Σάββατο 18 Σεπτεμβρίου 2010

Τι νέοι που φτάσαμεν εδώ (Κώστας Καρυωτάκης)


Πέρασε καιρός χωρίς την ποίηση του Κώστα Καρυωτάκη. Απαιτείται επανόρθωση. Ιδού:.
Τι νέοι που φτάσαμεν εδώ
(Διαβάζει ο Δημοσθένης Παπαδόπουλος)
Τι νέοι που φτάσαμεν εδώ, στο έρμο νησί, στο χείλος
του κόσμου, δώθε απ' τ' όνειρο και κείθε απ' τη γη!
Όταν απομακρύνθηκεν ο τελευταίος μας φίλος,
ήρθαμε αγάλι σέρνοντας την αιώνια πληγή.

Με μάτι βλέπουμε αδειανό, με βήμα τσακισμένο
τον ίδιο δρόμο παίρνουμε καθένας μοναχός,
νοιώθουμε τ' άρρωστο κορμί, που εβάρυνε, σαν ξένο,
υπόκωφος από μακριά η φωνή μας φτάνει αχός.

Η ζωή διαβαίνει, πέρα στον ορίζοντα σειρήνα,
μα θάνατο, καθημερνό θάνατο, με χολή
μόνο, για μας η ζωή θα φέρει, όσο αν γελά η αχτίνα
του ήλιου και οι αύρες πνέουνε. Κι είμαστε νέοι, πολύ

νέοι, και μας άφησεν εδώ, μια νύχτα, σ' ένα βράχο,
το πλοίο που τώρα χάνεται στου απείρου την καρδιά,
χάνεται και ρωτιόμαστε τι να 'χουμε, τι να 'χω,
που σβήνουμε όλοι, φεύγουμ' έτσι νέοι, σχεδόν παιδιά!
(Από τη συλλογή «Ελεγεία και Σάτιρες)

5 σχόλια:

Maria είπε...

.....δεν υπαρχουν λογια!απλα καταπληκτικο.....και πολυ τωρινο!
...τυχαιο? δεν νομιζω.....

κατα τ΄αλλα ειμαι καλυτερα δεν ποναω τωρα και ξεπρηστικα ..΄΄μπορα΄΄ ειναι θα περασει!

kiki είπε...

Έτσι! Ο παλιός, καλός πιγκουίνος!

Chris είπε...

Εξαιρετικό!

χειροτεχνηματα λενα είπε...

Τι νέοι που φτάσαμεν εδώ, στο έρμο νησί, στο χείλος
του κόσμου, δώθε απ' τ' όνειρο και κείθε απ' τη γη!
Όταν απομακρύνθηκεν ο τελευταίος μας φίλος,
ήρθαμε αγάλι σέρνοντας την αιώνια πληγή.
πολυ πολυ ομορφο!!! ελα ... με συγκινησες πρωι πρωι!!! !!!

Πιγκουίνος είπε...

Ο Καρυωτάκης πάντα συγκινεί...