Δεν ξέρω αν αλλάζει η Ευρώπη. Ξέρω ότι εμείς δεν αλλάζουμε με τίποτα…

Τις τελευταίες μέρες, ακούμε από όλα σχεδόν τα κόμματα, και ιδιαίτερα από τον ΣΥΡΙΖΑ, ότι η Ευρώπη αλλάζει. Ωραίο ακούγεται!

Και ας μην καταλαβαίνουμε ακριβώς τι σημαίνει «αλλάζει». Γίνεται δημοκρατικότερη; Λαϊκότερη; Πιο ανθρώπινη; Έρχεται πιο κοντά μας; Θα μας αγαπήσει; Θα μας λυπηθεί; Θα μας πάρει στα σοβαρά; 

Προσωπικά πιστεύω ότι όλα αυτά είναι για λαϊκή, προεκλογική κατανάλωση. Δεν ξέρω αν η Ευρώπη αλλάζει. Ξέρω ότι εμείς δεν αλλάζουμε με τίποτα. Εξακολουθούμε να παίζουμε στο γήπεδο της διεθνούς συνωμοσίας εναντίον μας, κλείνουμε τα μάτια στα πολλά ελαττώματα μας, αρνούμαστε να συμφιλιωθούμε με την ιδέα ότι είμαστε μια μικρή χώρα, που θα πρέπει να προσδιορίσει τον ρόλo της στον πλανήτη. 

Συμπεριφερόμαστε σαν να ήμασταν πραγματικά πλούσιοι, που μας έκλεψαν οι κακοί συνεταίροι μας, και μας έχει απομείνει ο ρόλος του μόνιμα διαμαρτυρόμενου για τα πάντα. Ρόλος, που τον παίζουμε τέλεια, αλλά που φοβάμαι ότι είναι για εσωτερική κατανάλωση. Οι άλλοι μάλλον δεν αιχμαλωτίζονται από τις θεατρικές μας επιδόσεις! 

Ας σεβαστούν όλοι, αυτή τη φορά, τη θέληση του λάου. (Τι πολύπαθη λέξη)! Ας αναλάβουν την ευθύνη που τους προσδιορίζει η λαϊκή ψήφος, και ας κυβερνηθεί η χώρα μας.

Εδώ θα ζήσουμε. Εδω θα δημιουργήσουμε. Δεν θα φύγουμε όλοι. Ας μείνουμε και κάποιοι. Ας δώσουν οι πολιτικοί μας το παράδειγμα. Ας εργαστούν. Ας τολμήσουν. Ας στενοχωρήσουν. Ας στενοχωρηθούν. Ας μάθουμε, επιτέλους, κι εμείς ότι στη ζωή δεν υπάρχουν μόνο τα χαρτονομίσματα. 

Θυμίζω τη ρήση του Ρωμαίου Σενέκα: «Ο μεγαλύτερος πλούτος, είναι να περιορίσουμε τις επιθυμίες μας».

(Του Γιάννη Μπέζου, από το aixmi.gr)

Λίγη σάτιρα

«Στο μυαλό του Σίλα». Έξυπνη -ως επί το πλείστον- σάτιρα από κάποιον που δν είναι ιδιαίτερα γνωστός. Μπορείτε να δείτε περισσότερα εδώ.

Η φωτογραφία της εβδομάδας

Σκιούρος κάνει τη... βόλτα του στο νεκροταφείο του Γκρίνσμπορο στις ΗΠΑ.

Η Καρέτα Καρέτα επέστρεψε και φέτος στο σπίτι της

Στα Σεκάνια, την πλέον «δημοφιλή» παραλία ωοτοκίας στη Μεσόγειο, εντόπισαν τα μέλη του Συλλόγου «Αρχέλων» την πρώτη φωλιά θαλάσσιας χελώνας του 2012.

Η πρώτη φωλιά Καρέτα Καρέτα αποτελεί κάθε χρόνο σπουδαίο γεγονός καθώς καταδεικνύει ότι οι χελώτες εξακολουθούν να επιστρέφουν στις ίδιες παραλίες όπου γεννήθηκαν και οι ίδιες.

Η ιδιωτική περιοχή πίσω από την παραλία είχε αγοραστεί το 1994 από το WWF Ελλάς για να διασωθεί από την ανάπτυξη. Σήμερα αποτελεί τον πυρήνα του Εθνικού Θαλάσσιου Πάρκου Ζακύνθου και είναι απολύτως προστατευμένη.

Πάνω από το 50% των φωλιών που δημιουργούνται κάθε καλοκαίρι στη Ζάκυνθο παρατηρούνται στα Σεκάνια. Όπως προέκυψε από αναφορές του συλλόγου, οι οποίες τεκμηριώθηκαν από μαρκαρισμένες χελώνες, οι καρέτα έρχονται στη Ζάκυνθο από διάφορα μέρη της Μεσογείου. Δύο άλλοι σημαντικοί βιότοποι βρίσκονται στη Βόρεια Αδριατική και στον κόλπο Γκαμπές της Τυνησίας.

Οι χελώνες συγκεντρώνονται στον κόλπο του Λαγανά Μάρτιο με Απρίλιο για να ζευγαρώσουν. Τις επόμενες μέρες αναμένεται να αυξηθεί βαθμιαία η ωοτοκία η οποία θα κορυφωθεί στις αρχές Ιουλίου και θα ολοκληρωθεί έως τα μέσα Αυγούστου.

(από τo tovima.gr)

Πρόταση έξι σημείων για τη Γιουροβίζιον (Πώς γράφεται το ‘’ω’’ στο ωδείο;)

Ο πάντα επίκαιρος Νίκος Σαρίδης ασχολείται, στο νέο άρθρο του στον Πιγκουίνο, με τη Γιουροβίζιον και καταθέτει τις δικές του προτάσεις για την αναβάθμισή της στην Ελλάδα.

«Η Γιουροβίζιον είναι μουσική όσο ο Bet-όβεν στοιχηματική εταιρία! Ωστόσο, εξημερώνει τα εγχώρια ήθη. Είναι η μοναδική διοργάνωση-διαγωνισμός που ο Έλληνας την παρακολουθεί ήσυχος ήσυχος. Στο μπάσκετ και στο πόλο καταστρέφει πούλμαν, στο ποδόσφαιρο ανοίγει τα κεφάλια των αντιπάλων, στο βόλεϊ δίνει ραντεβού θανάτου στη Λαυρίου. Οπουδήποτε υπάρχει αναμέτρηση, από εκλογές μέχρι… χάντμπολ, ο Έλληνας είναι στο «κόκκινο», ένα βήμα πριν από την αποκτήνωση. Όμως, στη Γιουροβίζιον είναι αλλιώς, αφήνεται στη μαγεία του θεάματος…
Κι επειδή είτε βγούμε από την ευρωζώνη είτε παραμείνουμε, στη Γιουροβίζιον θα συνεχίσουμε, όπως και να έχει, η Πολιτεία οφείλει να πάρει, εδώ και τώρα, μέτρα για την περαιτέρω (προ)ώθηση του θεάματος. Καταθέτω, λοιπόν, πρόταση έξι σημείων (και αν με… δεχτεί κι εμένα ο Ολάντ, θα του τα αναπτύξω):
1. Τις βραδιές των ημιτελικών και των τελικών της Γιουροβίζιον να μην υπονομεύει η ίδια η δημόσια τηλεόραση τον θεσμό, όπως την Τρίτη το βράδυ, όταν στη ΝΕΤ είχαμε το… βρακάκι της Ελευθερίας Ελευθερίου και στην ΕΤ1 ταινία με τα βυζιά της Λήδας Ματσάγγου φόρα παρτίδα! Τέρμα πια στα διλήμματα!
2. Την ώρα της μετάδοσης της Γιουρβίζιον να μην υπάρχει μαγαζί ανοιχτό. Με το Μνημόνιο, βέβαια, είμαστε σε καλό δρόμο, θα κλείσουν στο τέλος όλα!
3. Να ανεξαρτητοποιηθούν τα Επτάνησα, ούτως ώστε η Ελλάδα να έχει στους τελικούς της Γιουροβίζιον ένα ακόμη -ξέχωρα απ’ αυτό της Κύπρου- «ντουζ πουάν». Πιο μάγκες είναι στην πρώην ΕΣΣΔ;
4. Να στηθούν γιγαντοοθόνες σε μεγάλες πλατείες, ούτως ώστε ατάκες του τύπου «έχει potential, αλλά υστερεί σε στίχο» (για το τραγούδι της Ελευθερίου) να ξεφύγουν από τους τέσσερις τοίχους ενός δωματίου κι απ’ τον μικρόκοσμο μίας ολιγάριθμης παρέας. Ή απορίες του στυλ: «Από ποιο ωδείο αποφοίτησε η Ελευθερίου και πώς γράφεται το πρώτο ‘’ω’’ στο ωδείο*;
5. Να απαγορευθεί σε δύο Κύπριες να συμμετέχουν ταυτόχρονα και με διαφορετική σημαία στην ίδια διοργάνωση. Δεν μπορεί να έχει Kύπρια τραγουδίστρια (Ήβη Αδάμου) και η Κύπρος! Πού ακούστηκε;
6. Να απελαθούν όλες οι Ρωσίδες που εργάζονται στην Ελλάδα σε μπαρ και λοιπούς χώρους αναψυχής. Διότι, δεν νοείται η Ρωσία να έχει ξεμείνει από Ρωσιδούλες και να στέλνει να τραγουδήσουν στη Γιουροβίζιον κάτι γιαγιάδες.
* Το πρώτο ‘’ω’’ στο ωδείο θαρρώ ότι γράφεται με… αι!».

Το περιστέρι (από τα πιο όμορφα τραγούδια του ελληνικού κινηματογράφου)

Το (πιο) αγαπημένο τραγούδι του Πιγκουίνου από τον ελληνικό κινηματογράφο. 

Το άκουσα ξανά προχθές το βράδυ όταν προβλήθηκε στην τηλεόραση η «Κόρη μου η σοσιαλίστρια», του 1966.

 Η μουσική του Γιώργου Ζαμπέτα, οι στίχοι του Αλέκου Σακελλάριου.

Εξορία

Το εξώφυλλο του Spiegel με έκανε να βουρκώσω. Ένιωσα σαν να με εξορίζουν –μαζί με την πατρίδα μου. Δεν με νοιάζει αυτή τη στιγμή να αποδώσω ευθύνες. Αλλά πονάω που μου παίρνουν την Ευρώπη.
Μεγάλωσα Ευρωπαίος στις πιο δύσκολες στιγμές του πολέμου και του μεσοπολέμου. Έμαθα γλώσσες, σπούδασα, ταξίδεψα, έζησα σε άλλες χώρες. Μορφώθηκα διαβάζοντας γαλλικά μυθιστορήματα, αγγλική ποίηση, γερμανικά δοκίμια. Πάντα ένιωθα ότι ευρύτερη πατρίδα μου ήταν η Ευρώπη – ενώ ιδιαίτερη η Ελλάδα. Όταν μπήκαμε στην Ευρωπαϊκή Ένωση αισθάνθηκα ολοκληρωμένος. Και τώρα με πετάνε έξω ως ανεπιθύμητο, αποτυχημένο.
Γεννήθηκα Ευρωπαίος και, όπως φαίνεται, θα πεθάνω τριτοκοσμικός. Αυτό μου επεφύλαξε η μοίρα.
Y. Γ. Η πρώτη αντίδραση σε αυτό το κείμενο ήρθε με email: "Υπέροχο το τελευταίο ποστ στο μπλογκ... μοιάζει με ερωτική εξομολόγηση του Γκέμπελς! Συγχαρητήρια!".
Εκεί καταντήσαμε. Η αγάπη για τον ευρωπαϊκό πολιτισμό να θεωρείται ναζισμός...
(Του Νίκου Δήμου από το μπλογκ του)

Μπράβο, Τσέλσι!

Η Τσέλσι είναι από χθες το βράδυ η βασίλισσα της Ευρώπης καθώς κέρδισε στα πέναλτι τον εκτός έδρας τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ με αντίπαλο την Μπάγερν Μονάχου ολοκληρώνοντας ένα πολύ ωραίο... παραμύθι.

Η ομάδα από το Λονδίνο δεν ήταν η καλύτερη στη φετινή διοργάνωση. Η αλήθεια είναι ότι υπήρχαν πολλές σαφώς πιο ποιοτικές και οι οποίες σε αντίθεση με τους Άγγλους, περιλαμβάνονταν στα φαβορί για τον τίτλο. Το γεγονός αυτό, όμως, απλώς δίνει ακόμη μεγαλύτερη διάσταση στο κατόρθωμα της Τσέλσι και αποδεικνύει ότι στο ποδόσφαιρο όλα μπορούν να συμβούν με τη βοήθεια, φυσικά, και της τύχης.

Τους «μπλε» τους είχαν ξεγραμμένους από τον προημιτελικό με τη Νάπολι καθώς στην Ιταλία, έχασαν 3-1. Όμως, στην έδρα τους εκείνοι ανέτρεψαν την κατάσταση, κέρδισαν 4-1 και πέρασαν στους «4».

Ακολούθησε ο ημιτελικός με την Μπαρτσελόνα. Όλοι θεωρούσαν δεδομένο ότι η ομάδα της Καταλονίας θα πέρναγε εύκολα στον τελικό. Και όμως, οι Λονδρέζοι κατάφεραν να προκριθούν εκείνοι με μία νίκη και μία ισοπαλία, αγωνιζόμενοι μάλιστα στον επαναληπτικό της Βαρκελώνης με παίκτη λιγότερο για ένα ημίχρονο! Παρότι έπαιζαν στην έδρα της σπουδαίας Μπαρτσελόνα, παρότι είχαν αριθμητικό μειονέκτημα και βρίσκονταν πίσω στο σκορ, έδειξαν τεράστια ψυχικά αποθέματα και κατάφεραν να κάνουν μία ακόμη μεγάλη ανατροπή και να προκριθούν.

Χθες, στον τελικό, φιλοξενήθηκαν στην έδρα της Μπάγερν, έχοντας τέσσερις απουσίες βασικών παικτών. Πολλοί τους είχαν καταδικασμένους αλλά και πάλι εκείνοι τους διέψευσαν και παίζοντας με καρδιά πήραν τη μεγάλη και ιστορική νίκη. Δέχθηκαν γκολ στο 83' αλλά δεν κατέρρευσαν. Αντέδρασαν άμεσα, ισοφάρισαν και κόντρα σε όλα τα προγνωστικά, πήραν τη νίκη στα πέναλτι και ολοκλήρωσαν το «θαύμα».

Η κατάκτηση του Τσάμπιονς Λιγκ είναι από μόνη της κάτι πολύ σημαντικό. Όταν όμως μία ομάδα ξεπερνάει τόσα εμπόδια και φτάνει στην κορυφή, τότε η επιτυχία της γίνεται σπουδαιότερη. Μεγάλη τους μαγκιά και μπράβο τους, λοιπόν!

Γελοιογραφία για Τσίπρα, Αρσένη και... Μιχαλολιάκο

Του Δημήτρη Χαντζόπουλου από τα «Νέα».

Τι έγραψαν στο facebook Τατσόπουλος, Σταυρίδης για τον τσακωμό τους

Για τον περίφημο τσακωμό Τατσόπουλου (τον οποίο εξακολουθώ να εκτιμώ, αλλά πλέον σαφώς λιγότερο) και Σταυρίδη (οφείλω να ομολογήσω πως δεν τον γνωρίζω), δεν θα σχολιάσω κάτι.

Θα παραθέσω, μόνο, τα όσα έγραψαν ο καθένας στη σελίδα του στο facebook για το επεισόδιο και ας βγάλουμε όλοι τα συμπεράσματά μας.

Τατσόπουλος: «Οποιος θέλει να κρίνει ψύχραιμα και να διαπιστώσει ποιός πυροδότησε την ένταση, μπορεί να δει ολόκληρη την εκπομπή. Σε τρία μέρη». (παραθέτει σχετικό λινκ).

Σταυρίδης: «ΑΠΟ ΚΑΡΔΙΑΣ
Θέλω να εκφράσω την λύπη μου, και να ζητήσω συγνώμη από τον κ. Τατσόπουλο (που σημειωτέον δεν γνώριζα) για τον έντονο διαπληκτισμό, που δεν τιμά κανέναν μας. Αναλαμβάνω εξ ολοκλήρου την ευθύνη, γι αυτό και σπεύδω να του ζητήσω δημόσια συγγνώμη.
Προσπάθησα αρκετές φορές ευγενικά και με πολύ ηρεμία, να τον παρακαλέσω να μην με ερμηνεύει και μάλιστα τόσο υποτιμητικά. Τα περί Μπάρμπα Θωμά με προσέβαλαν και με αδίκησαν βαθύτατα, αφού ακριβώς τα αντίθετα, κατ΄ εξακολούθηση, με πάθος και επιτυχία υπηρέτησα στην ζωή μου.
Όμως είπα και εγώ πράγματα που δεν έπρεπε και που δικαίως τον έφεραν εκτός εαυτού, αφού και εγώ με την σειρά μου τον αδίκησα και τον προσέβαλα, μην γνωρίζοντας την ιδιότητα του και τα έργα του.
Όπως κατ επανάληψη έχω πει, όλοι έχουμε τις καλύτερες και τις χειρότερες στιγμές μας. Και η δική μου σήμερα, ήταν από τις χειρότερες. Ειλικρινά λυπάμαι.
Στελιος Σταυριδης».

Φτιάξτε κυβέρνηση!

Λίγες ώρες πριν από την -καταδικασμένη σε αποτυχία κατά τα φαινόμενα- τελευταία προσπάθεια για τον σχηματισμό κυβέρνησης στη χώρα, ελπίζω πως αυτοί που λένε ότι αντιλαμβάνονται την κρισιμότητα της κατάστασης, θα αναλάβουν τις ευθύνες τους.

Θα σταματήσουν -επιτέλους!- να κυνηγάνε τον Αλέξη Τσίπρα και θα βρουν τον τρόπο να φτιάξουν κυβέρνηση έστω και για λίγους μήνες, έστω και με μοναδική αποστολή να πάει να διαπραγματευθεί και να δώσει μάχη για τη βελτίωση των όρων του Μνημονίου. 

Μακάρι να το έκαναν όλοι μαζί, μακάρι να ήταν μέσα και το δεύτερο κόμμα όμως από τη στιγμή που δεν θέλει (γιατί λέει δεν... πιστεύει τους άλλους και ξέρει εκ των προτέρων ότι θα το ρίξουν από την κυβέρνηση - οι... επαναστάτες έχουν και προφητικές ικανότητες!) και προφανώς επιθυμεί εκλογές, ε ας το κάνουν όλοι οι άλλοι. Και ας αφήσουν τον ΣΥΡΙΖΑ στην αγαπημένη του αντιπολίτευση να φωνάζει, να τάζει 100.000 διορισμούς στο δημόσιο και να ρωτάει «είναι κακό να πληρώνουμε σε δραχμές;».

Ακόμη και αν ξέρουν ότι θα υποστούν πολιτική φθορά, ακόμη και αν γνωρίζουν ότι θα ακούσουν πάλι τα γνωστά για προδοσίες κλπ. και θα κινδυνεύουν να φάνε γιαούρτια από τους «επαναστάτες», το χρέος τους είναι να βγουν μπροστά. Κατανοώ τη δύσκολη θέση του Φώτη Κουβέλη, που για κάποιους θα γίνει... αριστερός Καρατζαφέρης, αλλά ας αναλογιστεί και εκείνος πως η εναλλακτική είναι να γίνουν και πάλι εκλογές. 

Από αυτές θα προκύψει νέο αδιέξοδο αφού και πάλι θα καταστεί αναγκαία η συγκρότηση κυβέρνησης συνεργασίας. Ο ΣΥΡΙΖΑ, που έχει κερδίσει μεγάλο μέρος του κόσμου καταθέτοντας και λογικά επιχειρήματα, μπορεί να πάρει λίγες μονάδες περισσότερες όμως η χώρα θα χάσει 40 ημέρες! Μα και πάλι τότε ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θα συνεργάζεται ούτε με τη ΝΔ ούτε με το ΠΑΣΟΚ ούτε με τη ΔΗΜΑΡ ούτε με τους Ανεξάρτητους Έλληνες ούτε με το ΚΚΕ, που δεν θέλει. Τότε τι θα κάνουμε; Θα πάμε σε τρίτες εκλογές;

Υποτίθεται ότι οι πολιτικοί βλέπουν μπροστά και δρουν με τρόπο τέτοιο ώστε να διασφαλίσουν το καλύτερο δυνατό -ή έστω το λιγότερο κακό- για τους πολίτες. Ας το κάνουν.

ΥΓ. Δεν τρέφω την αυταπάτη ότι κοτζάμ Τσίπρας θα διαβάσει την ανάρτηση της ταπεινότητάς μου ώστε να την εντάξει στην κακή δημοσιογραφία, την οποία ειρωνεύτηκε χθες μέσω facebook. Όποιος έχει άλλη άποψη από εκείνον προφανώς δεν είναι αντικειμενικός. Ας το νομίζει. Πάντως, Αυγή δεν θα γίνω ποτέ! Και σε αντίθεση με τη... δημοκρατική ιστοσελίδα της Αυγής, που δεν επιτρέπει στους αναγνώστες της έχουν γνώμη στα άρθρα της, εδώ μπορείτε όλοι όσοι συμφωνείτε ή διαφωνείτε να γράψετε τα σχόλιά σας (όπως και σε όλα σχεδόν τα σάιτ του... κατεστημένου, που δεν έχουν πρόβλημα με την αντίθετη γνώμη).

Χρυσή… ζύμη

Ο δημοσιογράφος Νίκος Σαρίδης σε ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον άρθρο του, καταγράφει την άνοδο της Χρυσής Αυγής και την είσοδό της στη Βουλή, μέσα από τελείως διαφορετικό πρίσμα σε σύγκριση με τα όσα έχουν ακουστεί το τελευταίο διάστημα.

Σκαλίζοντας το πρόσφατο και απώτερο παρελθόν, καταγράφει «ενοχλητικές» αλήθειες και δίνει τροφή για σκέψη σε όλους μας.

"Τις τελευταίες ημέρες κι έπειτα από το new entry στον κοινοβουλευτικό χάρτη, τη φοβερή και ειδεχθή Χρυσή Αυγή, έχουν γραφτεί και ειπωθεί πολλά και διάφορα για τα «λεβεντόπαιδα» του Μιχαλολιάκου και για το πώς και πότε ενέσκηψε τέτοιο ρεύμα. Λίγη ενδοσκόπηση, πάντως, δεν θα έβλαπτε σε τούτη τη χώρα. 

Και μπαίνω αμέσως στο «ψητό»:
-Τούτη η χώρα που αίφνης, υποτίθεται, έγινε ρατσιστική είναι η ίδια όπου επί χρόνια υπήρχε μπάρα που απαγόρευε τη διέλευση μετά τη δύση του ηλίου (στα Πομακοχώρια της Ξάνθης) και η οποία καταργήθηκε μόλις στα μέσα της δεκαετίας του ’90. Με απόφαση του Αρσένη και χωρίς ποτέ η τοπική «πλειονοτική» (sic) κοινωνία να πιέσει προς τούτο…
-Τούτη η χώρα, η μη εθνικιστική, δεν κατάφερε ποτέ, ούτε σε συνθήκες εργασιακού, εισοδηματικού και κοινωνικού ολοκαυτώματος, σαν κι αυτό της τελευταίας διετίας, να βγάλει 1.000.000 πολίτες σε μία διαδήλωση. Το πέτυχε μόνον μία φορά, πριν από 20 χρόνια, στο συλλαλητήριο της Θεσσαλονίκης «για τη Μακεδονία που είναι ελληνική»…
-Τούτη η χώρα, η ανάδελφη, έχει παγκοσμίως πρωτότυπα ταμπού: αποφεύγει να προσδιορίσει εθνοτικά μειονότητες και τις βαφτίζει «μουσουλμανικές». Είναι τόσο αμήχανη με κάποιους γείτονές της που τους αποκαλεί «Σκοπιανούς», λες και είναι όλοι κάτοικοι της πρωτεύουσας του όμορου κράτους.
-Τούτη η χώρα δεν έκανε ποτέ εθνική της εορτή την απελευθέρωση από τους Γερμανούς, συμπεριλαμβάνοντας και την αντίσταση στο «κάδρο», αλλά περιορίστηκε στο «ΟΧΙ», επιλέγοντας να λανσάρει ως πατριώτη τον «πρωθυπουργό Ιωάννη Μεταξά». Χωρίς να εξιστορήσει ποτέ στα παιδιά της ότι ο δικτάτορας παρέδωσε στους κατακτητές τούς πολιτικούς κρατούμενους…
-Τούτη η χώρα επιβράβευσε τους συνεργάτες των Γερμανών μετά την Απελευθέρωση με άδειες περιπτέρου και άλλα προνόμια…
-Τούτη η χώρα, η μήτρα της δημοκρατίας, είχε ξερονήσια, τάγματα σκαπανέων, παρακράτος και τόσους δικτάτορες όσους καμία στην Ευρώπη. Μάλιστα, τούτη η χώρα δεν εκτέλεσε ποτέ τύραννό της, όπως η Ιταλία τον Μουσολίνι ή η Ρουμανία τον Τσαουσέσκου. Τον μόνο ηγέτη της που σκότωσε ήταν ο Καποδίστριας!
-Τούτη η χώρα επιμένει –η μοναδική στην Ευρώπη- να διοργανώνει στις εθνικές επετείους μαθητικές παρελάσεις, να τις προασπίζεται ωσάν να είναι υπέρτατος θεσμός, να μαλώνει αν τη σημαία πρέπει να τη σηκώνουν νατουραλιζέ μαθητές…
-Τούτη η χώρα δεν κατάφερε σε 12 χρόνια πρωτο-δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης να χωρέσει μερικές ώρες για τον 20ό αιώνα. Και όχι να τους μιλήσει για τις «καυτές ζώνες» αυτής της περιόδου… Πόσα παιδιά στην Πρέβεζα π.χ. διδάχτηκαν ότι τα Δωδεκάνησα απελευθερώθηκαν στο δεύτερο μισό της δεκαετίας του ’40; Ή ότι οι Ιταλοί φασίστες ήταν κατακτητές και όχι κάτι γκροτέσκοι κοκορόφτεροι, όπως τους θέλει το συλλογικό στερεότυπο, ή φλογεροί Λατίνοι τύπου λοχαγού Κορέλι…
-Τούτη η χώρα δίδαξε έτσι την Ιστορία στα παιδιά της που αυτά κατάλαβαν ότι είναι βιολογικοί απόγονοι του Πλάτωνα και του Αριστοτέλη κι ένα τεστ DNA θα το αποδείξει.
-Τούτη η χώρα έσπειρε εθνικούς μύθους –απαραίτητους ίσως στις πρώτες δεκαετίες του κράτους, για να συρράψει τα ετερογενή ρετάλια του Βυζαντίου-, αλλά που φοβήθηκε στην πορεία, μολονότι η συγκολλητική ουσία είχε πιάσει, να δώσει κάποιες διαφωτιστικές εξηγήσεις στα παιδιά της…
-Τούτη η χώρα ζήτησε την κεφαλή επί πίνακι της βουλευτίνας του ΠΑΣΟΚ Θάλειας Δραγώνα, διότι αμφισβήτησε «τα ιερά και τα όσια της πατρίδος».
-Τούτη η χώρα δεν διάβασε ποτέ το βιβλίο της Ρεπούση, ώστε να το κρίνει με παιδαγωγικά – εκπαιδευτικά- επιστημονικά κριτήρια, αλλά ζήτησε να ριχτεί στην πυρά ως… δεν ξέρω κι εγώ τι!
-Τούτη η χώρα είχε για λάβαρό της την ΕΗΔ (Εθνική Ηθική Διαπαιδαγώγηση) κι εκπαίδευε για χρόνια τους στρατιώτες της για να… καταλάβουν τη Βόρειο Ήπειρο και την Πόλη. Κι ακόμη και σήμερα, οι προύχοντες της χώρας προσπαθούν να βάλουν τον αλυτρωτισμό από το παράθυρο (όρα Αγιά Σοφιά στο σποτ του Σαμαρά).
-Τούτη η χώρα είναι η μοναδική στον κόσμο όπου έχεις την αίσθηση ότι εσχάτως κυβερνάται από τον… υπουργό Υγείας, ο οποίος βγάζει πύρινους λόγους κι αποδίδει τη διάλυση των νοσοκομείων στη δωρεάν παροχή φροντίδας στους λαθρομετανάστες.
-Τούτη η χώρα είχε κάμποσους που συμπορεύτηκαν με το Απριλιανό καθεστώς. Και στη Μεταπολίτευση, οι ίδιοι, πότε συσστρατεύονταν σε πρόσκαιρα φιλοχουντικά μορφώματα (Εθνική Παράταξη, ΕΠΕΝ) και πότε χώνονταν στη μεγάλη «πολυκατοικία» της Νέας Δημοκρατίας και δεν τους έπιανε το μάτι.
-Τούτη η χώρα ανέπτυξε μία αστυνομία όπου οι αστυφύλακες, όταν σταμάτησαν να δέρνουν αριστερούς και να ζητούν δηλώσεις μετανοίας, άρχισαν να μοιράζουν κάρτες της… Chrysi Avgi Securtiy σε πολίτες που ζητούσαν βοήθεια. Μία αστυνομία, η οποία φόρα παρτίδα πλέον αντιμετωπίζει τους διαδηλωτές χέρι χέρι με τους νεοναζί.
-Τούτη η χώρα είχε τη δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της επικράτειάς της στα χέρια του Ψωμιάδη και του Άνθιμου, άνευ περαιτέρω συστάσεων. Αυτοί ήταν η φωνή της.
-Τούτη η χώρα είχε παραδώσει επί δεκαετίες το «κράτος- πρόνοια» και τη… διοίκηση ενός ολόκληρη νομού (Φλώρινα) σ’ έναν φονταμενταλιστή ιεράρχη (Καντιώτη).
-Τούτη η χώρα, η… κοιτίδα του πνεύματος, έχει υπουργό Παιδείας και (πρώην) πρύτανη του μεγαλύτερου εκπαιδευτικού της ιδρύματος, τον άνθρωπο (Μπαμπινιώτη), που δήλωσε ότι «η παιδεία δεν μπορεί ν’ αφίσταται της Ορθοδοξίας».
-Τούτη η χώρα προβάλλει ότι είναι διεθνής δυσφήμιση για την Ελλάδα οι απεργίες. Ποτέ δεν προέβαλλε ως δυσφήμιση έστω μία από τις εκθέσεις ή τις αποφάσεις διεθνών οργανισμών κι ευρωπαϊκών οργάνων για την αντιμετώπιση μειονοτήτων.
-Τούτη η χώρα, σκαρφίστηκε τρικ, όπως το 3% ως όριο εισόδου στη Βουλή, και διοικητική ενσωμάτωση της Ξάνθης και της Ροδόπης σε Ανατολική Μακεδονία και Έβρο αντίστοιχα, ώστε να μην... τουρκέψουν οι νομαρχίες, αλλά –καίτοι πολυμήχανη- δεν αναζήτησε ποτέ κόλπο για ν’ αναχαιτίσει τη μετεξέλιξη της χρυσαυγίτικης προπαγάνδας σε «κυβερνώσα απειλή».
-Τούτη η χώρα, των ανυπόκριτων οιμωγών, έζησε για δεκαετίες με τις μαντιλοφορούσες γιαγιάδες της, αλλά τώρα, μόλις βλέπει μουσουλμανική μαντίλα στην Πατησίων… καλεί το «εκατό»!
-Τούτη η χώρα με την πλούσια παραδοσιακή μουσική παράδοση, με τον Σίμωνα Καρρά και τη Δόμνα Σαμίου, δεν είχε εκδώσει για δεκαετίες δισκογραφικά έστω κι ένα τραγούδι των γηγενών της Δυτικής και Κεντρικής Μακεδονίας, μη τυχόν και μαθευτεί ότι μιλάνε και μια δεύτερη διάλεκτο…
-Τούτη η χώρα έχει μία Eθνική ομάδα ποδοσφαίρου, όπου σε αγώνα της στο Καραϊσκάκη (με τη Λετονία) και από το «πέταλο» όπου ήταν και τα μαθητικά εισιτήρια οι νεοφασίστες συνθηματολογούσαν για τον Νίνη: «Δεν θα γίνεις Έλληνας ποτέ / Αλβανέ, Αλβανέ!».
-Τούτη η χώρα είχε ως φανατικότερο πυρήνα οπαδών της Εθνικής τη «Γαλαζιά Στρατιά», του… στρατάρχη και βουλευτή πλέον της Χρυσής Αυγής Παναγιώταρου! Προφανώς, δεν άκουσε ποτέ ο «ακτιβιστής» Παναγιώταρος ότι ο παίκτης που έβαλε το πρώτο γκολ στην ιστορία της επίσημης Εθνικής (από την ίδρυση της ΕΠΟ, δηλαδή) ήταν Εβραίος (Αλβέρτος Ναχμίας)…
-Τούτη η χώρα, πανηγύριζε το Euro με περικεφαλαίες και χλαμύδες, αλλά το εθνικο-κιτς δεν πολυαπασχολούσε…
-Τούτη η χώρα έστειλε «λεβέντες» να πολεμήσουν στην πρώην Γιουγκοσλαβία, στο πλευρό των «αδελφών μας»…
-Τούτη η χώρα άλλαξε τα περισσότερα τοπωνύμιά της, επειδή ντρεπόταν που οι πόλεις και χωριά της είχαν αρβανίτικα, σλάβικα, βλάχικα, τουρκικά ονόματα.
-Τούτη η χώρα έχει κάτι μοσχαναθρεμμένους αστούς αλά Απόστολος Δοξιάδης που αρθρογραφούν ότι ο Τσίπρας ήθελε να κατεβάσει κόσμο και να καταλύσει στο Σύνταγμα. Κι αφού λένε οι «υπεύθυνοι και μορφωμένοι» ότι οι «μπολσεβίκοι» είναι προ των πυλών, γιατί είναι κακή η Χρυσή Αυγή;
-Τούτη η χώρα, η κατατρεγμένη, έστειλε χιλιάδες μετανάστριες (εντάξει, χωρίς το «λάθρο-»), αλλά πουθενά και καμία δεν είχε την τύχη της Κούνεβα.
-Τούτη η χώρα, η αγανακτισμένη με την αλλοίωση της εθνικής ταυτότητας, εμπιστεύεται τα χωράφια της σε ξένους εργάτες και τα μωρά της σε ξένες μπέιμπι σίτερ. Και όταν σηκώσουν κεφάλι και ζητήσουν κάνα ένσημο, τους «δίνει» στο Αλλοδαπών.
-Τούτη η χώρα, τέλος, έμαθε ν’ απευθύνεται σε «σφίχτες» για να εισπράξει τα λεφτά από τον οφειλέτη ή για να εκφοβίσει τον τύπο που μας έφαγε την γκόμενα… Τώρα που βρήκε «άλκιμους νέους» και γι’ άλλες δουλειές, δεν θα τους εμπιστευθεί; Αλίμονο…".

Σκληρό βίντεο της Διεθνούς Αμνηστίας με δημόσιο απαγχονισμό τριών ανδρών στο Ιράν

Πρώτα, να προειδοποιήσω ότι το παραπάνω βίντεο είναι πολύ σκληρό και το youtube αναφέρει ότι μπορούν να το παρακολουθήσουν όσοι είναι πάνω από 18 ετών.

Πρόκειται για τον δημόσιο απαγχονισμό τριών ανθρώπων στο Ιράν, καταδικασμένων σε θάνατο για βιασμό. Οι αρχές επέλεξαν να τους εκτελέσουν στις 19 Ιουλίου, σε έναν πολυσύχναστο δρόμο στην πόλη Κερμανσά, που ήταν γεμάτος από ανθρώπους, οι οποίοι είτε πήγαιναν στις δουλειές τους είτε ψώνιζαν, ενώ πολλοί είχαν μαζί τους και παιδιά. Όλοι είδαν το θέαμα, που μπορεί σε εμάς να προκαλεί σοκ (τουλάχιστον, αυτό θέλω να ελπίζω) αλλά για αυτούς είναι κάτι συνηθισμένο και εντάσσεται στην καθημερινότητά τους. Κάποιοι το τράβηξαν σε βίντεο με τα κινητά τους τηλέφωνα.

Ένας από αυτούς ήταν και ο ακτιβιστής των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, Φαζέλ Χαουραμί, ο οποίος το έστειλε στη Διεθνή Αμνησία, που με τη σειρά της το έδωσε στη δημοσιότητα. «Το περισσότερο ανησυχητικό με αυτό το βίντεο είναι ότι χιλιάδες άνθρωποι παρακολουθούν τον απαγχονισμό σαν να είναι κάτι απλό, ένας ποδοσφαιρικός αγώνας. Κάποιοι φωνάζουν και πανηγυρίζουν. Το πιο σοκαριστικό είναι και η παρουσία παιδιών σε αυτό το βάρβαρο 'θέαμα'. Οι αρχές δεν ενδιαφέρθηκαν να τα προστατέψουν και έτσι είδαν μία σκηνή που θα μείνει για πάντα χαραγμένη στη μνήμη τους», ανέφερε ο Χαουραμί.

Όπως υποστηρίζει η Διεθνής Αμνηστία, οι εκτελέσεις στο Ιράν γίνονται πολλές φορές έπειτα από πολύ γρήγορες και άδικες δίκες, που ολοκληρώνονται με την επιβολή της θανατικής ποινής στους κατηγορούμενους.

Τέσσερα συμπεράσματα που έβγαλαν οι κάλπες

Ένα βιαστικό ταξίδι στη Σόφια με κράτησε εκτός Ελλάδας από το βράδυ των εκλογών και ως τα μέσα της εβδομάδας και έτσι δεν έζησα από κοντά την τεράστια αλλαγή που συνετελέστη στην πολιτική σκηνή.

Θα καταθέσω, πάντως, τα λίγα συμπεράσματά μου από το αποτέλεσμα της ψηφορορίας αλλά και τη στάση των αρχηγών των κομμάτων πριν και μετά τις κάλπες, οι οποίες έβγαλαν μία απόλυτα μπερδεμένη λαϊκή ετυμηγορία.

* Ο κόσμος είναι χωρισμένος κυρίως σε δύο κομμάτια. Φυσικά, κανένας δεν χαίρεται για το μνημόνιο αλλά υπάρχουν εκείνοι που θεωρούν ότι είναι κάτι σαν αναγκαίο κακό (με περιθώρια, πάντως, για ουσιαστικές αλλαγές) αφού επί χρόνια καταστρέφαμε τη χώρα μας και οι άλλοι, οι οποίοι εκτιμούν ότι φταίει για όλα τα δεινά μας. Το ένα κακό είναι πως τα κόμματα που στήριξαν το μνημόνιο δεν έκαναν όσα έπρεπε για να δείξουν στον κόσμο ότι υπάρχει προοπτική και μέλλον αλλά αντίθετα αναλώθηκαν σε μονόπλευρες και λανθασμένες επιλογές (π.χ. υπέρογκοι φόροι) οδηγώντας την κατάσταση σε αδιέξοδο. Και το πλήρωσαν. Το άλλο κακό είναι πως οι δυνάμεις που τάσσονται υπέρ μίας άλλης πολιτικής, δεν έχουν καταθέσει ρεαλιστική και σοβαρή εναλλακτική πρόταση, όπως οι περιστάσεις απαιτούν, με συνέπεια να παίζουν επικίνδυνα παιχνίδια με την παραμονή της χώρας στο ευρώ. Το λέει ακόμη και ο άνθρωπος που τους στήριξε με τον λόγο του όλους αυτούς τους μήνες, ο Γ. Βαρουφάκης...

* Ο μεγαλύτερος νικητής των εκλογών ήταν ο ΣΥΡΙΖΑ. Πριν από τις εκλογές ζητούσε κυβερνητική εντολή υποσχόμενος πολλά σε πολλούς. Ο κόσμος τον στήριξε και ανέτρεψε καταστάσεις δεκαετιών προσφέροντάς του την ευκαιρία να βγει μπροστά. Και όμως, από τη στιγμή που έκλεισαν οι κάλπες, αποφεύγει την εξουσία. Όλοι οι υπόλοιποι λένε πως δεν μπορεί να υπάρξει κυβερνητικό σχήμα δίχως αυτόν, επίσης του προσφέρουν την κυβέρνηση μέσω στήριξης ή έστω ανοχής ώστε να επιχειρήσει να κάνει όσα θέλει. Του λένε να αναλάβει τη διακυβέρνηση και να παλέψει προκειένου να αλλάξει τα κακώς κείμενα. Και όμως, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν δέχεται και η χώρα παραμένει σε καθεστώς ακυβερνησίας. Πολλοί υποστηρίζουν ότι επιζητά νέες εκλογές με την προσδοκία ότι θα ανεβάσει τα ποσοστά του. Ελπίζω να μην είναι έτσι αλλά μάλλον έτσι είναι.

 * Υπάρχουν πολιτικοί που είναι διατεθειμένοι να κάνουν την υπέρβαση, όπως ο Φώτης Κουβέλης, ο οποίος κατέθεσε συγκεκριμένη πρόταση για οικουμενική κυβέρνηση, με συνέπεια να χαρακτηριστεί ως... αριστερός Καρατζαφέρης από «σοβαρούς» αριστερούς. Αντίθετα, κάποιοι άλλοι φοβούνται να κάνουν ακόμη και τα απολύτως στοιχειώδη. Στέφανος Μάνος, Ντόρα Μπακογιάννη και Θάνος Τζήμερος φάνηκαν σαφέστατα κατώτεροι των περιστάσεων και δεν συνεργάστηκαν παρότι είχαν τις ίδιες -πάνω κάτω- απόψεις, που προσωπικά θεωρώ ότι μπορούν να προσφέρουν λύσεις (κυρίως αυτές της Δράσης και της Δημιουργίας Ξανά). Αν είχαν συναπιστεί, θα έβγαζαν περίπου είκοσι βουλευτές και θα έδιναν λύση στο πρόβλημα της ακυβερνησίας. Το γιατί δεν το έκαναν, το ξέρουν μόνο αυτοί.

* Τα άκρα ανεβαίνουν και αυτό είναι πολύ κακό νέο. Και όμως, δεν έχουμε ακόμη συνειδητοποιήσει ότι η Χρυσή Αυγή μπήκε στη Βουλή. Θα καταλάβουμε τι σημαίνει αυτό όταν θα τους δούμε να... αγορεύουν. «Διωξαμε τους Γερμανούς και φέραμε τους Ναζί», παρατήρησε ορθώς ο Νίκος Δήμου. Άκρο είναι βέβαια και το ΚΚΕ. Ωστόσο, τούτοι διαφέρουν σε συμπεριφορά, λόγο και στόχους από τους Χρυσαυγίτες, σίγουρα δεν είναι το ίδιο. Όμως και εκείνοι παραμένουν οπαδοί του Στάλιν και καθεστώτων σαν αυτό της Βόρειας Κορέας...

Η Αγγελική, ο Νώντας και η Παρασκευή

Έχω υποσχεθεί στον εαυτό μου ότι δεν θα ξεχάσω ποτέ την Αγγελική, τον Νώντα και την Παρασκευή.
Ναι, έτσι, με τα ονόματά τους, και όχι με τον βολικό κωδικό τους «οι τρεις της Μαρφίν».
Ξαναμπήκα δύο χρόνια μετά να ξαναδώ την εκπομπή των «Πρωταγωνιστών» τα βίντεο και τις περιγραφές, τους μαύρους καπνούς, τους εγκλωβισμένους εργαζόμενους στα μπαλκόνια, τους διαδηλωτές που τράβαγαν από τα κινητά τους το θέαμα, τη φωνή της διαδηλώτριας «ρε παιδιά, να βοηθήσουμε, θα καούν οι άνθρωποι!», την ντουντούκα «προχωράμε, προχωράμε!», τη φωνή στο κινητό «ελάτε γρήγορα, καίγονται, Σταδίου 23, τράπεζα είναι, δεν κάνω πλάκα!» Και όταν όλα θα έχουν συμβεί, όταν η μάνα της Αγγελικής (;) φθάνει στο καμένο κτήριο, θα ξαναβλέπω τους «αγανακτισμένους» με τη χουλιγκάνικη αγριάδα να φωνάζουν στους αστυνομικούς: «πέστε στη μάνα ότι είναι καλά το παιδί της, ρε αλήτες!».
Ναι, ήταν «σε καλή κατάσταση» το παιδί της. Δεν είχε καεί. Το σώμα ήταν μαυρισμένο από τους καπνούς και το στόμα ανοιχτό στην αγωνία για λίγο οξυγόνο που δεν κατάφερε να βρει. Το σταυρουδάκι στον λαιμό της βοήθησε στην αναγνώριση.
Μα και βέβαια όλοι λυπηθήκαμε. Όπως συστηματικά λυπούμαστε μετά από κάθε καταστροφή, ανοίγοντας έναν πήχυ τα στόματά μας, όχι από χασμουρητό, αλλά από έκπληξη. Έγινε κι αυτό! Ναι, έγινε κι αυτό και μετά ακολούθησαν κι άλλα.
Τους δολοφονημένους της Μαρφίν τούς τρώει η λήθη της πολιτικής ορφάνιας. Πώς να το κάνουμε. Δεν είναι ήρωες, αγωνιστές - νεκροί. Δεν πήγαν από βόλι μπάτσου. Δεν ήταν από τη σωστή μεριά. Δεν τους αρμόζουν μελοποιημένα ποιήματα από τους μεγάλους πατριώτες στιχουργούς και συνθέτες. Δεν τους αρμόζουν εκδηλώσεις μνήμης. Καλύτερα να ξεχαστούν. Άλλωστε πρόκειται για απώλειες που από αρκετούς χρεώνονται στο ΔΝΤ και στους Γερμανούς. «Οι πρώτοι νεκροί του ΔΝΤ» γράφει κάτω από ένα σχετικό βίντεο ένας ανάλγητος βλάκας στο διαδίκτυο.
Μια λήθη, μια επιλεκτική αμνησία, που επιβάλλουν πολλοί και ανόμοιοι. Οι ψευτοπροοδευτικοί της ανοχής στην κυριαρχία των κανιβάλων με τις κουκούλες, οι κάπηλοι που βλέπουν ένα τυπικό έγκλημα των αριστερών, οι διωκτικές αρχές που στέκονται, μέχρι σήμερα, ανίκανες να στοιχειοθετήσουν τηνυπόθεση.
Τα κόμματα το καταδίκασαν. Ξέρετε, με εκείνες τις ομιλίες στη Βουλή που σε κάνουν να σκέφτεσαι: Μα γιατί δεν το βουλώνουν καλύτερα;
Φαίνεται παράδοξο, αλλά μια ειλικρινής και απερίφραστη καταδίκη προήλθε από έναν αντιεξουσιαστή. Τον Παναγιώτη Παπαδόπουλο, τον «Κάιν των Εξαρχείων», που μπροστά στην κάμερα του Σταύρου Θεοδωράκη καταδικάζει τον ίσο όλεθρο της εξουσίας της βίας θεωρώντας τους τρεις νεκρούς αδέλφια του.
Πέρασαν δύο χρόνια λοιπόν. Ας αντισταθούμε στη λήθη και στην επιλεκτική μνήμη των γεγονότων και των θυμάτων. Όχι από μισαλλοδοξία, όχι για καπηλεία, αλλά για να σταματήσουν να συμβαίνουν. Για να μη συνηθίσουμε στην ατιμωρησία των εγκληματιών και  στην κτηνωδία των «παράπλευρων απωλειών».
(του Θανάση Σκόκου, από το protagon.gr)

50.000 επισκέπτες ο Πιγκουίνος!

Να λοιπόν που ο μετρητής των μοναδικών επισκεπτών του Πιγκουίνου έδειξε 50.000! 

Βέβαια, δεν ξέρω πόσο αξιόπιστο είναι το συγκεκριμένο κοντέρ και επιπλέον γνωρίζω ότι τόσοι επισκέπτες δεν είναι πολλοί αν αναλογιστεί κανένας ότι το μπλογκ άρχισε να λειτουργεί στις 18 Ιανουαρίου 2009. Όπως και να έχει, όμως, είναι αριθμός ορόσημο.

Ελπίζω να γιορτάσω, με τους λίγους και εκλεκτούς φίλους που μπαίνουν και ρίχνουν ενίοτε καμιά ματιά, και τους 100.000 επισκέπτες! Πριν από το... 2020!

Τουίτς με γούστο

* H Standard & Poor's αναβάθμισε την Ελλάδα στην κατηγορία CCC. Ένα Ρ έμεινε για να γίνει η επανάσταση.

* Ο Τσίπρας τον κατηγορεί ότι έχει ξεφύγει, ο Βενιζέλος απαντά με ένα «τράτζικ», μένει να κάνει σχόλιο και ο γάιδαρος.

* Mόνο η φωτογραφία Γκλέτσου-Καμμένου-Κουίκ αρκεί για να καταλάβεις αυτή τη χώρα. Εχει τη γραφικότητα των νησιών μας, τη γεύση της φέτας μας, τη λεβεντιά του λαού μας. 

Κι όμως έκλεψαν... πιγκουίνο!

Διαβάστε την περιπέτεια που έζησε ο μακρινός ξάδερφος Ντερκ, τον οποίο κάποιοι μεθυσμένοι... βούτηξαν από τον ζωολογικό κήπο!
«Οι ληστές συνήθως κλέβουν λεφτά, τιμαλφή, ηλεκτρονικές συσκευές, αυτοκίνητα και άλλα διάφορα. Αυτοί όμως οι ληστές έκλεψαν έναν...πιγκουίνο! Δύο νεαροί Ουαλοί καταδικάστηκαν να πληρώσουν πρόστιμο 1.000 δολάρια Αυστραλίας (περίπου 800 ευρώ) ο καθένας επειδή έκλεψαν από θαλάσσιο πάρκο τον Ντερκ έναν 7χρονο πιγκουίνο. 

Ο 21χρονος Όουεν Τζόουνς και ο 20χρονος Κέρι Μιούλς μπήκαν τον περασμένο μήνα στο πάρκο Sea World του Κουίνσλαντ αφού είχαν καταναλώσει μεγάλες ποσότητες βότκας. Οι δύο τους κολύμπησαν με τα δελφίνια, άδειασαν έναν πυροσβεστήρα στη δεξαμενή των καρχαριών και φεύγοντας πήραν μαζί τους τον πιγκουίνο. 

Το πρωί όταν σηκώθηκαν, ξεμέθυστοι πια, πανικοβλήθηκαν και αφού τάισαν τον πιγκουίνο ψωμί, τον έβαλαν στην ντουζιέρα του δωματίου τους. 

Ο Ντερκ έφυγε από το δωμάτιο και τον βρήκε ένα ζευγάρι στο δρόμο, ήταν τρομαγμένος και ταλαιπωρημένος αλλά δεν είχε τραυματιστεί σοβαρά. Εκπρόσωπος του πάρκο δήλωσε πως ο πιγκουίνος επέστρεψε στην καλή του που ονομάζεται 'Ροδακινιά' και είναι μια χαρά. 

'Θα μπορούσατε να έχετε καταλήξει στο νεκροτομείο', είπε στους δύο νεαρούς ο δικαστής Μπράιαν Νακς, αναφερόμενος στις πολικές αρκούδες που ζουν στο πάρκο». 

Από το newsit.gr.

Πρωτομαγιά 1988: Η Λάρισα πρωταθλήτρια!

Η Πρωτομαγιά του 1988 υπήρξε ιστορική για την ΑΕΛ καθώς με τη νίκη της απέναντι στον Ηρακλή με 1-0 κατέκτησε το Πρωτάθλημα της Α' Εθνικής. Φυσικά, είναι η μόνη επαρχιακή ομάδα που έχει πάρει τίτλο και έχει μπει σφήνα στους «μεγάλους» σπάζοντας το κατεστημένο στο ελληνικό ποδόσφαιρο.