Ερωτευμένος με την Αν!

Ναι, ο Πιγκουίνος ερωτεύτηκε!
Η καρδιά του ανήκει πλέον στην Αν Χαθαγουέι, η οποία χθες παρουσίασε τα βραβεία Όσκαρ.
Θεά!
Λέτε να υπάρχει ελπίδα;

«Ο λόγος του βασιλιά»: αξίζει τα Όσκαρ που θα πάρει!

Οι περισσότεροι φίλοι του σινεμά υποθέτω πως θα την έχετε ήδη δει. Εγώ είδα πριν από λίγο -έστω και με καθυστέρηση- την ταινία «Ο λόγος του βασιλιά» και το μόνο που μπορώ να κάνω, είναι να προτείνω -ανεπιφύλακτα- σε όσους δεν την έχετε παρακολουθήσει, να μη τη χάσετε.
Αξίζει. Θα το διαπιστώσετε αύριο και στα Όσκαρ!

Η φωτογραφία της εβδομάδας

Ο Μάρεϊ και η Κέλλυ Τζέιμς μπροστά από το κατεστραμένο σπίτι τους μετά το σεισμό των 6,3 Ρίχτερ στη Νέα Ζηλανδία...

Ο... ορθός λόγος του Γιώργου Τράγκα για το 1821

Το είδα στο Facebook, το άκουσα, γέλασα (οφείλω να το ομολογήσω...) και το παρουσιάζω με τη σειρά μου. Ο Γιώργος Τράγκας απαντά με επιχειρήματα... επιπέδου Τράγκα στην έρευνα του ΣΚΑΪ για το 1821.
Είναι, πραγματικά, διασκεδαστικός...

Οι τελευταίες ώρες ενός δικτάτορα

Είναι γνωστό (δυστυχώς) ότι οι τελευταίες ώρες των δικτατόρων στην εξουσία είναι και οι πιο σκληρές για κάθε λαό που δίνει τη μάχη προκειμένου να απαλλαγεί από την τυραννία τους και να κερδίσει την ελευθερία του.
Ο κανόνας επιβεβαιώνεται αυτές τις ημέρες στη Λιβύη όπου ο Μουαμάρ Καντάφι, ο οποίος κυβερνά από το 1969, αιματοκυλά τη χώρα του στην απέλπιδα προσπάθειά του να κρατήσει τα αξιώματά του.
Σήμερα έγινε γνωστό ότι οι άντρες του εκτέλεσαν 130 στρατιώτες που αρνήθηκαν να ανοίξουν πυρ κατά των διαδηλωτών. Η φρίκη σε όλο της το μεγαλείο.
Αλλά, οι ώρες του είναι μετρημένες. Κουράγιο στο λαό της Λιβύης, μακάρι να περάσει αυτές τις δύσκολες στιγμές. Σε λίγο θα πανηγυρίζει. Κι εμείς μαζί του!
(Συγνώμη για τη σκληρή φωτογραφία των εκτελεσμένων στρατιωτών. Αλλά νομίζω ότι περιγράφει με τον πλέον εμφατικό τρόπο την αγριότητα του Καντάφι και όσο κι αν ενδεχομένως σοκάρει, δείχνει την ωμή αλήθεια...).

Μία φωτογραφία που δεν... κολλάει σε κρεοπωλείο

Η βιτρίνα που βλέπετε, είναι από κρεοπωλείο. Όπως περπατούσα, την είδα και στάθηκα να τη φωτογραφίσω. Ίσως να είμαι υπερβολικός αλλά θεωρώ πως η εικόνα αυτή δεν μπορεί να έχει καμία δουλειά σε χασάπικο. Μου φάνηκε πολύ ξένη για το χώρο, πως δεν ταιριάζει καθόλου εκεί.
Το κοριτσάκι δείχνει να αγαπάει πολύ το αρνάκι που έχει στην αγκαλιά της. Υποθέτω ότι το τελευταίο πράγμα που φανταζόταν τη στιγμή λήψης της φωτογραφίας ήταν ότι κάποια στιγμή το ζωντανό θα βρεθεί (όχι ζωντανό, βέβαια) σε ένα κρεοπωλείο σαν κι αυτό και πως -ακόμη περισσότερο- θα καταλήξει στο στομάχι της...
Ελπίζω να κάνουν ακόμη παρέα...

Γιατί, ρε μάγκες, δεν ανέβηκε κανένας στο βήμα;

Ξέρω ότι πολλοί θα διαφωνήσουν με τη συγκεκριμένη ανάρτηση καθώς ζούμε σε μία εποχή που -μεταξύ άλλων- το να βρίζουμε τους πολιτικούς είναι «must». Επειδή, όμως, ακόμη έχουμε δημοκρατία σε αυτόν τον τόπο αλλά και επειδή βλέπω πολύ μεγάλη χαρά από διάφορες πλευρές για τη γιούχα κατά του Γιώργου Παπανδρέου, σε ομιλία του στη Γερμανία, θα ήθελα να με βοηθήσει κάποιος ή κάποιοι να καταλάβω προς τι τόσοι πανηγυρισμοί.
Σε μία δημοκρατική χώρα όπως η Γερμανία μπορούν κάποιοι να εκφράσουν την αντίθεσή τους προς έναν δημοκρατικά εκλεγμένο πρωθυπουργό ακόμη και μπροστά του, στη διάρκεια ομιλίας του. Όταν φτάνουν στο σημείο να διαταράσσουν μία εκδήλωση φωνάζωντας συνθήματα, στην ουσία να αποκαλούν ληστή έναν πρωθυπουργό και να ανοίγουν πανό κατά της κυβέρνησής του, δείχνουν ότι θέλουν να εκφράσουν την αντίθεσή τους. Απολύτως θεμιτό (δεν ζούμε σε Κίνα, Κούβα κλπ. όπου κάτι τέτοια απαγορεύονται).
Τα έκαναν λοιπόν όλα αυτά για να ακουστεί η άποψή τους και η φωνή τους. Μπράβο τους και μαγκιά τους. Αλλά γιατί όταν ο Παπανδρέου τους πρόσφερε την ευκαιρία να ανέβει κάποιος από όλους αυτούς στο βήμα και να μιλήσει, δεν ανταποκρίθηκε κανένας; Που θα βρουν καλύτερη ευκαιρία να προβάλλουν την άποψή τους και τα αιτήματά τους; Πρώτο θέμα στα ΜΜΕ -και όχι μόνο στα ελληνικά- θα γίνονταν. Και προφανώς θα μπορούσαν να του πουν -face to face!- πολλά, να του ασκήσουν κριτική για ένα σωρό πράγματα, από την αύξηση της τάξης του 40% στα εισιτήρια των ΜΜΜ μέχρι και την... Τζάκρη! Ας πήγαιναν να μιλήσουν και να τον... κολλήσουν στον τοίχο. Κι όμως, προτίμησαν να συνεχίσουν τα συνθήματα...
Υποθέτω πως όταν έχεις μάθει απλώς και μόνο να φωνάζεις, είναι δύσκολο να μπεις στη διαδικασία να εκφέρεις συγκροτημένο -και με επιχειρήματα- λόγο. Περιορίζεσαι απλώς στη διαμαρτυρία και στην πρόκληση... σούσουρου! Την οποία φυσικά λατρεύουν τα ΜΜΕ και σε ανακηρύσουν ήρωα και επαναστάτη γιατί, λέει, «έκραξες» τον πρωθυπουργό (αντί να κάνεις διάλογο μαζί του!).

«Αυτή που περνάει» σε σουίνγκ ρυθμούς

Το γνωστό τραγούδι του Φοίβου Δεληβοριά σε σουίνγκ ενορχήστρωση. Από τις εμφανίσεις στο «Μετρό», που δυστυχώς ολοκληρώθηκαν χθες...

Τώρα έχουμε και τους... Μακγάμους!

Οι McWeddings αποτελούν τη νέα εφεύρεση γνωστής αλυσίδας φαστ φουντ, που απευθύνεται σε ζευγάρια που επιθυμούν να παντρευτούν, προσφέροντάς τους ένα φθηνό γάμο στα καταστήματά της στο Χονγκ Κονγκ. Η ταχύτατα αναπτυσσόμενη παγκόσμια βιομηχανία του φαστ φουντ, παρά την οικονομική κρίση, καταφεύγει διαρκώς σε νέες «τακτικές» αύξησης των εσόδων της, ποντάροντας στο χαμηλό κόστος που προσφέρει.

Το νέο αυτό σχέδιο ξεκίνησε τον Ιανουάριο και θα εφαρμοστεί δοκιμαστικά για 3 μήνες σε 3 μεγάλα καταστήματα φαστ φουντ στη χώρα. Στο ζευγάρι θα προσφέρεται ένα πακέτο αξίας 129 δολαρίων, μια τιμή σημαντική μικρή σε σχέση με τα 1.3000 δολάρια που κοστίζει ένας μέσος γάμος στο Χονγκ Κονγκ.
Στο πακέτο που προσφέρεται περιλαμβάνεται ένα ειδικό μενού, διακόσμηση του χώρου, δώρα με θέμα την αλυσίδα φαστ φουντ και μία... τηγανητή πατάτα αντί του παραδοσιακού κερασιού που μοιράζεται το ζευγάρι πριν το φιλί.
Η ιστορία ξεκίνησε όταν ένα ζευγάρι που γνωρίστηκε σε κατάστημα της αλυσίδας στο Χονγκ Κονγκ αποφάσισε να κάνει και το γάμο του στο χώρο γνωριμίας. Σύντομα, το περιστατικό έγινε γνωστό και άλλα ζευγάρια εκδήλωσαν ενδιαφέρον να παντρευτούν σε φαστφουντάδικο. Μια καινούργια μόδα γεννήθηκε...
(Πηγή TVXS)

Σκληρό κείμενο αλλά με πολλές αλήθειες (δυστυχώς...)

«ΑΝΤΙΛΑΜΒΑΝΟΜΑΙ απολύτως την ευαισθησία που εκδηλώνουν πολλοί συµπολίτες µας στο ενδεχόµενο πώλησης δηµόσιας περιουσίας.

ΜΟΝΟ ΠΟΥ, περιέργως, οι ίδιοι ή οι περισσότεροι από αυτούς τους συµπολίτες µας δεν έχουν εκδηλώσει έως τώρα ιδιαίτερη ευαισθησία στο ζήτηµα της καταπάτησης της ίδιας δηµόσιας περιουσίας.
ΟΠΩΣ ΠΡΟΚΥΠΤΕΙ από επίσηµα στοιχεία, το 40% της δηµόσιας γης (ή και περισσότερο…) έχει περάσει ήδη σε χέρια ιδιωτών, διά της µεθόδου της καταπάτησης. ∆εν βλέπω όµως ούτε να διαµαρτύρεται ούτε να ενοχλείται κανείς.
ΤΙ ΝΑ υποθέσω;
ΟΤΙ ∆ΕΝ ΑΝΤΙ∆ΡΟΥΝ στην καταπάτηση επειδή η καταπάτηση συνιστά απόκτηση δηµόσιας περιουσίας τσάµπα και µε τον τσαµπουκά του καταπατητή; Και ότι εφόσον το τσάµπα αποτελεί κίνηµα κοινωνικής διαµαρτυρίας, άρα µπορούµε να εικάσουµε ότι οι καταπατητές δηµόσιας περιουσίας είναι και αυτοί αγωνιστές κατά του κοινωνικού συστήµατος;
Ή ΟΤΙ ΑΝΤΙ∆ΡΟΥΝ στην πώληση επειδή η πώληση ενδεχοµένως θα περιορίσει τις εκτάσεις που θα µείνουν προς καταπάτηση; Και ότι φοβούνται µήπως, αν αρχίσουν κάποιοι να αγοράζουν δηµόσια γη πληρώνοντας, αυτό θα χαλάσει την πιάτσα;
∆ΙΟΤΙ, κατά τα άλλα, λογική εξήγηση δεν βρίσκω. ∆εν µπορεί να δακρύζεις αν το κράτος πουλήσει νοµίµως δηµόσια γη ώστε να πάρει κανένα φράγκο, αλλά να µη σου καίγεται καρφί αν ο άλλος αρπάζει τη δηµόσια γη παράνοµα κι επειδή έτσι του γουστάρει.
ΕΚΤΟΣ ΑΝ (κατά τη γνωστή θεωρία) δεν τίθεται ούτε εδώ θέµα ανοµίας αφού «νόµος είναι το δίκιο του καταπατητή».
ΠΟΛΥ ΦΟΒΟΥΜΑΙ, όµως, ότι το πρόβληµα είναι γενικότερο.
ΔΕΝ ΒΛΕΠΩ γενικώς να υπάρχει πρόβληµα σε πολλές συνειδήσεις αν κάποιοι αποµυζούν το κράτος και τη δηµόσια περιουσία, είτε µε την καταπάτηση γης είτε µε την παραγωγή ελλειµµάτων είτε µε πλαστές υπερωρίες και επιδόµατα.
ΑΝΤΙΘΕΤΩΣ, η δηµόσια συνείδηση εξεγείρεται µόλις κάποιοι προσπαθήσουν να βάλουν ένα τέλος στο φαγοπότι. Φαίνεται ότι το φαγοπότι είναι θεµιτό όταν µετέχει ο «λαός» ή, έστω, εκείνοι που αυτοδιορίστηκαν προστάτες των συµφερόντων του.
ΕΤΣΙ, στη χώρα όπου το 60% των φορολογουµένων δεν πληρώνει φόρο εισοδήµατος, αναρωτιόµαστε υποκριτικά «ποιοι τα έφαγαν».
ΚΑΙ ΑΥΤΟΙ που κυρίως «τα έφαγαν», όσοι µετείχαν στο φαγοπότι του ευρύτερου δηµόσιου τοµέα, διαδηλώνουν τώρα αγανακτισµένοι φωνάζοντας ότι «δεν τα φάγαµε µαζί». Προφανώς, δεν τα φάγαµε µαζί. Μόνοι τους τα έφαγαν. Εµείς, οι υπόλοιποι, απλώς πληρώναµε τα ελλείµµατα.
ΩΣΤΟΣΟ, ΑΥΤΗ η απέραντη υποκρισία έχει και πρωταγωνιστές και χειροκροτητές. Υπέρ της πατρίδος ή υπέρ του λαού ή (κυρίως) υπέρ της αφεντιάς τους. Και να µου το θυµηθείτε: δεν φτάνει που µας χρωστούν, στο τέλος θα µας πάρουν και το βόδι!
(Του Γιάννη Πρετεντέρη από τα Νέα)

Απεργία πείνας φυλακισμένων δημοσιογράφων στην Κούβα

Δύο κρατούμενοι Κουβανοί δημοσιογράφοι ξεκίνησαν απεργία πείνας την 1η Φεβρουαρίου. Ο Pedro Argüelles Morán και ο Albert Santiago du Bouchet διαμαρτύρονται για τη δήλωση της κυβέρνησης ότι θα πρέπει να συμφωνήσουν να πάνε στην εξορία αν απελευθερωθούν. Η άρνησή τους να εγκαταλείψουν τη χώρα, τους κρατά φυλακισμένους.

Ο Morán είναι ήδη επτά χρόνια στη φυλακή και εκτίει ποινή είκοσι χρόνων για κατασκοπεία. Είναι σχεδόν τυφλός και πολύ αδύναμος. Φυλακίστηκε το 2003 μαζί με άλλους τρεις δημοσιογράφους στην γνωστή ως «Μαύρη Άνοιξη», όταν η κυβέρνηση της Κούβας προχώρησε σε συλλήψεις 75 αντιφρονούντων με την κατηγορία ότι δρούσαν ως πράκτορες των ΗΠΑ και δέχονταν βοήθεια από την αμερικανική κυβέρνηση.
Ο Du Bouchet έχει καταδικαστεί σε ποινή τριών χρόνων το 2009 για προσβολή της δημόσιας αρχής. Αποφάσισε να ξεκινήσει και αυτός απεργία πείνας ως ένδειξη σεβασμού στην προσπάθεια του Morán.
Η απεργία πείνας ξεκινά ενώ πλησιάζει η πρώτη επέτειος του θανάτου του αντιφρονούντα απεργού πείνας Orlando Zapata Tamayo, ο οποίος πέθανε στη φυλακή μετά από 80 ημέρες και χωρίς να έχει δεχτεί καμία ιατρική φροντίδα.
Εν τω μεταξύ, την προηγούμενη εβδομάδα η κυβέρνηση απελευθέρωσε έναν πολιτικό κρατούμενο από την άνοιξη του 2003 και συμφώνησε να παραμείνει στη χώρα. Ανακοινώθηκε επίσης ότι πρόκειται να απελευθερωθεί ακόμα ένας».
(Πηγή TVXS)

Καλημέρα, Αίγυπτο!

Τι μπορεί, αλήθεια, να είναι πιο όμορφο, πιο ευχάριστο, για ένα λαό, ο οποίος με τον αγώνα του ρίχνει έναν αδίστακτο και διεφθαρμένο δικτάτορα που κυβερνούσε επί τρεις δεκαετίες; Δεν είναι ανάγκη να είναι κανένας Αιγύπτιος για να χαρεί σήμερα, που ο Χόσνι Μουμπάρακ υφίσταται μόνο ως πολύ δυσάρεστη ανάμνηση στην όμορφη αυτή χώρα!

Δεν ξέρω τι επιφυλάσσει το μέλλον στην Αίγυπτο. Όπως πολλοί άλλοι έτσι κι εγώ, αντιλαμβάνομαι πως τα πάντα είναι ρευστά, η κατάσταση αυτή τη στιγμή ελέγχεται από το στρατό και βέβαια ελοχεύει ο κίνδυνος τα πράγματα να μην πάνε καλά (όπως π.χ. με το Ιράν).
Όσο σίγουρο είναι πως η επόμενη ημέρα -ό,τι κι αν φέρει μαζί της- θα είναι δύσκολη για τον αιγυπτιακό λαό άλλο τόσο σίγουρο είναι ότι σήμερα, αυτό το Σάββατο, η Αίγυπτος και όλος (σχεδόν) ο κόσμος γιορτάζει!
Ο αγώνας των Αιγύπτιων εμπνέει. Και μακάρι ο Μουμπάρακ να είναι ο πρώτος από μία σειρά τυρράνων που πέφτει. Ελπίζω ότι σύντομα θα δούμε κι άλλες χώρες απαλλαγμένες από αυταρχικά καθεστώτα, όπως την Κίνα, την Κούβα, τη Βόρεια Κορέα, το Ιράν, τη Λιβύη, το Λίβανο, τη Συρία (δυστυχώς, είναι πολλές...).

Μνήμη Σύλβιας Πλαθ...

Σαν σήμερα, το 1963, έφυγε από τη ζωή η κορυφαία Αμερικανίδα ποιήτρια, Σύλβια Πλαθ.
Στα 31 της χρόνια...
Η πηγή της εικόνας

Επιτέλους, κάποιος μας μαθαίνει ιστορία!

Αξίζουν πολλά, πάρα πολλά, συγχαρητήρια στον ΣΚΑΪ και στους συντελεστές του ντοκιμαντέρ 1821, το οποίο ήρθε -στην ουσία- να καλύψει το κενό που μας άφησε το σχολείο.

Όλοι μας όταν υπήρξαμε μαθητές διδαχθήκαμε την ιστορία της ηρωικής Επανάστασης με δάφνες και (φωτο)στέφανα. Μόνο που δεν ήταν ακριβώς έτσι. Από το παραμύθι του κρυφού σχολειού και το μύθο της Αγίας Λαύρας και της 25ης Μαρτίου, που θεωρείται- κακώς- ως έναρξη του Αγώνα ως και την αγιοποίηση των προγόνων μας.
Για να μην παρεξηγηθω: στους αγωνιστές του 1821 χρωστάμε τα πάντα. Σε αυτούς οφείλουμε την ελευθερία μας και φυσικά έχουμε χρέος να τους τιμάμε. Και όχι μόνο εκείνους που πολέμησαν αλλά και εκείνους που δεν το έκαναν εντούτοις πλήρωσαν βαρύ τίμημα στο πλαίσιο της σκληρής, βίαιης και αιματηρής αντίδρασης των Τούρκων. Για παράδειγμα, στους άμαχους που σφαγιάστηκαν στην Τουρκία ή στην κεντρική Ελλάδα ή στις γυναίκες και στα παιδιά, τα οποία πουλήθηκαν στα σκλαβοπάζαρα κλπ. Όλους τους τιμούμε.
Όμως, οι αγωνιστές της ελευθερίας της Ελλάδας δεν υπήρξαν άγιοι. Ήταν άνθρωποι, είχαν και αυτοί τα πάθη τους. Έκαναν και αυτοί σφαγές. Λογικό, ειδικά για εκείνη την εποχή; «Λογικό», αν αναλογιστούμε και τα 400 χρόνια σκλαβιάς. Γίνεται πόλεμος χωρίς αγριότητες; Δεν γίνεται. Σύμφωνοι, αλλά να το λέμε. Να μάθουμε την αλήθεια. Ότι, δηλαδή, συνέβησαν πράγματα που δεν έπρεπε να συμβούν και από τη δική μας πλευρά: βασανίστηκαν και εκτελέστηκαν άμαχοι, ξεκληρίστηκαν ανυπεράσπιστοι τουρκικοί πληθυσμοί στην Πελοπόννησο, στην Τρίπολη επί τρεις ημέρες έρρεε αίμα αμάχων, έγινε πλιάτσικο από τον Κολοκοτρώνη, η Μπουμπουλίνα φυγάδευσε γυναίκες Μωαμεθανών από τη Μοναμβασιά έναντι αδράς αμοιβής κλπ.
Στην ιστορία πρέπει να αναζητούμε την αλήθεια και μόνο. Όχι να την κρύβουμε για να «γυαλίσουμε» την Επανάσταση (στη συγκεκριμένη περίπτωση) και να ζούμε με μύθους, που μας μαθαίνουν στο σχολείο.
Και ένα ακόμη μπράβο στους συντελεστές του ντοικιμαντέρ, που αποφάσισαν να το κάνουν γνωρίζοντας ότι θα βρουν απέναντί τους τους γνωστούς «πατριώτες», οι οποίοι με τις υστερικές κραυγές τους επιμένουν στην παραποίηση των ιστορικών γεγονότων. Και μόνο το γεγονός ότι η η καλογυρισμένη αυτή σειρά προκαλεί αντιδράσεις είναι καλό. Σημαίνει ότι προκαλεί. Μακάρι να μας οδηγήσει -όλους- σε ένα γόνιμο διάλογο για όσα συνέβησαν τότε.

Μία γελοιογραφία για τον... Πεοκοτρώνη!

(Του Δημήτρη Χαντζόπουλου, από τα «Νέα»)

Δύο πρωτοσέλιδα σκέτη... ομορφιά!

Η δημοσιογραφία σε όλο της το... μεγαλείο. Δύο πρωτοσέλιδα του τελευταίου διημέρου από αθλητικές εφημερίδες που καταδεικνύουν ότι οι εκπρόσωποι του Τύπου λαμβάνουν πολύ σοβαρά και σέβονται το... λειτούργημα που επιτελούν.
ΥΓ. Έχω πάντως μία απορία. Αυτοί που είπαν στον Ισπανό Μίτσελ «τους ξέσκισες μωρή παικτούρα», σε ποια γλώσσα ακριβώς το έκαναν ώστε να καταλάβει τι του λένε;