Χωρίς όρια

Ένας υπουργός αποφάσισε να μαγνητοφωνεί παρανόμως τις συνεδριάσεις του Eurogroup στο όνομα του αγώνα κατά της λιτότητας. 

Ένας γραμματέας Νεολαίας χειροκροτεί όταν η μητέρα του, ο αδελφός του και η φιλενάδα του διορίζονται σε υπουργικά γραφεία στο όνομα των αγωνιστικών περγαμηνών της οικογενείας του.

Ένας υπουργός θεωρεί θεμιτό και συνταγματικό να αποφασίζει ο ίδιος ή το κόμμα του πόσες άδειες τηλεόρασης θα δοθούν και με ποιο αντίτιμο στο όνομα του αγώνα κατά της διαπλοκής. 

Ένας άλλος υπουργός πασχίζει, παρά τις δικαστικές αποφάσεις, να κλείσει μια επιχείρηση στο όνομα μιας κομματικής αντιπαράθεσης. 

Ένας αναπληρωτής υπουργός, σε ρητή αντίθεση με τρία άρθρα του Συντάγματος, επιχειρεί να νομιμοποιήσει τη χρήση παρανόμως αποκτηθέντων αποδεικτικών μέσων στο όνομα της αντιμετώπισης της φοροδιαφυγής. 

Τι το κοινό έχουν όλοι αυτοί; Κάτι πολύ απλό: την άρνηση ορίων, κανόνων και φραγμών. Ηθικών, πολιτικών ή νομικών. Την πεποίθηση, δηλαδή, ότι η εκάστοτε σκοπιμότητα αποτελεί τον μοναδικό κανόνα άξιο εφαρμογής. 

Στην Ελλάδα έχουμε ζήσει ως τώρα και παρανομίες και φαυλότητες και αυθαιρεσίες. Είναι φαινόμενα καταδικαστέα αλλά δυστυχώς σύμφυτα με τις κοινωνίες μας. Γι' αυτό και διώκονται.

Ποτέ όμως δεν έχουμε ζήσει μια συντεταγμένη προσπάθεια μετατροπής της σκοπιμότητας σε νομιμότητα.

Ποτέ, δηλαδή, δεν έχει υπαχθεί το σύνολο των κανόνων και ορίων που διέπουν την κοινωνία στο πολιτικό ή προσωπικό σχέδιο εκείνων που τη διευθύνουν. 

Ανακοινώθηκε στις 22 Δεκεμβρίου ότι συγκροτήθηκε «διυπουργική επιτροπή» για την πάταξη της διαφθοράς. Θεάρεστο. 

Αλλά σε ποια δημοκρατική κοινωνία η αντιμετώπιση της διαφθοράς είναι υπόθεση «διυπουργικής επιτροπής»; Τη διαφθορά την αντιμετωπίζουν αυτεπαγγέλτως και αρμοδίως οι διωκτικοί μηχανισμοί και η Δικαιοσύνη.

Αν δεν απατώμαι, μόνο στη Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας (και ενδεχομένως της Βόρειας Κορέας...) η διαφθορά διώκεται από κομματικά και κυβερνητικά όργανα. Κι ο λόγος είναι απλός: επειδή στη δημοκρατία οι κυβερνήσεις τελούν υπό διαρκή έλεγχο σκοπιμότητας.

Γι' αυτό και σε καμία δημοκρατική χώρα, ας πούμε, δεν πηγαίνει ο γραμματέας του Υπουργικού Συμβουλίου να παραλάβει στοιχεία μιας ποινικής υπόθεσης ούτε εμπλέκονται υπουργοί σε ραντεβού ανακριτών και μαρτύρων ούτε νταραβερίζονται υφυπουργοί με άτομα που διώκονται για συμμετοχή σε εγκληματική οργάνωση - με όποια δικαιολογία. 

Και στην Ελλάδα η δημοκρατία ήταν ως τώρα το δεδομένο. Ελπίζω να μη γίνει το ζητούμενο. 

ΥΓ δικό μου. Τα στοιχεία που ο κατάδικος Φαλτσιανί παρέδωσε στον Γεν.γραμ. της κυβερνησης είναι προϊόν κλοπής. Συνεπώς η παραλαβή τους με ή χωρίς πληρωμή, ονομάζεται κλεπταποδοχή.

(του Γιάννη Πρετεντέρη, από το Βήμα).