Αδέρφια πιγκουίνοι, χανόμαστε!

Πλησιάζει άραγε το τέλος του αυτοκρατορικού πιγκουίνου; Το ιδιαίτερα αγαπημένο πτηνό της Ανταρκτικής, το οποίο έχει την τιμητική του σε πάρα πολλές ταινίες του Χόλιγουντ, απειλείται με εξαφάνιση εξαιτίας της δυσμενούς αλλαγής που παρατηρείται στο κλίμα του πλανήτη. Σύμφωνα με τις προβλέψεις από το Ωκεανογραφικό Ινστιτούτο του «Γουντς Χόουλ», ο πληθυσμός του χαριτωμένου ζώου θα μειωθεί κατά 95% έως το 2100, που σημαίνει ότι σε εκατό χρόνια θα έχουν απομείνει μόλις εξακόσια ζευγάρια πιγκουίνων. Οι επιστήμονες με επικεφαλής τον Χαλ Κάσγουελ χρησιμοποίησαν τις προβλέψεις της Διακυβερνητικής Επιτροπής για την Κλιματική Αλλαγή (IPCC) για το λιώσιμο των πάγων της Ανταρκτικής, ώστε να μελετήσουν τις συνέπειες αυτού του φαινομένου στον πληθυσμό των πιγκουίνων.

Ο αυτοκρατορικός πιγκουίνος είναι το μοναδικό ζώο στον πλανήτη, το οποίο ζευγαρώνει μέσα στον βαρύ χειμώνα της Ανταρκτικής.

Οι θαλάσσιοι πάγοι παίζουν κεντρικό ρόλο στη ζωή των πιγκουίνων, οι οποίοι ταξιδεύουν βαθιά στην ενδοχώρα για να ξεκινήσουν την αναπαραγωγή τους. Εκεί τα θηλυκά γεννούν ένα και μόνο αβγό, το οποίο φροντίζουν τα αρσενικά εώς ότου αυτό εκκολαφθεί.

Ακόμη και η διατροφή των πιγκουίνων επηρεάζεται από την έκταση των θαλάσσιων πάγων της Ανταρκτικής.
Σύμφωνα με την έρευνα, η οποία δημοσιεύθηκε στην επιθεώρηση «Ρroceedings of the National Academy of Sciences», μαζί με τους πάγους θα εξαφανιστεί και ένα είδος γαρίδας που αποτελεί το βασικό στοιχείο της διατροφής πολλών ψαριών, τα οποία με τη σειρά τους αποτελούν τροφή για τους πιγκουίνους.

Το πρόβλημα έγκειται στο ότι οι κλιματικές αλλαγές είναι ταχύτερες από τον ρυθμό με τον οποίο εξελίσσεται και προσαρμόζεται ο πιγκουίνος για να αποφύγει την εξαφάνιση.
«Πρόκειται για ένα είδος, το οποίο ζει εδώ και πολλά χρόνια, γι' αυτόν τον λόγο προσαρμόζεται με τόσο αργούς ρυθμούς», εξήγησε η επιστήμονας Στεφανί Ζενουβριέ, η οποία πιστεύει ότι οι πιγκουίνοι δεν θα προλάβουν τελικά να προσαρμόσουν την αναπαραγωγή τους στις νέες κλιματικές συνθήκες.

(Πηγή: Εφημερίδα Έθνος)

Το μήνυμα της Μπέλεμ στο Νταβός

Στην πόλη Μπέλεμ της Βραζιλίας χτυπάει εδώ και λίγες ημέρες η καρδιά του κινήματος κατά του σύγχρονου μοντέλου της παγκοσμιοποίησης, η οποία θυσιάζει τα πάντα μπροστά στο κέρδος.
Σε αυτήν την περιοχή της Αμαζονίας φιλοξενείται το 9ο Παγκόσμιο Κοινωνικό Φόρουμ, η αυλαία του οποίου θα πέσει την Κυριακή. Σύμφωνα με τις εκτιμήσεις τόσο των τοπικών αρχών όσο και των ΜΜΕ, περισσότεροι από 100.000 άνθρωποι έχουν συγκεντρωθεί στη ζεστή πρωτεύουσα του κρατιδίου Πάρα.
Περιβαλλοντολόγοι, μέλη αμέτρητων Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων, σοσιαλιστές, Ινδιάνοι, ακτιβιστές, δίνουν το «παρών» στη Βραζιλία μαζί με πολλούς άλλους, προερχόμενοι από κάθε γωνιά του κόσμου προκειμένου να ανταλλάξουν απόψεις για μία σειρά θέματα που τους απασχολούν.

Το Παγκόσμιο Κοινωνικό Φόρουμ αποτελεί την «απάντηση» του κινήματος κατά της παγκοσμιοποίησης, στο Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ των προηγμένων βιομηχανικά κρατών, που διεξάγεται παράλληλα στο θέρετρο του Νταβός στην Ελβετία.

Οι εργασίες του άρχισαν με την πολύχρωμη εντυπωσιακή πορεία περισσοτέρων από 50.000 ανθρώπων στους δρόμους της Μπέλεμ και μάλιστα υπό βροχή. Η προστασία του περιβάλλοντος (δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι το Φόρουμ φιλοξενείται στην Αμαζονία αφού έτσι δίνεται έμφαση στην καταστροφή που συντελείται καθημερινά στον Αμαζόνιο), οι εναλλακτικές μορφές ανάπτυξης και φυσικά η παγκόσμια οικονομική κρίση είναι κάποια από τα ζητήματα που απασχολούν τους συμμετέχοντες στο Φόρουμ.

Οι συζητήσεις, οι οποίες εναλλάσσονται με συναυλίες τοπικής παραδοσιακής μουσικής (και όχι μόνο), παρουσιάζουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον. «Οι άνθρωποι έχουν κουραστεί να μας ακούν, έχουν κουραστεί από τα συνεχή παράπονα των αριστερών αλλά τώρα πρέπει να μας προσέξουν», είπε η 18χρονη Βραζιλιάνα Έλλεν Περέιρα Καρβάλιο, που κρατούσε στα χέρια της σημαιάκια της οργάνωσης «Κίνημα για την άμεση Δημοκρατία». Και πρόσθεσε, υπό τους ήχους ενός ινδιάνικου συγκροτήματος, το οποίο είχε ανέβει στη σκηνή δίπλα της: «Είμαι απλώς μία νεαρή μαθήτρια, μπορεί να μην έχω τις απαντήσεις αλλά τουλάχιστον τις αναζητώ. Και νομίζω πως η οικονομική κρίση κάνει τους ανθρώπους πιο ευαίσθητους προς το μήνυμά μας».

Η πλήρης αντίθεση ανάμεσα στη ζέστη της ζούγκλας του Αμαζονίου και στο ψύχος του χιονισμένου Νταβός αντικατοπτρίζει, για πολλούς, με τον πλέον ανάγλυφο τρόπο, τη διαφορά «φιλοσοφίας» ανάμεσα στα δύο Φόρουμ. «Τα οικονομικά συστήματα που συζητούν και επεξεργάζονται στο Νταβός αρχίζουν πλέον να καταρρίπτονται. Το Οικονομικό Φόρουμ δεν είναι πιο σημαντικό από το δικό μας εδώ στην Αμαζονία. Είμαστε οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος και οι ηγέτες των προηγμένων βιομηχανικά κρατών έχουν την υποχρέωση να μας ακούσουν. Όλοι μας, άλλωστε, βρισκόμαστε στην ίδια βάρκα», είπε ο Τόνι Κέννι, ζωγράφος από το Δουβλίνο, που έχει ταξιδέψει στη Βραζιλία, στέλνοντας το δικό του «μήνυμα» στο Νταβός...

Ποτέ ξανά...

27 Ιανουαρίου: Παγκόσμια Ημέρα Μνήμης των Θυμάτων του Ολοκαυτώματος

Μία ταινία που αξίζει

Σφραγισμένα χείλη (The Reader). Μία από τις ταινίες που θα συζητηθεί φέτος. Ο πιγκουίνος την είδε, του άρεσε και τη συνιστά στους σινεφίλ, που ακόμη δεν την έχουν παρακολουθήσει. Σίγουρα θα σας προβληματίσει, θα σας κάνει να σκεφτείτε και να τη συζητήσετε με την παρέα σας. Εξαιρετικές ερμηνείες (Κέιτ Γουίνσλετ, Ντέιβιντ Κρος), υπέροχη μουσική, ενδιαφέρουσα πλοκή.
Η ταινία είναι βασισμένη στο βιβλίο του Μπέρναρντ Σλινκ «Der Vorleser» («Διαβάζοντας στη Χάνα») και η υπόθεση έχει ως εξής: Στη μεταπολεμική Γερμανία, ο 15χρονος Μάικλ Μπεργκ ερωτεύεται τη Χάνα, η οποία έχει τα διπλά του χρόνια. Μεταξύ τους γεννιέται μυστική ερωτική σχέση, αλλά θα διακοπεί απότομα αφού κάποια στιγμή η Χάνα εξαφανίζεται, πληγώνοντας τον Μάικλ.
Οκτώ χρόνια αργότερα, ως φοιτητής νομικής, παρακολουθεί μία δίκη για τα εγκλήματα των Ναζί και ανακαλύπτει σοκαρισμένος ότι κατηγορούμενη είναι -μεταξύ άλλων- η Χάνα. Καθώς, με την εξέταση, έρχεται στην επιφάνεια το παρελθόν της, ο Μάικλ ανακαλύπτει ένα μυστικό που θα επηρεάσει τις ζωές και των δύο για πάντα...

Περιμένοντας την εκτέλεση

Με τον κίνδυνο να εκτελεστούν από στιγμή σε στιγμή ζουν τρεις άνθρωποι στη Σαουδική Αραβία, οι οποίοι έχουν βιώσει από… πρώτο χέρι τι εστί Δικαιοσύνη στη συγκεκριμένη χώρα. Ο λόγος για τους Hassan 'Issa al-Buri, Qassim Bin Rida Bin Sulayman al Mahdi και Khalid Bin Muhammad 'Issa al-Qadihi, οι οποίοι έχουν καταδικαστεί σε θάνατο.
Η σύλληψή τους έλαβε χώρα το 2004 και κατηγορήθηκαν για λαθρεμπόριο ναρκωτικών. Ομολόγησαν την «ενοχή» τους έπειτα από βασανιστήρια που υπέστησαν. Παράλληλα, στη διάρκεια των ανακρίσεων κρατούνταν σε πλήρη απομόνωση, ενώ δεν τους επέτρεψαν να έχουν την παραμικρή επικοινωνία με δικηγόρους. Δικάστηκαν και καταδικάστηκαν έπειτα από σύντομες δίκες, στις οποίες παρέστησαν χωρίς την παραμικρή νομική εκπροσώπηση και βοήθεια.
Ο 24χρονος Qassim Bin Rida Bin Sulayman al Mahdi και ο 27χρονος Khalid Bin Muhammad 'Issa al-Qadihi καταδικάστηκαν σε θάνατο, ενώ στον 36χρονο Ali Hassan 'Issa al-Buri επιβλήθηκε εικοσαετή ποινή φυλάκισης και 5.000 βουρδουλιές. Έκαναν έφεση στο Ακυρωτικό Δικαστήριο, το οποίο επανεξέτασε την υπόθεση και έκρινε ότι οι ποινές έπρεπε να είναι λιγότερο αυστηρές επειδή οι κατηγορούμενοι είναι νέοι και είχαν λευκό ποινικό μητρώο. Εντούτοις, το Δικαστήριο κινήθηκε στην αντίθετη κατεύθυνση και αποφάσισε να καταδικάσει σε θάνατο και τον τρίτο κατηγορούμενο, τον Ali Hassan 'Issa al-Buri!
Στη Σαουδική Αραβία υποθέσεις όπως η παραπάνω αποτελούν τον κανόνα και όχι την εξαίρεση. Συχνά γίνονται μυστικές δίκες με τους κατηγορούμενους να ομολογούν μετά από βασανιστήρια και να μην έχουν πρόσβαση σε δικηγόρους, τη στιγμή που οι οικογένειές τους πολλές φορές δεν γνωρίζουν την τύχη τους. Μάλιστα, η ημερομηνία της εκτέλεσης συνήθως δεν γνωστοποιείται στους… ενδιαφερόμενους και στις οικογένειές τους, παρά μόνο το πρωί της ημέρας που θα πραγματοποιηθεί!
Η Διεθνής Αμνηστία καταβάλει ενέργειες για να μην προχωρήσουν οι τρεις εκτελέσεις. Όσοι ενδιαφέρονται να συμβάλουν στην προσπάθεια αυτή, μπορούν να αποστείλουν e-mail μέσω της διεύθυνσης http://www.amnesty.org.uk/actions_details.asp?ActionID=538.

Η ελπίδα και η προσδοκία της αλλαγής

«Ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ είχε πει να περιμένουμε σαράντα χρόνια για αυτή τη στιγμή. Περιμέναμε σαρανταπέντε. Τι αξία έχουν λοιπόν λίγες ώρες ακόμη;».

Αυτήν την απάντηση έδωσε στους δημοσιογράφους ένας ηλικιωμένος μαύρος (και όχι έγχρωμος, δεν είναι τηλεόραση!) όταν εκείνοι τον ρώτησαν για ποιον λόγο περίμενε αρκετές ώρες στο ψύχος της Ουάσινγκτον (-7 βαθμοί) την ορκωμοσία του Μπαράκ Ομπάμα.
Πέρα από κάθε αμφιβολία, ο συγκεκριμένος κύριος έζησε από κοντά μία ιστορική στιγμή. 146 χρόνια μετά την κατάργηση της δουλείας, οι ΗΠΑ γύρισαν σελίδα και εξέλεξαν μαύρο Πρόεδρο, στο πρόσωπο του οποίου ενσαρκώνεται η ελπίδα για καλύτερο αύριο, όχι μόνο από τους συμπατριώτες του αλλά από τους πολίτες σε όλη την υφήλιο, των οποίων έχει κερδίσει τη συμπάθεια. Αυτοί είναι πρόθυμοι να… ξεχάσουν ότι είναι Αμερικανός και να του δώσουν μία ευκαιρία.
Είναι προφανές ότι 44ος Πρόεδρος των ΗΠΑ έχει όραμα και καλές προθέσεις: νοιάζεται για τα ανθρώπινα δικαιώματα, για το περιβάλλον, διακηρύσσει ότι θα εργαστεί σκληρά για την ειρήνη. Άλλωστε, σε αντίθεση με πολλούς από τους προκατόχους του, έχει περάσει πολλά μέχρι να φτάσει ως εδώ, άρα γνωρίζει τις αγωνίες των απλών ανθρώπων, της κοινωνίας.
Ωστόσο, τα σημαντικά προβλήματα που… κληρονόμησε από τον Τζορτζ Μπους σε συνδυασμό με την παγκόσμια οικονομική κρίση δυσκολεύουν το εγχείρημα που καλείται να φέρει σε πέρας.
Η μεγαλύτερη δυσκολία, όμως, που θα βρει μπροστά του ο Ομπάμα έχει ως αφετηρία της τις εξαιρετικά υψηλές προσδοκίες που υπάρχουν από εκείνον. Ο κόσμος περιμένει πολλά, παρά πολλά και δεν είναι εύκολο να αντεπεξέλθει. Είναι εκτός πραγματικότητας όποιος πιστεύει ότι ο νέος Πρόεδρος των ΗΠΑ είναι δυνατόν –με την… ιδιότητα του «πλανητάρχη»- να μετατρέψει, με το… μαγικό του ραβδάκι, έναν κόσμο βίας, μίσους και φτώχειας σε παράδεισο. Οφείλουμε όλοι να είμαστε ρεαλιστές και να χαμηλώσουμε αισθητά τον πήχη. Δεν έχουμε να κάνουμε με... Μεσσία!
Προς το παρόν, πάντως, ο Ομπάμα ήδη έχει πετύχει κάτι σημαντικό. Έχει ενθουσιάσει τους συμπατριώτες του, τους έχει συγκινήσει, τους έχει κινητοποιήσει, τους έχει κάνει να ονειρεύονται, να θέλουν να γίνουν μέρος της αλλαγής που ευαγγελίζεται ο Πρόεδρός τους. Αποτελεί πηγή έμπνευσης (εντός και εκτός συνόρων) και αυτό είναι το πρώτο στοίχημα που κέρδισε. Ο κόσμος, που έκλαιγε και αγκαλιαζόταν όταν κέρδισε τις εκλογές τον Νοέμβριο αλλά και χθες στην ορκωμοσία, τον εμπιστεύεται και τον στηρίζει με την προσδοκία ότι θα φέρει κάτι νέο στην πολιτική σκηνή καθώς και στην ίδια τη ζωή του.
Μακάρι να φανεί αντάξιος της εμπιστοσύνης και να μην προδώσει την ελπίδα.
Aκούγεται ότι η πρώτη του κίνηση –και μάλιστα εντός της εβδομάδας- θα είναι το κλείσιμο του απάνθρωπου κέντρου κράτησης στο Γκουαντάναμο. Θα είναι μία πολύ καλή αρχή…

Ο πιγκουίνος οργανώνεται...

Ο πιγκουίνος οργανώνεται! Εξερευνά το νέο περιβάλλον και ετοιμάζεται να... κολυμπήσει. Θα τα πούμε σε λίγες ημέρες...