«Ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ είχε πει να περιμένουμε σαράντα χρόνια για αυτή τη στιγμή. Περιμέναμε σαρανταπέντε. Τι αξία έχουν λοιπόν λίγες ώρες ακόμη;».Αυτήν την απάντηση έδωσε στους δημοσιογράφους ένας ηλικιωμένος μαύρος (και όχι έγχρωμος, δεν είναι τηλεόραση!) όταν εκείνοι τον ρώτησαν για ποιον λόγο περίμενε αρκετές ώρες στο ψύχος της Ουάσινγκτον (-7 βαθμοί) την ορκωμοσία του Μπαράκ Ομπάμα.
Πέρα από κάθε αμφιβολία, ο συγκεκριμένος κύριος έζησε από κοντά μία ιστορική στιγμή. 146 χρόνια μετά την κατάργηση της δουλείας, οι ΗΠΑ γύρισαν σελίδα και εξέλεξαν μαύρο Πρόεδρο, στο πρόσωπο του οποίου ενσαρκώνεται η ελπίδα για καλύτερο αύριο, όχι μόνο από τους συμπατριώτες του αλλά από τους πολίτες σε όλη την υφήλιο, των οποίων έχει κερδίσει τη συμπάθεια. Αυτοί είναι πρόθυμοι να… ξεχάσουν ότι είναι Αμερικανός και να του δώσουν μία ευκαιρία.
Είναι προφανές ότι 44ος Πρόεδρος των ΗΠΑ έχει όραμα και καλές προθέσεις: νοιάζεται για τα ανθρώπινα δικαιώματα, για το περιβάλλον, διακηρύσσει ότι θα εργαστεί σκληρά για την ειρήνη. Άλλωστε, σε αντίθεση με πολλούς από τους προκατόχους του, έχει περάσει πολλά μέχρι να φτάσει ως εδώ, άρα γνωρίζει τις αγωνίες των απλών ανθρώπων, της κοινωνίας.
Ωστόσο, τα σημαντικά προβλήματα που… κληρονόμησε από τον Τζορτζ Μπους σε συνδυασμό με την παγκόσμια οικονομική κρίση δυσκολεύουν το εγχείρημα που καλείται να φέρει σε πέρας.
Η μεγαλύτερη δυσκολία, όμως, που θα βρει μπροστά του ο Ομπάμα έχει ως
αφετηρία της τις εξαιρετικά υψηλές προσδοκίες που υπάρχουν από εκείνον. Ο κόσμος περιμένει πολλά, παρά πολλά και δεν είναι εύκολο να αντεπεξέλθει. Είναι εκτός πραγματικότητας όποιος πιστεύει ότι ο νέος Πρόεδρος των ΗΠΑ είναι δυνατόν –με την… ιδιότητα του «πλανητάρχη»- να μετατρέψει, με το… μαγικό του ραβδάκι, έναν κόσμο βίας, μίσους και φτώχειας σε παράδεισο. Οφείλουμε όλοι να είμαστε ρεαλιστές και να χαμηλώσουμε αισθητά τον πήχη. Δεν έχουμε να κάνουμε με... Μεσσία!
Προς το παρόν, πάντως, ο Ομπάμα ήδη έχει πετύχει κάτι σημαντικό. Έχει ενθουσιάσει τους συμπατριώτες του, τους έχει συγκινήσει, τους έχει κινητοποιήσει, τους έχει κάνει να ονειρεύονται, να θέλουν να γίνουν μέρος της αλλαγής που ευαγγελίζεται ο Πρόεδρός τους. Αποτελεί πηγή έμπνευσης (εντός και εκτός συνόρων) και αυτό είναι το πρώτο στοίχημα που κέρδισε. Ο κόσμος, που έκλαιγε και αγκαλιαζόταν όταν κέρδισε τις εκλογές τον Νοέμβριο αλλά και χθες στην ορκωμοσία, τον εμπιστεύεται και τον στηρίζει με την προσδοκία ότι θα φέρει κάτι νέο στην πολιτική σκηνή καθώς και στην ίδια τη ζωή του.
Μακάρι να φανεί αντάξιος της εμπιστοσύνης και να μην προδώσει την ελπίδα.
Aκούγεται ότι η πρώτη του κίνηση –και μάλιστα εντός της εβδομάδας- θα είναι το κλείσιμο του απάνθρωπου κέντρου κράτησης στο Γκουαντάναμο. Θα είναι μία πολύ καλή αρχή…
Πέρα από κάθε αμφιβολία, ο συγκεκριμένος κύριος έζησε από κοντά μία ιστορική στιγμή. 146 χρόνια μετά την κατάργηση της δουλείας, οι ΗΠΑ γύρισαν σελίδα και εξέλεξαν μαύρο Πρόεδρο, στο πρόσωπο του οποίου ενσαρκώνεται η ελπίδα για καλύτερο αύριο, όχι μόνο από τους συμπατριώτες του αλλά από τους πολίτες σε όλη την υφήλιο, των οποίων έχει κερδίσει τη συμπάθεια. Αυτοί είναι πρόθυμοι να… ξεχάσουν ότι είναι Αμερικανός και να του δώσουν μία ευκαιρία.
Είναι προφανές ότι 44ος Πρόεδρος των ΗΠΑ έχει όραμα και καλές προθέσεις: νοιάζεται για τα ανθρώπινα δικαιώματα, για το περιβάλλον, διακηρύσσει ότι θα εργαστεί σκληρά για την ειρήνη. Άλλωστε, σε αντίθεση με πολλούς από τους προκατόχους του, έχει περάσει πολλά μέχρι να φτάσει ως εδώ, άρα γνωρίζει τις αγωνίες των απλών ανθρώπων, της κοινωνίας.
Ωστόσο, τα σημαντικά προβλήματα που… κληρονόμησε από τον Τζορτζ Μπους σε συνδυασμό με την παγκόσμια οικονομική κρίση δυσκολεύουν το εγχείρημα που καλείται να φέρει σε πέρας.
Η μεγαλύτερη δυσκολία, όμως, που θα βρει μπροστά του ο Ομπάμα έχει ως
αφετηρία της τις εξαιρετικά υψηλές προσδοκίες που υπάρχουν από εκείνον. Ο κόσμος περιμένει πολλά, παρά πολλά και δεν είναι εύκολο να αντεπεξέλθει. Είναι εκτός πραγματικότητας όποιος πιστεύει ότι ο νέος Πρόεδρος των ΗΠΑ είναι δυνατόν –με την… ιδιότητα του «πλανητάρχη»- να μετατρέψει, με το… μαγικό του ραβδάκι, έναν κόσμο βίας, μίσους και φτώχειας σε παράδεισο. Οφείλουμε όλοι να είμαστε ρεαλιστές και να χαμηλώσουμε αισθητά τον πήχη. Δεν έχουμε να κάνουμε με... Μεσσία!Προς το παρόν, πάντως, ο Ομπάμα ήδη έχει πετύχει κάτι σημαντικό. Έχει ενθουσιάσει τους συμπατριώτες του, τους έχει συγκινήσει, τους έχει κινητοποιήσει, τους έχει κάνει να ονειρεύονται, να θέλουν να γίνουν μέρος της αλλαγής που ευαγγελίζεται ο Πρόεδρός τους. Αποτελεί πηγή έμπνευσης (εντός και εκτός συνόρων) και αυτό είναι το πρώτο στοίχημα που κέρδισε. Ο κόσμος, που έκλαιγε και αγκαλιαζόταν όταν κέρδισε τις εκλογές τον Νοέμβριο αλλά και χθες στην ορκωμοσία, τον εμπιστεύεται και τον στηρίζει με την προσδοκία ότι θα φέρει κάτι νέο στην πολιτική σκηνή καθώς και στην ίδια τη ζωή του.
Μακάρι να φανεί αντάξιος της εμπιστοσύνης και να μην προδώσει την ελπίδα.
Aκούγεται ότι η πρώτη του κίνηση –και μάλιστα εντός της εβδομάδας- θα είναι το κλείσιμο του απάνθρωπου κέντρου κράτησης στο Γκουαντάναμο. Θα είναι μία πολύ καλή αρχή…
2 σχόλια:
Pinguin...ωραιότατο το blog σου...μου αρέσει ιδιαίτερα να πειράζω τον πιγκουίνο!!! Και μου αρέσει επίσης να με δέρνει αυτός με τη σειρά του.Όσο για τα όσα γράφεις για τον Ομπάμα...όταν το διαβάσω ολόκληρο θα σου πω....Α! Μπορείς να βάλεις και καιρό Κοζάνης; Γιατί μόνο Λάρισα δηλαδή; Μην επιτείνεις μια διαμάχη που υπάρχει χρόνια. Εσύ είσαι ειρηνιστής!!!
Υπερβάλλεις αδερφέ για τον Ομπάμα. Σιγά μην είναι το περιστέρι της ειρήνης και ο άγγελος της ευημερίας του πλανήτη.
Δημοσίευση σχολίου