Πολυτεχνείο, 2011: Ο Μητσάρας που... κατέλαβε το μνημείο, τα κουπόνια του ΚΚΕ και -ευτυχώς- η Ναταλία

17 Νοέμβρη 2011, Πολυτεχνείο.
Την παραπάνω γελοία εικόνα αντίκρισα χθες το μεσημέρι μπαίνοντας στον ιστορικό χώρο. Αφού πέρασα αμέτρητα «μπλόκα» ΚΚΕδων που έτειναν κουπόνια ενίσχυσης στο κόμμα (το οποίο τότε χαρακτήριζε πράκτορες της CIA και του Ρουφογάλη τους εξεγερμένους αλλά έκτοτε καπηλεύεται μία χαρά την εξέγερση), έπεσα σε αυτό το απαράδεκτο θέαμα.
Ο γνωστός Μητσάρας είχε ανέβει στο μνημείο, ενώ δίπλα του (πίσω από τη σημαία, δεν φαίνεται εδώ) μία μαυροφορεμένη γιαγιά που για κάτι διαμαρτυρόταν και ενίοτε φώναζε συνθήματα. Μόνη της! Δεν έμαθα γιατί... διαδήλωνε και δεν με ένοιαξε. Αυτό που έβλεπα ήταν ότι ακουμπούσαν στην ιστορική πύλη που έριξε το τανκ. Η πρώτη σκέψη ήταν «πόσο περισσότερο μπορούμε να ξεφτιλίσουμε αυτήν την επέτειο;».
Διασχίζοντας το χώρο με τα πολυάριθμα (αλλά λιγότερα από άλλες χρονιές -πάλι καλά) τραπεζάκια της ΚΝΕ και άλλων οργανώσεων και ακούγοντας από τα μεγάφωνα το μήνυμα των υπαλλήλων του υπουργείου Υγείας, οι οποίοι ορκίζονταν ότι θα συνεχίσουν τον σκληρό αγώνα κατά των κομμάτων της πλουτοκρατίας (τα οποία τους έβαλαν σε αυτή τη θέση!), έφτασα στην αίθουσα που πάντα επισκέπτομαι.
Πρόκειται για αυτή που έχει παραχωρηθεί στην Ένωση Προοδευτικών Μητέρων (νομίζω έτσι λέγονται), η οποία είναι γεμάτη με φωτογραφίες ντοκουμέντα από τότε. Επιπλέον, προβάλεται συνεχώς ένα ντοκιμαντέρ διάρκειας περίπου 15 λεπτών, που αναφέρεται στο τριήμερο της εξέγερσης.
Και εκεί είδα αυτό που βλέπω κάθε χρονιά και με κάνει να ξεχνώ τις γραφικότητες που συναντώ στον έξω χώρο. Γονείς να έχουν αγκαλιά ή να κρατούν από το χέρι τα μικρά παιδιά τους και να τους λένε τι συνέβη τότε. Να τους εξιστορούν τα γεγονότα, να τους δείχουν τις φωτογραφίες με τα πορτρέτα των νεκρών, να κάθονται δίπλα τους στις καρέκλες και να τους εξηγούν τι «λέει» το ντοκιμαντέρ, τι φωνάζουν και γιατί οι φοιτητές, τι είναι αυτές οι φωτιές γύρω από το Πολυτεχνείο, που πάει αυτό το τανκ, γιατί γκρεμίζει την πύλη...
Εκεί, σε αυτήν την αίθουσα, τιμάται πραγματικά το Πολυτεχνείο. Όχι έξω όπου κυριαρχούν οι γελοίοι νεολαιίστικοι κομματικοί στρατοί (ένας εκ των οποίων, η ΠΑΣΠ, έχει πάρει και την αιματοβαμένη σημαία... σπίτι του) και οι Μητσάρες. Μέσα. Γιατί, να ξέρετε πως όσο θα υπάρχει έστω και ένας γονιός που θα φέρνει τέτοια μέρα το παιδί του στο Πολυτεχνείο και θα του μαθαίνει τι συνέβη τότε, η «γιορτή» αυτή δεν θα σβήσει.
Και όταν, τέλος, στο βιβλίο μηνυμάτων στην αίθουσα διαβάζεις αυτό της μαθήτριας Ναταλίας, δεν μπορείς παρά να χαμογελάσεις και να πεις: «Θα έρθω και του χρόνου»!