Η φωτογραφία της εβδομάδας

Η Αλίσα Σμιθ αγκαλιάζει το χέρι του στρατιωτικού πατέρα της, που μόλις επέστρεψε στις ΗΠΑ από το Αφγανιστάν...

Άγρια ζωή vs αγριάνθρωποι!

Στα τέλη του περασμένου Φλεβάρη, φύλακες του Φορέα Διαχείρισης του Εθνικού Πάρκου Οροσειράς Ροδόπης ανακάλυψαν επτά δηλητηριασμένα αρπακτικά (4 Χρυσαετούς, 2 Όρνια και μια Γερακίνα),τα οποία βρέθηκαν κοντά σε 2 πυροβολημένα άγρια άλογα.

Μετά από όλες τις απαραίτητες αναλύσεις και ενέργειες φάνηκε πως το δηλητήριο που σκότωσε τα αρπακτικά ήταν κατά πάσα πιθανότητα καρβαμιδικός εστέρας, ή κάποιο άλλο σκεύασμα άκρως τοξικού εντομοκτόνου.
Τα 2 άλογα είχαν σκοτωθεί με πυροβόλο όπλο, σχεδόν εξ επαφής, το πρώτο αρχές Ιανουαρίου και το οποίο είχε ήδη καταναλωθεί από αδέσποτα και άγρια ζώα, ενώ το δεύτερο λίγες μέρες πριν βρεθεί στα τέλη Φλεβάρη. Το δεύτερο άγριο άλογο είχε γδαρθεί “χειρουργικά”, και οι μαλακοί του ιστοί είχαν καλυφθεί με μία λευκή σκόνη, προφανώς το δηλητήριο.
Η ασύλληπτη αυτή ενέργεια, πέραν των παραπάνω, οδήγησε στην πλήρη καταστροφή της αποικίας των όρνιων στα Στενά του Νέστου. Η αποικία των όρνιων στα Στενά του Νέστου αριθμούσε στα τέλη του 2011, 16 με 17 αναπαραγωγικά ζευγάρια και 11 με 12 νεοσσούς. Το Φλεβάρη του 2012 καμία φωλιά δεν ήταν σε χρήση.
Η ενέργεια αυτή είχε τραγικές επιπτώσεις για την άγρια πανίδα της περιοχής, εξοντώνοντας πλήρως την αποικία των Χρυσαετών και όρνιων του Νέστου. Οι δράστες, είτε πρόκειται για κτηνοτρόφους είτε για κυνηγούς, είχαν σαν σκοπό να εξοντώσουν λύκους της περιοχής, καθώς πιστεύουν ότι προκαλούν μεγάλες ζημιές στα κοπάδια τους, ή ότι σκοτώνουν τα κυνηγόσκυλά τους.
Δυστυχώς, περιστατικά σαν κι αυτό, παρόλες τις τεράστιες επιπτώσεις του, δεν είναι μοναδικά τις τελευταίες 2 δεκαετίες, καθώς ελάχιστες πρωτοβουλίες έχουν ληφθεί από την Πολιτεία για την αντιμετώπισή τους. Δηλητηριασμένα πουλιά και ζώα, σκοτωμένοι λύκοι, αρκούδες και φώκιες. Πρέπει επιτέλους οι όποιοι ανεγκέφαλοι να καταλάβουν ότι το να θανατώνουν αθώα ζώα δεν πρόκειται να δώσει καμία λύση στα όποια προβλήματά τους. Η λήψη συγκεκριμένων μέτρων, καθώς και η σύλληψη και καταδίκη των δραστών, και η ξεκάθαρη περιθωριοποίηση τέτοιων καταστρεπτικών πρακτικών από τις τοπικές κοινωνίες είναι ενέργειες άμεσα απαραίτητες, ειδάλλως δεν θα υπάρχει για πολύ ακόμη άγρια ζωή!
(Πηγή: MOm)

Ανώνυμοι ήρωες

Το 1991, ο σερβικός στρατός εισέβαλε και κατέλαβε το Βούκοβαρ, μια πόλη της Κροατίας με ισχυρή σερβική μειονότητα. Οι αιχμάλωτοι οδηγήθηκαν σε ένα στάδιο και ο στρατιωτικός διοικητής ζήτησε από τον Αλεξάντερ Γέβτιτς, έναν Σέρβο που είχε ζήσει όλη του τη ζωή στο Βούκοβαρ και ήξερε όλο τον κόσμο, να ξεχωρίσει τους Σέρβους ανάμεσά τους ώστε να αφεθούν ελεύθεροι.

Ο Γέβτιτς δεν είχε μεγάλη σχέση με την πολιτική. Αυτό που του άρεσε ήταν να φοράει μπλούζες συγκροτημάτων της ροκ, να οδηγεί με μεγάλη ταχύτητα και να πίνει μπίρες. Αρχισε να περπατά ανάμεσα στους αιχμαλώτους, που οι περισσότεροι είχαν βασανιστεί ή τραυματιστεί και έτρεμαν από το κρύο. Και τότε έκανε κάτι που δεν το περίμενε ούτε ο ίδιος: άρχισε να ξεχωρίζει, δηλώνοντας ότι ήταν Σέρβοι, όσους του φαινόταν ότι διέτρεχαν μεγαλύτερο κίνδυνο, τους πιο φοβισμένους και πιο ευάλωτους. Όταν ο στρατός κατάλαβε τι συνέβαινε, είχαν καταφέρει να δραπετεύσουν καμιά τριακοσαριά Κροάτες.
Πριν από λίγα χρόνια, ο αμερικανός δημοσιογράφος Εγιαλ Πρες επισκέφθηκε τον Γέβτιτς στο σπίτι του. Βρήκε έναν άνθρωπο αρκετά μοναχικό: οι Σέρβοι τον θεωρούν προδότη και οι Κροάτες δεν τον εμπιστεύονται γιατί είναι Σέρβος.
Από τους Κροάτες που βοήθησε να διαφύγουν από βέβαιο θάνατο, ζήτημα είναι αν τον ευχαρίστησαν δέκα. Αλλά δεν τον πειράζει. Εξακολουθεί να περνάει την ημέρα του ακούγοντας μουσική και βλέποντας αθλητικά στην τηλεόραση. Σταθερή δουλειά δεν έχει, επιβιώνει από τα νοίκια κάποιων διαμερισμάτων. Κι ούτε του αρέσει να μιλάει γι' αυτό που έκανε.
Ο Γέβτιτς είναι ο κεντρικός ήρωας του νέου βιβλίου του Πρες, με τίτλο «Ομορφες ψυχές. Το να λες όχι, να αλλάζεις στρατόπεδο και να ακούς τη φωνή της συνείδησής σου σε δύσκολες εποχές» (εκδ. Farrar, Straus & Giroux). Του κάνει παρέα ο Πολ Γκρίνινγκερ, ένας ελβετός αστυνομικός διοικητής που άλλαζε το 1938 την ημερομηνία εισόδου των Εβραίων στη χώρα για να μην τους απελάσουν. Ο Ισραηλινός στρατιώτης Αβνερ Βίσνιτσερ, που όταν είδε μια ομάδα εβραίων εποίκων να καταπατούν και να ξεριζώνουν τον ελαιώνα μιας οικογένειας Παλαιστινίων, παράτησε την επίλεκτη μονάδα του και έγινε αγωνιστής της ειρήνης. Η Αμερικανίδα Λεϊλά Ουάιντλερ, που εργαζόταν σε μια τράπεζα επενδύσεων κι όταν είδε να πλησιάζει η κρίση ειδοποίησε όσους συνταξιούχους μπορούσε να αποσύρουν τις καταθέσεις τους. Δεν το έκανε επειδή μισεί τον καπιταλισμό. Το έκανε επειδή είναι άνθρωπος.
«Ακόμη κι εκείνοι που έσωσαν τους Εβραίους στο Ολοκαύτωμα δεν ήταν άγιοι, ήταν αμαρτωλοί, γυναικάδες», είπε ο Πρες σε μια πρόσφατη συνέντευξή του. «Υπάρχουν οι Μαντέλα, υπάρχουν οι Γκάντι, κι ύστερα υπάρχουμε εμείς οι υπόλοιποι».
Το βιβλίο αυτό -γράφει ο Αντόνιο Μουνιόθ Μολίνα στην Ελ Παΐς- δεν ικανοποιεί μόνο την περιέργειά μας για το πώς έδρασαν εκείνοι οι ανώνυμοι ήρωες. Μας αναγκάζει και να προβληματιστούμε για το τι θα κάναμε εμείς στη θέση τους.
(Πηγή: Τα Νέα)

Οι απίστευτοι οπαδοί του Μαγδεμβούργου!

Από τα πολύ ωραία του ποδοσφαίρου.
Οι οπαδοί του Μαγδεμούργου, γερμανικής ερασιτεχνικής ομάδας, βλέποντας τους παίκτες τους να μην μπορούν να βάλουν γκολ στις πέντε τελευταίες αγωνιστικές, βρήκαν έναν πρωτότυπο και πολύ χιουμοριστικό τρόπο για να τους βοηθήσουν να σκοράσουν.
Τι έκαναν; Δημιούργησαν χάρτινα φωτεινά βέλη, τα οποία κρατούσαν στα χέρια τους στη διάρκεια αγώνα και τα είχαν στρέψει προς την εστία των αντιπάλων ώστε να δουν οι ποδοσφαιριστές τους πού έπρεπε να σημαδέψουν για να βρουν, επιτέλους, δίχτυα!

Όταν ερωτεύεσαι ένα άγαλμα...

Παραδέχομαι, ευθύς εξ αρχής, ότι είμαι απαράδεκτος. Μετά από τόσα χρόνια λειτουργίας του μουσείου της Ακρόπολης, μόλις χθες κατάφερα να το επισκεφτώ.

Η αφορμή -και όχι η αιτία- ήταν το δωρεάν εισιτήριο, που με έκανε να υλοποιήσω την απόφαση να πάω, η οποία ελήφθη από την ημέρα που εγκανιάστηκε. Δυστυχώς, η επίσκεψη άργησε για πολλούς λόγους, ένας εκ των οποίων ήταν ότι περίμενα μία άλλη ψυχή που κάποτε είχε πει ότι θα πηγαίναμε μαζί αλλά... μπα!
Το παράκανα με τον πρόλογο. Στην ουσία τώρα. Το μουσείο είναι εντυπωσιακό και πολύ πλούσιο σε εκθέματα. Δεν χρειάζεται να κάνω εκτενή αναφορά στο τι μπορεί να δει κάποιος εκεί, λίγο πολύ όλοι γνωρίζουν ή μπορούν να μάθουν.
Θα σταθώ, όμως, στο γεγονός ότι ο επισκέτης «μαγεύεται» από τον πλούτο των εκθεμάτων σε όλες τις αίθουσες του ισογείου, του πρώτου και του τρίτου ορόφου. Διαβάζει την ιστορία της Ακρόπολης και μαζί και της αρχαίας Αθήνας και αν είναι Έλληνας πέρα από τον θαυμασμό για τους προγόνους, δεν μπορεί παρά να αναλογιστεί τι σχέση μπορεί πραγματικά να έχουμε εμείς με εκείνους. Βέβαια και αυτοί είχαν τα στραβά τους και αυτοί έκαναν τα λάθη τους -και ενίοτε... χοντρά- αλλά άφησαν πίσω τους τόσα πράγματα που ακόμη κάνουν όλον τον κόσμο να τους σέβεται και να τους εκτιμά απεριόριστα.
Το σίγουρο είναι ότι θα ξαναπάω και ελπίζω σύντομα γιατί μία επίσκεψη δεν είναι ποτέ αρκετή. Επίσης, θα έχω την ευκαιρία να δω και το άγαλμα που ερωτεύτηκα (ναι, μου συμβαίνει και με αγάλματα!). Είναι αυτό της φωτογραφίας: η κόρη με τα αμυγδαλωτά μάτια, που χρονολογείται γύρω στο 500 π.Χ. Αναμφίβολα, από τα πιο όμορφα εκθέματα του μουσείου.
ΥΓ. Η γκρίνια για ψύλλου πήδημα όπως ένα μέρος του εξωτερικού του μουσείου («πω, πολύ τσιμέντο ρε παιδί μου! Καλά δεν μπορούν να το βάψουν; Ένα έργο της προκοπής δεν μπορούν να κάνουν») ή η ουρά για το δωρεάν εισιτήριο που χρονικά προσδιορίζεται στα τρία λεπτά («αυτό μου τη σπάει! Γιατί δεν μπορούμε να μπούμε έτσι;»), οι... αγριοφωνάρες ορισμένων στις αίθουσες, η χρήση φωτογραφικών μηχανών σε σημεία που δεν επιτρέπεται, όπως και των κινητών τηλεφώνων, το πέρασμα μπροστά από τις πινακίδες όπου άλλοι διάβαζαν πληροφορίες (πού να σκεφτείς ότι πρέπει να πας από πίσω τους ώστε να μην ενοχλείς...), απλώς ήρθαν να αποδείξουν σε μένα τον -ενδεχομένως υπερβολικό- πόσο πολύ απέχουμε σε θέματα πολιτισμού από τους αρχαίους μας προγόνους.
Η επίσκεψη είχε, πάντως, και την πλάκα της. Μπροστά από το άγαλμα της Φουλβίας Πλαυτίλας, γυναίκας του Καρακάλα, μία κυρία (ήταν με τα δύο παιδιά της) βλέποντας το σχετικό σημείωμα που ανέφερε ότι ο αυτοκράτορας διέταξε τη δολοφονία της, γύρισε και μου είπε χαμογελώντας: «ωραίος άνθρωπος πρέπει να ήταν». Για να της απαντήσω στο ίδιο πνεύμα, παίρνοντας το μέρος του ανδρικού φύλου: «φανταστείτε πόσα θα του είχε κάνει για να φτάσει στο σημείο να τη σκοτώσει...».

25η Μαρτίου...

Μπορεί πολλά πράγματα από όσα μας δίδαξαν στο σχολείο για αυτή τη μέρα αλλά και για ολόκληση την Επανάσταση, να μην ανταποκρίνονται πλήρως στην πραγματικότητα, όμως δίχως τον Αγώνα, ο οποίος συγκίνησε όλον τον κόσμο, σήμερα δεν θα ήμασταν ελεύθεροι.
Γι' αυτό και σήμερα τιμάμε τη θυσία τους.

Κοτζαμπάσηδες

Αιρετικό και... ενοχλητικό (γιατί εμπεριέχει αλήθειες που είτε δεν ξέρουμε είτε κάνουμε πως δεν ξέρουμε) κείμενο του Δημήτρη Δανίκα από το «Βήμα».

Αποτελεί τροφή για σκέψη: 'Θα σας στεναχωρήσω. Με κίνδυνο να χαρακτηριστώ προδότης, ανθέλλην, μίασμα και Μερκελιστής. Διαβάστε λοιπόν. Τους δύο συναρπαστικούς τόμους της «Ελληνικής Επαναστάσεως» υπό του Γεωργίου Φίνλευ, εκδόσεων Βουλής των Ελλήνων. Το «Γεώργιος» όπως ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης μετέφρασε στα ελληνικά το βρετανικό όνομα George. Διαβάστε το για να υποστείτε κλονισμό. Εθνικοπατριωτικό. Για να αντιληφθείτε ένα πράγμα εντελώς διαχρονικό. Η σημερινή τραγωδία προέκταση της εθνικής ανταρσίας και παλιγγενεσίας του 1821.
Ετσι ακριβώς. Γιατί δεκάδες οπλαρχηγοί, κλέφτες και αρματωλοί -ανάμεσά τους ας πούμε ο Οδυσσέας Ανδρούτσος αλλά και ο μετανοημένος στο τέλος Καραϊσκάκης- χωμένοι μέχρι τ' αυτιά στα «καπάκια», την προδοσία, την τυφλή και αχόρταγη φιλαυτία.
Γιατί τα δύο δάνεια των αγγλικών τραπεζών κατέληξαν στις τσέπες κοτζαμπάσηδων και πολλών ανταρτών. Γιατί ο Πρόεδρος της Εθνοσυνέλευσης ο Υδραίος Κουντουριώτης που ως γνήσιος Αλβανός δεν μιλούσε γρι την ελληνική, μονίμως στην αρπαγή τη συνωμοσία, τη διαπλοκή.
Γιατί την ώρα που ο Ιμπραήμ κούρσευε και κατέκαιε στην Πελοπόννησο κάθε ίχνος πανίδας, χλωρίδας, κάθε ίχνος ελληνικής ζωής, οι επαναστάτες επιδίδοντο σε ένα αχαλίνωτο εμφύλιο πόλεμο κατασπαράσσοντας κάθε γρόσι από τα ταμεία και κάθε ίχνος από το ανελέητο πλιάτσικο που έκαναν στις περιουσίες των Τούρκων.
Γιατί πολλές φορές οι έλληνες φτωχοί αγρότες μπροστά στην πειρατεία ας πούμε των Σουλιωτών η άλλων πατριωτικών ομάδων, έκαμαν τον σταυρό τους προσευχόμενοι να καταφθάσουν οι τουρκαλάδες να τους σώσουν απ' αυτούς τους αχρείους ελληνάρες.
Γιατί σχεδόν πάντα παραβιάζαμε τις υποσχέσεις και με πισώπλατα χτυπήματα ορμούσαμε και εξοντώναμε με τον αγριότερο τρόπο ακόμα και τα νεογέννητα μωρά τα οποία οι γενναίοι ημών πρόγονοι τα πετούσαν στους γκρεμούς και στα σκυλιά.
Και γιατί λίγο πριν από τη Ναυμαχία στο Ναβαρίνο, ο Αγώνας είχε τελειώσει και το αντάρτικο είχε εκπνεύσει. Τουτέστιν αν οι στόλοι Αγγλίας, Ρωσίας, Γαλλίας δεν κατέφθαναν προκειμένου ν' αρχίσει ο διαμελισμός της Οθωμανικής αυτοκρατορίας, ίσως ακόμα και σήμερα να μην υπήρχε ίχνος ελληνικής, εθνικής κυριαρχίας.
Από τότε λοιπόν. Λεπτή σχεδόν αόρατη η διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στον ηρωισμό και την προδοσία. Ο ίδιος Έλληνας ήταν ικανός να διαπράξει και τα δύο. Από το τότε ο κοτζαμπασισμός η πεμπτουσία της οικονομικής ολιγαρχίας. Που επί των ημερών μας μετεξελίχθηκε στον αεριτζίδικο καπιταλισμό.
Από τότε ο υπέρμετρος ατομικισμός. Από τότε η πλήρης, κάθετη και ανελέητη εχθρότητα ανάμεσα στον πολίτη και το κράτος.
Από τότε το αλληλοφάγωμα. Από τότε το προσκύνημα στους ξένους προστάτες με το γαλλόφιλο, αγγλόφιλο και ρωσόφιλο κόμμα.
Από τότε τα υπέρογκα δάνεια που κατέληγαν στις τσέπες των εθνοσωτήρων.
Από τότε η υποτέλεια προς τους επικυρίαρχους.
Από τότε Μπανανία.
Τηρουμένων των αναλογιών, η Ναυμαχία του Ναβαρίνου είναι το σημερινό Μνημόνιο μαζί με το PSI και τη Δανειακή σύμβαση. Αμαρτίες γονέων παιδεύουσι τέκνα. Όπως έγραφε και ο Διονύσιος Σολωμός «Δυστυχισμένε μου λαέ, καλέ κι αγαπημένε, πάντα ευκολόπιστε και πάντα προδομένε»'.

Μία μικρή ιστορία αλληλεγγύης

Μία μικρή, ωραία και επίκαιρη ιστορία από τη σελίδα της Βίβιαν Ευθυμιοπούλου στο facebook:

«Πριν από λίγο σε σούπερ μάρκετ της Αγίας Παρασκευής, στο ταμείο είναι ένα γηραιός ρακένδυτος με 3-4 κονσέρβες κι ένα γκαζάκι.
Η νεαρή ταμίας τον κοιτάει και του λέει "Φύγετε κύριε, η εταιρεία μας δικαιολογεί κάποια δωρεάν καλάθια". Της δίνει 1000 ευχές.
Μόλις εκείνος απομακρύνεται, η ταμίας ανοίγει την τσάντα της και βάζει τα χρήματα στο ταμείο από το πορτοφόλι της.
Πεταγόμαστε 2-3 που έχουμε μείνει κάγκελο και της λέμε να τα πληρώσουμε εμείς.
Μας κοιτάζει αυστηρά: "Εγώ το αποφάσισα, εγώ θα τα πληρώσω. Ελάτε, παρακαλώ, μην δημιουργείτε ουρά".
Ένα κοριτσάκι τόσο δα. Πόσα να παίρνει; 500 ευρώ; Πολλά λέω.
Αλληλεγγύη, ρε».
Το πραγματικό ενδιαφέρον για τον συνάνθρωπο καθώςκαι η σεμνότητα σπανίζουν στις μέρες μας. Αλλά δεν λείπουν ολοκληρωτικά...

Θιβετιανοί αυτοπυρπολούνται για να δείξουν την αντίθεσή τους στις κινεζικές δυνάμεις κατοχής

Εδώ και πολλές δεκαετίες, οι Θιβετιανοί στενάζουν κάτω από τον κινεζικό ζυγό και ένας από τους τρόπους που έχουν βρει για να καταδείξουν την αντίθεσή τους στους κατακτητές αλλά και για να τραβήξουν την προσοχή του έξω κόσμου, είναι οι αυτοκτονίες διαμαρτυρίας.

Περίπου 30, πολλοί εκ των οποίων έφηβοι, έχουν αυτοπυρποληθεί από τις αρχές του 2011 στο Θιβέτ και τις κινεζικές επαρχίες Σετσουάν και Τσινγχάι. Παρά την αυστηρή λογοκρισία, κάποιες από τις περιπτώσεις αυτές έγιναν ευρέως γνωστές.
Ενδεικτικά:
Ένας βουδιστής μοναχός ήπιε βενζίνη πριν την περιχύσει στο κεφάλι του και βάλει φωτιά στο σώμα του.
Δύο νεαροί αυτοπυρπολήθηκαν και άρχισαν να τρέχουν μαζί στους δρόμους φωνάζοντας υπέρ της επιστροφής του Δαλάι Λάμα.
Μία μοναχή (στη φωτογραφία) περπάτησε φλεγόμενη σε πολυσύχναστο δρόμο και κάποια στιγμή, μια γυναίκα άπλωσε στα πόδια της μια λευκή εσάρπα -μια παραδοσιακή θιβετιανική ένδειξη σεβασμού.
Ωστόσο, η μη βίαιη αντίσταση των Θιβετιανών στις δυνάμεις κατοχής μίας χώρας, που ανήκει στο... Συμβούλιο Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών, δεν δείχνουν να συγκινούν πολλούς καθώς η οικονομική -και όχι μόνο- δύναμη της Κίνας, της εξασφαλίζει ασυλία. Όλοι θέλουν να τα έχουν καλά με τον ισχυρό...

Δουλειά της είναι να κοιμάται σε πολυτελή ξενοδοχεία!

Αυτές είναι δουλειές! Η κυρία της φωτογραφίας κοιμάται σε δωμάτια πολυτελών ξενοδοχείων στην Κίνα και δοκιμάζει την ποιότητα τους προκειμένου να αποφασίσει εάν είναι κατάλληλα να υποδεχτούν πελάτες.

Η Ζουάνγκ και άλλα δύο άτομα είχαν την τύχη με το μέρος τους καθώς επελέγησαν ανάμεσα σε 8.000 υποψήφιους που εκδήλωσαν ενδιαφέρον για τη συγκεκριμένη θέση.
Μέχρι τώρα έχει κοιμηθεί σε περισσότερα από 200 ξενοδοχεία ωστόσο είναι υποχρεωμένη να κρατάει την ταυτότητα της κρυφή για να μην την αντιληφθούν οι υπεύθυνοι της κάθε επιχείρησης που επισκέπτεται.

Ο κομψός και... γραβατωμένος πλανόδιος ψιλικατζής της παλιάς Αθήνας...

Ο φίλος Ανδρέας μου έστειλε ένα άλμπουμ από φωτογραφίες της παλιάς Αθήνας.

«Κόλλησα» με αυτήν (κλικ για να τη δείτε καλύτερα), στην οποία βλέπουμε πλανόδιο ψιλικατζή πριν από πολλές δεκαετίες.
Μου έκανε εντύπωση το πολύ καλό ντύσιμο, μέχρι και γραβάτα φοράει!
Αν μη τι άλλο, οι παλιοί Αθηναίοι ήταν κομψοί!
(Πηγή: facebook.com/group.php?gid=40347363414)

Μια κιθάρα σπασμένη

Κείμενο του Στάθη Παχίδη, στο protagon.gr. Προσέξτε -ιδιαίτερα- τι λέει στην προτελευταία πρόταση της τοποθέτησής του.

'Αν κέρδισε με τα όπλα η Δεξιά την νομή της Εξουσίας στον Εμφύλιο, η Αριστερά με το φωτοστέφανο του ηττημένου και των αναπάντητων αν, στα χρόνια που ακολούθησαν, κυριάρχησε στον χώρο του Πολιτισμού -καθόλου αμελητέο έπαθλο, αν σκεφτείς τη δύναμη της ιδέας και της λέξης. Ο Homo Stalinicus, ο νους που εξέθρεψε μια συγκεκριμένη εποχή και ιδεολογία, είχε ανάγκη τον ταγό, τον στρατευμένο ιδεολόγο καλλιτέχνη, που, από κορυφαίος του Χορού και φιτίλι έκρηξης σπάνιου αισθήματος, έγινε συχνά ντουντούκα σε συγκέντρωση.
Φαινόμενα περιφοράς κειμένων προς άγρα υπογραφών διανοουμένων και λοιπών τεθλιμμένων συγγενών έκαναν τον Επιτάφιο να ωχριά για χρόνια και το να πάρεις θέση ήταν αναγκαίο, έστω κι αν ήθελες να μείνεις όρθιος. Χρειαζόμασταν σαν κοινωνία προφανώς τον μπροστάρη, τον ταγό, το ενάντια, το μετερίζι και άλλες αδικοσκοτωμένες λέξεις…
Στα χρόνια της Κρίσης αλλά και της Διάκρισης δε θα μπορούσαν τα ανακλαστικά τόσων χρόνων να μην εμφανιστούν. Επιτακτικό φάνηκε ξανά το «πάρε θέση» ή το ακόμη καλύτερο «μα γιατί δεν μιλούν οι πνευματικοί άνθρωποι;» -με ό,τι εννοούσε ο καθένας μ’ αυτές τις λέξεις. Μαζί όμως ήρθαν και οι διαψεύσεις, οι «προδοσίες», «οι προδομένοι» και οι «προδότες»- οι διαχωριστικές γραμμές βγήκαν πάλι παγανιά, μια και τόσες προβολές όλων μας πάνω στους μεταπολιτευτικούς ήρωες άρχισαν να θολώνουν. Το νέο «αντί» εφάπτεται πια με τη λέξη Μνημόνιο και τα παράγωγά της -και βάρδα και αν δεν έχεις την επαρκή αγανάκτηση. Αν και τα μανταλάκια, όπου κρεμάται η αντίθετη άποψη είναι πια ηλεκτρονικά, το «ενάντια» εξακολουθεί να είναι σιγουράκι και πάντα ευπώλητο είδος στην πιάτσα και επόμενο είναι οι ντουντούκες να το χειριστούν, διαχειριστούν, ναρκισσευτούν, αξιοποιήσουν, εκμεταλλευτούν, εισπράξουν (διαλέγει ο καθείς την δική του εκδοχή).
Αν όμως η κωμωδία παρεξηγήσεων της μεταπολίτευσης τελειώνει με φινάλε από θρίλερ, αναγκαίο είναι το τέλος του αυτομαστιγώματος αλλά και η αναζήτηση της άλλης και νέας θέασης της επόμενης μέρας. Όσο κι αν έσφιξαν τα πράγματα, το επόμενο κάδρο δεν μπορεί να 'χει ομιλούντες ανθ’ ημών αλλά και «πες τα ρε μεγάλε»… Το αύριο οφείλει να 'χει αυτενέργεια και θέλει φωνή με χροιά και πρόσωπο.
Το επόμενο κάδρο δεν μπορεί να 'χει μια κιθάρα σπασμένη από «προδομένα» νεράντζια στην Δάφνη -την κιθάρα του Γιώργου Νταλάρα, όποια γνώμη κι αν έχει για τον άνδρα ο καθένας. Οι άλλοτε λαλίστατες ντουντούκες σιωπούν, δείχνοντας πόσο παλιές, μικρόψυχες και ξεμειναμένες είναι. Δεν είναι καιρός για αυταπάτες -την κιθάρα θ’ ακολουθήσουν το μολύβι, το πληκτρολόγιο, η σκηνή, η κάμερα, ο χρωστήρας… Το επόμενο κάδρο θέλει φωνή με καθαρή χροιά και καθαρό πρόσωπο…'

«Ενοχλητικές» αλήθειες και τροφή για σκέψη από τον Γιάννη Μπέζο

Λίγοι άνθρωποι τολμούν αυτήν την εποχή να βγουν, να μιλήσουν ευθέως και να πουν ανοιχτά τις απόψεις τους, δίχως να τους απασχολεί το «τι θα σκεφτεί ο κόσμος». Ευτυχώς, ο Γιάννης Μπέζος είναι ένας εξ αυτών.

Ο δημοφιλής ηθοποιός παραχώρησε συνέντευξη στην εκπομπή του ΣΚΑΪ, «στην πράξη.gr» (επί τη ευκαιρία τη συνιστώ σε όλους) και κατέθεσε τη γνώμη του χωρίς φόβο και πάθος, δίχως ίχνος λαϊκισμού και με καμία διάθεση να χαϊδέψει αυτιά, όπως δυστυχώς κάνουν οι περισσότεροι.
Σταχυολόγησα τα πιο σημαντικά αποσπάσματα και τα παραθέτω:

* «Αν ακολουθήσεις τι θέλει η κοινή γνώμη θα σε πάει στα σπήλαια. Πρέπει να πας ανάποδα. Αυτό λάθος κάνουν οι πολιτικοί μας. Κάνουν τα χατίρια του κόσμου. Δεν πρέπει να κάνεις τα χατίρια των ανθρώπων. Πρέπει να τους λες την αλήθεια σου. Ο κόσμος δεν θέλει καμία αλλαγή ποτέ. Θέλει την ησυχία του. Θέλει να μείνει στο τζάκι δίπλα, στη ζεστασιά, να ζήσει συντηρητικά και να πεθάνει ήσυχος. Αν λοιπόν ακολουθήσω το τι θέλει η κοινή γνώμη ή αν το είχα ακολουθήσει, δεν θα ήμουν τίποτα».
* «Η τηλεόραση δεν μπορεί να κάνει τέχνη. Δεν μπορεί να κάνει γιατί είναι οικιακή συσκευή. Ζητάμε από την τηλεόραση να κάνει τέχνη, σαν να ζητάμε να κάνει τέχνη το ψυγείο. Δεν γίνεται»!
* «Οι αγράμματοι κάνουν πολύ θόρυβο. Αυτό με ενοχλεί. Αυτοί που δουλεύουν στα κτήματα για να επιβιώσουν, δεν είναι αγράμματοι. Συνήθως. Και δεν λένε μπούρδες. Ακριβώς γιατί δουλεύανε. Οι άλλοι, οι οποίοι κάνουν ότι σπουδάζουνε, κάνουν ότι πάνε σχολείο, κάνουν ότι ξέρουν τα πάντα και μιλάνε πάρα πολύ, ναι με αυτούς είμαι σνομπ. Δεν μιλώ για τους ανθρώπους που εργάζονται. Αυτούς τους σέβομαι πάρα πολύ και συνήθως αυτοί οι άνθρωποι δεν κάνουν και θόρυβο. Είναι πολύ ουσιαστικοί».
* «Αυτό δεν κάνουμε εμείς με τους ξένους; ‘Δεν ντρέπεστε, αλήτες, μας κάνατε, μας ράνατε. Φέρτε και κανά φράγκο τώρα’. ‘Άντε, πάρτε ρε παιδιά’ λένε αυτοί. Ωραία σχέση...»
* «Θα προσέχετε γύρω μας το κλίμα που υπάρχει, ότι φταίει όλη η Ευρώπη. Όλη όμως. Δηλαδή ότι αποφάσισε όλη η Ευρώπη να μας καταστρέψει γιατί μας φοβάται. Όχι, εμείς φοβόμαστε. Φοβόμαστε και δεν έχουμε εμπιστοσύνη στις δυνάμεις μας. Και δεν έχουμε εμπιστοσύνη στις δυνάμεις μας γιατί δεν τις ξέρουμε τις δυνάμεις μας, γιατί δεν ξέρουμε την ιστορία μας, γιατί είμαστε αγράμματοι. Δεν δίνουμε σημασία στην παιδεία, έχουμε πάει στα εύκολα και στην κατανάλωση. Υποκαταστήσαμε τις πραγματικές αξίες της ζωής με πράγματα αναλώσιμα».
* «Τώρα πάει το Καγιέν. Και φοβάμαι πως δεν υπάρχει ούτε γαϊδούρι. Τώρα, ποδαρόδρομο ωραίο, για γυμναστική και σιγά σιγά, με τις δυνάμεις μας, να πάρουμε κανένα αυτοκινητάκι να προχωρήσουμε. Μια χαρά θα είναι το αυτοκινητάκι. Δεν παθαίνουμε τίποτα. Δεν χάνουμε το κύρος μας. Πλασματικό ήταν το κύρος μας. Πηγαίνουμε σε μία ταβέρνα, παραγγέλνουμε για 30 και είμαστε τρεις. Τα υπόλοιπα τα πετάμε. Και μετά τραγουδάμε ‘Φτωχολογιά, για σένα κάθε μου τραγούδι’. Όλοι μαζί. Πρέπει η Ελλάδα να στρίψει. Αν δεν στρίψει θα πέσει πάνω στον τοίχο, θα σπάσει τα μούτρα της και θα ησυχάσει»!

Επτά χρόνια χωρίς τον Σταύρο Κουγιουμτζή

Η Μελίνα Ασλανίδου από αφιέρωμα στον Σταύρο Κουγιουμτζή στο Ωδείο Ηρώδου Αττικού το 2008. Οι στίχοι του Μάνου Ελευθερίου

Συναυλία Νταλάρα στη Δάφνη: τα πρώτα σημάδια αντίστασης;

Τώρα αρχίζουν να γίνονται γνωστές οι πρώτες πληροφορίες για το πώς εξελίχθηκε η σημερινή συναυλία του Γιώργου Νταλάρα στη Δάφνη. Οι νερατζόμαγκες δημιούργησαν και πάλι μπάχαλο στο πλαίσιο της... κοινωνικής αντίδρασης με συνέπεια να εκτυλιχθούν ξανά δυσάρεστες σκηνές. Αυτό ήταν κάτι που όλοι μας περιμέναμε.
Ωστόσο, τούτη τη φορά θα αναφερθώ σε κάποια πράγματα που προκάλεσαν θετική εντύπωση. Δεν θα σταθώ, φυσικά, στο ότι ο Νταλάρας απέδειξε ξανά πόσο μεγάλος μάγκας είναι αφού ολοκλήρωσε τη συναυλία παρά τις αποδοκιμασίες και τα πάσης φύσεως αντικείμενα που εκτοξεύτηκαν προς την πλευρά του.
Θα κάνω λόγο, όμως, για δύο άλλα γεγονότα. Πρώτον, στο ότι ο κόσμος γέμισε τον χώρο της συναυλίας παρότι όλοι ήξεραν ότι επρόκειτο να δημιουργηθούν επεισόδια από τους γνωστούς. Δεν φοβήθηκαν, όμως, και πήγαν. Άνθρωποι κάθε ηλικίας.
Το δεύτερο είναι ότι όταν άρχισαν οι αποδοκιμασίες και οι επιθέσεις, σημαντική μερίδα του κόσμου που πήγε να ακούσει -και όχι να... δείρει- αντέδρασε. Δεν κάθισε να υπομείνει την αλητεία όπως συνέβαινε ως τώρα. Πολλοί αποδοκίμασαν τους λυσσασμένους «κοινωνικούς αγωνιστές», φώναξαν συνθήματα υπέρ του Νταλάρα και του ζητούσαν να συνεχίσει να τραγουδά, ενώ κάποιοι δεν «μάσησαν» από τις απειλές και τα έβαλαν ευθέως με τους βαρύμαγκες.
Τα δύο παραπάνω γεγονότα ίσως να μη σημαίνουν τίποτα αλλά ίσως και να καταδεικνύουν ότι σιγά σιγά κάποιοι αρχίζουν να αντιστέκονται σε τέτοια φαινόμενα και σε όσους τα προκαλούν. Πολύ πιθανόν να βιάζομαι να βγάλω συμπεράσματα αλλά ελπίζω να είναι έτσι...

Τα ελληνικά υπερόπλα, ο Έκτος Άγγελος και η ελληνοσερβική αυτοκρατορία στα Βαλκάνια

Έχει περάσει καιρός από την τελευταία φορά που ανήρτησα πρωτοσέλιδο της «Ελεύθερης Ώρας». Για αυτό σήμερα επανέρχομαι δυναμικά με δύο, το χθεσινό και το σημερινό.
Φυσικά, και στα δύο φύλλα υπάρχουν συνταρακτικές αποκαλύψεις, που αποτελούν προϊόν άρτιας δημοσιογραφικής δουλειάς και επίπονου ρεπορτάζ. Έτσι, μεταξύ άλλων μαθαίνουμε ότι ως Έλληνες έχουμε υπερόπλα, που κάποιος μας εμποδίζει να χρησιμοποιήσουμε, ότι ο Έκτος Άγγελος σάλπισε τον Γ' Παγκόσμιο Πόλεμο και πως μαζί με τους Σέρβους, θα φτιάξουμε αυτοκρατορία στα Βαλκάνια!

Τρομερή γελοιογραφία για την επίθεση στον Νταλάρα

Του Δημήτρη Χαντζόπουλου, από τα «Νέα».

Μία λέξη για ό,τι συνέβη στον Νταλάρα, θα πείτε κ. Θεοδωράκη;

Κάποτε, στην Ελλάδα που βασίλευε το παρακράτος, ένας γενναίος μουσικός, ο Μίκης Θεοδωράκης γινόταν στόχος αγροίκων σε πολλές συναυλίες που διοργάνωνε.
Το «λάθος» του; Δεν ήταν αρεστός σε κάποιους. Αυτά που έλεγε δεν άρεσαν σε ορισμένους ανθρώπους, οι οποίοι χρησιμοποιούσαν βία σε βάρος του και δημιουργούσαν επεισόδια στις συναυλίες του. Άλλοτε τις διέκοπταν, άλλοτε τις ματαίωναν, ενώ άλλοτε το ίδιο το κράτος δεν του επέτρεπε να εμφανίζεται.
Περίμενα, λοιπόν, ότι ο Θεοδωράκης μόλις έβλεπε τα όσα συνέβησαν στη συναυλία του Γιώργου Νταλάρα, με τον οποίο μάλιστα έχει συνεργαστεί στο παρελθόν, θα έπαιρνε θέση. Έλεγα ότι θα ξυπνούσαν μέσα του μνήμες άλλων εποχών, θα θυμόταν τι έχει τραβήξει ο ίδιος και ως εκ τούτου τα δημοκρατικά αντανακλαστικά του θα έπαιρναν μπρος. Πίστευα ότι θα ήταν ο πρώτος που θα καταδίκαζε, πως κάτι θα βρει να πει για τους θρασύδειλους κρανιοφόρους «επαναστάτες». Άλλωστε, δεν είναι από εκείνους που μασούν τα λόγια τους.
Δυστυχώς, διαψεύστηκα. Δεν έχω βρει μία κουβέντα του στο διαδίκτυο, μία ανακοίνωση της Σπίθας, κάτι που να μαρτυρά ότι ο Θεοδωράκης καταδικάζει αυτό που έγινε απέναντι σε έναν καλλιτέχνη. Αν κάτι έχει πει και δεν το έχω πάρει είδηση, τότε ζητώ συγνώμη. Ελπίζω να κάνω λάθος, αλλά μάλλον δεν κάνω...
Πάντως, κάποιοι βρήκαν το σθένος να πουν τα πράγματα με το όνομά τους. Χαίρομαι για τον Μανόλη Μητσιά, τον Στάθη Δρογώση, τον Μπάμπη Τσέρτο που υπερασπίστηκαν τα αυτονόητα (εδώ έχουμε φτάσει, να μιλάμε για τα βασικά μίας πολιτισμένης κοινωνίας), λυπάμαι αντίθετα για την Ντένια Κουρούση (αν και δεν την ξέρω) που είπε -σε γενικές γραμμές «ναι μεν αλλά» (αυτοί είναι οι χειρότεροι από όλους) και διάφορους άλλους, οι οποίοι κινήθηκαν προς την ίδια κατεύθυνση.
Δυστυχώς, στην τελευταία κατηγορία ανήκουν οι περισσότεροι - από όλους τους κοινωνικούς χώρους, που χάρηκαν για την επίθεση στον κορυφαίο ερμηνευτή.
Στο βίντεο, η απάντηση του Νταλάρα στους... επαναστάτες, που έχοντας επιτελέσει το καθήκον τους είχαν φύγει από τον χώρο της συναυλίας καταφέρνοντας καίριο πλήγμα στο σύστημα.

Ο ΜΑΓΚΑΣ Νταλάρας και οι κάφροι!

Πριν από λίγες ημέρες έγραφα ότι η Ελλάδα σιγά σιγά δείχνει ότι μπορεί να αλλάξει.
Άκυρο!
Είδα τα χθεσινά αίσχη που έγιναν σε συναυλία του Γιώργου Νταλάρα στο Ίλιον και οφείλω να ομολογήσω ότι ως χώρα δεν υπάρχει περίπτωση να πάμε μπροστά. Κάποιοι ψευτοεπαναστάτες μπήκαν στην αίθουσα όπου γινόταν η δωρεάν συναυλία του καταξιωμένου ερμηνευτή και τον έβριζαν, του πέταξαν γιαούρτια, ακόμη και καρέκλες φωνάζοντάς τον «προδότη».
Αυτοί οι νεοφασίστες πήγαν σε έναν χώρο προκειμένου να χαλάσουν την εκδήλωση κάποιου που δεν γούσταραν (το οποίο είναι δικαίωμά τους) και έκαναν επίδειξη καφρίλας απέναντι σε έναν άνθρωπο που απλώς τραγουδούσε, μη σεβόμενοι ούτε τους υπόλοιπους, οι οποίοι είπαν απλώς να βγουν από το σπίτι τους και να πάνε να ξεχαστούν σε δωρεάν συναυλία.
Και όμως, παρά τις βρισιές, τα γιαούρτια που δέχθηκε και τις καρεκλιές, ο Νταλάρας έμεινε στη θέση του στη σκηνή και συνέχισε να τραγουδάει αψηφώντας τη ζούγκλα που δημιούργησαν οι ψευτόμαγκες. Μάλιστα, οι τελευταίοι τραβούσαν τις σκηνές που δημιουργούσαν με τις κάμερες hd, που αποτελούν σήμα κατατεθέν των Ελλήνων... επαναστατών. Ο τραγουδιστής, όμως, δεν σταμάτησε μπροστά στον όχλο και έδειξε πόσο μάγκας είναι πραγματικά.
Φυσικά, δεν αποτελεί έκπληξη ότι οι περισσότεροι που βλέπουν το παραπάνω βίντεο πανηγυρίζουν για την «επανάσταση» που έκαναν κάποια θρασύτατα ανθρωπάκια απέναντι σε έναν... τραγουδιστή, ενώ διάφοροι άλλοι λένε ότι πρέπει να τον λιντσάρουμε γιατί έχει διαφορετική γνώμη σε κάποια θέματα από άλλους.
Στην Ελλάδα του 2012 όποιος έχει άλλη άποψη από αυτή που «πρέπει» και ειδικά αν είναι πραγματικά επιτυχημένος (υπάρχει χώρος που δεν έχει γεμίσει ο Νταλάρας;), πρέπει να γνωρίζει ότι θα περνά από τέτοιες δοκιμασίες γιατί τάχα «ο λαός ξύπνησε».
Νομίζω ότι πρέπει επιτέλους να παραδεχθούμε ότι αυτή η χώρα δεν έχει σωτηρία. Ή για να το πω ακόμη πιο βαριά: εδώ, στα σκατά, μας αξίζει να βρισκόμαστε. Γιατί είμαστε αμόρφωτοι, ακαλλιέργητοι, ανιστόρητοι, άξεστοι, απολίτιστοι.
Για κατακλείδα ένα από τα πολλά σχόλια που διάβασα κάπου με αφορμή το παραπάνω βίντεο, το οποίο προφανώς είναι ενδεικτικό αναφορικά με την εικόνα που έχουν σχηματίσει για εμάς στο εξωτερικό όπου ο Νταλάρας θεωρείται τοπ. Το έγραψε ο Πίτερ: «Greeks shouting and rioting, the usual»...

Ελέφαντες συγκεντρώθηκαν γύρω από θυληκιά που γεννούσε για να την προστατέψουν από ύαινες!

Δύο φωτογραφίες από το πάρκο Αμποσέλι στην Κένυα αποκαλύπτουν την εντυπωσιακή συμπεριφορά των ελεφάντων.

Ένα κοπάδι συγκεντρώθηκε γύρω από μία θυληκιά για να την προστατέψει την ώρα που έφερνε στον κόσμο το μικρό της και ενώ σε κοντινή απόσταση βρισκόταν ύαινες και λιοντάρια που καραδοκούσαν.
Στην ουσία αποτέλεσαν τους σωματοφύλακες της... κυρίας καθώς την περικύκλωσαν καθιστώντας αδύνατη την επίθεση από οποιονδήποτε εχθρό. Άλλωστε, ποιος μπορεί να τα βάλει με τόσους πολλούς ελέφαντες;
Μεταξύ άλλων, μάλιστα, έπαιρναν και πετούσαν χώμα προκειμένου να καλύψουν τη μυρωδιά του αίματος και του πλακούντα ώστε να μην αντιληφθούν τα άλλα ζώα ότι εκείνη τη στιγμή είχαν γεννητούρια.
Και λίγο αργότερα, όπως βλέπετε στην κάτω φωτογραφία, όλοι μαζί καλοσώρισαν στη ζωή το μικρό ελεφαντάκι, που διακρίνεται στο μέσο...

Η φωτογραφία της εβδομάδας

Γυναίκα ψηφίζει σε απαρχαιομένο εκλογικό κέντρο της πυρηνικής υπερδύναμης, Ινδίας...

Υπογράφουμε για να αποτρέψουμε την εκτέλεση 36χρονου προγραμματιστή στο Ιράν

Ο Saeed Malekpour, Ιρανός προγραμματιστής, διατρέχει σοβαρό κίνδυνο ανά πάσα στιγμή να εκτελεστεί.

Ο 36χρονος Saeed, ο οποίος έχει ιρανική υπηκοότητα και είναι μόνιμος κάτοικος Καναδά, καταδικάστηκε σε θάνατο στις 19 Οκτωβρίου 2011 από το Παράρτημα 28 του Επαναστατικού Δικαστηρίου του Ιράν, ποινή που επικυρώθηκε από το Παράρτημα 32 στις 17 Ιανουαρίου.

Έχει καταδικαστεί σε θάνατο με την κατηγορία της «προσβολής και της βεβήλωσης του Ισλάμ», επειδή ένα λογισμικό που είχε αναπτύξει για το ανέβασμα φωτογραφιών στο ιντερνέτ, χρησιμοποιήθηκε για το ανέβασμα πορνογραφικών εικόνων χωρίς ο ίδιος να το γνωρίζει. Το Επαναστατικό Δικαστήριο τον καταδίκασε σε θάνατο, σε δίκη που σύμφωνα με μαρτυρίες, είχε διάρκεια μόλις 15 λεπτά.
Η Διεθνής Αμνηστία πιστεύει ότι ενώ τώρα ο Saeed Malekpour έχει πρόσβαση σε νομική εκπροσώπηση, αυτό δεν ίσχυε για το μεγαλύτερο διάστημα της κράτησης του.
Ο Saeed ζει στον Καναδά από το 2005 αλλά συνελήφθη στο Ιράν τον Οκτώβριο του 2008, όταν είχε πάει να επισκεφτεί την οικογένεια του. Υπάρχουν αναφορές ότι κατά τη διάρκεια της κράτησής του σε απομόνωση στην φυλακή Εβίν της Τεχεράνης, επί ένα χρόνο, υπέστη βασανιστήρια.
Το 2009, ο δημόσιος τηλεοπτικός σταθμός του Ιράν μετέδιδε επανειλημμένα την «ομολογία» του Saeed, η οποία, σύμφωνα με ανοιχτή επιστολή του ιδίου τον Μάρτιο του 2010, ήταν αποτέλεσμα επαναλαμβανόμενων βασανιστηρίων από τους ανακριτές της Επαναστατικής Φρουράς.
Όποιος ενδιαφέρεται να συμβάλει στην προσπάθεια για την αποτροπή της εκτέλεσης, μπορεί να υπογράψει τη σχετική έκκληση εδώ.