματικότητα του θανάτου. Οι άνθρωποι πεθαίνουν ή με τσουνάμι ή με αυτοκινητιστικό ή στην ζέστη του κρεβατιού τους ή στην κοιλιά της μάνας τους. Είτε είναι πλούσιοι ή φτωχοί(mariw). Ο Πόνος και η δυστυχία συνοδεύουν τον άνθρωπο από την πρώτη στιγμή ύπαρξης του και θα τον συνοδεύουν αιώνια. Για μένα δεν υπάρχουν αδιέξοδα μπροστά στην παραδοχή της αλήθειας. Είναι άλλο να πονάς για την απώλεια κάποιου και άλλο να μην μπορείς να χωνέψεις πώς υπάρχει θάνατος.
Η ουσία του θέματος είναι πώς όλοι μας στεκόμαστε με αισθήματα έκπληξης και οδύνης μπροστά στο θάνατο γιατί τρεφόμαστε με την ανασφάλεια και τον πόνο του θανάτου. Οι νοοτροπίες μας διαφέρουν. Ο κόσμος αυτός και η ανθρώπινη ζωή είναι η ύψιστη και μοναδική ευκαιρία να αγωνιστεί κάποιος για να κερδήσει ή να απωλέσει την δυνατότητα κοινωνίας με τον Θεό του. Σημασία δεν έχει πού και πώς θα πεθανεις αλλά αν πριν από τον θάνατο είσαι έτοιμος και ολοκληρωμένος. Όποιος δεν πιστεύει στην Ανάσταση του Χριστού και στην δυνατότητα της αιώνιας ζωής, οδηγείται ακριβώς σε αδιέξοδα. Προσωπικά τα έχω ήδη όλα πολυ ξεκαθαρισμένα. Άλλοι βρίσκονται ενώπιον αδιεξόδων.
Ξαφνικά θυμηθήκαμε όλοι μας την πραγματικότητα της τριτοκοσμικής οδύνης. ¨Οταν αυτοί οι άνθρωποι συντηρούσαν με την προσωπική τους εργασία και ανέχεια την ευρωπαϊκή μας ανωτερότητα και τις ευρωπαϊκές μας γαστέρες τότε μας συνέφερε να είναι αόρατοι. Πολύ αργά για συμπάθειες. Το χρηστό είναι να παλεύεις για έναν καλύτερο κόσμο και όχι να ξυπνάς αιφνίδια μπροστά στο αναπάντεχο κακό. Κανένα δάκρυ δεν ωφελεί τους νεκρούς.
Αναγνωρίζω πως τα παιδιά μου ο Θεός μου τα έδωσε. Ας τα πάρει όποτε θέλει. Γνώριζα από πάντα 'οτι γέννησα ανθρώπους θνητούς στον κόσμο΄. Τρέμω να μην τα χάσω, αλλά η καταφυγή μου θα είναι πάντα η φιλοσοφία της απώλειας.
Αυτό με τον Ηρώδη το έχω καρατσεκαρισμένο.
Περί νου: Αν έχεις νου διαβαινε και ριζικό περπάτει.
Περί αλληλοεξοντώσεων παπάδων: Δεν βαριεσαι δεν θα λείψουμε σε κανέναν. Αυτός ο κόσμος πορευεται με ...πληρότητα...αγάπη... και αλληλοανοχή(τρομάρα μας).
Περί πριαπισμού: Υπάρχουν πολλοί τρόποι εκτονώσεως. ¨Αλλοι αυτοεκτονώνονται με επιδεικτική αυταρέσκεια.
Νίκο Ματσαμπλόκο: Πάρε ένα ΚΡ σε τριγωνικό ραντάρ γιατί βρήκες.

Πιγκουίνε ευχαριστώ για την φιλοξενία.

Νίκος Ματσαμπλόκος είπε...

Διαβασμένος ο πάτερ! Εντάξει, τα παίρνω όλα πίσω και προσκυνώ μόνο και μόνο για την απάντηση που μου έδωσες!

kiki είπε...

Μην τρελαίνεστε, ένας μεγάλος σεισμός ήταν, από αυτούς που πάντα γίνονταν και πάντα θα γίνονται.

Συμμορίτης ο Κονσερβοκούτης είπε...

Καταρχήν, πάτερ, το συγκεκριμένο nickname το χρησιμοποιώ συστηματικά και σε προηγούμενα σχόλια σ' ετούτο το μπλογκ. Θετικό, πάντως, που τους αντιπάλους των "συμμοριτών" (τότε...) τους κατατάσσεις στους φασιστάκους. Και ας με χωρίζει άβυσσος από το τρέχον ΚΚΕ...
Από κει και πέρα (και με καθυστέρηση, διότι είχα μερικές μέρες να μπω στον "Πιγκουίνο"...), ιστορικά ας μην τον πιάσουμε για τον Ηρώδη. Εγώ έχω τις απόψεις μου για τα χρόνια του Ιησού, που απορρέουν από ιστορικές μελέτες (εννοείται ότι δεν έχω διαβάσει τα πάντα, ούτε κατέχω όλες τις αλήθειες της Γης) έως... πονήματα σαν την "Αντιγνώση" της Λιλής Ζωγράφου.
Για τα περί θανάτου, κανείς δεν είπε ότι δεν έχει χωνέψει ότι υπάρχει θάνατος (ούτε καν... αγωνιστικιστές δεν υπάρχουν επ' αυτού, πόσω μάλλον αμφισβητίες του θανάτου, εν αντιθέσει με ό,τι συμβαίνει γύρω από κάτι άλλα...). Το ότι διαχωρίζεις και περνάς... έτσι απλά τα περί ανθρωπίνου πόνου, μάλλον για την εξυπηρέτηση ενός επιεικώς έωλου συλλογισμού...
Την... προβοκατόρικη απορία μου περί τον πριαπισμό των επισκόπων, της αντιπαρήλθες με θαυμαστή διπλωματία.
Σόρι, αλλά οι θεολογικές σου γνώσεις με το υπόλοιπο γνωστικό σου πεδίο (όπως το υποψιάζομαι) κάπου μπερδεύονται και μας μπερδεύουν και, βεβαίως, εκκινούνται και καταλήγουν σε μία αδιαπραγμάτευτη πεποίθηση: ότι υπάρχει θεός. Ούτε καν ότι θέλουμε να υπάρχει μία ανώτερη δύναμη για να καλύπτει τις ανασφάλειές μας κλπ. Επιστήμη κι επιστημοσύνη σ' ένα... συναρπαστικό κοκτέιλ.
Σου αναγνωρίζω, πάντως, νηφαλιότητα και ειλικρινή προσπάθεια για αντιπαράθεση επιχειρημάτων χωρίς αφορισμούς (φαντάζομαι τους ξέρεις καλά κι εσύ) και δίχως να κραδαίνεις την παπαδίστικη ρομφαία που θα ξεκάνει τους αντίχριστους.
Καλή χρονιά (όπως θα σου ευχόμουν αν τα λέγαμε νωρίτερα και Καλά Χριστούγεννα, μια και δεν αρνούμαι την Ορθοδοξία ως βιωματικό στοιχείο, προσωπικό, οικογενειακό, κοινωνικό... Και ας θεωρείς αυτή τη διάστασή της ως τη χαζοχαρούμενη. Για εμένα η πιο ουσιώδης).

π Παντελεήμων Kρούσκος είπε...

Χαζοχαρούμενες δεν είναι οι γιορτές όπως τις παρουσιάζεις, αλλά χαζοχαρούμενες είναι οι γιορτές της κοκακολα,της μασας του υπερκαταναλωτισμού,της φυλαξης ενός δέντρου από τα ματ,της εξαπάτησης,της αντικατάστασης ότι ανθρωπίνου με το ό,τι ...χοιρινό.

Mα δεν ειναι θέμα επιστημοσύνης, καλέ μου Συμορρίτη.Ακριβώς για βίωμα μιλώ, εκατό τοις εκατό η ορθοδοξία είναι βίωμα σωματικό και και πνευματικό(δεν παραδέχομαι τριμερία) όχι στάση ζωής,νοησιαρχία,νεκρό δόγμα ή ό,τι άλλο.Συν τοις άλλοις εσύ ξεκινάς με το αξίωμα πώς δεν υπάρχει θεός εγώ με το ακριβώς αντίθετο θεώρημα(λέω θεώρημα γιατί γνωρίζω τος ενδείξεις). Έτσι εξ αρχής σε θεολογικό επίπεδο δεν πρόκειται να συναντηθούμε ποτέ.

Το γεγονός πώς είμαι έτσι αήθως νέτος σκέτος μπροστά στον ανθρώπινο πόνο δεν το κάνω επειδή είμαι αδιάφορος. Όλοι εμείς που φοράμε τη σάρκα( οι άνθρωποι) είμαστε κατά καποιο τρόπο ομοούσιοι μέσα στην κοσμική οδύνη. Είναι σηματικό να πονάς εσύ και να πονώ και εγώ. Αυτό η ίδια ή φύση μου το επιβάλει. Και είναι πιο σημαντικό σήμερα γιατί κλειστήκαμε στο καβούκι μας και φοβόμαστε τον πόνο του άλλου, αγνοώντας πώς αυτός είναι σάρκα από την σάρκα μας και οστό από τα οστά μας. Μίλησα για παραδοχή μιας πραγματικότητας. ¨Οτι αυτά συμβαίνουν. Δεν είμαι βουδδιστής φιλόσοφος να μην φρίττω μπροστά στο παράλογο του πόνου.Δεν εξαγιάζω την πραγματικότητα του πόνου. Αναγνωρίζω ότι υπάρχει και όπως τονίζω στο τέλος αναζητώ λύσεις.
Για τον πριαπισμό τί να πώ; Δεν μ'αρεσει να ηθικολογώ.Ο ευσεβισμός και ο πουριτανισμός είναι ξένα στοιχεία για την ορθοδοξία όσο και αν εμφιλοχωρούν συνήθως σε εκκλησιαστικούς κύκλους. Σαν έγγαμος ιερέας γνωρίζω τον έρωτα και επιδιώκω να μυούμαι καθημερινά μέσα στην ομορφια του . Έχω μέσα μου το έτερο Πρόσωπο και αυτή με έχει μέσα της. Οι άγαμοι ιερείς όμως και οι αρχιερείς που διάλεξαν για χ,ψ λόγους την ισόβια αγαμία για να γνωρίσουν τον μεγάλο Έρωτα Ιησού ολοκληρωτικά (στην πραγματικότητα αυτό είναι κατά μέτρο επιδιωξη κάθε ορθόδοξου) πατάνε πάνω σε λεπτή δοκό. Υπεισέρχονται μετά η αυταρχικότητα,η φιλαυτία,το ξέρειςρεποιοςείμαιεγώ , η αποκτήνωση. Παίζουνε χοντρό παιχνίδι με την θέωση γι'αυτό η κερδίζουν πολλά ή τα χάνουν όλα και αποκτηνώνονται! Οι πειρασμοί τους είναι μεγαλύτεροι. Και θα πω πάλι το στερότυπο και κοινότυπο που όμως δεν ειναι ψέμα: ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΟΛΟΙ ΙΔΙΟΙ. Και ο δικ΄ς μου τοπικός επίσκοπος μια χαρά άνθρωπος είναι,δεν εχει δώσει δικαιώματα.Άλλωστε το ξαναλέω και μην με παρεξηγήσεις: υπάρχουν πολλές μορφές πριαπισμού. Όλοι μας είμαστε ευάλωτοι σ'αυτες. Ωστόσο συμφωνώ πώς οι κατά καιρους πρίαποι πρέπει να παραιτούνται της ιερωσύνης.

Καλή χρονιά!