Όταν η ποίηση «μιλάει» στην ψυχή. Ένα εξαιρετικό ποίημα του Κώστα Καρυωτάκη σε μουσική Δήμου Μούτση και με τη φωνή του Νίκου Ξυλούρη. Οι «ιδανικοί αυτόχειρες».
Ιδανικοί αυτόχειρες
Γυρίζουν το κλειδί στην πόρτα, παίρνουν
τα παλιά, φυλαγμένα γράμματά τους,
διαβάζουν ήσυχα, κι έπειτα σέρνουν
για τελευταία φορά τα βήματά τους.
Ήταν η ζωή τους, λένε, τραγωδία.
Θεέ μου, το φρικτό γέλιο των ανθρώπων,
τα δάκρυα, ο ίδρως, η νοσταλγία
των ουρανών, η ερημιά των τόπων.
Στέκονται στο παράθυρο, κοιτάνε
τα δέντρα, τα παιδιά, πέρα τη φύση,
τους μαρμαράδες που σφυροκοπάνε,
τον ήλιο που για πάντα θέλει δύσει.
Όλα τελείωσαν. Το σημείωμα να το,
σύντομο, απλό, βαθύ, καθώς ταιριάζει,
αδιαφορία, συγχώρηση γεμάτο
για κείνον που θα κλαίει και θα διαβάζει.
Βλέπουν τον καθρέφτη, βλέπουν την ώρα,
ρωτούν αν είναι τρέλα τάχα ή λάθος,
«όλα τελείωσαν» ψιθυρίζουν «τώρα»,
πως θ' αναβάλουν βέβαιοι κατά βάθος.
5 σχόλια:
Ανάμεσα στους αγαπημένους μου ποιητές, ο Καρυωτάκης είναι ο πιο αγαπημένος
Αντε πάλι με τον Καρυωτάκη και τους αυτόχειρες...
Αγαπητέ φίλε θέλω να πιστεύω ότι η ανάρτηση είναι άνευ μηνύματος.
Η ζωή είναι δώρο και κανένας δεν έχει δικαίωμα να την αφαιρέσει!
Καλό Σαββατοκύριακο να έχεις.
Τι σου 'χω πει?
Η αυτοκτονία είναι για εμάς τους απέξω η πιο βολική και οικονομικά συμφέρουσα εκδήλωση. Στα βαφτίσια πηγαίνεις δώρο, στο γάμο τα ίδια, στα γενέθλια και λοιπές εορτές ομοίως, στην κηδεία δίνεις λεφτά για στεφάνι. Ενώ αν αυτοκτονήσει ο Πιγκουίνος, δεν θα δεχτεί ο παπάς να τον ψάλει, οπότε ένα θάψιμο χωρίς... τα γύρω - γύρω και χαίρετε! Και αν θες να κάνεις δωρεά -αντί στεφάνου, που λένε- εις μνήμην του, πού; Στο Σύλλογο Ιδανικών Αυτοχείρων;
Δημοσίευση σχολίου