Να γιατί έγινε το τσουνάμι (η απάντηση ενός ιερωμένου στην απορία που εξέφρασε ο Πιγκουίνος)

Ως συνέχεια της προηγούμενης ανάρτησης: μόλις ολοκλήρωσα το σχόλιο για το τσουνάμι στον Ινδικό, βρήκα ένα μπλογκ με θεολογικό περιεχόμενο και θέλησα να μάθω από κάποιον του εκκλησιαστικού χώρου (ο κάτοχός του υπογράφει ως πάτερ Παντελεήμων), τι λέει η Ορθοδοξία για την τραγωδία. Πώς δηλαδή «δικαιολογείται» ο Θεός που «επέτρεψε» να γίνει τέτοιο κακό.

Έκανα σχόλιο, ο άνθρωπος απάντησε και η απάντηση βρίσκεται παρακάτω. Εμένα, πάντως, με απογοήτευσε. Σας παραθέτω τον «διάλογο» για να βγάλετε κι εσείς -αν σας ενδιαφέρει- κάποια συμπεράσματα:
Το μήνυμα Πιγκουίνου: «Χρόνια πολλά μετά μίας παρακλήσεως. Επειδή γίνεται αναφορά στην αγάπη του Θεού προς τον άνθρωπο, θα μπορούσατε σε μία ανάρτηση ή σε σχόλιο κάτω από το δικό μου, να εξηγήσετε σε κάποιους που δεν το καταλαβαίνουμε, πώς «επέτρεψε» («η πηγή της ζωής») πριν από πέντε χρόνια, τη δεύτερη μάλιστα ημέρα των Χριστουγέννων, να πεθάνουν περίπου 226.000 άνθρωποι από το τσουνάμι;
Εκτός αν πρόκειται για δείγμα της φιλευσπλαχνίας του προς τον άνθρωπο.
Ελπίζω ότι θα υπάρξει κάποιου είδους απάντηση, η απορία όντως υφίσταται».
Η απάντηση του π. Παντελεήμονα: «Χρόνια Πολλά! Πράγματι είναι ένα είδος φιλευσπαλαγχνίας προς τον άνθρωπο από τον πανάγαθο Θεό. Ο θάνατος ο σωματικός και πνευματικός είναι μια ύψιστη ευεργεσία γιατί συμβάλλει στην ανάσχεση της διαιώνισης του Κακού στον κόσμο. Το Κακό που γεννάται από την ελεύθερη βούληση του ανθρώπου εκμηδενιζεται και παύει να υφίσταται με τον θάνατο αυτού που το διαπράττει. Ο αιφνίδιος θάνατος αυτών ανθρώπων ήταν μια ευεργεσία ανάσχεσης του Κακού που διέπρατταν και συγκεκριμμένα της παιδεραστίας, είτε σαν έκδοση ή εκμετάλλευση ή σιωπηρή συνενοχή.
Άλλωστε ο σωματικός θάνατος στην ορθόδοξη διδασκαλία και παράδοση είναι μικρό κακό, σχεδόν μηδαμινό, πίστεψε με. Αυτό που είναι το όντως φοβερό είναι ο πνευματικός θάνατος δηλαδή η εκούσια και αιώνια αποκοπή του ανθρώπου από τον Πλάστη του που είναι η πηγή της ζωής. Αυτό που θα έπρεπε να μας απασχολεί λοιπόν δεν είναι το δυστήχημα του θανάτου αυτών τν χιλιάδων αλλά η πνευματική τους σχέση με τον Θεό πριν τον θάνατο τους και η αιώνια κατάληξη τους.
Προς επιβεβαιώση των γραφομένων μου αναφέρω και την περίπτωση των νηπίων που έσφαξε ο Ηρώδης. Ο Θεός άφησε τον Ηρώδη ελεύθερο να πράξει ό,τι θέλει, όπως αφήνει κάθε εκμεταλλευτή και δολοφόνο. Εκείνος όμως ο άθλιος αποκόβοντας την ζωή τόσων αθώων την δε ψυχή του ζημίωσε στα δε νήπια πρόσφερε ακούσια την αιώνια ζωή.
Τέλος και ένα ακόμα παράδειγμα. Την 29η του μηνός θυμόμαστε την μνήμη όλων αυτών που πέθαναν από λιμό ή κρύο ή αρρώστια, μακρυά από τα μάτια των άσπλαχνων ανθρώπων ή και ίσως μπροστά στην πόρτα μας. Ο σχολιαστής του συναξαρίου μας πληροφορεί λοιπόν πώς όλες αυτές οι αιτίες θανάτου δεν ήταν παρά μόνο μηχανισμοί σωτηρίας επινοημένοι από τον Θεό για να σωθούν αιώνια αυτοί οι άνθρωποι. Στην παράδοση μας , αναφέρεται πώς ακόμα και οι άγιοι πριν την κοίμηση τους υπέφεραν ολιγοημερη ασθένεια έτσι ώστε μέσα από το καμίνι της θλίψης ακόμα και τα ελάχιστα παραπτώματα τους να κατακαούν κατά κάποιο τρόπο για να παρουσιαστούν οι ίδιοι σαν χρυσάφι καθαρό μπροστα στο Θεό (συγχώρα με που χρησιμοποιώ ποιητικές εκφράσεις αντί για θεολογικές μα μου είναι πιο εύκολο).
Κατά κάποιον τρόπο αποδεικνύεται πάλι πώς για τον Πανάγαθο Θεό που οικονομεί την σωτηρία όλων σημασία δεν έχει το ατύχημα του σωματικού θανάτου αλλά το δυστήχημα του πνευματικού θανάτου, της αιώνιας κόλασης.
Το ότι αυτό συνέβη την δεύτερη ημέρα των Χριστουγέννων δεν σημαίνει τίποτα. Για τον Θεό ο χρόνος είναι ανύπαρκτος. Οι εορτές είναι μόνο για τους ανθρώπους, που έχουν ανάγκη να μαθαίνουν και να ωφελούνται μέσα από τα μηνύματα της κάθε εορτής. Επιπλέον, εμείς έχουμε δώσει τόση βαρύτητα στην εξωτερική λαμπρότητα και σημασία των εορτών, όπως τις εννοούμε και τις εορτάζουμε. Για κάποιον ορθόδοξο χριστιανό προετοιμασμένο κατάλληλα και έχοντας άριστη σχέση με τον Πλάστη του, ο σωματικός θάνατος, δηλαδή ο διαχωρισμός σώματος και ψυχής είναι πραγματική ευλογία. Για τον κοσμικό άνθρωπο ένας θάνατος μέσα στις εορτές είναι απλά μια ύψιστη ατυχία που τον ξεβολεύει και του χαλάει το εορταστικό ηλεκτροφωτισμένο και μάταιο χαζοχαρούμενο κλίμα.
Όμως μας διαφεύγει η ουσία: το μήνημα των Χριστουγέννων είναι η ενανθρώπηση του Θεού για να γίνει δυνάμει ο άνθρωπος Θεός και να αποκαταστήσει την σχέση του μαζί Του, ώστε να ζωοποιηθεί. Ένα μήνυμα ταπείνωσης από τον ίδιο τον Θεό και αγάπης για τον άνθρωπο. Όλα τα άλλα ή συνυπάρχουν ή έπονται ή δεν έχουν καμία σημασία.
Ελπίζω να σε κάλυψα».