Εκλογική γελοιογραφία

Του Δημήτρη Χαντζόπουλου από τα «Νέα».

Είμαστε Χέλληνες

Όλη μέρα χτες, γύριζε από γραφείο σε γραφείο, από inbox σε inbox. Ο λόγος για το βίντεο με την Κατερίνα Μουτσάτσου. Μάλιστα, μου ήρθε στο ηλεκτρονικό γραμματοκιβώτιο υπό τη λεζάντα «Ένα καλοφτιαγμένο και συγκινητικό βίντεο, κάνει εδώ και λίγες ώρες το γύρο του Διαδικτύου».

Με συγχωρείτε, αλλά δεν το βρήκα ούτε καλοφτιαγμένο, ούτε συγκινητικό. Ναι, δεν είμαστε όλοι τεμπέληδες δημόσιοι υπάλληλοι, ούτε κλέφτες, ούτε πίνουμε ούζο κάθε λεπτό της ζωής μας, ούτε λέμε «όπα», κάθε δευτερόλεπτο. Ναι, η χώρα μας γέννησε τη Δημοκρατία και εφηύρε τον όρο, μιλάμε πολλές ξένες γλώσσες, αλλά εμείς εφηύραμε τη Δύση; Αν σήμερα χρωστάμε - ναι, παρεμπιπτόντως, δεν είμαστε οι μόνοι - αυτό μας συνέβη επειδή ανακαλύψαμε την έννοια της ελεύθερης αγοράς; Το video καταλήγει «...and I am Hellene», είμαι Ελληνίδα.
Με άλλα λόγια, επειδή έχουμε ιστορία και διδάξαμε τη Δημοκρατία στον κόσμο κι έχουμε μαγαζί-γωνία με 600 νησιά, θάλασσες, βουνά και ραχούλες, οι ξένοι, αφενός θα πρέπει να μας πληρώνουν επειδή εκείνοι μας χρωστάνε αιώνια και, αφετέρου, δεν θα πρέπει να έχουν καμία λάθος εικόνα για τη χώρα μας και για εμάς.
Με συγχωρείτε, δεν το βρήκα πουθενά συγκινητικό, δεν μπορώ να ριγήσω από εθνική υπερηφάνεια μέσω μιας ξεπατικωτούρας της κακιάς ώρας, η οποία προέρχεται αυτούσια - δεν το κρύβει - από μια καναδική διαφήμιση μπύρας.
Ναι, η εικόνα που έβλεπα και ξανάβλεπα στην οθόνη του υπολογιστή μου είναι μια κακή αντιγραφή, με κακή ερμηνεία, με μια έντονα - ψεύτικα - θυμωμένη φωνή, με πολλές κι ανούσιες φωνές, γενικότερα. Και για να δέσει το γλυκό της γραφικότητας και του κιτς, από πίσω ακουγόταν ο εθνικός ύμνος της Ελλάδας.
Ειλικρινά, ακόμα και τώρα δεν καταλαβαίνω. Για ποιο λόγο αυτές οι εθνικές εξάρσεις; Είμαστε περήφανος λαός και περήφανοι για την ιστορική κληρονομιά μας αλλά γιατί πρέπει να το ουρλιάζουμε; Σημασία έχει τι έκαναν οι πρόγονοί μας ή το τι μπορούμε να κάνουμε εμείς, από εδώ και στο εξής; Με ποια αφορμή φωνάζουμε ποιοι ήμασταν, λες και ξέχασαν εκείνοι στους οποίους χρωστάμε; Άλλωστε, αυτό συζητάμε; Το ποιοι ήμασταν ή το ποιοι είμαστε;

Γέρνω την πλάτη της καρέκλας του γραφείου μου, γελάω μόνος μου, τελικά το video αυτό μας έκανε να συζητάμε και να ασχολούμαστε σχεδόν μόνο με αυτό, μας δίχασε - όπως έχει συμβεί με τόσα γεγονότα στη ζωή μας - και μας έβαλε να τσακωνόμαστε - όπως και για όλα τα μικρά ή τα μεγάλα στη χώρα μας - ως γνήσιοι Χέλληνες, απόγονοι σπουδαίων Χελλήνων...

(Του Σπύρου Σεραφείμ από το protagon.gr)

«Πύρρο, θα φτύσουμε στον τάφο σου»!

Πριν ήταν μάγκας, μεγάλος, σπουδαίος. Από χθες το μεσημέρι έγινε προδότης, δωσίλογος, κλέφτης και... «θα φτύσουμε και στον τάφο σου», όπως βλέπετε να γράφει και η αγνή... δημοκράτισσα στη σελίδα του στο facebook.

Από χθες ο Πύρρος Δήμας αποτελεί την πέτρα του σκανδάλου παρότι δεν σκανδάλισε ποτέ. Δεν προκάλεσε, δεν ενόχλησε. Αντίθετα, εδώ και δεκαετίες αποτελεί (αποτελούσε μάλλον) πρότυπο για όλους τους Έλληνες και ήταν ιδιαίτερα αγαπητός.

Όλα αυτά χάθηκαν επειδή τόλμησε να πάει κόντρα στο ρεύμα και να πολιτευτεί με το ΠΑΣΟΚ. Με το που έγινε γνωστή η τοποθέτησή του στην πρώτη θέση του ψηφοδελτίου Επικρατείας, αμέσως οι «αγανακτισμένοι» έπιασαν πόστο σε σάιτ, μπλογκ, κοινωνικά δίκτυα και άρχισαν... εποικοδομητική επαναστατική κριτική με τα γνωστά σχόλια περί προδοτών κλπ. Άλλος λέει ότι δεν είναι Έλληνας, άλλος ότι πήρε τα μετάλλια επειδή ήταν ντοπαρισμένος, άλλος ότι οι επιτυχίες του ήταν προϊόν των πολλών εκατομμυρίων που έδινε η Πολιτεία στον αθλητισμό, άλλος αξίωνει από τον Δήμα να ζητήσει συγνώμη (!) κλπ.

Στην Ελλάδα, που θεωρούμε πως μπορούμε να χτυπάμε όποιον δεν μας αρέσει, έτσι είναι: άμα κάνεις κάτι που δεν αρέσει στον καλό, εργατικό, υπερόχο και προπάντων αναμάρτητο λαό, είσαι προδότης, μισέλληνας, δωσίλογος. Αν τολμήσεις να ψελλίσεις κάτι ενοχλητικό, κάτι που δεν αρέσει στους... αγανακτισμένους δημοκράτες τότε ή δεν είσαι Έλληνας/Ελληνίδα (όπως είπε και ο... τεράστιος Γιάννης Ζουγανέλης για τη Νανά Μούσχουρη) ή θα τα φας τα γιαούρτια σου και όχι μόνο (κύριε Νταλάρα - βλέπεις, εσένα δεν σου την έπεσαν οι Χρυσαυγίτες για να σε στηρίξουμε αλλά «επαναστάτες» που μπορεί να έκαναν τα ίδια ή και χειρότερα σε σύγκριση με όσα υπέστη ο Ευθυμίου, αλλά αυτούς δεν μας παίρνει να τους ακουμπάμε...).

Από τη μία ζητάμε να μπουν στην πολιτική νέα και άφθαρτα πρόσωπα (θα ήταν πολύ κακό να είχαμε στη Βουλή 300 σαν τον Δήμα ε;) αλλά αν δεν κάνουν αυτό που εμείς θεωρούμε σωστό και αν δεν είναι με τους δικούς μας, τότε ας πάνε στον αγύριστο.

Σίγουρα, ο Δήμας γνώριζε από πριν τις ακραίες -φραστικές προς το παρόν- αντιδράσεις αλλά πήρε τη απόφαση να εκτεθεί τη στιγμή που όλοι βρίζουν τους πολιτικούς και τους κυνηγάνε όπου τους πετύχουν. Αυτό κάτι δείχνει. Θα μπορούσε να καθίσει στην ησυχία του, να απολαμβάνει τη δημοφιλία του και την αγάπη του κόσμου και να πετάει ενίοτε και κανένα αντιμνημονιακό συνθηματάκι για να γίνεται ακόμη περισσότερο αρεστός.

Είμαι σίγουρος ότι κατεβαίνει στις εκλογές, όπως και πολλοί άλλοι, γιατί θέλει να βοηθήσει τη χώρα, την οποία έχει δοξάσει όσο ελάχιστοι τα τελευταία χρόνια. Ελπίζω να αντέξει και να του δοθεί η ευκαιρία να τα καταφέρει. Και αυτός και όλοι όσοι βλέπω να απαξιώνονται (από πολίτες με... επίπεδο) το τελευταίο διάστημα επειδή δεν ανήκουν στον καθαρά πολιτικό χώρο, όπως π.χ. ο Τατσόπουλος, ο Χαϊκάλης, ο Κοντογιαννίδης, ο Μαμουζέλος, ο Κύρτσος, η Μπάρμπα, ο Χαραλαμπίδης, που από πολλούς θεωρούνται άνθρωποι «δεύτερης κατηγορίας».
Αν και η πεποίθησή μου ότι αυτή η χώρα δεν σώζεται, παραμένει ακλόνητη.

Μια έκκληση για τον μακροβιότερο θανατοποινίτη, που κρατείται 44 χρόνια!

Σύμφωνα με τη Διεθνή Αμνηστία, είναι ο μακροβιότερος θανατοποινίτης στον κόσμο. Ο 76χρονος Hakamada Iwao έχει περάσει 44 χρόνια στη φυλακή αναμένοντας την εκτέλεσή του και μάλιστα για ένα έγκλημα, τη δολοφονία τεσσάρων ανθρώπων, που ο ίδιος υποστηρίζει πως δεν έκανε.

Οι δικηγόροι του ανακοίνωσαν πως τα τεστ, τα οποία ολοκληρώθηκαν πριν από λίγες ημέρες, έδειξαν ότι το DNA του δεν ταιριάζει με αυτό που βρέθηκε στα ρούχα, τα οποία υποτίθεται πως φορούσε όταν διέπραττε τους φόνους, όπως ανέφεραν οι κατήγοροί του στη δίκη του το 1968.

Η καταδίκη βασίστηκε στην ομολογία του, την οποία ανακάλεσε στο δικαστήριο υποστηρίζοντας ότι οι αστυνομικοί τον χτυπούσαν για να δηλώσει ένοχος.

Στην Ιαπωνία οι εκτελέσεις γίνονται μυστικά και χωρίς προειδοποίηση τόσο προς τον κρατούμενο όσο και προς την οικογένειά του. Άρα, ανά πάσα στιγμή κινδυνεύει να χάσει τη ζωή του, ενώ σύμφωνα με τους γιατρούς αντιμετωπίζει ψυχολογικά προβλήματα λόγω της πολυετούς φυλάκισης. 

Προς το παρόν, έχει κάνει έφεση και ζητά την επανεξέταση της υπόθεσης μετά και τα τελευταία στοιχεία. Όσοι επιθυμούν, μπορούν να βοηθήσουν τον Hakamada Iwao υπογράφοντας την έκκληση τού βρετανικού τμήματος της Διεθνούς Αμνηστίας προς το υπουργείο Δικαιοσύνης της Ιαπωνίας, εδώ.

Η χρυσή ενδεκάδα των εκλογών

Ο δημοσιογράφος Νίκος Σαρίδης κατατάσσει στη χρυσή ενδεκάδα των επικείμενων εκλογών, τους πολιτικούς που έχει ξεχωρίσει το τελευταίο διάστημα και όχι μόνο.

Απολαύστε τη λίστα και κυρίως την αιτιολόγηση των επιλογών.

1. ΝΙΚΟΣ ΜΙΧΑΛΟΛΙΑΚΟΣ
Πάντοτε για την ελληνική ακροδεξιά το κόκκινο πανί ήταν κυριολεκτικά ένα κόκκινο πανί... Απλώς, σήμερα στο μυαλό και στα μάτια του φύρερ της Χρυσής Αυγής στο κόκκινο πανί δεν αποτυπώνεται το σφυροδρέπανο στην παραδοσιακή του μορφή. Στη θέση του σφυριού -στην ίδια ακριβώς θέση, σε θέση ελαφρώς ξαπλωμένου ταυ- υπάρχει πλέον ένα μάκτρο καθαρισμού με κοντάρι. Για να υπενθυμίζει το εργαλείο με το οποίο ο «βρομιάρης» Πακιστανός πλένει τζάμια στα φανάρια!
2. ΓΙΩΡΓΟΣ ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ
Επί χρόνια διαβάζαμε κι ακούγαμε ότι ο Μανώλης Γλέζος είχε κατεβάσει από την Ακρόπολη τη σημαία με τη σβάστικα. Ώσπου ήρθε μία ημέρα ο Γιώργος και μας είπε ότι ο Γλέζος ανέβασε την ελληνική σημαία! Πάλι καλά που δεν μας είπε ότι στην... τελετή έπαρσης - υποστολής παιάνιζε και η μπάντα της ΑΣΔΕΝ! Αλλά, δεν είναι ανάγκη να του πάρουν γι' αυτό οι Αχαιοί ψηφοφόροι το κεφάλι (τι να το κάνουν, άλλωστε;). Ο Γιώργος στο σχολείο δεν ήταν τόσο καλός στην Ιστορία όσο στην Πολιτική Οικονομία...
3. ΓΡΗΓΟΡΗΣ ΒΑΛΛΙΑΝΑΤΟΣ
Ο πρόεδρος της Φιλελεύθερης Συμμαχίας αποφάσισε να συνεργαστεί με τον Στέφανο Μάνο. Ναι, τον Μάνο, τον άνθρωπο που ανέκαθεν θαύμαζε τον οικονομικό νεοφιλελευθερισμό και τη «Σχολή του Σικάγου», της οποίας ο κύριος εκφραστής, Μίλτον Φρίντμαν, πρωτοεφήρμοσε τις ιδέες της στη Χιλή (του Πινοσέτ). Προφανώς, τους ένωσε -Μάνο και Βαλλιαάτο- η αγάπη για τη Χιλή και το παιδικό όνειρο του Γρηγόρη να φορέσει την ποδοσφαιρική φανέλα της... Κόλο Κόλο!
4. ΑΛΙΚΗ ΑΡΒΑΝΙΤΙΔΗ, ΣΥΖ. ΠΑΣΧΑΛΗ
Έφυγαν μαζί με τον αγαπημένο της Πασχάλη (αν τολμάει, ας κάνει και αλλιώς!) από τον Σαμαρά και πήγαν, χέρι - χέρι, στον Καρατζαφέρη. Εννοείται από τον... Τρύφωνα Σαμαρά! Αυτό έλειπε, να πήγαινε τον Πασχάλη για φωτογράφιση με τον πρόεδρο με άβαφτο μαλλί. Τι θα έλεγαν οι ψηφοφόροι; Κακοήθειες ότι η πολυαγαπημένη Αλίκη θα προσχωρούσε για μία έδρα ακόμα και στη Χρυσή Αυγή. Όποιος καεί στο... DNA, φυσάει και το γιαούρτι! Αν το τεστ έδειχνε ότι η Αλίκη δεν είναι γνήσια απόγονος της Κλυταιμνήστρας, θα είχαμε πρόβλημα...
5. ΛΟΥΚΑ ΚΑΤΣΕΛΗ
Τόσα χρόνια καβγάδιζαν στο σπίτι με τον Γεράσιμο - Μάκη Αρσένη για πολύ πεζά πράγματα, όπως ποιος από τους δύο θα έβγαζε έξω τα σκουπίδια το βράδυ ή αν η τούρτα για τα 70ά γενέθλια του Μάκη έπρεπε να έχει φρουί γλασέ ή φρέσκα φρούτα του δάσους. Πλέον, το διακύβευμα σοβάρεψε. Θα πάρει η Κοινωνική Συμφωνία της Λούκας  μεγαλύτερο ποσοστό από το ΕΣΚ που είχε ιδρύσει κάποτε ο Γεράσιμος; Αν δεν το πάρει, θα φταίει βέβαια ο... Καστανίδης! Γι' αυτό, όπως και να 'χει, Μάκη, ετοιμάσου να κατεβάσεις τα σκουπίδια...
6. ΑΡΙΑ ΑΓΑΤΣΑ
Πόσο απέχουν το ΠΑΣΟΚ από τη ΝΔ;  Όσο η Θήβα από τη Λιβαδειά. Γι' αυτό και ο Αντώνης άνοιξε την αγκαλιά της «μεγάλης φιλελεύθερης παράταξης» και υποδέχτηκε την Άρια με τιμές αλά Κριστίν Λαγκάρντ, Άνγκελα Μέρκελ και... Κάρλα Μπρούνι. Δικαίως, αφού με την Αγάτσα στη Βοιωτία, μπορεί να ξαναζωντανέψει η Κωπαΐδα και να ξαναγίνει λίμνη. Επιπλέον, μπορεί ο Σαμαράς να εκμεταλλευτεί την τεχνογνωσία και ως υποψήφιος και στη Μαγνησία να ξανακάνει λίμνη και την αποξηραμένη Κάρλα (όχι την Μπρούνι, βρε Άρια, την... ξαδέρφη της!).
7. ΓΙΑΝΝΗΣ ΔΗΜΑΡΑΣ
Η ΔΗΜΑΡ τού έκλεψε τα... 5/7 του ονόματός του. Ο ΣΥΡΙΖΑ τού γύρισε την πλάτη. Στην Κοινωνική Συμφωνία δεν μπορούν να βγάλουν τους εαυτούς τους, θα βγάλουν και τον Δημαρά; Έτσι κατατρεγμένος, μόνος κι απελπισμένος ο ηγέτης του Άρματος Πολιτών, Γιάννης Δημαράς, βρήκε παρηγοριά στον ώμο του καλού ανθρώπου Πάνου Καμμένου. Οι τελευταίες δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι οι Ανεξάρτητοι Έλληνες ξεπερνούν τη ΔΗΜΑΡ, καθώς συγκεντρώνουν τα 7/7 του ονόματος ΔΗΜΑΡΑΣ!
8. ΓΙΩΤΗΣ ΤΣΑΛΟΥΧΙΔΗΣ
Η σχέση του βετεράνου ποδοσφαιριστή με την πολιτική χρονολογείται από τα παιδικά του χρόνια κι έτσι όλα ήρθαν νομοτελειακά: Ξεκίνησε από την Θύελλα Παπάγου (την ομάδα ενός συνοικισμού της Βέροιας), αλλά επειδή ο... Παπάγος μάς άφησε χρόνους, ομοίως και ο Πλαστήρας, είπε να κατέβει στην Α'  Πειραιά με την Ντόρα. Σκεπτόμενος και ολίγον τι πονηρά. Από τη στιγμή, σου λέει, που εκείνο το ζαβό ο Κυριάκος αποφάσισε να παραμείνει στο κόμμα του Σαμαρά, η Μαρίκα θα μ' έχει σαν... Γιώτης!
9. ΖΩΗ ΚΩΝΣΤΑΝΤΟΠΟΥΛΟΥ
Εμείς στον ΣΥΝ, λέει, δεν είμαστε σαν τα μεγάλα κόμματα, όπου η εξουσία πηγαίνει οικογενειακά, με τα «τζάκια» Παπανδρέου, Καραμανλή, Μητσοτάκη,  Βαρβιτσιώτη, Κεφαλογιάννη... Η Ζωή Κωνσταντοπούλου, η οποία κατεβαίνει στην Α' Αθηνών, δεν είναι κόρη του Νίκου Κωνσταντόπουλου, ο Νίκος είναι μπαμπάς της!  Το βέβαιο είναι πως αν ο Ρομπέρτο Μπενίνι είχε δει τη Ζωή, θα ονόμαζε την ταινία του «Η... Ρένα (Δούρου) είναι ωραία»!
10. ΕΛΕΝΗ ΜΕΝΕΓΑΚΗ
Το ΚΚΕ κατεβάζει στη Β' Αθηνών την Ελένη Μενεγάκη. Μη φανταστείτε ότι μόλις η ξανθιά Μενεγάκη άκουσε στο πλατό «Φώτα, κάμερες, ΠΑΜΕ», έτρεξε να ενταχθεί στο ΠΑΜΕ! Απλή συνωνυμία. Και πού ξέρεις... Μπορεί να δούμε στην τηλεόραση του 902 την κομμουνίστρια -εργάτρια στον ιματισμό Μενεγάκη με στράπλες, να παρουσιάζει μεσημεριανό! Με τον Χαράλαμπο Γαργανουράκη να τραγουδάει συνοδεία μπαλέτου από εργάτριες ιματισμού χωρίς... ιματισμό, τον Μάκη Μαΐλη να λέει τ' άστρα (Παρθένο δεν λέμε, θυμίζει την... Παρθένο και we are atheist!) και την Διαμάντω Μανωλάκου να μαγειρεύει βορειοκορεάτικες σπεσιαλιτέ μ' επιρροές από τη Β' Πειραιώς!
11. ΙΩΑΝΝΑ ΚΟΝΤΟΥΛΗ
Είναι η επικεφαλής της προεκλογικής εκστρατείας των Οικολόγων - Πράσινων,  αυτή που τους εκπροσωπεί στο «γυαλί». Πού ήταν, όμως, η Ιωάννα και οι Οικολόγοι - Πράσινοι, τα τελευταία 2,5 χρόνια που στην Ελλάδα γινόταν του μ@@ού το πανηγύρι; Σύμφωνα με δημοσιογραφικές πληροφορίες, οι μισοί συζητούσαν για τον... βιολογικό μισθό, καθαρό από επιδόματα και άλλα... πρόσθετα. Οι άλλοι μισοί χάζευαν πεταλούδες στην εξοχή. Προφανώς, η ακούραστη Ιωάννα χάζεψε τις περισσότερες πεταλούδες και γι' αυτό προκρίθηκε στη θέση της εκπροσώπου του κόμματος.

Η φωτογραφία της εβδομάδας

Ινδία, 2012. Η Ρέσμα Μπάνο κρατά στα χέρια της το πτώμα την μόλις τριών μηνών κόρη της, Νέχα Αφρίν έξω από νοσοκομείο στην Μπάνγκαλορ.

Ο πατέρας της, όπως ομολόγησε στις αρχές, αφαίρεσε τη ζωή της, επειδή γεννήθηκε κορίτσι...

Πουσε ρε Παπαδόπουλε!!!

«Μακράν η καλύτερη περίοδος για την Ελλάδα τα τελευταία 50 χρόνια. Μέχρι και τον γύφτο τον Τσοχατζόπουλο τον είχατε καταλάβει και του απαγορεύσατε την είσοδο στη χώρα. Όχι ότι δεν κάνατε λάθη όχι ότι δεν υπήρχε διαφθορά αλλά το κράτος λειτουργούσε, οι Έλληνες παρήγαγαν, είχαν δουλειά, καναν οικογένεια, ήταν περήφανοι για την πατρίδα».
Με την ευκαιρία της σημερινής ημέρας, παραθέτω -για σκέψη...- σχόλιο αναγνώστη της ιστοσελίδας του «Βήματος» σε θέμα σχετικό με την 21η Απριλίου. Από τους 91 που που τον σχολίασαν, οι 66 πάτησαν «λάικ».
(Η ορθογραφία στον τίτλο και στο κυρίως κείμενο, είναι του συγγραφέα).
Τέλος, για όσους ακολουθούν τη... μόδα και συγκρίνουν την εποχή εκείνη με τη σημερινή κάνοντας λόγο για χούντες, ας δουν κάποια βίντεο όπως αυτό.

Έλα… λάμπα στον τόπο σου! (μία... άλλη κριτική για την ταινία «Κυνόδοντας»)

Ο δημοσιογράφος Νίκος Σαρίδης με το παρακάτω απολαυστικό κείμενό του μοιράζεται τις εντυπώσεις του από την ταινία «Κυνόδοντας», την οποία παρακολούθησε πρόσφατα. Και αφού δεν μπορεί να γυρίσει πίσω τις χαμένες ώρες, εξακολουθεί να αναζητά τους συμβολισμούς στο φιλμ που προφανώς υπάρχουν -αφού το οδήγησαν στον προθάλαμο τον Όσκαρ- αλλά του... διέφυγαν! Όποιος, λοιπόν, την έχει δει, παρακαλείται να βοηθήσει!

Βράδυ Τρίτης κι αποφασίζω να παρακολουθήσω τον «Κυνόδοντα», στην ΕΤ1. Με τρία χρόνια καθυστέρηση. Δεν «λέει», σκέφτομαι, να έχω προσπεράσει έτσι το φιλμ που προτάθηκε για Όσκαρ ξενόγλωσσης ταινίας, τη ναυαρχίδα του σύγχρονου ελληνικού σινεμά. Να έχω δει στα νιάτα μου τόσες μπούρδες του «Νέου Ελληνικού Κινηματογράφου», και να μου έχει διαφύγει ΤΟ αριστούργημα. «Χύνομαι», λοιπόν, στον καναπέ, για ν’ αφεθώ στη μαγεία ενός έργου που από το πρώτο λεπτό σού κόβει την ανάσα… 

Τρία ενήλικα παιδιά, δυο κόρες κι ένας γιος, ζουν με τον μπαμπά και τη μαμά σ’ ένα σπίτι «φρούριο». Σε μια απροσδιόριστη εποχή… Από τα σκηνικά και τα κοστούμια δεν καταλαβαίνεις αν είναι 2009 ή 1979… Από τον τρόπο που παίζουν –με εξαίρεση τον Στεργιογλου- δεν ξέρεις αν είναι εξίσου ή και λιγότερο ατάλαντοι από τους πρωταγωνιστές στις «Οικογενειακές Ιστορίες» του ΑLPHA, αν βλέπεις παράσταση νηπιαγωγείου παιδιών με ειδικές ανάγκες ή… όνειρο επειδή παράφαγες. Ξαναγυρνάμε στην «υπόθεση»…

…Μαθαίνουν γράμματα από τους γονείς τους μέσω μαγνητοφωνημένων μαθημάτων. Και ορισμένες λέξεις τις διδάσκονται με διαφορετικές σημασίες από τις πραγματικές. Έτσι το μουνί είναι μία «μεγάλη λάμπα», ενώ μαθαίνουν ακόμα ότι ο Σινάτρα ήταν παππούς τους!... Με τον «παππού Σινάτρα» ο καλός σκηνοθέτης Λάνθιμος αποστομώνει, συνάμα, τους κακεντρεχείς που ισχυρίζονται ότι είναι μαλωμένος με τη μουσική. Απλώς η ταινία είναι low budget, οπότε δεν πετάμε λεφτά για soundtrack και σαχλαμάρες! Μην ξεφεύγουμε, όμως, από την «υπόθεση»…

…Για να πεισθούν τα παιδιά ότι δεν πρέπει να φύγουν από το σπίτι, οι γονείς τούς λένε ότι είχαν κι άλλον έναν αδελφό, ο οποίος την έκανει, με συνέπεια να τον κατασπαράξει μία γάτα, που κατά τον πατέρα είναι το πιο επικίνδυνο ζώο που κυκλοφορεί. Σύμφωνα με τον πατέρα, επίσης, ένα παιδί είναι έτοιμο να φύγει από το σπίτι μόνον αν πέσει ο αριστερός ή ο δεξιός κυνόδοντάς του!... Το μόνο ξένο πρόσωπο που επισκέπτεται στο σπίτι, είναι μία Security του εργοστασιάρχη μπαμπά. Τη φέρνει για να ικανοποιεί τις σεξουαλικές ορμές του γιου. Αλλά η Security μπαλαμουτιάζεται και με την κόρη, προκαλεί γενικότερα αναστάτωση στην οικογένεια και ο μπαμπάς μπαντάρει με κολλητική ταινία μία βιντεοκασέτα στο χέρι του και με το χέρι – βιντεοκασέτα κοπανάει την τσούλα! Βγαλμένο μέσα από την καθημερινότητα… Σε κάποια άλλη σκηνή, το χέρι της κόρης βοηθάει τον αδελφό στην αυτοϊκανοποίησή του! Εκεί είναι που «ψηλώνω». Επιτέλους, σκέφτομαι, την τσάκωσα τη ρουφιάνα την αλληγορία: η μαλακία στο ελληνικό σινεμά πηγαίνει σύννεφο!

Η ώρα κοντεύει 2.30 μετά τα μεσάνυχτα κι αρχίζω να υποψιάζομαι ότι στο φινάλε θα έχει ένα βαν, από το οποίο θα κατεβαίνουν τέσσερις τύποι με άσπρες μπλούζες και θα τους μαζεύουν όλους. Και όποιους είναι μπροστά στις κάμερες και εκείνους που είναι πίσω απ’ αυτές! Αμ δε… Πάλι καλά που δεν ήμουν σε κινηματογραφική αίθουσα, αφού θα κρατούσα ποπ κορν και δεν θα μπορούσα, έχοντας το ένα χέρι «κατειλημμένο», να χειροκροτήσω αυθορμήτως το υπέροχο φινάλε, που δεν σας λέω –που να σκάσετε!- ποιο είναι!...

Επειδή, όμως, πρέπει να κατανοήσω καλύτερα αυτό το σπάνιο, απαστράπτον, πετράδι της έβδομης τέχνης, τον «Κυνόδοντα», αρχίζω την επομένη να «γκουγκλάρω» στις κριτικές.

Συμβολισμοί για την οικογένεια, λέει, την κοινωνία, μαεστρικά δοσμένο… Εν ολίγοις, του διθυράμβου το κάγκελο! Γαμώ την καταδίκη μου, μέσα! Πού και πότε τα είδαν όλα αυτά; Γιατί εγώ να γεννηθώ τόσο γκάου; Δηλαδή, κανείς τους δεν εξέλαβε την οικογένεια και το όλο πακέτο «συντελεστές ταινίας» ως βουτηγμένους στην παράνοια που είναι για τα σίδερα; Τι θα πει πρώτο επίπεδο, δεύτερο, τρίτο… 

Στο μεταξύ κατεβάζω και μία σοκοφρέτα με φουντούκι. Αφ’ ενός για να ηρεμήσω, αφετέρου διότι χαρίζει πνευματική ευεξία κι… αφετρίτου γιατί η σοκοφρέτα μου αρέσει με φουντούκι! Και στην τελευταία μπουκιά της σοκοφρέτας έρχεται η πραγματική επιφοίτηση: όταν ήμουν μικρός είχα δει ένα ντοκιμαντέρ του Κουστό με καρχαρίες, που καταβρόχθιζαν κάτι… Παλαμίδες ήταν; Ροφοί ήταν; Τσιπούρες πελαγίσιες ήταν; Κάτι της θάλασσας, πάντως. Σαράντα χρόνια κολλημένος στο πρώτο επίπεδο… Μακριά από το βαθύτερο νόημα του Κουστό; Που ήταν μία διεισδυτική ματιά στην άτιμη κοινωνία, όπου το μεγάλο ψάρι τρώει το μικρό! Κάπως έτσι είναι κι ο Λάνθιμος, αλλά στο πιο δύσκολο… Πώς λες ότι Αθήνα – Κοζάνη μπορείς να πας και μέσω Λαρίσης - Ελασσόνας – Σερβίων και από Δομοκό - Τρίκαλα – Γρεβενά ή από Εγνατία μέσω Βέροιας; Έτσι και με την τέχνη… 

Παρά ταύτα, συνεχίζω το «γκουγκλάρισμα», μπας και πετύχω κάποια διαφορετική κριτική. Δεν μπορεί να είναι όλοι συνεννοημένοι. Ξαφνικά, πέφτω στο «θάψιμο» του φιλμ από τον «Ριζοσπάστη»! Ώπα, λέω, εδώ είμαστε! Επιτέλους, να κι ένας που δεν του άρεσε. Γιατί άραγε; Αντικομμουνισμός, λέει! Ο δε ρόλος του δεσποτικού πατέρα, παραπέμπει υπαινικτικά (με δικά μου λόγια σας μεταφέρω το… ριζοσπαστικό κείμενο) στον πατερούλη Στάλιν! Έλα… λάμπα στον τόπο σου! 

ΥΓ.: Πριν καμιά ώρα «χτύπησα» κι άλλη σοκοφρέτα, με επικάλυψη σοκολάτας υγείας αυτή τη φορά (είχαν τελειώσει με το φουντούκι), και σιγά - σιγά έχω αρχίσει ν’ ανακαλύπτω κι εγώ αντικομμουνιστικές «κουκίδες» στην ταινία του Λάνθιμου. Ο γιος, όπως κοιτάζει την κάμερα και με τον τρόπο που μιλάει, φέρνει σε Μάκη Μαΐλη! Γι’ αυτό και μόνο, αξίζει να δει κάποιος τον «Κυνόδοντα»…

Για το σχόλιο Βαλλιανάτου (και τα σχόλια για το σχόλιο)

Και ξαφνικά, χαμός! Ο Γρηγόρης Βαλλιανάτος έγραψε κάτι κακό για τον Δημήτρη Μητροπάνο. Και όλος ο κόσμος ασχολείται με αυτό το «θέμα» και τον έχει πάρει στο κυνήγι! 

Συγκεκριμένα, στη σελίδα του στο facebook, χαρακτήρισε τον σπουδαίο τραγουδιστή, που το μεσημέρι θα κηδευτεί, ομοφοβικό. Και αμέσως προκλήθηκε χαλασμός! Δεν ξέρω πώς καταφέρνουμε να ασχολούμαστε με πράγματα που δεν έχουν την παραμικρή αξία και να δημιουργούμε ζήτημα εκεί που δεν υπάρχει. 

Ο Βαλλιανάτος ισχυρίζεται ότι κάποτε ο Μητροπάνος είχε κάνει δηλώσεις που δικαιώνουν τον χαρακτηρισμό. Δεν τις ξέρω και δεν με νοιάζει. Αυτό που γνωρίζω είναι πως υπήρξε σπουδαίος καλλιτέχνης και προσωπικά τούτο μόνο με ενδιαφέρει. Εγώ, τον τραγουδιστή Μητροπάνο γνώριζα από το έργο του. Τα υπόλοιπα, όπως οι προσωπικές του απόψεις, δεν με αφορούν. Ας πίστευε ό,τι ήθελε. 

Το σχόλιο που έκανε ο Βαλλιανάτος, αποτελεί την προσωπική του γνώμη. Φυσικά, όπως όλοι μας, κρίνεται και αυτός για τη στάση του, για τα όσα υποστηρίζει αλλά και για τον τρόπο που εκφράζεται. Ο σχολιασμός του έγινε σε πολύ κακή στιγμή καθώς αφορά έναν άνθρωπο που πλέον δεν είναι ανάμεσά μας και ενώ η Ελλάδα ακόμη θρηνεί την απώλειά του και δεν έχει ξεπεράσει το σοκ του χαμού του. Ίσως επίσης να έγραψε ό,τι έγραψε μόνο και μόνο για να προκαλέσει.
Όπως και να έχει, όμως, είναι άραγε τόσο σημαντική η άποψη οποιουδήποτε ώστε να δημιουργήσει τέτοιον ντόρο;

Πλήρως αντιληπτή και σεβαστή η ευαισθησία πολλών που αντέδρασαν. Απόλυτα λογικό. Είναι δικαίωμά τους. Βλέπω, όμως, πολλά σάιτ και μπλογκ να έχουν φτάσει στο άλλο άκρο. Διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους και βρίζουν με τον χειρότερο τρόπο τον Βαλλιανάτο για τις σεξουαλικές του προτιμήσεις, όπως άλλωστε και πολλοί που μπήκαν στη σελίδα του, στο όνομα του... πολιτισμού, όπως και ο κύριος που έκανε τον σχολιασμό που βλέπετε! 

Χρειάζεται, άραγε, την υπεράσπισή τους ο Μητροπάνος; Θα επισκιάσει τη φήμη του η άποψη του Βαλλιανάτου; Σίγουρα όχι.
Ειδικά σήμερα, που θα τον αποχαιρετίσουμε, ας ασχοληθούμε αποκλειστικά και μόνο μαζί του...

Κλαίει απόψε η γειτονιά…

Ο Πιγκουίνος φιλοξενεί με χαρά το ακόλουθο κείμενο του δημοσιογράφου Νίκου Σαρίδη, ο οποίος μοιράζεται μαζί μας στιγμές της ζωής του Δημήτρη Μητροπάνου, όπως εκείνος τις γνώρισε από... πρώτο χέρι, λόγω της στενής φιλίας της οικογένειάς του μαζί του.
«Τον Δημήτρη Μητροπάνο δεν τον ήξερα προσωπικά, όμως με κάποιο τρόπο μεγάλωσα μαζί του… Τον «έβαλε στο σπίτι μας» η μαμά μου. Τρικαλινή επίσης. Μεγαλύτερή του, αλλά όχι και... μαμά του, στην ηλικία. Τον γνώρισε τα νεανικά της χρόνια. Αμφότεροι παιδιά αριστερών, αλλά η ειρωνεία είναι ότι συγχρωτίσθηκαν –τον πρώτο καιρό μετά τον Εμφύλιο- στο σπίτι του θείου της μαμάς μου, «καπετάνιου» δεξιάς παραστρατιωτικής οργάνωσης στο νομό Τρικάλων! Ευτυχώς, τα μίση των μεγάλων άφησαν εκτός τα πιτσιρίκια (τους). Και σ’ εκείνο το σπίτι, στο συνοικισμό της Αγίας Μονής στα Τρίκαλα, ο Μητροπάνος έχτισε μία σχέση ζωής με την οικογένεια των ιδιοκτητών. Με τον Βασίλη, τον ξάδερφο της μαμάς μου έγιναν κολλητοί μέχρι τη μέρα που ο Μητροπάνος "έφυγε". Πολύ αργότερα θα βάφτιζε και το γιο της αδελφής του Βασίλη, τον ξάδερφό μου τον Άγγελο.

Από τη μαμά μου έμαθα για τον πατέρα του Μητροπάνου που είχε φύγει πολιτικός πρόσφυγας και είχαν χάσει τα ίχνη του… Για το ότι ο Δημήτρης τον γνώρισε όταν επαναπατρίσθηκε… Με τ’ απαραίτητα ντεσού της κάθε ιστορίας βέβαια… Για τη μητέρα του, την Τασία, για τον αγώνα της να μεγαλώσει τον Δημήτρη και την αδερφή του…
Και στη δεκαετία του ’70, κάθε φορά που έβγαινε στην ασπρόμαυρη οθόνη ο Μητροπάνος, η μαμά μου τον έβλεπε με θαυμασμό; Μπα… μάλλον νοσταλγία για το παρελθόν. Και τον λυπόταν! «Α, ρε Δημήτρη, καράφλιασες…»! Και «μάλωναν» με τον συχωρεμένο τον μπαμπά μου. Που ως «κολλημένος» με τον Καζαντζίδη, θεωρούσε όλους τους άλλους απλές οδοντόκρεμες. Επιπρόσθετα, τον «χαλούσε» (τον μπαμπά μου) ότι ο Μητροπάνος είχε πάρει για γυναίκα –στον πρώτο του γάμο- την κόρη του υπουργού Δημοσίας Τάξης στη μεταπολίτευση, του Σταμάτη. Όχι τη… Βίκυ Σταμάτη, αυτή την πήρε ο Τσοχατζόπουλος! Κάτι σαν έγκλημα καθοσιώσεως για γιο κομμουνιστή… Άλλες εποχές, άλλα μυαλά…
Θα μπορούσα ν’ αναφέρω κι άλλες… ανατριχιαστικές –από τις πολλές σκόρπιες- λεπτομέρειες της «γνωριμίας» μου με τον Μητροπάνο. Όπως την εξιστόρηση της θείας μου, πέρυσι που ταξιδεύαμε μαζί στην εθνική οδό. Όταν, λέει, τα παλιά τα χρόνια ο Μητροπάνος πήγαινε σπίτι της –στο Μαρούσι- για να φάνε με τον κολλητό του κι αδερφό της, εργένηδες τότε και οι δύο και μάλλον όχι «πιασμένοι» οικονομικά… Ντρεπόταν να ζητήσει περίσσευμα όταν δεν χόρταινε και από ευγένεια αρνιόταν την πρώτη φορά όταν τον ρωτούσε η θεία αν ήθελε κι άλλο. Περίμενε να τον πιέσουν δεύτερη και τρίτη φορά ώστε να… καμφθεί! Και μια φορά ο κολλητός του τού είπε το μυστικό, ότι η αδελφή του μία φορά ρωτάει, μην περιμένει δεύτερη!
Η μαμά μου δεν έτυχε ποτέ ν’ ακούσει live σε κάποιο κέντρο τον Μητροπάνο. Εγώ έτυχε να τον ακούσω. Αλλά δεν συστηθήκαμε ποτέ. Δεν άκουσε ποτέ τη φωνή μου. Άκουσα, όμως, εγώ τη δική του. Και είμαι ευτυχής που την άκουσα, ευτυχής που την ακούω και τώρα από κάποιο ράδιο, ευτυχής που θα την ακούω μέχρι… ο χάρος να βγει παγανιά και στη δική μου γειτονιά».

Δημήτρης Μητροπάνος (1948- 2012)

Αντίο...

Φωτογραφία με φόντο την... αγχόνη

Σαν χθες, το 1947, απαγχονίστηκε στο Άουσβιτς ο πρώτος διοικητής του στρατοπέδου συγκέντρωσης, Ρούντολφ Ες για τα εγκλήματα που είχε διαπράξει.

Στον χώρο υπάρχει σήμερα μία ρέπλικα, η οποία θυμίζει το γεγονός. Για κάποιους, όμως, όπως αποδεικνύει και η εικόνα που είδα χθες τυχαία, αποτελει φόντο για αναμνηστική φωτογραφία με χαμόγελα.
Τι να σκέφτονταν, άραγε;

Το ορθόδοξο Πάσχα στον κόσμο με εικόνες (2012)

Οι φωτογραφίες από: Αιθιοπία (οι δύο πρώτες), Ουκρανία, Ισράηλ (Ιεροσόλυμα), Κόσοβο, Αλβανία, Ιορδανία, Κιργιστάν, ΠΓΔΜ, Πακιστάν.

Τα δέκα πιο πολυδιαβασμένα βιβλία του κόσμου

Ένα πολύ ενδιαφέρον μέιλ από την καλή φίλη Κάτια, δέχθηκε ο Πιγκουίνος, το οποίο αναφέρεται στα δέκα πιο πολυδιαβασμένα βιβλία στον κόσμο.

Σύμφωνα με την πολυετή έρευνα του συγγραφέα Τζέιμς Τσάπμαν, η σχετική λίστα έχει ως εξής:
1. Βίβλος: 3.9 δισ. πωλήσεις
2. Το κόκκινο βιβλίο του Μάο: 820 εκατ.
3. Χάρι Πότερ (J. K. Rowling, η πλήρης σειρά): 400 εκατ.
4. Ο Άρχοντας των Δαχτυλιδιών (J. R. R. Tolkien, η πλήρης σειρά): 103 εκατ.
5. Ο Αλχημιστής (Paulo Coelho): 65 εκατ.
6. Κώδικας Ντα Βίντσι (Dan Brown): 57 εκατ.
7. Twilight- The Saga (Stephenie Meyer): 43 εκατ.
8. Όσα παίρνει ο άνεμος (Margaret Mitchell): 33 εκατ.
9. Σκέψου και πλούτισε (Napoleon Hill): 30 εκατ.
10. Το ημερολόγιο της Άννας Φρανκ: 27 εκατ.

Σε τι διαφέρουν οι ναυτεργάτες από τους άλλους;

Για τη... μαγκιά του ΚΚΕ να επιβάλει την απεργία της ΠΝΟ τη Μεγάλη Τρίτη και τη Μεγάλη Τετάρτη δεν αξίζει να ασχοληθεί κανείς στα σοβαρά.

Σύμφωνα με ανακοίνωση των περισσότερων σωματείων που τη συγκροτούν, όταν συνεδρίασε η εκτελεστική επιτροπή για να συζητήσει σχετικά με την πραγματοποίηση ή όχι της κινητοποίησης, οι «επαναστάτες» του ΠΑΜΕ εισέβαλαν στον χώρο και τη διέκοψαν βίαια με συνέπεια να μη ληφθεί απόφαση και να παραμείνει η πρότερη, υπέρ της απεργίας.
Αυτοί έτσι έχουν μάθει να λειτουργούν, δεν είναι ούτε η πρώτη ούτε η τελευταία φορά που δίνουν τέτοιου είδους... αγώνα, επιβάλοντας τις απόψεις τους με τσαμπουκά, αδιαφορώντας για τις συνέπειες προς το κοινωνικό σύνολο και κρατώντας τη χώρα σε ομηρία.
Άλλωστε, όταν έχεις ως πρότυπα τον Στάλιν, τον Μάο, Κάστρο και τους δικτάτορες της Βόρειας Κορέας πώς να μπεις στη διαδικασία να σκεφτείς διαφορετικά;
Τέλος πάντων. Αυτό που μου κάνει εντύπωση είναι ότι όλοι τα βάζουν με την ΠΝΟ λες και αποτελεί την εξαίρεση κατεβαίνοντας σε απεργία μία τόσο ευαίσθητη περίοδο, γράφοντας εκεί που όλοι ξέρουμε τόσους και τόσους ανθρώπους και επαγγελματικές ομάδες.
Δηλαδή, οι καθηγητές που κάνουν απεργίες πριν από τις Πανελλήνιες είναι καλύτεροι; Οι ταξιτζήδες, οι οποίοι αποκλείουν τα αεροδρόμια και δεν επιτρέπουν στον κόσμο να κινηθεί; Οι εργαζόμενοι της ΓΕΝΟΠ ΔΕΗ όταν δεν κλέβουν τις επιχορηγήσεις, δεν κατεβάζουν τους διακόπτες λες και το ρεύμα είναι δικό τους και μας το χαρίζουν; Και πόσες ακόμη τέτοιες περιπτώσεις μπορούμε να βρούμε; Αμέτρητες.
Φυσικά, δεν υποστηρίζω ότι δεν έχουν δικαίωμα να απεργήσουν (δεν έχουμε... κομμουνισμό!). Αλλά, στην Ελλάδα σκεφτόμαστε μόνο την πάρτη μας και κανέναν άλλον. Έτσι δεν γίνεται, όμως...
(Η γελοιογραφία του Δημήτρη Χαντζόπουλου από τα «Νέα»)

Η φωτογραφία της εβδομάδας

Σκιούρος κατεβαίνει από το δέντρο και έρχεται με επαφή με τη μικρή Λευκορωσίδα σε κεντρικό πάρκο του Μινσκ στη Λευκορωσία.

Ο θάνατος...

Κείμενο του Λευτέρη Παπαδόπουλου από τα «Νέα» για προβληματισμό.

«Ουκ ολίγοι φίλοι μου, συνομήλικοί μου, σε εκ βαθέων συζητήσεις που έχουμε κάνει τον τελευταίο καιρό, μου εξομολογήθηκαν ότι είναι τόσο απελπισμένοι από την κατάσταση - πολιτική και οικονομική - που εύχονται να τους βρει σύντομα ο θάνατος, κάποια νύχτα, στον ύπνο τους! Και αρνούνται να θέσουν οι ίδιοι τέρμα στη ζωή τους, όπως έπραξε ο 77χρονος αυτόχειρας της περασμένης Τετάρτης, στο Σύνταγμα, γιατί δειλιάζουν.
Σημειώνω ότι οι συνομιλητές μου έχουν να ζήσουν. Παίρνουν σύνταξη, δεν είναι άρρωστοι, δεν χρωστάνε στην Εφορία, δεν έκλεισαν τα μαγαζιά τους, δεν τους εγκατέλειψε η γυναίκα που ο καθένας τους αγαπούσε παράφορα. Επιπλέον, είναι μαχητές, αγωνίστηκαν την εποχή του 114, μερικοί φυλακίστηκαν και εξορίστηκαν. Θέλουν όμως να πεθάνουν ανώδυνα γιατί δεν βλέπουν φως μπροστά τους και αντιλαμβάνονται ότι οι θυσίες τους πήγαν χαμένες και όλα τα όνειρά τους βγήκαν πλάνα.
Φυσικά, όλοι τους, την ευθύνη γι' αυτήν τη φριχτή πραγματικότητα, που βιώνει η χώρα μας, τη ρίχνουν στους πολιτικούς που μας κυβέρνησαν. Αλλά και στον κόσμο. Τους πολίτες. Που σάρκα εκ της σαρκός τους είναι οι πολιτικοί. Που δεν ήρθαν ουρανοκατέβατοι. Εμείς τους ψηφίσαμε. Εμείς τους κάναμε δημάρχους, νομάρχες, βουλευτές, υπουργούς. Και απ' αυτούς μάθαμε τις πελατειακές σχέσεις και άρα, «μαζί τα φάγαμε», μέχρις ενός σημείου.
Αυτά και πάμε πιο πέρα: η Αννα Διαμαντοπούλου, ξήλωσε - και μπράβο της - όλη τη Γενική Διεύθυνση Ιδιωτικών Επενδύσεων, κάπου 90 άτομα, μετά το σκάνδαλο του εκβιασμού και της μίζας για την τουριστική επένδυση στο Ναύπλιο. Αλλά τέτοιου είδους σκάνδαλα δεν έχουν αποκαλυφθεί κατ' επανάληψη; Πόσοι κλεφταράδες «αρμόδιοι» την πλήρωσαν; Κανένας ή ελάχιστοι.
Πριν από 30-40 χρόνια έγραφα συχνά ότι το ελληνικό κράτος είναι «της πλάκας». Αποδεικνύεται όμως ότι είναι διεφθαρμένο. Που δεν γεννήθηκε διεφθαρμένο βέβαια. Το σπρώξανε στον βούρκο της διαφθοράς οι πολιτικοί. Δεν εξαιρώ κανέναν. Γιατί ακόμη κι εκείνοι που δεν κινούσαν τα νήματα, έβλεπαν τον βόθρο και έκαναν πως δεν ένιωθαν την μπόχα από τις αναθυμιάσεις.
Αλλά κι εμείς, οι πολίτες, δεν ξέραμε τίποτα για τον φόνο! Επωφελούμασταν από το νταραβέρι, που εν συνεχεία καταγγέλλαμε! Και δεν νομίζω ότι τα πράγματα θ' αλλάξουν. Φοβάμαι ότι χρειάζεται να περάσουν δύο γενιές, ίσως και περισσότερες, για να βρούμε έναν σωστό βηματισμό. Ολοι ανεξαιρέτως είμαστε μολυσμένοι από τη νόσο του βολέματος, της αρπαχτής, του εύκολου πλουτισμού και της - ακόμα πιο εύκολης - ανάμειξης στην κομματοκρατία, με τα πολλαπλά οφέλη».

Κρακοβία, σου 'ρχομαι (τον Ιούλιο!)

Το ταξίδι στην Κρακοβία ήταν προγραμματισμένο για το περσινό καλοκαίρι ωστόσο δεν έγινε. Θα γίνει, όμως, φέτος!

Λένε πως είναι από τις πιο όμορφες πόλεις στην Ευρώπη και μοιάζει στην αγαπημένη του Πιγκουίνου, την Πράγα.
Πριν από λίγο κλείστηκαν τα αεροπορικά εισιτήρια για τα μέσα του καλοκαιριού και μαζί έγινε και η κράτηση στο ξενοδοχείο.
Εντυπώσεις στα τέλη Ιουλίου, προς το παρόν μοιράζομαι με τους λίγους αλλά εκλεκτούς φίλους τη χαρά που νιώθει κάποιος όταν ολοκληρώνει τις λεπτομέριες της προετοιμασίας για το ταξίδι, έστω και αν απομένουν τρεις γεμάτοι μήνες μέχρι αυτό να πραγματοποιηθεί.
Ελπίζω μόνο μην προκύψει καμία «στραβή» και όλα πάνε περίπατο.
Μακριά από μας!

New Age

Από τα ωραία τραγούδια, που μου έχουν «κολλήσει» το τελευταίο διάστημα.
Είναι του Marlon Roudette.

Σαν τα σκουπίδια...

Όπως καμία περιοχή στην Ελλάδα δεν δέχεται να φιλοξενήσει ΧΥΤΑ (αλλά για τη χωματερή της σωπαίνει) έτσι και με τα ανθρώπινα σκουπίδια – τους μετανάστες.

Ανατριχιάζω στην ιδέα των στρατοπέδων (εντάξει: «χώροι φιλοξενίας», ο ευφημισμός) αλλά εκεί που έχει φτάσει η κατάσταση, είναι «μια κάποια λύση». Όμως πιστοί στη θεωρητική αρχή “not in my own backyard” (όχι στην δική μου αυλή) όλοι οι Έλληνες θέλουν να τους μαντρώσουν «κάπου αλλού», δηλαδή πουθενά.
Αυτά για τα ανθρώπινα απορρίμματα που η πείνα και η ανέχεια ξέβρασαν στις ακτές μας.
(Του Νίκου Δήμου)

Μπορούμε να ζήσουμε χωρίς μύθους;

Ενδιαφέρον άρθρο του Γιάννη Πανούση από την ιστοσελίδα «aixmi.gr»:
"Τη μεγαλύτερη ζημιά που έχει κάνει μέχρι τώρα η οικονομική κρίση είναι ότι γκρέμισε την αυτo-εικόνα μας. Άλλα πιστεύαμε ότι είμαστε κι άλλο είμαστε.

Εξηγούμαι:
• Τι είδους Ζορμπάδες (νομίζαμε ότι) είμαστε που με την πρώτη «στραβή» (κρίση) αρχίσαμε τα αντικαταθλιπτικά χάπια και τα απονενοημένα διαβήματα;
• Εξακολουθούμε να πιστεύουμε ότι «ο Θεός είναι Έλληνας» παρά το γεγονός ότι ο καπιταλισμός μοιάζει να ευνοεί το χρήμα και τα όπλα και όχι το «αθάνατο (;) αρχαίο πνεύμα»;
• Τι είναι αυτό που μας κάνει να προτιμάμε αυτούς που αλαζονικά μας δηλώνουν ότι ξέρουν να άρχουν από αυτούς που διδάχτηκαν με σεμνότητα τη σοφία του άρχεσθαι;
• Είμαστε τόσο αφελείς ώστε να πιστεύουμε ότι οι ίδιοι ή τα παιδιά τους ή οι γαμπροί τους ή οι κουνιάδοι τους ή οι συνέταιροί τους θα αλλάξουν τη μοίρα αυτού του ρημαγμένου (από τους όμοιούς τους)τόπο;
• Πότε θα αντιληφθούμε ότι μαγκιά δεν είναι να βρίζεις στα καφενεία και στα γήπεδα, αλλά να αμφισβητείς το βάθος της εξουσίας (και όχι απλώς τα πρόσωπα / προσωπεία)και να πληρώνεις το σχετικό τίμημα;
• Γιατί δεν ανακηρύσσουμε ανάξιους (πολιτικά και κοινωνικά) αυτούς που στριμώχνονται στα μαγειρεία του κάθε άρχοντα επαιτώντας ένα ξεροκόμματο «αρμοδιοτήτων»;
Εν αναμονή της αναζήτησης/ανεύρεσης της νέας ταυτότητας του Έλληνα καλό θα ήταν να κοιτάμε εκτός από την (άδεια) τσέπη μας και το (διάτρητο) αξιακό μας σύστημα".