Τετάρτη 21 Ιουλίου 2010

Κείμενο της Ρίκας Βαγιάννη για σκέψη και προβληματισμό...

Κείμενο της Ρίκας Βαγιάννη από το Protagon.gr. Για προβληματισμό και σκέψη (προσωπικά με εκφράζει, έστω σε πολύ μεγάλο βαθμό). Ο τίτλος του «'Ενας από μας»:
«Θα ξεράσω με τις αγιογραφίες. Ο μακαρίτης είχε πιο φανατικούς εχθρούς κι από τον Μέριλιν Μάνσον. Στην καλύτερη και πιο έντιμη περίπτωση είχε «ορκισμένους πολέμιους». Γράψτε ό,τι θέλετε, (γι αυτό άλλωστε, έχουμε τα σχόλια παρακάτω) αλλά εγώ δεν μπόρεσα να καταπιώ ποτέ το είδος δημοσιογραφίας που εκπροσωπεί η λογική της κρυφής κάμερας, το ρεπορτάζ- αγιατολλάχ και η ανώνυμη μπλογκογραφία με σημαία Λιβερίας. Τον μακαρίτη (και όλη τη σχολή που δημιούργησε) τον «συμπαθούσα» τόσο πολύ, που η πρώτη πρώτη μου, απαίσια, ομολογώ σκέψη μετά το φονικό ήταν: «Ποιος μ… τον έκανε ήρωα;».
Η λογική του «Τρωκτικού» είναι το είδος της ενημέρωσης που λατρεύω να μισώ. Αντιπροσωπεύει όλα όσα μου έμαθαν ότι δεν είναι δημοσιογραφία: αρλούμπες καταγγελίες, ντεμέκ αποκαλύψεις κουτουρού, κάτι χύμα ανορθογραφίες και κουίζ κυτταρίτιδας σε αμοντάριστα πλάνα- ο δε όρος «διασταύρωση»; Μόνο ως σύντομο ανέκδοτο ή σήμα της Τροχαίας λειτουργεί στο μαγαζί αυτών των παιδιών.
Είμαι παλιό κεφάλι και αγύριστο. Στο μεσόκοπο πλέον μυαλό μου, που ακόμα δουλεύει με συντακτική ιεραρχία, τακτοποιημένα κασέ και μονόστηλα, όλο αυτό ισοδυναμούσε ένα κακόηχο ψηφιακό παραλήρημα. Δεν ήξερα να πω ακριβώς τι δουλειά έκαναν τα παιδιά του Τρωκτικού, πάντως με σιγουριά μπορούσα να δηλώσω ότι δεν ασκούσαμε το ίδιο επάγγελμα. Κι όταν άρχισε να σέρνεται γύρω μας αυτό το τοξικό σάλιο, αυτό το χρονικό μιας προαναγγελθείσης δολοφονίας δημοσιογράφου, ο τελευταίος άνθρωπος που θα μπορούσα να ποτέ σκεφτώ ότι θα ήταν στόχος των εκτελεστών, ήταν ένας «Τρωκτικός. Βλέπετε, δεν τον θεωρούσα «έναν από μας». Πώς θα μπορούσα άλλωστε; Τα μισά του posts χάλαγαν τον κόσμο γράφοντας ή φιλοξενώντας ανορθόγραφες κραυγές για τους «αλήτες, ρουφιάνους δημοσιογράφους». Διαχώριζε (εκείνος ή η σχολή που δημιούργησε) πλήρως και απολύτως τη θέση του από το επαγγελματικό μας συνάφι. Εγραφε πολύ συχνά ανώνυμα ή ψευδώνυμα, πράγμα που αντιλαμβάνεσθε τι αβύσσους αντιπαλότητας μπορεί να δημιουργήσει με μια διαδικτυακή γειτονιά όπως αυτή του Protagon, ας πούμε, όπου αν δεν υπογράφεις τα κείμενά σου φαρδύπλατος, με τη φωτογραφία σου φάτσα-φόρα, απλώς δεν υπάρχεις. Δεν ήταν «ένας από μας».
Και μετά τον εκτέλεσαν. Μπορεί να πάγωσε το αίμα μου αλλά περιέργως, ξεπάγωσε το μυαλό μου. Σκέφτηκα «διαφορετικά», που λέμε κι εδώ, στο δικό μας μαγαζί: σκέφτηκα πώς υπάρχει μόνο ένα πράγμα που σιχαίνομαι περισσότερο από τη λογική του ρεπορτάζ-ταλιμπάν, κι αυτό είναι οι ίδιοι οι Ταλιμπάν. Υπάρχει ένα πράγμα που με φοβίζει περισσότερο από την ασύδοτη αρβύλα στο όνομα της ελεύθερης έκφρασης, κι αυτό είναι η κατάργηση της ελεύθερης έκφρασης.
Είμαι παλιό κεφάλι, αγύριστο. Τους αντιπάλους μου τους θέλω ολοζώντανους, υγιέστατους, και στην καλύτερή τους φόρμα, για να μπορώ να τους αντιμάχομαι, με ιδέες, πράξεις και επιχειρήματα. Εκατό χιλιάδες ανώνυμα «τρωκτικά» να ξεφυτρώσουν, τίποτα δεν μπορεί να με τρομάξει από τα κείμενά τους (εκτός ίσως, από το πόσο ανορθόγραφα τα γράφουν, καμιά φορά!) Αλλά ένα και μόνο χτύπημα κουδουνιού, σ΄ένα διαμερισματάκι στην Ηλιούπολη, στις πέντε το πρωΐ; Ένας νέος άντρας που αφήνει ξεψυχώντας, τη γυναίκα που αγαπούσε, μ' ένα μωράκι στην αγκαλιά κι άλλο ένα στην κοιλιά;
Ναι, ξερνάω με τους βαρυπενθούντες κροκοδείλους που θα έκαναν πάρτυ με βίζιτες στο Αβέρωφ, αν τον πατούσε, κατά λάθος, ένα τρένο. Ναι, είχε κάργα εχθρούς. Αλλά αυτός ο άνθρωπος, αγαπητός, μισητός, συμπαθής ή όχι, ήταν αναπόσπαστο μέρος του ελληνικού μιντιακού μικρόκοσμού μας.
Και φυσικά, ήταν «ένας από μας».
Ό,τι κι αν σημαίνει αυτό.
(ΥΓ. Τα βαθύτατα, ειλικρινέστερα, ολόψυχα συλλυπητήριά μου στους οικείους του θύματος)».
Το κείμενο και τα σχόλια που το ακολούθησαν (επίσης για προβληματισμό και σκέψη), εδώ:

12 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Οχι δε θα ξερασετε με τις αγιογραφιες κα Βαγιαννη. Αν ηταν να ξερασετε, αν το στομαχακι
σας ηταν τοσο ευαισθητο θα ξερνουσε με τις αγιογραφιες επωνυμων και επωνυμων. Θα ξερνουσε
οταν θα βλεπατε τη γριουλα να διπλωνεται στα δυο μετα για να φτασει στον πατο του καδου και
να παρει το μισολιωμενο μαρουλακι και την σαπια ντοματα και απο την αλλη να βλεπετε παππουδες ξεμωραμενους να σπαταλουν με τη συζυγο τους τα λαφυρα της χωρας, την κομμενη συνταξη της γριουλας. Αναρωτιεμαι "Ποιος μ....σας εκανε δημοσιογράφο και τιμητη των παντων;" Εγω μηπως που σας εβλεπα κρεμασμενη στα περιπτερα στα πρωτα σας βηματα να δειχνετε τη γυμνη αληθεια; Μηπως η γριουλα που πληρωνε στο καντηλι του μακαριτη του αντρα της την ΕΡΤ και ουσιαστικα το μισθουλακο σας; Οσο για μαθηματα διασταυρωσης στη Χρηστου Λαδα...με την ανυπαρκτη συναντηση Καραμανλη Ερντογαν...σας θυμαμαι που φωναζατε για την απατη τοτε...και τωρα με την ανυπαρκτη παραπομπη Κιλτιδη στην Αυριανη...Τιμητης της δημοσιογραφιας ειστε...
Δοξα τω θεω που δεν ασκειτε το ιδιο επαγγελμα με τα παιδια του τρωκτικου...Ο κοσμος πειναει,ο γειτονας μου, η γριουλα απεναντι, ο ανεργος ο μικρομαγαζατορας, ο απολυμενος που ψαχνει στις δανεικες εφημεριδες μια θεσουλα για ενα κομματι ψωμι. Αλλα εσας τους Δημοσιογραφους της ωρθωγραφυιας του Αγιου Bill Gates και του Microsoft word, της απιστευτης κουλτουρας και παιδειας που τοσα χρονια με πεισμα προσπαθειτε μεσα απο τα κειμενα και τις εκπομπες σας να μας δωσετε λιγα ψηγματα απο τη σοφια σας δε σας φοβιζει κανεις και τιποτα.
Μιλατε για τους κροκοδειλους που θα εκαναν παρτυ με βιζιτες στο Αβερωφ, αλλα δεν σας ειδα να φωναξετε για αυτους που ΗΔΗ το εκαναν ...Αχ δημοσιογραφια...τυφλη...που δεν βλεπεις ροζ dvd που κανεις ταξιδακια για formula 1 και Μουντιαλ, αχ δημοσιογραφια μαχομενη στα ακριβα εστιατορια με οπλα κουταλοπηρουνα, γουρουνοπουλα και κεφτεδακια. Αχ δημοσιογραφια που σφηνωνουν απο τον 4ο οροφο οι γ γραμματεις που πανε να αυτοκτονησουν, αχ δημοσιογραφια που πεφτουν απο τον 7ο οροφο και στραμπουλανε το ποδι τους οι συμβουλοι υπουργων.Τι κριμα να μην ειναι ενας απο σας λοιπον ο Σωκρατης... Τα βαθυτατα ολοψυχα μου συλλυπητηρια στους συγγενεις του Σωκρατη αλλα και σε οσους ακομα σας διαβαζουν κα Βαγιαννη.

Οχι δε θα ξερασετε με τις αγιογραφιες κα Βαγιαννη. Αν ηταν να ξερασετε, αν το στομαχακι
σας ηταν τοσο ευαισθητο θα ξερνουσε με τις αγιογραφιες επωνυμων και επωνυμων. Θα ξερνουσε
οταν θα βλεπατε τη γριουλα να διπλωνεται στα δυο για να φτασει στον πατο του καδου και
να παρει το μισολιωμενο μαρουλακι και την σαπια ντοματα και απο την αλλη να βλεπετε παππουδες ξεμωραμενους να σπαταλουν με τη συζυγο τους τα λαφυρα της χωρας, την κομμενη συνταξη της γριουλας. Αναρωτιεμαι "Ποιος μ....σας εκανε δημοσιογράφο και τιμητη των παντων;" Εγω μηπως που σας εβλεπα κρεμασμενη στα περιπτερα στα πρωτα σας βηματα να δειχνετε τη γυμνη αληθεια; Μηπως η γριουλα που πληρωνε στο καντηλι του μακαριτη του αντρα της την ΕΡΤ και ουσιαστικα το μισθουλακο σας; Οσο για μαθηματα διασταυρωσης στη Χρηστου Λαδα...με την ανυπαρκτη συναντηση Καραμανλη Ερντογαν...σας θυμαμαι που φωναζατε για την απατη τοτε...και τωρα με την ανυπαρκτη παραπομπη Κιλτιδη στην Αυριανη...Τιμητης της δημοσιογραφιας ειστε...

Ανώνυμος είπε...

Δοξα τω θεω που δεν ασκειτε το ιδιο επαγγελμα με τα παιδια του τρωκτικου...Ο κοσμος πειναει,ο γειτονας μου, η γριουλα απεναντι, ο ανεργος ο μικρομαγαζατορας, ο απολυμενος που ψαχνει στις δανεικες εφημεριδες μια θεσουλα για ενα κομματι ψωμι. Αλλα εσας τους Δημοσιογραφους της ωρθωγραφυιας του Αγιου Bill Gates και του Microsoft word, της απιστευτης κουλτουρας και παιδειας που τοσα χρονια με πεισμα προσπαθειτε μεσα απο τα κειμενα και τις εκπομπες σας να μας δωσετε λιγα ψηγματα απο τη σοφια σας δε σας φοβιζει κανεις και τιποτα.
Μιλατε για τους κροκοδειλους που θα εκαναν παρτυ με βιζιτες στο Αβερωφ, αλλα δεν σας ειδα να φωναξετε για αυτους που ΗΔΗ το εκαναν ...Αχ δημοσιογραφια...τυφλη...που δεν βλεπεις ροζ dvd που κανεις ταξιδακια για formula 1 και Μουντιαλ, αχ δημοσιογραφια μαχομενη στα ακριβα εστιατορια με οπλα κουταλοπηρουνα, γουρουνοπουλα και κεφτεδακια. Αχ δημοσιογραφια που σφηνωνουν απο τον 4ο οροφο οι γ γραμματεις που πανε να αυτοκτονησουν, αχ δημοσιογραφια που πεφτουν απο τον 7ο οροφο και στραμπουλανε το ποδι τους οι συμβουλοι υπουργων.Τι κριμα να μην ειναι ενας απο σας λοιπον ο Σωκρατης... Τα βαθυτατα ολοψυχα μου συλλυπητηρια στους συγγενεις του Σωκρατη αλλα και σε οσους ακομα σας διαβαζουν κα Βαγιαννη.

Υ.Γ. Στο μελλον μονο επωνυμα να γραφουμε ολοι τις αποψεις μας για να μας βρισκουν πιο ευκολα οι ανωνυμοι κουμπουροφοροι

Ανώνυμος είπε...

Φίλε Πιγκουίνε μου, για ακόμα μια φορά μας δείνεις τη δυνατότητα να ακούσουμε και την άλλη πλευρά. Μου αρέσει η "δημοσιογραφία" τύπου τρωκτικού. Ισως είναι η ανάγκη του μέσου Έλληνα να αισθανθεί ότι κάποιος τα χώνει στο σύστημα. Μόνο που πολλές φορές "ανησυχώ", "τρομάζω" ίσως στη σκέψη μήπως αυτός που τα χώνει, είναι μέρος του συστήματος. Όπως και να 'ναι ο θάνατος ενός ανθρώπου, ενός γονιού είναι τραγικότατο γεγονός. Δεν είμαι δημοσιογράφος, δεν έχω καμιά σχέση με αυτό το λειτούργημα, απλά παρακολουθώντας τα γεγονότα έχω φτάσει -ή μάλλον με έχουν φτάσει- στο σημείο να ακούω ένα πράγμα και στο βάθος του μυαλού μου να ξεπετάγονται χιλιάδες άλλα πραγματάκια - είμαιπλέον καχύποπτος με όλους. Και δεν το θέλω αυτό. Μ' αρέσει ο τρόπος που γράφει η Βαγιάνη, την παρακολουθώ και την θεωρώ μορφωμένο και αξιόλογο άτομο. Απλά θα ήθελα όλα αυτά να ακουγόταν και να γραφόταν από πριν. Όχι τώρα. Τώρα ο θάνατος του Σωκράτη Γκιόλια ας είναι τουλάχιστον ώρα και αφορμή περισυλλογής. Ας είναι αιτία να κάνει η δημοσιογραφία την αυτοκριτική της και την αυτοκάθαρση της. Σε φιλώ φίλε Πιγκουίνε. Να είσαι, να περνάς και πάνω από όλα να αισθάνεσαι καλά!

Katia είπε...

Καλησπέρα Πιγκουίνε... Σε πολλά, μα πάρα πολλά σημεία θα συμφωνήσω με τον Ανώνυμο... και κάτι ακόμη... Ο Σωκράτης βρε παιδιά ήταν μόνο ο ιδρυτής του ''Τροκτικού''; Η κυρία Βαγιάννη μόνο αυτό ανέφερε. Δεν είδα πουθενά να μιλάει για τη δημοσιογραφική του καριέρα (αν μπορώ να την ονομάσω έτσι...) στο στίβο... (γιατί εγώ έτσι τον γνώρισα κι όχι σαν ''ανορθόγραφο τροκτικό''...

Anna είπε...

Τόσο μίσος πια για έναν συνάδελφό σας που, ας υποθέσουμε, δεν δούλευε σωστά?
Δεν με πείθετε κα Βαγιαννη. Μα με τίποτα. Δεν μισούμε ποτέ ούτε αποκαλούμε εχθρό κάποιον που δεν κάνει καλά την δουλειά του αλλά μόνον όταν θίγει τα συμφέροντα μας.
Και αν κρίνω από τους εχθρούς του και τον τρόπο που ζεις μάλλον δεν είχες τα ίδια συμφέροντα με την πολυψήφια, του απλού λαού, με εμάς.
Προτιμάμε να ακούμε αληθινές και σταράτες απόψεις ανωνύμων από τις επώνυμες μπουρδολογίες.

Πιγκουίνος είπε...

Γιάννη, η δημοσιογραφία οφείλει κάποια στιγμή να κάνει την αυτοκριτική της, όμως όσοι έχουν μπλογκ δεν είναι αυτομάτως δημοσιογράφοι. Ειδικά εκείνοι που έγραφαν στο Τρωκτικό είχαν διαχωρίσει τη θέση τους από τους δημοσιογράφους και συνεχώς τους κατήγγειλαν.
Οι προβληματισμοί σου είναι σωστοί και απασχολούν και άλλους. Συμφωνώ, τέλος, με αυτό που αναφέρεις στην αρχή: «Ισως είναι η ανάγκη του μέσου Έλληνα να αισθανθεί ότι κάποιος τα χώνει στο σύστημα».

Πιγκουίνος είπε...

Κάτια, καλώς ή κακώς ήταν γνωστός από την ενασχόλησή του με το Τρωκτικό και από τη συνεργασία του με τον Τριανταφυλλόπουλο.
Να φανταστείς ότι λίγο μετά την κηδεία του, βγήκε μία δημοσιογράφος ραδιοφωνικού σταθμού και ανέφερε ότι πέρα από το «κανονικό» ρεπορτάζ, του άρεσε και το αθλητικό...

Πιγκουίνος είπε...

Άννα, καλώς ήρθες και ευχαριστώ για το σχόλιό σου. Ωστόσο, θα μου επιτρέψεις να διαφωνήσω. Αν υποθέσουμε ότι ο Γκιόλιας δεν έκανε καλά τη δουλειά του, γιατί είναι κακή η κριτική που ασκεί η Βαγιάννη;
Φυσικά και προτιμάμε να ακούμε αληθινές και σταράτες απόψεις ανωνύμων αλλά πόσο σίγουρη είσαι ότι αυτό έκανε το Τρωκτικό; Οι κατάρες, π.χ. που γράφτηκαν για τη Βαγιάννη στο μπλογκ τους μετά το άρθρο της θεωρούνται στατές απόψεις; Όλες οι επιθέσεις που έγιναν κατά διαφόρων, είσαι σίγουρη ότι ήταν προϊόν έρευνας και όχι κάτι άλλο; Αν ναι, πάω πάσο.
Επίσης, η Βαγιάννη γνώριζε ότι έγραφε κάτι για το οποίο θα δεχόταν επιθέσεις και έβαλε φαρδιά πλατιά την υπογραφή της. Αυτό την τιμά και δείχνει ότι έχει κότσια. Τουλάχιστον, ας της αναγνωρίσουμε αυτό και αν θες μιλάμε και για την ουσία του άρθρου της.

Νίκος Ματσαμπλόκος είπε...

Για κότσια δεν ξέρω, αλλά βυζάρες σίγουρα.

(και το λέω κι εγώ με φαρδιά-πλατιά την υπογραφή μου).

Anna είπε...

Ευχαριστώ για το καλωσόρισμα.
Θα σου πω Πιγκουίνε μου γιατί η κρητική της ήταν κακή αλλά και ανεπίτρεπτη.
Πρώτα από όλα η χρονική στιγμή ήταν λάθος. Λίγες ώρες πριν από την κηδεία του ανθρώπου, αν έχουμε λίγο σεβασμό και αξιοπρέπεια, δεν βγάζουμε τη χολή μας.
Η κρητική για την επαγγελματική αξία η τον χαρακτήρα ενός ανθρώπου που μόλις πριν λίγες ώρες δολοφονείται, σε μια χώρα υποτίθεται δημοκρατική, δεν είναι του παρόντος αλλά το ίδιο το τραγικό γεγονός.
Πόσο άνθρωπος μπορεί να λέγεται κάποιος που η πρώτη του σκέψη δεν είναι η αποτρόπαιη πράξη της δολοφονίας ενός νέου, ούτε το ποιο θα ναι το μέλλον μας με την τρομοκρατία που δρα ελευθέρα, αλλά το ποιος μ....ς τον έκανε ήρωα !!
Όσο για τα κότσια της θα την παραδεχόμουνα αν τα έγραφε όλα αυτά πριν και όχι μετά το θάνατό του. Τώρα ας βάλει την υπογραφή της φαρδιά πλατιά.... εκεί που .... ξέρει.
Οι κατάρες που γράφτηκαν για την Βαγιάννη <> την κρητική της? Οι πράξεις έχουν τις συνέπειές τους.
Έχω διαβάσει αρνητικές κρητικές που κέρδισαν το ενδιαφέρων και το σεβασμό μου, βάζοντάς με σε σκέψεις, προβληματισμούς και βαθύτερη αναζήτηση του ποιο τελικά ήταν το Τρωκτικό, ποιος ήταν ο Σωκράτης Γκιόλιας ,ποιο είναι το indymidia, που ζούμε, ποιον να πιστεύουμε και άλλα πάρα πολλά....
Απόψεις εκφρασμένες με αξιοπρέπεια που κατάφεραν να με αφυπνίσουν περισσότερο κάνοντάς με πιο απαιτητική και πιο επιφυλακτική.
Απόψεις που δεν δανείστηκαν στάλα από δηλητήριο χολής, ίντριγκας, κατινιάς και αλητείας, ίδιας με τις σαπουνόπερες της τηλεόρασης, που υπνωτίζουν, χειραγωγούν το λαό όπως έκανε η Βαγιάννη και πίστεψε ότι θα της περάσει..

Όχι, δεν θα την πω κηρία, γιατί ναι....δεν είναι μια από εμάς.... γιατί εμείς δεν βγάλαμε τα στήθη μας έξω για να καταξιωθούμε σε αυτό που θέλαμε να κάνουμε....
Ε, τα ήθελε ο π....ος της, ....χαχαχαχχχα........ Συγνώμη φίλε Πιγκουίνε, με όλο το σεβασμό προς το πρόσωπό σου, αλλά λίγη πλακιτσα δεν πειράζει ε?
Άλλωστε το θέμα αυτό πλέον μου φαίνεται αστείο.

Ανώνυμος είπε...

Πάντως, αν δεν κάνω λάθος, η Βαγιάννη είναι Αθηναία.

Πιγκουίνος είπε...

Άννα, η Βαγιάννη ασκεί κριτική στη δουλειά του Γκιόλια και όχι στον άνθρωπο. Αυτό, κατά τη γνώμη μου, δεν είναι κακό. Κακές είναι οι αγιογραφίες που εμφανίστηκαν καθώς δεν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα. Φυσικά, αυτό δεν έχει συμβεί μόνο με τον Γκιόλια αλλά στην Ελλάδα το συνηθίζουμε.
Μπορώ να συμφωνήσω μαζί σου στο ότι το ύφος του κειμένου είναι σκληρό και οξύ.
Εντούτοις, το γεγονός ότι αποτέλεσε την αφετηρία προβληματισμού στην ιστοσελίδα της αλλά και τον δικό μας διάλογο, φανερώνει ότι πρόκειται για χρήσιμο άρθρο που σε βάζει σε σκέψεις. Αυτή είναι η «αποστολή» ενός τέτοιου κειμένου.