Το απέναντι πεζοδρόμιο

Διατηρώ φαρμακείο στη Λ. Συγγρού κοντά στο μετρό Φιξ. Από τον Ιούλιο 2012 ακριβώς απέναντι από το φαρμακείο μου και μπροστά από την Εθνική Τράπεζα κάθε βράδυ κοιμούνται δυο συμπολίτες μας. 

Έρχονται κατά τις 7 το βράδυ (το καλοκαίρι λίγο αργότερα) και φεύγουν νωρίς το πρωί. Χρησιμοποιούν κουβέρτες και στρώματα τα οποία στρώνουν στο πεζοδρόμιο και αποθηκεύουν σε ένα καρότσι σουπερμάρκετ το πρωί πριν φύγουν. Το πρόγραμμά τους είναι καθημερινά το ίδιο: ξυπνούν, πλένονται με νερό από ένα μπουκάλι, ντύνονται, χτενίζονται χρησιμοποιώντας ένα μικρό καθρέφτη και μαζεύουν τα λιγοστά τους πράγματα για να φύγουν. 

Εκτός, βέβαια, από τα παραπάνω, τα οποία φαντάζομαι θα έχουν παρατηρήσει γύρω τους πολλοί από εμάς, το συγκεκριμένο ζευγάρι έχει και κάποιες άλλες συνήθειες: λίγο πριν φύγουν, αγκαλιάζονται, ανταλλάσσοντας τρυφερές ματιές. Η γυναίκα διορθώνει τα ρούχα του άντρα της, ενώ αυτός της χαϊδεύει τα μαλλιά. Επιβεβαιώνουν με αυτόν τον τρόπο ότι ακόμα μια κρύα, επικίνδυνη νύχτα μόλις πέρασε; Ισως... Υπόσχονται μεταξύ τους αγάπη και αφοσίωση; Ίσως... 

Μπορεί, απλά και μόνο αυτή η περίεργη για τα δεδομένα συνήθεια να τους θυμίζει την προηγούμενη ζωή τους, την προηγούμενη καθημερινότητά τους και να τους γεμίζει (όσο είναι εφικτό) δύναμη και αισιοδοξία. Άλλωστε «πάντα δύο είναι καλύτερα από ένας» όπως λέει και ένας φίλος. 

Ο άντρας δούλευε σε οικοδομή ενώ η γυναίκα καθάριζε σπίτια. Από τον περασμένο Ιούλιο που απολύθηκαν «μετακόμισαν» στο απέναντι πεζοδρόμιο. 

Κάθε πρωί που έρχομαι να ανοίξω το φαρμακείο μου παρακαλώ από μέσα μου να μην τους δω εκεί, να μάθω ότι κάτι άλλαξε στη ζωή τους, ότι κάποιος τους έδωσε δουλειά, αν όχι σπίτι, ότι κάποιος μπόρεσε να τους εξασφαλίσει ένα διαφορετικό παρόν, εκτός από την προσφορά φαγητού ή επιπλέον σκεπασμάτων πεζοδρομίου! 

Βασιλική Πιερρακάκη

(Από τις επιστολές αναγνωστών που δημοσιεύουν τα Νέα)