Το βιντεοπαιχνίδι «Amnesty- The Game» δημιούργησαν αφιλοκερδώς για τη Διεθνή Αμνηστία 18 Έλληνες προγραμματιστές, μουσικοί, γραφίστες, σχεδιαστές και κειμενογράφοι, μέλη του Πανελλήνιου Συλλόγου Δημιουργών Λογισμικού Ψυχαγωγίας, με στόχο την στήριξη της εκστρατείας της οργάνωησης για την κατάργηση της θανατικής ποινής.Ο 56χρονος Ιμπραήμ Μουχάμαντ αλ Ομάρι καταδικάστηκε σε δημόσιο αποκεφαλισμό στη Σαουδική Αραβία, επειδή διαμαρτυρήθηκε κατά μίας τοπικής αρχής για την τιμή του ψωμιού, ο 37χρονος Σουκμπατάαρ Κένμπις συνελήφθη και θα εκτελεστεί από την κυβέρνηση της Μογγολίας, για συνενοχή σε τρομοκρατική ομάδα κατά της Δημοκρατίας της Κίνας και η 27χρονη Σάλμα Ζαμσίντι έχει καταδικαστεί σε θάνατο δια απαγχονισμού ή λιθοβολισμού για μοιχεία.
Οι παραπάνω δεν αποτελούν συνήθεις περιπτώσεις θανατοποινιτών, τις καταδίκες των οποίων καλείται να διαχειριστεί και να ανατρέψει η Διεθνής Αμνηστία. Πρόκειται για τους ήρωες του παιχνιδιού.
Οι παίκτες του «Amnesty- The Game» παίρνουν τη σκυτάλη από τη Διεθνή Αμνηστία, προκειμένου να σώσουν έξι θανατοποινίτες και να επηρεάσουν τις χώρες τους για κατάργηση της θανατικής ποινής. Οι έξι θανατοποινίτες προέρχονται από χώρες, όπου όντως ισχύει η θανατική ποινή: Σαουδική Αραβία, Κίνα, ΗΠΑ, Μογγολία, Λευκορωσία και Ιράν.
Για κάθε χώρα που αναφέρεται στο παιχνίδι καταγράφεται και όλη η ιστορία της σχετικά με την κατάργηση ή μη της θανατικής ποινής.
Μέσω της ίδρυσης γραφείων, της διοργάνωσης διαφημιστικών εκστρατειών και της ενημέρωσης των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης, οι παίκτες στοχεύουν στον επηρεασμό της κοινής γνώμης κατά της θανατικής ποινής, προκειμένου να διασωθούν οι συγκεκριμένοι κρατούμενοι και να διαδοθεί το μήνυμα της δικαιοσύνης και των ανθρώπινων δικαιωμάτων.
«Πρόκειται για παιχνίδι στρατηγικής, που εντάσσεται στην κατηγορία των serious games και έχει ως στόχο να ενημερώσει το κοινό για τη θανατική ποινή, τις καμπάνιες της Διεθνούς Αμνηστίας και την κατάσταση που επικρατεί στις χώρες όλου του κόσμου για το θέμα αυτό», επισημαίνει ο επικεφαλής της προσπάθειας, σχεδιαστής και παραγωγός, Θανάσης Τριανταφύλλου, μέλος του Πανελλήνιου Συλλόγου Δημιουργών Λογισμικού Ψυχαγωγίας.
Αν βρίσκετε το παιχνίδι ενδιαφέρον και θέλετε να παίξετε, μπορείτε να το κάνετε σε αυτή τη διεύθυνση.
(Πηγή: ΑΠΕ)
Οι παραπάνω δεν αποτελούν συνήθεις περιπτώσεις θανατοποινιτών, τις καταδίκες των οποίων καλείται να διαχειριστεί και να ανατρέψει η Διεθνής Αμνηστία. Πρόκειται για τους ήρωες του παιχνιδιού.
Οι παίκτες του «Amnesty- The Game» παίρνουν τη σκυτάλη από τη Διεθνή Αμνηστία, προκειμένου να σώσουν έξι θανατοποινίτες και να επηρεάσουν τις χώρες τους για κατάργηση της θανατικής ποινής. Οι έξι θανατοποινίτες προέρχονται από χώρες, όπου όντως ισχύει η θανατική ποινή: Σαουδική Αραβία, Κίνα, ΗΠΑ, Μογγολία, Λευκορωσία και Ιράν.
Για κάθε χώρα που αναφέρεται στο παιχνίδι καταγράφεται και όλη η ιστορία της σχετικά με την κατάργηση ή μη της θανατικής ποινής.
Μέσω της ίδρυσης γραφείων, της διοργάνωσης διαφημιστικών εκστρατειών και της ενημέρωσης των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης, οι παίκτες στοχεύουν στον επηρεασμό της κοινής γνώμης κατά της θανατικής ποινής, προκειμένου να διασωθούν οι συγκεκριμένοι κρατούμενοι και να διαδοθεί το μήνυμα της δικαιοσύνης και των ανθρώπινων δικαιωμάτων.
«Πρόκειται για παιχνίδι στρατηγικής, που εντάσσεται στην κατηγορία των serious games και έχει ως στόχο να ενημερώσει το κοινό για τη θανατική ποινή, τις καμπάνιες της Διεθνούς Αμνηστίας και την κατάσταση που επικρατεί στις χώρες όλου του κόσμου για το θέμα αυτό», επισημαίνει ο επικεφαλής της προσπάθειας, σχεδιαστής και παραγωγός, Θανάσης Τριανταφύλλου, μέλος του Πανελλήνιου Συλλόγου Δημιουργών Λογισμικού Ψυχαγωγίας.
Αν βρίσκετε το παιχνίδι ενδιαφέρον και θέλετε να παίξετε, μπορείτε να το κάνετε σε αυτή τη διεύθυνση.
(Πηγή: ΑΠΕ)
5 σχόλια:
Η θανατική ποινή, κατά την γνώμη μου, κρίνεται απαραίτητη. Δεν αναφέρομαι, φυσικά, σε χώρες που μένουν πίσω από τον ήλιο, όπως η Σαουδική Αραβία, αλλά υπάρχουν περιστατικά που απαιτούν και καθιστούν αναγκαία την αποβολή του εγκληματία από τα εγκόσμια. Δεν χρειάζεται να δώσω παραδείγματα. Όλοι καταλαβαίνουν. Τουλάχιστον όσοι θέλουν.
Φίλε Kanthare, όσοι αρνούνται τη θανατική ποινή δεν είναι υπέρ της ατιμωρησίας.
Εκείνοι που διαπράττουν ειδεχθή εγκλήματα θα πρέπει να πληρώνουν για τις πράξεις τους αλλά όχι με τη ζωή τους. Η δικαιοσύνη δεν είναι εκδίκηση.
Αντί για αποβολή από τα εγκόσμια μπορεί να επιβληθεί ισόβια κάθειρξη που είναι το ίδιο αποτελεσματική.
Άλλωστε, ποτέ και πουθενά δεν έχει αποδειχθεί ότι η θανατική ποινή μειώνει την εγκληματικότητα.
Επίσης, το γεγονός ότι οι εκτελέσεις επιβάλλονται σε όλα ανεξαιρέτως τα ολοκληρωτικά και τυρρανικά καθεστώτα, δεν σου λέει κάτι;
Δεν τίθεται μοναδικά θέμα μείωσης της εγκληματικότητας. Αυτό είναι το λιγότερο. Ούτε μετάνοιας. Και φυσικά ούτε παραδειγματισμού. Κάποιος κατά συρροήν βιαστής μικρών παιδιών δεν θα διορθωθεί αν μείνει ισόβια στη φυλακή. Ούτε ένας αμετανόητος φονιάς που μπήκε να ληστέψει μια τράπεζα και σκότωσε δυο ταμίες, έναν αστυνομικό και δυο πελάτες. Το ίδιο ισχύει και για κάποιον μεγαλέμπορο όπλο ή κοκαΐνης. Ίσα ίσα που αυτοι ακόμα κι από τη φυλακή κινούν τα νήματα και μάλιστα προστατεύονται καλύτερα από το ίδιο το σύστημα δικαιοσύνης (!).
Το μόνο, λοιπόν, που συμβαίνει είναι η επιβάρυνση του συστήματος με εκατοντάδες χιλάδες φράγκα ετησίως -και λίγα λέω. Το πιο σημαντικό πρόβλημα είναι ότι δεν υπάρχουν φυλακές. Δεν υπάρχουν φύλακες. Δεν υπάρχουν και δεν θα υπάρξουν οι δομές για να συντηρήσουν ένα τέτοιο σύστημα δικαιοσύνης. Κι αν θες την γνώμη μου, υπάρχουν εγκλήματα που επιβάλλουν την θανατική ποινή. Δεν είναι θέμα εκδίκησης. Αν ήθελα εκδίκηση θα ζητούσα να τον ψήσουν σε καυτό λάδι και να του βάλουν βραστά αυγά κάτω από τις μασχάλες.
Να απαντήσω και στην τελευταία ερώτησή σου. Όχι, δεν μου κάνει εντύπωση. Εξάλλου, η δουλειά των τυράννων είναι, συνήθως, το προσωπικό όφελος, όχι το κοινό συμφέρον. Πάρε για παράδειγματα δικτατορικά καθεστώτα από χώρες της νοτιοανατολικής Ασίας ή της Λατινικής Αμερικής. Εμείς, όμως, έχουμε Δημοκρατία.Δεν είναι διόλου τυχαίο ότι οι Αρχαίοι Έλληνες είχαν επισημάνει τα προβλήματά της: η Δημοκρατία, αν εφαρμόζεται με λάθος κίνητρα και κριτήρια, αποτελεί τη μεγαλύτερη μορφή τυραννίας.
Πρόσεχε: δεν εννοώ να θανατώνεται κάποιος που έκλεψε μια φραντζόλα ψωμί ή χρωστάει 100 γιούρο στην εφορία. Επανλαμβάνω υπάρχουν εγκλήματα που απαιτούν την θανατική ποινή, διότι δεν υπάρχει κανένα όφελος για οποιαδήποτε από της εμπλεκόμενες πλευρές.
Nice article...I like it,from INDONESIA with love.
Kanthare, ποτέ δεν μπορείς να ξέρεις αν κάποιος άνθρωπος θα αλλάξει, ακόμη και ο πιο στυγνός εγκληματίας. Υπάρχουν πολλά τέτοια παραδείγματα. Άλλωστε, ο πρώτος που μπήκε στον παράδεισο, ήταν ληστής!
Αλλά, ακόμη και αν δεν αλλάξει, αν ένας φονιάς, ληστής, βιαστής κλπ. βρίσκεται πίσω από τα κάγκελα, δεν μπορεί να βλάψει την κοινωνία.
Συμφωνούμε ότι το σύστημα έχει πολλές αδυναμίες αλλά το ζητούμενο δεν είναι να τις καλύψουμε εκτελώντας κόσμο αλλά να τις διορθώσουμε: να φτιάξουμε τον ποινικό κώδικα ώστε να μην προστατεύει τους ενόχους, να κάνουμε μία φυλακή ακόμη κλπ.
Η αφαίρεση ζωής -έστω και με «νόμιμο» τρόπο, από το κράτος δηλαδή- δεν δικαιολογείται. Η θανατική ποινή συνιστά παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και αυτό δεν μπορεί να αμφισβητηθεί.
Δημοσίευση σχολίου