Ο (νεο)Έλλην ταξιδεύει...

Λίγο αργότερα ανέβασε στο απέναντι κάθισμα και το άλλο πόδι γιατί, προφανώς, αυτή η στάση τον κούραζε...

Οι υπερασπιστές των «σταγονίδιων» ξεσπαθώνουν!

Την Κυριακή το «Βήμα» αποκάλυψε ότι μετά το τέλος της γιορτής του Πολυτεχνείου στη Σχολή Ευελπίδων, ένας 22χρονος «επαναστάτης» έδωσε... χουντοσόου!
Ως αρχηγός της τάξης διέταξε ορισμένους ευέλπιδες να παραμείνουν στην αίθουσα μετά την αποχώρηση των καθηγητών, και αφού ανέβηκε στο βήμα, αποκάλεσε «μπούρδα» το Πολυτεχνείο, έκανε λόγο για «διαστρέβλωση» της... εθνοσωτηρίου Επανάστασης και μαζί με κάποιους άλλους τραγούδησαν τον ύμνο της χούντας.

Και μόλις έγινε γνωστό το περιστατικό, ακολούθησε... κύμα συμπαράστασης! Οι υπερασπιστές των απριλιανών «σταγονιδίων», αυτοί που θέλουν να καλοπερνάνε και όσοι έχουν διαφορετική άποψη από τη δική τους να σαπίζουν στις φυλακές και στα ξερονήσια, βρήκαν την ευκαιρία να κάνουν την προπαγάνδα τους.
Η διαπίστωση όσων διαβάζουν τα σχόλια κάτω από το συγκεκριμένο θέμα στην ιστοσελίδα του «Βήματος» είναι ότι ο «επαναστάτης» έκανε πολύ καλά! Οι περισσότεροι σχολιογράφοι αρχίζουν το γνωστό βλακώδες τροπάρι ότι «και τώρα χούντα ζούμε», ενώ καταθέτουν απόψεις στο πνεύμα τού «ένας Παπαδόπουλος μας χρειάζεται για να μας σώσει από τους προδότες πολιτικούς» κλπ.
Μάλιστα, πολλοί βάλλουν και κατά της εφημερίδας θεωρώντας ότι με την αποκάλυψή της εξυπηρετεί σκοτεινούς σκοπούς, αποπροσανατολίζει τον κόσμο κλπ. Φταίνε, πάλι, οι κακοί δημοσιογράφοι...
Παράλληλα, επειδή ο συγκεκριμένος... μάγκας ήταν (ω, τι έκπληξη!) από τους παληκαράδες που είχε ηγηθεί του τμήματος της Σχολής, το οποίο έκανε -τάχα- παρέλαση την 28η Οκτωβρίου στη Θεσσαλονίκη μετά τις επιθέσεις που δέχθηκε ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, έσπευσε να τον υπερασπιστεί η φυλλάδα «Δημοκρατία» (οι τύποι έχουν πολύ χιούμορ για να επιλέξουν αυτό το όνομα). Τον στοχοποίησαν, λέει, γιατί έκανε παρέλαση και τραγουδούσε με τους υπόλοιπους το «Μακεδονία ξακουστή»...
Και τέλος, στη σελίδα του ΑΚΕΟ εμφανίστηκε ο Δρ. Θεόδωρος Λιόλιος που συστήνεται ως Αν. Καθηγητής Πυρηνικής Φυσικής & Στρατιωτικών Εφαρμογών Τομέας Φυσικών Επιστημών & Εφαρμογών της Σχολής Ευελπίδων (ναι, φέρει όλον αυτόν τον τίτλο!) για να μας πει ότι ένα αστείο έκανε το παιδί, που είναι και αριστούχος μαθητής και κάποιοι βρήκαν πάτημα για να τον συκοφαντήσουν! Αλλά μας συγκίνησε περισσότερο όταν έκανε λόγο για τα δάκρυα του πατέρα του που τον βλέπει, λέει, να διασύρεται αν και δεν έχει δικαστεί (!).
Το ωραίο με τον ευαίσθητο μπαμπά (όπως έγραφαν χθες τα «Νέα»), είναι πως το 1982 όταν υπηρετούσε και εκείνος στη ΣΣΕ, έκανε καψώνια σε κάποιον πρωτοετή, που θεωρούνταν «προοδευτικός» και μαζί με άλλους τον ξυλοκόπησε αποκαλώντας τον «κομμουνιστή», με συνέπεια το θύμα να εγκαταλείψει τη σχολή. Και τότε το θέμα είχε βγει στις εφημερίδες και είχε γίνει και εκείνος... πρωτοσέλιδος (από εκεί θα ζήλεψε το παιδί). Τότε αν και ελέγχθηκε, δεν τιμωρήθηκε και σήμερα ηγείται ταξιαρχίας! Και φυσικά, ως καλός πατέρας μετέδωσε τα «σωστά» ιδανικά και στον διάδοχο.
Τώρα, όμως, ο «επαναστάτης» γιος κινδυνεύει με διαγραφή. Και οι νοσταλγοί του «Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών» βγήκαν να τον προστατέψουν. Βέβαια, το πιθανότερο είναι ότι το θέμα δεν θα θαφτεί, όπως θα περίμεναν, και το μπουμπούκι θα πάει σπίτι του να ηρεμήσει και να σκεφτεί να κάνει κάτι άλλο στη ζωή του μακριά από όπλα και τέτοια επικίνδυνα πράγματα...
Πολλοί θεωρούν ότι δεν πρέπει να ανησυχούμε για τέτοια φαινόμενα. Κι εγώ προσθέτω πως κάποιος έχει το δικαίωμα να είναι χουντικός. Αυτό σημαίνει ελευθερία επιλογών. Όμως, οφείλουμε να επαγρυπνούμε, όταν πρόκειται για τον στρατό και ειδικά σε τέτοιους καιρούς. Και ποτέ δεν πρέπει να είμαστε σίγουροι ότι δεν κινδυνεύουμε με κατάλυση της δημοκρατίας (ναι, τέτοια έχουμε!).
Η ιστορία, άλλωστε, επαναλαμβάνεται. Θυμηθείτε μόνο ότι την 21η Απριλίου 1967, η εφημερίδα «Αυγή» ήταν τόσο σίγουρη ότι δεν επίκειται πραξικόπημα που στο κύριο άρθρο της έγραφε: «Γιατί δεν θα γίνει δικτατορία»! Την ώρα που τυπωνόταν, τα τανκς είχαν βγει στους δρόμους...

Κοιτώντας τη σελήνη...

Από τις καλύτερες εικόνες που έχω δει. Συνδυάζει εξαιρετικά τη γοητεία της φύσης με αυτήν του διαστήματος.
Την έστειλε ο καλός φίλος -και λάτρης της φωτογραφίας- Ανδρέας.

Η φωτογραφία της εβδομάδας

Η φωτογραφία αυτή έχει ξεσηκώσει θύελλα διαμαρτυριών στις ΗΠΑ και έχει κάνει το γύρο του κόσμου.
Δείχνει τον αστυνομικό Τζον Πάικ να ρίχνει σπρέι πιπεριού στα μάτια φοιτητών, οι οποίοι συμμετείχαν σε φιλειρηνική καθιστική διαμαρτυρία.
Η αστυνομία έδρασε μετά από αίτημα που υπέβαλε η Ελληνοαμερικανίδα πρύτανης, Λίντα Κατέχη ζητώντας να διαλυθεί η κατασκήνωση των μαθητών του Πανεπιστημίου Ντέηβις στην Καλιφόρνια, οι οποίοι διαμαρτύρονταν για το υψηλό κόστος των σπουδών.
Έγιναν κάποιες συλλήψεις, ενώ ορισμένοι από τους φοιτητές έκαναν καθιστική διαμαρτυρία προκειμένου να αφεθούν ελεύθεροι οι φίλοι τους. Ο 39χρονος Πάικ, πρώην πεζοναύτης, έχασε την υπομονή του και έκανε χρήση του σπρέι.
Τώρα έχει τεθεί σε υποχρεωτική αργία -μετ' αποδοχών- ενώ διενεργείται έρευνα για το περιστατικό.
Το συμβάν έκανε άμεσα το γύρο του κόσμου, ενώ στη συνέχεια ανέλαβε δράση το photoshop...

Like στην ανεργία!

Το είδα στο facebook και γέλασα.
Όχι, φυσικά, επειδή ο άνθρωπος έχασε τη δουλειά του αλλά γιατί βρέθηκαν τρεις «φίλοι» και έκαναν το γνωστό like. Δηλαδή, η είδηση που διάβασαν, τους άρεσε.
Προφανώς τούς έχει γίνει συνήθεια να σχολιάζουν με τον τρόπο αυτό αλλά καμιά φορά απαιτείται και λίγη σκέψη παραπάνω...

Γελοιογραφία...

(του Δημήτρη Χαντζόπουλου από τα «Νέα»)

Η δολοφονία που άλλαξε τον ρου της ιστορίας

Σχεδόν μισός αιώνας, 48 χρόνια για την ακρίβεια, πέρασε από τις 22 Νοεμβρίου 1963, από την ημέρα δηλαδή της δολοφονίας του Τζον Κέννεντυ, η οποία έχει αποτυπωθεί στο συγκλονιστικό φιλμ του Έιμπραχαμ Ζαπρούντερ.
Είναι από τις στιγμές που έχουν μείνει χαραγμένες στην παγκόσμια ιστορία. Πολλοί, μάλιστα, θεωρούν ότι το τραγικό συμβάν στο Ντάλας, την άλλαξε καθοριστικά καθώς πολλά πράγματα θα ήταν διαφορετικά αν είχε ζήσει ο 35ος Πρόεδρος των ΗΠΑ.
Οι αληθινοί ένοχοι δεν βρέθηκαν ποτέ καθώς θα πρέπει κάποιος να είναι πολύ αφελής για να πιστέψει την επίσημη θεωρία του ενός και μοναχικού δολοφόνου, του Λι Χάρβεϊ Όσβαλντ, ο οποίος δύο ημέρες αργότερα σκοτώθηκε στο... αρχηγείο της τοπικής αστυνομίας από έναν «αγανακτισμένο» πολίτη και άνθρωπο της Μαφίας, τον Τζακ Ρούμπι.
Ακόμη και πλειοψηφεία των Αμερικανών θεωρεί ότι πίσω από τη δολοφονία του JFK κρύβεται μία καλά οργανωμένη συνωμοσία καθώς και η συγκάληψή της από την επιτροπή Γουόρεν και τις αρχές.
Έχουν γραφτεί χιλιάδες βιβλία, έχουν γυριστεί εκατοντάδες ταινίες και ντοκιμαντέρ, όμως το τι ακριβώς συνέβη εκείνο το μεσημέρι παραμένει μυστήριο...

Αρκουδάκι θύμα τροχαίου στην Κρυσταλλοπηγή

Mόλις ένα μήνα μετά το προηγούμενο τροχαίο ατύχημα με θύμα μεγάλη θηλυκή αρκούδα, σημειώθηκε ένα ακόμη με θύμα μία μικρή αρκούδα και πάλι στον κάθετο άξονα Σιάτιστας-Κρυσταλλοπηγής.
Η νεαρή αρσενική αρκούδα, ηλικίας 1,5 ετών και βάρους 65 κιλών, χτυπήθηκε θανάσιμα από διερχόμενο όχημα, ενώ ο οδηγός έφυγε χωρίς να ειδοποιήσει την Τροχαία.

Όταν έφτασε στο σημείο του ατυχήματος εκπρόσωπος της Ομάδας Άμεσης Επέμβασης του Αρκτούρου το ζώο ήταν ήδη νεκρό και μεταφέρθηκε στο Δασαρχείο Καστοριάς.
Όπως έχει επανειλημμένα τονισθεί η ακατάλληλη περίφραξη του αυτοκινητόδρομου και η απουσία ή ελλιπής διαμόρφωση κατάλληλων διαβάσεων για την άγρια πανίδα, συνεχίζουν να αποτελούν τις βασικές αιτίες πρόκλησης τροχαίων ατυχημάτων στα οποία εμπλέκονται αρκούδες.
(Πηγή: ert.gr)

Ο Τύπος σήμερα: Η ιστορική (!) κωλοφαρδία, τα καφέ σορτσάκια και «πάρτε το πράσινο αγγούρι»!

Μία ημέρα μετά από κάθε ποδοσφαιρικό ντέρμπι ανάμεσα σε Ολυμπιακό και Παναθηναϊκό μερικές αθλητικές φυλλάδες βρίσκουν την ευκαιρία να βγάλουν τα απωθημένα τους. Συναγωνίζονται σε φανατισμό και κακόγουστα (επιεικώς...) πρωτοσέλιδα για να κερδίσουν αναγνώστες καταδεικνύοντας το επίπεδο μερίδας -και όχι όλου- του Τύπου.

Σήμερα, την παράσταση κλέβουν ο «Γαύρος», ο «Πρωταθλητής» και η «Πράσινη». Απολαύστε μερικά μόνο από τα όσα γράφουν στις πρώτες τους σελίδες.

Αύριο θα έχουμε και άλλες τέτοιες... ομορφιές. Βλέπετε, σήμερα Παναθηναϊκός και Ολυμπιακός παίζουν και στο μπάσκετ...

Ένας δήμιος μιλάει για το... επάγγελμά του

Την πρώτη φορά πυροβόλησε χωρίς να διστάσει. Τη δεύτερη φοβόταν ότι θα αστοχούσε και πως θα τον κορόιδευαν οι συνάδελφοί του. Από τότε ο Χου Τσιάο έχει εκτελέσει μερικές χιλιάδες ανθρώπους που έχουν καταδικαστεί σε θάνατο στην Κίνα.

Όπως διαβεβαίωσε δε σε συνέντευξη που παραχώρησε σε εφημερίδα της χώρας του, η δουλειά του «δεν είναι τόσο δύσκολη όσο θα μπορούσε να φανταστεί κανείς». Όπως εξηγεί, ο ίδιος και οι συνάδελφοί του χρησιμοποιούν τουφέκια, η κάννη των οποίων φτάνει το ένα μέτρο. «Σημαδεύουμε, πατάμε τη σκανδάλη και αυτό είναι όλο» εξηγεί.
Η μαρτυρία του Χου Τσιάο έχει τη σημασία της για μια χώρα όπου χιλιάδες κατηγορούμενοι καταδικάζονται σε θάνατο κάθε χρόνο και στην οποία οι εκτελέσεις πραγματοποιούνται με συνοπτικές διαδικασίες και μυστικά.
Ο λόγος που προτιμάται ο τυφεκισμός από την εκτέλεση με ενέσιμο διάλυμα, πρακτική που ακολουθείται στις Ηνωμένες Πολιτείες, είναι ότι το μεγαλύτερο ποσοστό μεταμοσχεύσεων οργάνων γίνεται από εγκληματίες που έχουν καταδικαστεί στην εσχάτη των ποινών. Οι θανατηφόρες ουσίες στον οργανισμό των εκτελεσθέντων θα καθιστούσαν απαγορευτικές τις «δωρεές» οργάνων.
Ο Χου Τσιάο εκτελεί χρέη δημίου εδώ και 19 χρόνια. Για να προσληφθεί στο Σώμα δεν χρειάστηκε να κάνει πολλά: παρακολούθησε δύο εκτελέσεις και επιθεώρησε τα πτώματα.
(Πηγή: Τα Νέα)

Πολυτεχνείο, 2011: Ο Μητσάρας που... κατέλαβε το μνημείο, τα κουπόνια του ΚΚΕ και -ευτυχώς- η Ναταλία

17 Νοέμβρη 2011, Πολυτεχνείο.
Την παραπάνω γελοία εικόνα αντίκρισα χθες το μεσημέρι μπαίνοντας στον ιστορικό χώρο. Αφού πέρασα αμέτρητα «μπλόκα» ΚΚΕδων που έτειναν κουπόνια ενίσχυσης στο κόμμα (το οποίο τότε χαρακτήριζε πράκτορες της CIA και του Ρουφογάλη τους εξεγερμένους αλλά έκτοτε καπηλεύεται μία χαρά την εξέγερση), έπεσα σε αυτό το απαράδεκτο θέαμα.
Ο γνωστός Μητσάρας είχε ανέβει στο μνημείο, ενώ δίπλα του (πίσω από τη σημαία, δεν φαίνεται εδώ) μία μαυροφορεμένη γιαγιά που για κάτι διαμαρτυρόταν και ενίοτε φώναζε συνθήματα. Μόνη της! Δεν έμαθα γιατί... διαδήλωνε και δεν με ένοιαξε. Αυτό που έβλεπα ήταν ότι ακουμπούσαν στην ιστορική πύλη που έριξε το τανκ. Η πρώτη σκέψη ήταν «πόσο περισσότερο μπορούμε να ξεφτιλίσουμε αυτήν την επέτειο;».
Διασχίζοντας το χώρο με τα πολυάριθμα (αλλά λιγότερα από άλλες χρονιές -πάλι καλά) τραπεζάκια της ΚΝΕ και άλλων οργανώσεων και ακούγοντας από τα μεγάφωνα το μήνυμα των υπαλλήλων του υπουργείου Υγείας, οι οποίοι ορκίζονταν ότι θα συνεχίσουν τον σκληρό αγώνα κατά των κομμάτων της πλουτοκρατίας (τα οποία τους έβαλαν σε αυτή τη θέση!), έφτασα στην αίθουσα που πάντα επισκέπτομαι.
Πρόκειται για αυτή που έχει παραχωρηθεί στην Ένωση Προοδευτικών Μητέρων (νομίζω έτσι λέγονται), η οποία είναι γεμάτη με φωτογραφίες ντοκουμέντα από τότε. Επιπλέον, προβάλεται συνεχώς ένα ντοκιμαντέρ διάρκειας περίπου 15 λεπτών, που αναφέρεται στο τριήμερο της εξέγερσης.
Και εκεί είδα αυτό που βλέπω κάθε χρονιά και με κάνει να ξεχνώ τις γραφικότητες που συναντώ στον έξω χώρο. Γονείς να έχουν αγκαλιά ή να κρατούν από το χέρι τα μικρά παιδιά τους και να τους λένε τι συνέβη τότε. Να τους εξιστορούν τα γεγονότα, να τους δείχουν τις φωτογραφίες με τα πορτρέτα των νεκρών, να κάθονται δίπλα τους στις καρέκλες και να τους εξηγούν τι «λέει» το ντοκιμαντέρ, τι φωνάζουν και γιατί οι φοιτητές, τι είναι αυτές οι φωτιές γύρω από το Πολυτεχνείο, που πάει αυτό το τανκ, γιατί γκρεμίζει την πύλη...
Εκεί, σε αυτήν την αίθουσα, τιμάται πραγματικά το Πολυτεχνείο. Όχι έξω όπου κυριαρχούν οι γελοίοι νεολαιίστικοι κομματικοί στρατοί (ένας εκ των οποίων, η ΠΑΣΠ, έχει πάρει και την αιματοβαμένη σημαία... σπίτι του) και οι Μητσάρες. Μέσα. Γιατί, να ξέρετε πως όσο θα υπάρχει έστω και ένας γονιός που θα φέρνει τέτοια μέρα το παιδί του στο Πολυτεχνείο και θα του μαθαίνει τι συνέβη τότε, η «γιορτή» αυτή δεν θα σβήσει.
Και όταν, τέλος, στο βιβλίο μηνυμάτων στην αίθουσα διαβάζεις αυτό της μαθήτριας Ναταλίας, δεν μπορείς παρά να χαμογελάσεις και να πεις: «Θα έρθω και του χρόνου»!

Τζάμπα μάγκες δεν τους λες

Αλίευσα ένα εξαιρετικό κείμενο για τη σημερινή ημέρα και το νόημά της από τη Sportday. Φέρει την υπογραφή του Νίκου Σαρίδη.

«Η 17η Νοεμβρίου ήταν ημέρα Σάββατο και την έζησα με τον δικό μου τρόπο σε κάποια γειτονιά της Αθήνας. Κι αυτό που θυμάμαι είναι ότι πήγαμε σχολείο (τότε λειτουργούσαν έξι ημέρες την εβδομάδα) το πρωί κι αφού κάναμε λίγο μάθημα, η δασκάλα με σήκωσε να πω την προσευχή και σχολάσαμε άρον άρον, με τις μαμάδες να μας περιμένουν απέξω για να μας βουτήξουν και να μας πάρουν στην ασφάλεια του σπιτιού. Η πληροφόρηση για το τι είχε συμβεί «κάτω» (στο κέντρο) ήταν συγκεκχυμένη...

Εμένα, ωστόσο, ποσώς με χάλασε· γλιτώσαμε μάθημα! Με τα χρόνια, βέβαια, άρχισα να ταξινομώ τις σκόρπιες μνήμες εκείνης της εποχής. Ότι άλλο ο... Μητροπάνος και το «Νικολή, Νικολή, καπετάνιε Ντερτιλή...» που έβγαινε από το τζουκ μποξ κι άλλος ο Νίκος Ντερτιλής, ο επικεφαλής με το περίστροφο στο χέρι της «επιχειρήσεως», κατά το politically corecct όλων εκείνων που ήσαν με το καθεστώς ή του έκλειναν το μάτι.
Ότι ο «φερτάκιας» που έλεγε ο μπαμπάς για τον κύριο τάδε δεν ήταν κάτι σαν τον «κορτάκια» ή τον «παρτάκια», αλλά κάτι σοβαρότερο: αυτός που κατέδιδε στο αστυνομικό τμήμα της περιοχής. Ότι το «Εδώ Πολυτεχνείο», που στη μεταπολίτευση κυκλοφόρησε και σε κασέτες του εμπορίου δεν ήταν η φωνή του... εισπράκτορα (υπήρχαν και τέτοιοι τότε στα λεωφορεία και στα τρόλεϊ) που ειδοποιούσε για τη στάση στην Πατησίων.
Ότι ο κύριος που στρίγκλιζε στην ασπρόμαυρη URANYA δεν ήταν ένας από τους άπειρους Γεώργιους Παπαδόπουλους του τηλεφωνικού καταλόγου, επί του οποίου ακουμπούσε το γκρι - εκρού τηλέφωνο μάρκας SIEMENS (από τότε στη ζωή μας...) με το στρογγυλό καντράν. Δεν ήταν μια απλή φιγούρα -μέρος ενός γκροτέσκ «κάδρου», αλλά ο δικτάτορας. Ότι τα γήπεδα στα χρόνια της Χούντας δεν γέμιζαν τυχαία ακόμη και σε αγώνες κατς (Ντι Μπέστια vs Καρπόζηλος και λοιπές μονομαχίες)...
Μεγαλώνοντας και βιώνοντας το Πολυτεχνείο ως επέτειο, έμαθα κι όλο τον... Μάνο Λοΐζο απέξω. «Ακορντεόν», «Ο στρατιώτης» και διάφορα άλλα... ων ουκ έστιν αριθμός. Χώρια πόσες στομφώδεις ομιλίες καθηγητών άκουσα με το «Πολυτεχνείο Ζει» και το «Ψωμί - Παιδεία - Ελευθερία» να εναλλάσσονται ως ρεφρέν. Και με τον καιρό, στους νεκρούς του Πολυτεχνείου προστέθηκαν και οι νεκροί των πορειών του, όπως ο Κουμής και η Κανελλοπούλου το 1980. Ναι, πήγα και σε πορείες για το Πολυτεχνείο... Εκεί που οι μεν συνθηματολογούσαν «Φονιάδες των λαών Αμερικάνοι», οι δε «Φονιάδες των λαών Ρώσοι - Αμερικάνοι»...
Κι όταν άρχισα να βαριέμαι -το ομολογώ- τις πορείες, το γύρισα κάθε 17 Νοέμβρη στη... μελέτη (το αρχίγραμμα με πεζό, παρακαλώ...): ο Εργοτέλης, λέει, είχε υποβιβαστεί από τη Χούντα επειδή είχε διαθέσει το γήπεδό του, στο Μαρτινέγκο, για συναυλία του Μίκη Θεοδωράκη. Η ποδοσφαιρική ομάδα Ανάπλαση Τυρνάβου διαλύθηκε επειδή ήσαν «κομμουνισταί» και πόσα άλλα... Πάντοτε, αυτή η μέρα είχε κάτι να μου δώσει...
Ωστόσο, πάνω που νόμιζα ότι τα είχα ταξινομήσει, σήμερα -38 χρόνια μετά- που μου έλαχε να γράψω για το Πολυτεχνείο, βρέθηκα να μην μπορώ να τα βάλω σε μια σειρά... Σήμερα, που χειμάζεται η τσέπη μου και η ζωή μου γενικότερα, καταλαβαίνω και ότι δεν είναι τόσο... passe το «Ψωμί - Παιδεία - Ελευθερία». Κι ότι δεν πρέπει να περπατάμε μόνο όταν είναι να... στρώσουμε τα καινούργια μας Tods. Πού και πού δεν βλάπτει και καμιά πορεία... Ούτε είναι κακό να έχεις αποστηθίσει περισσότερα τραγούδια του Μάνου απ' ό,τι PIN...
Σήμερα, που έπρεπε να γράψω κι εγώ για το Πολυτεχνείο, καταλαβαίνω και τους καθηγητές με τις ομιλίες τους, που κάθε χρόνο έπρεπε να αρθρώσουν και κάτι... Να τους χαρακτηρίσω κι εγώ «ήρωες» όλους εκείνους πήγαν «κάτω»; Πάντως, τζάμπα μάγκες δεν τους λες...».

Πολυτεχνείο, 38 χρόνια μετά...

Δίχως τουφέκι και σπαθί, με το ήλιο στο μέτωπο,
υπήρξατε ήρωες και ποιητές μαζί. Είστε το Ποίημα.
Απλώνοντας το χέρι μου δεν φτάνει ως εκεί
που ωραία λουλούδια τις μορφές σας
Λιτανεύει ο αέρας της αρετής. Ω παιδιά μου,
Μπροστά σ’ αυτό το ποίημα μετράει μόνο η σιωπή.
(Νικηφόρος Βρεττάκος - Μικρός τύμβος)

«Σαν σήμερα»: από τις καλύτερες αλλά και πλέον υποτιμημένες εκπομπές της ελληνικής τηλεόρασης

Μεταδίδεται κάθε ημέρα εδώ και εννέα χρόνια αλλά ακόμη και η ΕΡΤ που την προβάλει, την έχει απαξιώσει αφού δεν την περιλαμβάνει καν στο δημοσιοποιημένο πρόγραμμά της αν και τη δείχνει κάθε μεσημέρι (στις 3 παρά)! Επιπλέον, είναι γενικότερα υποτιμημένη, ίσως και λόγω της μικρής της διάρκειας.
Ωστόσο, είναι ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα και αποτελεί μία τις πιο αγαπημένες εκπομπές του Πιγκουίνου. Πρόκειται για το «Σαν σήμερα τον 20ό αιώνα», που στηρίζεται στο πολύτιμο αρχείο της ΕΡΤ και εξιστορεί τα σημαντικά γεγονότα που συνέβησαν κάθε ημέρα σαν σήμερα και επηρέασαν, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, τις ζωές των ανθρώπων.
Υποθέτω ότι όλοι την έχουν δει, έστω και αποσπασματικά. Είναι ίσως ό,τι καλύτερο για όσους αγαπούν την ιστορία.
(Στο βίντεο η εκπομπή για την 14η Νοεμβρίου).

Μαίρη, μη λυπάσαι πια

Σήμερα έχει μουσική. Ένα πολύ ωραίος τραγούδι που... σκάρωσε ο Μάνος Ξυδούς πάνω σε παραδοσιακή αμερικανική μελωδία. Από τα τελευταία που ηχογράφησε.

Η αλληλεγγύη των Κινέζων σε διαφωνούντα καλλιτέχνη

Κάποιοι επέλεξαν να του στείλουν χρήματα με τραπεζικό έμβασμα. Μερικοί προτίμησαν ταχυδρομική επιταγή. Και άλλοι έκαναν τα χαρτονομίσματα σαΐτες ή ρολό, τα τύλιξαν γύρω από φρούτα και τα πέταξαν πάνω από τον περίβολο του σπιτιού του.

Με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, κάπου 20.000 Κινέζοι πολίτες είχαν ήδη στείλει μέχρι χθες στον γνωστό διαφωνούντα καλλιτέχνη Αϊ Ουέιουεϊ συνολικά 610.000 ευρώ στην προσπάθειά τους να τον βοηθήσουν να πληρώσει το 1,7 εκατ. ευρώ που του ζητεί το κράτος δήθεν για απλήρωτους φόρους και πρόστιμα.
Ο 54χρονος καλλιτέχνης και ακτιβιστής, που είχε κρατηθεί την περασμένη άνοιξη επί 81 ημέρες σε μυστική τοποθεσία, δεν έκρυβε ούτε την έκπληξη και τη συγκίνησή του. «Αυτό δείχνει πως μια ομάδα ανθρώπων που θέλουν να εκφράσουν τις απόψεις τους χρησιμοποιούν τα χρήματά τους προκειμένου να καταθέσουν την ψήφο τους», δήλωσε. «Δείχνει πως στην εποχή του Ίντερνετ, η κοινωνία έχει τη δική της κρίση και τις δικές της αξίες. Οι άνθρωποι χρησιμοποιούν τις μεθόδους αυτές για να επανεξεταστεί η κατηγορία ότι φοροδιέφευγα».
Η Εφορία του Πεκίνου ζήτησε το χαράτσι του 1,7 εκατομμυρίου ευρώ την περασμένη Πέμπτη και οι προσφορές αλληλεγγύης άρχισαν να φτάνουν αμέσως.
Πολλές δωρεές συνοδεύονταν από μηνύματα στήριξης: «Αδελφέ, επίτρεψέ μου να γίνω πιστωτής σου» ή «Περπάτα προς το φως, το σκοτάδι θα περάσει». Ενας κινέζος αναγνώστης του BBC από το Γκουανγκζού είπε στο ειδησεογραφικό δίκτυο πως έστειλε στον Αϊ χρήματα διότι ήταν «μια σπάνια ευκαιρία να στηρίξω αυτά που πρεσβεύω. Θα κρατήσω για πάντα την απόδειξη της ταχυδρομικής εντολής», πρόσθεσε, «γιατί είναι η πρώτη αληθινή μου ψήφος».
Ο ίδιος δήλωσε πως δεν βλέπει τα χρήματα ως δωρεές αλλά ως δάνεια τα οποία σκοπεύει να επιστρέψει. Αλλά το κινεζικό κράτος δεν συγκινήθηκε καθόλου από όλα αυτά, τουναντίον. Με κύριο άρθρο της, η κρατική αγγλόφωνη «Global Times» έσπευσε να επισημάνει πως το κίνημα υπέρ του Αϊ εκπροσωπεί μόνον ένα κλάσμα του κινεζικού λαού και άφησε να εννοηθεί πως ο καλλιτέχνης θα μπορούσε να κατηγορηθεί για «παράνομη συγκέντρωση χρημάτων».
Παράλληλα, έθεσε το ερώτημα αν ένας καλλιτέχνης που έχει εκθέσει έργα του στο Λονδίνο, στη Νέα Υόρκη, στο Βερολίνο, χρειάζεται πραγματικά να δανειστεί χρήματα για να πληρώσει τα «χρέη» του στο κράτος.
«Ναι, είμαι πολύ πλούσιος, αλλά αυτό είναι ένα διαφορετικό ζήτημα», απάντησε εκείνος. Μου ζητούν να πληρώσω τα πρόστιμα έως τις 16 Νοεμβρίου και είναι δύσκολο να βρω τόσα μετρητά σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα. Είπα ήδη πως θα επιστρέψω τα δάνεια μέχρι και το τελευταίο ποσό. Η αθωότητα ενός ανθρώπου είναι συνδεδεμένη με την αθωότητα μιας χώρας. Δεν το κάνω αυτό για να βγάλω κέρδος. Στο μέλλον, η Κίνα μπορεί να φτάσει σε σημείο να απαγορεύσει στους πολίτες να δανείζουν χρήματα ο ένας στον άλλον!».
(Πηγή: Τα Νέα)

Δηλαδή, αυτό θεωρείται μόδα;

Αυτό το... πράγμα που βλέπετε (φυσικά δεν αναφέρομαι στο μοντέλο - Μιράντα Κερ λέγεται, επί τη ευκαιρία), θεωρείται μόδα...
Πρόκειται για σουτιέν με περίπου 3.400 πολύτιμες πέτρες, ανάμεσά τους και διαμάντια, το οποίο παρουσιάστηκε σε επίδειξη μόδας στη Νέα Υόρκη! Όσο για την τιμή του; Μόνο 2,5 εκατομύρια δολάρια!

Δηλαδή, υπάρχει γυναίκα με σώας τας φρένας, που θα τολμούσε να ξοδέψει μία περιουσία για να πάρει αυτή τη χαζομάρα;

Α, ρε ΑΕΛάρα...

Όταν η ομάδα δεν φέρνει το αποτέλεσμα που θέλουμε, μας πικραίνει και μας στενοχωρεί.
Αυτό, δυστυχώς, έγινε σήμερα. Η ΑΕΛάρα αγωνίστηκε για πρώτη φορά φέτος (στη Β' Εθνική) αλλά δεν κέρδισε ένα παιχνίδι που έπρεπε να κερδίσει απέναντι στον Βύζαντα Μεγάρων, που είναι σαφώς υποδεέστερος.
Δεν πειράζει, όμως, κάθε αρχή και δύσκολη...
Δεν πτοούμαστε και συνεχίζουμε την προσπάθεια!

Ο αρχηγός δεν είναι και πολύ ευγενικός...

Πριν από λίγο καιρό είχα συστήσει την κίνηση «Δημιουργία Ξανά» ως πιθανή εναλλακτική επιλογή στο υπάρχον πολιτικό σύστημα, οφείλω όμως να επανέλθω και να καταθέσω μία παρατήρηση.

Προσωπικά, έχω «κόλλημα» με τη γηπεδοποίηση της πολιτικής ζωής, δεν την ανέχομαι καθόλου. Απαιτώ ο λόγος που ο καθένας εκφέρει να είναι πολιτισμένος και να συνοδεύεται από επιχειρήματα ειδάλλως, μου είναι αποκρουστικός.
Έτσι, αποτέλεσε δυσάρεστη έκπληξη για μένα η αντίδραση του επικεφαλής της συγκεκριμένης κίνησης στη λανθασμένη -από κάθε άποψη- απόφαση του Γιώργου Παπανδρέου για δημοψήφισμα. Ιδού, ο πολιτισμένος λόγος αυτών που ευαγγελίζονται ότι φέρνουν κάτι διαφορετικό και φρέσκο στην πολιτική ζωή:

Και παρακάτω ο ίδιος, ο άνθρωπος δηλαδή που θέλει να αλλάξει την Ελλάδα, απαντώντας σε κάποιους που αντέδρασαν στον τρόπο που μιλούσε, ανέφερε:

Τα παραπάνω τα γράφω γιατί θεωρώ πως είναι υποχρέωσή μου για τη σωστή ενημέρωση των λίγων αλλά εκλεκτών αναγνωστών του μπλογκ. Πριν από λίγες εβδομάδες έγραφα καλά λόγια για τη «Δημιουργία Ξανά», τώρα οφείλω να καταδείξω και τα αρνητικά.
Βέβαια, στην εποχή που ζούμε, μπορεί πολλοί να... εκτιμήσουν τις βρισιές. Εγώ, πάλι, όχι. Ο καθένας είναι ελεύθερος να βγάλει τα συμπεράσματά του. Δημοκρατία έχουμε.

Χρειάζεται πραγματική στήριξη για να πετύχει

Αυτή τη φορά φαίνεται ότι δεν «χαλάει» η πρωθυπουργία του Λουκά Παπαδήμου, που δείχνει να είναι η καλύτερη δυνατή επιλογή στη δεδομένη χρονική στιγμή.
Έχουμε να κάνουμε με έναν άνθρωπο που αφενός σέβονται άπαντες στην Ευρώπη και αφετέρου δεν είναι πολιτικός ώστε να φοβάται το κόστος των σκληρών αλλά αναγκαίων αποφάσεων.

Ελπίζω ότι αυτοί που τον βάζουν στο «τιμόνι» της χώρας θα τον στηρίξουν πραγματικά και εκείνος από την πλευρά του δεν θα κάνει πίσω μπροστά στα φαινόμενα και στις προκλήσεις που θα συναντήσει (ήδη τα καλόπαιδα της ΓΕΝΟΠ ΔΕΗ άρχισαν να προκαλούν και πάλι).
Βέβαια, δεν είναι... Σούπερμαν και δεν θα πρέπει να έχουμε την ψευδαίσθηση ότι θα δώσει λύσεις στα πάντα μέσα σε τρεις μήνες. Και σίγουρα δεν θα είναι «ευχάριστος» πρωθυπουργός, αυτό να το ξεκαθαρίσουμε ευθύς εξ εαρχής. Από την άλλη όμως, μπορεί να προσφέρει πολύτιμες υπηρεσίες στη χώρα σε μία εξαιρετικά δύσκολη συγκυρία.
Καλή επιτυχία (για το καλό μας).

Κι όμως, βγήκε και κάτι καλό απόψε...

Μπορεί το υπόλοιπο της πρότασης που θα διαβάσετε να φαίνεται αδιανόητο ωστόσο όλος αυτός ο απίστευτος χαμός που έγινε απόψε με τον νέο πρωθυπουργό, ίσως να αποτελεί το τελευταίο δείγμα υγείας του πολιτικού μας συστήματος.
Τι εννοώ; Ότι οι οξείες αντιδράσεις που υπήρξαν στην απόλυτα λανθασμένη πρόταση για να αναλάβει πρόεδρος της κυβέρνησης ο Φίλιππος Πετσάλνικος, αποδεικνύουν ότι οι ηγεσίες των κομμάτων δεν μπορούν να κάνουν πια ό,τι γουστάρουν.

Αντίθετα, υπάρχουν στελέχη στα ίδια τους τα κόμματα που τις κρίνουν, που τις πάνε κόντρα και δεν υποτάσσονται στις βουλές τους. Μάλιστα, ορθώνουν το ανάστημά τους και ενίοτε, όπως σήμερα το βράδυ, κάνουν τους αρχηγούς να υποχωρούν ατάκτως!

Για όλα τα άλλα, τι να πει κανείς...

Tης έκαψε το σπίτι επειδή την έβγαλε από φίλη στο facebook!

Συμβαίνουν και αυτά στον κόσμο. Διαβάστε το παρακάτω απόσπασμα από την ιστοσελίδα του ΣΚΑΙ:

«Η 30χρονη Αμερικανίδα Τζένιφερ Κριστίν Χάρις βρίσκεται πίσω από τα κάγκελα της φυλακής με εγγύηση ύψους 100.000 δολαριών επειδή έβαλε φωτιά στο γκαράζ φιλικού ζευγαριού, ως αντίποινα στο «unfriend» της «κολλητής» της, Νίκι Ράσμουσεν!
Οι αρχές της Αϊόβα ισχυρίζονται ότι όλα ξεκίνησαν όταν οι δυο φίλες κανόνιζαν στο Facebook πάρτι γενεθλίων του συζύγου της Ράσμουσεν. Τσακώθηκαν στον ιστότοπο κοινωνικής δικτύωσης, η Ράσμουσεν διέγραψε την κατηγορούμενη από τη λίστα των φίλων της και η Χάρις έβαλε φωτιά στο γκαράζ του σπιτιού των φίλων της!
Εκείνοι βγήκαν έξω στη 1 τα ξημερώματα για να γλυτώσουν, καθώς η φωτιά επεκτάθηκε! Η Χάρις, η οποία ήταν από τις παράνυμφους της Ράσμουσεν στο γάμο της (!) κατηγορείται για κακούργημα πρώτου βαθμού και έχει προφυλακιστεί»...

Η φωτογραφία της εβδομάδας

Παρατηρήστε το ύφος της μικρούλας από τις ΗΠΑ, η οποία... τρομάζει με τα όσα της επιφυλάσσει ο καινούργιος για εκείνη, «μαγικός κόσμος» των υπολογιστών και της τεχνολογίας...

Ουφ...

Μετά από τέσσερις ημέρες αγωνίας, επιτέλους οι δύο «μεγάλοι» σοβαρεύτηκαν και τα βρήκαν.
Ο Θεός τούς φώτισε!
Άντε να ηρεμήσουμε λίγο...

Μία γελοιογραφία για τη συναίνεση

Του Δημήτρη Χαντζόπουλου από τα «Νέα»

Η τελευταία ημέρα του facebook;

Το ξέρετε ότι η σημερινή ημέρα μπορεί να είναι η τελευταία του facebook; Οι γνωστοί χάκερς «Anonymous» έχουν αναγγείλει ότι αύριο θα επιτεθούν στη διάσημη σελίδα κοινωνικής δικτύωσης και θα την «κατεβάσουν» από το διαδίκτυο.

Οι κύριοι αυτοί λένε ότι θα το κάνουν για το καλό μας. Γιατί, όπως λένε, το facebook, πουλάει τα προσωπικά μας στοιχεία στις κυβερνήσεις. Επίσης, θα το κάνουν γιατί -όπως αναφέρουν- έχουμε φτάσει στο σημείο οι οικογένειές μας να γνωρίζουν για εμάς λιγότερα πράγματα από το facebook.
Μάλιστα, σε μήνυμά τους τονίζουν: «Στο τέλος, όλοι θα ευγνωμονούν τους Anonymous που σώθηκαν από το διαβολικό αυτό κοινωνικό δίκτυο».
Δηλαδή, αυτοί δεν μας δίνουν καν το δικαίωμα να επιλέξουμε τι θα κάνουμε, δεν τους νοιάζει αν εμάς μπορεί να μας αρέσει το facebook. Έρχονται να μας σώσουν και να μας... απελευθερώσουν χωρίς καν να μας ρωτήσουν.
Και αυτοί για το καλό μας αγωνίζονται...
Καλού κακού, πάντως, όσοι είστε στο facebook αποχαιρετίστε σήμερα τους «φίλους» σας...

Καθίστε και μιλήστε!

Οι επόμενες ώρες είναι καθοριστικές για το μέλλον του τόπου, ο οποίος πλέον χρειάζεται κυβέρνηση εθνικής ενότητας τριών, τεσσάρων μηνών που θα επιχειρήσει να σώσει ό,τι σώζεται.
Ο απαισιόδοξος Πιγκουίνος προτιμά να κρατήσει τα θετικά της χθεσινής ημέρας:
* ο Παπανδρέου αναγκάστηκε να αποσύρει το δημοψήφισμα, που μας έφερε ένα βήμα από τον γκρεμό.

* ο Σαμαράς σοβαρεύτηκε και αποδέχθηκε τη δανειακή σύμβαση.
* ο Παπανδρέου απέκτησε επαφή με την πραγματικότητα -έστω και αργά το βράδυ- και κάλεσε τον Σαμαρά να συζητήσουν για μεταβατική κυβέρνηση. Άφησε ανοιχτό ακόμη και το ενδεχόμενο παραίτησης. Ελπίζω αυτή τη φορά να το εννοεί, γιατί δεν μας παίρνει να κάνει άλλα λάθη εδώ που φτάσαμε.
Εύχομαι τα παραπάνω να αποτελέσουν τη βάση για την εξεύρεση λύσης. Θέλω να πιστεύω πως ο μόνιμα εξοργισμένος το τελευταίο διάστημα, αρχηγός της ΝΔ θα προσέλθει στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων αποσύροντας παράλληλα την ανέφικτη πρόταση για κυβέρνηση ενός μήνα. Δεν είναι κακό, πάντως, να του κάνει ένα τηλεφώνημα και ο άλλος.
Ήρθε η ώρα να αναλάβουν τις ευθύνες τους. Δεν είναι δυνατόν να βρισκόμαστε στο χείλος της καταστροφής και να μη δέχονται έστω να συζητήσουν! Και αυτό πρέπει να γίνει ΤΩΡΑ, πριν πέσει απόψε η κυβέρνηση.
ΥΓ. Επειδή οι εξελίξεις είναι ραγδαίες, το παραπάνω κειμενο «κινδυνεύει» ανά πάσα στιγμή να γίνει ανεπίκαιρο. Το εύχομαι...

Ώρες ευθύνης για όλους...

Ό,τι και να γραφτεί τώρα, σε μισή ώρα μπορεί να είναι ανεπίκαιρο μιας και οι εξελίξεις είναι καταιγιστικές...
Όπως όλοι, έτσι και ο Πιγκουίνος παρακολουθεί με αγωνία τα τεκταινόμενα. Ελπίζω ότι όλοι -«μικροί» και «μεγάλοι»- θα σταθούν στο ύψος των περιστάσεων. Είναι ώρα ευθύνης, πρώτα για το πολιτικό σύστημα και έπειτα για όλους εμάς.

Δυνάμεις κατοχής

Εξαιρετικό άρθρο του Γιάννη Πρετεντέρη από τα «Νέα» για τα περί κατοχής, που υποστηρίζουν διάφοροι «αγανακτισμένοι» και μη:

Ακούω από διάφορες πλευρές (ακόμη και κάποιες που θεωρούσα σοβαρές...) ότι η χώρα βρίσκεται περίπου σε κατάσταση κατοχής. Ενδιαφέρον. Διότι εγώ νόμιζα ότι βρίσκεται κυρίως σε κατάσταση χρεοκοπίας.
Να δεχτώ, όμως, την ερμηνεία της κατοχής. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι είναι πρωτότυπη. Διότι η Ελλάδα είναι η μοναδική κατεχόμενη χώρα στον κόσμο που θα κοστίσει στις δυνάμεις κατοχής το διόλου ευκαταφρόνητο ποσό των 310 δισ. ευρώ συν 30 δισ. για τις ελληνικές τράπεζες – μιλάμε για πάνω από 140% του ΑΕΠ!
Πολύ ηλίθιες μου φαίνονται αυτές οι δυνάμεις κατοχής. Με τόσο χρήμα θα μπορούσαν να κατέχουν κάτι πολύ καλύτερο, καταφανώς αξιολογότερο και ενδεχομένως πιο ευχάριστο από την Ελλάδα.
Τι συνέβη; Η μία εξήγηση είναι ότι πιάσαμε κορόιδα τους κατακτητές. Η άλλη ότι δεν υπάρχουν κατακτητές. Κι ότι η Ελλάδα ελευθέρως και οικειοθελώς έχει αποφασίσει εδώ και δεκαετίες να ενταχθεί πρώτα σε μια οικονομική κοινότητα, μετά σε μια ενιαία αγορά, ύστερα σε μια νομισματική ένωση με κοινό νόμισμα.
Όλα αυτά συνιστούν ασφαλώς περιορισμό της κυριαρχίας της – σε αντίθεση, ας πούμε, με το Μαλάουι ή την Αλβανία που δεν γνωρίζουν τέτοιους περιορισμούς... Το ερώτημα είναι αν το εθνικό μας όραμα προσωποποιείται από την Αλβανία ή το Μαλάουι.
Είναι αλήθεια ότι οι περιορισμοί δεν προέκυψαν σήμερα. Αλλά έως τώρα δεν είχα δει να μας ενοχλούν ιδιαίτερα – πλην ορισμένων κομμουνιστών, για να είμαι δίκαιος... Τσεπώναμε τα «πακέτα Ντελόρ», τα «πακέτα Σαντέρ», τις επιχορηγήσεις και τις επιδοτήσεις χωρίς πολλούς αναστεναγμούς για τη χαμένη εθνική αξιοπρέπεια.
Πότε ενοχληθήκαμε; Οταν η ίδια Ευρωπαϊκή Ενωση στην οποία ελευθέρως μετέχουμε και από την οποία οικειοθελώς εισπράττουμε μάς υπενθύμισε ότι δεν έχουμε μόνο δικαιώματα αλλά και υποχρεώσεις. Τις στοιχειώδεις υποχρεώσεις, δηλαδή, για να μην τιναχθεί στον αέρα το κοινό νόμισμα.
Και τότε μας πλημμύρισε η οργή και η αγανάκτηση. Ευλόγως. Πότε και ποιος έχει πει στον μέσο Έλληνα πολίτη ότι δεν έχει μόνο δικαιώματα; Μόνο ένας στους επτά Έλληνες πληρώνει φόρους (σύμφωνα με τη «Monde»), αλλά δεν είδα κανέναν να διαδηλώνει εναντίον των έξι που δεν πληρώνουν.
Διότι η φορολογία είναι στοιχειώδης υποχρέωση ενός πολίτη αλλά έξι στους επτά Έλληνες θεωρούν ότι μπορεί να ασκούν ακόμη και καθ’ υπερβολή τα δικαιώματα του πολίτη χωρίς τις υποχρεώσεις του. Να κόβει, δηλαδή, μονέδα η Ευρωπαϊκή Ενωση για να την κάνουμε ό,τι μας γουστάρει. Σιγά ρε, που θα τους δώσουμε και λογαριασμό!
Αντίσταση, λοιπόν. Αλλά με το μαλακό. Διότι αν μας πάρουν σοβαρά οι δυνάμεις κατοχής μπορεί να αλλάξουν γνώμη. Και να μη μας κατέχουν πια.

Γιώργο, κάνε πίσω!

Η συζήτηση που άναψε από χθες το βράδυ μετά την απόφαση για διενέργεια δημοψηφίσματος τον Ιανουάριο αναφορικά με την κύρωση της νέας δανειακής σύμβασης, έχει ενδιαφέρον αλλά οδηγεί σε ένα και μοναδικό συμπέρασμα.
Η κίνηση Παπανδρέου εμπεριέχει υψηλότατο ρίσκο και μαζί -αν όλα πάνε στραβά- και τον κίνδυνο ακόμη και διάλυσης της χώρας καθώς είναι πιθανό να τεθεί εκτός ευρώ. Είναι, ως εκ τούτου, τελείως λανθασμένη, προκαλεί τριγμούς εντός και εκτός της χώρας (πάλι μας βρίζουν στο εξωτερικό και πάλι με το δίκιο τους) και εύχομαι να μην αποδειχθεί καταστροφική για όλους μας.
Ειλικρινά ελπίζω ότι κάτι θα συμβεί και θα πάρει πίσω το δημοψήφισμα αν και θα πρέπει να περιμένουμε ποιο θα είναι το ερώτημα και αν το αποτέλεσμα θα είναι δεσμευτικό.
Ο Παπανδρέου, πάντως, έχει έναν πόντο καθώς ζητά από όλους να αναλάβουν την ευθύνη τους και να σταματήσουν τα μικροπολιτικά παιχνίδια καθώς μέχρι στιγμής όλοι τον κατηγορούσαν -εκ του ασφαλούς, βεβαίως- για κάθε κίνησή του. Άλλοι, πάλι, έλεγαν πως με τη (θετική) συμφωνία της 26ης Οκτωβρίου παραχωρούμε κυριαρχικά μας δικαιώματα. Οπότε γιατί να μην προσφύγει στο λαό; Εδώ έχει δίκιο. Άλλωστε, πιο υπεύθυνα είναι τα κόμματα που ζητούν εκλογές, οι οποίες στη δεδομένη χρονική στιγμή είναι χειρότερες; Επιπλέον, πολλοί χαρακτήριζαν την κυβέρνησή του χούντα και τώρα που ζητά τη γνώμη του κόσμου, αντιδρούν.
Αν το διακύβευμα δεν ήταν τόσο σπουδαίο, θα έλεγα ότι πρόκειται για ευφυή πολιτική κίνηση. Ωστόσο, δεν μπορεί κανένας να παίζει κορώνα - γράμματα την ύπαρξη και το μέλλον της Ελλάδας και να τζογάρει πάνω σε τόσο σοβαρά ζητήματα ακόμη και αν το ρίσκο στο τέλος τού βγει. Είναι ανεύθυνο και ελπίζω ότι θα το αντιληφθεί άμεσα και θα κάνει πίσω.
Θα υποστήριζα, επίσης, την κίνηση Παπανδρέου αν απευθυνόταν σε έναν υπεύθυνο λαό. Αλήθεια, όμως, τί τον κάνει να πιστεύει πως ο ίδιος κόσμος που νομίζει ότι αντιστέκεται επειδή χτυπά πισώπλατα βουλευτές και μουντζώνει, δεν θα πάει στην κάλπη να ψηφίσει «όχι» θεωρώντας και πάλι ότι κάνει αντίσταση, έστω και αν υπονομεύει το δικό του μέλλον;
Σε αυτές τις περιπτώσεις, λοιπόν, οι κυβερνήσεις παίρνουν τις σημαντικές αποφάσεις πάνω τους και κρίνονται όχι τόσο στις επόμενες εκλογές όσο από τους ιστορικούς του μέλλοντος. Δεν παίζουν στα ζάρια την Ελλάδα.