Ενδιαφέρον άρθρο για τις Σκουριές

Διαβάστε εδώ ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον άρθρο για τα όσα έχουν συμβεί στις Σκουριές της Χαλκιδικής.

Γιατί δεν υπάρχουν μόνο οι κραυγές αλλά και πράγματα που δεν έχουμε δει και δεν έχουμε ακούσει...

Η ελευθερία του Τύπου σε όλον τον κόσμο

Η αλήθεια είναι πως άργησα να πάρω είδηση τον χάρτη που στα τέλη Ιανουαρίου δημοσίευσαν οι «Δημοσιογράφοι Χωρίς Σύνορα» και ο οποίος δείχνει πώς έχει η κατάσταση αναφορικά με την ελευθερία του Τύπου σε όλον τον κόσμο.

Ίσως κάποιοι να τον έχετε δει. Όλοι οι υπόλοιποι μπορείτε να τον «τσεκάρετε» τώρα και να βγάλετε τα συμπεράσματά σας.

Η Ελλάδα είναι 84η παγκοσμίως, χάνοντας 14 θέσεις από την αξιολόγηση της προηγούμενης χρονιάς, ενώ πρώτη ήταν και παρέμεινε η Φινλανδία.

(κάντε κλικ στον χάρτη για να ανοίξει σε καλύτερη ανάλυση)

Μια γελοιογραφία για τους... ΣΥΡΙΖΕΛ

Του Δημήτρη Χαντζόπουλου, από τα Νέα

Πίσω από τις λέξεις έρχεται ο Πάνος και ο Αλέξης

Από την προηγούμενη ταραγμένη άνοιξη ο Αλέξης Τσίπρας είχε δείξει τις προθέσεις του. Αν χρειαζόταν μερικές ψήφους για να κυβερνήσει θα τις έβρισκε από τον Καμμένο. Πολλοί αναλυτές είχαν προδικάσει την αποτυχία του ΣΥΡΙΖΑ λόγω εκείνης της ανοίκειας για αριστερό ηγέτη δήλωσης. Διαψεύστηκαν. Το κόμμα πήγε θαυμάσια στις εκλογές και αν το ήθελε πολύ, σήμερα θα κυβερνούσε. Τα πράγματα ήταν ιδιαίτερα δύσκολα και δεν ήταν έτοιμο να επωμιστεί το βάρος, ούτε της διάσωσης αλλά ούτε και της χρεoκοπίας. Την επομένη των πρώτων εκλογών έθεσε ως πρώτη προτεραιότητα την καταγγελία του μνημονίου, φόβισε την κρίσιμη μάζα των νοικοκυραίων και επέτρεψε στο Σαμαρά να πάρει τη νίκη.
Σήμερα τα πράγματα είναι αλλιώς. Με τη χώρα αγκιστρωμένη σχετικά καλά στο άρμα του Ευρώ, με τη λαϊκή δυσαρέσκεια στο κόκκινο λόγω των σκληρών μέτρων και την τρικομματική να πορεύεται χωρίς κανένα σχέδιο, ο Αλέξης Τσίπρας αισθάνεται εν δυνάμει πρωθυπουργός. Και καλά κάνει, γιατί είναι. Το ποσοστό του είναι υψηλό και φαίνεται ότι το έχει. Το καλύτερο γι' αυτόν; Η κάθε κίνησή του αποτελεί είδηση.
Την ίδια στιγμή στο χώρο της κεντροαριστεράς επικρατεί πλήρης άπνοια. Κανείς δεν φαίνεται ότι θέλει να αναλάβει την ευθύνη δημιουργίας ενός στιβαρού και μαζικού αντίπαλου δέους τόσο προς τη Δεξιά, όσο και προς τη Συριζαϊκή Αριστερά. ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ αναλώνονται στους διαδρόμους της εξουσίας, χωρίς σημαντικά οφέλη για την υπόθεση της σοσιαλδημοκρατίας. Αναμφισβήτητα βοηθούν την κυβέρνηση να επιβιώσει, αλλά αδυνατούν να σπρώξουν την υπόθεση των αναγκαίων μεταρρυθμίσεων. Δεν ξέρω και αν θέλουν. Η στάση αυτή συντηρεί τα ποσοστά τους, αλλά δεν τους επιτρέπει να κάνουν τη διαφορά. Το χειρότερο; Η πολιτική τους δραστηριότητα δεν έχει διακριτά στοιχεία, δεν αποτελεί είδηση.
Το τολμηρό πολιτικό σλάλομ του Αλέξη Τσίπρα είναι ιδιαίτερα επιτυχημένο, δοθέντων των συνθηκών αλλά και του εκλογικού σώματος στο οποίο απευθύνεται. Μπόλικος λαϊκισμός, συγκρατημένος πατριωτισμός, συνεχείς αντιμνημονικές και αντιευρωπαϊκές αναφορές, ελεγχόμενα κλεισίματα ματιού προς τη βία, πολύπλευρες διεθνείς επαφές, καταγγελία των ιδιωτικοποιήσεων και των επενδυτικών σχεδίων. Τα σημαντικότερα; Αποφυγή αναφορών σε οποιαδήποτε σοσιαλιστική προοπτική και κατάθεσης οποιουδήποτε συγκεκριμένου και μετρημένου προγράμματος για διέξοδο από την κρίση. Ο μέσος ψηφοφόρος είναι αδύνατον να καταλάβει αν θέλει ή όχι να φύγει από τη ζώνη του Ευρώ, αν θέλει ή όχι να βάλει στην Ελλάδα στην περιπέτεια της απόλυτης μοναξιάς. Ακόμα και στο θέμα της Κύπρου ήταν όσο έπρεπε ασαφής. Ναι στο «όχι» της κυπριακής βουλής, αλλά όχι και στο «έξω από την ΕΕ». Έξω όμως από την τρόικα. Αν οι νουνεχείς χαμογελούν με τα καμώματά του, το απολίτικο πλήθος εισπράττει τη «λεβεντιά» του απέναντι στους δανειστές και νιώθει ικανοποιημένο.
Σε ένα λαό που λατρεύει τις εργασιακές συνθήκες του δημόσιου, που μισεί τις μεγάλες επενδύσεις και τα κέρδη των άλλων, που πιστεύει στο ιδιαίτερο της φυλής του και συγκινείται με κάθε σενάριο διεθνούς συνωμοσίας εις βάρος της, μια τέτοια πολιτική δεν μπορεί παρά να είναι δημοφιλής. Εξάλλου, όταν οι πολίτες βιώνουν δύσκολες καταστάσεις και δεν βλέπουν από πουθενά φως, δεν θέλουν και πολύ για να δοκιμάσουν και κάτι διαφορετικό. Η επίδειξη τσαμπουκά προς τους Γερμανούς και τους ισχυρούς πάντα τους συγκινούσε, πόσο μάλλον τώρα. Ο Αλέξης Τσίπρας είναι ένας από αυτούς, μιλάει τη γλώσσα τους και κυρίως δεν μιλάει καλά αγγλικά. Όπως κι αυτοί.
Αυτό που έλειπε από τον ΣΥΡΙΖΑ ήταν οι συμμαχίες. Με το ΚΚΕ κολλημένο λόγω γεροντικής δυσκαμψίας και τη ΔΗΜΑΡ στη συγκυβέρνηση, το κόμμα του Καμμένου ήταν η μόνη ευκαιρία και φυσικά δεν θα την άφηνε να πάει χαμένη. Οι Ανεξάρτητοι Έλληνες, παρά τις πρόσφατες ηχηρές αποχωρήσεις, δείχνουν όχι απλά αντοχή αλλά και άνοδο (8.5%). Θυμηθείτε ότι οι αναλύσεις των προηγούμενων μηνών τούς ήθελαν να διαλύονται. Είναι φανερό ότι η δύναμη του λαϊκισμού και το μέγεθος του πολιτικού αναλφαβητισμού δεν έχουν μετρηθεί σωστά στην Ελλάδα. Η πολιτική περσόνα του Πάνου Καμμένου έχει διείσδυση στην ελληνική κοινωνία,σημαντικό μέρος της οποίας πιστεύει στα ζώδια και γιατί όχι και στους από αέρος ψεκασμούς. Αντιμνημονιακό μένος, εθνολαϊκισμός, τσαμπουκαλίκι καταγγελίες και κρεμάλες, τα σημεία επαφής με τον ΣΥΡΙΖΑ είναι τόσο πολλά και δεν βλέπω γιατί η πρόσφατη προσέγγιση φαντάζει ασύμβατη.
Το μέγεθος της κρίσης, η πλατεία των αγανακτισμένων, το αντιευρωπαϊκό κλίμα, αλλά και το πείραμα της συγκυβέρνησης, νομιμοποιούν οποιαδήποτε όσμωση του δεξιού με το αριστερό. Γιατί όχι και του ακροαριστερού με το ακροδεξιό, αν είναι για την πατρίδα που κινδυνεύει και τα επιδόματα που χάθηκαν. Αν το 4,5% των καθαρών αριστερών που συσπειρώνονται στον ΣΥΡΙΖΑ έχει αντιρρήσεις, το 20% και βάλε των Πασόκων που διψούν για ένα καινούργιο ρεσάλτο προς την εξουσία δεν κρατιέται. Εξάλλου κανείς δεν έφυγε από ένα κόμμα του 25%, λίγο πριν αυτό παίξει το παιχνίδι της ζωής του. Όποιος διαφωνεί, ας μετρήσει την αμετροέπεια και το λαϊκισμό στις παρεμβάσεις της Αριστερής Πτέρυγας και ας ακούσει την εκκωφαντική σιωπή των σκληρών αριστερών συνιστωσών. Το όραμα της «Αριστεράς των άλλων στην εξουσία» έχει ήδη περάσει και κάτω από τις πόρτες του Περισσού και ανεβάζει τις θερμοκρασίες στο συνήθως παγωμένο προσυνεδριακό διάλογο του κόμματος. Το κράτος μπορεί να είναι πια φτωχό, αλλά όλο και κάτι έχει στα συρρικνωμένα μαστάρια του. Μήπως ήρθε και η ώρα της Αριστεράς;
Μια κυβέρνηση με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ και δορυφόρους τους ΑΝΕΛ και όποιους άλλους σπεύσουν δεν θα σκεφτεί ούτε μια στιγμή να σπρώξει την Ελλάδα στον γκρεμό. Κανείς δεν είναι τόσο ήρωας, ούτε τόσο ιδεολόγος, ειδικά όταν ζει από την πολιτική. Οχυρωμένη πίσω από την «καμένη Γη» που παρέλαβε, η νέα πολύχρωμη συγκυβέρνηση θα σεβαστεί και μνημόνια και συμφωνίες. Θα παραλάβει το κράτος αλώβητο από την προηγούμενη και θα το διαχειριστεί προς δικό της βέβαια όφελος. Και ντόπια επιχειρηματικά συμφέροντα θα βρει να τη στηρίξουν με το αζημίωτο και σοβαρές ιδιωτικοποιήσεις δεν θα κάνει (σάμπως η παρούσα θα κάνει;) και ξένες σοβαρές επενδύσεις δεν θα προσελκύσει (σάμπως η παρούσα θα προσελκύσει;) και κουτσές «μεταρρυθμίσεις» θα κάνει (όπως η παρούσα) και νέους φόρους θα επιβάλει. Και μπορεί να ελπίζει έτσι ότι θα τη βγάλει καθαρή;
Γιατί να μην ελπίζει; Στην Ελλάδα είναι αδιανόητο μια κυβέρνηση να έχει μακρόπνοο και συγκροτημένο σχέδιο για τη χώρα. Γιατί μια άπειρη, νεαρή και μάλιστα αριστερή να έχει; Εξάλλου οι δανειστές μέχρι τότε θα έχουν ανακεφαλαιώσει τις τράπεζες, θα έχουν σπρώξει τόσο χρήμα ώστε θα τους είναι ιδιαίτερα επώδυνο να εγκαταλείψουν το σχέδιο διάσωσης σε τόσο προχωρημένο στάδιο. Αν πάλι είναι ιδιαίτερα πιεστικοί μια συγκυβέρνηση αριστερών και δεξιών εταίρων είναι πιο εύκολη στις κωλοτούμπες και τους συμβιβασμούς για το καλό της πατρίδας, πάντοτε. Τέλος, το σύνθημα «κάντο όπως ο Κωστάκης ή ο Χριστόφιας» είναι οικείο σε όλους. Στα δύσκολα προκηρύσσουμε εκλογές, αποχωρούμε σεμνά και πάλι με χρόνια με καιρούς.... Όσοι φρικάρουν με την ιδέα να τους κυβερνήσουν ο Πάνος και ο Αλέξης καλά θα κάνουν να ηρεμήσουν και να πολιτευτούν σοβαρά ώστε να μειώσουν τις πιθανότητες να συμβεί κάτι τέτοιο. Και να μη ξεχνάνε ότι οι μικροί λαοί έχουν το δικαίωμα να αυτοτραυματίζονται, όσο και αν οι μεγάλοι τους το έχουν περιορίσει.
Απέναντι στην προοπτική ακόμα και της καταστροφής η λεγόμενη μεταρρυθμιστική κεντροαριστερά στέκει απαθής για να μην πω ότι δεύτερες σκέψεις εμφιλοχωρούν στα σωθικά της. Μπορεί να γελάει κάτω από τα μουστάκια της για την «ανίερη» συμμαχία, μπορεί να προβάλει ζητήματα αισθητικής και ορθής λογικής πλην όμως δεν μπορεί να κρύψει την αμηχανία της. Κατακερματισμένη, χωρίς συνεκτικό πολιτικό σχέδιο, καμώνεται ότι διασώζει τη χώρα και αλλάζει τον πολιτικό χάρτη, αναδεικνύοντας το Σαμαρά σε σωτήρα. Η ατολμία της είναι προφανής. Τη στιγμή που ο Τσίπρας κοιτάζει στα μάτια τον Καμμένο και στο βάθος βλέπει νάρχονται οι διαρροές από τη ΧΑ, η ΔΗΜΑΡ και το ΠΑΣΟΚ ανταλλάσσουν επιστολές και υπονοούμενα περιμένοντας την άνοιξη. Και κείνη έρχεται γεμάτη καρπερούς έρωτες αλλά άκαρπες πολιτικές.
Θα πρέπει να το πάρουμε απόφαση ότι οι μεταρρυθμιστικές δυνάμεις που υπάρχουν στον ευρύτερο χώρο του ΠΑΣΟΚ, της ΔΗΜΑΡ και της ΔΡΑΣΗΣ δεν έχουν καμιά ελπίδα; Και βέβαια όχι. Αντιθέτως, δεν θα πρέπει να πάψουν να επεξεργάζονται τολμηρές προτάσεις, να προβάλουν θέσεις , να επικοινωνούν και να συνεργάζονται. Ίσως εκείνο το forum που ναυάγησε θα πρέπει να στηθεί εκ των ενόντων, από τα κάτω και άμεσα και να αποτελέσει κριό πίεσης προς τις ηγεσίες. Να κάνει μια αρχή και που ξέρεις μπορεί και να περπατήσει.
Είναι άδικο για ένα σημαντικό μέρος των πολιτών αυτής της χώρας να συνθλίβονται ανάμεσα στην αδέξια διαχείριση και το λαϊκισμό. Είναι όμως και επικίνδυνο για όλους. Γιατί χωρίς σχέδιο, χωρίς μεταρρυθμίσεις, χωρίς δουλειές και με περίσσεια φτηνής ρητορείας οι πιέσεις θα συνεχίζονται και η ανάκαμψη θα αναβάλλεται. Η κάθε συνάντηση με την τρόικα θα είναι επώδυνη. Οι «λύσεις» σε στυλ Κύπρου κάποια στιγμή θα προβάλουν και εδώ ως μονόδρομος. Κοιμάται κανείς ήσυχος μόνο με την ιδέα ότι θα τις χειριστούν, ο μη γένοιτο, ο Τσίπρας με τον Καμμένο; Σύντροφοι κάτι πρέπει να κάνουμε.
(Κείμενο του Λεωνίδα Καστανά, μέλος της ΚΕ της ΔΗΜΑΡ)

I love you Cyprus!

Του Νίκου Σαρίδη

Μια και είναι mainstream όλοι να γράφουν αυτές τι μέρες για την Κύπρο, είπα σήμερα να καταθέσω και τη δική μου -ιδιαίτερη- σχέση με τους Κύπριους. Πιο μάγκες, δηλαδή, είναι οι άλλοι; Ή μήπως έχουν πάει όλοι αυτοί στο νησί και είδαν ότι δεν έχω πάει εγώ;
Πάμε, λοιπόν: η πρώτη μου γνωριμία με τη Μεγαλόνησο ανάγεται χρονολογικώς στην τρυφερή εποχή της... γκοφρέτας. Στα χαρτάκια με ποδοσφαιρικές ομάδες που μαζεύαμε μικροί. Ήταν η ενδεκάδα του ΑΠΟΕΛ (επί Χούντας, οι κυπριακές ομάδες συμμετείχαν στο ελληνικό πρωτάθλημα). Θαλασσιά σορτσάκια, κίτρινες φανέλες και κάλτσες. Και οι περισσότεροι εικονιζόμενοι, μουστακαλήδες. Σαν μπετατζήδες. Γι' αυτό και όταν κηρύχθηκε η επιστράτευση, το καλοκαίρι του 1974, η ταραχή από την περιρρέουσα ατμόσφαιρα ανακατεύτηκε με κάτι σαν βεβαιότητα ότι οι αρειμάνιοι μουστακαλήδες και ο μπαμπάς μου, που δεν είχε μουστάκι, αλλά δεν τον έλεγες και «φλώρο», θα πετούσαν τους Τούρκους στη θάλασσα. Ήταν που έβλεπα και πολλή «Μάχη» στην ασπρόμαυρη τηλεόραση. Εκείνη τη μέρα, όπου κανείς στη γειτονιά δεν ήξερε αν θα τον πάρουν στον πόλεμο και αν καλούν την κλάση του και την ειδικότητά του, ο μπαμπάς πήρε παραμάσχαλα από τον εποχούμενο καρπουζά που είχε σταθμεύσει απέναντι δύο μεγάλα καρπούζια. Εάν είχε περισσότερες από δύο μασχάλες, θα κουβαλούσε μποστάνι. Ο καημένος! Ο,τι μπορούσε έκανε τις ώρες του πανικού για την οικογένεια. Η μαμά, βέβαια, στα πρόθυρα του κλαυσιγέλωτος (sic). Με τα πολλά, ο εν τρικυμία πατήρ -37 ετών τότε- μάς αποχαιρέτησε και ξεκίνησε για να πάει στο Φρουραρχείο (ή κάτι τέτοιο), προκειμένου να λύσει το άλυτο μυστήριο, αν τελικά επιστρατεύεται. Αν και το είχε σίγουρο. Πρέπει να είναι ο μόνος άνθρωπος που ξεκίνησε να πάει στο μέτωπο με ΦΙΑΤ 127!... Anyway, που λένε και στην Κύπρο... Δεν τον πήραν... Εάν τον έπαιρναν, το πιθανότερο είναι ότι πριν τελειώσουμε το πρώτο καρπούζι και ανοίξουμε το δεύτερο, θα μας έπαιρναν τηλέφωνο και θα μας είχαν κάτσει τα κουκούτσια στο λαιμό...
Ο πόλεμος έγινε στο πιτς φιτίλι, εμείς φάγαμε τα δύο καρπούζια και οι Κύπριοι το... αγγούρι, και σαν πέρασε ο καιρός μάς ήρθε στο σχολείο προσφυγάκι (collateral damage της τουρκικής εισβολής, που θα έλεγαν και οι μορφωμένοι,), η Μαρία Τσ. Η μαμά της Κύπρια, ο πατέρας της Κρητικός. Μονίμως σαν θλιμμένη. Στενοχωρημένη; Πρόβλημα προσαρμογής στη νέα χώρα και στο καινούργιο σχολείο; Από φυσικού της έτσι; Αδύνατον ν' αποφανθεί ένας εννιάχρονος -τότε- συμμαθητής, μεγάλη και θολή η χρονική απόσταση για να το διερευνήσει εκ των υστέρων. Ήταν η πρώτη μου εικόνα από Κύπρια. Εν αντιθέσει με τους Κύπριους, δεν είχε μουστάκι!
Αφού έβγαλα το Δημοτικό, στο Γυμνάσιο έπεσα σε Κύπριο γυμναστή -γνωστό αθλητή (τω καιρώ εκείνω, στο στίβο η εθνική ομάδα της Ελλάδας έσφυζε από Κύπριους). Βαριόταν που ζούσε. Φόρμα δεν έβαλε μια φορά, έτσι για το θεαθήναι. Και στην Γ' Γυμνασίου, πάλι Κύπριος αθλητής του στίβου μού προέκυψε. Αλλά ετούτος το είχε δει πιο πατριωτικά. Μου έβαλε 13. Ναι, 13 στη γυμναστική! Σ' εμένα και σ' έναν χοντρό από το άλλο τμήμα. Τόσο χοντρός, που δεν μπορούσε να σκύψει και να δέσει τα κορδόνια του! Κι όλα αυτά επειδή δίσταζα ο έφηβος -από φόβο μη σπάσω καμιά μέση- να πάρω φόρα να εκτοξευθώ από τον βατήρα και να κάνω την κυβίστηση στο πλινθίο. Δυστροπούσα όπως η φοράδα στο ντρεσάζ. (Δεν είμαστε και όλοι... Αναστασιάδηδες στην κωλοτούμπα!).
Το δεκατριάρι, πάντως, το δέχτηκα με σχετική ψυχραιμία, χωρίς να το ρίξω στις ουσίες. Εν αντιθέσει με τον χοντρό, για τον οποίο, χρόνια μετά, άκουσα ότι στον ακάλυπτο χρηματοπιστωτικού ιδρύματος όπου εργαζόταν ως φύλακας (ή κάτι τέτοιο), είχε βάλει κάτι φυτά, με συνέπεια να τον μπουζουριάσουν...
Το ξεπέρασα κι αυτό το τραύμα κι αισίως έφτασα στο Πανεπιστήμιο. Ως πρωτοετείς της Νομικής, το πρώτο ή δεύτερο μάθημα που κληθήκαμε να δώσουμε ήταν του ξακουστού (τραγουδισμένου από τον Καρβέλα) Αραβαντινού: Εισαγωγή στην Επιστήμη του Δικαίου. Ένας συντηρητικός καθηγητής μ' ένα βιβλίο γραμμένο σε ακαδημαϊκή γλώσσα «παλαιάς κοπής». Αφού, λοιπόν, εκφώνησε τα θέματα ο ίδιος ο Αραβαντινός, ένας Κύπριος συμφοιτητής μου πετάχτηκε και τον ρώτησε με κάθε σοβαρότητα, χωρίς την παραμικρή διάθεση ειρωνείας (και με αδιάβρωτο ακόμη το ιδίωμα της πατρίδας του από τις επιρροές της Αθήνας): «Ες ποίαν γλώσσαν οι απαντήσεις;». Και όμως, αυτός μπορεί στο σχολείο να είχε κάνει την κυβίστηση στο πλινθίο κι εγώ όχι!... Με αξιοθαύμαστη εγκράτεια απέφυγα, για δεύτερη φορά, τα ναρκωτικά! Δεν θέλω να σκέφτομαι ότι αυτός πήρε πτυχίο κι εγώ ποτέ. Θα κυλήσω, δεν το γλιτώνω! Αφού μου πήρε ένα διάστημα άλφα για να το ξεπεράσω κι αυτό και νόμιζα ότι είχα ξεμπερδέψει με τους Κύπριους, τους πέτυχα ξανά στο στρατό. Την ατυχία μου μέσα!...
Οι κύπριοι ΥΕΑ εκπαιδεύονταν -τουλάχιστον τότε που υπηρέτησα εγώ- στις σχολές εφέδρων αξιωματικών της Ελλάδας. Έτυχε, λοιπόν, ως «βητάδες» (παλιοί) στη ΣΕΑΠ στο Ηράκλειο να έχουμε «αλφάδες» (νέους) από τη Μεγαλόνησο. Με... γραμμή να μην τους καψωνάρουμε (ποσώς μ' ενόχλησε η ντιρεκτίβα, αυτά ήταν απωθημένα και χόμπι άλλων, αρκετών μάλιστα...). Ήταν μία «σειρά» προστατευόμενη, οιονεί, από την υποφώσκουσα κόντρα «καλαμαράδων» - «κουμπάρων». Ίσως επειδή συγκαταλεγόταν σε αυτή την ΕΣΣΟ κι ένας Νικολάου (αν θυμάμαι καλά το επίθετο). Ως μαθητής είχε πάρει μέρος σε διαμαρτυρία στα κατεχόμενα, τον είχαν συλλάβει, έγινε σούσουρο και προέκυψε κάτι σαν σύγχρονος εθνικός ήρωας. Πιτσιρίκια οι Κύπριοι, όλοι τους το πολύ 18 χρονώ (στη χώρα τους δεν έπαιρνες αναβολή λόγω σπουδών) και στην κοσμάρα τους! Στους ρυθμούς τους, άλλη κουλτούρα. Να τρέχεις -για παράδειγμα- και να μην προλαβαίνεις κι επιπλέον να είσαι υπεύθυνος για Κύπριο στραβάδι, που καθυστερούσε να ξεκινήσει επειδή έπρεπε να φροντίσει τη στοματική του υγιεινή με οδοντικό νήμα!...
Θυμάμαι, επίσης, έναν άλλον, «χτυπημένος στο φτερό» εκείνος! Προχωρούσε και μιλούσε μόνος του, αλλά δεν ψιθύριζε ό,τι και ό,τι. Αλλά κάτι εκκλησιαστικά... Την είχε δει συνομιλητής του Θεού! Πώς τον επέλεξαν για δόκιμο στην Κύπρο; Ποιος ξέρει τι «βύσμα» θα είχε... Τότε, πάντως, ήταν που το βίδωσα στο μυαλό μου, ότι δεν θέλω με καμία δύναμη και με συμμάχους τους Κύπριους να παίξω πόλεμο με τους Τούρκους. Ο ένας να έχει πάρει τη διμοιρία του σε συνέδριο - χορηγία της Colgate, ο άλλος να ψάλλει «Τη Υπερμάχω» κι εγώ να κουβαλώ, αντί για σφαίρες, στη μία φυσιγγιοθήκη σέικερ με σπαστό καλαμάκι και στην άλλη τα γυαλιά ηλίου... Δεν υπήρχε αμφιβολία: το DNA της γενναίας και περιούσιας φυλής θα το εντόπιζαν μετά από χρόνια σε... παριζάκι στο ΙΚΕΑ Αδάνων! Γενικώς δεν θα έπαιζα πόλεμο με κανέναν, αλλά αυτό δεν είναι της παρούσης να το αναλύσω...
Α, ναι... Θυμάμαι κι έναν πρόσχαρο μπουλούκο από την Αγία Νάπα, που τον είχαμε περίπου σαν μασκότ. Δυσκολευόμασταν να πιάσουμε τα «γκυπραίικα του», αλλά καλή διάθεση να υπήρχε... Αυτόν δεν θα τον συμπεριελάμβανα, ούτε γι' αστείο, στους μάχιμους αξιωματικούς. Γεννημένος αιχμάλωτος!
Κι αφού, λοιπόν, τα βρήκα απόλυτα με τον εαυτό μου και ως προς το αξιόμαχον των «δύο αδελφών» (Ελλαδιτών - Κυπρίων), η ξαδέρφη μου από τη Μελβούρνη μάς έφερε να γνωρίσουμε τον κυπριοαυστραλό (την προφορά την φαντάζεται ο καθένας...) σύζυγό της. Καλό παιδί, εύχαρις και προσηνής, δεν λέω. Αλλά της άθλησης. Είχε φάει τα νιάτα του στα γυμναστήρια. Ένιωσα ένα σύμπλεγμα (όσο μπορεί να συμβεί αυτό σε ένα τέρας αναισθησίας), καθότι δεν είχα διαβεί πόρτα γυμναστηρίου ούτε ως παιδί για τα κάλαντα! Η σχέση μου με τη γράμμωση, είχε χαθεί κάπου μεταξύ... πλινθίου - τσιγάρου και παραμυθιού γωνία. Αλλά, όταν βγήκαμε βόλτα με τον εξ αγχιστείας ξάδερφο, ο οποίος στο Μέλμπορν είχε συνηθίσει ακόμα και για κατούρημα να πηγαίνει με αμάξι, το super idol κατέρρευσε. Περπάτησε τριακόσια μέτρα και κρέμασε τη γλώσσα σαν σκύλος σε καρτούν! Κοινώς, φούσκα! Πιο φούσκα και από το επενδυτικό περιβάλλον της Κύπρου!
Στην πορεία γνώρισα και μερικούς ακόμη Κύπριους, αλλά δεν θα το «κάψω» το θέμα. Θέλω να έχω να γράψω κάτι και την επόμενη φορά που ακόμα και κλειστή η τηλεόραση θα εκπέμπει κυπριακά!...

Έμεινε άδικα 22 χρόνια στη φυλακή...

Περισσότερες από δύο δεκαετίες στη φυλακή αναγκάστηκε να περάσει ένας άνδρας στη Νέα Υόρκη που είχε καταδικαστεί παράνομα για φόνο. 

Μια δικαστής στο Μπρούκλιν αποφάσισε και επισήμως ότι πρέπει να αποφυλακιστεί ο 58χρονος Ντλέιβιντ Ράντα. Ο άνδρας είχε πέσει θύμα αστυνομικού σκανδάλου που τον είχε καταστήσει υπεύθυνο για τη δολοφονία ραβίνου τον Φεβρουάριο του 1990. Σύμφωνα με τα νέα στοιχεία, η αστυνομία είχε ασκήσει μαζική επιρροή στους μάρτυρες της υπόθεσης καθώς ήθελε πάση θυσία να παρουσιάσει έναν δράστη για τη συγκεκριμένη δολοφονία. 

Το CNN ανέφερε ότι κατά την αποφυλάκιση τον υποδέχθηκαν η σύζυγος και η κόρη του, η οποία όταν καταδικάστηκε ήταν μόλις δύο ετών και σήμερα είναι έγκυος η ίδια, στον έβδομο μήνα.  

Όπως αναφέρουν οι New York Times, εκείνη την εποχή είχαν καταθέσει σε βάρος του δύο επικίνδυνοι εγκληματίες, ένας με καταδίκες για ναρκωτικά και ένας για πορνεία. Μόνο ένας τον κατέδειξε ως υπεύθυνο της δολοφονίας και σε αυτόν είχε υποδειχθεί νωρίτερα από την αστυνομία, ποιον πρέπει να καταδείξει. Ο πραγματικός δολοφόνος είχε σκοτωθεί λίγο μετά τον φόνο κατά τη διάρκεια καταδίωξής του από την αστυνομία.
Ο τότε επικεφαλής της έρευνας και τώρα συνταξιούχος, δεν συμμερίζεται τη δικαστική απόφαση. Άλλωστε, όπως λέει, ο ίδιος ο Ράντα είχε ομολογήσει την πράξη του. Ωστόσο δεν έχει καταγραφεί πουθενά η ομολογία του.
Όταν ρωτήθηκε ο Ράντα για τα μελλοντικά του σχέδια απάντησε: «Πρώτα απ’ όλα να φύγω όσο πιο μακριά από δω».
(Πηγή skai.gr)

Οι γκάνγκστερ, οι φοβισμένοι και ο γενναίος Αλέξης!

«Για μένα στο Eurogroup δεν είναι ανίκανοι αλλά οι μισοί είναι κυνικοί γκάνγκστερ και οι υπόλοιποι, οι εκπρόσωποι των χωρών του Νότου, είναι φοβισμένοι και παραδομένοι σε αυτούς».

Αυτό είπε σήμερα ο μοναδικός έντιμος, γενναίος, ασυμβίβαστος και πραγματικός ηγέτης, Αλέξης Τσίπρας. Όλοι οι άλλοι πολιτικοί στην Ευρώπη, δεν αξίζουν μία μπροστά του αφού είναι είτε κακοποιοί είτε προσκυνημένοι.

Πόσο τυχεροί είμαστε που τον έχουμε στην Ελλάδα και τον καμαρώνουμε.

Αύξηση 45,2% στο κόστος του ταξιδιού λόγω της αναξιοπιστίας του ΟΣΕ

Ως Λαρισαίος στην καταγωγή, που σέβεται τον εαυτό του, είμαι φίλος της ΑΕΛ. Την Κυριακή δεν δούλευα, όπως και την Καθαρά Δευτέρα, και ως εκ τούτου είχα την ευκαιρία να ταξιδέψω αυθημερόν στη Λάρισα προκειμένου να παρακολουθήσω την ομάδα στον αγώνα της απέναντι στην Παναχαϊκή.

Είχα επισκεφτεί, κάποιες ημέρες νωρίτερα, την ιστοσελίδα του ΟΣΕ για να κλείσω τα εισιτήρια. Το συνολικό κόστος έφτασε τα 42 ευρώ.

Το παιχνίδι επρόκειτο να αρχίσει στις 3, ενώ το τρένο είχε ως προγραμματισμένη ώρα άφιξης στη Λάρισα στις 2.20. Τα 40 λεπτά ήταν αρκετά για να πάω με γοργό βήμα στο γήπεδο. Ωστόσο, είχε καθυστέρηση και έφτασε στις 2.40. Κατά συνέπεια, για να φτάσω εγκαίρως έπρεπε να πάρω ταξί, όπως και έκανα. Πλήρωσα 4 ευρώ.

Στον γυρισμό, το τρένο θα έφτανε -βάσει προγράμματος- στην Αθήνα στις 11.24. Άρα, θα προλάβαινα το μετρό για τη Δάφνη καθώς και το τελευταίο λεωφορείο για το σπίτι. Αμ δε! Η αμαξοστοιχία αφίχθη στις 12.15 και φυσικά ο τελευταίος συρμός του μετρό προς το Σύνταγμα είχε περάσει. Η λύση που απέμενε ήταν το ταξί, το οποίο μέχρι την Ηλιούπολη κόστισε 15 ευρώ.

Άρα, το σύνολο των χρημάτων που πλήρωσα για το ταξίδι δεν ήταν 42 ευρώ, όπως λογάριαζα. Ήταν 42+4+15, δηλαδή 61 ευρώ. Με άλλα λόγια, επειδή ο ΟΣΕ αποδείχθηκε πλήρως αναξιόπιστος και στα δύο δρομολογία, το κόστος του ταξιδιού αυξήθηκε κατά 45,2%! Και φυσικά, υπήρχε και η ταλαιπωρία της μίας και επιπλέον ώρας συνολικής καθυστέρησης.

Για αυτό κι εγώ, (ότ)αν ιδιωτικοποιηθεί, θα στενοχωρηθώ πάρα πολύ!

18/3/1944: Ο ένας και μοναδικός γάμος στο Άουσβιτς

Το πρωί της 18ης Μαρτίου 1944, στο Άουσβιτς γινόταν... γάμος! Το ληξιαρχείο του στρατοπέδου συγκέντρωσης έκανε μία και μοναδική εξαίρεση εκδίδοντας αντί των συνηθισμένων πιστοποιητικών θανάτου, πράξη γάμου.

Ήταν το αποτέλεσμα του συγκλονιστικού έρωτα του Αυστριακού μηχανικού Ρούντι Φρίμελ και της Ισπανίδας Μαργαρίτα Φερέρ, η οποία ταξίδεψε για μία ημέρα στο στρατόπεδο προκειμένου να νυμφευθεί τον άνδρα που αγαπούσε. Μαζί της είχε και τον γιο τους, Έντουαρντ. 

Το ζευγάρι είχε γνωριστεί στην Ισπανία όταν ο Φρίμελ πολεμούσε στο πλευρό των Δημοκρατικών στη διάρκεια του Εμφυλίου. Μετά την ήττα, δραπέτευσαν στη Γαλλία. Φυλακίστηκαν, χωρίστηκαν αλλά κατάφεραν να ξαναβρεθούν. 

Η Μαργαρίτα στάλθηκε για καταναγκαστική εργασία στη Γερμανία, ενώ ο Φρίμελ οδηγήθηκε στο Άουσβιτς και υπήρξε ενεργό μέλος της αντίστασης στο στρατόπεδο. Επειδή ήταν Αυστριακός και παρείχε υπηρεσίες, σχετικές με το επάγγελμά του, στους Γερμανούς, κατάφερε να εξασφαλίσει άδεια για να παντρευτεί τη Μαργαρίτα στο στρατόπεδο.

Το τέλος του, όμως, δεν ήταν καλό. Προσπάθησε ανεπιτυχώς να αποδράσει. Συνελήφθη και απαγχονίστηκε μαζί με άλλους τέσσερις στις 30 Δεκεμβρίου 1944.

Αντίθετα, η γυναίκα και το παιδί του επιβίωσαν. Τη δεκαετία του 1950 η Μαργαρίτα παντρεύτηκε τον Φραντσέσκο Σουάρεθ, επιζήσαντα του Μαουντχάουζεν.

Η ιστορία υπάρχει και σε βιβλία (εδώ κι εδώ).

H φωτογραφία τραβήχθηκε από τον κρατούμενο Βίλχελμ Μπράσε.

Εξοργιστικό, κλέβουν τις καταθέσεις στην Κύπρο!

Απίστευτη απόφαση έλαβαν τα ξημερώματα τα μέλη του Eurogroup, που αποφάσισαν να βάλουν χέρι στις καταθέσεις των πολιτών της Κύπρου καθώς και ξένων, οι οποίοι έχουν μεταφέρει εκεί τα χρήματά τους.

Με μία εξοργιστική και πρωτόγνωρη -εν καιρώ ειρήνης- απόφαση, η οποία πάντως θυμίζει την ατιμία που έγινε με τους ομολογιούχους στην Ελλάδα, «κουρεύουν» τις οικονομίες των ανθρώπων κατά 6,75% για λογαριασμούς ως 100.000 ευρώ και 9,9% για τους υπόλοιποις (κλιμακούμενα). Δηλαδή, αν κάποιος είχε π.χ. 50.000 ευρώ στην τράπεζα, σήμερα ξύπνησε με περίπου 47.000, 48.000 ευρώ! Επίσης, η φορολογία των τόκων είναι πολύ πιθανό να φτάσει ακόμη και στο 25%.

Το κράτος και η Ευρωπαϊκή Ένωση κλέβουν κανονικά και με τον νόμο τους κόπους και τις καταθέσεις στην Κύπρο προκειμένου να εξοικονομηθεί ένα ποσό που φτάνει στα 5,8 δις. 

Όπως λέγεται, οι Κύπριοι εκβιάστηκαν από τα υπόλοιπα μέλη του Eurogroup καθώς αν δεν δέχονταν την παραπάνω οδυνηρή συμφωνία, θα... κέρδιζαν μία άτακτη χρεοκοπία που όλοι γνωρίζουν ποιες συνέπειες θα είχε.

Κάποιες ιστοσελίδες αναφέρουν ότι παρόμοιο «κούρεμα» θα μπορούσε να γίνει και στην Ελλάδα σε περίπτωση εκτροχιασμού των οικονομικών...

Φάση... επιστημονικής φαντασίας: ένα σουτ, τέσσερα δοκάρια!

Τέτοια φάση στο ποδόσφαιρο δεν έχετε ξαναδεί. Συνέβη στον αγώνα Παπανικολής - Αιγέας Πλωμαρίου για την τοπική κατηγορία Λέσβου όταν ο επιθετικός επιχείρησε σουτ και η μπάλα βρήκε τέσσερις φορές στο δοκάρι! Αρχικά το δεξί, εν συνεχεία το οριζόντιο, μετά το αριστερό και στο τέλος πάλι το δεξί προτού ο τερματοφύλακας απομακρύνει τον κίνδυνο (κάνοντας πέναλτι που δεν σφυρίχτηκε...).

Αν δεν υπήρχε το βίντεο, κανένας δεν θα πίστευε ότι έχει συμβεί κάτι τέτοιο.

Η Ελλάδα στο ΙΚΑ Καλλιθέας αναστενάζει...

Ελλάδα, 2013. Για να μην ξεχνάμε σε τι χώρα ζούμε...

Τι κατέγραψε η Διεθνής Αμνηστία στη χώρα του ηγέτη που «θα αναστηθεί μαζί με τον Χριστό»...

Τις τελευταίες ημέρες πολλοί από τους οπαδούς του Ούγκο Τσάβες στην Ελλάδα πέρα από τη θλίψη τους για την απώλεια του Προέδρου της Βενεζουέλας, φρόντισαν όχι απλώς να φτιάξουν την αγιογραφία του αλλά και να επιτεθούν σε όσους τον χαρακτήρισαν «αμφιλεγόμενη προσωπικότητα».

Εκείνοι που τολμούν να εκφράσουν επιφυλάξεις είναι οι «κακοί», οι οποίοι δεν έχουν συλλάβει το νόημα της επανάστασης του Τσάβες και επιθυμούν να αμαυρώσουν τη μνήμη του ανθρώπου που «θα επιστρέψει μαζί με τον Ιησού Χριστό και τον Ιμάμη Μάχντι», όπως ανέφερε ο Πρόεδρος του Ιράν, Μαχμούντ Αχμαντινετζάντ, ένας από τους εκλεκτούς φίλους του Τσάβες...
Τα πράγματα όμως δεν είναι -δεν ήταν- όπως τα φαντασιώνονται οι οπαδοί του τελευταίου. Υπήρξε και η κακή πλευρά του Προέδρου της Βενεζουέλας. Οι ετήσιες εκθέσεις της Διεθνούς Αμνηστίας δείχνουν έναν άλλον ηγέτη, σε πλήρη αντίθεση με εκείνον που φιλάει τα χέρια οπαδών του, στη φωτογραφία που στόλισε χιλιάδες προφίλ Ελλήνων «τσαβίστας» στο facebook.
Παρακάτω, παρατίθενται οι συνόψεις από τις τελευταίες ετήσιες εκθέσεις της μεγαλύτερης οργάνωσης για τα  ανθρώπινα δικαιώματα, οι οποίες αφορούν τη Βενεζουέλα. Είναι, βέβαια, στα αγγλικά, αλλά σε απλά αγγλικά και ο καθένας μπορεί να βγάλει τα συμπεράσματά του για την πλευρά του Τσάβες που επιμένουν ορισμένοι να κρύβουν. Ενδιαφέρον έχουν και οι τίτλοι των «ειδήσεων» από το σάιτ της Διεθνούς Αμνηστίας για τη χώρα (κάντε κλικ στις δύο κάτω φωτογραφίες για να πάρετε μία γεύση).

2012: Human rights defenders were threatened and politically motivated charges continued to be used against government critics. Accountability mechanisms to ensure justice or to act as an effective deterrent against police abuses remained weak. There were serious episodes of violence in the grossly overcrowded prison system leading to a number of deaths.

2011: Politically motivated charges were brought against those who opposed government policies. Human rights defenders were attacked and intimidated. Human rights violations by the security forces were reported. Progress in combating violence against women was slow.

2010: Attacks, harassment and intimidation of those critical of government policies, including journalists and human rights defenders, were widespread. Unfounded charges were brought against those who opposed government policies. More special courts and prosecutor’s offices specializing in gender-based violence were established. However, the implementation of the 2007 law to eradicate violence against women remained slow.

2009: Attacks on journalists were widespread. Human rights defenders continued to suffer harassment. Prison conditions provoked hunger strikes in facilities across the country. Some significant steps were taken to implement the 2007 law on violence against women but there was a lack of commitment from many of the authorities responsible. Lack of arms control contributed to high levels of violence and public insecurity.

2008: Thousands of government and anti-government supporters took to the streets on several occasions. A number of demonstrations ended in violent clashes between different groups of protesters and between protesters and the police. A new law on the right of women to live without fear of violence gave hope to thousands of women who experience violence in the home, community or workplace.

2007: Most human rights violations committed by members of the security forces remained unpunished. Human rights defenders and journalists were threatened, intimidated and attacked.

Ο Τσάβες μέσα από τα μάτια του Μάρκες...

«Είχα την εντύπωση πως ταξίδεψα και συνομίλησα ευχάριστα με δύο διαφορετικούς άνδρες∙ έναν που με καλή τύχη είχε την ευκαιρία να σώσει το έθνος του και έναν άλλο, έναν ταχυδακτυλουργό, που θα μπορούσε να μείνει στην Ιστορία ως ακόμη ένας δυνάστης».

(Ο κολομβιανός νομπελίστας Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες περιέγραψε τον Ούγκο Τσάβες με τον οποίο είχε τύχει να συνταξιδέψει, προτού ο ηγέτης της Βενεζουέλας κερδίσει την πρώτη προεδρική μάχη του - από τα Νέα).

Σοκαριστική φωτογραφία με πτώση νεαρού άνδρα στο κενό από γέφυρα ποταμού στην Κίνα...

Σκληρή και σοκαριστική φωτογραφία από την Κίνα. 
Νέος άνδρας πέφτει στο κενό από τη γέφυρα του ποταμού Γιαντζί (διακρίνεται προς τα δεξιά της εικόνας), λίγα μόλις λεπτά μετά την αυτοκτονία ενός άλλου ανθρώπου. 
Σύμφωνα με την αστυνομία, οι πιθανότητες επιβίωσής τους, είναι ελάχιστες.

Οι τελευταίες στιγμές βαρυποινιτών live στην κινεζική τηλεόραση...

Σάλος έχει ξεσπάσει ύστερα από τη χθεσινή τηλεοπτική κάλυψη της εκτέλεσης τεσσάρων διακινητών ναρκωτικών που συνελήφθησαν από τις κινεζικές αρχές το 2011, για το θάνατο 13 κινέζων ψαράδων. 

Παρά το γεγονός ότι οι κάμερες δεν έδειξαν τη στιγμή της θανάσιμης ένεσης, στη χώρα καταγράφηκαν σφοδρές αντιδράσεις από διάφορους ακτιβιστές που μάχονται υπέρ των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. 

Κάθε χρόνο εκτελούνται στην Κίνα, 4.000 άνθρωποι, αριθμός που υπερβαίνει το σύνολο όλων των υπόλοιπων χωρών του πλανήτη. 

Όπως αναφέρει η Los Angeles Times, ο σχολιαστής της μακάβριας και, για πολλούς, ανήθικης εκπομπής, έδωσε ιδιαίτερη έμφαση στην περιποίηση των κρατουμένων που «έδειχναν υγιείς». 

Πηγή: www.lifo.gr