Ευθύνες και γιαούρτια

Οι επιθέσεις εναντίον πολιτικών συνεχίζουν την πανάρχαια παράδοση του «αποδιοπομπαίου τράγου». Στοχοποιούμε ένα πολιτικό (είτε έφταιξε είτε όχι) και του φορτώνουμε τις αμαρτίες όλων. Είναι μία συμβολική πράξη που μας εκτονώνει και μεταθέτει και τις δικές μας ευθύνες (...για ό,τι μας συμβαίνει φταίει συνήθως κάποιος άλλος).

Ευνόητη και κατανοητή αντίδραση ενός υπερσυναισθηματικού λαού η οποία όμως δεν οδηγεί πουθενά. Αντίθετα μπερδεύει τα πράγματα, συγχέει τις ευθύνες (π. χ. απενοχοποιεί την Αριστερά και ενοχοποιεί τον Πάγκαλο) και τελικά δεν επιτρέπει την ψύχραιμη θεώρηση και αντιμετώπιση των προβλημάτων. Το ίδιο συμβαίνει και με τα «αντάρτικα» κινήματα (διόδια, Κερατέα). Μπορεί να μοιάζουν ηρωικά, αλλά συσκοτίζουν και αποπροσανατολίζουν.

Μόνον αν συνειδητοποιήσουμε όλοι τις ευθύνες μας (και οι συνδικαλιστές που έκαναν τις ΔΕΚΟ καταβόθρες, και η Αριστερά που τους ενθάρρυνε, και ο καταναλωτής που υπερφόρτωνε τις κάρτες του και ο δημόσιος υπάλληλος που τσέπωνε το «γρηγορόσημο» και όσοι έκαναν, σε όλα τα επίπεδα, την ατιμωρησία θεσμό) θα μπορέσουμε να αλλάξουμε τα πράγματα.
Σίγουρα την μεγαλύτερη ευθύνη την φέρουν οι πολιτικοί. (Αλλά κι αυτούς κάποιοι τους ψήφισαν…). Από τα γιαούρτια πάντως, μόνον η ΦΑΓΕ ωφελείται.
(Το επίκαιρο κείμενο, που εκφράζει απόλυτα τον Πιγκουίνο, είναι του Νίκου Δήμου και γράφτηκε στις 3 Απριλίου).