Θιβέτ: ο αγώνας ενός λαού που δεν μας συγκινεί...

Είκοσι νέοι άνθρωποι έχουν αυτοπυρποληθεί τον τελευταίο μήνα στο Θιβέτ καταγγέλοντας με τη θυσία τους την κατοχή της χώρας τους από την Κίνα και την καταπίεση που υφίστανται. 

Έξι εκατομμύρια άνθρωποι στενάζουν εδώ και δεκαετίες κάτω από τον κινεζικό ζυγό, δίχως όμως να προκαλούν το ενδιαφέρον των ηγετών και των χωρών της Δύσης, οι οποίες στο όνομα του κέρδους κάνουν μπίζνες με το πανίσχυρο (και) οικονομικά Πεκίνο... 

Την πλάτη τους στον αγώνα του συγκεκριμένου λαού για ελευθερία έχουν στρέψει και οι Έλληνες. Η ευαισθησία εξαντλείται στους Παλαιστίνιους, οι οποίοι ανεβαίνουν -και αυτοί- τον δικό τους Γολγοθά. Πέρα από τις διαδηλώσεις, κατά τακτά χρονικά διαστήματα ακτιβιστές (αριστερής, κυρίως, προέλευσης) συμμετέχουν σε αποστολές που επιχειρούν να σπάσουν τον αποκλεισμό στη Γάζα. Μαζί τους πάνε και βουλευτές, τα κόμματα των οποίων εκδίδουν περηφάνες ανακοινώσεις για τη συμμετοχή τους.

Κανένας από αυτούς, όμως, δεν έχει οργανώσει μία (έστω) παρόμοια αποστολή προς τη Λάσα, την πρωτεούουσα του Θιβέτ. Επίσης, όλοι εκείνοι που λένε πώς κόπτονται για τους καταπιεσμένους λαούς, για τα ανθρώπινα δικαιώματα κλπ. δεν έχουν κάνει μία (έστω) «απλή» διαμαρτυρία π.χ. έξω από την κινεζική πρεσβεία. 
Το Θιβέτ δεν «πουλάει». Δεν αγγίζει τους «ευαίσθητους». Γιατί όμως; Μήπως επειδή η Κίνα θεωρείται από κάποιους «ιερή» για... ιδεολογικούς λόγους;