Φασιστική επίθεση σε φασίστα από αντιφασίστες!

Έψαχνα να βρω τα κατάλληλα λόγια προκειμένου να περιγράψω σκέψεις και συναισθήματα για την επίθεση που δέχθηκε στο Μοναστηράκι κάποιος που φέρεται να είναι μέλος της Χρυσής Αυγής από άτομα που φέρονται να ανήκουν στον αντιεξουσιαστικό χώρο.

Πρόκειται για το παραπάνω βίντεο, το οποίο κάνει τον γύρο του διαδικτύου εδώ και ώρες.

Βρήκα την καλύτερη περιγραφή σε ένα από τα πολλά σχόλια που γράφτηκε σε ιστοσελίδα και το οποίο με λίγες μόνο λέξεις, έβαζε τα πάντα στη θέση τους: «Φασιστική επίθεση σε φασίστα από αντιφασίστες».

Είναι αξιοσημείωτο ότι το βίντεο ολοκληρώνεται με μετανάστες να προστατεύουν το θύμα της επίθεσης, που επιχείρησε να βρει καταφύγιο σε ψησταριά!

Έτοιμες για ταξίδι στην Αρκτική

Το καλοκαίρι έχει φτάσει στο Μιζούρι και εκατοντάδες χιλιάδες χήνες χιονιού (snow geese) ετοιμάζονται να κάνουν το ετήσιο ταξίδι μετανάστευσης προς την Αρκτική όπου θα βρουν τις θερμοκρασίες που τους ταιριάζουν.

Τα ίχνη που αφήνουν πίσω τους τα ζώα

Χωρίς σχόλια, από την Greenpeace.

Οι τέσσερις Πολωνοί που δραπέτευσαν από το Άουσβιτς και έστειλαν επιστολή ζητώντας συγνώμη!

Σαν σήμερα, 20 Ιουνίου του 1942, τέσσερις Πολωνοί αιχμάλωτοι στο Άουσβιτς, οι οποίοι «εργάζονταν» στο γκαράζ και στην αποθήκη του ναζιστικού στρατοπέδου συγκέντρωσης, κατάφεραν να αποδράσουν.

Πρόκειται για τους Kazimierz Piechowski (Νο. 918), Stanisław Gustaw Jaster (Νo. 6438), Józef Lempart (Νo. 3419) και Eugeniusz Bendera (Νo. 8502). 

Οι τρεις εξ αυτών φόρεσαν στολές των SS, που προμηθεύτηκαν από την αποθήκη, όπου είχαν πρόσβαση, ενώ στον τέταρτο είχαν βάλει αλυσίδες για να φαίνεται σαν κρατούμενός τους. Πήραν ένα αυτοκίνητο Steyer και μέρα μεσημέρι -ήταν 3 ή 4- έφυγαν ωραίοι και καλοί δίχως να συναντήσουν την παραμικρή αντίσταση.

Αφού οδήγησαν για 80 χιλιόμετρα, άφησαν το αυτοκίνητο και το έκρυψαν. Λίγες ημέρες αργότερα, και αφού πλέον ήταν ελεύθεροι, έστειλαν επιστολή στον διοικητή του Άουσβιτς μέσω της οποίας ζητούσαν -ειρωνικά φυσικά- συγνώμη για την κλοπή του αυτοκινήτου!

Να τι κρύβεται πίσω από τη ΝΕΡΙΤ!

Η «Ελεύθερη Ώρα» δίνει άλλη διάσταση στο θέμα που απασχολεί την ελληνική επικαιρότητα, αυτό της νέας ΕΡΤ. 
Χωρίς περαιτέρω σχόλια...

Τολμάτε να αμφισβητείτε τη μεγάλη μας συγκέντρωση;

Για μία ακόμη φορά η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ επιτέθηκε στα ΜΜΕ. Αφορμή τώρα στάθηκε η εκτίμηση ορισμένων εξ αυτών σχετικά με την προχθεσινή συγκέντρωση του Αλέξη Τσίπρα στο Σύνταγμα, την οποία χαρακτήρισαν μικρή σε ό,τι έχει να κάνει με την παρουσία του κόσμου.

Μετά τον Πρετεντέρη και τη... Φατμαγκιούλ, οι φανατικοί της... δημοκρατίας επιτέθηκαν τώρα στο συγκρότημα Λαμπράκη και κατηγόρησαν τους δημοσιογράφους ότι παρουσίασαν αισθητά μειωμένο τον αριθμό των υποστηρικτών που βρέθηκαν στην πλατεία, επειδή... τρόμαξαν από τον όγκο!

Μάλιστα, έφτασαν στο σημείο να κάνουν λόγο ακόμη και για τη μεγαλύτερη συγκέντρωση της Αριστεράς τα τελευταία χρόνια ζητώντας τα ρέστα από εκείνους που δεν συμμερίζονται τη δική τους άποψη! Άσχετο, αν η Ερμού είχε ελάχιστα άτομα στη διάρκεια της ομιλίας, όπως αποδεικνύει η παραπάνω φωτογραφία.

Ήταν τόσο μεγάλη η αγανάκτηση στο κόμμα της χαράς, που εξέδωσε ανακοίνωση κατά των Νέων και του Βήματος, κάνοντας αναφορά ακόμη και στα δάνεια του ΔΟΛ.

Αν δεν επρόκειτο για κόμμα που διεκδικεί εξουσία, η συνεχής προσπάθεια να επιβάλει τον δικό του λόγο στα ΜΜΕ και στους δημοσιογράφους και οι συχνές επιθέσεις -με μανία- σε εκείνους που δεν του κάνουν το χατήρι, θα ήταν απλώς, αστεία. Επειδή, όμως, πρόκειται για κόμμα που αύριο θέλει να κυβερνήσει, είναι επικίνδυνη.

Τα άκρα (τέσσερα!) σε γελοιογραφία

Του Δημήτρη Χαντζόπουλου, από τα Νέα

Έντεκα σκέψεις για την απόλυτη πόλωση, με αφορμή το κλείσιμο της ΕΡΤ

Το καλύτερο κείμενο που διάβασα αυτέ τις ημέρες για την ΕΡΤ, το θέμα που μας απασχολεί όλους, είναι το παρακάτω. Από την Άρη Δημοκίδη, της lifo.gr. Μακριά από κάθε είδους φανατισμό: 

1) Ζηλεύω λίγο αυτούς που έχουν μια απόλυτη γνώμη για το θέμα. Οι μεν το βρήκαν χούντα και πραξικόπημα οι δε απόλυτα σωστή εξυγίανση. Προσωπικά είμαι αρκετά μπερδεμένος. Συναισθηματικά υπερισχύει η εκτίμησή μου για την ΕΡΤ -μόνο τα κανάλια της έβλεπα, όταν έβλεπα πλέον τηλεόραση-, όμως θεωρώ πως έπρεπε, επιτέλους, να γίνει κάτι για τις υπηρεσίες που στελεχώθηκαν από τα κόμματα με ένα σωρό αργόμισθους και αργόσχολους. (Το να μην έχω βέβαια μια απολύτη και κατασταλαγμένη άποψη, στην Ελλάδα του ξερολισμού και της πόλωσης σημαίνει το κλασικό: ότι θα τα ακούσω και απ' τις δυο πλευρές.) 

2) Η πόλωση και η υποκρισία. Όσοι είναι (και θα ήταν έτσι κι αλλιώς) με την κυβέρνηση, αναγνωρίζουν ξαφνικά ως μεγαλύτερο πρόβλημα της χώρας την αισχρή κατάσταση στην ΕΡΤ - που υπήρχε εδώ και δεκαετίες. Kαι ενώ κι οι ίδιοι πιθανότατα ΕΡΤ βλέπουν, σα να πήραν γραμμή από την ΝΔ, συμφωνούν μεγαλόφωνα 100% με κάθε κίνηση που γίνεται τώρα. 

3) Η πόλωση και η υποκρισία #2. Όσοι είναι (και θα ήταν έτσι κι αλλιώς) αντίθετοι με ό,τι κάνει η ΝΔ, ανακαλύπτουν σχέδια χουντοποίησης και λογοκρισίας. Πού; Στην ΕΡΤ της ελάχιστης τηλεθέασης! Τώρα που δεν θα έχουμε για μερικούς μήνες τα αδιάφορα (και από άποψη τηλεθέασης) δελτία ειδήσεων της ΕΡΤ -που μέχρι τώρα τα θεωρούσαμε κυβερνητική προπαγάνδα!- ξαφνικά ανακαλύψαμε ότι σίγησε ο πυλώνας της δημοκρατίας, η αντικειμενική ενημέρωση και η μοναδική πηγή Αλήθειας στην Γερμανική Κατοχή που ζούμε. 

4) Η στάση ΠΑΣΟΚ - ΔΗΜΑΡ: Αν διαφωνούν θα είναι προς τιμήν τους να ρίξουν την Κυβέρνηση. Εντύπωση όμως προκαλεί ότι έχουν καταπιεί τα πάντα εδώ και ένα χρόνο αλλά ως κόκκινη γραμμή βάζουν τελικά την απόλυση υπεράριθμων Δημοσίων Υπαλλήλων. Ο καθείς και οι προτεραιότητές του... 

5) Εκλογές; Μήπως συμφέρει τον Σαμαρά να πάει σε εκλογές, στοχεύοντας στην αυτοδυναμία; Εκλογές τώρα που φαίνεται πως υπάρχει ένα φως στην άκρη του τούνελ, τώρα που επιτέλους μοιάζει ότι κάποιος πήρε το τιμόνι; Υπάρχει εναλλακτική; Σχέδιο οποιουδήποτε άλλου για την κυβέρνηση; Ερωτήματα δικά μου... 

6) Μόσιαλος. Συγγνώμη κιόλας, αλλά όσο περνούν τα χρόνια, τόσο ανακαλύπτω ψήγματα δικαίωσης της κυβέρνησης του ΓΑΠ σε ορισμένα θέματα. Ο ΓΑΠ υπέστη τεράστια φθορά ανακοινώνοντας κάθε τόσο μεταρρυθμίσεις, που ποτέ δεν έκανε φυσικά, γιατί οι Υπουργοί του φοβόντουσαν το πολιτικό κόστος. Ένας απ' τους Υπουργούς που δεν φοβόταν το κόστος ήταν ο Ηλίας Μόσιαλος (ένας άλλος ο Ραγκούσης): είχε ετοιμάσει σχέδιο εξυγίανσης της ΕΡΤ που μπορούσε να είχε συζητηθεί, βελτιωθεί και εφαρμοστεί πριν από δύο ολόκληρα χρόνια. Κλασικά όμως, με ό,τι πήγε να κάνει, ο ΓΑΠ στο τέλος κώλωσε λόγω των αντιδράσεων του κόσμου που δε σήκωνε μύγα στο σπαθί του. Κι έτσι δεν γινόταν ποτέ τίποτα και μετά, όταν το πράγμα έφτανε στο απροχώρητο επιβάλλονταν πράγματα 10 φορές χειρότερα. Ένα μέτρο δεν είχαμε ποτέ: ή θα συνεχίσει η ΕΡΤ για πάντα όπως ήταν, ή θα την κλείσουμε εντελώς! 

7) Ο Μόσιαλος έγραψε σήμερα στο Facebook: «Διαφωνώ απολύτως με τη σχεδιαζόμενη διακοπή λειτουργίας της ΕΡΤ. Όταν πριν από 22 μήνες υποβλήθηκε με δική μου πρωτοβουλία το Σχέδιο για αναδιάρθρωση της ΕΡΤ πολλοί -σχεδόν όλοι- εναντιώθηκαν. Το Σχέδιο εκείνο και ορθολογικό ήταν και κριτήρια ελάφρυνσης του πλεονάζοντος προσωπικού είχε. Κυρίως όμως, διατηρούσε την έννοια της δημόσιας και όχι κομματικής και κρατικής ραδιοτηλεόρασης. Η «λύση» που σήμερα προκρίνεται –και που αμφιβάλλω αν είναι δυνατόν να προχωρήσει- ούτε αντικειμενικά κριτήρια χρησιμοποιεί ούτε ορθολογικά στοιχεία περιέχει, κυρίως δε αντιστρατεύεται την ίδια τη λογική της δημόσιας ραδιοτηλεόρασης». 

8) Μια απορία. Ναι, πολύς κόσμος έφαγε για δεκαετίες απ' την ΕΡΤ, χωρίς να εργάζεται και πολύ, και όλοι αυτοί (συν αυτοί που εργαζόταν πολύ) θα πάρουν παχυλές αποζημιώσεις τώρα. Τόσα χρόνια όμως οι κυβερνήσεις δεν μπορέσαν να ξεχωρίσουν τα ξερά απ' τα χλωρά; Τα δύο τρίτα έκαναν αργομισθίες, λένε, και τους πιστεύω. Γιατί όμως δεν μπορέσαν να τους απολύσουν; Δεν βαρύνει τους ίδιους τους πολιτικούς η αποτυχία αυτή; Δεν μπορούν να ελέγξουν με τίποτα το κράτος που διοικούν; 

9) Η θέση της ΝΔ. Διαβάζω στο χτεσινοβραδυνό non-paper το οποίο περιμένει οποιαδήποτε διάψευση απ' όσους θεωρούν ότι θίγονται... 

Γιατί ο εκσυγχρονισμός και οι απολύσεις δεν έγιναν εν λειτουργία: Όσες φορές και αν επιχειρήθηκε οποιαδήποτε παρέμβαση ή εκσυγχρονισμός, η συνδικαλιστική αντίσταση των εργαζομένων δεν επέτρεψε οποιαδήποτε αλλαγή. Επίσης, οι συνδικαλιστές, ποτέ δεν επέτρεψαν οποιαδήποτε απόλυση, έστω και υπεράριθμων εργαζομένων, ή εκσυγχρονισμό των λειτουργιών. 

Κανείς Έλληνας σήμερα δεν γνωρίζει ότι η ΕΡΤ διαθέτει 3 μουσικά σύνολα που εργάζονται ως δημόσιοι υπάλληλοι, που όμως δίνουν 2-3 συναυλίες ετησίως. 

Ούτε γνωρίζει ότι διαθέτει 19 περιφερειακούς ραδιοφωνικούς σταθμούς, που όμως εκπέμπουν το ίδιο πρόγραμμα τις 20 από τις 24 ώρες της ημέρας. 

Ούτε γνωρίζει ότι συνεχίζει να εκδίδει περιοδικό χωρίς αναγνώστες! 

Ούτε γνωρίζει ότι επί της ουσίας δεν διαθέτει εμπορικό τμήμα, με αποτέλεσμα να μην αντλεί διαφήμιση από την Αγορά, ακόμα και σε μεγάλα γεγονότα που συγκεντρώνουν υψηλότατη τηλεθέαση. 

Ποτέ οι συνδικαλιστές δεν δέχονταν να χάσουν τα προνόμιά τους. Για παράδειγμα, ποτέ δεν δέχτηκαν: Να υλοποιηθούν σχέδια εκσυγχρονισμού, που προέβλεπαν π.χ. τη λειτουργία ενός λογιστηρίου αντί για 6! 

Να αρνούνται εδώ και 8 χρόνια την καταγραφή των παγίων (της περιουσίας) δηλαδή της εταιρίας και κανείς να μην γνωρίζει τι πραγματικά ανήκει στον ελληνικό λαό, και τι έχει ήδη, λεηλατηθεί... 

Να μειωθεί για παράδειγμα το κόστος των ταξιδιών, που χωρίς έλεγχο και προγραμματισμό υπερβαίνει τα 2.500.000 εκατ. ετησίως. 

Να ελεγχθούν οι αδιανόητες σπατάλες και τα προνόμια εργαζομένων: Για παράδειγμα, το κόστος για κινητά τηλέφωνα μόνον στην ΕΡΤ3, υπερβαίνει τις 330.000 ευρώ ετησίως, όταν 422 εργαζόμενοι χρησιμοποιούν 490 συνδέσεις! 

Να αλλάξει τίποτα στη δομή και την διάρθρωση: Για παράδειγμα λειτουργούν 19 περιφερειακοί ραδιοφωνικοί σταθμοί, με διαφορετικό προσωπικό (συνολικά 310 εργαζόμενοι), ενώ οι περισσότεροι εκπέμπουν 20 ώρες το 24ωρο, το ίδιο κοινό πρόγραμμα! 

Να λειτουργεί, όπως σε κάθε εταιρία, τμήμα συμβάσεων, με αποτέλεσμα να μην διατηρούνται καν οι συμβάσεις της εταιρίας.

Να καταγράφεται η παρουσία των εργαζομένων με ηλεκτρονικό τρόπο. Αποτέλεσμα να υπάρχουν άφαντοι δημοσιογράφοι που πληρώνονται (λαμβάνοντας και υπερωρίες) χωρίς να έχουν εμφανιστεί τα τελευταία 10 χρόνια. Όλοι δε, οι δημοσιογράφοι (και οι 700) ακόμα και οι ανταποκριτές του εξωτερικού, έχουν μετατραπεί σε «εσωτερικούς συντάκτες», 6ωρης απασχόλησης, αυξάνοντας όμως υπερβολικά το κόστος των υπερωριών. 

10) Και τώρα; Νομίζω ότι μόνο κάποιος με παρωπίδες θα πίστευε πως, στην περίοδο οικονομικής κρίσης που ζούμε, όλα πάνε καλά στην ΕΡΤ και τίποτα δεν πρέπει να αλλάξει. Η ΝΔ δίνει πολλές υποσχέσεις για αξιοκρατικές προσλήψεις, για αντικειμενικότητα κλπ, όταν ξανανοίξει η νέα ΝΕΡΙΤ. Ο Αιμίλιος Λιάτσος, η Ανθή Σαλαγκούδη, αναρωτιέμαι, θα είναι μέσα; Ξέροντας τις "αξιοκρατικές" προσλήψεις που συνηθίζει να κάνει ο Σαμαράς -κατά σύμπτωση οι περισσότεροι είναι από τη Μεσσηνία, την ιδιαίτερη πατρίδα του- αναρωτιέμαι πώς θα καταφέρει να κρατήσει μια οποιαδήποτε ισορροπία... 

11) Ελπίζω να ξανανοίξει η ΕΡΤ σύντομα, καθαρή πια αλλά όχι αποδεκατισμένη, χωρίς αλλαγή στην ποιότητα που προσέφερε, κι ας ήταν αυτή για λίγους

1) Ζηλεύω λίγο αυτούς που έχουν μια απόλυτη γνώμη για το θέμα. Οι μεν το βρήκαν χούντα και πραξικόπημα οι δε απόλυτα σωστή εξυγίανση. Προσωπικά είμαι αρκετά μπερδεμένος. Συναισθηματικά υπερισχύει η εκτίμησή μου για την ΕΡΤ -μόνο τα κανάλια της έβλεπα, όταν έβλεπα πλέον τηλεόραση-, όμως θεωρώ πως έπρεπε, επιτέλους, να γίνει κάτι για τις υπηρεσίες που στελεχώθηκαν από τα κόμματα με ένα σωρό αργόμισθους και αργόσχολους. (Το να μην έχω βέβαια μια απολύτη και κατασταλαγμένη άποψη, στην Ελλάδα του ξερολισμού και της πόλωσης σημαίνει το κλασικό: ότι θα τα ακούσω και απ' τις δυο πλευρές.) 2) Η πόλωση και η υποκρισία. Όσοι είναι (και θα ήταν έτσι κι αλλιώς) με την κυβέρνηση, αναγνωρίζουν ξαφνικά ως μεγαλύτερο πρόβλημα της χώρας την αισχρή κατάσταση στην ΕΡΤ - που υπήρχε εδώ και δεκαετίες. Kαι ενώ κι οι ίδιοι πιθανότατα ΕΡΤ βλέπουν, σα να πήραν γραμμή από την ΝΔ, συμφωνούν μεγαλόφωνα 100% με κάθε κίνηση που γίνεται τώρα. 3) Η πόλωση και η υποκρισία #2. Όσοι είναι (και θα ήταν έτσι κι αλλιώς) αντίθετοι με ό,τι κάνει η ΝΔ, ανακαλύπτουν σχέδια χουντοποίησης και λογοκρισίας. Πού; Στην ΕΡΤ της ελάχιστης τηλεθέασης! Τώρα που δεν θα έχουμε για μερικούς μήνες τα αδιάφορα (και από άποψη τηλεθέασης) δελτία ειδήσεων της ΕΡΤ -που μέχρι τώρα τα θεωρούσαμε κυβερνητική προπαγάνδα!- ξαφνικά ανακαλύψαμε ότι σίγησε ο πυλώνας της δημοκρατίας, η αντικειμενική ενημέρωση και η μοναδική πηγή Αλήθειας στην Γερμανική Κατοχή που ζούμε. 4) Η στάση ΠΑΣΟΚ - ΔΗΜΑΡ: Αν διαφωνούν θα είναι προς τιμήν τους να ρίξουν την Κυβέρνηση. Εντύπωση όμως προκαλεί ότι έχουν καταπιεί τα πάντα εδώ και ένα χρόνο αλλά ως κόκκινη γραμμή βάζουν τελικά την απόλυση υπεράριθμων Δημοσίων Υπαλλήλων. Ο καθείς και οι προτεραιότητές του... 5) Εκλογές; Μήπως συμφέρει τον Σαμαρά να πάει σε εκλογές, στοχεύοντας στην αυτοδυναμία; Εκλογές τώρα που φαίνεται πως υπάρχει ένα φως στην άκρη του τούνελ, τώρα που επιτέλους μοιάζει ότι κάποιος πήρε το τιμόνι; Υπάρχει εναλλακτική; Σχέδιο οποιουδήποτε άλλου για την κυβέρνηση; Ερωτήματα δικά μου... 6) Μόσιαλος. Συγγνώμη κιόλας, αλλά όσο περνούν τα χρόνια, τόσο ανακαλύπτω ψήγματα δικαίωσης της κυβέρνησης του ΓΑΠ σε ορισμένα θέματα. Ο ΓΑΠ υπέστη τεράστια φθορά ανακοινώνοντας κάθε τόσο μεταρρυθμίσεις, που ποτέ δεν έκανε φυσικά, γιατί οι Υπουργοί του φοβόντουσαν το πολιτικό κόστος. Ένας απ' τους Υπουργούς που δεν φοβόταν το κόστος ήταν ο Ηλίας Μόσιαλος (ένας άλλος ο Ραγκούσης): είχε ετοιμάσει σχέδιο εξυγίανσης της ΕΡΤ που μπορούσε να είχε συζητηθεί, βελτιωθεί και εφαρμοστεί πριν από δύο ολόκληρα χρόνια. Κλασικά όμως, με ό,τι πήγε να κάνει, ο ΓΑΠ στο τέλος κώλωσε λόγω των αντιδράσεων του κόσμου που δε σήκωνε μύγα στο σπαθί του. Κι έτσι δεν γινόταν ποτέ τίποτα και μετά, όταν το πράγμα έφτανε στο απροχώρητο επιβάλλονταν πράγματα 10 φορές χειρότερα. Ένα μέτρο δεν είχαμε ποτέ: ή θα συνεχίσει η ΕΡΤ για πάντα όπως ήταν, ή θα την κλείσουμε εντελώς! 7) Ο Μόσιαλος έγραψε σήμερα στο Facebook: «Διαφωνώ απολύτως με τη σχεδιαζόμενη διακοπή λειτουργίας της ΕΡΤ. Όταν πριν από 22 μήνες υποβλήθηκε με δική μου πρωτοβουλία το Σχέδιο για αναδιάρθρωση της ΕΡΤ πολλοί -σχεδόν όλοι- εναντιώθηκαν. Το Σχέδιο εκείνο και ορθολογικό ήταν και κριτήρια ελάφρυνσης του πλεονάζοντος προσωπικού είχε. Κυρίως όμως, διατηρούσε την έννοια της δημόσιας και όχι κομματικής και κρατικής ραδιοτηλεόρασης. Η «λύση» που σήμερα προκρίνεται –και που αμφιβάλλω αν είναι δυνατόν να προχωρήσει- ούτε αντικειμενικά κριτήρια χρησιμοποιεί ούτε ορθολογικά στοιχεία περιέχει, κυρίως δε αντιστρατεύεται την ίδια τη λογική της δημόσιας ραδιοτηλεόρασης». 8) Μια απορία. Ναι, πολύς κόσμος έφαγε για δεκαετίες απ' την ΕΡΤ, χωρίς να εργάζεται και πολύ, και όλοι αυτοί (συν αυτοί που εργαζόταν πολύ) θα πάρουν παχυλές αποζημιώσεις τώρα. Τόσα χρόνια όμως οι κυβερνήσεις δεν μπορέσαν να ξεχωρίσουν τα ξερά απ' τα χλωρά; Τα δύο τρίτα έκαναν αργομισθίες, λένε, και τους πιστεύω. Γιατί όμως δεν μπορέσαν να τους απολύσουν; Δεν βαρύνει τους ίδιους τους πολιτικούς η αποτυχία αυτή; Δεν μπορούν να ελέγξουν με τίποτα το κράτος που διοικούν; 9) Η θέση της ΝΔ. Διαβάζω στο χτεσινοβραδυνό non-paper το οποίο περιμένει οποιαδήποτε διάψευση απ' όσους θεωρούν ότι θίγονται... Γιατί ο εκσυγχρονισμός και οι απολύσεις δεν έγιναν εν λειτουργία: Όσες φορές και αν επιχειρήθηκε οποιαδήποτε παρέμβαση ή εκσυγχρονισμός, η συνδικαλιστική αντίσταση των εργαζομένων δεν επέτρεψε οποιαδήποτε αλλαγή. Επίσης, οι συνδικαλιστές, ποτέ δεν επέτρεψαν οποιαδήποτε απόλυση, έστω και υπεράριθμων εργαζομένων, ή εκσυγχρονισμό των λειτουργιών. Κανείς Έλληνας σήμερα δεν γνωρίζει ότι η ΕΡΤ διαθέτει 3 μουσικά σύνολα που εργάζονται ως δημόσιοι υπάλληλοι, που όμως δίνουν 2-3 συναυλίες ετησίως. Ούτε γνωρίζει ότι διαθέτει 19 περιφερειακούς ραδιοφωνικούς σταθμούς, που όμως εκπέμπουν το ίδιο πρόγραμμα τις 20 από τις 24 ώρες της ημέρας. Ούτε γνωρίζει ότι συνεχίζει να εκδίδει περιοδικό χωρίς αναγνώστες! Ούτε γνωρίζει ότι επί της ουσίας δεν διαθέτει εμπορικό τμήμα, με αποτέλεσμα να μην αντλεί διαφήμιση από την Αγορά, ακόμα και σε μεγάλα γεγονότα που συγκεντρώνουν υψηλότατη τηλεθέαση. Ποτέ οι συνδικαλιστές δεν δέχονταν να χάσουν τα προνόμιά τους. Για παράδειγμα, ποτέ δεν δέχτηκαν: Να υλοποιηθούν σχέδια εκσυγχρονισμού, που προέβλεπαν π.χ. τη λειτουργία ενός λογιστηρίου αντί για 6! Να αρνούνται εδώ και 8 χρόνια την καταγραφή των παγίων (της περιουσίας) δηλαδή της εταιρίας και κανείς να μην γνωρίζει τι πραγματικά ανήκει στον ελληνικό λαό, και τι έχει ήδη, λεηλατηθεί... Να μειωθεί για παράδειγμα το κόστος των ταξιδιών, που χωρίς έλεγχο και προγραμματισμό υπερβαίνει τα 2.500.000 εκατ. ετησίως. Να ελεγχθούν οι αδιανόητες σπατάλες και τα προνόμια εργαζομένων: Για παράδειγμα, το κόστος για κινητά τηλέφωνα μόνον στην ΕΡΤ3, υπερβαίνει τις 330.000 ευρώ ετησίως, όταν 422 εργαζόμενοι χρησιμοποιούν 490 συνδέσεις! Να αλλάξει τίποτα στη δομή και την διάρθρωση: Για παράδειγμα λειτουργούν 19 περιφερειακοί ραδιοφωνικοί σταθμοί, με διαφορετικό προσωπικό (συνολικά 310 εργαζόμενοι), ενώ οι περισσότεροι εκπέμπουν 20 ώρες το 24ωρο, το ίδιο κοινό πρόγραμμα! Να λειτουργεί, όπως σε κάθε εταιρία, τμήμα συμβάσεων, με αποτέλεσμα να μην διατηρούνται καν οι συμβάσεις της εταιρίας.Να καταγράφεται η παρουσία των εργαζομένων με ηλεκτρονικό τρόπο. Αποτέλεσμα να υπάρχουν άφαντοι δημοσιογράφοι που πληρώνονται (λαμβάνοντας και υπερωρίες) χωρίς να έχουν εμφανιστεί τα τελευταία 10 χρόνια. Όλοι δε, οι δημοσιογράφοι (και οι 700) ακόμα και οι ανταποκριτές του εξωτερικού, έχουν μετατραπεί σε «εσωτερικούς συντάκτες», 6ωρης απασχόλησης, αυξάνοντας όμως υπερβολικά το κόστος των υπερωριών. 10) Και τώρα; Νομίζω ότι μόνο κάποιος με παρωπίδες θα πίστευε πως, στην περίοδο οικονομικής κρίσης που ζούμε, όλα πάνε καλά στην ΕΡΤ και τίποτα δεν πρέπει να αλλάξει. Η ΝΔ δίνει πολλές υποσχέσεις για αξιοκρατικές προσλήψεις, για αντικειμενικότητα κλπ, όταν ξανανοίξει η νέα ΝΕΡΙΤ. Ο Αιμίλιος Λιάτσος, η Ανθή Σαλαγκούδη, αναρωτιέμαι, θα είναι μέσα; Ξέροντας τις "αξιοκρατικές" προσλήψεις που συνηθίζει να κάνει ο Σαμαράς -κατά σύμπτωση οι περισσότεροι είναι από τη Μεσσηνία, την ιδιαίτερη πατρίδα του- αναρωτιέμαι πώς θα καταφέρει να κρατήσει μια οποιαδήποτε ισορροπία... 11) Ελπίζω να ξανανοίξει η ΕΡΤ σύντομα, καθαρή πια αλλά όχι αποδεκατισμένη, χωρίς αλλαγή στην ποιότητα που προσέφερε, κι ας ήταν αυτή για λίγους. Πηγή: www.lifo.gr

Μιλάει και η Διαμαντοπούλου

«Μιλάει και η Διαμαντοπούλου». Εντύπωση μου έκανε ο τίτλος. Και, μάλιστα, γραμμένος από την ίδια την Άννα Διαμαντοπούλου. Αποκρυπτογραφείς τσαγανό, θάρρος, με σταγόνα παράπονου. Δεν ήταν η πρώτη φορά που η πρώην βουλευτής του ΠΑΣΟΚ έπαιρνε το «όπλο» από τα χέρια του αντίπαλου (εν προκειμένω, μια φράση που θα της πέταγε ο οποιοσδήποτε στα μούτρα) και, μοιραία, ακύρωνε τη σφαίρα του, με ένα έντιμο κείμενο που αφορούσε τη θητεία της. Τη θυμάμαι, Υπουργός ούσα, σε ένα βάθρο να δίνει αριστεία και μια ομάδα να μπαίνει στον χώρο με άγριες διαθέσεις. Δεν κουνήθηκε από τη θέση της ούτε σπιθαμή. Δεν έπαψε στιγμή να τους κοιτάει στα μάτια. Κι έτσι, όσο κωμικοτραγικό και ν΄ ακούγεται στην κυριολεξία του, βρέθηκε με ένα τεράστιο πανό στην πλάτη της που της έγραφαν «Όχι στην αριστεία».

Μερικές μέρες μετά το πρόσφατο κείμενό της που τράβηξε την προσοχή μου με τον τίτλο του, έτυχε να δω μια συνέντευξή της στην τηλεόραση. Πρέπει να σας πω ότι όσο μ΄ ενδιαφέρουν οι άνθρωποι στο πώς διαχειρίζονται τη δόξα, άλλο τόσο και στο πώς διαχειρίζονται την αποτυχία. Η Άννα Διαμαντοπούλου στις τελευταίες εκλογές είχε αποτύχει να μπει στο Κοινοβούλιο, γευόμενη το ζενίθ και το ναδίρ συγχρόνως, σε μια θητεία. Με την ανάληψη του Υπουργείου, υπήρξε από τους ελάχιστους που δεν χρειάστηκαν τα φώτα της τρόικας, για να δει τα κακώς κείμενα του χώρου που είχε την ευθύνη. Είχε ξεκάθαρες θέσεις και σχεδόν αδιαφορούσε ότι θα την έφερναν αντιμέτωπη με βολεμένες παθογένειες του συστήματος, που στο ξεβόλεμά τους θα την ξέσκιζαν. Τα έβαλε με Πρυτάνεις, ΤΕΙ, κατάργησε το άσυλο, έβγαλε τις κομματικές παρατάξεις από τις εκλογικές διαδικασίες, κτύπησε τις αλόγιστες σπατάλες στα πανεπιστημιακά συγγράμματα και άνοιξε τον δρόμο για να έρθουν κορυφαίοι απ΄ όλο τον κόσμο στα συμβούλια των πανεπιστημίων. Και με κάποιο τρόπο αξιοθαύμαστο, κατάφερε να κερδίσει την πρώτη δύσκολη μάχη και για πρώτη φορά η Βουλή, με 260 ψήφους, ψήφισε μια δύσκολη μεταρρύθμιση. Μετά ήρθε η ιστορία με τα βιβλία. Το κλίμα άλλαξε αυτόματα. Η Διαμαντοπούλου ήταν πλέον αυτή που στέρησε τα βιβλία από τα παιδιά στην αρχή της σχολικής χρονιάς. Ήταν η αποτυχημένη. Σαν τραμπάλα που άλλαξε θέση-μπαλάντζα. Από πάνω-κάτω, με τη μια. Τα ‘χει αυτά η πολιτική! Περίμενα με το δίκαννο, όπως όλοι φαντάζομαι, την απάντησή της στον δημοσιογράφο σχετικά με το θέμα «Ανεξάρτητα του ποιος έφταιγε, ανέλαβα εγώ την ευθύνη γιατί δεν το πρόλαβα. Αυτό όμως δεν έπρεπε να συμβεί ξανά. Άλλαξα ριζικά όλο το σύστημα, ξήλωσα τα πάντα, για να μην ξανασυμβεί». Σημείωση. Την επόμενη χρονιά τα βιβλία ήταν στα σχολεία από τον Ιούνιο. Άραγε, πετυχημένος πολιτικός θεωρείται ο αλάθητος ή και αυτός που μεριμνά να μη γίνει κανένας άλλος υποχείριο του ίδιου συστήματος που κατασπάραξε εκείνον;

Θα αναρωτηθείτε τι με έπιασε με την Άννα Διαμαντοπούλου. Άκουσα τη συνέντευξή της από την αρχή μέχρι το τέλος. Είδα έναν άνθρωπο που είχε κατακτήσει γνώση από την αποτυχία του, που είχε χρήσιμη εμπειρία από ένα σωρό πόστα. Ούτε σε μια, έστω υπαινικτική, λέξη δεν φανέρωσε ενδιαφέρον να ιδρύσει κόμμα. Αντίθετα, μίλησε για το πόσο ανέφικτος και καθόλου αποτελεσματικός είναι πλέον ο «μεσσιανισμός». Την επόμενη της συνέντευξης παραξενεμένη είδα τα σάιτ και τις εφημερίδες με τίτλους «Η Διαμαντοπούλου ετοιμάζει δικό της κόμμα». Την είδηση ακολούθησαν ένα σωρό ειρωνικές ατάκες και τσιτάτα. Ο ένας έπαιρνε τον τίτλο από τον άλλον και κανείς στοιχεία από τη συνέντευξη. Λες και κάποιοι καθοδηγούσαν επίμονα την κοινή γνώμη σε ένα «παιχνίδι» και αποσιωπούσαν οποιαδήποτε κουβέντα, λες και συνέντευξη δεν υπήρξε ποτέ. Σκέφτηκα μια φράση του Καραμανλή (εντάξει, την άλλαξα λίγο, για να ταιριάζει): «Τελικά, ποιος κυβερνάει αυτόν τον Τύπο;». Θα με αποστομώσεις «να πάει να γ... η κάθε Διαμαντοπούλου, όπως τα έκαναν». Αυτό το «όλοι», να θυμάσαι, καταδιώκει ή θα καταδιώξει και τον δικό σου χώρο. Τον όποιο χώρο. Όλοι οι γιατροί να πάνε να γ... Όλοι οι δημόσιοι να πάνε να γ... Όλοι οι δημοσιογράφοι να πάνε να γ... Όλοι οι δάσκαλοι να πάνε να γ... Όλοι οι εργάτες να πάνε να γ... Κι έτσι που θυμωμένος, άγριος, ξεφρενιασμένος, θα τινάζεις πέρα-δώθε την παντιέρα του «όλοι να πάνε να γ...», πες μου ποιος σοβαρός, ποιος θαρραλέος, ποιος δραστήριος, ποιος άξιος θα μπει στην αρένα των πολιτών λεόντων. Η πολιτική είναι βρώμικο πράγμα. Πολλοί πολιτικοί πάσχουν από ψυχική νόσο. Αλλά υπάρχουν και ελάχιστοι, μετρημένοι στα δάκτυλα, που είχαν το κουράγιο να πιάσουν καυτά κάστανα στα χέρια. Αν καταλάγιασε, έστω και λίγο, το μένος μας για όλους και για όλα, καιρός να προβληματιστούμε, ότι αν δεν είχαμε γνωρίσει τον Κωστή Στεφανόπουλο ως Πρόεδρο της Δημοκρατίας μας, θα τον είχαμε καταχωρίσει στην Ιστορία ως έναν εκ των πλέον αποτυχημένων πολιτικών. Που δεν σταύρωσαν ψήφο!

Υ.Γ.1: Χρειάζεται να διευκρινίσω ότι δεν ψήφισα ποτέ στη ζωή μου ΠΑΣΟΚ;
Υ.Γ.2: Στην εν λόγω συνέντευξη υπήρξε αναφορά στα κείμενα του Χωμενίδη και της Ρέας Βιτάλη που αφορούσαν τη γενναία πράξη της Τζολί, χαρακτηρίζοντάς τα ως "εξαιρετικά εύστοχα". Την ευχαριστώ.

Της Ρέας Βιτάλη από το protagon.gr

Τιεν Αν Μεν, 24 χρόνια μετά τη σφαγή...

24 χρόνια μετά τη σφαγή στην Τιεν Αν Μεν...

Στο Χονγκ Κονγκ δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι τίμησαν την επέτειο, την ίδια ώρα που στην πλατεία του Πεκίνου (όπου φυσικά έχει απαγορευτεί ακόμη και η... ανάμνηση εκείνης της ημέρας), τουρίστες χοροπηδούν ανέμελοι...

Ιστορία; Απαγορεύεται

Κάνετε λάθος κύριοι. Δεν είναι η Χρυσή Αυγή που πρέπει να αντιμετωπιστεί με έναν σκληρό αντιρατσιστικό νόμο. Δεν είναι τα ναζιστικά μορφώματα που πρέπει να εκδιωχθούν από τους συντεταγμένους θεσμούς της κοινωνίας και της πολιτείας. Άλλος είναι ο εχθρός. Η ιστορική έρευνα κύριοι. Αυτή είναι που πρέπει να αντιμετωπιστεί μ’ έναν εθνικοτιμωρητικό  νόμο, αυτή είναι που πρέπει να  βγει τάχιστα στην παρανομία.

Εφ’ εξής, πριν διατυπωθεί μέσα στην ελληνική κοινωνία άποψη για οποιοδήποτε μικρό ή μεγάλο ιστορικό γεγονός από την εποχή του χαλκού ως σήμερα, θα πρέπει να περνά πρώτα από τον Παναγιώταρο για έγκριση. Επίσης από τον Θεσσαλονίκης Άνθιμο, τον Πειραιώς Σεραφείμ κι από δυο-τρεις προσεκτικά επιλεγμένους τηλε-ραδιοφωνικούς σχολιαστές. Δεν είναι απαραίτητο να έχουν διαβάσει ή σπουδάσει, αρκεί να έχουν δει τον Χρήστο Πολίτη και την Κάτια Δανδουλάκη στους «Σουλιώτες», καθώς και  τον Δημήτρη Παπαμιχαήλ στον «Παπαφλέσσα». Όπου υπάρχουν αμφισβητήσεις, για δευτεροβάθμια επιτροπή θα οριστεί μια ντουζίνα από αντι-Κεμαλικές μαμάδες μαθητών από τη βόρεια Ελλάδα.

Εξυπακούεται ότι ο εθνικοτιμωρητικός αυτός νόμος θα απαγορεύσει δια παντός τα έργα διαφόρων αθλίων όπως ο Κορδάτος, ο Κόκκινος, ο Βουρνάς, ο Ψυρούκης ή ο Βερέμης. Πιθανότατα ο νομοθέτης να προνοήσει και το κάψιμο τους στις πλατείες, προς παραδειγματισμόν. Εδώ που τα λέμε, κι αυτός ο Παπαρηγόπουλος, καλό θα είναι να δεχτεί ένα ξεσκονισματάκι, διότι σε μερικά σημεία δείχνει μια υπόπτως ελευθεριάζουσα τάση. Καψίματα, κοψίματα και εθνικά ρετουσαρίσματα μπορούν να ανατεθούν από κοινού στον Καιάδα και στη Ζαρούλια, τη γυναίκα του Μιχαλολιάκου.

Επίσης, του Μακρυγιάννη του ‘χουν ξεφύγει κάτι παράξενα αντεθνικά κι ελαφρώς κομμουνιστικά μέσα στα απομνημονεύματα του. Αυτόν, ας αναλάβει να τον χτενίσει ο Καραϊσκάκης, λόγω ιστορικής σκηνικής παρουσίας. Βέβαια μαζεύεται πολύ πράμα, διότι υπάρχουν και κάτι Γκάτσοι και Χατζηδάκηδες γνωστοί εθνοπροδότες που έχουν γράψει και τραγουδήσει τα άντερα τους. Οπότε εν ανάγκη βρε αδερφέ, ας βάλουν στην εθνική επιτροπή και κανέναν απόστρατο. Όχι της ευελπίδων που μπορεί να έχει μολυνθεί από τη συνάφεια του με καθηγητές και επιστήμονες. Απόστρατο καραβανά επιλοχία να βάλουν ή κανέναν συνταξιούχο ενωμοτάρχη. Εν’ ολίγοις, αυτά που ξέρατε να τα ξεχάσετε. Μία είναι η εθνική μας ιστορία, καθορισμένη ως την τελευταία της λεπτομέρεια από τον Καλαβρύτων Αμβρόσιο. Παρεκβολές, αμφισβητήσεις, ερωτήματα, απορίες και σκεπτικισμοί, απλώς απαγορεύονται. Κι όχι μόνο στον δημόσιο λόγο. Και στις ιδιωτικές συζητήσεις απαγορεύονται. Και στις σκέψεις επίσης. Κυρίως στις σκέψεις.

Σ’ αυτό το τελευταίο περί σκέψεων, υπάρχει πρόβλημα. Δυστυχώς, το υπάρχον σύστημα Δικαίου της χώρας δεν είναι επαρκές. Αυτά τα νομικά εκτρώματα της Ευρωπαϊκής Αναγέννησης που μας ήρθαν φυτευτά και τιμωρούν -λέει- μόνο τις πράξεις, είναι απαράδεκτα. Ένα μόνο Δίκαιο είναι ικανό να ανταποκριθεί στην υπέρτατη αυτή εθνική αποστολή. Το Δίκαιο της Ιεράς Εξέτασης. Τι πράξεις και κουραφέξαλα… Οι σκέψεις θα δικάζονται και θα καταδικάζονται. Διαφορετικά, αν αφήσεις τον άλλον να ερευνά και να σκέφτεται, πόσο θαρρείς ότι θέλουν οι σκέψεις για να καταλήξουν πράξεις;

Για να είμαστε ειλικρινείς, το περίφημο Δίκαιο της Ιεράς Εξέτασης, παρά τον αιρετικό Ρωμαιοκαθολικό του χαρακτήρα, είχε φθάσει σε ανυπέρβλητο σημείο τελειότητας. Οι άνθρωποι είχαν καταφέρει να δικάζουν και να καταδικάζουν όχι μόνο γι’ αυτό που κάνεις και που σκέφτεσαι, αλλά και γι’ αυτό που δεν κάνεις και δεν σκέφτεσαι. Όποιος κατά την κρίση των ιεροεξεταστών δεν πίστευε βαθιά μέσα του στον Θεό, ακόμα κι αν δεν το διατύπωνε, ήταν de facto ένοχος και καιγόταν. Μωρέ ας είχαμε εμείς ένα τέτοιο εργαλείο υπεράσπισης των εθνικών ιδεωδών και παραδόσεων και θα βλέπατε πόσο αποτελεσματικότερα θα γινόταν η δουλειά.

Δεν χρειάζονται όμως απογοητεύσεις. Σιγά-σιγά. Θα ξεκινήσουμε από τα απλά και τα εύκολα, για να πάμε μετά στα πολύπλοκα και σοβαρά. Ας λύσουμε σήμερα δια πυρός και σιδήρου το θέμα του Ζαλόγγου και μετά θα λογαριαστούμε με κάτι θεωρίες ότι δεν μας έπλασε ο ελληνορθόδοξος Θεός αλλά καταγόμαστε από τους ουρακοτάγκους.  Ας ισοπεδώσουμε τώρα όποιον τολμήσει να κάνει οποιαδήποτε έρευνα στην ελληνική ιστορία και μετά θα καθαρίσουμε μια και καλή και με κάτι άλλους που ερευνούν τα μπονζόνια στις φυσικές και τις χημείες ή χρησιμοποιούν ως δούρειους αντεθνικούς ίππους κάτι δήθεν ποιήματα, λογοτεχνήματα και θεατρικά.

Α ρε αθάνατη ελληνική αυτοκρατορία των σκοταδιστών, των αγράμματων και των φανατικών. Πόσο εύκολα και γρήγορα αναγεννήθηκες. Σαν τον φοίνικα μέσα απ’ τις στάχτες του…

(του Δημήτρη Καμπουράκη, από το protagon.gr)

Οι Antonio Serrano και Federico Lechner χθες στο Γκάζι

Για τους φίλους της τζαζ. Δύο κομμάτια από τους Antonio Serrano και Federico Lechner χθες στο Φεστιβάλ τζαζ στο Γκάζι. Πρόκειται για τα «Kalashnikov» (από την ταινία Undergroun) και το... Esbaesbabaesbababaesbabababaesbababababagui!

«Διάλογοι» στον τοίχο

Χρειάζονται σχόλια;