Μα, άκουγε Μότσαρτ!

«Λέγομαι Χρήστος Ιωαννίδης. Είμαι καθηγητής στη μέση εκπαίδευση εδώ και 23 χρόνια και υπεύθυνος του περιοδικού "Schooligans" και του μαθητικού φεστιβάλ "Schoolwave".

Γνώρισα τον Αντρέα-Δημήτρη Μπουρζούκο για τρία χρόνια (2005-2008). Ήταν μαθητής μου στο Μουσικό Λύκειο Παλλήνης. Είμαι σοκαρισμένος από την είδηση της εμπλοκής του σε ένοπλη ληστεία. Δεν ξέρω τι τον οδήγησε ως εκεί. 

Θέλω όμως να μιλήσω για τα τρία χρόνια που τον γνώρισα ως μαθητή αλλά και ως εθελοντή στο περιοδικό. Ήταν χαρά μου να έχω μέσα στην τάξη παιδιά σαν τον Αντρέα-Δημήτρη. Ήταν ευαίσθητος, ήταν έξυπνος, ήταν ανήσυχος. Όχι, δεν άκουγε heavy metal. Άκουγε ροκ, άκουγε Χατζιδάκι, άκουγε Μότσαρτ. Όχι, δεν ήταν αντικοινωνικός. Ίσα-ίσα ήταν πολύ αγαπητός στους συμμαθητές του. 

Και φυσικά είχε και αυτός θυμό μέσα του, όπως όλα τα αληθινά παιδιά που ανακαλύπτουν στην εφηβεία τους την απάνθρωπη και υποκριτική κοινωνία στην οποία ζούμε. Όχι, δεν ήταν κακός μαθητής, ήταν πολύ καλός. Μπήκε και αυτός στο πανεπιστήμιο, γράφοντας μία από τις εκθέσεις-κονσέρβες που του ζητάει το σύστημα. 

Οι γονείς του ήταν δύο αξιοπρεπέστατοι άνθρωποι. Ερχόντουσαν τακτικά στο σχολείο να μάθουν για το παιδί τους. Κάποια στιγμή έμαθα από τον Αντρέα-Δημήτρη ότι ο πατέρας του έμεινε άνεργος. Μου το είπε πικραμένος και θυμωμένος. Δεν ξέρω πόσες αιτίες θυμού προστέθηκαν από τότε. Μπορώ ίσως να φανταστώ αρκετές απ' αυτές, καθώς ζω κι εγώ μέσα σ' αυτήν την Ελλάδα. 

Από 'κει και πέρα, λυπάμαι και ντρέπομαι. Λυπάμαι για τον Αντρέα-Δημήτρη που πίστεψε, καθώς φαίνεται, στη βία σαν απάντηση στη βία του συστήματος. Ντρέπομαι όμως και για την Ελλάδα που οδηγεί παιδιά σαν τον Αντρέα-Δημήτρη σ' αυτό το σημείο. 

Ντρέπομαι για τους αστυνομικούς που τον βασάνισαν. Ντρέπομαι για τους δημοσιογράφους που ήδη τον καταδίκασαν. Και ντρέπομαι για όλους τους ανυποψίαστους πολίτες που θα τον τσουβαλιάσουν μέσα στο κεφάλι τους σαν έναν "τρομοκράτη" και θα προσπεράσουν το παραμορφωμένο από τα χτυπήματα πρόσωπό του για να πάνε στην επόμενη είδηση. 

Η παραμόρφωση είναι όλη δική μας».

Το παρακάτω κείμενο απεστάλη στη lifo.gr από τον καθηγητή ενός από τους συλληφθέντες της Κοζάνης.

Σύμφωνα με τον προοδευτικό αυτόν εκπαιδευτικό, οφείλουμε όλοι μας να κλαίμε, να οδυρόμαστε και να έχουμε τύψεις γιατί φταίμε επειδή ο ευαίσθητος αυτός νέος που άκουγε Μότσαρτ, έγινε στυγνός εγκληματίας. Πάλι καλά, προλαβαίνουμε να διορθώσουμε την κατάσταση. Να το βγάλουμε το παιδί από τη φυλακή, να τρέξουμε να του βρούμε δουλειά, να του κόψουμε και μία σύνταξη ειδάλλως θα στενοχωρεθεί και θα ξαναπιάσει το καλάσνικοφ. Ποιος από εμάς δεν έχει πιάσει ένα καλάσνικοφ πάνω στα νεύρα του...

Πρέπει, επίσης, να ντρέπονται και οι δημοσιογράφοι επειδή δεν παρουσίασαν την είδηση κάπως έτσι: «Συνελήφθησαν τέσσερα νεαρά άτομα έπειτα από καταδίωξη, καθώς λήστεψαν, απήγαγαν και κράτησαν όμηρο, έκλεψαν αυτοκίνητα, ενώ κάποιοι εξ αυτών κατηγούνται και για συμμετοχή σε τρομοκρατική οργάνωση. Όμως, μην ξεγελιέστε, πρόκειται για καλά παιδιά, που είναι ευαίσθητα και ακούνε Μότσαρτ και φυσικά για όλα φταίει η ελληνική κοινωνία που τους έσπρωξε στη βία». Αυτά τα media, τσίπα δεν έχουν...

Ένα ακόμη σημείο που φανερώνει πόσο σοβαρός άνθρωπος είναι ο καθηγητής: «Ντρέπομαι για τους αστυνομικούς που τον βασάνισαν. Ντρέπομαι για τους δημοσιογράφους που ήδη τον καταδίκασαν». Εδώ ο ποιητής από τη μία ντρέπεται για τους δημοσιογράφους, οι οποίοι από τη στιγμή που δεν παρουσίασαν την είδηση όπως παραπάνω, καταδικάζουν τον ευαίσθητο τρομοκράτη αλλά στην αμέσως προηγούμενη πρόταση ο ίδιος καταδικάζει τους αστυνομικούς επειδή -λέει- τον βασάνισαν. Αλήθεια, πώς αποδεικνύεται αυτό;

Τυχερά τα παιδιά που έχουν τέτοιον καθηγητή...

Εννοείται, φυσικά, πως αν στέκουν οι κατηγορίες περί βασανιστηρίων, πρόκειται για κάτι απαράδεκτο και απολύτως καταδικαστέο.