Αντίο, Βασίλη Τσιβιλίκα...

Ο Βασίλης Τσιβιλίκας ήταν –μιας και πριν από λίγο έφυγε από κοντά μας- από τους ηθοποιούς που είχα ξεχωρίσει και τον θεωρούσα από τους καλύτερους στον χώρο του αλλά και από τους πλέον αδικημένους.

Πιστεύω πως αν είχε γεννηθεί λίγο νωρίτερα από το 1942, θα μπορούσε να λάμψει στη κορυφαία –για τον κινηματογράφο μας- δεκαετία του 1960 και να δημιουργήσει πολύ μεγάλο όνομα.
Δεν ξέρω γιατί έπαιξε μόνο σε ελάχιστες ταινίες, στις αρχές του 1970, αλλά και πάλι με την παρουσία του στην τηλεόραση και στο θέατρο, απέδειξε ότι ήταν ιδιαίτερα ποιοτικός.
Συμπαθητική φυσιογνωμία, μου φαινόταν πάντα προσγειωμένος και ίσως και λίγο μελαγχολικός για κωμικός. Προσέγγιζε όμως το χιούμορ με «σεβασμό» σε αντίθεση με πολλούς «φτασμένους», που το… εκβίαζαν και το έβγαζαν από τον κόσμο χρησιμοποιώντας χυδαία αστεία.
Σε μία συνέντευξή του είχε ερωτηθεί: Πόσο δύσκολο είναι για έναν ηθοποιό να κάνει τον κόσμο να γελάσει. Και απάντησε: «Εύκολο, κατά κάποιο τρόπο, είναι όταν χρησιμοποιεί χυδαία, πρόστυχα και ευτελή μέσα. Βέβαια αυτή η προσέγγιση δεν σε πάει ψηλά.
Σε φθείρει σταδιακά και τελικά σε ‘αδειάζει’. Εάν όμως προσεγγίσεις το γέλιο σαν πνευματική άσκηση, με οδηγό το χιούμορ, την αισθητική και την εξυπνάδα, πρέπει να πω ότι είναι πάρα πολύ δύσκολο και επίπονο, αλλά σε ανταμείβει».
Κρίμα που τον χάσαμε…