Τζάμπα μάγκες δεν τους λες

Αλίευσα ένα εξαιρετικό κείμενο για τη σημερινή ημέρα και το νόημά της από τη Sportday. Φέρει την υπογραφή του Νίκου Σαρίδη.

«Η 17η Νοεμβρίου ήταν ημέρα Σάββατο και την έζησα με τον δικό μου τρόπο σε κάποια γειτονιά της Αθήνας. Κι αυτό που θυμάμαι είναι ότι πήγαμε σχολείο (τότε λειτουργούσαν έξι ημέρες την εβδομάδα) το πρωί κι αφού κάναμε λίγο μάθημα, η δασκάλα με σήκωσε να πω την προσευχή και σχολάσαμε άρον άρον, με τις μαμάδες να μας περιμένουν απέξω για να μας βουτήξουν και να μας πάρουν στην ασφάλεια του σπιτιού. Η πληροφόρηση για το τι είχε συμβεί «κάτω» (στο κέντρο) ήταν συγκεκχυμένη...

Εμένα, ωστόσο, ποσώς με χάλασε· γλιτώσαμε μάθημα! Με τα χρόνια, βέβαια, άρχισα να ταξινομώ τις σκόρπιες μνήμες εκείνης της εποχής. Ότι άλλο ο... Μητροπάνος και το «Νικολή, Νικολή, καπετάνιε Ντερτιλή...» που έβγαινε από το τζουκ μποξ κι άλλος ο Νίκος Ντερτιλής, ο επικεφαλής με το περίστροφο στο χέρι της «επιχειρήσεως», κατά το politically corecct όλων εκείνων που ήσαν με το καθεστώς ή του έκλειναν το μάτι.
Ότι ο «φερτάκιας» που έλεγε ο μπαμπάς για τον κύριο τάδε δεν ήταν κάτι σαν τον «κορτάκια» ή τον «παρτάκια», αλλά κάτι σοβαρότερο: αυτός που κατέδιδε στο αστυνομικό τμήμα της περιοχής. Ότι το «Εδώ Πολυτεχνείο», που στη μεταπολίτευση κυκλοφόρησε και σε κασέτες του εμπορίου δεν ήταν η φωνή του... εισπράκτορα (υπήρχαν και τέτοιοι τότε στα λεωφορεία και στα τρόλεϊ) που ειδοποιούσε για τη στάση στην Πατησίων.
Ότι ο κύριος που στρίγκλιζε στην ασπρόμαυρη URANYA δεν ήταν ένας από τους άπειρους Γεώργιους Παπαδόπουλους του τηλεφωνικού καταλόγου, επί του οποίου ακουμπούσε το γκρι - εκρού τηλέφωνο μάρκας SIEMENS (από τότε στη ζωή μας...) με το στρογγυλό καντράν. Δεν ήταν μια απλή φιγούρα -μέρος ενός γκροτέσκ «κάδρου», αλλά ο δικτάτορας. Ότι τα γήπεδα στα χρόνια της Χούντας δεν γέμιζαν τυχαία ακόμη και σε αγώνες κατς (Ντι Μπέστια vs Καρπόζηλος και λοιπές μονομαχίες)...
Μεγαλώνοντας και βιώνοντας το Πολυτεχνείο ως επέτειο, έμαθα κι όλο τον... Μάνο Λοΐζο απέξω. «Ακορντεόν», «Ο στρατιώτης» και διάφορα άλλα... ων ουκ έστιν αριθμός. Χώρια πόσες στομφώδεις ομιλίες καθηγητών άκουσα με το «Πολυτεχνείο Ζει» και το «Ψωμί - Παιδεία - Ελευθερία» να εναλλάσσονται ως ρεφρέν. Και με τον καιρό, στους νεκρούς του Πολυτεχνείου προστέθηκαν και οι νεκροί των πορειών του, όπως ο Κουμής και η Κανελλοπούλου το 1980. Ναι, πήγα και σε πορείες για το Πολυτεχνείο... Εκεί που οι μεν συνθηματολογούσαν «Φονιάδες των λαών Αμερικάνοι», οι δε «Φονιάδες των λαών Ρώσοι - Αμερικάνοι»...
Κι όταν άρχισα να βαριέμαι -το ομολογώ- τις πορείες, το γύρισα κάθε 17 Νοέμβρη στη... μελέτη (το αρχίγραμμα με πεζό, παρακαλώ...): ο Εργοτέλης, λέει, είχε υποβιβαστεί από τη Χούντα επειδή είχε διαθέσει το γήπεδό του, στο Μαρτινέγκο, για συναυλία του Μίκη Θεοδωράκη. Η ποδοσφαιρική ομάδα Ανάπλαση Τυρνάβου διαλύθηκε επειδή ήσαν «κομμουνισταί» και πόσα άλλα... Πάντοτε, αυτή η μέρα είχε κάτι να μου δώσει...
Ωστόσο, πάνω που νόμιζα ότι τα είχα ταξινομήσει, σήμερα -38 χρόνια μετά- που μου έλαχε να γράψω για το Πολυτεχνείο, βρέθηκα να μην μπορώ να τα βάλω σε μια σειρά... Σήμερα, που χειμάζεται η τσέπη μου και η ζωή μου γενικότερα, καταλαβαίνω και ότι δεν είναι τόσο... passe το «Ψωμί - Παιδεία - Ελευθερία». Κι ότι δεν πρέπει να περπατάμε μόνο όταν είναι να... στρώσουμε τα καινούργια μας Tods. Πού και πού δεν βλάπτει και καμιά πορεία... Ούτε είναι κακό να έχεις αποστηθίσει περισσότερα τραγούδια του Μάνου απ' ό,τι PIN...
Σήμερα, που έπρεπε να γράψω κι εγώ για το Πολυτεχνείο, καταλαβαίνω και τους καθηγητές με τις ομιλίες τους, που κάθε χρόνο έπρεπε να αρθρώσουν και κάτι... Να τους χαρακτηρίσω κι εγώ «ήρωες» όλους εκείνους πήγαν «κάτω»; Πάντως, τζάμπα μάγκες δεν τους λες...».