Ποια δημοκρατία;

«Δημοκρατία έχουμε». Τριάντα οκτώ χρόνια τώρα, η φράση εκστομίζεται σχεδόν τελετουργικά, σαν οξύμωρο παράγγελμα για την παραβίαση του δημοκρατικού κανόνα.

Δημοκρατία δεν έχουμε; Θα σου κλείσω τον δρόμο. Θα σου κλείσω το πανεπιστήμιο. Θα σου σπάσω το κεφάλι, αν πατήσεις το δίκιο μου. «Έχουμε δημοκρατία» κάθε φορά που η δημοκρατία αποδεικνύεται πολύ στενή για να χωρέσει ένα αυτόνομο, «αυτοδιαχειριζόμενο» δίκιο.

Με το ίδιο ξόρκι εγκαινίασε την κοινοβουλευτική του παρουσία και το πρωτοπαλίκαρο της Χρυσής Αυγής. «Δημοκρατία έχουμε», έκραζε. Την είχε ανάγκη για να αντλήσει «το δικαίωμα να χαρακτηρίζει τους λαθρομετανάστες σκουπίδια». Για να αποκαλεί «τυφλούς ή τρελούς» δύο δικαστικούς λειτουργούς. Για να ζητάει από τον υφυπουργό Δικαιοσύνης «μ' ένα τηλεφώνημα» να τους συνετίσει.

Απέναντι σε αυτή την κανιβαλική συνθηματολογία, ο υφυπουργός δεν μπήκε στον κόπο να αντιτάξει τα αυτονόητα. Δεν μπήκε στον κόπο να του θυμίσει ότι καμία δημοκρατία δεν αξίζει να λέγεται δημοκρατία όταν δεν σέβεται την ανθρώπινη αξιοπρέπεια, ανεξαρτήτως φύλου, φυλής, θρησκείας ή αθρησκείας. Καμία δημοκρατία δεν μπορεί να λέγεται δημοκρατία όταν ένα όργανο της εκτελεστικής εξουσίας σηκώνει το τηλέφωνο για να δώσει εντολές σε δικαστές.

Οι απαντήσεις αυτές μπορεί να ακούγονται αφόρητα «ακαδημαϊκές». Σήμερα -ίσως πει κανείς- είναι αργά. Σήμερα πια βγαίνουν ρόπαλα. Βγαίνουν σουγιάδες.

Όμως, η Πολιτεία δεν προστατεύεται στα πεζοδρόμια. Προστατεύεται στα βουλευτήρια και τα δικαστήρια. Όταν ο Μπρέιβικ απέσυρε από τη ζωή 77 «σκουπίδια», η Πολιτεία τον δίκασε νηφάλια. Απέκλεισε μέχρι κι έναν ένορκο που είχε τολμήσει να εκφραστεί υπέρ της θανατικής ποινής.

Οι δημοκρατίες που κινδυνεύουν, δεν απαντούν στους εχθρούς τους με τα μέσα των εχθρών τους. Δεν αποκτηνώνονται. Αμύνονται με την πειθώ των θεσμών τους. Οι δημοκρατίες απαντούν νορβηγικά.

(του Μιχάλη Τσιντσίνη από τα «Νέα»)