«...να 'φευγα, σε ύπνο ατέλειωτο κι όταν σηκωθώ να 'χω ξεχάσει ν' αγαπώ...»

Να' φευγα
Όνειρα, φτερά μου χάρτινα
πάρτε με απαλά
ως τ' ουρανού την αγκαλιά
Να 'φευγα, και τι δε θα 'δινα
να 'μπαινα κρυφά
στου φεγγαριού κάποια γωνιά

Όνειρα, με μάτια κόκκινα
που κλεισαν βαριά
βλέπω τον κόσμο μια φωτιά
να 'φευγα, πέρα απ' τ' ανθρώπινα
μέσα μου η καρδιά
άστρο σβηστό στο πουθενά

Όνειρα μου χτεσινά
πόσα βράδια μου ορφανά
έκλαψα για την αγάπη
στ' ουρανού την αγκαλιά

Όνειρά μου αποψινά
μια και το φερε η καρδιά
κι έφυγε άλλη μια αγάπη
καλώς ήρθατε ξανά

Όνειρα, σε κόσμο ψεύτικο
πάμε να χαθώ
μέχρι ν' αδειάσει το μυαλό
να 'φευγα, σε ύπνο ατέλειωτο
κι όταν σηκωθώ
να 'χω ξεχάσει ν' αγαπώ

Όνειρα μου χτεσινά
πόσα βράδια μου ορφανά
έκλαψα για την αγάπη
στ' ουρανού την αγκαλιά

Όνειρά μου αποψινά
μια και το φερε η καρδιά
κι έφυγε άλλη μια αγάπη
καλώς ήρθατε ξανά
(Στίχοι: Ελένη Ζιώγα, μουσική: Αντώνης Μιτζέλος, ερμηνεία: Γιάννης Κότσιρας)

Αυτοί χαίρονται το ποδόσφαιρο

Έτσι πρέπει να είναι το ποδόσφαιρο. Το μικρό σε διάρκεια βίντεο δείχνει τους παίκτες της Μάιντς, της ομάδας έκπληξης του γερμανικού Πρωταθλήματος, να διασκεδάζουν μαζί με τον κόσμο τους μετά τη νίκη τους επί της -αγαπημένης ομάδας του Πιγκουίνου, επί τη ευκαιρία- Κολωνίας, το βράδυ της Τρίτης.
Ήταν η πέμπτη νίκη σε ισάριθμες αγωνιστικές για τη Μάιντς που φυσικά βρίσκεται στην πρώτη θέση της βαθμολογίας. Μετά τη λήξη, οι παίκτες γιόρτασαν την επιτυχία τους κρατώντας ένα τεράστιο «1» από χαρτί, το οποίο τους έδωσαν οι φίλαθλοι και έκαναν την πλάκα και το κέφι τους. Το διασκέδασαν όλοι μαζί. Γιατί, πάνω από όλα το ποδόσφαιρο είναι χαρά και διασκέδαση.
Όχι πόλεμος, όπως γίνεται σε ορισμένες υπανάπτυκτες χώρες...

Μνήμη Γιώργου Σεφέρη...

Σαν σήμερα, το 1971, έφυγε από τη ζωή ο μεγάλος μας ποιητής, Γιώργος Σεφέρης.
Ο Μίκης Θεοδωράκης μελοποίησε το ποίημα «Επιφάνια,1937» από τη συλλογή «Σχέδια για ένα καλοκαίρι». Στην εκτέλεση αυτή με την αξεπέραστη φωνή του Γρηγόρη Μπιθικώτση.

Μία... άγια γελοιογραφία!

Του Δημήτρη Χαντζόπουλου από τα «Νέα».

Στιγμές από τη δράση των Γιατρών Χωρίς Σύνορα

Σε μία χώρα όπου ο εθελοντισμός θεωρείται... ηλιθιότητα, οι ήρωες εθελοντές του ελληνικού τμήματος των Γιατρών Χωρίς Σύνορα και η οργάνωσή τους, συμπλήρωσαν είκοσι χρόνια ανθρωπιστικής δράσης.
Το γιόρτασαν με έκθεση φωτογραφίας στις οποίες καταγράφονται στιγμές από τις αποστολές των μελών τους. Από αυτήν την έκθεση είναι και οι φωτογραφίες.
Δεν χρειάζονται πολλά λόγια για τους ανθρώπους αυτούς ούτε για τις ανάγκες των ανθρώπων, στους οποίους έμπρακτα συμπαραστέκονται.
Τρία πράγματα μόνο: το προσδόκιμο ζωής στη Ζάμπια -εν έτει 2010- είναι 39 χρόνια, στη Μοζαμβίκη 41, στο Μαλάουι 42 και στον Νίγηρα 44.
Κάθε χρόνο πεθαίνουν πέντε εκατομμύρια παιδιά από υποσιτισμό.
Με δεκαπέντε ευρώ εξασφαλίζεται το εμβόλιο της ελονοσίας για τριάντα παιδιά.

Τι νέοι που φτάσαμεν εδώ (Κώστας Καρυωτάκης)

Πέρασε καιρός χωρίς την ποίηση του Κώστα Καρυωτάκη. Απαιτείται επανόρθωση. Ιδού:.
Τι νέοι που φτάσαμεν εδώ
(Διαβάζει ο Δημοσθένης Παπαδόπουλος)
Τι νέοι που φτάσαμεν εδώ, στο έρμο νησί, στο χείλος
του κόσμου, δώθε απ' τ' όνειρο και κείθε απ' τη γη!
Όταν απομακρύνθηκεν ο τελευταίος μας φίλος,
ήρθαμε αγάλι σέρνοντας την αιώνια πληγή.

Με μάτι βλέπουμε αδειανό, με βήμα τσακισμένο
τον ίδιο δρόμο παίρνουμε καθένας μοναχός,
νοιώθουμε τ' άρρωστο κορμί, που εβάρυνε, σαν ξένο,
υπόκωφος από μακριά η φωνή μας φτάνει αχός.

Η ζωή διαβαίνει, πέρα στον ορίζοντα σειρήνα,
μα θάνατο, καθημερνό θάνατο, με χολή
μόνο, για μας η ζωή θα φέρει, όσο αν γελά η αχτίνα
του ήλιου και οι αύρες πνέουνε. Κι είμαστε νέοι, πολύ

νέοι, και μας άφησεν εδώ, μια νύχτα, σ' ένα βράχο,
το πλοίο που τώρα χάνεται στου απείρου την καρδιά,
χάνεται και ρωτιόμαστε τι να 'χουμε, τι να 'χω,
που σβήνουμε όλοι, φεύγουμ' έτσι νέοι, σχεδόν παιδιά!
(Από τη συλλογή «Ελεγεία και Σάτιρες)

16 Σεπτεμβρίου: Η ημέρα που «έφυγε» η Μαρία Κάλλας

Μαρία Κάλλας (Νέα Υόρκη, 2 Δεκεμβρίου 1923 - Παρίσι, 16 Σεπτεμβρίου 1977)
Το απόσπασμα από την «Κάρμεν», το 1962

Δύο εντυπωσιακές φωτογραφίες

Δύο εντυπωσιακές φωτογραφίες από το ζωικό βασίλειο.
Στην πρώτη ένας βάτραχος δέχεται την... επίσκεψη ενός εντόμου.
Στη δεύτερη δύο αετοί μονομαχούν για το ποιος θα πάρει τη λίγη τροφή που έχουν εντοπίσει στα χιόνια.
Οι δύο εικόνες εκτίθενται στο αεροδρόμιο της Βουδαπέστης με αφορμή τα 60 χρόνια λειτουργία του.

Ωραίες «κατακτήσεις» (ή οι καθηγητάδες της ΕΛΜΕ Πειραιά)

Άρθρο του Γιάννη Πρετεντέρη από τα σημερινά «Νέα». Δίχως σχόλια Πιγκουίνου...

«ΧΘΕΣ ΑΝΟΙΞΑΝ τα σχολεία σε συνθήκες (όπως πάντα) εθνικού γεγονότος. Δεν πιστεύω να υπάρχει άλλη πολιτισµένη χώρα στον κόσµο όπου η σχολική χρονιά αρχίζει µε τους πολιτικούς αρχηγούς, τους υπουργούς, τον Αρχιεπίσκοπο και δεν ξέρω ποιους άλλους προύχοντες να συνοδεύουν τους µαθητές στα θρανία.
ΤΕΚΜΗΡΙΟ ΥΠΕΡΒΟΛΗΣ; Ασφαλώς. Μιας υπερβολής που δεν εκδηλώνεται µόνο µε το άνοιγµα των σχολείων. Μήπως ξέρετε καµία άλλη χώρα στον κόσµο όπου γίνεται εθνικό ζήτηµα ποιοι, πόσοι και πώς µπαίνουν στα Πανεπιστήµια; Όπου εφηµερίδες, ραδιόφωνα και τηλεοράσεις ασχολούνται µε τα θέµατα των εισαγωγικών εξετάσεων; Όπου εκδίδονται κανονικά ανακοινωθέντα για το ποια θέµατα είναι βατά και ποια δύσβατα; Αυτά δεν συµβαίνουν ούτε στη Ζιµπάµπουε!
ΑΛΛΑ ΣΥΜΒΑΙΝΟΥΝ, δυστυχώς, στην Ελλάδα. Όπου για κάποιον περίεργο λόγο, η εκπαίδευση συγκεντρώνει όλες τις παθογένειες της κοινωνίας. Ακόµη και έναν συνδικαλισµό του χειρότερου είδους.
ΕΧΩ ΜΠΡΟΣΤΑ µου µια ανακοίνωση της ΕΛΜΕ Πειραιά µε τον βαρύγδουπο τίτλο «Υπερασπίζουµε τις κατακτήσεις µας!». Τι ακριβώς υπερασπίζονται; Ακούστε προσεκτικά...
«ΔΕΝ ΠΑΙΡΝΟΥΜΕ άδεια από τη διεύθυνση για να αποχωρήσουµε από το σχολείο» –πράγµα που σηµαίνει ότι πηγαινοέρχονται στο σχολείο όποτε τους γουστάρει...
«ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ υποχρεωτικό ωράριο 8-2» –δεν θέλουν να δουλεύουν ούτε καν εξάωρο, δηλαδή!
«ΟΙ ΣΥΝΕΔΡΙΑΣΕΙΣ του συλλόγου διδασκόντων γίνονται µέσα στο ωράριο» –αυτό που δεν υπάρχει όταν δεν τους βολεύει...
«ΔΕΝ ΑΝΑΠΛΗΡΩΝΟΥΜΕ στα κενά µας άλλα κενά που είτε προκύπτουν έκτακτα είτε υπάρχουν εξαιτίας έλλειψης προσωπικού»– αφήνουν τα κενά να υπάρχουν για να τιµωρούνται τα παιδιά που έπεσαν στα χέρια τους...
«ΔΕΝ ΔΕΧΟΜΑΣΤΕ εφόδους διευθυντών και προϊσταµένων στην τάξη» σιγά που θα το δεχόντουσαν!
«ΔΕΝ ΚΟΙΝΟΠΟΙΟΥΜΕ σε σχολικούς συµβούλους ούτε σχέδια ρύθµισης ύλης ούτε αντίγραφα θεµάτων τεστ, πρόχειρων διαγωνισµάτων ή ύλης που εξετάζεται» –µε άλλα λόγια, δεν δίνουν λογαριασµό σε κανέναν...
ΑΥΤΑ ΚΑΙ άλλα συναφή περιέχονται στην ανακοίνωση. Γελοιότητες; Ασφαλώς. Αξίζει, όµως, να αναλογιστούµε ότι κάτι τέτοιοι άνθρωποι, µε αυτήν την κοινωνική και επαγγελµατική συνείδηση, αναλαµβάνουν να µεγαλώσουν και να µορφώσουν τα παιδιά µας. Ανθρωποι που αρνούνται τον έλεγχο, αρνούνται την ιεραρχία, αρνούνται την αξιολόγηση, αρνούνται τα υπηρεσιακά συµβούλια, αρνούνται ακόµη και το ωράριο.
ΠΕΙΤΕ ΜΟΥ τώρα τι παιδιά θα βγουν από τα χέρια τους. Κι αν µπορεί να έχει µέλλον ένας τόπος το εκπαιδευτικό σύστηµα του οποίου προάγει την αφασία, το ανεξέλεγκτο, το ασυνείδητο, την αναξιοκρατία, την ελάχιστη προσπάθεια. Ένας τόπος που διαµορφώνεται κατ’ εικόνα και καθ’ οµοίωσιν όσων γράφουν τέτοιες ανακοινώσεις.
ΑΛΛΑ ΚΑΙ όσων ανέχονται κάτι τέτοια φαινόµενα».

Γιατροί Χωρίς Σύνορα: Γιορτάζουν είκοσι χρόνια παρουσίας στην Ελλάδα με έκθεση φωτογραφίας

Αυτοί οι άνθρωποι είναι ήρωες...

Οι Γιατροί Χωρίς Σύνορα συμπληρώνουν φέτος είκοσι χρόνια παρουσίας στην Ελλάδα και στο πλαίσιο αυτό διοργανώνουν έκθεση φωτογραφίας με εικόνες από τη δράση, τις αποστολές και την προσφορά τους.
Η έκθεση, στην οποία η είσοδος θα είναι ελεύθερη, θα διαρκέσει από τη Δευτέρα ως και την Κυριακή (13 - 19 Σεπτεμβρίου) και θα συνοδευτεί από δύο μουσικές βραδιές, στην έναρξη και στη λήξη της.
Περισσότερες πληροφορίες βρίσκετε εδώ. Κι εδώ.
Να πάτε, ε;

Η φώκια που γλύτωσε από τα σαγόνια του καρχαρία

Μια μοναδικής ομορφιάς εικόνα απαθανάτισε φωτογράφος στο Κέιπ Τάουν της Νότιας Αφρικής με πρωταγωνίστρια μια φώκια που είχε... άγιο και ως εκ θαύματος γλύτωσε από την επίθεση πεινασμένου καρχαρία.

Τη φωτογραφία, που κόβει την ανάσα, απαθανάτισε ο 38χρονος Κρις Φάλοους, ο οποίος έμεινε έκθαμβος όταν είδε τον περίπου τριών μέτρων καρχαρία να ετοιμάζεται να κατασπαράξει τη δύσμοιρη φώκια. Μάλιστα, όπως αναφέρει, η επίθεση κράτησε για τέσσερα μαρτυρικά λεπτά με τον καρχαρία να μένει τελικά νηστικός και τη φώκια να ξεφεύγει με μικρές αμυχές.
Αλλά για να μη νομίζετε πως μόνο οι φώκιες έχουν τη... μαγκιά να ξεφεύγουν από τέτοιους κινδύνους, θυμηθείτε τον ξάδερφο πιγκουίνο, που γλύτωσε από την επίθεση φαλαινών.

(Πηγή news247.gr)

Για αυτούς τους απολυμένους δεν θα κάνει κινητοποιήσεις το ΠΑΜΕ...

Εδώ και ημέρες περιμένω τις δυναμικές κινητοποιήσεις του ΠΑΜΕ και τις καταγγελίες του για την αναίσθητη εργοδοσία της «Τυποεκδοτικής» που το καλοκαίρι απέλυσε 21 εργαζόμενους, ενώ προτίθεται να διώξει άλλους τόσους ως τον Οκτώβριο.
Μπα, μάλλον δεν θα βγουν στους δρόμους αυτή τη φορά οι λεβέντες του Περισσού. Αφού η αισχρή εργοδοσία, η οποία σκέφτεται μόνο το κέρδος και όχι τους εργαζόμενους και δρα στυγνά καπιταλιστικά, είναι το ίδιο το... ΚΚΕ! Οι υποκριτές τώρα θα σωπάσουν και δεν θα κάνουν πορείες και καταλήψεις. Ούτε, φυσικά, θα απλώσουν πανό στην Ακρόπολη.
Κανένας δεν χαίρεται με τις απολύσεις όπου και αν γίνονται και όποιους και αν αφορούν. Και προσωπικά καταλαβαίνω ότι για να φτάσει το ΚΚΕ στο σημείο να διώξει κόσμο, πρέπει να έχει περιέλθει σε δυσχερή θέση. Βέβαια, εδώ υπάρχει και αντίλογος. Δεν θα μπορούσε αντί να απολύσει εργαζόμενους, να ματαιώσει για μία χρονιά το φεστιβάλ της ΚΝΕ, να «σώσει» λεφτά και να τους τα δώσει; Θα πάθαιναν τίποτα; (Επί τη ευκαιρία, στο φεστιβάλ φτασμένοι καλλιτέχνες σαν τον κομμουνιστή Διονύση Τσακνή θα αφιερώσουν κανένα τραγούδι στους απολυμένους της «Τυπεκδοτικής»;). Θα μπορούσαν επίσης να βγάλουν λίγες λιγότερες αφίσες τώρα στις εκλογές. Και από εκεί θα κέρδιζαν χρήματα.
Τέλος πάντων, δεν το έκαναν. Το θέμα λοιπόν είναι ότι από τη στιγμή που το ίδιο το κόμμα που λέει πως προστατεύει τους εργαζόμενους, τους απολύει, πώς θεωρεί ότι έχει το δικαίωμα να φωνάζει για τις απολύσεις σε άλλους χώρους; Πώς γίνεται όταν αυτό διώχνει κόσμο, να ζητάει από το κράτος ή από τις επιχειρήσεις να μην κάνουν το ίδιο όταν έρχονται -όπως και η «Τυποεκδοτική-» σε αδιέξοδο; Πώς είναι δυνατόν να καταγγέλει τους κακούς καπιταλιστές όταν συμπεριφέρεται ακριβώς όπως εκείνοι;
Και το χειρότερο είναι ότι το ΚΚΕ αντί να διδαχθεί από τη δική του άσχημη εμπειρία και να αντιληφθεί τη δύσκολη οικονομική συγκυρία, θα συνεχίσει να υποκρίνεται και να επικρίνει τους κακούς εργοδότες που απολύουν κόσμο. Και παράλληλα, το ίδιο θα συνεχίσει κάνει και εκείνο...
Υποκριτές...

Αγνωμοσύνη προς την Εθνική μπάσκετ και υποκρισία...

Δεν ξέρω αν η αγνωμοσύνη είναι χειρότερη από την υποκρισία ή το αντίθετο. Πάντως, εδώ στην Ελλάδα τα έχουμε και τα δύο.
Αφορμή για το σχόλιο αποτελεί η στάση πολλών Ελλήνων αλλά και μερίδας του Τύπου προς την Εθνική ομάδα μπάσκετ, η οποία απέτυχε στο Μουντομπάσκετ της Τουρκίας. Μετά τον πρόωρο αποκλεισμό, συγκεκριμένα, ορισμένοι βρήκαν την ευκαιρία να ρίξουν... δηλητήριο προς τους παίκτες και τον προπονητή επειδή θεωρούν ότι κάθισαν και έχασαν στο ματς της πρώτης φάσης με τη Ρωσία προκειμένου να έχουν πιο εύκολο αντίπαλο στη φάση των «δεκαέξι».
Πολύ πιθανό να έγινε κι έτσι και για να λέμε την αλήθεια, μάλλον αυτό συνέβη. Με μία ή μάλλον δύο διαφορές. Αφενός πρόκειται για συνηθισμένη πρακτική -μάλιστα μετά από εμάς το έκανε και η Γαλλία- και αφετέρου αυτό συνέβη και πέρυσι στο Ευρωμπάσκετ της Πολωνίας όταν η Ελλάδα γνώρισε την ήττα από τη Γαλλία για να αποφύγει την Ισπανία. Στην Πολωνία το... κόλπο «έπιασε» και η Ελλάδα τελικά έφτασε στην κατάκτηση του ασημένιου μεταλλίου αφού πρώτα νίκησε την Τουρκία. Πέρυσι, που τα πράγματα πήγαν καλά, όλοι αποθέωναν την Εθνική και κανένας δεν είπε το παραμικρό για το ότι έχασε ηθελημένα έναν αγώνα. Φέτος, όμως, που η εξέλιξη δεν ήταν η αναμενόμενη καθώς η επιλογή αντιπάλου δεν μας βγήκε σε καλό, άρχισαν να... λιθοβολούν την ομάδα.
Χαρακτηριστικά είναι τα πρωτοσέλιδα της εφημερίδας «Goal», που βλέπετε. Πέρυσι, πανηγύρισε τη νίκη επί της Τουρκίας και το μετάλλιο, που ήταν προϊόν του «κόλπου», φέτος όμως «κράζει» και κάνει χαρακτηρίζει το «κόλπο»... κουτοπονηριά. Δηλαδή, το ίδιο ακριβώς πράγμα αντιμετωπίζεται διαφορετικά με βάση το αποτέλεσμα.

Μάλιστα, το γεγονός ότι η Ελλάδα κατέκτησε την τρίτη θέση πέρυσι στην Ευρώπη «θάφτηκε» σε μία γωνιά της πρώτης σελίδας της εφημερίδας (ως πρώτο θέμα επιλέχθηκε η νίκη του Ολυμπιακού επί του ΠΑΟΚ, σίγουρα πιο σημαντικό...), ενώ η φετινή αποτυχία έγινε βασικό θέμα. Και όλα αυτά για μία ομάδα που μας έχει χαρίσει πολλές επιτυχίες, πολλά μετάλλια και πολλές χαρές.
Για αυτό ρωτάω: πρόκειται για υποκρισία ή αγνωμοσύνη; Ή και τα δύο;

Η Αθήνα το 1870

Ένα από τα περίπτερα του Φεστιβάλ Βιβλίου στο Ζάπειο, το οποίο άνοιξε χθες τις πύλες του, φιλοξενεί λευκώματα με φωτογραφίες από την παλιά Αθήνα. Στους «τοίχους» του έχουν αναρτηθεί μεγενθυμένες ορισμένες από αυτές και φυσιολογικά προσελκύουν το ενδιαφέρον αρκετού κόσμου.
Η συγκεκριμένη φωτογραφία δείχνει την Αθήνα γύρω στο 1870. Έτσι ακριβώς ήταν η πόλη πριν από περίπου 140 χρόνια.
Τέτοιου είδους εικόνες μου αρέσουν πάρα πολύ και τις θεωρώ εξαιρετικά ενδιαφέρουσες. Για αυτό και τις μοιράζομαι. Είναι εντυπωσιακή η αλλαγή αλλά βέβαια και αναπόφευκτη με την πάροδο των ετών.
Κάποτε η Αθήνα ήταν πραγματικά πολύ όμορφη. Δείτε και αυτές τις φωτογραφίες, από το κέντρο της πόλης. Αλλά, δυστυχώς, όσο περνούσε ο καιρός όλο και ασχήμαινε. Και έχει φτάσει στο σημερινό χάλι...

Και μια γελοιογραφία...

Καιρό είχαμε να βάλουμε γελοιογραφία...
(Του Δημήτρη Χαντζόπουλου, από τα «Νέα»)

«Η κλέφτρα των βιβλίων». Διαβάστε το!

Πριν από περίπου έναν χρόνο είχα κάνει αναφορά στο βιβλίο του Μάρκους Ζούζακ, «Η κλέφτρα των βιβλίων», το οποίο και είχα προτείνει σε όσους αρέσει το διάβασμα.
Τότε το είχα προτείνει με βάση περιγραφές τρίτων. Τώρα, που κατάφερα να το τελειώσω, το ξαναπροτείνω με... δική μου ευθύνη.
Μπορεί να είναι... χοντρό, συγκεκριμένα 612 σελίδες, αλλά η ιστορία είναι πολύ ωραία, το γράψιμο του συγγραφέα πολύ «δυνατό» και πρωτύτυπο. Για παράδειγμα, την ιστορία της πρωταγωνίστριας, της μικρής Λίζελ, στη ναζιστική Γερμανία, τη διηγείται ο... Θάνατος.
Πραγματικά, αξίζει τον κόπο. Περισσότερες λεπτομέριες μπορείτε να βρείτε εδώ.
Λένε ότι είναι πιθανό να γυριστεί και ταινία και να βγει στους κινηματογράφους. Μακάρι.