Κείμενο του Στάθη Παχίδη, στο protagon.gr. Προσέξτε -ιδιαίτερα- τι λέει στην προτελευταία πρόταση της τοποθέτησής του.'Αν κέρδισε με τα όπλα η Δεξιά την νομή της Εξουσίας στον Εμφύλιο, η Αριστερά με το φωτοστέφανο του ηττημένου και των αναπάντητων αν, στα χρόνια που ακολούθησαν, κυριάρχησε στον χώρο του Πολιτισμού -καθόλου αμελητέο έπαθλο, αν σκεφτείς τη δύναμη της ιδέας και της λέξης. Ο Homo Stalinicus, ο νους που εξέθρεψε μια συγκεκριμένη εποχή και ιδεολογία, είχε ανάγκη τον ταγό, τον στρατευμένο ιδεολόγο καλλιτέχνη, που, από κορυφαίος του Χορού και φιτίλι έκρηξης σπάνιου αισθήματος, έγινε συχνά ντουντούκα σε συγκέντρωση.
Φαινόμενα περιφοράς κειμένων προς άγρα υπογραφών διανοουμένων και λοιπών τεθλιμμένων συγγενών έκαναν τον Επιτάφιο να ωχριά για χρόνια και το να πάρεις θέση ήταν αναγκαίο, έστω κι αν ήθελες να μείνεις όρθιος. Χρειαζόμασταν σαν κοινωνία προφανώς τον μπροστάρη, τον ταγό, το ενάντια, το μετερίζι και άλλες αδικοσκοτωμένες λέξεις…
Στα χρόνια της Κρίσης αλλά και της Διάκρισης δε θα μπορούσαν τα ανακλαστικά τόσων χρόνων να μην εμφανιστούν. Επιτακτικό φάνηκε ξανά το «πάρε θέση» ή το ακόμη καλύτερο «μα γιατί δεν μιλούν οι πνευματικοί άνθρωποι;» -με ό,τι εννοούσε ο καθένας μ’ αυτές τις λέξεις. Μαζί όμως ήρθαν και οι διαψεύσεις, οι «προδοσίες», «οι προδομένοι» και οι «προδότες»- οι διαχωριστικές γραμμές βγήκαν πάλι παγανιά, μια και τόσες προβολές όλων μας πάνω στους μεταπολιτευτικούς ήρωες άρχισαν να θολώνουν. Το νέο «αντί» εφάπτεται πια με τη λέξη Μνημόνιο και τα παράγωγά της -και βάρδα και αν δεν έχεις την επαρκή αγανάκτηση. Αν και τα μανταλάκια, όπου κρεμάται η αντίθετη άποψη είναι πια ηλεκτρονικά, το «ενάντια» εξακολουθεί να είναι σιγουράκι και πάντα ευπώλητο είδος στην πιάτσα και επόμενο είναι οι ντουντούκες να το χειριστούν, διαχειριστούν, ναρκισσευτούν, αξιοποιήσουν, εκμεταλλευτούν, εισπράξουν (διαλέγει ο καθείς την δική του εκδοχή).
Αν όμως η κωμωδία παρεξηγήσεων της μεταπολίτευσης τελειώνει με φινάλε από θρίλερ, αναγκαίο είναι το τέλος του αυτομαστιγώματος αλλά και η αναζήτηση της άλλης και νέας θέασης της επόμενης μέρας. Όσο κι αν έσφιξαν τα πράγματα, το επόμενο κάδρο δεν μπορεί να 'χει ομιλούντες ανθ’ ημών αλλά και «πες τα ρε μεγάλε»… Το αύριο οφείλει να 'χει αυτενέργεια και θέλει φωνή με χροιά και πρόσωπο.
Το επόμενο κάδρο δεν μπορεί να 'χει μια κιθάρα σπασμένη από «προδομένα» νεράντζια στην Δάφνη -την κιθάρα του Γιώργου Νταλάρα, όποια γνώμη κι αν έχει για τον άνδρα ο καθένας. Οι άλλοτε λαλίστατες ντουντούκες σιωπούν, δείχνοντας πόσο παλιές, μικρόψυχες και ξεμειναμένες είναι. Δεν είναι καιρός για αυταπάτες -την κιθάρα θ’ ακολουθήσουν το μολύβι, το πληκτρολόγιο, η σκηνή, η κάμερα, ο χρωστήρας… Το επόμενο κάδρο θέλει φωνή με καθαρή χροιά και καθαρό πρόσωπο…'
Φαινόμενα περιφοράς κειμένων προς άγρα υπογραφών διανοουμένων και λοιπών τεθλιμμένων συγγενών έκαναν τον Επιτάφιο να ωχριά για χρόνια και το να πάρεις θέση ήταν αναγκαίο, έστω κι αν ήθελες να μείνεις όρθιος. Χρειαζόμασταν σαν κοινωνία προφανώς τον μπροστάρη, τον ταγό, το ενάντια, το μετερίζι και άλλες αδικοσκοτωμένες λέξεις…
Στα χρόνια της Κρίσης αλλά και της Διάκρισης δε θα μπορούσαν τα ανακλαστικά τόσων χρόνων να μην εμφανιστούν. Επιτακτικό φάνηκε ξανά το «πάρε θέση» ή το ακόμη καλύτερο «μα γιατί δεν μιλούν οι πνευματικοί άνθρωποι;» -με ό,τι εννοούσε ο καθένας μ’ αυτές τις λέξεις. Μαζί όμως ήρθαν και οι διαψεύσεις, οι «προδοσίες», «οι προδομένοι» και οι «προδότες»- οι διαχωριστικές γραμμές βγήκαν πάλι παγανιά, μια και τόσες προβολές όλων μας πάνω στους μεταπολιτευτικούς ήρωες άρχισαν να θολώνουν. Το νέο «αντί» εφάπτεται πια με τη λέξη Μνημόνιο και τα παράγωγά της -και βάρδα και αν δεν έχεις την επαρκή αγανάκτηση. Αν και τα μανταλάκια, όπου κρεμάται η αντίθετη άποψη είναι πια ηλεκτρονικά, το «ενάντια» εξακολουθεί να είναι σιγουράκι και πάντα ευπώλητο είδος στην πιάτσα και επόμενο είναι οι ντουντούκες να το χειριστούν, διαχειριστούν, ναρκισσευτούν, αξιοποιήσουν, εκμεταλλευτούν, εισπράξουν (διαλέγει ο καθείς την δική του εκδοχή).
Αν όμως η κωμωδία παρεξηγήσεων της μεταπολίτευσης τελειώνει με φινάλε από θρίλερ, αναγκαίο είναι το τέλος του αυτομαστιγώματος αλλά και η αναζήτηση της άλλης και νέας θέασης της επόμενης μέρας. Όσο κι αν έσφιξαν τα πράγματα, το επόμενο κάδρο δεν μπορεί να 'χει ομιλούντες ανθ’ ημών αλλά και «πες τα ρε μεγάλε»… Το αύριο οφείλει να 'χει αυτενέργεια και θέλει φωνή με χροιά και πρόσωπο.
Το επόμενο κάδρο δεν μπορεί να 'χει μια κιθάρα σπασμένη από «προδομένα» νεράντζια στην Δάφνη -την κιθάρα του Γιώργου Νταλάρα, όποια γνώμη κι αν έχει για τον άνδρα ο καθένας. Οι άλλοτε λαλίστατες ντουντούκες σιωπούν, δείχνοντας πόσο παλιές, μικρόψυχες και ξεμειναμένες είναι. Δεν είναι καιρός για αυταπάτες -την κιθάρα θ’ ακολουθήσουν το μολύβι, το πληκτρολόγιο, η σκηνή, η κάμερα, ο χρωστήρας… Το επόμενο κάδρο θέλει φωνή με καθαρή χροιά και καθαρό πρόσωπο…'
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου