Μνήμη Σύλβιας Πλαθ

Σαν σήμερα το 1963, η Σλύβια Πλαθ, η κορυφαία Αμερικανίδα ποιήτρια, επέλεγε να φύγει από τη ζωή.
Ο Πιγκουίνος τη θυμάται με ένα από τα ποιήματά της.

Χρόνια
Εισβάλουν σαν ζώα από το μακρινό
Σύμπαν του πουρναριού, όπου αγκάθια
Δεν είν’ οι σκέψεις που σ αυτές γυρνώ σαν Γιόγκι,
Αλλά το πράσινο, η ατόφια σκοτεινιά
που συμπυκνώνουν κι αναδίνουν.

Ω θεέ μου, εγώ δεν σου μοιάζω
Μέσα στο άδειο μαύρο σου,
Αστέρια κολλημένα παντού, λαμπερό ηλίθιο κομφετί.
Η αιωνιότητα με κάνει να πλήττω,
Ποτέ μου δεν την θέλησα.

Ό,τι αγαπώ είναι
Το έμβολο σε κίνηση -
Η ψυχή μου πεθαίνει μπροστά του.
Και οι οπλές των αλόγων,
Η άσπλαχνη καρδάρα τους.

Κι εσύ, σπουδαία Στάση -
Τι το σπουδαίο έχεις!
Είναι μια τίγρις αυτός ο χρόνος, αυτός ο βρυχηθμός στην πόρτα;

Είναι Χριστός,
Το φοβερό

Θεϊκό κομμάτι μέσα του
που ανυπομονεί να φτερουγίσει και να δώσει ένα τέλος;
Τα ματωμένα βατόμουρα είναι ο εαυτός τους, πολύ ακίνητα.
Οι οπλές δεν θα το δεχτούν αυτό,
Σε μακρινό μπλε τα έμβολα σφυρίζουν.