Τρίτη 6 Δεκεμβρίου 2011

Καλό θα έκανε λίγη αυτοσυγκράτηση

Κανένας δεν μπορεί να αμφισβητήσει την καλλιτεχνική -και όχι μόνο- προσφορά του Μίκη Θεοδωράκη καθώς και τους αγώνες του. Ωστόσο, κατά καιρούς ο κορυφαίος μας μουσικοσυνθέτης λέει διάφορα πράγματα με τα οποία ο ίδιος βλάπτει τη δημόσια εικόνα του.
Να τι είπε προ ημερών στην Καβάλα: «Έχω το δικαίωμα της δικαίωσης, μιας και από το 1974 ως σήμερα υπήρξα ίσως ο μοναδικός Έλληνας πολίτης και πολιτικός που δεν με ξεγέλασαν οι μάσκες, οι μεταμφιέσεις και τα παχιά λόγια.
Είδα ευθύς αμέσως την αλήθεια, γεγονός που με ανάγκασε να παλεύω όλα αυτά τα χρόνια μέσα σε δραματικές συνθήκες αντιμετωπίζοντας τόση λάσπη που αν αντί να τη ρίξουν σε μένα την είχαν ρίξει στο Αιγαίο, θα το είχαν μεταβάλει σε εύφορη πεδιάδα…».
Δεν υπάρχει λόγος να σχολιάσει κάποιος επί της ουσίας τα όσα αναφέρει ο Θεοδωράκης. Ήθελα, όμως, να ήξερα, δεν υπάρχει ένας άνθρωπος κοντά του να τον συμβουλεύει ώστε να αποφεύγει τέτοιου είδους υπερβολές; Κρίμα δεν είναι;

3 σχόλια:

ακυβέρνητος είπε...

Για τους ..."αγώνες" του, διατηρώ κάποιες επιφυλάξεις. Η γνώμη μου είναι ότι άρχισε να τα καταστρέφει όλα από τη στιγμή που δέχτηκε (εξυμνώντας τον μάλιστα) να γίνει υπουργός της κυβέρνησης δρακουμέλ.
Επειδή όπως προανέφερες, στη συγκεκριμένη ανάρτηση δεν κρίνεται η τεράστια καλλιτεχνική αξία του Μ. Θεοδωράκη, αλλά τα όσα είπε προ ημερών, νομίζω ότι εδώ ταιριάζει καλύτερα η ρήση "το γαρ πολύ της θλίψεως γεννά παραφροσύνη"...

Πιγκουίνος είπε...

Πέτρο, θα διαφωνήσω σε ό,τι έχει να κάνει με τους αγώνες του.
Ο Θεοδωράκης ειδικά στη δεκαετία του '60 και στη χούντα, κυνηγήθηκε όσο ελάχιστοι και πέρασε πολύ δύσκολα. Αυτό δεν πρέπει να το ξεχνάμε.
Από εκεί και πέρα, όπως διαβάζεις και στην ανάρτηση, και εγώ διαπιστώνω την υπερβολή, ίσως λόγω και του πληθωρικού χαρακτήρα του, αν και δεν θέλω να κρίνω τις πολιτικές του επιλογές.

Χρήστος Γ. είπε...

Οι αγώνες του Μίκη δεν αμφισβητούνται.
Για την συνεργασία του με τον Μητσοτάκη μακάρι να ήταν αυτή η μόνη αιτία της παρακμής μας, αν και έχω διαφορετική (θετική) άποψη για τον... Γκαντέμη. Αλλά δεν είναι του παρόντος. Άλλωστε η Μίκης έχει εξηγήσει το γιατί συνεργάστηκε μαζί του, αλλά και δίνει μια υπό διαφορετικό πρίσμα οπτική γωνία των αμαρτωλών προδικτατορικών χρόνων.
Αλλά ακόμα και να δεχτώ ως "αμάρτημα" τη συνεργασία του αυτή, αυτό δεν μπορεί να διαγράψει την προηγούμενη μεγάλη και ηρωικη δράση του.
Πέρα απ' όλα αυτά του παρελθόντος για το σήμερα και τις πράξεις του έχω να επαναλάβω αυτό που λέγεται συνήθως για τους υπέργηρους.
"Ου γαρ το γήρας..."