Η φωτογραφία της χρονιάς

Κορίτσι σε απομόνωση λόγω προσβολής από ραδιενέργεια μετά την έκρηξη στη Φουκουσίμα κοιτάει το αγαπημένο της σκυλάκι μέσα από το παράθυρο...
Δεν είναι η πιο τρομακτική φωτογραφία του 2011, η πιο αποκαλυπτική, η πιο εμπορική, η πιο χαρούμενη ή η λιγότερο χαρούμενη, ούτε αυτή με τα καλύτερα χρώματα.
Είναι, όμως, η πιο συγκινητική γιατί φανερώνει αγάπη και ευαισθησία.
Το ίδιο όμορφη είναι και αυτή, από παλαιότερη ανάρτηση.

Ο (νεο)Έλλην ταξιδεύει... (2)

Δεν ξέρω τι έχω και τους τραβάω ώστε να τους συναντώ τόσο συχνά στο μετρό και στον ηλεκτρικό...

Μετά τον νεοέλληνα νούμερο ένα είχα την ατυχία λίγες ημέρες αργότερα να συναντήσω και τον νούμερο δύο.
Θαυμάστε τον και δαύτον...

Ο συντετριμμένος λαός αποχαιρέτισε τον Κιμ Γιονγκ Ιλ

Κανονικά σήμερα δεν θα έπρεπε να υπάρχει ανάρτηση μιας και είναι η ημέρα που ο κόσμος αποχαιρετά συντετριμμένος και με δάκρυα στα μάτια -όπως δηλαδή του αξίζει- έναν μεγάλο άνδρα: τον Κιμ Γιονγκ Ιλ.
Λόγω της ημέρας, όμως, παραθέτω το πρώτο βίντεο με στιγμιότυπα από την κηδεία του σπουδαίου οραματιστή, ο οποίος έφυγε από κοντά μας λόγω... διανοητικής υπερκόπωσης καθώς ως την τελευταία στιγμή υπηρετούσε τους ανθρώπους της χώρας του που τον λάτρευαν.
Ο λαός του, και φυσικά όλοι εμείς στη Δύση, πενθούμε. Η μοναδική παρηγοριά μας είναι ότι το έργο του θα συνεχίσει ο γιος του. Πάλι καλά...

Μούσχουρη, ο νέος εχθρός του λαού!

Σε μία χώρα, της οποίας οι πολίτες έχουν μάθει μόνο να τους χαϊδεύουν τα αυτιά, ήταν απόλυτα λογικό να ξεσπάσουν υστερικές κραυγές κατά της Νανάς Μούσχουρη.
Η διάσημη καλλιτέχνης έδωσε πρόσφατα συνέντευξη σε γερμανική εφημερίδα, όπου δήλωσε πράγματα... ανεπίτρεπτα, ανθελληνικά. Ξεστόμισε ψέματα του στυλ ότι οι Ευρωπαίοι είναι δυσαρεστημένοι μαζί μας γιατί αναγκάζονται να μας δανείζουν, τόλμησε να πει ότι πρέπει να πληρώνουμε τα χρέη μας, πρόσθεσε ότι ζούσαμε τόσα χρόνια σε ψεύτικη ευημερία και πως είναι θυμωμένη με τους Έλληνες και κυρίως με τους πολιτικούς (και ειδικά το ΠΑΣΟΚ).
Τι το ήθελε; Αμέσως όλοι οι πληγωμένοι Έλληνες άρχισαν το βρίσιμο, καθώς -ως γνωστόν- όποιος τολμάει να ασκήσει κριτική στον λαό μας, είναι ανθέλληνας και μέλος παγκόσμιας συνωμοσίας. Αποδεδειγμένα πράγματα.
Δριμύτατες και προσβλητικές δηλώσεις επωνύμων, επιστολές (κόλαφος χαρακτηρίζονταν οι περισσότερες!) αναγνωστών σε μπλογκ, σχόλια στα βίντεό της στο youtube (οι ξένοι την αποθεώνουν, οι συμπατριώτες της -πλέον- τη βρίζουν όπως βλέπετε και στην κάτω φωτογραφία!), έκαναν την εμφάνισή τους και έβαλαν στη θέση της την κακιά Ελληνίδα. «Μας πρόδωσε, ντροπή της, να μην ξαναπατήσει στην Ελλάδα» και πολλά άλλα τριτοκοσμικά ειπώθηκαν και γράφτηκαν. Ο νέος Εφιάλτης, ο νέος εχθρός του λαού βρέθηκε!
Φυσικά, κανένας δεν απάντησε επί της ουσίας στις ενοχλητικές διαπιστώσεις της, που πράγματι εκφράστηκαν με σκληρές εκφράσεις. Τι να πει άλλωστε; Θεμιτό θα ήταν να ασκήσουν κριτική στα λεγόμενά της. Μακάρι να κατέθεταν επιχειρήματα και να αποδείξουν μέσω αυτών ότι τα όσα υποστήριξε είναι λάθος. Αλλά σε αυτή τη χώρα δεν έχουμε μάθει να συζητάμε πραγματικά παρά μόνο να εκμηδενίζουμε όποιον έχει αντίθεση άποψη ακόμη και όταν είναι ένας απόλυτα επιτυχημένος.
Έτσι και όλοι οι παραπάνω. Αντί να μιλήσουν για την ουσία βγήκαν και άρχισαν να τη μειώνουν ως προσωπικότητα και ως καλλιτέχνη. Μέχρι και ο Γιάννης Ζουγανέλης είχε το θράσος να μιλήσει υποτιμητικά για κάποια την αξία της οποίας δεν πρόκειται να φτάσει ούτε σε 3.000 ζωές. «Πρώτα να ψάξει να δει αν είναι Ελληνίδα. Δεν έχει σχέση με την ελληνική τέχνη, δεν είναι στις λογικές του Έλληνα. Είναι ένα τίποτα»! Ποιος τα είπε αυτά; Ο Ζουγανέλης για τη Μούσχουρη!!! Ο «επιτυχημένος» για το... τίποτα, που έχει πουλήσει παγκοσμίως 300 εκατομμύρια δίσκους!
Βέβαια, δεν ήταν ο μόνος που πίστεψε ότι βρίζοντας τη Μούσχουρη, θα κέρδιζε τη συμπάθεια των αγανακτισμένων (με όλους πλην των εαυτών τους) Ελλήνων. Δημοσιογράφοι, ηθοποιοί, πολιτικοί, τραγουδιστές έσπευσαν να ρίξουν δηλητήριο. Μεταξύ άλλων, ο Βασίλης Λέκκας τής απαγόρεψε να ξαναπατήσει στην Ελλάδα!
Αν υπάρχει κάτι παρήγορο σε αυτήν την ιστορία, είναι η ευχάριστη έκπληξη που δοκίμασα διαβάζοντας σχόλια αναγνωστών στο σάιτ του «Πρώτου Θέματος», που φιλοξενούσε τις δηλώσεις του μέγιστου (μπροστά στη Μούσχουρη) Ζουγανέλη. Αντί να αντικρίσω την αναμενόμενη εικόνα των 99 να βρίζουν τη Μούσχουρη και τον έναν που θα πήρε το μέρος της, είδα πως περισσότεροι από τους μισούς όχι μόνο υπερασπίζονται την τραγουδίστρια αλλά τα βάζουν (κάποιοι υπερβάλλοντας) με τον τεράστιο Ζουγανέλη.
Μήπως, τελικά, κάτι αρχίζει να αλλάζει στον τρόπο σκέψης ορισμένων; Μπας και ωριμάζουμε; Μακάρι!
ΥΓ. Το βίντεο από το Ηρώδειο, το 2008. Αυτοί που τότε το γέμισαν και την αποθέωσαν (παρότι τίποτα, ε Ζουγανέλη;), τώρα μπορεί και να τη θεωρούν ανάξια καλλιτέχνη...

Με μία υπογραφή βοηθάμε τη Li, που κρατείται σε μυστική τοποθεσία και κινδυνεύει με βασανιστήρια

Η Li Shanshan συνελήφθη στις 29 Οκτωβρίου στην πόλη Tangshan της Κίνας σε σούπερ μάρκετ, από άντρες του Τμήματος Ασφαλείας Εσωτερικού εξαιτίας της δημόσιας εκστρατείας της για την αποφυλάκιση του συζύγου της, Zhou Xiangyang, ο οποίος είχε συλληφθεί στις 5 Μαρτίου, αφού είχε περάσει ήδη έξι χρόνια στη φυλακή από το 2003 έως το 2009.

Στις 10 Νοεμβρίου, το Γραφείο Δημόσιας Ασφαλείας του Tangshan επιβεβαίωσε στη μητέρα και στον δικηγόρο της Li, την καταδίκη της σε δύο χρόνια «αναμόρφωσης μέσω εργασίας». Ωστόσο, οι αρχές αρνούνται να αποκαλύψουν σε ποιο μέρος κρατείται. Η Διεθνής Αμνηστία πιστεύει ότι η Li κινδυνεύει να υποστεί βασανιστήρια ή άλλου είδους κακομεταχείριση.
Η οικογένειά της την είδε τυχαία για τελευταία φορά στις 4 Νοεμβρίου, στο «Κέντρο Νομικής Εκπαίδευσης» στο Fengrun, που δημιουργήθηκε με σκοπό την «αναμόρφωση» των οπαδών του Falun Gong και την αποκήρυξη της πίστης τους, συχνά μέσω βασανιστηρίων. Από τον Ιανουάριο του 2006 η Li έχει μείνει 15 μήνες στο συγκεκριμένο κέντρο για να «αναμορφωθεί μέσω εργασίας», ως τιμωρία για την επίμονη δράση της υπέρ του Zhou όσο αυτός βρισκόταν στη φυλακή.
Στις 26 Ιουνίου, δημοσίευσε σε ιστοσελίδες του εξωτερικού ανοικτή επιστολή με τίτλο «Οι κακουχίες ενός νεαρού ζευγαριού: Εφτά Χρόνια Αναμονής, Εννιά Χρόνια Άδικης Φυλάκισης». Η Li περιγράφει την επιστολή αυτή σαν μια ιστορία αγάπης εξιστορώντας τις κακουχίες που έζησε το ζευγάρι, καθώς για να παντρευτούν περίμεναν εφτά χρόνια μέχρι να αποφυλακιστεί ο Zhou το 2009, μόνο και μόνο για να συλληφθεί ξανά φέτος τον Μάρτιο.
Μπείτε εδώ, υπογράψτε -μέχρι τις 30 Δεκεμβρίου- το γράμμα και καλέστε τις αρχές της Κίνας:
Να απελευθερώσουν άμεσα τη Li, καθώς κρατείται μόνο επειδή άσκησε το δικαίωμά της στην ελευθερία της έκφρασης.
Να ενημερώσουν την οικογένειά της σε ποιο μέρος κρατείται.
Να επιτρέψουν στον δικηγόρο και στην οικογένεια της Li να την επισκεφτούν άμεσα.

Χριστούγεννα...

Το τραγούδι του Δεληβοριά δεν ακούγεται αυτές τις ημέρες όσο το ομότιτλο της σαφώς πιο εμπορικής Βανδή (γενικώς δεν ακούγεται καθόλου εδώ που τα λέμε!) αλλά είναι πολύ πιο όμορφο.
Είναι βέβαια μελαγχολικό, όπως είναι και η σημερινή ημέρα για πολλούς.
Όπως και να έχει, χρόνια πολλά...

Κάποιες επανενώσεις είναι ξεχωριστές...

40 χρόνια από την ίδρυση των Γιατρών Χωρίς Σύνορα

40 χρόνια Ανεξάρτητη Ιατρική Ανθρωπιστική Δράση από msfgreece

Αυτοί οι άνθρωποι είναι οι σύγχρονοι ήρωες σε έναν κόσμο που δοκιμάζεται. Βρίσκονται πάντα στην πρώτη γραμμή, κοντά στους αδύναμους, σε όσους χρειάζονται βοήθεια και έχουν σώσει αμέτρητες ζωές.
Τους αξίζουν πολλά μπράβο για τη δράση τους αλλά και η στήριξή μας ώστε να συνεχίσουν να προσφέρουν το πολύτιμο έργο τους!

Αριστερά και δικτάτορες

Θυμάμαι στη δεκαετία του 70 - η μήπως του 80; -διαβάζαμε στην Αυγή περισπούδαστα άρθρα για την περίφημη θεωρία τζου-τζε του μεγάλου Κορεάτη ηγέτη Κιμ Ιλ- Σούνγκ... Ηταν η εποχή της μεγάλης σύγκρουσης ΚΚΕ και ΚΚεσωτ. και ένα από τα ελάχιστα κομουνιστικά κόμματα που υποστήριζαν το «εσωτερικό» ήταν αυτό της Β. Κορέας...
Έκτοτε πολύ νερό κύλησε στις όχθες του Τάμεση και η μάχη για την επικράτηση της κομουνιστικής ορθοδοξίας τελείωσε, έτσι ελπίζαμε τουλάχιστον, μαζί με την κατάρρευση του σοβιετικού μπλόκ. Βέβαια το δικτατορικό καθεστώς της Β. Κορέας συνέχισε ακάθεκτο το δικό του μοναχικό δρόμο της καταρράκωσης ενός λαού, αποτελώντας συγχρόνως και μια διαρκή απειλή για την ειρήνη της περιοχής με την εμμονή του στους πυρηνικούς εξοπλισμούς. Ο γιος αντικαθιστούσε τον πατέρα στην ηγεσία καθώς... βάθαινε η σοσιαλιστική δημοκρατία και έτσι φτάσαμε στο «μεγάλο ηγέτη» Κιμ Γιονγκ- Ουν που αντικαθιστά τώρα τον «αιώνιο πρόεδρο» Κιμ Γιόνγκ-Ιλ που μας αποχαιρέτισε υπό τα διατεταγμένα σπαρακτικά δάκρυα των Κορεατών...

Κι ενώ σύμπας ο κόσμος καταδικάζει και αποδοκιμάζει όλη αυτή την απίστευτη σταλινική οικογενειοκρατία υπάρχουν όπως φαίνεται ακόμα κάποιοι οπαδοί η και θαυμαστές της. Πού αλλού βέβαια, στη χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας. Δεν ξέρω αν υπάρχει άλλο κόμμα στον ανεπτυγμένο κόσμο τουλάχιστον, πλην του ΚΚΕ, που εν ονόματι του αντιιμπεριαλισμού να εκφράζει τη συμπαράσταση του σε αυτή την αθλιότητα.
Η κεντρική επιτροπή του ΚΚΕ λοιπόν διακηρύσσει την αλληλεγγύη της στο λαό της Β. Κορέας και στο Κόμμα των Κιμ γιατί λέει «έχουν κάθε δικαίωμα να προσχωρήσουν στο δρόμο της ανάπτυξης που έχουν επιλέξει ενάντια στις κάθε λογής ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις στο εσωτερικό της χώρας». Γιατί βέβαια το ΚΚΕ ως κάτοχος της απόλυτης αλήθειας γνωρίζει πολύ καλά - έχει πειστεί προφανώς από τους κατά παραγγελία κλαυθμούς και οδυρμούς- ότι ο λαός της Κορέας δεν μπορεί να ζήσει χωρίς να έχει ένα Κιμ τάδε στο κεφάλι του να τον καταπιέζει.
Ούτε βέβαια έχουν ακούσει για την απίστευτη φτώχεια, την τρομοκρατία, την καταπίεση. Αλλά και η υπόλοιπη αριστερά μπορεί να μην έφτασε σ αυτό το σημείο, αλλά είτε προτίμησε να ποιήσει τη νήσσα, όπως ο ΣΥΡΙΖΑ, είτε έβγαλε μια δειλή ανακοίνωση όπως η Δημοκρατική Αριστερά χωρίς να τολμήσει να μιλήσει για έναν από τους χειρότερους δικτάτορες
Κατά τα άλλα η ελληνική αριστερά ομνύει διαρκώς στη δημοκρατία, υπερασπίζεται τους αγώνες των εργαζομένων, εκφράζει την αλληλεγγύη του υπέρ πάντων και πασών αρκεί να μη αμφισβητούν την αιώνια αλήθεια τού κόμματος, που τη διαχειρίζεται φυσικά η αλάνθαστη, εξ αποκαλύψεως, κομματική νομενκλατούρα...
(του Σήφη Πολυμίλη, από το Βήμα)

Ένα SMS για τα παιδιά του αναπτυσσόμενου κόσμου...

Δεν αξίζει;

Πάει ο ηγέτης του οποίου η γέννηση συνοδεύτηκε από διπλό ουράνιο τόξο και φωτεινό αστέρι!

Ο εξαθλιωμένος λαός της Βόρειας Κορέας ζει εδώ και δεκαετίες πλήρως απομονωμένος από τον υπόλοιπο κόσμο. Έχει υποστεί τέτοια πλύση εγκεφάλου από τους «ηγέτες» του, οι οποίοι θέλοντας να τον καταδυναστεύουν, του έχουν κόψει κάθε δίοδο προς το εξωτερικό.
Στη Βόρεια Κορέα, όσοι δεν ζουν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, θεωρούν ότι βρίσκονται στην πιο όμορφη χώρα και πως είναι ανώτεροι από όλους τους υπόλοιπους λαούς για τους οποίους γνωρίζουν μόνο τα ψέματα του καθεστώτος, που θέλει να τους κάνει να νιώθουν εκλεκτοί.
Η καλύτερη απόδειξη της πλύσης εγκεφάλου είναι η αντίδραση του κόσμου στον θάνατο των... δοξασμένων ηγετών τους. Δείτε στα πρώτα δύο λεπτά του βίντεο πώς χτυπιούνται οι άνθρωποι για την απώλεια του Κιμ Ιλ-Σανγκ το 1994! Από τα μικρά παιδιά ως τους στρατιώτες θρηνούν σαν να έχουν χάσει τους γονείς τους. Είναι τέτοια η προπαγάνδα, που πραγματικά πιστεύουν ότι τους βρήκε κάποια τεράστια τραγωδία.
Ίσως, βέβαια, κάποιοι θρηνούν καθαυτόν τον τρόπο γιατί φοβούνται πως αν δεν δείξουν λύπη, θα καταλήξουν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης... Όπως και να έχει, φαντάζεστε τέτοιες σκηνές στη Δύση; Ποτέ.
Ανάλογες εικόνες, όμως, θα δείτε πολλές αυτές τις ημέρες καθώς σήμερα μας άφησε ο Κιμ Γιονγκ-Ιλ. Αυτός ήταν ο γιος του Κιμ Ιλ-Σανγκ και τον διαδέχθηκε στην κυβέρνηση. Σημειώστε πως το πρώτο παραμύθι που έχουν φάει οι Βοριοκορεάτες για τον μακαρίτη, ήταν ότι γεννήθηκε σε ξύλινη καλύβα και ότι η γέννησή του συνοδεύτηκε από διπλό ουράνιο τόξο και φωτεινό αστέρι! Στην πραγματικότητα γεννήθηκε στη ρωσική πόλη Χάμπαροβσκ...
Ένα μόνο από τα... καλά του συγκεκριμένου «ηγέτη» είναι πως λίγο μετά την άνοδό του στην εξουσία οδήγησε -λόγω λανθασμένων οικονομικών μεταρρυθμίσεων- τον λαό του σε λιμό με συνέπεια να χάσουν τη ζωή τους δύο εκατομμύρια άνθρωποι. Και τώρα πενθούν την απώλειά του...

Σεζάρια Εβόρα (1941-2011)

Οι αγρότες μας ζουν με 132 ευρώ τον μήνα...

Στην Ελλάδα έχουμε 1.031.792 ανθρώπους, οι οποίοι έχουν εισοδήματα από αγροτικές επιχειρήσεις. Από όλους αυτούς, μόνο 40 κορόιδα δηλώνουν κέρδη πάνω από 60.000 ευρώ.

Ο μέσος όρος των ετήσιων εισοδημάτων όλων μαζί είναι 1.578 ευρώ τον χρόνο! Δηλαδή, τη βγάζουν με 132 ευρώ τον μήνα...
Τα παραπάνω είναι στοιχεία της Γενικής Γραμματείας Πληροφορικών Συστημάτων του υπουργείου Οικονομικών.
Φυσικά, πέρα από τους ευσυνείδητους αυτούς κυρίους, για το συγκεκριμένο χάλι ευθύνεται σαφώς και το κράτος αφού ο νόμος έχει συμπεριλάβει τους αγρότες σε ειδικό καθεστώς φορολόγησης και δεν τους υποχρεώνει να τηρούν βιβλία...
Στο γεγονός αυτό στηρίζεται και η κερδοσκοπία των μεσαζόντων που ενώ αγοράζουν τα εμπορεύματα σε χαμηλές τιμές, τα τελευταία φτάνουν στους καταναλωτές ως και 500% ακριβότερα! Τούτο συμβαίνει επειδή ο αγρότης πουλάει τη σοδειά του 20 ευρώ το κιλό αλλά στο τιμολόγιο που κόβει στον καλό μας έμπορο αναγράφει 50 (αλλιώς ο τελευταίος δεν θα του έδινε πάνω από 15 ευρώ το κιλό). Γιατί να μην το κάνει, κατά την ελληνική «λογική»; Αφού δεν φορολογείται...
Έτσι, ο έμπορος δίνει το προϊόν πιο ακριβά στη χονδρική, το ίδιο κάνει ο χονρέμπορος στον μανάβη και αυτός σε εμάς.
Και μετά, οι αγρότες διαμαρτύρονται -τάχα- γιατί λέει ότι αυτοί πουλάνε χαμηλά αλλά εμείς αγοράζουμε ακριβά.
Αθάνατη και πρωτοπόρα Ελλάδα. Όταν εμείς τα κάναμε αυτά για πρώτη φορά, οι άλλοι ακόμη ζούσαν σε σπηλιές!
(η εικόνα από τα «Νέα», κάντε κλικ για να τη δείτε πιο καθαρά)

Ο Πιγκουίνος θριαμβευτής σε τουρνουά πόκερ απέναντι σε 243 αντιπάλους!

Ένα νέο, υπέρλαμπρο, αστέρι στο πόκερ, γεννήθηκε! Και είναι ο Πιγκουίνος, που μετά από... μαγική εμφάνιση, κέρδισε για πρώτη φορά διαδικτυακό (δωρεάν, φυσικά...) τουρνουά, στο οποίο έλαβαν μέρος συνολικά 244 παίκτες.

Με στρατηγικές κινήσεις, που θύμιζαν... Τζορτζ Πάτον στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, με αριστοτεχνική τακτική και πονταρίσματα, τα οποία στο εξής θα διδάσκονται σε σεμινάρια και εντυπωσιακές μπλόφες που θα ζήλευε και ο κορυφαίος... ποκερίστας, ο Πιγκουίνος αναδείχθηκε θριαμβευτής και αποκόμισε το αστρονομικό ποσό των τριών ευρώ.
Το πιο σημαντικό, όμως, είναι -πέρα από τη δόξα!- ότι ανοίγονται, πλέον, νέοι ορίζοντες για τον καινούργιο πρωταθλητή. Μην εκπλαγείτε, λοιπόν, αν μια μέρα τον δείτε στην τηλεόραση σε εκείνα τα τραπέζια, στα οποία παίζουν πόκερ κάποιοι τάχα επαγγελματίες, στους οποίους θα παραδίδει μαθήματα!
Τι να μας πουν και αυτοί που αγωνίζονται απέναντι σε άλλους πέντε; Ας τα βάλουν με 243 και μετά μιλάμε!

Κορυφαία γελοιογραφία

Του Δημήτρη Χαντζόπουλου (όπως πάντα) από τα «Νέα»

Τα... ζόμπι αμφισβητούν το καθεστώς του Κάστρο!

Να λοιπόν που και στην Κούβα αρχίζει -έστω και δειλά, έστω και μέσω του σινεμά- η ευθεία αμφισβήτηση στο καθεστώς των Κάστρο, που... υπηρετεί τον λαό εδώ και 52 χρόνια (άσχετα αν δεν ρωτήθηκε ποτέ αν του αρέσει).
Φορείς της κριτικής τα... ζόμπι της ταινίας «Ο Χουάν των Νεκρών», η οποία χαρακτηρίζεται ως παρωδία τρόμου αλλά είναι -κυρίως- τολμηρή σάτιρα σε μία χώρα που δεν επιτρέπονται τα πολλά πολλά.
Το ισπανικής παραγωγής φιλμ συμπεριλήφθηκε (άγνωστο πώς ξέφυγε από την προσοχή των λογοκριτών) σε επίσημο κινηματογραφικό φεστιβάλ την περασμένη εβδομάδα στην Αβάνα και οι Κουβανοί έσπευσαν να το δουν μαζικά.
Η υπόθεση έχει να κάνει με έναν λιποτάκτη που προσπαθεί να σώσει τη χώρα από την εισβολή ζόμπι, τα οποία σκοτώνουν τον κόσμο, ενώ οι παρουσιαστές των ειδήσεων υποστηρίζουν τη γνωστή κυβερνητική γραμμή, ότι πρόκειται για διαφωνούντες που υποκινούνται από τις ΗΠΑ.
Οι υπαινιγμοί πολλοί. Ο βασικός, και ιδιαίτερα προκλητικός, ότι η διακυβέρνηση Κάστρο έχει δημιουργήσει μία χώρα - ζόμπι, με πολίτες - ζόμπι!
Σε ένα άλλο σημείο, κάποιοι επιχειρούν να σωθούν και να ξεφύγουν από τα ζόμπι με αυτοσχέδιες βάρκες κάτι που το καθεστώς -όταν ακόμη ήταν στα πάνω του και πριν αρχίσει η φθίνουσα πορεία- τιμωρούσε συχνά με εκτέλεση.
Το αποκορύφωμα; Την ώρα που πέφτουν οι τίτλοι, το τελευταίο ζόμπι στέκεται με την πλάτη στο κοινό φορώντας την ίδια στρατιωτική στολή με την οποία εμφανίζεται ο Φιντέλ Κάστρο και το μότο της επανάστασης γραμμένο: «Μέχρι τη νίκη, πάντα».
Με τη νίκη, λοιπόν, Κουβανοί!

Προτάσεις γάμου στον Νορβηγό δολοφόνο, Μπρέιβικ!

Απίστευτο και όμως αληθινό. Νορβηγικά ΜΜΕ αποκάλυψαν ότι ο Άντερς Μπρέιβικ, ο δολοφόνος, που σκότωσε εν ψυχρώ 77 ανθρώπους τον Ιούλιο, σε Όσλο και Ουτόγια, είναι περιζήτητος γαμπρός!
Όπως έγινε γνωστό, στο γραμματοκιβώτιο του εκτελεστή, ο οποίος συγκλόνισε τον κόσμο με τις φρικιαστικές του πράξεις -ανάμεσα στα δεκάδες γράμματα, που περιείχαν λογαριασμούς και απειλητικά μηνύματα- βρίσκονταν πολυάριθμες προτάσεις γάμου από κάποιες που, προφανώς, τον ερωτεύτηκαν για την ικανότητά του να σκοτώνει νέους!

Προσοχή, αποκαλύφθηκε -από την «Ελεύθερη Ώρα»- σατανικό σχέδιο για τη μείωση του πληθυσμού της γης!

Όσοι επισκέπτεστε, έστω και αραιά, τον Πιγκουίνο, γνωρίζετε την αδυναμία που τρέφω στη δημοσιογραφία τύπου «Ελεύθερης Ώρας» και τον θαυμασμό μου για τα αποκαλυπτικά πρωτοσέλιδά της.
Δεν θα ήταν δυνατόν, λοιπόν, να μην τιμήσω το παραπάνω δημοσίευμα, από το χθεσινό φύλλο της ξεχωριστής, αυτής, εφημερίδας.
Προσοχή, λοιπόν, αν υποπέσει στην αντίληψή σας κάποια προσπάθεια... μείωσης του πληθυσμού, θα γνωρίζετε ότι εντάσσεται σε ένα σατανικό σχέδιο της νέας τάξης πραγμάτων.
(κάντε κλικ στη φωτογραφία για να διαβάσετε τις ανατριχιαστικές λεπτομέρειες)

Ένα ανέκδοτο για καλή εβδομάδα...

Σήμερα, στην αρχή της εβδομάδας, θα πρωτοτυπήσω και για πρώτη φορά σε αυτό το μπλογκ θα διαβάσετε ανέκδοτο (βέβαια, ίσως για κάποιους και άλλες -σοβαρές- αναρτήσεις μπορεί να χαρακτηρίζονται ως τέτοια!).

Το έστειλε ο φίλος Ανδρέας και έχει και μερικές κακές λεξούλες. Ιδού:
Φθινόπωρο και πρώτη μέρα στα θρανία για τους μαθητές του Αμερικανικού Κολεγίου.
Η δασκάλα παρουσιάζει στα αμερικανάκια έναν καινούριο συμμαθητή τους, τον Ιάπωνα Σακίρο Σουζούκι (γιο του διευθυντή της Σόνυ) και το μάθημα αρχίζει με μικρές ερωτήσεις ιστορίας.
- Για να δούμε πόσο καλοί είστε στην αμερικανική ιστορία; λέει η δασκάλα. Ποιος είπε «δώστε μου ελευθερία ή δώστε μου θάνατο»;
Κάποιοι μουρμουρίζουν αλλά κανείς δεν σηκώνει το χέρι του, εκτός από τον καινούριο:
- Ο Πάτρικ Χένρυ το 1775 στη Φιλαδέφεια, απαντά.
- Μπράβο Σουζούκι, και ποιος είπε «Κυβέρνηση του λαού, από το λαό και για το λαό»; ξαναρωτά την τάξη η δασκάλα.
- Ο Αβραάμ Λίνκολν, το 1863 στο Γκέτυσμπουργκ, απαντά και πάλι ο Σουζούκι.
Η δασκάλα κοιτάζει αυστηρά την τάξη και λέει:
- Ντροπή σας. Ο Σουζούκι είναι Γιαπωνέζος και ξέρει την αμερικανική ιστορία καλύτερα από σας.
Τη σιωπή στην τάξη σπάει μια μικρή φωνή από τα πίσω θρανία:
- Ρε δεν πάτε να γαμ... όλοι, μαλ... Γιαπωνέζοι;
- Ποιος το είπε αυτό; ρωτάει αυστηρά η δασκάλα.
Ο Σουζούκι σηκώνει το χέρι του και χωρίς να περιμένει λέει:
- Ο στρατηγός Μακάρθουρ, το 1942, στη διώρυγα του Παναμά, και ο Λι Ιακόκα το 1982 στη γενική συνέλευση της Τζένεραλ Μότορς.
Η τάξη βυθίζεται στη σιωπή.
«Θέλω να ξεράσω», ακούγεται μια ξεψυχισμένη φωνή.
- Ποιος το είπε αυτό; ξαναρωτάει με το ίδιο βλοσυρό ύφος η δασκάλα.
Και ο Σουζούκι πετάγεται πάλι:
- Ο Τζορτζ Μπους ο πρώτος, στον πρωθυπουργό Τανάκα κατά τη διάρκεια επίσημου δείπνου στο Τόκιο το 1991.
Ένας μαθητής σηκώνεται όρθιος και ξεσπάει:
- Ρε δε μας παίρνεις καμιά πίπα, λέω γω.
Και ο Σουζούκι, ψύχραιμα:
- Μπιλ Κλίντον στη Μόνικα Λουίνσκι το 1997, στο οβάλ γραφείο του Λευκού Οίκου.
Δυο τρεις μαθητές πετάγονται και φωνάζουν:
- Α γαμ... ρε μαλ... Σουζούκι.
Ατάραχος ο Γιαπωνέζος:
- Βαλεντίνο Ρόσι, Παγκόσμιο Πρωτάθλημα μοτοσικλέτας, ράλι Νότιας Αφρικής, το 2002.
Κόλαση στην τάξη, οι μαθητές ουρλιάζουν και πετάνε καρέκλες, η δασκάλα έχει σωριαστεί λιπόθυμη και ξαφνικά ανοίγει η πόρτα και μπαίνει ο διευθυντής:
- Ε, μα την Παναγία δεν έχω ξαναδεί τέτοιο μπουρδέλο.
Και στο βάθος ακούγεται πάλι η φωνή του Σουζούκι:
- Ο πρωθυπουργός της Ελλάδας, Γιώργος Παπανδρέου, το 2011, στο τελευταίο υπουργικό συμβούλιο της κυβέρνησής του!

Η φωτογραφία της εβδομάδας

Ελπίζω το ποντικάκι να γλύτωσε αλλά δεν το θεωρώ και πολύ πιθανό...

Παγκόσμια Ημέρα Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων

Για εκείνους που τα στερούνται,
για εκείνους που αγωνίζονται ώστε να τα απολαμβάνουν,
για εκείνους που δεν πρόκειται να τα έχουν ποτέ
και για εκείνους που παλεύουν ώστε να τα αποκτήσουν κάποιοι άλλοι...

Εκεί που σκοτώθηκαν οι τρεις της Marfin, δεσπόζει τώρα το σήμα των... δολοφόνων τους!

Η φωτογραφία είναι από την οδό Σταδίου όπου στεγαζόταν η τράπεζα Marfin. Εκεί, δηλαδή, όπου έχασαν τη ζωή τους τρεις άνθρωποι (ανάμεσά τους μία έγκυος) από τις βόμβες μολότοφ, τις οποίες έριξαν αναρχικοί.
Σήμερα, ενάμιση χρόνο μετά τα θλιβερά γεγονότα εκείνου του Μαΐου, αυτό που δεσπόζει στην πρόσοψη του ίδιου χώρου είναι το γνωστό σήμα των αναρχικών! Αυτοί που σκότωσαν -ακριβώς εκεί!- γράφουν και συνθήματα, αποκαλώντας φονιάδες τους δημοσιογράφους...
Ίσως, μάλιστα, όλα τα παραπάνω να έχουν γραφτεί από τα ίδια χέρια που έριξαν τις φονικές μολότοφ στους εργαζόμενους. Ποιος ξέρει, μπορεί. Πιθανόν να θέλουν να μας θυμίζουν το... κατόρθωμά τους αν και ο χώρος τους καταδίκασε το συμβάν στη Marfin.
Επί τη ευκαιρία, κάποια στιγμή θα πρέπει κάποιος από τους πολλούς γαλονάδες που έχει η αστυνομία, να μας εξηγήσει για ποιο λόγο μετά από 19 μήνες, οι δολοφόνοι κυκλοφορούν ελεύθεροι. Επειδή ενδεχομένως είμαι αφελής, δεν θέλω να πιστεύω τις γνωστές θεωρίες συνωμοσίας που κυκλοφορούν. Από την άλλη, όμως, όσο δεν συλλαμβάνονται οι ένοχοι, τόσο μαζεύονται υποψίες...

Συγκλονιστική στιγμή σε ολλανδικό γήπεδο: 43.000 φίλαθλοι τραγουδούν και λένε αντίο σε καρκινοπαθή...

Η παρακάτω συγκλονιστική ιστορία έχει κάνει τον γύρο του κόσμου και πιθανόν τη γνωρίζετε. Ωστόσο, τη δημοσιεύω κι εγώ για όποιον ίσως δεν την ξέρει. Η «μαγεία» του ποδοσφαίρου από μία άλλη οπτική:
«Είχαν παιχθεί μόλις 11 λεπτά και 40 δευτερόλεπτα στο 'Ντε Κούιπ' του Ρότερνταμ το μεσημέρι της Κυριακής στο μεγάλο ντέρμπι της Φέγενορντ με την Αϊντχόφεν.
Ξαφνικά σχεδόν 43.000 άνθρωποι ύψωσαν τα κασκόλ τους, σηκώθηκαν από τις θέσεις τους και άρχισαν να τραγουδούν: 'You will never walk alone'.
Δεν ήταν μόνο οι οπαδοί της Φέγενορντ αλλά και της μισητής αντιπάλου Αϊντχόφεν που το έκαναν. Το είχαν συνεννοηθεί μυστικά μέσω των φόρουμ τους. Είχαν αποφασίσει να αποχαιρετήσουν τον Ντγέι φαν Σουιλέκομ που ήταν η τελευταία φορά που θα βρισκόταν στο δεύτερο σπίτι του, το 'Ντε Κούιπ'. Το μίσος και η κόντρα των οπαδών είχαν ξεχαστεί για αυτή την ιδιαίτερη στιγμή.
Ο 60χρονος, πρώην οδηγός ταξί και φανατικός οπαδός της Φέγενορντ είχε μια τελευταία επιθυμία: Να βρεθεί στις εξέδρες του σταδίου για μία ακόμη φορά. Πριν από έξι εβδομάδες εισήχθη στο νοσοκομείο με τους γιατρούς να του λένε ότι έχει καρκίνο.
Μπήκε την επόμενη μέρα στο χειρουργείο αλλά βγήκε άμεσα. Οι γιατροί δεν μπορούσαν να κάνουν τίποτα. Του ανακοίνωσαν πως έχει ζωή για κάτι περισσότερο από 6-7 εβδομάδες. Η γυναίκα του, η 45χρονη Ρία, ζήτησε από τους οπαδούς της Φέγενορντ δύο εισιτήρια για το ντέρμπι.
Άνεργοι και οι δύο, με την ίδια να έχει σοβαρά προβλήματα υγείας, έχουν δώσει όλα τους τα χρήματα στα νοσοκομεία.
'Ο Ντγέι από μικρό παιδί είχε εισιτήριο διαρκείας, αλλά από τότε που έμεινε άνεργος δεν μπορούσε να αγοράσει. Γνωρίζοντας ότι η τελευταία του επιθυμία ήταν να δει την αγαπημένη του ομάδα, παρακάλεσα χωρίς να το γνωρίζει για δύο εισιτήρια', είπε συγκινημένη η Ρία φαν Σουιλέκομ.
Τα εισιτήρια βρέθηκαν άμεσα και μάλιστα στα επίσημα, με τους οπαδούς της Φέγενορντ να ζητάνε από τους μισητούς αντιπάλους τους της Αϊντχόφεν να αποχαιρετήσουν μαζί τον Ντγέι. Και το έκαναν προκαλώντας ρίγος και συγκίνηση.
Οι κάμερες έπιασαν τον 60χρονο αγκαλιά με τη γυναίκα του, όρθιο και δακρυσμένο (και δεν ήταν ο μόνος), να κοιτάει αποσβολωμένος. Ήταν η τελευταία χαρά της ζωής του...».
(Πηγή: 30 και κάτι)

Δείτε ποια θέση κατέχετε στην «παγκόσμια κατάταξη πλουσίων»!

Ζούμε σε μία εποχή που πολλοί Έλληνες αντιμετωπίζουν τεράστια οικονομικά προβλήματα, τα οποία έχουν οδυνηρές συνέπειες στη ζωή τη δική τους και των οικογενειών τους. Βρισκόμαστε σε μία κατάσταση που δοκιμάζει τα όρια των περισσότερων και σίγουρα και της κοινωνίας μας.

Ακόμη και τώρα, όμως, δεν πρέπει όσα συμβαίνουν γύρω μας να μας κάνουν να ξεχνάμε ότι υπάρχουν δισεκατομύρια άνθρωποι σε πολλές χώρες, οι οποίοι ζουν σε τραγικά χειρότερες συνθήκες από τις δικές μας αφού δεν έχουν ούτε τα απαραίτητα. Για εμάς εδώ, σε μία αναπτυγμένη κοινωνία, απαραίτητο μπορεί να είναι ένα κινητό τηλέφωνο, για εκείνους μπορεί να είναι το νερό.
Μου έστειλαν, χθες, τη διεύθυνση μίας ιστοσελίδας, η οποία με τον δικό της τρόπο μου υπενθύμισε ότι ακόμη και τώρα, εγώ -προσωπικά- ανήκω στους πιο πλούσιους ανθρώπους της γης και πως αν διαθέσω ελάχιστα από αυτά που έχω κερδίσει, μπορώ να συμβάλω στην ανακούφιση κάποιων άλλων. Π.χ. με το μισθό περίπου μίας ημέρας, θα προσφέρω μία κινητή ιατρική μονάδα περίθαλψης ορφανών παιδιών που πάσχουν από AIDS στην Ουγκάντα.
Πρόκειται για το σάιτ globalrichlist.com. Σε αυτό αναφέρεις το ετήσιο εισόδημά σου και εκείνο με τη σειρά του υπολογίζει -με βάση τα στοιχεία που έχει συλλέξει από το World Bank Development Research Group- ποια θέση (περίπου, μην το πάρει κανένας τοις μετρητοίς) κατέχεις στην «παγκόσμια κατάταξη πλουσίων».
Χαρακτηριστικά αναφέρω πως αν ένας βγάζει μόλις 2.500 ευρώ τον χρόνο, συγκαταλέγεται στο 14,79% των πιο πλούσιων ανθρώπων στον κόσμο! Το αναφέρω για να αποκτήσουμε όλοι συναίσθηση πώς ζει το υπόλοιπο 85%.
Δοκιμάστε το, ούτε μισό λεπτό δεν θα πάρει.
Φυσικά, πάντα -στο πλαίσιο της λογικής- πρέπει να διεκδικούμε το καλύτερο για όλους μας και ειδικά σε καταστάσεις σαν τις τωρινές. Ας έχουμε, όμως, σε μία άκρη του μυαλού μας τις δοκιμασίες και τα βάσανα ανθρώπων που δεν έχουν στον ήλιο μοίρα...

Καλό θα έκανε λίγη αυτοσυγκράτηση

Κανένας δεν μπορεί να αμφισβητήσει την καλλιτεχνική -και όχι μόνο- προσφορά του Μίκη Θεοδωράκη καθώς και τους αγώνες του. Ωστόσο, κατά καιρούς ο κορυφαίος μας μουσικοσυνθέτης λέει διάφορα πράγματα με τα οποία ο ίδιος βλάπτει τη δημόσια εικόνα του.

Να τι είπε προ ημερών στην Καβάλα: «Έχω το δικαίωμα της δικαίωσης, μιας και από το 1974 ως σήμερα υπήρξα ίσως ο μοναδικός Έλληνας πολίτης και πολιτικός που δεν με ξεγέλασαν οι μάσκες, οι μεταμφιέσεις και τα παχιά λόγια.
Είδα ευθύς αμέσως την αλήθεια, γεγονός που με ανάγκασε να παλεύω όλα αυτά τα χρόνια μέσα σε δραματικές συνθήκες αντιμετωπίζοντας τόση λάσπη που αν αντί να τη ρίξουν σε μένα την είχαν ρίξει στο Αιγαίο, θα το είχαν μεταβάλει σε εύφορη πεδιάδα…».
Δεν υπάρχει λόγος να σχολιάσει κάποιος επί της ουσίας τα όσα αναφέρει ο Θεοδωράκης. Ήθελα, όμως, να ήξερα, δεν υπάρχει ένας άνθρωπος κοντά του να τον συμβουλεύει ώστε να αποφεύγει τέτοιου είδους υπερβολές; Κρίμα δεν είναι;

«El abrazo»: Η ματωμένη ιστορία μιας αφίσας σύμβολο

Η παραπάνω αφίσα, με τίτλο «El abrazo» (το αγκάλιασμα), περιλαμβανόταν σε έκθεση της Διεθνούς Αμνηστίας, που ολοκλήρωθηκε χθες στο Γκάζι.
Το έργο αποτελεί ένα από τα βασικά σύμβολα της αντίστασης στη δικτατορία του Φράνκο στην Ισπανία.
Είχε ζητηθεί από τον Juan Genoves να δημιουργήσει μία αφίσα ως μέσο διαμαρτυρίας κατά των φυλακίσεων για πολιτικούς λόγους από το καθεστώς. Εκείνος επέλεξε τον παραπάνω πίνακα, τον οποίο είχε φιλοτεχνήσει πριν από λίγο καιρό και έγινε γνωστός ως «La amnistia» (η αμνηστία). Όταν όμως οι αφίσες τυπώθηκαν ο καλλιτέχνης φυλακίστηκε και 25.000 εξ αυτών καταστράφηκαν.

Το έργο απέκτησε συμβολική αξία όταν μία ομάδα δικηγόρων, οι «δικηγόροι της Atocha» δολοφονήθηκαν στο γραφείο τους από ενόπλους της δεξιάς πτέρυγας. Η αφίσα, που βρισκόταν ανηρτημένη στον τοίχο πίσω τους, γέμισε με το αίμα τους.
Ανατυπώθηκαν 500.000 αφίσες και τα έσοδα διατέθηκαν για την ίδρυση του ισπανικού τμήματος της Διεθνούς Αμνηστίας. Από τότε η αφίσα θεωρείται πως συμβολίζει την πολιτική καταστολή σε όλον τον κόσμο και ειδικά στη Λατινική Αμερική.
Σε συνέντευξή του, ο Genoves ανέφερε: «Ο πίνακας δεν ανήκει πλέον σε μένα, η εικόνα του ανήκει σε όλον τον κόσμο».

Η φωτογραφία της εβδομάδας

Νεαρή Κινέζα χορεύτρια στη σκηνή -και στο σκοινί- στην εκδοχή της «ακροβατικής λίμνης των κύκνων».

Δεληβοριάς, Φριντζήλα χθες στο Gazzarte

Μην κάνετε το λάθος και δεν πάτε να απολαύσετε τον Φοίβο Δεληβοριά και τη Μάρθα Φριντζήλα! Παίζουν κάθε Παρασκευή στο Gazzarte. Φοβερό πρόγραμμα με τραγούδια - έκπληξη και πολύ πολύ χιούμορ.
Εγγύηση Πιγκουίνου ότι θα περάσετε τέλεια! Πάρτε μία μικρή γεύση (δεν είναι δικό μου το βίντεο).

Ο Βορίδης λέει πως θα ανοίξει τους σταθμούς. Μακάρι!

Εδώ και περιπου 20 μήνες επτά σταθμοί του Μετρό, ενώ είναι ουσιαστικά έτοιμοι, δεν λειτουργούν επειδή κανένας... ευαίσθητος υπουργός δεν υπέγραφε τη σύμβαση με τη Siemens για το σύστημα σηματοδότησης! Και αυτό καθώς υπήρχε ο φόβος να στιγματιστεί λόγω του γνωστού σκανδάλου...
Ναι, καλά το σκέφτεστε, κάτι τέτοιο μόνο στην Ελλάδα θα μπορούσε να συμβεί. Κοντά δύο χρόνια, οι πολίτες σε Ηλιούπολη, Άλιμο, Αργυρούπολη, Ελληνικό, Περιστέρι, Ανθούπολη και Χαϊδάρι περιμένουν πώς και πώς να βρεθεί ένας χριστιανός να βάλει την τζίφρα του ώστε να αρχίσουν τα τρένα να κινούνται προς την περιοχή τους.
Ο αρμόδιος υπουργός Μάκης Βορίδης είπε χθες στο «Βήμα» ότι για κάθε ημέρα μη λειτουργίας των επτά σταθμών, το καταχρεωμένο δημόσιο χάνει 185.000 ευρώ (κάντε το επί 600 ημέρες να βρείτε το σύνολο των διαφυγόντων εσόδων). Επιπλέον, 160.000 επιβάτες που θα μπορούσαν να μετακινηθούν άνετα, δεν εξυπηρετούνται. Μπράβο σε όλους για το κατόρθωμα!
Το μόνο παρήγορο είναι ότι ο Βορίδης είπε πως θα «τρέξει» το θέμα και ευελπιστεί να επέλθει άμεσα συμφωνία με τη Siemens. Ακόμη κι αν δεν υπάρξει, όμως, ανέφερε πως θα επιχειρήσει να ανοίξει τους σταθμούς σε διάστημα το πολύ δύο εβδομάδων. Μακάρι.
Ας ελπίσουμε ότι αυτός θα κάνει, επιτέλους, τη δουλειά που οι άλλοι ήταν ανίκανοι να κάνουν. Να θριαμβεύσει μία φορά -έστω και με 20 μήνες καθυστέρηση- η λογική σε αυτόν τον τόπο.

ΥΓ. Ελπίζω να μη βρει τώρα κανένας... δημοκράταρος αφορμή να κατακεραυνώσει τον Βορίδη για το παρελθόν του. Δεν είναι αυτό που κρίνεται εδώ.

Το τσακάλι που έβαλε τις... φωνές στο λιοντάρι!

Κάποτε, στο Καταφύγιο Θηραμάτων Ονγκάβα (Ναμίμπια) ένα μεγάλο νεαρό λιοντάρι έπινε νερό από λίμνη.

Ξαφνικά, εμφανίστηκε ένα τσακάλι, το οποίο αποφάσισε να περάσει ακριβώς πίσω από το λιοντάρι τη στιγμή, όμως, που εκείνο αποφάσισε να καθήσει, συνθλίβοντάς το. Το τσακάλι δεν τραυματίστηκε και απελευθερώθηλε από το βάρος του λιονταριού, που το κοιτούσε μάλλον απορημένο – αντί όμως να ευχαριστήσει την καλή του τύχη και να τρέξει, του έβαλε τις φωνές!
Έξαλλο το τσακάλι συνέχιζε να ψιλοεπιτίθεται χοροπηδώντας ολόγυρα, μέχρι που το λιοντάρι, έχοντας χάσει την υπομονή του με τον μπόμπιρα, σηκώθηκε όρθιο. Τότε το τσακάλι πήρε μια σοφή απόφαση: απομακρύνθηκε κι έσωσε τη ζωή του.
Η φωτογραφία βραβεύτηκε ως Φωτογραφία της Χρονιάς από το BBC Wildlife Magazine. (Πηγή: Νέα online)

Ο (νεο)Έλλην ταξιδεύει...

Λίγο αργότερα ανέβασε στο απέναντι κάθισμα και το άλλο πόδι γιατί, προφανώς, αυτή η στάση τον κούραζε...

Οι υπερασπιστές των «σταγονίδιων» ξεσπαθώνουν!

Την Κυριακή το «Βήμα» αποκάλυψε ότι μετά το τέλος της γιορτής του Πολυτεχνείου στη Σχολή Ευελπίδων, ένας 22χρονος «επαναστάτης» έδωσε... χουντοσόου!
Ως αρχηγός της τάξης διέταξε ορισμένους ευέλπιδες να παραμείνουν στην αίθουσα μετά την αποχώρηση των καθηγητών, και αφού ανέβηκε στο βήμα, αποκάλεσε «μπούρδα» το Πολυτεχνείο, έκανε λόγο για «διαστρέβλωση» της... εθνοσωτηρίου Επανάστασης και μαζί με κάποιους άλλους τραγούδησαν τον ύμνο της χούντας.

Και μόλις έγινε γνωστό το περιστατικό, ακολούθησε... κύμα συμπαράστασης! Οι υπερασπιστές των απριλιανών «σταγονιδίων», αυτοί που θέλουν να καλοπερνάνε και όσοι έχουν διαφορετική άποψη από τη δική τους να σαπίζουν στις φυλακές και στα ξερονήσια, βρήκαν την ευκαιρία να κάνουν την προπαγάνδα τους.
Η διαπίστωση όσων διαβάζουν τα σχόλια κάτω από το συγκεκριμένο θέμα στην ιστοσελίδα του «Βήματος» είναι ότι ο «επαναστάτης» έκανε πολύ καλά! Οι περισσότεροι σχολιογράφοι αρχίζουν το γνωστό βλακώδες τροπάρι ότι «και τώρα χούντα ζούμε», ενώ καταθέτουν απόψεις στο πνεύμα τού «ένας Παπαδόπουλος μας χρειάζεται για να μας σώσει από τους προδότες πολιτικούς» κλπ.
Μάλιστα, πολλοί βάλλουν και κατά της εφημερίδας θεωρώντας ότι με την αποκάλυψή της εξυπηρετεί σκοτεινούς σκοπούς, αποπροσανατολίζει τον κόσμο κλπ. Φταίνε, πάλι, οι κακοί δημοσιογράφοι...
Παράλληλα, επειδή ο συγκεκριμένος... μάγκας ήταν (ω, τι έκπληξη!) από τους παληκαράδες που είχε ηγηθεί του τμήματος της Σχολής, το οποίο έκανε -τάχα- παρέλαση την 28η Οκτωβρίου στη Θεσσαλονίκη μετά τις επιθέσεις που δέχθηκε ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, έσπευσε να τον υπερασπιστεί η φυλλάδα «Δημοκρατία» (οι τύποι έχουν πολύ χιούμορ για να επιλέξουν αυτό το όνομα). Τον στοχοποίησαν, λέει, γιατί έκανε παρέλαση και τραγουδούσε με τους υπόλοιπους το «Μακεδονία ξακουστή»...
Και τέλος, στη σελίδα του ΑΚΕΟ εμφανίστηκε ο Δρ. Θεόδωρος Λιόλιος που συστήνεται ως Αν. Καθηγητής Πυρηνικής Φυσικής & Στρατιωτικών Εφαρμογών Τομέας Φυσικών Επιστημών & Εφαρμογών της Σχολής Ευελπίδων (ναι, φέρει όλον αυτόν τον τίτλο!) για να μας πει ότι ένα αστείο έκανε το παιδί, που είναι και αριστούχος μαθητής και κάποιοι βρήκαν πάτημα για να τον συκοφαντήσουν! Αλλά μας συγκίνησε περισσότερο όταν έκανε λόγο για τα δάκρυα του πατέρα του που τον βλέπει, λέει, να διασύρεται αν και δεν έχει δικαστεί (!).
Το ωραίο με τον ευαίσθητο μπαμπά (όπως έγραφαν χθες τα «Νέα»), είναι πως το 1982 όταν υπηρετούσε και εκείνος στη ΣΣΕ, έκανε καψώνια σε κάποιον πρωτοετή, που θεωρούνταν «προοδευτικός» και μαζί με άλλους τον ξυλοκόπησε αποκαλώντας τον «κομμουνιστή», με συνέπεια το θύμα να εγκαταλείψει τη σχολή. Και τότε το θέμα είχε βγει στις εφημερίδες και είχε γίνει και εκείνος... πρωτοσέλιδος (από εκεί θα ζήλεψε το παιδί). Τότε αν και ελέγχθηκε, δεν τιμωρήθηκε και σήμερα ηγείται ταξιαρχίας! Και φυσικά, ως καλός πατέρας μετέδωσε τα «σωστά» ιδανικά και στον διάδοχο.
Τώρα, όμως, ο «επαναστάτης» γιος κινδυνεύει με διαγραφή. Και οι νοσταλγοί του «Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών» βγήκαν να τον προστατέψουν. Βέβαια, το πιθανότερο είναι ότι το θέμα δεν θα θαφτεί, όπως θα περίμεναν, και το μπουμπούκι θα πάει σπίτι του να ηρεμήσει και να σκεφτεί να κάνει κάτι άλλο στη ζωή του μακριά από όπλα και τέτοια επικίνδυνα πράγματα...
Πολλοί θεωρούν ότι δεν πρέπει να ανησυχούμε για τέτοια φαινόμενα. Κι εγώ προσθέτω πως κάποιος έχει το δικαίωμα να είναι χουντικός. Αυτό σημαίνει ελευθερία επιλογών. Όμως, οφείλουμε να επαγρυπνούμε, όταν πρόκειται για τον στρατό και ειδικά σε τέτοιους καιρούς. Και ποτέ δεν πρέπει να είμαστε σίγουροι ότι δεν κινδυνεύουμε με κατάλυση της δημοκρατίας (ναι, τέτοια έχουμε!).
Η ιστορία, άλλωστε, επαναλαμβάνεται. Θυμηθείτε μόνο ότι την 21η Απριλίου 1967, η εφημερίδα «Αυγή» ήταν τόσο σίγουρη ότι δεν επίκειται πραξικόπημα που στο κύριο άρθρο της έγραφε: «Γιατί δεν θα γίνει δικτατορία»! Την ώρα που τυπωνόταν, τα τανκς είχαν βγει στους δρόμους...

Κοιτώντας τη σελήνη...

Από τις καλύτερες εικόνες που έχω δει. Συνδυάζει εξαιρετικά τη γοητεία της φύσης με αυτήν του διαστήματος.
Την έστειλε ο καλός φίλος -και λάτρης της φωτογραφίας- Ανδρέας.

Η φωτογραφία της εβδομάδας

Η φωτογραφία αυτή έχει ξεσηκώσει θύελλα διαμαρτυριών στις ΗΠΑ και έχει κάνει το γύρο του κόσμου.
Δείχνει τον αστυνομικό Τζον Πάικ να ρίχνει σπρέι πιπεριού στα μάτια φοιτητών, οι οποίοι συμμετείχαν σε φιλειρηνική καθιστική διαμαρτυρία.
Η αστυνομία έδρασε μετά από αίτημα που υπέβαλε η Ελληνοαμερικανίδα πρύτανης, Λίντα Κατέχη ζητώντας να διαλυθεί η κατασκήνωση των μαθητών του Πανεπιστημίου Ντέηβις στην Καλιφόρνια, οι οποίοι διαμαρτύρονταν για το υψηλό κόστος των σπουδών.
Έγιναν κάποιες συλλήψεις, ενώ ορισμένοι από τους φοιτητές έκαναν καθιστική διαμαρτυρία προκειμένου να αφεθούν ελεύθεροι οι φίλοι τους. Ο 39χρονος Πάικ, πρώην πεζοναύτης, έχασε την υπομονή του και έκανε χρήση του σπρέι.
Τώρα έχει τεθεί σε υποχρεωτική αργία -μετ' αποδοχών- ενώ διενεργείται έρευνα για το περιστατικό.
Το συμβάν έκανε άμεσα το γύρο του κόσμου, ενώ στη συνέχεια ανέλαβε δράση το photoshop...

Like στην ανεργία!

Το είδα στο facebook και γέλασα.
Όχι, φυσικά, επειδή ο άνθρωπος έχασε τη δουλειά του αλλά γιατί βρέθηκαν τρεις «φίλοι» και έκαναν το γνωστό like. Δηλαδή, η είδηση που διάβασαν, τους άρεσε.
Προφανώς τούς έχει γίνει συνήθεια να σχολιάζουν με τον τρόπο αυτό αλλά καμιά φορά απαιτείται και λίγη σκέψη παραπάνω...

Γελοιογραφία...

(του Δημήτρη Χαντζόπουλου από τα «Νέα»)

Η δολοφονία που άλλαξε τον ρου της ιστορίας

Σχεδόν μισός αιώνας, 48 χρόνια για την ακρίβεια, πέρασε από τις 22 Νοεμβρίου 1963, από την ημέρα δηλαδή της δολοφονίας του Τζον Κέννεντυ, η οποία έχει αποτυπωθεί στο συγκλονιστικό φιλμ του Έιμπραχαμ Ζαπρούντερ.
Είναι από τις στιγμές που έχουν μείνει χαραγμένες στην παγκόσμια ιστορία. Πολλοί, μάλιστα, θεωρούν ότι το τραγικό συμβάν στο Ντάλας, την άλλαξε καθοριστικά καθώς πολλά πράγματα θα ήταν διαφορετικά αν είχε ζήσει ο 35ος Πρόεδρος των ΗΠΑ.
Οι αληθινοί ένοχοι δεν βρέθηκαν ποτέ καθώς θα πρέπει κάποιος να είναι πολύ αφελής για να πιστέψει την επίσημη θεωρία του ενός και μοναχικού δολοφόνου, του Λι Χάρβεϊ Όσβαλντ, ο οποίος δύο ημέρες αργότερα σκοτώθηκε στο... αρχηγείο της τοπικής αστυνομίας από έναν «αγανακτισμένο» πολίτη και άνθρωπο της Μαφίας, τον Τζακ Ρούμπι.
Ακόμη και πλειοψηφεία των Αμερικανών θεωρεί ότι πίσω από τη δολοφονία του JFK κρύβεται μία καλά οργανωμένη συνωμοσία καθώς και η συγκάληψή της από την επιτροπή Γουόρεν και τις αρχές.
Έχουν γραφτεί χιλιάδες βιβλία, έχουν γυριστεί εκατοντάδες ταινίες και ντοκιμαντέρ, όμως το τι ακριβώς συνέβη εκείνο το μεσημέρι παραμένει μυστήριο...

Αρκουδάκι θύμα τροχαίου στην Κρυσταλλοπηγή

Mόλις ένα μήνα μετά το προηγούμενο τροχαίο ατύχημα με θύμα μεγάλη θηλυκή αρκούδα, σημειώθηκε ένα ακόμη με θύμα μία μικρή αρκούδα και πάλι στον κάθετο άξονα Σιάτιστας-Κρυσταλλοπηγής.
Η νεαρή αρσενική αρκούδα, ηλικίας 1,5 ετών και βάρους 65 κιλών, χτυπήθηκε θανάσιμα από διερχόμενο όχημα, ενώ ο οδηγός έφυγε χωρίς να ειδοποιήσει την Τροχαία.

Όταν έφτασε στο σημείο του ατυχήματος εκπρόσωπος της Ομάδας Άμεσης Επέμβασης του Αρκτούρου το ζώο ήταν ήδη νεκρό και μεταφέρθηκε στο Δασαρχείο Καστοριάς.
Όπως έχει επανειλημμένα τονισθεί η ακατάλληλη περίφραξη του αυτοκινητόδρομου και η απουσία ή ελλιπής διαμόρφωση κατάλληλων διαβάσεων για την άγρια πανίδα, συνεχίζουν να αποτελούν τις βασικές αιτίες πρόκλησης τροχαίων ατυχημάτων στα οποία εμπλέκονται αρκούδες.
(Πηγή: ert.gr)

Ο Τύπος σήμερα: Η ιστορική (!) κωλοφαρδία, τα καφέ σορτσάκια και «πάρτε το πράσινο αγγούρι»!

Μία ημέρα μετά από κάθε ποδοσφαιρικό ντέρμπι ανάμεσα σε Ολυμπιακό και Παναθηναϊκό μερικές αθλητικές φυλλάδες βρίσκουν την ευκαιρία να βγάλουν τα απωθημένα τους. Συναγωνίζονται σε φανατισμό και κακόγουστα (επιεικώς...) πρωτοσέλιδα για να κερδίσουν αναγνώστες καταδεικνύοντας το επίπεδο μερίδας -και όχι όλου- του Τύπου.

Σήμερα, την παράσταση κλέβουν ο «Γαύρος», ο «Πρωταθλητής» και η «Πράσινη». Απολαύστε μερικά μόνο από τα όσα γράφουν στις πρώτες τους σελίδες.

Αύριο θα έχουμε και άλλες τέτοιες... ομορφιές. Βλέπετε, σήμερα Παναθηναϊκός και Ολυμπιακός παίζουν και στο μπάσκετ...

Ένας δήμιος μιλάει για το... επάγγελμά του

Την πρώτη φορά πυροβόλησε χωρίς να διστάσει. Τη δεύτερη φοβόταν ότι θα αστοχούσε και πως θα τον κορόιδευαν οι συνάδελφοί του. Από τότε ο Χου Τσιάο έχει εκτελέσει μερικές χιλιάδες ανθρώπους που έχουν καταδικαστεί σε θάνατο στην Κίνα.

Όπως διαβεβαίωσε δε σε συνέντευξη που παραχώρησε σε εφημερίδα της χώρας του, η δουλειά του «δεν είναι τόσο δύσκολη όσο θα μπορούσε να φανταστεί κανείς». Όπως εξηγεί, ο ίδιος και οι συνάδελφοί του χρησιμοποιούν τουφέκια, η κάννη των οποίων φτάνει το ένα μέτρο. «Σημαδεύουμε, πατάμε τη σκανδάλη και αυτό είναι όλο» εξηγεί.
Η μαρτυρία του Χου Τσιάο έχει τη σημασία της για μια χώρα όπου χιλιάδες κατηγορούμενοι καταδικάζονται σε θάνατο κάθε χρόνο και στην οποία οι εκτελέσεις πραγματοποιούνται με συνοπτικές διαδικασίες και μυστικά.
Ο λόγος που προτιμάται ο τυφεκισμός από την εκτέλεση με ενέσιμο διάλυμα, πρακτική που ακολουθείται στις Ηνωμένες Πολιτείες, είναι ότι το μεγαλύτερο ποσοστό μεταμοσχεύσεων οργάνων γίνεται από εγκληματίες που έχουν καταδικαστεί στην εσχάτη των ποινών. Οι θανατηφόρες ουσίες στον οργανισμό των εκτελεσθέντων θα καθιστούσαν απαγορευτικές τις «δωρεές» οργάνων.
Ο Χου Τσιάο εκτελεί χρέη δημίου εδώ και 19 χρόνια. Για να προσληφθεί στο Σώμα δεν χρειάστηκε να κάνει πολλά: παρακολούθησε δύο εκτελέσεις και επιθεώρησε τα πτώματα.
(Πηγή: Τα Νέα)

Πολυτεχνείο, 2011: Ο Μητσάρας που... κατέλαβε το μνημείο, τα κουπόνια του ΚΚΕ και -ευτυχώς- η Ναταλία

17 Νοέμβρη 2011, Πολυτεχνείο.
Την παραπάνω γελοία εικόνα αντίκρισα χθες το μεσημέρι μπαίνοντας στον ιστορικό χώρο. Αφού πέρασα αμέτρητα «μπλόκα» ΚΚΕδων που έτειναν κουπόνια ενίσχυσης στο κόμμα (το οποίο τότε χαρακτήριζε πράκτορες της CIA και του Ρουφογάλη τους εξεγερμένους αλλά έκτοτε καπηλεύεται μία χαρά την εξέγερση), έπεσα σε αυτό το απαράδεκτο θέαμα.
Ο γνωστός Μητσάρας είχε ανέβει στο μνημείο, ενώ δίπλα του (πίσω από τη σημαία, δεν φαίνεται εδώ) μία μαυροφορεμένη γιαγιά που για κάτι διαμαρτυρόταν και ενίοτε φώναζε συνθήματα. Μόνη της! Δεν έμαθα γιατί... διαδήλωνε και δεν με ένοιαξε. Αυτό που έβλεπα ήταν ότι ακουμπούσαν στην ιστορική πύλη που έριξε το τανκ. Η πρώτη σκέψη ήταν «πόσο περισσότερο μπορούμε να ξεφτιλίσουμε αυτήν την επέτειο;».
Διασχίζοντας το χώρο με τα πολυάριθμα (αλλά λιγότερα από άλλες χρονιές -πάλι καλά) τραπεζάκια της ΚΝΕ και άλλων οργανώσεων και ακούγοντας από τα μεγάφωνα το μήνυμα των υπαλλήλων του υπουργείου Υγείας, οι οποίοι ορκίζονταν ότι θα συνεχίσουν τον σκληρό αγώνα κατά των κομμάτων της πλουτοκρατίας (τα οποία τους έβαλαν σε αυτή τη θέση!), έφτασα στην αίθουσα που πάντα επισκέπτομαι.
Πρόκειται για αυτή που έχει παραχωρηθεί στην Ένωση Προοδευτικών Μητέρων (νομίζω έτσι λέγονται), η οποία είναι γεμάτη με φωτογραφίες ντοκουμέντα από τότε. Επιπλέον, προβάλεται συνεχώς ένα ντοκιμαντέρ διάρκειας περίπου 15 λεπτών, που αναφέρεται στο τριήμερο της εξέγερσης.
Και εκεί είδα αυτό που βλέπω κάθε χρονιά και με κάνει να ξεχνώ τις γραφικότητες που συναντώ στον έξω χώρο. Γονείς να έχουν αγκαλιά ή να κρατούν από το χέρι τα μικρά παιδιά τους και να τους λένε τι συνέβη τότε. Να τους εξιστορούν τα γεγονότα, να τους δείχουν τις φωτογραφίες με τα πορτρέτα των νεκρών, να κάθονται δίπλα τους στις καρέκλες και να τους εξηγούν τι «λέει» το ντοκιμαντέρ, τι φωνάζουν και γιατί οι φοιτητές, τι είναι αυτές οι φωτιές γύρω από το Πολυτεχνείο, που πάει αυτό το τανκ, γιατί γκρεμίζει την πύλη...
Εκεί, σε αυτήν την αίθουσα, τιμάται πραγματικά το Πολυτεχνείο. Όχι έξω όπου κυριαρχούν οι γελοίοι νεολαιίστικοι κομματικοί στρατοί (ένας εκ των οποίων, η ΠΑΣΠ, έχει πάρει και την αιματοβαμένη σημαία... σπίτι του) και οι Μητσάρες. Μέσα. Γιατί, να ξέρετε πως όσο θα υπάρχει έστω και ένας γονιός που θα φέρνει τέτοια μέρα το παιδί του στο Πολυτεχνείο και θα του μαθαίνει τι συνέβη τότε, η «γιορτή» αυτή δεν θα σβήσει.
Και όταν, τέλος, στο βιβλίο μηνυμάτων στην αίθουσα διαβάζεις αυτό της μαθήτριας Ναταλίας, δεν μπορείς παρά να χαμογελάσεις και να πεις: «Θα έρθω και του χρόνου»!

Τζάμπα μάγκες δεν τους λες

Αλίευσα ένα εξαιρετικό κείμενο για τη σημερινή ημέρα και το νόημά της από τη Sportday. Φέρει την υπογραφή του Νίκου Σαρίδη.

«Η 17η Νοεμβρίου ήταν ημέρα Σάββατο και την έζησα με τον δικό μου τρόπο σε κάποια γειτονιά της Αθήνας. Κι αυτό που θυμάμαι είναι ότι πήγαμε σχολείο (τότε λειτουργούσαν έξι ημέρες την εβδομάδα) το πρωί κι αφού κάναμε λίγο μάθημα, η δασκάλα με σήκωσε να πω την προσευχή και σχολάσαμε άρον άρον, με τις μαμάδες να μας περιμένουν απέξω για να μας βουτήξουν και να μας πάρουν στην ασφάλεια του σπιτιού. Η πληροφόρηση για το τι είχε συμβεί «κάτω» (στο κέντρο) ήταν συγκεκχυμένη...

Εμένα, ωστόσο, ποσώς με χάλασε· γλιτώσαμε μάθημα! Με τα χρόνια, βέβαια, άρχισα να ταξινομώ τις σκόρπιες μνήμες εκείνης της εποχής. Ότι άλλο ο... Μητροπάνος και το «Νικολή, Νικολή, καπετάνιε Ντερτιλή...» που έβγαινε από το τζουκ μποξ κι άλλος ο Νίκος Ντερτιλής, ο επικεφαλής με το περίστροφο στο χέρι της «επιχειρήσεως», κατά το politically corecct όλων εκείνων που ήσαν με το καθεστώς ή του έκλειναν το μάτι.
Ότι ο «φερτάκιας» που έλεγε ο μπαμπάς για τον κύριο τάδε δεν ήταν κάτι σαν τον «κορτάκια» ή τον «παρτάκια», αλλά κάτι σοβαρότερο: αυτός που κατέδιδε στο αστυνομικό τμήμα της περιοχής. Ότι το «Εδώ Πολυτεχνείο», που στη μεταπολίτευση κυκλοφόρησε και σε κασέτες του εμπορίου δεν ήταν η φωνή του... εισπράκτορα (υπήρχαν και τέτοιοι τότε στα λεωφορεία και στα τρόλεϊ) που ειδοποιούσε για τη στάση στην Πατησίων.
Ότι ο κύριος που στρίγκλιζε στην ασπρόμαυρη URANYA δεν ήταν ένας από τους άπειρους Γεώργιους Παπαδόπουλους του τηλεφωνικού καταλόγου, επί του οποίου ακουμπούσε το γκρι - εκρού τηλέφωνο μάρκας SIEMENS (από τότε στη ζωή μας...) με το στρογγυλό καντράν. Δεν ήταν μια απλή φιγούρα -μέρος ενός γκροτέσκ «κάδρου», αλλά ο δικτάτορας. Ότι τα γήπεδα στα χρόνια της Χούντας δεν γέμιζαν τυχαία ακόμη και σε αγώνες κατς (Ντι Μπέστια vs Καρπόζηλος και λοιπές μονομαχίες)...
Μεγαλώνοντας και βιώνοντας το Πολυτεχνείο ως επέτειο, έμαθα κι όλο τον... Μάνο Λοΐζο απέξω. «Ακορντεόν», «Ο στρατιώτης» και διάφορα άλλα... ων ουκ έστιν αριθμός. Χώρια πόσες στομφώδεις ομιλίες καθηγητών άκουσα με το «Πολυτεχνείο Ζει» και το «Ψωμί - Παιδεία - Ελευθερία» να εναλλάσσονται ως ρεφρέν. Και με τον καιρό, στους νεκρούς του Πολυτεχνείου προστέθηκαν και οι νεκροί των πορειών του, όπως ο Κουμής και η Κανελλοπούλου το 1980. Ναι, πήγα και σε πορείες για το Πολυτεχνείο... Εκεί που οι μεν συνθηματολογούσαν «Φονιάδες των λαών Αμερικάνοι», οι δε «Φονιάδες των λαών Ρώσοι - Αμερικάνοι»...
Κι όταν άρχισα να βαριέμαι -το ομολογώ- τις πορείες, το γύρισα κάθε 17 Νοέμβρη στη... μελέτη (το αρχίγραμμα με πεζό, παρακαλώ...): ο Εργοτέλης, λέει, είχε υποβιβαστεί από τη Χούντα επειδή είχε διαθέσει το γήπεδό του, στο Μαρτινέγκο, για συναυλία του Μίκη Θεοδωράκη. Η ποδοσφαιρική ομάδα Ανάπλαση Τυρνάβου διαλύθηκε επειδή ήσαν «κομμουνισταί» και πόσα άλλα... Πάντοτε, αυτή η μέρα είχε κάτι να μου δώσει...
Ωστόσο, πάνω που νόμιζα ότι τα είχα ταξινομήσει, σήμερα -38 χρόνια μετά- που μου έλαχε να γράψω για το Πολυτεχνείο, βρέθηκα να μην μπορώ να τα βάλω σε μια σειρά... Σήμερα, που χειμάζεται η τσέπη μου και η ζωή μου γενικότερα, καταλαβαίνω και ότι δεν είναι τόσο... passe το «Ψωμί - Παιδεία - Ελευθερία». Κι ότι δεν πρέπει να περπατάμε μόνο όταν είναι να... στρώσουμε τα καινούργια μας Tods. Πού και πού δεν βλάπτει και καμιά πορεία... Ούτε είναι κακό να έχεις αποστηθίσει περισσότερα τραγούδια του Μάνου απ' ό,τι PIN...
Σήμερα, που έπρεπε να γράψω κι εγώ για το Πολυτεχνείο, καταλαβαίνω και τους καθηγητές με τις ομιλίες τους, που κάθε χρόνο έπρεπε να αρθρώσουν και κάτι... Να τους χαρακτηρίσω κι εγώ «ήρωες» όλους εκείνους πήγαν «κάτω»; Πάντως, τζάμπα μάγκες δεν τους λες...».

Πολυτεχνείο, 38 χρόνια μετά...

Δίχως τουφέκι και σπαθί, με το ήλιο στο μέτωπο,
υπήρξατε ήρωες και ποιητές μαζί. Είστε το Ποίημα.
Απλώνοντας το χέρι μου δεν φτάνει ως εκεί
που ωραία λουλούδια τις μορφές σας
Λιτανεύει ο αέρας της αρετής. Ω παιδιά μου,
Μπροστά σ’ αυτό το ποίημα μετράει μόνο η σιωπή.
(Νικηφόρος Βρεττάκος - Μικρός τύμβος)

«Σαν σήμερα»: από τις καλύτερες αλλά και πλέον υποτιμημένες εκπομπές της ελληνικής τηλεόρασης

Μεταδίδεται κάθε ημέρα εδώ και εννέα χρόνια αλλά ακόμη και η ΕΡΤ που την προβάλει, την έχει απαξιώσει αφού δεν την περιλαμβάνει καν στο δημοσιοποιημένο πρόγραμμά της αν και τη δείχνει κάθε μεσημέρι (στις 3 παρά)! Επιπλέον, είναι γενικότερα υποτιμημένη, ίσως και λόγω της μικρής της διάρκειας.
Ωστόσο, είναι ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα και αποτελεί μία τις πιο αγαπημένες εκπομπές του Πιγκουίνου. Πρόκειται για το «Σαν σήμερα τον 20ό αιώνα», που στηρίζεται στο πολύτιμο αρχείο της ΕΡΤ και εξιστορεί τα σημαντικά γεγονότα που συνέβησαν κάθε ημέρα σαν σήμερα και επηρέασαν, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, τις ζωές των ανθρώπων.
Υποθέτω ότι όλοι την έχουν δει, έστω και αποσπασματικά. Είναι ίσως ό,τι καλύτερο για όσους αγαπούν την ιστορία.
(Στο βίντεο η εκπομπή για την 14η Νοεμβρίου).

Μαίρη, μη λυπάσαι πια

Σήμερα έχει μουσική. Ένα πολύ ωραίος τραγούδι που... σκάρωσε ο Μάνος Ξυδούς πάνω σε παραδοσιακή αμερικανική μελωδία. Από τα τελευταία που ηχογράφησε.

Η αλληλεγγύη των Κινέζων σε διαφωνούντα καλλιτέχνη

Κάποιοι επέλεξαν να του στείλουν χρήματα με τραπεζικό έμβασμα. Μερικοί προτίμησαν ταχυδρομική επιταγή. Και άλλοι έκαναν τα χαρτονομίσματα σαΐτες ή ρολό, τα τύλιξαν γύρω από φρούτα και τα πέταξαν πάνω από τον περίβολο του σπιτιού του.

Με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, κάπου 20.000 Κινέζοι πολίτες είχαν ήδη στείλει μέχρι χθες στον γνωστό διαφωνούντα καλλιτέχνη Αϊ Ουέιουεϊ συνολικά 610.000 ευρώ στην προσπάθειά τους να τον βοηθήσουν να πληρώσει το 1,7 εκατ. ευρώ που του ζητεί το κράτος δήθεν για απλήρωτους φόρους και πρόστιμα.
Ο 54χρονος καλλιτέχνης και ακτιβιστής, που είχε κρατηθεί την περασμένη άνοιξη επί 81 ημέρες σε μυστική τοποθεσία, δεν έκρυβε ούτε την έκπληξη και τη συγκίνησή του. «Αυτό δείχνει πως μια ομάδα ανθρώπων που θέλουν να εκφράσουν τις απόψεις τους χρησιμοποιούν τα χρήματά τους προκειμένου να καταθέσουν την ψήφο τους», δήλωσε. «Δείχνει πως στην εποχή του Ίντερνετ, η κοινωνία έχει τη δική της κρίση και τις δικές της αξίες. Οι άνθρωποι χρησιμοποιούν τις μεθόδους αυτές για να επανεξεταστεί η κατηγορία ότι φοροδιέφευγα».
Η Εφορία του Πεκίνου ζήτησε το χαράτσι του 1,7 εκατομμυρίου ευρώ την περασμένη Πέμπτη και οι προσφορές αλληλεγγύης άρχισαν να φτάνουν αμέσως.
Πολλές δωρεές συνοδεύονταν από μηνύματα στήριξης: «Αδελφέ, επίτρεψέ μου να γίνω πιστωτής σου» ή «Περπάτα προς το φως, το σκοτάδι θα περάσει». Ενας κινέζος αναγνώστης του BBC από το Γκουανγκζού είπε στο ειδησεογραφικό δίκτυο πως έστειλε στον Αϊ χρήματα διότι ήταν «μια σπάνια ευκαιρία να στηρίξω αυτά που πρεσβεύω. Θα κρατήσω για πάντα την απόδειξη της ταχυδρομικής εντολής», πρόσθεσε, «γιατί είναι η πρώτη αληθινή μου ψήφος».
Ο ίδιος δήλωσε πως δεν βλέπει τα χρήματα ως δωρεές αλλά ως δάνεια τα οποία σκοπεύει να επιστρέψει. Αλλά το κινεζικό κράτος δεν συγκινήθηκε καθόλου από όλα αυτά, τουναντίον. Με κύριο άρθρο της, η κρατική αγγλόφωνη «Global Times» έσπευσε να επισημάνει πως το κίνημα υπέρ του Αϊ εκπροσωπεί μόνον ένα κλάσμα του κινεζικού λαού και άφησε να εννοηθεί πως ο καλλιτέχνης θα μπορούσε να κατηγορηθεί για «παράνομη συγκέντρωση χρημάτων».
Παράλληλα, έθεσε το ερώτημα αν ένας καλλιτέχνης που έχει εκθέσει έργα του στο Λονδίνο, στη Νέα Υόρκη, στο Βερολίνο, χρειάζεται πραγματικά να δανειστεί χρήματα για να πληρώσει τα «χρέη» του στο κράτος.
«Ναι, είμαι πολύ πλούσιος, αλλά αυτό είναι ένα διαφορετικό ζήτημα», απάντησε εκείνος. Μου ζητούν να πληρώσω τα πρόστιμα έως τις 16 Νοεμβρίου και είναι δύσκολο να βρω τόσα μετρητά σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα. Είπα ήδη πως θα επιστρέψω τα δάνεια μέχρι και το τελευταίο ποσό. Η αθωότητα ενός ανθρώπου είναι συνδεδεμένη με την αθωότητα μιας χώρας. Δεν το κάνω αυτό για να βγάλω κέρδος. Στο μέλλον, η Κίνα μπορεί να φτάσει σε σημείο να απαγορεύσει στους πολίτες να δανείζουν χρήματα ο ένας στον άλλον!».
(Πηγή: Τα Νέα)

Δηλαδή, αυτό θεωρείται μόδα;

Αυτό το... πράγμα που βλέπετε (φυσικά δεν αναφέρομαι στο μοντέλο - Μιράντα Κερ λέγεται, επί τη ευκαιρία), θεωρείται μόδα...
Πρόκειται για σουτιέν με περίπου 3.400 πολύτιμες πέτρες, ανάμεσά τους και διαμάντια, το οποίο παρουσιάστηκε σε επίδειξη μόδας στη Νέα Υόρκη! Όσο για την τιμή του; Μόνο 2,5 εκατομύρια δολάρια!

Δηλαδή, υπάρχει γυναίκα με σώας τας φρένας, που θα τολμούσε να ξοδέψει μία περιουσία για να πάρει αυτή τη χαζομάρα;

Α, ρε ΑΕΛάρα...

Όταν η ομάδα δεν φέρνει το αποτέλεσμα που θέλουμε, μας πικραίνει και μας στενοχωρεί.
Αυτό, δυστυχώς, έγινε σήμερα. Η ΑΕΛάρα αγωνίστηκε για πρώτη φορά φέτος (στη Β' Εθνική) αλλά δεν κέρδισε ένα παιχνίδι που έπρεπε να κερδίσει απέναντι στον Βύζαντα Μεγάρων, που είναι σαφώς υποδεέστερος.
Δεν πειράζει, όμως, κάθε αρχή και δύσκολη...
Δεν πτοούμαστε και συνεχίζουμε την προσπάθεια!

Ο αρχηγός δεν είναι και πολύ ευγενικός...

Πριν από λίγο καιρό είχα συστήσει την κίνηση «Δημιουργία Ξανά» ως πιθανή εναλλακτική επιλογή στο υπάρχον πολιτικό σύστημα, οφείλω όμως να επανέλθω και να καταθέσω μία παρατήρηση.

Προσωπικά, έχω «κόλλημα» με τη γηπεδοποίηση της πολιτικής ζωής, δεν την ανέχομαι καθόλου. Απαιτώ ο λόγος που ο καθένας εκφέρει να είναι πολιτισμένος και να συνοδεύεται από επιχειρήματα ειδάλλως, μου είναι αποκρουστικός.
Έτσι, αποτέλεσε δυσάρεστη έκπληξη για μένα η αντίδραση του επικεφαλής της συγκεκριμένης κίνησης στη λανθασμένη -από κάθε άποψη- απόφαση του Γιώργου Παπανδρέου για δημοψήφισμα. Ιδού, ο πολιτισμένος λόγος αυτών που ευαγγελίζονται ότι φέρνουν κάτι διαφορετικό και φρέσκο στην πολιτική ζωή:

Και παρακάτω ο ίδιος, ο άνθρωπος δηλαδή που θέλει να αλλάξει την Ελλάδα, απαντώντας σε κάποιους που αντέδρασαν στον τρόπο που μιλούσε, ανέφερε:

Τα παραπάνω τα γράφω γιατί θεωρώ πως είναι υποχρέωσή μου για τη σωστή ενημέρωση των λίγων αλλά εκλεκτών αναγνωστών του μπλογκ. Πριν από λίγες εβδομάδες έγραφα καλά λόγια για τη «Δημιουργία Ξανά», τώρα οφείλω να καταδείξω και τα αρνητικά.
Βέβαια, στην εποχή που ζούμε, μπορεί πολλοί να... εκτιμήσουν τις βρισιές. Εγώ, πάλι, όχι. Ο καθένας είναι ελεύθερος να βγάλει τα συμπεράσματά του. Δημοκρατία έχουμε.

Χρειάζεται πραγματική στήριξη για να πετύχει

Αυτή τη φορά φαίνεται ότι δεν «χαλάει» η πρωθυπουργία του Λουκά Παπαδήμου, που δείχνει να είναι η καλύτερη δυνατή επιλογή στη δεδομένη χρονική στιγμή.
Έχουμε να κάνουμε με έναν άνθρωπο που αφενός σέβονται άπαντες στην Ευρώπη και αφετέρου δεν είναι πολιτικός ώστε να φοβάται το κόστος των σκληρών αλλά αναγκαίων αποφάσεων.

Ελπίζω ότι αυτοί που τον βάζουν στο «τιμόνι» της χώρας θα τον στηρίξουν πραγματικά και εκείνος από την πλευρά του δεν θα κάνει πίσω μπροστά στα φαινόμενα και στις προκλήσεις που θα συναντήσει (ήδη τα καλόπαιδα της ΓΕΝΟΠ ΔΕΗ άρχισαν να προκαλούν και πάλι).
Βέβαια, δεν είναι... Σούπερμαν και δεν θα πρέπει να έχουμε την ψευδαίσθηση ότι θα δώσει λύσεις στα πάντα μέσα σε τρεις μήνες. Και σίγουρα δεν θα είναι «ευχάριστος» πρωθυπουργός, αυτό να το ξεκαθαρίσουμε ευθύς εξ εαρχής. Από την άλλη όμως, μπορεί να προσφέρει πολύτιμες υπηρεσίες στη χώρα σε μία εξαιρετικά δύσκολη συγκυρία.
Καλή επιτυχία (για το καλό μας).

Κι όμως, βγήκε και κάτι καλό απόψε...

Μπορεί το υπόλοιπο της πρότασης που θα διαβάσετε να φαίνεται αδιανόητο ωστόσο όλος αυτός ο απίστευτος χαμός που έγινε απόψε με τον νέο πρωθυπουργό, ίσως να αποτελεί το τελευταίο δείγμα υγείας του πολιτικού μας συστήματος.
Τι εννοώ; Ότι οι οξείες αντιδράσεις που υπήρξαν στην απόλυτα λανθασμένη πρόταση για να αναλάβει πρόεδρος της κυβέρνησης ο Φίλιππος Πετσάλνικος, αποδεικνύουν ότι οι ηγεσίες των κομμάτων δεν μπορούν να κάνουν πια ό,τι γουστάρουν.

Αντίθετα, υπάρχουν στελέχη στα ίδια τους τα κόμματα που τις κρίνουν, που τις πάνε κόντρα και δεν υποτάσσονται στις βουλές τους. Μάλιστα, ορθώνουν το ανάστημά τους και ενίοτε, όπως σήμερα το βράδυ, κάνουν τους αρχηγούς να υποχωρούν ατάκτως!

Για όλα τα άλλα, τι να πει κανείς...