Τουίτς για ιταλικές εκλογές και... άλογα!

* Δηλαδή πού διαφέρει ο Καμμένος από τον Γκρίλο; Ίσως στο ρεπερτόριο.
* Εμείς φίλοι Ιταλοί δεν ψηφιζουμε, απλώς, κωμικούς, αλλά κωμωδίες ολόκληρες.
* Αν ήμουν Μπερλουσκόνι θα έδινα συνέντευξη Τύπου στο Βερολίνο.
* Ο Γκρίλο έχει πάρει 26%. Σκέφτομαι τον Χαϊκάλη και τρομάζω.
* Στην Ιταλία είναι να το παίζεις κανονικά σε live στοίχημα.
* Οι εγχώριες αντιμνημονιακές δυνάμεις δεν πρέπει να πανηγυρίσουν για την επίδοση Μπερλουσκόνι; Αφού μπαίνει στο μάτι της Μέρκελ...
* Να δεις που το «λιρέτα ή ευρώ» θα είναι το trend του 2013.
* Ο γητευτης των κεφτέδων
* Που σε ολα τα φαγαδικα για να παραγγειλετε σας φερνουν κατ'αλογο, δεν σας προβληματισε ποτε;
* Καλά στο 3ο ταμείο στα ΙΚΕΑ έχει μια γκόμενα... ΑΛΟΓΟ!
 * Έφαγα κεφτεδάκια από ΙΚΕΑ και με πιάσαν αμέσως οι πόνυ.
* Ο γύρος αλόγου λέγεται καρουζέλ;
* Ιπποσιτιζόμαστε.
* Aν τα κεφτεδάκια του ΙΚΕΑ έχουν κρέας αλόγου, ο σολωμός έχει κρέας ιππόκαμπου;
(Συλλογή από τουίτς που κυκλοφόρησαν στο διαδίκτυο)

Οι φρουροί απεσώβησαν την απόδραση αλλά ο Στρατούλης θέλει να μάθει αν έριξαν πολλές σφαίρες!

Αυτοί στον ΣΥΡΙΖΑ δεν παίζονται. Έφτασαν στο σημείο να ασκήσουν κριτική στις αρχές για τις σφαίρες που έπεσαν από τους φρουρούς στις φυλακές των Τρικάλων προκειμένου να αποτρέψουν την απόδραση του Παναγιώτη Βλαστού.

Τι κι αν το σχέδιο του βαρυποινίτη να το σκάσει απέτυχε;

Τι κι αν οι συνεργάτες του έπεσαν στα χέρια της αστυνομίας;

Τι κι αν δεν σημειώθηκε κανένας σοβαρός τραυματισμός;

Ούτε τώρα έμειναν ικανοποιημένοι στο κόμμα της χαράς. Στην πρωινή εκπομπή του MEGA, ο Δημήτρης Στρατούλης άφησε αιχμές κατά των φρουρών επειδή έπεσαν πολλές σφαίρες! «Το αν έπεσαν δικαιολογημένα, λιγότερες οι περισσότερες σφαίρες θα υπάρξουν οι εκθέσεις πιστεύουμε των αρμόδιων υπηρεσιών, διότι υπάρχουν κανονισμοί όπως ξέρετε για αυτές τις περιπτώσεις», είπε ο άνθρωπος που φιλοδοξεί μετά τις επόμενες ημέρες να γίνει και υπουργός.

Ακόμη και για μία επιχείρηση, η οποία στέφθηκε με απόλυτη επιτυχία, δεν είχε να πει έναν καλό λόγο αλλά αντίθετα έψαξε να βρει κάτι αρνητικό ώστε να ασκήσει κριτική, προφανώς για να ικανοποιήσει το κομματικό του ακροατήριο, που ακούει αστυνομία και θεωρεί ότι είναι η Γκεστάπο.

Πάντως, αξίζει να αναφερθεί πως ο δικηγόρος του Βλαστού, Φραγκίσκος Ραγκούσης έκανε λόγο για άνανδρη επίθεση των αστυνομικών, που είχαν, λέει, σκοπό να σκοτώσουν κόσμο! ό,τι και να πει κανείς...

Η φωτογραφία της εβδομάδας

Η δημοσιότητα όπως δεν την είχε φανταστεί ποτέ ο Όσκαρ Πιστόριους...

Απίστευτος πόντος στο πινγκ πονγκ!

Αξίζει να δείτε με ποιον τρόπο ο παίκτης του πινγκ πονγκ που αμύνεται, κατακτά στο τέλος έναν εξαιρετικό πόντο κερδίζοντας το χειροκρότημα ακόμη και του αντιπάλου του.

Τα γκολ φοιτητών από το Λιντς της Αγγλίας... ζεσταίνουν ελληνικά δημόσια σχολεία

Τα γκολ «ζεσταίνουν» συνήθως τις κερκίδες. Τα τέρματα, όμως, που σημειώθηκαν στο Λιντς της Αγγλίας θα ζεστάνουν -στην κυριολεξία- δημόσια ελληνικά σχολεία που αντιμετωπίζουν οικονομικά προβλήματα και αδυνατούν να προμηθευτούν πετρέλαιο για να καλύψουν τις ανάγκες των μαθητών.

Κάτω από έναν ήλιο που θύμιζε περισσότερο Ελλάδα -αν και λίγα 24ωρα πριν χιόνιζε- πραγματοποιήθηκε, το περασμένο Σάββατο, στο Πανεπιστήμιο του Λιντς ένα ξεχωριστό ποδοσφαιρικό τουρνουά, με τη συμμετοχή φοιτητών από χώρες όλου του κόσμου και τη στήριξη του Μη Κερδοσκοπικού Σωματείου «Δεσμός». Στόχος ήταν να συγκεντρωθούν όσο το δυνατόν περισσότερα χρήματα, τα οποία θα καλύψουν τη θέρμανση εκπαιδευτικών ιδρυμάτων της χώρας μας, στο πλαίσιο του προγράμματος «Δεσμός για τα σχολεία».

Οι ποδοσφαιριστές, από νωρίς, φόρεσαν τα αθλητικά τους, οι σαράντα εθελοντές πήραν θέσεις ως διαιτητές, φωτογράφοι και υπεύθυνοι καθαριότητας των γηπέδων, και η μπάλα στήθηκε στη σέντρα 44 φορές! Όσοι και οι αγώνες που διεξήχθησαν σε ένα ιδιαίτερα εορταστικό κλίμα. 

Οι 24 ομάδες, με περισσότερους από 170 παίκτες, έβαλαν τα δυνατά τους και αγωνίστηκαν σκληρά για τον συγκεκριμένο φιλανθρωπικό σκοπό. Και ύστερα από αμφίρροπες αναμετρήσεις βγήκε νικητής! Τα χρήματα θα σταλούν στα ελληνικά σχολεία... με «αγάπη» από την Μποτσουάνα (δεύτερη φωτογραφία), την ομάδα που κατέκτησε την πρώτη θέση στο τουρνουά.

«Από την πρώτη στιγμή έως την τελευταία όλα ήταν όπως τα ονειρευόμασταν. Ελπίζουμε αυτό να ήταν ένα έναυσμα για όλους τους Ελληνες του εξωτερικού, ώστε να δραστηριοποιηθούν και να προσφέρουν οτιδήποτε στην πατρίδα μας και σε όσους έχουν ανάγκη», δήλωσε στο ΑΠΕ - ΜΠΕ ο 21 ετών Κυριάκος Κυριακόπουλος, εκπρόσωπος του «Δεσμού» και φοιτητής στο τμήμα Μηχανολόγων - Μηχανικών του πανεπιστημίου του Λιντς.

Όπως απέδειξαν οι φοιτητές της Αγγλίας, για να προσφέρει κάποιος σε όσους έχουν πραγματικά ανάγκη, δεν χρειάζεται να βρίσκεται δίπλα τους. Μπορεί να το κάνει και από απόσταση. Αρκεί να έχει διάθεση! 
(Πηγή ΑΠΕ)

Σχόλιο αναγνώστη του news247.gr (το οποίο προσυπογράφω) για την εξαιρετική πρωτοβουλία των φοιτητών: «Μπράβο σε όλους όσους συμμετείχαν σ' αυτό το πρόγραμμα του Πανεπιστημίου του Λιντς. Ιδιαίτερα στους φοιτητές, που εκτός της δικής τους οικονομικής άνεσης (στην Αγγλία σπουδάζουν) έχουν και κεραίες ανοιχτές για τα σημερινά οικονομικά συμβάντα αλλά και έμπρακτα βοηθούν για φιλανθρωπικούς σκοπούς. Οι δικοί μας φοιτητές, άραγε, θα έκαναν κάτι παρόμοιο για τα σχολεία της Μποτσουάνας ή μήπως δεν προλαβαίνουν; Τόσος συνδικαλισμός στα Πανεπιστήμια και τόση κομματικοποίηση σού τρώει όλο τον χρόνο θα μου πεις...».

«Επαναστάτες» εναντίον... Πόρσε

Η φωτογραφία δημοσιεύτηκε προ ημερών στη lifo. Κάποιος -με άγνοια κινδύνου- άφησε την Πόρσε του στα Εξάρχεια και οι «επαναστάτες» της περιοχής θέλησαν να τον τιμωρήσουν.

Έτσι, επιχείρησαν να του «χαλάσουν» το πολυτελές όχημα θεωρώντας, προφανώς, ότι επιτελούν το επαναστατικό τους καθήκον. Σε μία επίδειξη βανδαλισμού και κομπλεξισμού, λοιπόν, έβαψαν το αμάξι. 

Με τον τρόπο αυτό έγινε, όπως όλοι αντιλαμβανόμαστε, το πρώτο βήμα για να αλλάξει ο κόσμος μας και να γίνει πιο δίκαιος!

Πάντως, δεν είναι παράλογη η «αγωνιστική» συμπεριφορά τους. Για να αποκτήσει κάποιος λεφτά και ένα τέτοιο αυτοκίνητο, πρέπει να δουλέψει και να παράγει κάτι. Όταν, όμως, όλη την ημέρα έχεις μάθει να κάθεσαι, να μην κάνεις τίποτα, να γράφεις με σπρέι στους τοίχους και να πετάς μολότοφ στις πορείες, τότε δεν πρόκειται ποτέ να προκόψεις. Άρα, το μόνο που σου απομένει, είναι να ζηλεύεις και να προσπαθείς να βλάψεις τον άλλον (τον κακό, στυγνό καπιταλιστή, το «αφεντικό»), βγάζοντας τον κάφρο που κρύβεις -όχι και πολύ καλά, πάντως- μέσα σου...

Η φωτογραφία της εβδομάδας

Ο γκόλφερ Κάρι Γουέμπ δεν μπορεί να ρίξει τη βολή του στην πρεμιέρα του Αυστραλιανού Όπεν στην Κανμπέρα αφού τα καγκουρό της περιοχής κάνουν τη... βόλτα τους και έχουν καταλάβει τον χώρο.

ΣΥΡΙΖΑ κατά... Fatmagul και υπέρ λογοκρισίας!

Ο ΣΥΡΙΖΑ ξαναχτύπησε! Από εκεί που το κόμμα της χαράς υποστήριζε σθεναρά -και ορθά- την άνευ όρων και περιορισμών ελευθερία της έκφρασης, ξαφνικά χθες το τμήμα Φεμινιστικής Πολιτικής/Φύλου προσέφυγε στο ΕΣΡ κατά την προβολής τούρκικου σήριαλ, το οποίο παίζει το MEGA -συμπτωματικά (;) πρόκειται για τον μεγάλο εχθρό της παράταξης, η οποία όταν γίνει κυβέρνηση θα καταργήσει τη φτώχεια με νόμο.

Ο ΣΥΡΙΖΑ προφανώς σκέφτηκε τους νοικοκυραίους και θέλησε να γίνει φρουρός της ηθικής στην ελληνική τηλεόραση! Έτσι, τα έβαλε με τη σειρά «Fatmagul». Σύμφωνα με την ανακοίνωση που εξέδωσαν οι φεμινίστριες του υποτιθέμενου αριστερού πολιτικού σχηματισμού, το σήριαλ «προωθεί την κουλτούρα του βιασμού».

«Απευθυνόμαστε σε εσάς για να εκφράσουμε την ανησυχία και αντίρρησή μας για την προβολή και διαφήμιση τηλεοπτικής σειράς η οποία προωθεί την κουλτούρα του βιασμού. Συγκεκριμένα, με τρόμο παρακολουθήσαμε το διαφημιστικό σποτ σειράς στον τηλεοπτικό σταθμό MEGA, όπου τίθεται το ερώτημα 'αν θα ερωτευόταν μια γυναίκα-θύμα τον βιαστή της'», τονίζεται στη σχετική ανακοίνωση, που σε άλλο σημείο αναφέρει: «Τα κρούσματα βίας κατά των γυναικών αυξάνονται ειδικά σε εποχές κρίσης  (βλ. σχετικές δημοσιεύσεις από Γενική Γραμματεία Ισότητας των Φύλων), επομένως είναι απαράδεκτο να προβάλλεται με αυτόν τον τρόπο το απεχθές έγκλημα του βιασμού». (Η ανακοίνωση εδώ, για να μην υποστηρίξει κανένας ότι απομονώθηκε κάποιο απόσπασμα ή πως άλλο ήθελαν να πουν ή πως παρερμηνεύουμε τα λεγόμενά τους κλπ., κλπ.)

Να, λοιπόν, που ο ΣΥΡΙΖΑ είναι υπέρ της λογοκρισίας! Έχουν, λένε, αντίρρηση στην προβολή της σειράς και θέλουν να κοπεί. Και γιατί; Επειδή προβάλει την κουλτούρα του βιασμού. Πέρα από το ότι δεν υπάρχει κουλτούρα στον βιασμό, έχουμε να κάνουμε απλώς με ένα σήριαλ και τίποτα περισσότερο. Το MEGA το προβάλει και όποιος θέλει το βλέπει, όποιος θέλει δεν το βλέπει. Με το ίδιο σκεπτικό κάποιος θα ζητήσει το κόψιμο του «Σουλεϊμάν» επειδή προβάλει την «κουλτούρα της απιστίας», ενώ τα διαζύγια αυξάνονται και του «CSI Miami» επειδή προβάλει την «κουλτούρα του φόνου» πάνω που τα εγκλήματα γίνονται ολοένα και περισσότερα.

Η απαγόρευση δεν μπορεί να αποτελέσει την απάντηση και ειδικά σε μία εποχή, στην οποία τα προγράμματα των καναλιών είναι γεμάτα με σήριαλ ή τιανίες που περιστρέφονται γύρω από φόνους, βιασμούς, ληστείες κλπ. Εκτός αν ο ΣΥΡΙΖΑ επιθυμεί να μας προστατέψει από οτιδήποτε θεωρεί ότι μπορεί να μας βλάψει, όπως ακριβώς ήθελε να κάνει π.χ. η Χρυσή Αυγή όταν επιχειρούσε να κατεβάσει το θεατρικό έργο «Corpus Christi» λόγω βλασφημίας.

Αλήθεια, ο Πέτρος Τατσόπουλος που πήγε στο θέατρο για να υπερασπιστεί το δικαίωμα του σκηνοθέτη, των ηθοποιών κλπ. να εκφράσουν ελεύθερα και δίχως τον παραμικρό περιορισμό τις καλλιτεχνικές τους απόψεις (βέβαια, ξέχασε να πάει να συμπαρασταθεί στον Γιώργο Νταλάρα όταν του πετάγανε γιαούρτια αλλά τέλος πάντων), συμφωνεί με την ενέργεια του τμήματος Φεμινισμού; 

Για να μην αναρωτηθώ ποια είναι η στάση της Ζωής Κωνσταντοπούλου στο θέμα των βιασμών και το χοντρύνω...

Σοβαρότης μηδέν στην κυβέρνηση

Ο τρόπος με τον οποίο έγινε η αντικατάσταση  του πρώην διοικητή του ΟΓΑ, Παναγιώτη Πέτρουλα φανερώνει το πόσο πόσο σοβαρά λειτουργεί η κυβέρνηση.

Πριν από περίπου δύο εβδομάδες, δέχθηκε τηλεφώνημα από υπάλληλο του υπουργείου Εργασίας, ο οποίος τον ενημέρωσε ότι αποφασίστηκε η αντικατάστασή του γιατί η τρικομματική κυβέρνηση αποφάσισε ότι η θέση κατακυρώθηκε σε άλλο κόμμα! Ο άνθρωπος δεν ήξερε πότε ακριβώς θα αποχωρήσει από το πόστο του και συνέχισε τη δουλειά του αναμένοντας τη σχετική ειδοποίηση. Επιπλέον, την Τρίτη δέχθηκε τηλεφώνημα από τον ίδιο τον πρωθυπουργό, προκειμένου να συζητήσουν για τον προγραμματισμό του επόμενου εξαμήνου για τον ΟΓΑ.

Τελικά, χθες τού ανακοινώθηκε -μέσω φαξ αν δεν κάνω λάθος- ότι έχει παυθεί από τις 8 Φεβρουαρίου! Αλλά κανένας δεν τον είχε ενημερώσει όλες αυτές τις ημέρες ότι δεν... υπάρχει στον ΟΓΑ, όπως και κανένας δεν φρόντισε να ενημερώσει σχετικά τον Αντώνη Σαμαρά, που μίλησε με κάποιον αναρμόδιο για ενέργειες που πρέπει να γίνουν στον Οργανισμό.

Τη θέση του Πέτρουλα πήρε ο πρώην γραμματέας του υπουργείου Εργασίας, Δημήτρης Κοντός.

Ερώτηση 1:  τι πάει να πει ότι η τάδε θέση κατακυρώθηκε στο τάδε κόμμα; Τι είναι οι θέσεις; Και αν ένας διοικητής είναι σωστός (όπως ενδεχομένως ο Πέτρουλας, δεν το γνωρίζω) πρέπει να αντικατασταθεί επειδή ανήκει σε κόμμα, στο οποίο δεν «ανήκει» το συγκεκριμένο πόστο; Και αντίθετα: αν ένας διοικητής είναι κακός μπορεί να συνεχίζει το... έργο του επειδή ανήκει στο κόμμα, που έχει... κερδίσει τη θέση;

Ερώτηση 2: τρία κόμματα είναι στην κυβέρνηση, δεν μπορούν να βρουν έναν νέο άνθρωπο να του αναθέσουν καθήκοντα σε υπεύθυνες θέσεις; Πρέπει να ανακυκλώνονται συνεχώς οι ίδιοι και οι ίδιοι που δεν έχουν προσφέρει κάτι το ιδαίτερο όλα αυτά τα χρόνια;

Μια γυναίκα που την έλεγαν Σύλβια Πλαθ...

«Εκείνο το τρελό κορίτσι που αυτοσχεδιάζει τη μουσική του,
Την ποίησή του, χορεύοντας στην ακροθαλασσιά
Με την ψυχή του τώρα διχασμένη
Και σκαρφαλώνει, πέφτει, δίχως να ξέρει πού
Και κρύβεται σ`ενός ατμόπλοιου τ`αμπάρι
Με γόνατο σπασμένο, η κόρη αυτή, δηλώνω εγώ,
Είναι κάτι ωραίο και υψηλό, κάτι
Ηρωικά χαμένο που ηρωικά έχει βρεθεί.

Δεν έχει σημασία ποιά συμφορά τη βρήκε~
Την τύλιξε μια μουσική απελπισμένη
Και τυλιγμένη, τυλιγμένη μες στο θρίαμβό της
Εκεί που στοίβαζαν δεμάτια και καλάθια
Έβγαλε μια φωνή παράξενη, τραγουδιστή:
'Ω θάλασσα που θάλασσα ποθείς, θάλασσα πεινασμένη'».

(Τρελό κορίτσι, του W. B. Yeats, μτφ. Σπ. Ηλιόπουλος)

Στις 11 Φεβρουαρίου 1963, πριν από ακριβώς μισό αιώνα, στην οδό Fitzroy 23, στο Λονδίνο, στο σπίτι που έζησε ο αγαπημένος της ποιητής S. B. Yeats, αυτοκτόνησε η κορυφαία Αμερικανίδα ποιήτρια Sylvia Plath σε ηλικία τριάντα ετών.

Καταπληκτική εμφάνιση του Πιγκουίνου στο... πόκερ!

Μεγαλειώδη εμφάνιση πραγματοποίησε ο Πιγκουίνος σε τουρνουά πόκερ της γνωστής εταιρίας sportingbet! Μεταξύ 130 διαγονιζόμενων κατετάγη πέμπτος χάρη στις μαεστρικές κινήσεις του -και αν έβγαινε μία νταμούλα στην κρίσιμη στιγμή θα μπορούσε να διεκδικήσει με αξιώσεις και την πρωτιά...

Ωστόσο, και η πέμπτη θέση καταδεικνύει το ταλέντο που έχει ο Πιγκουίνος στο συγκεκριμένο... άθλημα. Μάλιστα, από το υψηλού επιπέδου τουρνουά, κέρδισε -όπως δείχνει και η φωτογραφία- το αστρονομικό ποσό των 5,95 ευρώ, το οποίο πρέπει να σκεφτεί πολύ καλά πώς θα επενδύσει!

Η φωτογραφία της εβδομάδας

Παιδιά, τα οποία φορούν μόνο μαγιό, περιλούζονται με κρύο νερό υπό την επίβλεψη της καθηγήτριας φυσικής αγωγής, σε σχολείο του Κράσνογιαρκ της Σιβηρίας και ενώ η θερμοκρασία είναι 9,4 βαθμοί υπό το μηδέν!

Οι αγορές μέσα από μία γελοιογραφία

Με ένα κλικ πάνω της, η εικόνα φαίνεται πολύ καλύτερα.
(Δυστυχώς, δεν γνωρίζω την πηγή, από το facebook την «ψάρεψα»)

Η δυσκολία του να κρατήσεις την ψυχραιμία σου στα social media

Υπάρχει μια μερίδα ανθρώπων –μάλλον είναι η πλειοψηφία, σίγουρα πάντως είναι σιωπηλή– που βιώνει με αμηχανία τα περί τρομοκρατίας, αναρχίας κ.λπ. Και στην εποχή της φαστ-φουντ άποψης αυτό είναι το πιο δύσκολο αλλά και το πιο άχαρο. 

Με το που ανέβαινε μια είδηση στο facebook του LIFO.gr, τα απόλυτα, πολωμένα, πολεμικά σχεδόν σχόλια έπεφταν βροχή, δευτερόλεπτα μετά την ανάρτηση. Με ένα κλικ μπορείς να βροντοφωνάξεις «ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΤΑ ΔΕΙΡΟΥΝ ΚΙ ΑΛΛΟ ΤΑ ΚΩΛΟΠΑΙΔΑ» ή το αντίθετο «ΜΠΑΤΣΟΙ, ΕΡΧΟΝΤΑΙ ΚΡΕΜΑΛΕΣ, ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΟΥΣ 4», έχοντας προαποφασίσει ποια είναι η αλήθεια, χωρίς καν να διαβάσεις. 

Αναρωτιέμαι αν ζω σε άλλο κόσμο. Σε αυτόν που πολύ κακώς η αστυνομία βασάνισε (αν βασάνισε) και πολύ κακώς οι συλληφθέντες ήταν μέλη τρομοκρατικής οργάνωσης (αν ήταν). Διαβάζοντας, όμως, tweets και status και σχόλια –όλα τηλεγραφικά, χωρίς μεγάλο βάθος σκέψης–, αισθάνομαι ότι όλος ο κόσμος χωρίζεται στα δύο. Σε αυτούς που είναι έτοιμοι να δικαιολογήσουν ακόμα και δολοφονία, αρκεί να την έχουν κάνει οι αστυνομικοί, και σε αυτούς που είναι έτοιμοι να τη δικαιολογήσουν, αρκεί να την κάνουν οι αντίπαλοι των αστυνομικών. 

Κάθε φορά που προκύπτει ένα σημαντικό θέμα η πόλωση απλώνεται ως αιθαλομίχλη πάνω από το ελληνικό Ίντερνετ. Υποψιάζομαι ότι η πόλωση αυτή είναι πλασματική. Μια εικονική διχοτόμηση, που με το «πες-πες» τελικά πείθει και σε βάζει κι εσένα στο παιχνίδι. Η υποστήριξη απόψεων με τον πιο εξωφρενικά υπερβολικό τρόπο (με κεφαλαία γράμματα που ουρλιάζουν, με κλισέ εκφράσεις για φασισμό και γκεμπελίσκους, με προτροπές για κρέμασμα των όποιων αντιπάλων) πωρώνουν τους μεν, αλλά εξοργίζουν τους δε και τους κάνουν να απαντούν ανάλογα. 

Φασούλι το φασούλι γεμίζει το σακούλι του μίσους και της υπερβολής στην αρένα του facebook. Και παρότι δεν είναι όλοι έτσι –απλώς αυτοί ακούγονται πιο πολύ, ξεχωρίζουν και τραβούν την προσοχή–, ακόμα και αν προτείνεις να γίνει μια κόσμια συζήτηση, πέφτεις στον τοίχο των στερεοτυπικών απαντήσεων: «Τι πολιτισμένη συζήτηση θέλετε, ρε; Εδώ μας ρουφάει το αίμα η κυβέρνηση / μας βάζουν βόμβες οι αριστεροί / μας μαχαιρώνει η Χρυσή Αυγή». Και ο φαύλος κύκλος συνεχίζεται, εμμονικά και σχεδόν σαδομαζοχιστικά. 

Τους κατανοώ. Η οργή είναι μεγάλη, και δικαιολογημένη. Και όπως και στο γήπεδο, είναι καλό να ελευθερώνεται η οργή με βρισιές, τσακωμούς και τσιτάτα. Η έλλειψη αυτογνωσίας όμως και η αίσθηση ότι κατέχουμε την Απόλυτη Αλήθεια δεν οδηγεί σε λυτρωτική ή δημιουργική απελευθέρωση της οργής. Αντίθετα, δημιουργεί ξερόλες (λες και δεν είχαμε αρκετούς) με κωμικοτραγικά αποτελέσματα ... 

Αν είσαι κάπου στη μέση, δεν σημαίνει πως θεωρείς οτιδήποτε άλλο άκρο. Υπάρχουν δεκάδες διαβαθμίσεις: ούτε κάθε μορφή βίας είναι ίδια, ούτε η αλήθεια είναι πάντα στη μέση. Τη μια φορά μπορείς να εξοργιστείς με την αστυνομία, την άλλη να της πεις μπράβο, αν τυχόν κάνει κάτι σωστό ... 

Όλοι θεωρούμε τον εαυτό μας σωστό και τους υπόλοιπους εγκληματίες, άρα ποτέ δεν θα τους κατανοήσουμε ούτε θα τους πλησιάσουμε. Ποτέ δεν θα μονιάσουμε, ποτέ δεν θα πείσουμε κανέναν να μας ακούσει πραγματικά. 

Αντίθετα, το μίσος, το ταξικό ή το φυλετικό, θα μας ενώσει πιο πολύ με τους δικούς μας και θα μας απομακρύνει ακόμα περισσότερο απ' τους άλλους. Κατηγορούμε συνήθως τις κυβερνήσεις που προσπαθούν να μας διασπάσουν, όμως συνήθως το κάνουμε και από μόνοι μας πολύ καλά αυτό: αρκεί να ταμπουρωθούμε στην άποψή μας, αυτήν του άσπρου/μαύρου, να κλείσουμε τα αυτιά μας και να τραγουδάμε «λαλαλαλαλα» δυνατά. Και, φυσικά, να κατηγορούμε τους εχθρούς για προδοσία ή φασισμό. (Όταν η λέξη φασισμός χρησιμοποιείται τόσο συχνά, όταν επικαλούμαστε με τόση ευκολία τον Εμφύλιο, όλα αυτά χάνουν κάθε νόημα.) 

Με το να συγκρατηθείς και να μην ουρλιάξεις XOYNTA, με το να μην απομακρύνεις, βρίζοντας, αυτούς με την αντίθετη άποψη, αλλά να τους εμπλέξεις στην κουβέντα, και με το να μην παθιάζεσαι για ψύλλου πήδημα, μπορεί τελικά να γίνει κάτι καλό: να έρθουν στην επιφάνεια και όλες οι άλλες ψύχραιμες απόψεις ανθρώπων που κρύβονται πίσω από τις κουρτίνες των social media και παρακολουθούν έκπληκτοι και σιωπηλοί την κλοτσοπατινάδα. 

Ξέρουν ότι αν μιλήσουν θα τους χλευάσουν απ' όλες τις πλευρές, σύμφωνα με τη λογική του «αν δεν είσαι 100% μαζί μας, είσαι με τους άλλους», και θα θεωρηθούν άτολμοι και διπλωμάτες. Κι όμως, εδώ που φτάσαμε, το να σκεφτείς πριν μιλήσεις είναι ίσως το πιο τολμηρό και χρήσιμο πράγμα που μπορείς πλέον να κάνεις. (Απόσπασμα από κείμενο του Άρη Δημοκίδη στη lifo)

Υπογράφουμε έκκληση για την απελευθέρωση δημοσιογράφου στη Σομαλία

Ο ανεξάρτητος δημοσιογράφος Abdiaziz Abdnur Ibrahim κρατείται αυθαιρέτως από τις 10 Ιανουαρίου, μετά από έρευνα που έκανε για υποτιθέμενο βιασμό εσωτερικά εκτοπισμένης γυναίκας από άντρες των κυβερνητικών δυνάμεων στη Σομαλία. Θεωρείται κρατούμενος συνείδησης από τη Διεθνή Αμνηστία.

Βρίσκεται υπό κράτηση με ελάχιστη πρόσβαση στους δικηγόρους του. Παρόλο που υποφέρει από χρόνιο πρόβλημα υγείας, δεν του έχει επιτραπεί η πρόσβαση σε γιατρό, ενώ δεν του έχουν απαγγελθεί κατηγορίες.

Στις 18 Ιανουαρίου, η κυβέρνηση ισχυρίστηκε ότι οι περί βιασμού κατηγορίες της γυναίκας, της οποίας είχε πάρει συνέντευξη ο Abdiaziz Abdnur Ibrahim, ήταν ψεύτικες και κατηγόρησε τον ίδιο ότι κατασκεύασε την ιστορία, παρόλο που δεν πρόλαβε ποτέ να τη δημοσιεύσει.

Η Διεθνής Αμνηστία καλεί όσους ενδιαφέρονται να βοηθήσουν στην προσπάθεια για άμεση απελευθέρωση του δημοσιογράφου, για πρόσβαση στον δικηγόρο του, στην οικογένειά του και στον γιατρό του να υπογράψουν τη σχετική έκκλησή της. Τη βρίσκετε εδώ, μαζί με περισσότερες πληροφορίες για την υπόθεσή του.

Μα, άκουγε Μότσαρτ!

«Λέγομαι Χρήστος Ιωαννίδης. Είμαι καθηγητής στη μέση εκπαίδευση εδώ και 23 χρόνια και υπεύθυνος του περιοδικού "Schooligans" και του μαθητικού φεστιβάλ "Schoolwave".

Γνώρισα τον Αντρέα-Δημήτρη Μπουρζούκο για τρία χρόνια (2005-2008). Ήταν μαθητής μου στο Μουσικό Λύκειο Παλλήνης. Είμαι σοκαρισμένος από την είδηση της εμπλοκής του σε ένοπλη ληστεία. Δεν ξέρω τι τον οδήγησε ως εκεί. 

Θέλω όμως να μιλήσω για τα τρία χρόνια που τον γνώρισα ως μαθητή αλλά και ως εθελοντή στο περιοδικό. Ήταν χαρά μου να έχω μέσα στην τάξη παιδιά σαν τον Αντρέα-Δημήτρη. Ήταν ευαίσθητος, ήταν έξυπνος, ήταν ανήσυχος. Όχι, δεν άκουγε heavy metal. Άκουγε ροκ, άκουγε Χατζιδάκι, άκουγε Μότσαρτ. Όχι, δεν ήταν αντικοινωνικός. Ίσα-ίσα ήταν πολύ αγαπητός στους συμμαθητές του. 

Και φυσικά είχε και αυτός θυμό μέσα του, όπως όλα τα αληθινά παιδιά που ανακαλύπτουν στην εφηβεία τους την απάνθρωπη και υποκριτική κοινωνία στην οποία ζούμε. Όχι, δεν ήταν κακός μαθητής, ήταν πολύ καλός. Μπήκε και αυτός στο πανεπιστήμιο, γράφοντας μία από τις εκθέσεις-κονσέρβες που του ζητάει το σύστημα. 

Οι γονείς του ήταν δύο αξιοπρεπέστατοι άνθρωποι. Ερχόντουσαν τακτικά στο σχολείο να μάθουν για το παιδί τους. Κάποια στιγμή έμαθα από τον Αντρέα-Δημήτρη ότι ο πατέρας του έμεινε άνεργος. Μου το είπε πικραμένος και θυμωμένος. Δεν ξέρω πόσες αιτίες θυμού προστέθηκαν από τότε. Μπορώ ίσως να φανταστώ αρκετές απ' αυτές, καθώς ζω κι εγώ μέσα σ' αυτήν την Ελλάδα. 

Από 'κει και πέρα, λυπάμαι και ντρέπομαι. Λυπάμαι για τον Αντρέα-Δημήτρη που πίστεψε, καθώς φαίνεται, στη βία σαν απάντηση στη βία του συστήματος. Ντρέπομαι όμως και για την Ελλάδα που οδηγεί παιδιά σαν τον Αντρέα-Δημήτρη σ' αυτό το σημείο. 

Ντρέπομαι για τους αστυνομικούς που τον βασάνισαν. Ντρέπομαι για τους δημοσιογράφους που ήδη τον καταδίκασαν. Και ντρέπομαι για όλους τους ανυποψίαστους πολίτες που θα τον τσουβαλιάσουν μέσα στο κεφάλι τους σαν έναν "τρομοκράτη" και θα προσπεράσουν το παραμορφωμένο από τα χτυπήματα πρόσωπό του για να πάνε στην επόμενη είδηση. 

Η παραμόρφωση είναι όλη δική μας».

Το παρακάτω κείμενο απεστάλη στη lifo.gr από τον καθηγητή ενός από τους συλληφθέντες της Κοζάνης.

Σύμφωνα με τον προοδευτικό αυτόν εκπαιδευτικό, οφείλουμε όλοι μας να κλαίμε, να οδυρόμαστε και να έχουμε τύψεις γιατί φταίμε επειδή ο ευαίσθητος αυτός νέος που άκουγε Μότσαρτ, έγινε στυγνός εγκληματίας. Πάλι καλά, προλαβαίνουμε να διορθώσουμε την κατάσταση. Να το βγάλουμε το παιδί από τη φυλακή, να τρέξουμε να του βρούμε δουλειά, να του κόψουμε και μία σύνταξη ειδάλλως θα στενοχωρεθεί και θα ξαναπιάσει το καλάσνικοφ. Ποιος από εμάς δεν έχει πιάσει ένα καλάσνικοφ πάνω στα νεύρα του...

Πρέπει, επίσης, να ντρέπονται και οι δημοσιογράφοι επειδή δεν παρουσίασαν την είδηση κάπως έτσι: «Συνελήφθησαν τέσσερα νεαρά άτομα έπειτα από καταδίωξη, καθώς λήστεψαν, απήγαγαν και κράτησαν όμηρο, έκλεψαν αυτοκίνητα, ενώ κάποιοι εξ αυτών κατηγούνται και για συμμετοχή σε τρομοκρατική οργάνωση. Όμως, μην ξεγελιέστε, πρόκειται για καλά παιδιά, που είναι ευαίσθητα και ακούνε Μότσαρτ και φυσικά για όλα φταίει η ελληνική κοινωνία που τους έσπρωξε στη βία». Αυτά τα media, τσίπα δεν έχουν...

Ένα ακόμη σημείο που φανερώνει πόσο σοβαρός άνθρωπος είναι ο καθηγητής: «Ντρέπομαι για τους αστυνομικούς που τον βασάνισαν. Ντρέπομαι για τους δημοσιογράφους που ήδη τον καταδίκασαν». Εδώ ο ποιητής από τη μία ντρέπεται για τους δημοσιογράφους, οι οποίοι από τη στιγμή που δεν παρουσίασαν την είδηση όπως παραπάνω, καταδικάζουν τον ευαίσθητο τρομοκράτη αλλά στην αμέσως προηγούμενη πρόταση ο ίδιος καταδικάζει τους αστυνομικούς επειδή -λέει- τον βασάνισαν. Αλήθεια, πώς αποδεικνύεται αυτό;

Τυχερά τα παιδιά που έχουν τέτοιον καθηγητή...

Εννοείται, φυσικά, πως αν στέκουν οι κατηγορίες περί βασανιστηρίων, πρόκειται για κάτι απαράδεκτο και απολύτως καταδικαστέο.

Το απέναντι πεζοδρόμιο

Διατηρώ φαρμακείο στη Λ. Συγγρού κοντά στο μετρό Φιξ. Από τον Ιούλιο 2012 ακριβώς απέναντι από το φαρμακείο μου και μπροστά από την Εθνική Τράπεζα κάθε βράδυ κοιμούνται δυο συμπολίτες μας. 

Έρχονται κατά τις 7 το βράδυ (το καλοκαίρι λίγο αργότερα) και φεύγουν νωρίς το πρωί. Χρησιμοποιούν κουβέρτες και στρώματα τα οποία στρώνουν στο πεζοδρόμιο και αποθηκεύουν σε ένα καρότσι σουπερμάρκετ το πρωί πριν φύγουν. Το πρόγραμμά τους είναι καθημερινά το ίδιο: ξυπνούν, πλένονται με νερό από ένα μπουκάλι, ντύνονται, χτενίζονται χρησιμοποιώντας ένα μικρό καθρέφτη και μαζεύουν τα λιγοστά τους πράγματα για να φύγουν. 

Εκτός, βέβαια, από τα παραπάνω, τα οποία φαντάζομαι θα έχουν παρατηρήσει γύρω τους πολλοί από εμάς, το συγκεκριμένο ζευγάρι έχει και κάποιες άλλες συνήθειες: λίγο πριν φύγουν, αγκαλιάζονται, ανταλλάσσοντας τρυφερές ματιές. Η γυναίκα διορθώνει τα ρούχα του άντρα της, ενώ αυτός της χαϊδεύει τα μαλλιά. Επιβεβαιώνουν με αυτόν τον τρόπο ότι ακόμα μια κρύα, επικίνδυνη νύχτα μόλις πέρασε; Ισως... Υπόσχονται μεταξύ τους αγάπη και αφοσίωση; Ίσως... 

Μπορεί, απλά και μόνο αυτή η περίεργη για τα δεδομένα συνήθεια να τους θυμίζει την προηγούμενη ζωή τους, την προηγούμενη καθημερινότητά τους και να τους γεμίζει (όσο είναι εφικτό) δύναμη και αισιοδοξία. Άλλωστε «πάντα δύο είναι καλύτερα από ένας» όπως λέει και ένας φίλος. 

Ο άντρας δούλευε σε οικοδομή ενώ η γυναίκα καθάριζε σπίτια. Από τον περασμένο Ιούλιο που απολύθηκαν «μετακόμισαν» στο απέναντι πεζοδρόμιο. 

Κάθε πρωί που έρχομαι να ανοίξω το φαρμακείο μου παρακαλώ από μέσα μου να μην τους δω εκεί, να μάθω ότι κάτι άλλαξε στη ζωή τους, ότι κάποιος τους έδωσε δουλειά, αν όχι σπίτι, ότι κάποιος μπόρεσε να τους εξασφαλίσει ένα διαφορετικό παρόν, εκτός από την προσφορά φαγητού ή επιπλέον σκεπασμάτων πεζοδρομίου! 

Βασιλική Πιερρακάκη

(Από τις επιστολές αναγνωστών που δημοσιεύουν τα Νέα)

Η άρνηση του Ολοκαυτώματος δεν είναι αξιόποινη πράξη

«Ένας Ούγγρος που κρίθηκε ένοχος στη δίκη του περί άρνησης του Ολοκαυτώματος καταδικάστηκε σήμερα σε 18 μήνες φυλάκιση με αναστολή, ενώ οι δικαστές του επέβαλαν επίσης να επισκεφθεί το Άουσβιτς ή κάποιο άλλο μνημείο που είναι αφιερωμένο στο ΧαΣόα. 

Το δικαστήριο της Βουδαπέστης αποφάνθηκε επίσης ότι μετά από την επίσκεψη θα πρέπει να συντάξει έκθεση στην οποία καλείται να περιγράψει τις σκέψεις και τα συναισθήματά του.

Το δικαστήριο ανέφερε ότι έχει την επιλογή να επισκεφθεί το μνημείο του Ολοκαυτώματος στην Βουδαπέστη, το άλλοτε στρατόπεδο συγκέντρωσης Άουσβιτς (νότια Πολωνία) ή το Μουσείο Γιαντ Βασσέμ στην Ιερουσαλήμ.

Στον καταδικασθέντα, 42 ετών, ειδικός στην πληροφορική, απαγορεύτηκε επίσης η συμμετοχή σε δημόσιες συγκεντρώσεις και σε πολιτικά γεγονότα. Στη διάρκεια δημόσιας συνάθροισης στη Βουδαπέστη το 2011, ο άνδρας είχε σηκώσει πλακάτ με το σύνθημα στα εβραϊκά: 'δεν έγινε Ολοκαύτωμα'.  

Από τον Φεβρουάριο του 2010 η άρνηση του Ολοκαυτώματος των Εβραίων από το ναζιστικό καθεστώς δημόσια επισύρει στην Ουγγαρία ποινή φυλάκισης έως και τριών ετών. Μετά την ανάδειξη της κυβέρνησης του συντηρητικού πρωθυπουργού Βίκτορ Ορμπάν, τον Απρίλιο του 2010, το κοινοβούλιο ενέκρινε εξάλλου νόμο που απαγορεύει να γίνεται δημόσια άρνηση εγκλημάτων της εποχής της κομμουνιστικής διακυβέρνησης, που οι νομοθέτες χαρακτήρισαν 'εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας'».

Το παραπάνω απόσπασμα προέρχεται από το σάιτ του Πρώτου Θέματος και αποτελεί τροφή για σκέψη. 

Όποιος δεν πιστεύει ότι υπήρξε Ολοκαύτωμα είναι στην καλύτερη περίπτωση αντιστόρητος και στη χειρότερη... πολλά χειρότερα. Ωστόσο, η αντίδραση σε μία τέτοια στάση δεν μπορεί να είναι η επιβολή κυρώσεων και η τριετής φυλάκιση. Σε μία δημοκρατική χώρα δεν είναι δυνατόν να ποινικοποποιείται η άποψη, ακόμη και η πιο προκλητική, η πιο ακραία. Αντίθετα, ο κάθε άνθρωπος έχει το δικαίωμα να πιστεύει ό,τι αυτός θεωρεί σωστό με βάση τις αντιλήψεις του. 

Αρχικά, λοιπόν, δεν επιτρεπόταν η άρνηση του Ολοκαυτώματος, πλέον δεν επιτρέπεται ούτε η άρνηση των εγκλημάτων των κομμουνιστών (η Ουγγαρία, πράγματι, έχει πικρή εμπειρία από τους συγκεκριμένους) και στο μέλλον τί άλλο θα απαγορευτεί; 

Πρόκειται για πολύ επικίνδυνο μονοπάτι και δεν βγάζει πουθενά. Μόνο η παιδεία αποτελεί την κατάλληλη απάντηση σε τέτοιους είδους ευαίσθητα ζητήματα, όχι η απαγόρευση των απόψεων. Αυτή θυμίζει ολοκληρωτικά καθεστώτα και άλλες εποχές, που οι περισσότεροι στην Ουγγαρία ακόμη θυμούνται...