Προφανώς δεν ήσουν στο κέντρο της Αθήνας και στα σκοτεινά σοκάκια να βλέπεις την προέκταση της νύχτας και του μαύρου να σηκώνει γροθιά παραγεμισμένη με ατσάλι και κλωτσιά με επενδυμένες μπότες για πιο αποτελεσματικό χτύπημα. Και να ήσουν δεν σε ενδιέφερε. Μετανάστης ήταν. Μαύρος. Ξένος. Βρωμιάρης. «Να πάει από εκεί που ήρθε». Έτσι μουρμούριζες στην αρχή. Μετά η φωνή σου δυνάμωσε γιατί βρήκες οχυρό στη Βουλή. Βρήκες αυτόν που μπορούσε με τόση ευκολία και τάχα μου αγανακτισμένη φωνή, να σε αντιπροσωπεύσει. Για τα δεινά σου από τους αλλότριους.
Δεν έβλεπες, δεν ήθελες να δεις, φορούσες παρωπίδες με ζαλισμένο κεφάλι απ' τα ποτά που έπινες στο γκαζοχώρι. Γελούσες με τα πουστράκια που κυνηγούσαν, σου έφτιαξαν τη βραδιά. Είχες και το άλλοθι ότι η άλλη είναι gay friendly. Άρα, δεν θα παρεξηγηθείς. Τα ίδια άτομα μπορεί να ξυλοκοπούσαν κάπου τα ξημερώματα στα παρακείμενα δρομάκια. Σ' ενδιέφερε; Όχι. Το πολύ-πολύ να μουρμούριζες στην παραζάλη σου, ένας λιγότερος.
Μην αναφερθώ στη λεωφόρο. Με τις μηχανές σαν στρατιωτική φρουρά παρατεταμένες, ο αγκυλωτός να ανεμίζει περήφανος, να πετούν πέτρες, σαν συμμορίες άλλων εποχών που χτυπούσαν αλύπητα και βίαζαν τις τραβεστί. Τι άλλαξε; Η σημαία έλειπε. Εξαναγκάζουν τον εαυτό τους να μισήσουν. Τότε και τώρα. Προφανώς είναι αφροδισιακό γι' αυτούς. Αφού το βλέπεις στα μάτια τους. Καυλώνουν κυριολεκτικά βλέποντας το αίμα να χύνεται, αρκεί να είναι υπαίτιοι αυτοί. Η δύναμη του ροπάλου νομίζω δεν έχει τελειωμό. Μεγαλώνει. Και προσθέτουν πρόκες και αγριεύει το βλέμμα τους. Πιστεύεις ότι θεωρούν παράσιτο το διαφορετικό; Κακομοίρη μου.
Ήρθε η στιγμή που βγαίνει σιγά-σιγά η αλήθεια. Στο πρόσωπο ενός νέου ανθρώπου. Που τον μαχαίρωσαν. Μπορεί να μην ήσουν στο Κερατσίνι. Μάλλον δεν θα ήσουν. Εσύ όμως που τους χειροκροτείς όταν βγάζουν αφρούς απ' το στόμα και τολμούν και μιλούν για δημοκρατία, εσύ τους έβαλες το στιλέτο στο χέρι. Μπορεί να μουγκάθηκες για λίγο. Αλλά, αλλά εσύ τον όπλισες. Εσύ που τον ανέβασες σε σάπιο σκαλοπάτι επιχρυσωμένο. Εσύ τον σκότωσες.
Θα κλάψεις; Θα δακρύσεις; Για τον θεό σου, ένα παιδί σφαγιάστηκε. Μουντζώσου, χτυπήσου μόνος σου, κόψε το χέρι σου σαν ένδειξη μεταμέλειας. Κάνε κάτι. Δεν θα φας από αυτό το «παντεσπάνι», ηλίθιε. Είναι χειρότεροι από τους άλλους. Διψούν για αίμα. Την επόμενη στιγμή, μπορεί να είναι το δικό σου. Εγώ τους περιμένω, έτσι κι αλλιώς.
(της Άννας Κουρουπού από το protagon.gr)
Δεν έβλεπες, δεν ήθελες να δεις, φορούσες παρωπίδες με ζαλισμένο κεφάλι απ' τα ποτά που έπινες στο γκαζοχώρι. Γελούσες με τα πουστράκια που κυνηγούσαν, σου έφτιαξαν τη βραδιά. Είχες και το άλλοθι ότι η άλλη είναι gay friendly. Άρα, δεν θα παρεξηγηθείς. Τα ίδια άτομα μπορεί να ξυλοκοπούσαν κάπου τα ξημερώματα στα παρακείμενα δρομάκια. Σ' ενδιέφερε; Όχι. Το πολύ-πολύ να μουρμούριζες στην παραζάλη σου, ένας λιγότερος.
Μην αναφερθώ στη λεωφόρο. Με τις μηχανές σαν στρατιωτική φρουρά παρατεταμένες, ο αγκυλωτός να ανεμίζει περήφανος, να πετούν πέτρες, σαν συμμορίες άλλων εποχών που χτυπούσαν αλύπητα και βίαζαν τις τραβεστί. Τι άλλαξε; Η σημαία έλειπε. Εξαναγκάζουν τον εαυτό τους να μισήσουν. Τότε και τώρα. Προφανώς είναι αφροδισιακό γι' αυτούς. Αφού το βλέπεις στα μάτια τους. Καυλώνουν κυριολεκτικά βλέποντας το αίμα να χύνεται, αρκεί να είναι υπαίτιοι αυτοί. Η δύναμη του ροπάλου νομίζω δεν έχει τελειωμό. Μεγαλώνει. Και προσθέτουν πρόκες και αγριεύει το βλέμμα τους. Πιστεύεις ότι θεωρούν παράσιτο το διαφορετικό; Κακομοίρη μου.
Ήρθε η στιγμή που βγαίνει σιγά-σιγά η αλήθεια. Στο πρόσωπο ενός νέου ανθρώπου. Που τον μαχαίρωσαν. Μπορεί να μην ήσουν στο Κερατσίνι. Μάλλον δεν θα ήσουν. Εσύ όμως που τους χειροκροτείς όταν βγάζουν αφρούς απ' το στόμα και τολμούν και μιλούν για δημοκρατία, εσύ τους έβαλες το στιλέτο στο χέρι. Μπορεί να μουγκάθηκες για λίγο. Αλλά, αλλά εσύ τον όπλισες. Εσύ που τον ανέβασες σε σάπιο σκαλοπάτι επιχρυσωμένο. Εσύ τον σκότωσες.
Θα κλάψεις; Θα δακρύσεις; Για τον θεό σου, ένα παιδί σφαγιάστηκε. Μουντζώσου, χτυπήσου μόνος σου, κόψε το χέρι σου σαν ένδειξη μεταμέλειας. Κάνε κάτι. Δεν θα φας από αυτό το «παντεσπάνι», ηλίθιε. Είναι χειρότεροι από τους άλλους. Διψούν για αίμα. Την επόμενη στιγμή, μπορεί να είναι το δικό σου. Εγώ τους περιμένω, έτσι κι αλλιώς.
(της Άννας Κουρουπού από το protagon.gr)
2 σχόλια:
Να υποθέσω ότι επέχει και θέση... θέσης της "δημιουργίας,ξανά"; Διότι δεν υπέπεσε στην αντίληψή μου κάποια δήλωση ή ανακοίνωση...
Δεν εμπεριέχει καμία θέση της ΔΞ, η οποία πολύ κακώς δεν έβγαλε ανακοίνωση.
Από εκεί και πέρα, πάντως, η θέση της κατά της βίας είναι γνωστή όπως και κάθε απέχθειά της σε περιστατικά όπως αυτό.
Σε αντίθεση με άλλους που θυμούνται να ευαισθητοποιηθούν μόνο όταν το θύμα είναι της δικής τους πλευράς...
Δημοσίευση σχολίου