Κρίμα...

Τον Σωκράτη Γκιόλια τον γνώρισα ελάχιστα, ίσως να είχαμε πει δύο με τρεις φορές ένα «γεια», καθώς για κάποιο διάστημα δουλεύαμε στην ίδια εφημερίδα. Δεν ερχόταν από τα γραφεία παρά ελάχιστες φορές καθώς συνήθιζε να στέλνει τα κείμενά του με μέιλ.
Η αλήθεια είναι ότι ούτε την εκπομπή του Μάκη Τριανταφυλλόπουλου, στην οποία για πολλά χρόνια χρημάτισε αρχισυντάκτης ούτε το «troktiko», στο οποίο -όπως όλοι λένε- συμμετείχε, παρακολουθούσα μιας και διαφωνούσα σε πολλά «θέματα αρχής». Είναι λογικό ο καθένας να έχει την άποψή του για τον κάθε δημοσιογράφο. Να συμφωνεί ή να διαφωνεί μαζί του.

Ωστόσο, η άνανδρη δολοφονία του Γκιόλια δεν μπορεί παρά να ενώνει όλους εκείνους που υπερασπίζονται το δικαίωμα του κάθε ανθρώπου να λέει τη γνώμη του. Και πολύ περισσότερο όταν πρόκειται για δημοσιογράφο, ο οποίος αναζητά την αλήθεια και κάνει έρευνες, συχνά ρισκάροντας τη ζωή του, για να φτάσει σε αυτήν.

Είναι φασισμός κάποιοι άνανδροι να σκοτώνουν με το «έτσι θέλω» έναν άνθρωπο, έναν δημοσιογράφο, που προφανώς (τους) ενοχλούσε με αυτά που έλεγε και έγραφε. Κρίμα, πολύ κρίμα να χάνεται έτσι μία ζωή ειδικά όταν πίσω μένει η σύζυγος, ένα δίχρονο παιδί και ένα ακόμη που ετοιμάζεται να έρθει στον κόσμο...

Μακάρι αυτοί που έκαναν το κακό και όσοι κρύβονται πίσω τους να βρεθούν και να λογοδοτήσουν στη Δικαιοσύνη. Καλό ταξίδι...