«Και μόνο την αλήθεια»

Η καλή φίλη ΚΑΜΕΝ προτείνει στους (εξαιρετικά ελάχιστους!) αναγνώστες του Πιγκουίνου την ταινία «Και μόνο την αλήθεια».
Ιδού τι αναφέρει στο κείμενο που συνέταξε: «Το πολιτικό θρίλερ 'Και μόνο την αλήθεια' από τον σεναριογράφο και σκηνοθέτη, Ροντ Λιούρι με καθήλωσε από τα πρώτα λεπτά προβολής στη μεγάλη οθόνη. Όχι μόνο γιατί με έβαζε να ζήσω ένα κλίμα οικείο, αγαπημένο -παρά τις εντάσεις που επιφυλάσσει αλλά γιατί με προϊδέαζε ότι η εξέλιξη της ιστορίας θα αποκάλυπτε αλήθειες που θα άγγιζαν ευαίσθητες χορδές όσων δημοσιογράφων καθημερινά μοχθούν για την είδηση και όσα αυτή προοιωνίζει.
Ο δημιουργός της ταινίας Ροντ Λιούρι εμπνεύστηκε το σενάριο από την υπόθεση αποκάλυψης της υπόθεσης ταυτότητας της μυστικής πράκτορος της ΣΙΑ, Σία Βάλερι το 2005 από τη δημοσιογράφο των «Νιου Γιόρκ Τάιμς», Τζούντιθ Μίλερ. Ο Ρόντ Λιούρι που ειδικεύεται στο πολιτικό θρίλερ με αφορμή την υπόθεση της μυστικής πράκτορος της Σία, Βάλερι θέτει το στόρι της δικής του ταινίας σε θεμέλια –ακόμα πιο αυστηρά!
Η δημοσιογράφος έρχεται σε ρήξη με την κυβέρνηση των ΗΠΑ, η οποία προκειμένου να της μαρτυρήσει τον πληροφοριοδότη, μετέρχεται των σκληρότερων εκβιασμών! Παρατεταμένη παραμονή στη φυλακή σε συνθήκες άθλιες, τη στιγμή που την εγκαταλείπει ο σύζυγος της και ο μικρός γιος της της χρεώνει ότι θέτει ως πρώτη προτεραιότητα τη δουλειά της και όχι την οικογένειά της. Μόνος συμπαραστάτης της ο δικηγόρος της, ο οποίος παρά τις προσπάθειες που κατέβαλε να τη μεταπείσει τις φορές που η κατάσταση έφτανε εκτός των ορίων αντοχής της, δεν κατάφερνε να την πείσει να κατονομάσει την πηγή της. Όσο και να της κόστιζε δεν μπορούσε να προδώσει τον πληροφοριοδότη της γιατί θα γινόταν αιτία εκείνος και το περιβάλλον του να υποφέρει από τη Σία.
Η ταινία αυτή μπορεί να αποτελέσει πιστεύω καλή αφορμή για δημοσιογράφους και μη, στον τρόπο που σκεφτόμαστε και λειτουργούμε όταν κάνουμε μια δουλειά που μας εκφράζει. Σε ποια όρια πρέπει να κινούμαστε, αν και πότε πρέπει να είμαστε ασυμβίβαστοι, ποιο είναι το τίμημα του να κάνουμε άριστα τη δουλειά μας και κατά πόσο είμαστε διατεθειμένοι να το πληρώσουμε. Μια τέτοιου είδους ενδοσκόπηση πιστεύω πως θα ήταν διαφωτιστική τόσο για τους εαυτούς μας, όσο και για τους γύρω μας».