Κανονικά θα έπρεπε ο διάλογος Νίκου Βούτση και Ζωής Κωνσταντοπούλου να δίνει τέλος σε κάθε παρεξήγηση. Ασχέτως της διαφοράς ύφους των δύο Προέδρων, γίνεται σαφές ότι στο διαζύγιο του περασμένου καλοκαιριού ο ΣΥΡΙΖΑ κράτησε το σπίτι και η ΛΑΕ πήρε την οικοσκευή. Δηλαδή το ιδεολογικοπολιτικό περιεχόμενο, αφήνοντας στους πρώην συντρόφους της ένα λαοπρόβλητο κενό. Αυτό το αριστερό κενό τώρα γεμίζει με δεξιά πολιτική, και ο τωρινός ΣΥΡΙΖΑ γίνεται μοιραία ένα κόμμα απόλυτου υπαρξιακού αδιεξόδου.
Ο δύσκολος τρόπος για να υπάρχει αυτός ο πολιτικός σχηματισμός εφεξής, είναι να αποκτήσει νέα ταυτότητα. Ο εύκολος είναι να βγάλει πλαστές ταυτότητες στους αντιπάλους του. Να κατασκευάσει δηλαδή βολικούς εχθρούς με την ελπίδα ότι θα ετεροπροσδιορίζεται από το έλλειμμά τους.
Αμέσως, ο κυριότερος πολιτικός τους αντίπαλος δεν είναι το άλλο μεγάλο κόμμα της χώρας, το συντηρητικό, με ιστορία δεκαετιών στην πολιτική μας ζωή, αλλά ο νεοφιλελεύθερος (προσδιορισμός εμμονικά επαναλαμβανόμενος) νέος αρχηγός του, ο οποίος είναι απλώς «ο εκλεκτός της Εκάλης» και όχι ενός κομματιού του λαού. Επίσης είναι ο «εκλεκτός των δανειστών» αφού ο κ. Τσίπρας τον αναγόρευσε σε εκπρόσωπό τους, σε αντιδιαστολή προφανώς με τον εαυτό του που είναι αντίπαλός τους, αν και θεσμικός συνομιλητής τους – και κυρίως εκείνος που τους προσκάλεσε την τρίτη φορά.
Γι’ αυτό και το σχήμα «είστε με τα τρακτέρ ή με το ΔΝΤ;». Αφού ο νεοφιλελεύθερος εχθρός είναι με το ΔΝΤ, τι μένει για μένα; Τα τρακτέρ. Με αυτά είμαι εγώ και απέναντί μου βρίσκονται τα κανάλια της διαπλοκής που στήνουν τα μπλόκα εν όψει τηλεοπτικών αδειών, τα οποία προφανώς στηρίζουν το νεοφιλελεύθερο Μητσοτάκη (α, και οι ακροδεξιοί). Οπερ έδει δείξαι. Το ίδιο με τους ελεύθερους επαγγελματίες – απέναντι βρίσκονται οι γραβάτες Αrmani της Εκάλης του Κυριάκου. Το ίδιο και με τους συνταξιούχους – η ευρωπαϊκή αντιπολίτευση φταίει που δεν δέχτηκε να συμφωνήσουμε να μη μειωθούν οι συντάξεις. Οπως πριν λίγο καιρό με ανάγκασε να υπογράψω μνημόνιο παρά τη θέλησή μου, γιατί μου έλεγε να φέρω οπωσδήποτε συμφωνία.
Το κομπολόι γίνεται σιγά σιγά σουρεαλιστικό. Για το θέμα του ΕΣΡ δεν υπάρχει δημοκρατική αντιπολίτευση που καταψηφίζει θεσμικά τον αποκλειστικό έλεγχο των Μέσων από έναν υπουργό, αλλά «άβουλα όργανα των διαπλεκομένων». Για την επίθεση με μολότωφ στο σπίτι του Αλέκου Φλαμπουράρη η κυβέρνηση δεν βγάζει ανακοίνωση εναντίον των μπαχαλάκηδων (γιατί ποτέ δεν περιλαμβάνονται στους εχθρούς – είναι λαός σαν τους αγρότες, τους μισθωτούς και τους συνταξιούχους), αλλά υπογραμμίζει την «ανταλάντευτη βούλησή της να χτυπήσει τη διαπλοκή», μάλλον γιατί η «διαπλοκή» πριν στήσει τα τρακτέρ στα Τέμπη γέμισε και μερικά μπουκάλια με βενζίνη και στουπί. Οπως ακριβώς δεν αυξήθηκε η τιμή των εισιτηρίων από την κυβέρνηση, ο ΦΠΑ αυξήθηκε, δηλαδή το μερίδιο των δανειστών, δηλαδή του εκπροσώπου τους Κυριάκου. Η ιδεολογία της στρεψοδικίας.
Στο μεταξύ εκατομμύρια πολιτών υφίστανται σφοδρή μείωση των εισοδημάτων τους, με την κυβέρνηση πάντα στο πλευρό τους και τους νεοφιλελεύθερους, πρόθυμους και διαπλεκόμενους εχθρούς απέναντι. Στο προσκήνιο μόνο φαντασιακοί ή πραγματικοί ηθικοί αυτουργοί με φυσικούς αυτουργούς φαντάσματα – τα πράγματα συμβαίνουν με ένα μαγικό τρόπο απλώς γιατί συμφωνούν οι νεοφιλελεύθεροι να γίνουν. Από ποιον γίνονται; Ποιος να ξέρει; Οχι πάντως από τον ΣΥΡΙΖΑ ο οποίος σήμερα χαιρετίζει τη γενική απεργία κατά της εφαρμοζόμενης από αγνώστους πολιτικής.
Κάτι σαν μήνυση κατ΄αγνώστων.
Θέλω να πω με όλα αυτά, μην κατηγορείτε αδίκως τον κ. Δρίτσα. Η κυβέρνηση δεν πούλησε τον ΟΛΠ. Οι νεοφιλελευθεροι αγοραστές είναι που τον αγόρασαν.
(του Ανδρέα Πετρουλάκη από το protagon.gr).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου