Αντίο, Βασίλη Τσιβιλίκα...

Ο Βασίλης Τσιβιλίκας ήταν –μιας και πριν από λίγο έφυγε από κοντά μας- από τους ηθοποιούς που είχα ξεχωρίσει και τον θεωρούσα από τους καλύτερους στον χώρο του αλλά και από τους πλέον αδικημένους.

Πιστεύω πως αν είχε γεννηθεί λίγο νωρίτερα από το 1942, θα μπορούσε να λάμψει στη κορυφαία –για τον κινηματογράφο μας- δεκαετία του 1960 και να δημιουργήσει πολύ μεγάλο όνομα.
Δεν ξέρω γιατί έπαιξε μόνο σε ελάχιστες ταινίες, στις αρχές του 1970, αλλά και πάλι με την παρουσία του στην τηλεόραση και στο θέατρο, απέδειξε ότι ήταν ιδιαίτερα ποιοτικός.
Συμπαθητική φυσιογνωμία, μου φαινόταν πάντα προσγειωμένος και ίσως και λίγο μελαγχολικός για κωμικός. Προσέγγιζε όμως το χιούμορ με «σεβασμό» σε αντίθεση με πολλούς «φτασμένους», που το… εκβίαζαν και το έβγαζαν από τον κόσμο χρησιμοποιώντας χυδαία αστεία.
Σε μία συνέντευξή του είχε ερωτηθεί: Πόσο δύσκολο είναι για έναν ηθοποιό να κάνει τον κόσμο να γελάσει. Και απάντησε: «Εύκολο, κατά κάποιο τρόπο, είναι όταν χρησιμοποιεί χυδαία, πρόστυχα και ευτελή μέσα. Βέβαια αυτή η προσέγγιση δεν σε πάει ψηλά.
Σε φθείρει σταδιακά και τελικά σε ‘αδειάζει’. Εάν όμως προσεγγίσεις το γέλιο σαν πνευματική άσκηση, με οδηγό το χιούμορ, την αισθητική και την εξυπνάδα, πρέπει να πω ότι είναι πάρα πολύ δύσκολο και επίπονο, αλλά σε ανταμείβει».
Κρίμα που τον χάσαμε…

Η «επανάσταση» άρχισε -επιτέλους!- από τις πατάτες και το Νευροκόπι!

Η κρίση που δοκιμάζει την Ελλάδα έχει φέρει μαζί της χίλια κακά. Ωστόσο, έχει και τα θετικά της αφού αναγκάζει την κοινωνία να αλλάξει -επιτέλους!- κάποια από τα κακώς κείμενα, που τόσα και τόσα χρόνια την έβλαπταν.

Τώρα που η κατάσταση δείχνει να έχει φτάσει στο απροχώρητο, αρχίζουμε σιγά σιγά να κάνουμε πράγματα (που αλλού είναι) αυτονόητα και τα οποία θα έπρεπε να είχαν γίνει εδώ και δεκαετίες με τη συνδρομή -φυσικά- και του κράτους.
Τρανό παράδειγμα αποτελεί αυτό που έγινε προ ημερών στην Κατερίνη όταν παραγωγοί πατάτας από το Νευροκόπι διέθεσαν απευθείας στους καταναλωτές το προϊόν τους, έπειτα από πρωτοβουλία της ομάδας εθελοντικής δράσης Ν. Πιερίας. Τούτη τη φορά αντί να πουλήσουν τις πατάτες στους μεσάζοντες στα 12 λεπτά το κιλό και αυτές να φτάσουν στα ράφια των σούπερ μάρκετ στα 75, έπραξαν τελείως διαφορετικά και προς το συμφέρον όλων.
Τι έκαναν; Διέθεσαν 24 τόνους απευθείας στο κοινό -στην Κατερίνη- προς 25 λεπτά το κιλό (δηλαδή κέρδισαν τα διπλάσια χρήματα και μάλιστα στο χέρι αντί της εξάμηνης επιταγής των μεσαζόντων), ενώ από τη δική τους πλευρά, οι καταναλωτές τις προμηθεύτηκαν στο 1/3 της τιμής που θα τις έβρισκαν οπουδήποτε αλλού.
Ευτυχώς, αυτή η τόσο επιτυχημένη -και πραγματικά επαναστατική!- πρωτοβουλία όχι απλώς θα συνεχιστεί αλλά φαίνεται πως θα γίνει ο κανόνας και δεν θα μείνει μία ωραία εξαίρεση. Ήδη για το Σάββατο που έρχεται, έχουν γίνει παραγγελίες 75 τόνων (από 1.100 οικογένειες), ενώ ανάλογη δράση ετοιμάζεται άμεσα στη Βέροια και είναι δεδομένο ότι θα ακολουθήσουν και άλλες περιοχές. Και φυσικά, δεν θα μείνουν μόνο στις πατάτες αλλά θα επεκταθούν στο λάδι, στο ρύζι, στα όσπρια, σε όλα!
Επιτέλους, κάποιοι άνθρωποι αποφάσισαν να δράσουν και να κάνουν τα αυτονόητα και τα απολύτως λογικά δείχνοντας τον δρόμο στους υπόλοιπους. Άφησαν στην άκρη τη μεμψιμοιρία και την ψευτοεπαναστατικότητα, αντιλήφθηκαν ότι ήρθε η ώρα να αναλάβουν πρωτοβουλίες και πήραν την κατάσταση στα χέρια τους καταφέρνοντας σημαντικό πλήγμα στην... παραδοσιακή ελληνική αισχροκέρδια!
Η Ελλάδα, επιτέλους αλλάζει! Έστω και σιγά σιγά...

Η Ελλάδα που αντιστέκεται, η Ελλάδα που μουντζώνει!

«Επαναστάτες» μαθητές χθες στα Γιάννενα, μούντζωσαν -κατά τη διάρκεια παρέλασης για την απελευθέρωση της πόλης- τους επίσημους, ενώ φώναξαν και υβριστικά συνθήματα σε βάρος τους.

Και φυσικά χειροκροτήθηκαν από τους παρευρισκόμενους για την περήφανη και ηρωική τους πράξη, ενώ υμνούνται και στο διαδίκτυο!

Τέτοιες πράξεις μας κάνουν όλους να καμαρώνουμε τη νέα γενιά...

Για μία από τις πολλές συντάξεις του

Η... αντιμνημονιακή φίλη του Πιγκουίνου, Κάτια, έστειλε το κείμενο που θα διαβάσετε παρακάτω. Το υποφράφει ο «Δ.Χ.» από την εφημερίδα «Αυγή» (από όπου και ο τίτλος της ανάρτησης):
Ψάχνοντας διάφορα στο Διαδίκτυο, έπεσα πάνω σε μια ερώτηση του Γιάννη Βαρουφάκη προς τον κ. Λουκά Παπαδήμο. Συγκεκριμένα: «Αν ο κ. Παπαδήμος πραγματικά πιστεύει ότι εμείς οι Έλληνες πρέπει να δράσουμε με γενναιότητα, αποδεσμευόμενοι από τα κεκτημένα μας, τον καλώ να δώσει το παράδειγμα. Πώς; Παραιτούμενος από τη θέση του καθηγητή που κατέχει στο Τμήμα μου, σε κατάσταση αναστολής για πάνω από δέκα χρόνια, έτσι ώστε να μπορέσουμε να προσλάβουμε έναν νέο επιστήμονα για να διδάσκει τους φοιτητές μας. Μπορεί να χάσει ένα ευτελές μέρος της σύνταξής του, όμως με αυτή την κίνηση θα καθιστούσε πειστικότερες τις προτροπές του προς τους υπόλοιπους».
Επειδή το θέμα ήταν σοβαρό, τηλεφώνησα στον κ. Βαρουφάκη για να διασταυρώσω την ακρίβεια της πληροφορίας που είχα εντοπίσει. Μου την επιβεβαίωσε και με πληροφόρησε πως τελικά ο κ. Παπαδήμος συνταξιοδοτήθηκε εφέτος, κρατώντας τη θέση στο Πανεπιστήμιο Αθηνών κενή για 13 ολόκληρα χρόνια, ώστε να εξασφαλίσει τη σύνταξη, μία από τις πολλές συντάξεις που θα έχει όταν με το καλό αποσυρθεί.
Είχαν δίκιο τελικά αυτοί που κατοικούσαν στα χώματα που πατάμε πριν 2.500 χρόνια, όταν έλεγαν πως χωρίς την ανδρεία (με την έννοια της γενναιότητας) καμία άλλη αρετή δεν μπορεί να κατακτηθεί από τον άνθρωπο.

Ας δικαιώσουμε όσους χόρεψαν συρτάκι σε όλον τον κόσμο για να μας συμπαρασταθούν

Τις τελευταίες ημέρες τα ΜΜΕ μάς έδειξαν εικόνες από αρκετές χώρες στην Ευρώπη και στην Αμερική, όπου έγιναν διαδηλώσεις συμπαράστασης και αλληλλεγγύης απέναντι στην Ελλάδα. Τηλεοράσεις και εφημερίδες ανέδειξαν το θέμα και καλά έκαναν. Ήταν για όλους μας ευχάριστο να βλέπουμε ανθρώπους από το εξωτερικό να εκφράζουν την αγάπη τους για την Ελλάδα.

Βέβαια, σε αυτές τις συγκεντρώσεις συμμετείχαν ελάχιστοι άνθρωποι, κάποιες δεκάδες ή εκατοντάδες στην καλύτερη, ανάμεσα στους οποίους και πολλοί ομογενείς.
Όπως και να έχει, η αλήθεια είναι πως δείχνει ότι αρχίζει να αναπτύσσεται, έστω και δειλά, ένα φιλελληνικό κίνημα διεθνώς.
Και αυτό είναι καλό. Πρέπει, όμως, και εμείς από την πλευρά μας, να αποδείξουμε στους φίλους μας από τις άλλες χώρες ότι αξίζουμε τη στήριξή τους. Να αξιοποιήσουμε, επιτέλους, τα στοιχεία εκείνα που θα μας επιτρέψουν να προκόψουμε και να ξεπεράσουμε τις κρίσεις που μας μαστίζουν (γιατί δεν είναι μόνο η οικονομική, απλώς από αυτήν αρχίζουν και όλες οι υπόλοιπες), να βγούμε πιο δυνατοί από τη δοκιμασία που μας έλαχε και να κάνουμε πάλι την Ελλάδα δυνατή.
Έτσι, θα βγάλουμε ασπροπρόσωπους και αυτούς που άφησαν χθες το σπίτι τους και βγήκαν στους δρόμους να χορέψουν συρτάκι.

Η φωτογραφία της εβδομάδας

Όμορφη εικόνα από το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο στο Στρασβούργο με τη 18 μηνών κόρη της Ιταλίδας, Λίτσια Ροντζούλι να παίρνει και αυτή μέρος στην ψηφοφορία...

Θα μας πει κάποιος την εναλλακτική πρόταση;

«Δεν μπορεί κάτι παίρνεις εσύ!!! Πρέπει να είναι πολύ καλό πάντως...»!
Το πρώτο πράγμα που είδα σήμερα μόλις άνοιξα τον υπολογιστή ήταν το σχόλιο της αγαπημένης φίλης Κάτιας σε μία προ ημερών ανάρτησή μου.

Σε αυτήν μιλούσα με θετικό τρόπο για τον Λουκά Παπαδήμο υποστηρίζοντας μεταξύ άλλων ότι είναι μετρημένος και όχι λαϊκιστής και τον «καλούσα» να φτιάξει κόμμα παίρνοντας μαζί του ανθρώπους όπως ο Γιαννίτσης και ο Αλ. Παπαδόπουλος και να κατέβει στις εκλογές.
Η αλήθεια είναι πως ο κόσμος αυτή την εποχή βρίζει τους πάντες και τα πάντα. Κατανοητό, ειδικά για Έλληνες, που όπως έχω ξαναγράψει, δεν κάνουν ποτέ αυτοκριτική. Πάντα φταίνε οι «άλλοι» και μόνο. Τέλος πάντων.
Στην ίδια ανάρτηση, που συγκέντρωσε κι άλλες αρνητικές αντιδράσεις (αλλά κόσμιες, καμία σχέση με κρεμάλες κλπ. που προτείνονται για τους πολιτικούς, τους τραπεζίτες, τους δημοσιογράφους κλπ.), έγινε πολιτισμένος -σε γενικές γραμμές- διάλογος και εκεί ανέφερα ότι η δική μου άποψη είναι πως πρέπει να αποφύγουμε πάση θυσία τη χρεοκοπία. Πρόσθετα ότι τα μέτρα του νέου μνημονίου δεν κινούνται προς τη σωστή κατεύθυνση και πως είναι εκβιαστικά. Αλλά έλεγα επίσης ότι μας δίνουν τον χρόνο και ίσως να είναι η τελευταία μας ευκαιρία ώστε να κάνουμε κάποια αυτονόητα πράγματα που θα αρχίσουν σιγά σιγά να διαμορφώνουν τις καταστάσεις, οι οποίες θα μας οδηγήσουν έξω από την κρίση. Δεν λέω ότι θα γίνουν (φοβάμαι πως δεν...) αλλά λέω ότι τώρα έχουμε την ελπίδα να γίνουν.
Αυτή είναι η θέση μου. Και λέω ότι είμαι ανοιχτός να ακούσω κάποια άλλη πρόταση, καλύτερη, που θα μπορούσε να μας βγάλει από το αδιέξοδο. Αλλά δεν βρίσκω καμία πέρα από τις ηρωικές βλακείες περί υπερήφανης χρεοκοπίας, που εξυμνείται από τον Γιάννη Βαρουφάκη (τα κείμενά του οποίου θεωρούνται, πλέον, ευαγγέλια από τους υποστηρικτές της δραχμής). Κανένας από όλους εκείνους που φωνάζουν για προδοσίες και κρεμάλες και ελικόπτερα κλπ. δεν έχει να προτείνει τίποτα. Τίποτα όμως!
Εκτός αν η φίλη μου η Κάτια, έχει καλύτερη εναλλακτική επιλογή, την οποία περιμένω να μοιραστεί μαζί μας...

Δεν είναι προβοκάτορες οι άνθρωποι

Όταν κάψανε το Μινιόν και τον Κατράντζο πριν τριάντα χρόνια, λέγαμε πως ήταν προβοκάτσια. Στο μεταξύ κάηκαν μερικά ακόμα μαγαζιά, το Πολυτεχνείο, ύστερα η Αθήνα ολόκληρη, αλλά εκείνο ήταν εξέγερση, και τώρα τα υπέροχα αυτά κτίρια του κέντρου, τα μοναδικά, διαλεγμένα ένα ένα σε μια πόλη άσχημη, και πάλι μας λένε ότι είναι προβοκάτσια.

Λοιπόν, κάνετε λάθος όσοι το πιστεύετε αυτό. Δεν είναι προβοκάτσια, είναι η επανάσταση. Περπατήσατε καμιά φορά στους δρόμους; Βλέπετε τι γράφουν οι αφίσες; Διαβάζετε τα συνθήματα που στάζουν μίσος και προτροπές για φωτιές και κρεμάλες και σφαγές; Αυτό έχουν στο νου τους οι εμπρηστές και καταστροφείς της Αθήνας. Κάνουν επανάσταση όταν σπάνε βιτρίνες, όταν ρίχνουν μολότοφ, όταν καίνε το Αττικόν, το Άστυ, τα Στάρμπακς, τα νεοκλασσικά κτίρια. Συνεχίζουν την επανάσταση που άρχισαν πρόπερσι και σκοπεύουν να την ολοκληρώσουν. Αρκεί μια βόλτα στο κέντρο της πόλης για να βεβαιωθείτε. Το γράφουν στις αφίσες. Γιατί δεν τους πιστεύετε τους ανθρώπους; Το λένε με χίλιους τρόπους, με ποιήματα, με συνθήματα, με εικόνες, με σκιτσάκια. Δεν το κρύβουν καθόλου. Τι μου λέτε για προβοκάτορες; Είπαμε να μη διαβάζετε το μνημόνιο, ούτε μια αφίσα δεν μπορείτε να διαβάστε;
Είναι εξάλλου διαρκής επανάσταση. Είναι χρόνια τώρα, κάθε φορά που καλεί η ΓΣΕΕ και η ΑΔΕΔΥ διαδηλώσεις, κάθε φορά οι επαναστάτες καταστρέφουν ένα κτίριο, μια πρόσοψη, ένα μαγαζί, μια είσοδο μετρό. Στις μεγαλειώδεις στιγμές τους βάζουν φωτιά σε τετράγωνα. Μην περιμένετε να συγκινηθούν, δεν πάνε σινεμά. Χαίρονται με τη θλίψη και την ανημπόρια μας. Κι έχουν κερδίσει τις καρδιές. Άντε να πεις ότι πας σινεμά και σ’ αρέσει. Άντε να μιλήσεις για μπαρ, για θέατρα, για βόλτες. Πρέπει να κλαίγεσαι συνέχεια, να μιζερεύεις, να οικτίρεις τα παιδιά σου, να βρίζεις κάθε θεσμό. Έχουν ιδρύσει το βασίλειο της μιζέριας μέσα μας.
Μην ξεγελάτε άλλο τους εαυτούς σας, δεν θα μείνει όρθιο τίποτε. Μπορεί να τη μισείτε αυτή την πόλη κι εσείς, εξάλλου από το μίσος μέχρι την αδιαφορία και την περιφρόνηση κυμαίνονται τα συναισθήματα απέναντι της. Αλλά θα πρέπει να μισείτε και τον εαυτό σας αν συνεχίστε να τον κοροϊδεύετε. Δεν είναι προβοκάτορες οι άνθρωποι. Είναι επαναστάτες. Ονειρεύονται κρεμάλες, φωτιές, καρμανιόλες, αυτό συγκράτησαν από τη γαλλική επανάσταση, την καρμανιόλα. Τη βία. Τι καθεστώς θέλουν να ιδρύσουν; Μπορείτε να το φανταστείτε. Εξάλλου το έχουν ήδη ιδρύσει μέσα μας, έχουν σπείρει το φόβο και την ισοπέδωση. Έχουν διαβεί νικηφόροι. Σκύβουμε το κεφάλι και κλαιγόμαστε σεμνά. Μέσα μας ένα μικρό μαύρο ζώο μπορεί και να ηδονίζεται με τις καταστροφές. Οι άνθρωποι είναι άγρια πλάσματα αν αποφασίσουν να αρνηθούν τον πολιτισμό. Κι εμείς είμαστε στο κατώφλι της άρνησης, στεκόμαστε και τον πετροβολάμε.
(Της Άννας Δαμιανίδη από το protagon.gr)

Η φωτογραφία της εβδομάδας

Η Αίτνα ξύπνησε πάλι...

Μνήμη Σύλβιας Πλαθ

Σαν σήμερα το 1963, η Σλύβια Πλαθ, η κορυφαία Αμερικανίδα ποιήτρια, επέλεγε να φύγει από τη ζωή.
Ο Πιγκουίνος τη θυμάται με ένα από τα ποιήματά της.

Χρόνια
Εισβάλουν σαν ζώα από το μακρινό
Σύμπαν του πουρναριού, όπου αγκάθια
Δεν είν’ οι σκέψεις που σ αυτές γυρνώ σαν Γιόγκι,
Αλλά το πράσινο, η ατόφια σκοτεινιά
που συμπυκνώνουν κι αναδίνουν.

Ω θεέ μου, εγώ δεν σου μοιάζω
Μέσα στο άδειο μαύρο σου,
Αστέρια κολλημένα παντού, λαμπερό ηλίθιο κομφετί.
Η αιωνιότητα με κάνει να πλήττω,
Ποτέ μου δεν την θέλησα.

Ό,τι αγαπώ είναι
Το έμβολο σε κίνηση -
Η ψυχή μου πεθαίνει μπροστά του.
Και οι οπλές των αλόγων,
Η άσπλαχνη καρδάρα τους.

Κι εσύ, σπουδαία Στάση -
Τι το σπουδαίο έχεις!
Είναι μια τίγρις αυτός ο χρόνος, αυτός ο βρυχηθμός στην πόρτα;

Είναι Χριστός,
Το φοβερό

Θεϊκό κομμάτι μέσα του
που ανυπομονεί να φτερουγίσει και να δώσει ένα τέλος;
Τα ματωμένα βατόμουρα είναι ο εαυτός τους, πολύ ακίνητα.
Οι οπλές δεν θα το δεχτούν αυτό,
Σε μακρινό μπλε τα έμβολα σφυρίζουν.

Καλό μας κουράγιο...

Σε μία τόσο βαριά ημέρα σαν τη σημερινή (αν και φοβάμαι πολύ για τις αμέσως επόμενες...), ό,τι και να πούμε είναι λίγο.

Ελπίζω, μόνο, να βρούμε το κουράγιο ο καθένας μόνος του αλλά κυρίως όλοι μαζί να αντέξουμε αυτό που μας περιμένει, να ανταπεξέλθουμε και μέσα από τις δοκιμασίες και τους πόνους να βγούμε πιο δυνατοί αλλάζοντας την Ελλάδα μας.
Σήμερα αντί λόγων, σκίτσο. Του Κώστα Μητρόπουλου από τα «Νέα».

Σφυροδρέπανο + Σβάστικα = 15,5%!

Η τελευταία δημοσκόπηση της Public Issue για τον ΣΚΑΪ κρύβει πολλά ενδιαφέροντα στοιχεία αλλά εγώ θα σταθώ μόνο σε ένα.

Στην πρόθεση ψήφου, το ΚΚΕ συγκεντρώνει ποσοστό 12,5% και η Χρυσή Αυγή 3%! Με άλλα λόγια, το 15,5%, δηλαδή περίπου ένας στους επτά Έλληνες, θα ήθελε στην Ελλάδα να εγκαθιδρυθεί απολυταρχικό καθεστώς ή φασισμός! Άλλοι επιθυμούν τους σταλινικούς και άλλοι τους χιτλερικούς.
Καλά πάμε...

Η 6η Φεβρουαρίου στο ημερολόγιο του Άουσβιτς

Το μουσείο του Άουσβιτς έχει σελίδα στο facebook και πολύ συχνά κάνει αναρτήσεις για το τι συνέβη σαν σήμερα στο στρατόπεδο συγκέντρωσης των Ναζί.

Πολλές φορές σκέφτηκα να μεταφέρω εδώ μία τυχαία σελίδα του συγκεκριμένου ημερολογίου για να δούμε πώς ήταν μία συνηθισμένη ημέρα σε αυτήν την κόλαση.
Θα το κάνω σήμερα.
Την 6η Φεβρουαρίου 1943, λοιπόν, στις 3.30 τα ξημερώματα, οι αρχές του στρατοπέδου συγκέντρωσαν όλες τις κρατούμενες και τις οδήγησαν έξω από τις εγκαταστάσεις. Τις κράτησαν στο χιόνι και σε πολικές θερμοκρασίες με ελάχιστα ρούχα και στις 5, τις διέταξαν να επιστρέψουν τρέχοντας.
Στην είσοδο, τις περίμεναν γυναίκες φύλακες αλλά και άνδρες των SS, που τις χτυπούσαν με ξύλα. Εκείνες που δεν άντεχαν, εκείνες που ήταν αδύναμες, τις τράβηξαν στην άκρη και τις πήγαν στο μπλοκ 25 όπου περίμεναν τη μεταφορά τους στους θαλάμους αερίων. Άλλωστε, το μπλοκ 25 ήταν γνωστό και ως μπλοκ του θανάτου ή αίθουσα αναμονής για τα αέρια.
Την ίδια στιγμή, οι Ναζί υποχρέωσαν κάποιες από τις πιο δυνατές γυναίκες να μαζέψουν τα πτώματα εκείνων που δεν είχαν αντέξει στο χιόνι και στη παγωνιά, στο τρέξιμο και στα χτυπήματα. Τα πτώματα συγκεντρώθηκαν έξω από το μπλοκ 25.
Εκείνη τη μέρα, χίλιες γυναίκες έχασαν τη ζωή τους...
Στη φωτογραφία, το εξωτερικό του μπλοκ 25, το οποίο χωριζόταν με τοίχο από τις υπόλοιπες εγκαταστάσεις του Άουσβιτς

Η φωτογραφία της εβδομάδας

Έτσι διασκεδάζουν στο Μεξικό. Στη διάρκεια θρησκευτικής εορτής, που διαρκεί μία εβδομάδα, αφήνουν στους δρόμους ελεύθερους ταύρους, οι οποίοι κυνηγούν τους ανθρώπους.

Εδώ, κάποιοι βρήκαν καταφύγιο σε ένα αυτοκίνητο εξασφαλίζοντας τη σωματική τους ακεραιότητα παρότι απέχουν ελάχιστα από τον επικίνδυνο κυνηγό...

Οι Σλοβάκοι διαδήλωσαν κατά της διαφθοράς, εμείς δεν το κάναμε ποτέ

«Περίπου 10.000 Σλοβάκοι διαδήλωσαν χθες στην Μπρατισλάβα φωνάζοντας συνθήματα εναντίον της διαφθοράς στα ανώτατα κλιμάκια του κρατικού μηχανισμού της χώρας κι αξιώνοντας οι διεφθαρμένοι πολιτικοί να φυλακιστούν.

Στην κινητοποίηση, που ήταν η δεύτερη μέσα σε μια εβδομάδα, συμμετείχαν χιλιάδες ακόμα άνθρωποι σε επτά ακόμα πόλεις παρά το βαρύ κρύο του χειμώνα.
Ένας φάκελος που δημοσιεύτηκε στο διαδίκτυο στα τέλη του Δεκεμβρίου αποκάλυψε τη συνεργασία μεταξύ επιχειρηματιών και πολιτικών. Ο φάκελος με τα έγγραφα, ο οποίος έφερε την κωδική ονομασία 'Γορίλας', πιστεύεται πως είχε συντεθεί από την υπηρεσία πληροφοριών της Σλοβακίας».
Διαβάζοντας την παραπάνω είδηση από το σάιτ του Πρώτου Θέματος, δεν μπορώ παρά να μην κάνω τη σύγκριση ανάμεσα στους Σλοβάκους και τους Έλληνες. Εκεί βγήκαν στους δρόμους κατά της διαφθοράς, την οποία προφανώς δεν αντέχουν. Αντίθετα, εμείς τόσα χρόνια την ανεχόμασταν, ποτέ δεν αντιδράσαμε και ξεσηκωθήκαμε μόνο όταν πειράχθηκε η τσέπη μας.
Επί δεκαετίες προσπαθούσαμε (όχι όλοι, αλλά πολλοί) να βολευτούμε δίπλα στους διεφθαρμένους πολιτικούς, ενώ θεωρούσαμε μάγκα και ζηλεύαμε όποιον είχε «άκρη» και έπαιρνε π.χ. θέση στο δημόσιο... Ανεχόμασταν και τον επίορκο πολιτικό που του έδινε δουλειά αλλά και τον ίδιο που έβγαζε εύκολο κέρδος σε βάρος μας και χωρίς να προσφέρει καμία απολύτως υπηρεσία.
Και τώρα, που το «πάρτι» τελείωσε, αναρωτιόμαστε πώς φτάσαμε ως εδώ...

Μαγκιά και ζητιανιά δεν πάνε μαζί…

Αν στη Σύνοδο Κορυφής των ευρωπαίων ηγετών, η Μέρκελ έθετε επισήμως την πρότασή της να αναλάβει Ευρωπαίος Επίτροπος την εκτέλεση του προϋπολογισμού της Ελλάδας, ο Έλληνας πρωθυπουργός θα μπορούσε να της απαντήσει με δυο τρόπους:

1.«Το Συνταγματικό Δικαστήριο της χώρας σας έχει αποφασίσει ότι σε θέματα προϋπολογισμού τις αποφάσεις παίρνει το εθνικό Κοινοβούλιο και κανένα ευρωπαϊκό όργανο».
2.«Αν, παρόλα αυτά, επιμένετε, σας λέω ότι δεν έχω εξουσιοδότηση να αποδεχθώ την αξίωσή σας».
Αυτή θα είναι μια αξιοπρεπής απάντηση. Αλλά δε φτάνει. Πρέπει να ακολουθήσουν αξιοπρεπείς αποφάσεις και ενέργειες εντός της χώρας, ώστε να μπορέσει να αντέξει αυτά που θα ακολουθήσουν. Διότι, για να μην σε προσβάλουν οι άλλοι, πρέπει εσύ να μην τους δίνεις το δικαίωμα. Να πάψεις να είσαι αναξιόπιστος, τη μια κρύβοντας τις ατασθαλίες σου, την άλλη ψηφίζοντας νόμους που δεν εφαρμόζεις, την τρίτη προστατεύοντας τις συντεχνίες-πελάτες σου.
Ποιος ξύρισε οριζόντια μισθούς και συντάξεις; Η τρόικα και η Γερμανία ή Έλληνες πρωθυπουργοί και υπουργοί, που αποδείχτηκαν ανίκανοι να περιορίσουν το σπάταλο κράτος και να μαζέψουν μερικά δισεκατομμύρια από τη φοροδιαφυγή; Όσοι χρωστάνε, συλλαμβάνονται, κρατούνται μια μέρα και αφήνονται την επομένη…
Ποιος δεν έχει κλείσει ούτε έναν άχρηστο δημόσιο οργανισμό; Ποιος επί ενάμισι χρόνο πιπίλιζε την καραμέλα της εφεδρείας, για να ανακαλύψει στο τέλος ότι δεν μπορεί να εφαρμοστεί; Ποιος δεν μπορεί να απελευθερώσει το ωράριο των φαρμακείων, για να δουλεύει ο καθένας ένα-δυο απογεύματα παραπάνω, ΑΝ ΘΕΛΕΙ; Οι Γερμανοί και η τρόικα τα έκαναν όλα αυτά;
Λοιπόν, η εθνική αξιοπρέπεια επιβάλει να πούμε «όχι» στον Ευρωπαίο Επίτροπο προϋπολογισμού. Αλλά δε φτάνει. Πρέπει να πάψουμε να κοροϊδεύουμε εαυτούς και αλλήλους. Και, πάνω απ’ όλα, να είμαστε έτοιμοι να ζήσουμε μόνο με τα δικά μας, δηλαδή χωρίς τα δανεικά τους. Μαγκιά και ζητιανιά δεν πάνε μαζί.

(Του Γιώργου Καρελιά, στο aixmi.gr)

Χιόνιιιιιιι!

Επιτέλους, σήμερα το πρωί, είδαμε χιόνι στην Αθήνα. Μπορεί να μην κράτησε πολύ αλλά το χαρήκαμε.
Τώρα, μάλλον θα πρέπει να περιμένουμε του χρόνου πάλι...