Κυριακή 29 Νοεμβρίου 2009

«Μα τα δειλινά, μια φωνή μού ψιθυρίζει, μυστικά, δεν θα γυρίσεις πια...»

Ένα αξέχαστο τραγούδι. Εξαιρετική μουσική από τον Γιώργο Ζαμπέτα, μοναδικοί στίχοι από τον Χαράλαμπο Βασιλειάδη (τον «Τσάντα») και αναεπανάληπτη ερμηνεία από τη ζεστή φωνή της Βίκυς Μοσχολιού.
(Για όσους δεν έχουν κοντά τους εκείνον/η που θα ήθελαν...)

6 σχόλια:

EgoEtsiToVlepo είπε...

Τελικά τα απλά λόγια
δίνουν το συναίσθημα!
Όμως τώρα μου θύμησες ένα άλλο που λέει πάλι η Μοσχολιού
το .... "Δεν κλαίω για τώρα" !

Ανώνυμος είπε...

Tείνω περισσότερο με το δεύτερο τραγουδάκι συμφωνώντας απόλυτα με τον-την φίλη. Ο έρωτας πιγκουίνε είναι πάντα αισιόδοξος,να το θυμάσαι αυτό!

ΚΑΜΕΝ

EgoEtsiToVlepo είπε...

Η αλήθεια είναι πως ο έρωτας
τείνει να είναι αισιόδοξος.
Με την αγάπη όμως ?
Αυτό είναι ένα πρόβλημα!
Κάτι ακόμα,
το “Δεν κλαίω για τώρα”,
δεν είναι δυστυχώς,
καθόλου αισιόδοξο.
Αν προσέξεις τους στίχους...

Κλαίω την ώρα του γυρισμού
κλαίω την ώρα του σπαραγμού
κλαίω για την ώρα που δε θα 'χω πια
ψυχή να σου πω σ' αγαπώ…..

Πιγκουίνος είπε...

Ο έρωτας είναι πάντα ή τείνει να είναι αισιόδοξος; Προφανώς αστειεύεστε...
Το λένε και τα τραγούδια!

EgoEtsiToVlepo είπε...

Μη μπερδεούμε τον έρωτα
με την αγάπη!!!!!
Ο έρωτας κάποια στιγμή θα φύγει,
εμείς θα πονέσουμε
και θα ερθει η στιγμή που
ο έρωτας με έρωτα περνάει
(αυτό λένε τα τραγούδια)
Οταν όμως αγαπάς.....
μένεις εκεί να πονάς!!!

Πιγκουίνος είπε...

Δυστυχώς, έχεις δίκιο, ειδικά στις δύο τελευταίες αράδες σου. Δυστυχώς...