Πέντε χρόνια συμπληρώνονται σήμερα από την τραγωδία που προκάλεσε το φονικό τσουνάμι στον Ινδικό Ωκεανό. Ήταν 26 Δεκεμβρίου του 2004 όταν περίπου 226.000 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους (οι 50.000 υπολογίζεται πως ήταν παιδιά και η πλειοψηφία γυναίκες) σε συνολικά δεκατρείς χώρες, από τα τεράστια κύματα, ενώ περίπου δύο εκατομμύρια έμειναν άστεγοι.Ο πόνος που προκλήθηκε τεράστιος. Άνθρωποι (φτωχοί ως επί το πλείστον) έχασαν τις οικογένειες, τους φίλους, το βιός τους, ορφανά, τραυματίες, χωριά ολόκληρα σβήστηκαν από το χάρτη...
Αν υπάρχει κάτι καλό που μένει να θυμόμαστε από εκείνη τη μεγάλη συμφορά (η οποία, προφανώς, ακόμη στοιχειώνει τις περιοχές που επλήγησαν), είναι η ανταπόκριση των ανθρώπων από -ανεξαιρέτως- όλες τις γωνιές του πλανήτη και η διάθεσή τους να προσφέρουν ό,τι ο καθένας μπορούσε για να απαλύνει τον πόνο όσων δοκιμάζονταν σκληρά. Ίσως είναι η μοναδική φορά στην Ιστορία που όλοι οι άνθρωποι έγιναν ένα και ενήργησαν με ένα μυαλό και -κυρίως- μία καρδιά μπροστά στο θάνατο και στην καταστροφή.
Η απορία που έκτοτε με βασανίζει, είναι πώς γίνεται να λέμε ότι υπάρχει Θεός, ότι είναι καλός, αγαθός, ελεήμων, φιλεύσπλαχνος κλπ. και να «επέτρεψε» για γίνει μια τέτοια καταστροφή; Δηλαδή, πάλι καλά που είναι και φιλεύσπλαχνος, ποιος μπορεί να φανταστεί τι άλλο θα μπορούσε να είχε συμβεί αν δεν ήταν...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου