Όμορφος κόσμος, αντι-Μερκελικά πλασμένος – Ποιοι είναι όμως οι «πατριώτες»;

Όποιος τη βρίζει είναι πατριώτης, όποιος δεν το κάνει είναι δοσίλογος προδότης, φιλομνημονιακός, βολεμένος, φίλος των Γερμανών και του Αρτέμη Μάτσα προσωπικά.

Κάπως έτσι αποκωδικοποιούνται τα μηνύματα που σωρηδόν αναρτήθηκαν στα social media σχετικά με την επίσκεψη της Άνγκελα Μέρκελ, από δικαίως και αδίκως «Αγανακτισμένους», αλλά και πολιτικούς που προσπάθησαν να ψυχαγωγήσουν το φιλοθεάμον κοινό και τους ψηφοφόρους τους που θέλουν όλο και πιο εντυπωσιακό show, όλο και πιο δυνατές ατάκες, όλο και μεγαλύτερο πλησίασμα του πολιτικού στο επίπεδο του μέσου προς τα κάτω ψηφοφόρου.

Πριν λίγα χρόνια θα φάνταζε απίστευτο βουλευτής του ελληνικού Κοινοβουλίου να αναρτήσει φωτογραφία αγάλματος με υπερμεγέθες προτεταμένο μόριο συνοδευόμενο από σεξουαλικό υπονοούμενο σχετικά με την επίσκεψη αρχηγού κράτους στη χώρα μας. Κι, όμως, ο βουλευτής των Ανεξάρτητων Ελλήνων κ. Παύλος Χαϊκάλης ανάρτησε την εν λόγω φωτογραφία στο προφίλ του στο twitter συνοδεύοντάς την με ανάλογο σεξουαλικό σχόλιο απέναντι στη Γερμανίδα καγκελάριο.

Αντίστοιχα, ο αρχηγός του κόμματος κ. Πάνος Καμμένος καλούσε μέσω twitter με κεφαλαία γράμματα: «Την Τρίτη ελληνικές σημαίες σε όλα τα μπαλκόνια, η Ελλάδα είναι κυρίαρχη χώρα» θυμίζοντάς μας σκηνές από την ταινία της Βουγιουκλάκη «Η δασκάλα με τα ξανθά μαλλιά» όταν τελείωσε ο πόλεμος και πατριώτες βγήκαν με τις σημαίες στα μπαλκόνια.

Ιστορίες για γέλια, αλλά βασικά για κλάματα, πασπαλισμένες με ανέξοδες μεγαλοστομίες περί χούντας και φασισμού.

«Η Μέρκελ έρχεται για να στηρίξει την κυβέρνηση Σαμαρά και τα συμφέροντα των γερμανικών επιχειρήσεων», έγραφε στο δικό του προφίλ ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Δημήτρης Παπαδημούλης.

Σύνθημα δυνατό, πιασάρικο και ευθύ.

Τι φταίει τελικά; Συλλογική ζαλάδα; Πολιτικός αυτισμός; Μαζική αμνησία; Πολιτική του πονταρίσματος στα συντρίμμια της καταστροφής;

Δε διαφωνεί, βέβαια, κανείς ότι είναι πιο εύκολο όταν έχεις έναν βολικό εχθρό. Ο Καβάφης, άλλωστε, το έχει διαπιστώσει 100 χρόνια πριν «Και τώρα τι θα γένουμε χωρίς βαρβάρους; Οι άνθρωποι αυτοί ήσαν μια κάποια λύσις.»

Ας διαδηλώσουμε, λοιπόν, όλοι εναντίον της Μέρκελ. Άλλωστε, αυτή μας έβαλε να φοροδιαφύγουμε, να χρεοκοπήσουμε τα ασφαλιστικά ταμεία, να απασχολήσουμε ανασφάλιστους εργαζόμενους, να μην κόβουμε αποδείξεις, να πάρουμε μαϊμού επιδόματα, να έχουμε κλειστά επαγγέλματα, σκανδαλώδεις μισθούς σε ΔΕΚΟ, να μπούμε από το παράθυρο σε ένα υπερχρεωμένο δημόσιο το οποίο ήταν αναγκασμένο να δανείζεται για να μας πληρώνει και να διαδηλώνουμε για παραπάνω δικαιώματα σε ένα κράτος που προ πολλού είχε, ουσιαστικά, πτωχεύσει. Γιατί αυτό συμβαίνει όταν διαρκώς καταναλώνεις περισσότερα από όσα παράγεις.

Ίσως, λοιπόν, σε ένα ντελίριο αυτοαθώωσης και αυτοαποθέωσης συμφωνήσουμε ότι εμείς δε φταίμε σε τίποτα, αλλά η Μέρκελ ευθύνεται για τις παλινωδίες και την απραξία μας, για τα διαχειριστικά εγκλήματα και την ολιγωρία του πολιτικού προσωπικού.

Την ύστατη στιγμή που θα έπρεπε όλο το κοινωνικοπολιτικό σύστημα να βάλει πλάτη για να σωθεί η χώρα γινόμαστε θεατές ενός κακοπαιγμένου έργου από συνδικαλιστικές ηγεσίες που μάχονται να διατηρήσουν αδίκως κατακτηθέντα προνόμια, Φωτόπουλους που αυτάρεσκα διακηρύσσουν ότι θα μελετήσουν τα μέτρα και, αν δεν τους αρέσουν, θα μας βυθίσουν στο σκοτάδι και την πλήρη αγιοποίηση του άρρωστου κράτους από την Αριστερά. Και όποιος τολμήσει να τοποθετηθεί απέναντι από την κυρίαρχη κουλτούρα είναι «προδότης, βολεμένος, δεν τον έχει αγγίξει η κρίση».

Μαζί σας, λοιπόν! Οι πολιτικοί είναι λαμόγια, κλέφτες, προδότες. Ρεαλιστικές προτάσεις (και τονίζω το ρεαλιστικές) για να βρούμε λεφτά για μισθούς και συντάξεις θα κάνει κάποιος; Θα εξηγήσει πού θα βρουν χρήματα οι τράπεζες για να τρέξει χρήμα στην αγορά και να κινηθεί η οικονομία; Πώς με ένα -μέρα πάρα μέρα- κέντρο της πόλης κλειστό και αντιεπενδυτικό περιβάλλον με κλειστά επαγγέλματα κ.ο.κ θα γίνουν επενδύσεις;

Αν υπάρχουν (ρεαλιστικές, τονίζω για τρίτη φορά) απαντήσεις για όλα αυτά, τότε ναι. Έχω κι εγώ κάτι ωραίες ιδέες για χιομοριστικά φωτοκολλάζ και πιασάρικες ατάκες εναντίον της Μέρκελ.

(Κατερίνα Παναγοπούλου, από το aixmi.gr)