Μιλάει και η Διαμαντοπούλου

«Μιλάει και η Διαμαντοπούλου». Εντύπωση μου έκανε ο τίτλος. Και, μάλιστα, γραμμένος από την ίδια την Άννα Διαμαντοπούλου. Αποκρυπτογραφείς τσαγανό, θάρρος, με σταγόνα παράπονου. Δεν ήταν η πρώτη φορά που η πρώην βουλευτής του ΠΑΣΟΚ έπαιρνε το «όπλο» από τα χέρια του αντίπαλου (εν προκειμένω, μια φράση που θα της πέταγε ο οποιοσδήποτε στα μούτρα) και, μοιραία, ακύρωνε τη σφαίρα του, με ένα έντιμο κείμενο που αφορούσε τη θητεία της. Τη θυμάμαι, Υπουργός ούσα, σε ένα βάθρο να δίνει αριστεία και μια ομάδα να μπαίνει στον χώρο με άγριες διαθέσεις. Δεν κουνήθηκε από τη θέση της ούτε σπιθαμή. Δεν έπαψε στιγμή να τους κοιτάει στα μάτια. Κι έτσι, όσο κωμικοτραγικό και ν΄ ακούγεται στην κυριολεξία του, βρέθηκε με ένα τεράστιο πανό στην πλάτη της που της έγραφαν «Όχι στην αριστεία».

Μερικές μέρες μετά το πρόσφατο κείμενό της που τράβηξε την προσοχή μου με τον τίτλο του, έτυχε να δω μια συνέντευξή της στην τηλεόραση. Πρέπει να σας πω ότι όσο μ΄ ενδιαφέρουν οι άνθρωποι στο πώς διαχειρίζονται τη δόξα, άλλο τόσο και στο πώς διαχειρίζονται την αποτυχία. Η Άννα Διαμαντοπούλου στις τελευταίες εκλογές είχε αποτύχει να μπει στο Κοινοβούλιο, γευόμενη το ζενίθ και το ναδίρ συγχρόνως, σε μια θητεία. Με την ανάληψη του Υπουργείου, υπήρξε από τους ελάχιστους που δεν χρειάστηκαν τα φώτα της τρόικας, για να δει τα κακώς κείμενα του χώρου που είχε την ευθύνη. Είχε ξεκάθαρες θέσεις και σχεδόν αδιαφορούσε ότι θα την έφερναν αντιμέτωπη με βολεμένες παθογένειες του συστήματος, που στο ξεβόλεμά τους θα την ξέσκιζαν. Τα έβαλε με Πρυτάνεις, ΤΕΙ, κατάργησε το άσυλο, έβγαλε τις κομματικές παρατάξεις από τις εκλογικές διαδικασίες, κτύπησε τις αλόγιστες σπατάλες στα πανεπιστημιακά συγγράμματα και άνοιξε τον δρόμο για να έρθουν κορυφαίοι απ΄ όλο τον κόσμο στα συμβούλια των πανεπιστημίων. Και με κάποιο τρόπο αξιοθαύμαστο, κατάφερε να κερδίσει την πρώτη δύσκολη μάχη και για πρώτη φορά η Βουλή, με 260 ψήφους, ψήφισε μια δύσκολη μεταρρύθμιση. Μετά ήρθε η ιστορία με τα βιβλία. Το κλίμα άλλαξε αυτόματα. Η Διαμαντοπούλου ήταν πλέον αυτή που στέρησε τα βιβλία από τα παιδιά στην αρχή της σχολικής χρονιάς. Ήταν η αποτυχημένη. Σαν τραμπάλα που άλλαξε θέση-μπαλάντζα. Από πάνω-κάτω, με τη μια. Τα ‘χει αυτά η πολιτική! Περίμενα με το δίκαννο, όπως όλοι φαντάζομαι, την απάντησή της στον δημοσιογράφο σχετικά με το θέμα «Ανεξάρτητα του ποιος έφταιγε, ανέλαβα εγώ την ευθύνη γιατί δεν το πρόλαβα. Αυτό όμως δεν έπρεπε να συμβεί ξανά. Άλλαξα ριζικά όλο το σύστημα, ξήλωσα τα πάντα, για να μην ξανασυμβεί». Σημείωση. Την επόμενη χρονιά τα βιβλία ήταν στα σχολεία από τον Ιούνιο. Άραγε, πετυχημένος πολιτικός θεωρείται ο αλάθητος ή και αυτός που μεριμνά να μη γίνει κανένας άλλος υποχείριο του ίδιου συστήματος που κατασπάραξε εκείνον;

Θα αναρωτηθείτε τι με έπιασε με την Άννα Διαμαντοπούλου. Άκουσα τη συνέντευξή της από την αρχή μέχρι το τέλος. Είδα έναν άνθρωπο που είχε κατακτήσει γνώση από την αποτυχία του, που είχε χρήσιμη εμπειρία από ένα σωρό πόστα. Ούτε σε μια, έστω υπαινικτική, λέξη δεν φανέρωσε ενδιαφέρον να ιδρύσει κόμμα. Αντίθετα, μίλησε για το πόσο ανέφικτος και καθόλου αποτελεσματικός είναι πλέον ο «μεσσιανισμός». Την επόμενη της συνέντευξης παραξενεμένη είδα τα σάιτ και τις εφημερίδες με τίτλους «Η Διαμαντοπούλου ετοιμάζει δικό της κόμμα». Την είδηση ακολούθησαν ένα σωρό ειρωνικές ατάκες και τσιτάτα. Ο ένας έπαιρνε τον τίτλο από τον άλλον και κανείς στοιχεία από τη συνέντευξη. Λες και κάποιοι καθοδηγούσαν επίμονα την κοινή γνώμη σε ένα «παιχνίδι» και αποσιωπούσαν οποιαδήποτε κουβέντα, λες και συνέντευξη δεν υπήρξε ποτέ. Σκέφτηκα μια φράση του Καραμανλή (εντάξει, την άλλαξα λίγο, για να ταιριάζει): «Τελικά, ποιος κυβερνάει αυτόν τον Τύπο;». Θα με αποστομώσεις «να πάει να γ... η κάθε Διαμαντοπούλου, όπως τα έκαναν». Αυτό το «όλοι», να θυμάσαι, καταδιώκει ή θα καταδιώξει και τον δικό σου χώρο. Τον όποιο χώρο. Όλοι οι γιατροί να πάνε να γ... Όλοι οι δημόσιοι να πάνε να γ... Όλοι οι δημοσιογράφοι να πάνε να γ... Όλοι οι δάσκαλοι να πάνε να γ... Όλοι οι εργάτες να πάνε να γ... Κι έτσι που θυμωμένος, άγριος, ξεφρενιασμένος, θα τινάζεις πέρα-δώθε την παντιέρα του «όλοι να πάνε να γ...», πες μου ποιος σοβαρός, ποιος θαρραλέος, ποιος δραστήριος, ποιος άξιος θα μπει στην αρένα των πολιτών λεόντων. Η πολιτική είναι βρώμικο πράγμα. Πολλοί πολιτικοί πάσχουν από ψυχική νόσο. Αλλά υπάρχουν και ελάχιστοι, μετρημένοι στα δάκτυλα, που είχαν το κουράγιο να πιάσουν καυτά κάστανα στα χέρια. Αν καταλάγιασε, έστω και λίγο, το μένος μας για όλους και για όλα, καιρός να προβληματιστούμε, ότι αν δεν είχαμε γνωρίσει τον Κωστή Στεφανόπουλο ως Πρόεδρο της Δημοκρατίας μας, θα τον είχαμε καταχωρίσει στην Ιστορία ως έναν εκ των πλέον αποτυχημένων πολιτικών. Που δεν σταύρωσαν ψήφο!

Υ.Γ.1: Χρειάζεται να διευκρινίσω ότι δεν ψήφισα ποτέ στη ζωή μου ΠΑΣΟΚ;
Υ.Γ.2: Στην εν λόγω συνέντευξη υπήρξε αναφορά στα κείμενα του Χωμενίδη και της Ρέας Βιτάλη που αφορούσαν τη γενναία πράξη της Τζολί, χαρακτηρίζοντάς τα ως "εξαιρετικά εύστοχα". Την ευχαριστώ.

Της Ρέας Βιτάλη από το protagon.gr