Καλή χρονιά!

Η φωτογραφία της εβδομάδας

Από τις μαζικές συγκεντρώσεις γυναικών, οι οποίες έλαβαν χώρα σε πολλές πόλεις των ΗΠΑ το Σάββατο, μία μόλις ημέρα μετά την ορκωμοσία του νέου Προέδρου, Ντόναλντ Τραμπ.

Πλασματική η διαφορά 14% ανάμεσα σε ΝΔ - ΣΥΡΙΖΑ

Όσο είχε συναίσθηση της πραγματικότητας εκείνος που κατάπιε το «θα μας παρακαλάνε να μας δανείσουν», το πρόγραμμα Θεσ/νίκης και πως το «Documento» πολεμάει τη διαπλοκή, άλλο τόσο έχει και εκείνος που πιστεύει ότι η διαφορά ΝΔ - ΣΥΡΙΖΑ είναι 14%. 

Η εικόνα των δημοσκοπήσεων δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα επειδή πολλοί ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ -εκείνοι που κάποτε πλημμύριζαν τα social media με την προπαγάνδα του αλλά τώρα ανεβάζουν ανέκδοτα- δεν παραδέχονται ότι θα τον ψηφίσουν ξανά και προτιμούν το ΔΓ/ΔΑ. Όμως, όταν έρθει η ώρα της κάλπης θα ρίξουν πάλι ΣΥΡΙΖΑ. 

Τόσο απλά.

Τι γράφουν Πρετεντέρης, Παπαχρήστος για τις εξελίξεις στον ΔΟΛ

Οι δύο κορυφαίοι αρθρογράφοι των «Νέων», Γιάννης Πρετεντέρης και Γιώργος Παπαχρήστος, τοποθετήθηκαν στο σημερινό φύλλο της εφημερίδας για τα όσα έχουν συμβεί τις τελευταίες ημέρες στον ΔΟΛ.
Να τι έγραψαν:
Γιάννης Πρετεντέρης

«Άλωση» 

Δεν νομίζω να υπάρχει η παραμικρή αμφιβολία πως η κυβέρνηση διεκπεραιώνει ένα σχέδιο άλωσης του Τύπου. 

Το σχέδιο αυτό διαθέτει συγκεκριμένα χαρακτηριστικά, τα οποία το τοποθετούν εξ ορισμού εκτός του δημοκρατικού πλαισίου και του πολιτικού μας πολιτισμού μας. 

Πρώτον, στηρίζεται σε μία ολοκληρωτική αντίληψη. Θεωρεί δηλαδή ότι πραγματικότητα είναι η βούληση ή το συμφέρον της ομάδας που ασκεί την εξουσία και αυτήν οφείλουν να υπηρετούν και να αναπαράγουν όσοι μετέχουν στη διαμόρφωση της πραγματικότητας. 

Γι αυτό ο έλεγχος του Τύπου έχει αποκτήσει τόση σημασία στα μάτια της κυβερνητικής εξουσίας. Είναι η εκχυδαϊσμένη εκδοχή των παλιών ασυναρτησιών της Αριστεράς για τους «ιδεολογικούς μηχανισμούς ελέγχου». 

Δεύτερον, μετέρχεται μεθόδους αλητείας και παρακράτους. Χρησιμοποιεί δηλαδή τμήματα του κρατικού μηχανισμού, της Δικαιοσύνης και των οικονομικών υπηρεσιών για να εκφοβίσει ή να καθυποτάξει τράπεζες, επιχειρηματίες, εκδότες και δημοσιογράφους. 

Η επίφαση της νομιμότητας χρησιμοποιείται ως άλλοθι ελέγχου. 

Τρίτον υποστηρίζεται από έναν πολιτικό και δημοσιογραφικό υπόκοσμο. Με το αζημίωτο, κατά κανόνα. 

Καμία έκπληξη. Οπου υπάρχει κόσμος υπάρχει και υπόκοσμος. 

Η επιχείρηση ελέγχου ξεκίνησε από τις τηλεοράσεις. Το Hold up όμως ήταν τόσο χοντροκομμένο που απέτυχε. Παρ' όλα αυτά, οι αυτουργοί του επιμένουν με το πάθος φανατικού. 

Επεκτείνεται και στον Τύπο. Ο ΔΟΛ είναι ο πιο προφανής στόχος, ο πιο συμβολικός αλλά και ο πιο ευάλωτος λόγω εγγενών αδυναμιών. 

Αυτό είναι το σχέδιο. Πολλοί και για πολλούς λόγους το υπηρετούν ή είναι έτοιμοι να το υπηρετήσουν. Από απληστία, φόβο, συμφέρον, φιλοδοξία, κόμπλεξ ή απλή ανοησία. Αλλά όχι όλοι. Και εκεί κολλάει το νταραβέρι. 

Διότι ακόμα κι αν η κυβέρνηση αλώσει εκδοτικά τις εφημερίδες, θα πρέπει να βρει δημοσιογράφους για να τις γράφουν και αναγνώστες για να τις διαβάσουν. 

Μεταξύ μας, δεν βλέπω πολλούς υποψήφιους για το ένα ή για το άλλο. Οι αντιδράσεις των αναγνωστών, οι δικές σας αντιδράσεις το τελευταίο 24ωρο ήταν όχι μόνο συγκινητικές, αλλά και ενδεικτικές. 

Και ο λόγος τελικά είναι απλός. Η σχέση του δημοσιογράφου και του αναγνώστη με την εφημερίδα δεν οικοδομείται με λογική πολιτικής ανεμοδούρας ούτε παρασκηνιακής συναλλαγής ούτε με την επιβολή κομματικών κομισαρίων.

Αυτά είναι για άλλες χώρες και άλλες εποχές. Επιτρέψτε μου να προσθέσω: και για άλλες ικανότητες. 

Ακόμη περισσότερο όταν όλοι γνωρίζουμε πως οι δημοσιογράφοι, εφημερίδες και εισαγγελείς δεν υπάρχουν μόνο σήμερα. Θα υπάρχουν και αύριο. 

Διότι τελικά το μόνο που αλλάζει με απόλυτη βεβαιότητα σε μία δημοκρατική χώρα όπως η Ελλάδα είναι οι κυβερνήσεις.

Γιώργος Παπαχρήστος

«Αλλο το '77, άλλο το 2017» 
Πρέπει να ομολογήσω ότι όταν χθες νωρίς το βράδυ έγραφα για να καθησυχάσω συνάδελφό μου της «Αυγής», η οποία ανησύχησε περί της τύχης μου στα «ΝΕΑ», το ακόλουθο: «Παραμένω εδώ, σε αυτή τη σελίδα. Και θα παραμείνω όσο έχω την ευχέρεια να διατυπώνω ελεύθερα και χωρίς παρεμβάσεις, άποψη. Οταν αυτό πάψει για κάποιο λόγο να ισχύει (λ.χ., στην απίθανη περίπτωση να μεταβληθούν «ΤΑ ΝΕΑ” στη μεσημεριανή εκδοχή της “Αυγής”) είναι προφανές οι θα εκλείψουν και οι λόγοι ύπαρξης του «”Στίγματος”», αγνοούσα παντελώς τις εξελίξεις περί την ανάληψη των τυχών του ΔΟΛ από τον κύριο Βασίλη Μουλόπουλο. 
Οχι πως θα άλλαζα κάτι σε σχέση με ό,τι έγραψα, αν το είχα πληροφορηθεί νωρίτερα, αλλά είναι ευκαιρία νομίζω να ξεκαθαρίσω κάτι που φαίνεται πως παραβλέπουν, εκουσίως ή ακουσίως, όσοι εκ του παρασκηνίου προχώρησαν σε αυτή την περίεργη έως και ύποπτη μεθόδευση: 
Τα μέσα ενημέρωσης, και κυρίως οι εφημερίδες, δεν είναι απλώς ένας τίτλος, ένα όνομα σε μια μαρκίζα. Είναι πάνω απ' όλα οι άνθρωποι που τις στελεχώνουν. Αυτοί που κάτω από μύριες δυσκολίες αγωνίζονται καθημερινά να παραδώσουν στον αναγνώστη της επομένης, που είναι και ο πραγματικός τους εργοδότης, ένα άρτιο από κάθε άποψη προϊόν που να δικαιολογεί το 1,5 ευρώ που εκείνος κατέβαλε για να αγοράσει την εφημερίδα. 
Χωρίς αυτούς ή κάποιους από αυτούς, μια εφημερίδα όσο βαρύ και να είναι το όνομά της, δεν είναι παρά ένα «αδειανό πουκάμισο»... 
Και είναι μεγάλο λάθος να προσπαθείς σήμερα να ερμηνεύσεις τα πράγματα με κάτι που έχει συμβεί στο παρελθόν. Το 2017 δεν είναι ούτε το 1977 ούτε καν το 2007. 
Εμπιστοσύνη
ΔΕΝ ΑΝΑΦΕΡΟΜΑΙ ΤΥΧΑΙΑ σε αυτές τις ημερομηνίες. Σε μια συζήτηση που είχαμε με τον Σταύρο Ψυχάρη προ καιρού στο Da Capo στην σκιά της «ιερής κολόνας», μου είχε υπενθυμίσει το γεγονός της μεταπήδησης του κορυφαίου χρονογράφου των «ΝΕΩΝ» Δημήτρη Ψαθά από τα «ΝΕΑ» στην «Ελευθεροτυπία» του Κίτσου Τεγόπουλου, εκεί περί το 1977. Τον σάλο που είχε προκαλέσει και τον φόβο για την επίπτωση που θα είχε στην κυκλοφορία των «ΝΕΩΝ». Αποδείχθηκε ότι δεν είχε την παρά ελάχιστη. Και έμεινε στην ιστορία του Τύπου ως κορυφαίο παράδειγμα ότι τελικά το «μοναστήρι να 'ναι καλά, κι από καλόγερους...» 
Αλλά όπως προανέφερα, το 1977 δεν είναι το 2017. Τότε μπορεί να έφυγε ο Ψαθάς και να μην άνοιξε μύτη, επειδή της θέση του χρονογράφου της εφημερίδας την κατέλαβε ο Παύλος Παλαιολόγος, άλλος κολοσσός της δημοσιογραφίας. Σήμερα 40 χρόνια μετά ποιος μπορεί να ισχυριστεί ότι θα ισχύσει το ίδιο;Εγώ δεν θα στοιχημάτιζα. Μην κάνουν το λάθος οι εκ του παρασκηνίου δρώντες. Γιατί όπως προανέφερα, μια εφημερίδα είναι κυρίως και πρωτίστως οι άνθρωποί της. Αυτούς ξέρουν, αυτούς εμπιστεύονται οι αναγνώστες των «ΝΕΩΝ». Αλλιώς θα αγόραζαν «Αυγή», να διαβάζουν Καρτερό και Κατσάκο... 
Κρίση
ΜΙΛΟΥΝ ΠΟΛΛΟΙ για κρίση στον Τύπο. Πράγματα τα δέκα τελευταία χρόνια ο Τύπος διέρχεται βαθιά κρίση, εξαιτίας της γενικότερης οικονομικής και πολιτικής κρίσης που πλήττει τη χώρα, αλλά και των δικών του λαθών. Εκτιμώ δε ότι ο Τύπος επλήγη από την κρίση με πολλαπλάσια ορμή από ό,τι αυτή έπληξε την υπόλοιπη κοινωνία, διότι δεν κατάφερε να αυτοπροστατευθεί έναντι της πολιτικής εξουσίας. Στήριξε πολιτικές και πρόσωπα, που εκ τ ων πραγμάτων αποδείχθηκε ότι όχι μόνο δεν άξιζαν αυτή την στήριξη αλλά τους έπρεπε η καταγγελία και η απογύμνωση. Έκανε βήματα σε «ξένα», πολιτικά, χωράφια, αντί να προσπαθήσει να κερδίσει σε αξιοπιστία περιφρουρώντας τον χώρο που εκφράζει. Η δεοντολογία αποτέλεσε είδος ουσιώδες εν ανεπαρκεία. Και η ανεξαρτησία πήγε περίπατο κανονικά, θύμα κάθε φορά των μικρό- ή μεγαλοσυμφερόντων του εκδότη, που ήθελε να ακκίζεται για ευνόητους λόγους με την εξουσία. Και έτσι οδηγήθηκε αργά αλλά σταθερά στην πλήρη απαξία του... 
Υβρις
ΔΥΣΤΥΧΩΣ, ΟΥΤΕ ΕΜΕΙΣ εδώ, στα «ΝΕΑ», το αποφύγαμε αυτό. Και Σαμαρά στηρίξαμε με πάθος και Τσίπρα χειροκροτήσαμε μανιωδώς – πως να ξεχάσω ότι σχεδόν πανηγυρίσαμε την εκλογή του; Μέχρι και το χρώμα του λογότυπου της εφημερίδας αλλάξαμε για πρώτη φορά στα χρονικά – το κάναμε κόκκινο στο χρώμα της φωτιάς. Τέτοια χαρά! 
Εμείς, στα «ΝΕΑ»! Και κάπως έτσι ζαλίσαμε τον κόσμο μας, τους αναγνώστες μας. Τους ρίξαμε σε τρομερό vertigo, γιατί εκείνοι πάντα πίστευαν, και γι' αυτό και μας αγόραζαν ότι είμαστε μια παραδοσιακή εφημερίδα της Κεντροαριστεράς, σταθερά προσηλωμένη στις δημοκρατικές αξίες και ελευθερίες, βαθιά προοδευτική και αδιαπραγμάτευτα φιλευρωπαϊκή. Ενώ εμείς προσπαθήσαμε να τους εξηγήσουμε ότι αυτό που πίστευαν για μας δεν ήταν και τόσο αλήθεια, ήταν μια μαγική εικόνα – στην πραγματικότητα θέλαμε να γίνουμε η απογευματινή εκδοχή της «Αυγής», αλλά ντρεπόμασταν να το πούμε... 
Ερμαφρόδιτοι, ευνουχισμένοι, ακρωτηριασμένοι, χάσαμε την επαφή με τον κόσμο μας και ανίσχυροι όπως μείναμε, γίναμε έρμαιο στις μεθοδεύσεις μιας παρέας που δεν έχει ιερό και όσιο και δεν διστάζει να χρησιμοποιήσει τις πιο αποτρόπαιες εκδοχές του εκβιασμού για να πετύχει τους σκοπούς της. Να μας υποτάξει! 
Γιατί είναι «ύβρις» με την αρχαιοπρεπή έννοια του όρου να εκμεταλλεύεσαι τη σωματική αδυναμία ενός ανθρώπου, ανεξάρτητα από τις δικές του ευθύνες που σου έδωσαν ισχυρό «πάτημα» για να υλοποιήσεις εύκολα και ανεμπόδιστα τους σχεδιασμούς σου... 
Εγκυκλοπαιδικά
ΚΑΙ ΕΠΕΙΔΗ ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ να κάνουμε και με τίποτε μορφωμένους – οι περισσότεροι εξ' αυτών, της γνωστής παρέας του Μαξίμου συμπεριλαμβανομένης, είναι επιεικώς αγράμματοι – μεταφέρω εδώ από το Wikipedia τι σήμαινε «ύβρις» στην αρχαιότητα. Καλόν είναι να το διαβάσουν το απόσπασμα: 
«Η ύβρις ήταν βασική αντίληψη της κοσμοθεωρίας των αρχαίων Ελλήνων. Όταν κάποιος, υπερεκτιμώντας τις ικανότητες και τη δύναμή του (σωματική, αλλά κυρίως πολιτική, στρατιωτική και οικονομική), συμπεριφερόταν με βίαιο, αλαζονικό και προσβλητικό τρόπο απέναντι στους άλλους, στους νόμους της πολιτείας και κυρίως απέναντι στον άγραφο θεϊκό νόμο -που επέβαλλαν όρια στην ανθρώπινη δράση-, θεωρούνταν ότι διέπραττε «ὕβριν», δηλαδή παρουσίαζε συμπεριφορά με την οποία επιχειρούσε να υπερβεί τη θνητή φύση του και να εξομοιωθεί με τους θεούς, με συνέπεια την προσβολή και τον εξοργισμό τους. Η βίαια, αυθάδης και αλαζονική αυτή στάση/συμπεριφορά, που αποτελούσε για τον αρχαίο ελληνικό κόσμο παραβίαση της ηθικής τάξης και απόπειρα ανατροπής της κοινωνικής ισορροπίας και γενικότερα της τάξης του κόσμου, πιστευόταν ότι (επαναλαμβανόμενη, και μάλιστα μετά από προειδοποιήσεις των ίδιων των θεών) οδηγούσε τελικά στην πτώση και καταστροφή του «ὑβριστοῦ»(ὕβρις > ὑβρίζω > ὑβριστής). 
Αποδίδοντας την αντίληψη σχετικά με την ύβρη και τις συνέπειές της, όπως τουλάχιστον παρουσιάζεται στην αρχαιότερή της μορφή, με το σχήμα ὕβρις → ἄτη → νέμεσις → τίσις μπορούμε να πούμε ότι οι αρχαίοι πίστευαν πως μια «ὕβρις» συνήθως προκαλούσε την επέμβαση των θεών, και κυρίως του Δία, που έστελνε στον υβριστή την «ἄτην», δηλαδή το θόλωμα, την τύφλωση του νου. Αυτή με τη σειρά της οδηγούσε τον υβριστή σε νέες ύβρεις, ώσπου να διαπράξει μια πολύ μεγάλη α-νοησία, να υποπέσει σε ένα πολύ σοβαρό σφάλμα, το οποίο προκαλούσε την «νέμεσιν», την οργή και εκδίκηση δηλαδή των θεών, που επέφερε την «τίσιν», δηλαδή την τιμωρία και τη συντριβή/καταστροφή του. 
Από την κλασική εποχή και μετά, σε πολλές περιπτώσεις οι έννοιες Άτη, Δίκη και Νέμεσις φαίνεται να αποκτούν στη συνείδηση των ανθρώπων ισοδύναμη σημασία, αυτήν της θείας τιμωρίας. 
Οψόμεθα 
ΚΑΙ ΤΩΡΑ που φτάσαμε στο τέλος, και επειδή πολλοί με ρωτούν από χθες «τι θα κάνω», σημειώνω απλώς ότι είναι μακρύς ο δρόμος που έχει ανοίξει. Χθες οι τράπεζες, αγνοώντας παντελώς την υπόθεση Μουλόπουλου, κατέθεσαν αίτηση πτώχευσης εν λειτουργία του ΔΟΛ και είναι έτοιμες να αναθέσουν στην εταιρεία Grant Thornton τη διεκπεραίωση της όλης διαδικασίας. Οπότε, οψόμεθα των εξελίξεων...

Οι εξελίξεις στον ΔΟΛ με τη ματιά του Χαντζόπουλου

Το σημερινό σκίτσο του γελοιογράφου Δημήτρη Χαντζόπουλου στην «Καθημερινή», για τις τελευταίες εξελίξεις στον ΔΟΛ. 

Η φωτογραφία της εβδομάδας

Παιδί - πρόσφυγας από τη Συρία, περπατάει ξυπόλυτο στα χιόνια στον καταυλισμό στη Ριτσώνα.

Η παραμυθένια Πράγα στα λευκά...

Η γέφυρα του Καρόλου χιονισμένη, η Πράγα πιο όμορφη από ποτέ...

Π. Καμμένος. Εχουν αρχίσει και του μοιάζουν

Πριν από λίγη ώρα εκδικάστηκε η αγωγή του Πάνου Καμμένου κατά του Ανδρέα Πετρουλάκη, με την οποία ο συνεργάτης του Αλέξη Τσίπρα στην κυβέρνηση ζητά δύο εκατ. ευρώ επειδή θεωρεί ότι ο γελοιογράφος τον προσέβαλε σε κείμενό του στην ιστοσελίδα protagon.

Για ευνόητους λόγους, ο Πιγκουίνος αναδημοσιεύει σήμερα εκείνο το άρθρο του Πετρουλάκη. 
«H συμμετοχή του κ. Καρατζαφέρη στην κυβέρνηση Παπαδήμου ήταν κάρφος στο μάτι των κομμάτων που τη στήριξαν. Ουδέποτε ξέπλυναν την ντροπή εκείνη, κυρίως το ΠΑΣΟΚ, αλλά και η ΔΗΜΑΡ αργότερα, που υποχρεώθηκε να συγκυβερνήσει με τον γνωστού φιλοχουντικού και τραμπούκικου παρελθόντος κ. Βορίδη. Όπως ήταν φυσικό όλοι οι αριστεροί αναλυτές, δημοσιογράφοι και πολιτικοί, επί μία τριετία άρχιζαν και τέλειωναν κάθε σκέψη τους με την αναφορά στο όνειδος αυτό. Και δικαίως. Το κόμμα του κ. Καρατζαφέρη ήταν ένα τυπικό ακροδεξιό εθνολαϊκίστικο κόμμα που οι θέσεις του για το μεταναστευτικό, τα εθνικά θέματα, τα θέματα της κοινωνίας και τον ρόλο της εκκλησίας, λογικά θα έκαναν κάθε αριστερό να ανατριχιάζει. 

Ο κ. Καμένος και το δικό του κόμμα έχουν ακριβώς τα ίδια χαρακτηριστικά. Είναι βγαλμένος από την ίδια μήτρας της έξαλλης εθνολαϊκίστικης ακροδεξιάς με κάπως πιο εμπλουτισμένο ρεπερτόριο με αεροψεκασμούς, υδατάνθρακες και οπερετικές αλληλοδωροδοκίες σε μοντάζ Λαζόπουλου. Επιπλέον, ο ίδιος ο αρχηγός, παρά το φλογερό ταμπεραμέντο του δεν έχει δώσει επαρκείς εξηγήσεις για τις οff shore εταιρείες και το αδήλωτο κότερο που του καταλογίζουν. Θα περίμενε λοιπόν εύλογα κανείς, όλοι οι αριστεροί δημοσιολόγοι να υποδέχονταν με την ίδια φρίκη τη συμμετοχή του κόμματος των ΑΝΕΛ στην Κυβέρνηση, και μάλιστα της πρώτη φορά αριστεράς, όπως είχε συμβεί και με το ΛΑΟΣ. Αμ δε. Άκρα του τάφου σιωπή. Όσο ακούγαμε τρία χρόνια για τον διορισμό του κ. Βορίδη από τον Παπαδόπουλο, άλλο τόσο δεν ακούσαμε τώρα για τους λόγους και τα βιβλία που έγραφε ο Γεωργαλάς για τον κ. Καμμένο. Ούτε καν από εκείνους τους πιστούς στον Ανδρέα παλιούς Πασόκους, τώρα ΣΥΡΙΖΑ – λησμόνησαν ότι του είχε αφιερώσει το πρώτο του βιβλίο δείχνοντάς τον ως αρχηγό της 17 Νοέμβρη. 

Ο κομματικός πατριωτισμός, δυσάρεστη έκπληξη κυρίως για τους ανεξάρτητους δημοσιογράφους, και η παράνοια του αντιμνημονιακού μετώπου, έχει μέχρι στιγμής βυθίσει σε βαθιά σιωπή τους πάλαι ποτέ αδέκαστους τιμητές της ακροδεξιάς. Και αυτό είναι το λιγότερο. Ενώ ο κ. Καρατζαφέρης αρκείτο στον ανώδυνο ρόλο του τηλεοπτικού κονφερασιέ της κυβέρνησης εκείνης, ο κ. Καμμένος σέρνει το χορό στην παραχάραξη της αριστερής φυσιογνωμίας της τωρινής. Ποτέ άλλοτε δεν θυμάμαι τόσο άμεσα να έχει επαληθευθεί η αθάνατη ρήση του Χατζηδάκι «όταν το πρόσωπο του τέρατος δεν σε τρομάζει έχεις αρχίσει να του μοιάζεις». Δυστυχώς, για όλους μας, έχουν αρχίσει να του μοιάζουν.

Το κόμμα που ήταν κατά των παρελάσεων και ξιφουλκούσε κατά του κ. Αβραμόπουλου που τις επανέφερε είναι έτοιμο να διοργανώσει ένα εθνικολαϊκό φουστανελοκίτς τερατούργημα χουντικών προδιαγραφών στο Σύνταγμα, ανήμερα της 25ης Μαρτίου. Η Πολεμική Αρετή των Ελλήνων στο Καλλιμάρμαρο ξαναζεί και κανείς αριστερός πολιτικός ή δημοσιογράφος δεν άρθρωσε αντίρρηση. 

Η πρώτη φορά αριστερή Πρόεδρος της Βουλής επισκέπτεται το Πεντάγωνο και επιθεωρεί με ύφος στρατάρχη άγημα παρέα με τον υπουργό -τι δουλειά έχει ένας Πρόεδρος της Βουλής εκεί πέρα; Ποια ακριβώς ήταν η σκοπιμότητα να ενημερωθεί για το αξιόμαχο των ενόπλων δυνάμεων επί τόπου η άσχετη με το αντικείμενο πολιτειακή παράγων, πλην του τηλεοπτικού μιλιταριστικού ταρατατζούμ; Εδώ δεν περιμέναμε αντιδράσεις, η κ. Κωνσταντοπούλου είναι ιερό δισκοπότηρο της αριστερής δημοσιογραφίας. 

Η πρώτη φορά αριστερή Περιφερειάρχης Αττικής πετά με τον φουσκωμένο σαν διάνο ένστολο υπουργό, με άψογο στρατιωτικό στιλ και η ίδια- τι δουλειά έχει ένας Περιφερειάρχης σε αυτό το σόου; Ουδείς αριστερός αναρωτήθηκε. 

Ο πρώτη φορά αριστερός αναπληρωτής υπουργός Εθνικής Άμυνας ετοιμάζει, για πρώτη φορά μετά τη Χούντα, σχέδιο εθνικής διαπαιδαγώγησης των μαθητών από τον στρατό -αρκετά είχαν αφεθεί τα παιδιά μας ανυπεράσπιστα στο ανθελληνικό μένος της κ. Ρεπούση. Μούγκα η αριστερή ευαισθησία. 

Τα φλογερά εθνικιστικά και αντιευρωπαϊκά παραληρήματα του κ. Καμμένου αντανακλούν και χρεώνονται σε όλη την Κυβέρνηση- αυτός δεν κάθεται στα αυγά του σαν τον κ. Καρατζαφέρη. Άνοιξε βεντέτα με τον Πρόεδρο του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, έδωσε τον τόνο στην κήρυξη του ψυχρού πολέμου εναντίον της Γερμανίας- μια χαρά στρώνουμε το έδαφος για να πάμε να ζητήσουμε λεφτά, τη στιγμή που εκείνος απτόητος απολαμβάνει τον ρόλο του παίζοντας πόλεμο στο Αιγαίο με Απάτσι και φρεγάτες. Μέχρι και η τέως προστατευόμενή του κ. Ραχήλ Μακρή αναρωτήθηκε αν κάνει τίποτα άλλο εκτός από το να ξοδεύει τα λεφτά μας σε οπερέτες. Δυστυχώς κάνει. Την κυβέρνηση σαν τα μούτρα του».

Ομάδα αναζητά, μέσω Facebook, παίκτη που την «κοπάνησε» και παίρνει... σκληρή απάντηση!

Εντυπωσιακή είδηση από την Αλβανία, όπου η ομάδα Κουκέσι επιχείρησε να έρθει σε επαφή με... τον εξαφανισμένο ποδοσφαιριστή της, Φελίπε Μορέιρα μέσω του Facebook! Τελικά, τα κατάφερε αλλά τα πράγματα δεν εξελίχθηκαν όπως θα ήθελε, καθώς ο 28χρονος επιθετικός από τη Βραζιλία, απαντώντας στην ανάρτηση του συλλόγου, ανακοίνωσε ότι θα αποχωρήσει από τις τάξεις του, αποκαλύπτοντας μάλιστα την ύπαρξη οικονομικών προβλημάτων. 

Ο παίκτης έφυγε ξαφνικά από την ομάδα χωρίς να ειδοποιήσει κανέναν από τον σύλλογο και χωρίς να αφήσει το παραμικρό ίχνος. Η διοίκηση δεν κατάφερε να τον εντοπίσει και κατέφυγε στη λύση του... Facebook για να επικοινωνήσει μαζί του! Να τι του έγραψε: «Αγαπητέ κ. Μορέιρα, σε ενημερώνουμε πως έχεις φύγει και λείπεις χωρίς άδεια και ειδοποίηση από την ομάδα. Απουσιάζεις από το στάδιο της προετοιμασίας που άρχισε στις 5 Ιανουαρίου στην Αττάλεια της Τουρκίας. Για τον λόγο αυτό σου ζητάμε να εμφανιστείς έως τις 18 Ιανουαρίου. Αλλιώς θα ενεργοποιήσουμε όλες τις διαδικασίες της λύσης του συμβολαίου σου, θεωρώντας πως ήδη αποτελείς παρελθόν». 

Η απάντηση δεν άργησε να έρθει και είχε ως εξής: «Χαχα. Θα επιστρέψω αν πληρωθεί ο μισθός μου. Η ομάδα, η Ομοσπονδία και η ΦΙΦΑ έχουν ενημερωθεί για όλα από τον δικηγόρο μου. Ευχαριστώ όλους εσάς τους Αλβανούς οπαδούς και φίλους γιατί πάντα ήσασταν καλοί μαζί μου». 

Έτσι, όπως όλα δείχνουν, η συνεργασία ανάμεσα στην Κουκέσι και τον Μορέιρα, που πέρυσι πέτυχε μόλις ένα γκολ, ενώ φέτος δεν έχει σκοράρει, θα ολοκληρωθεί άδοξα.

Ανήθικοι και υποκριτές

Πριν από λίγες ημέρες, μία 78χρονη γυναίκα στην Κομοτηνή έχασε τη ζωή της λόγω αναθυμιάσεων από το μαγκάλι που είχε ανάψει στο σπίτι της, προκειμένου να προστατευθεί από το κρύο. 

Πριν από τρία χρόνια, είχε συμβεί παρόμοιο τραγικό περιστατικό στη Λάρισα, το οποίο άφησε πίσω του δύο νεκρούς φοιτητές. 

Τότε, οι πολιτικοί του ΣΥΡΙΖΑ και κάποιοι αδέκαστοι δημοσιογράφοι, έσπευσαν να εκμεταλλευτούν τον θάνατο των ανθρώπων για να επιτεθούν στην κυβέρνηση. 

Είναι οι ίδιοι που σήμερα κάνουν ότι δεν άκουσαν, δεν έμαθαν, δεν ξέρουν για την ηλικιωμένη στην Κομοτηνή, αποδεικνύοντας- για μία ακόμη φορά- πόσο ανήθικοι και υποκριτές είναι.

Η φωτογραφία της εβδομάδας

Στρατιώτης της Φρουράς των Τιμών του Μπαράκ Ομπάμα, σωριάστηκε στο πάτωμα στην καθιερωμένη αποχαιρετιστήρια τελετή του Προέδρου των ΗΠΑ.

«Για την Ελένη» και τη νέα σεζόν;

Μία από τις παραστάσεις που ξεχώρισαν φέτος τον χειμώνα ήταν αυτή του Μάνου Καρατζογιάννη «Για την Ελένη», η οποία αναφερόταν στη σπουδαία Ελένη Παπαδάκη, την κορυφαία -για πολλούς- ηθοποιό του θεάτρου, που εκτελέστηκε από την ΟΠΛΑ τον Δεκέμβριο του 1944.

Η Μαρία Κίτσου ήταν εξαιρετική στον μονόλογό της, ενώ μαζί της στη σκηνή ήταν ο Σπύρος Κυριαζόπουλος, στον ρόλο του βωβού εκτελεστή της.

Προχθές, πραγματοποιήθηκε η τελευταία παράσταση στο θέατρο Tempus Verum - Εν Αθήναις. 
Ωστόσο, είναι πολύ πιθανό η «Ελένη» να επιστρέψει του χρόνου, όπως αναφέρουν δημοσιεύματα. Παράλληλα, μετά την ολοκλήρωση των φετινών παραστάσεων, οι συντελεστές ευχαρίστησαν το κοινό για τη στήριξή του, με ανάρτηση στο facebook, στην οποία αφήνουν ανοιχτό το ενδεχόμενο επιστροφής στη νέα σεζόν. «Σας ευχαριστούμε από καρδιάς για το συγκινητικό αγκάλιασμα που δείξατε όλους αυτούς τους μήνες Για την Ελένη, κάθε βδομάδα με το θέατρο γεμάτο και κυρίως με συναισθήματα και επιφωνήματα. Ελπίζουμε ότι βάζουμε μια άνω τελεία και ότι το ταξίδι της Ελένης θα συνεχιστεί και την επόμενη χρονιά με τη δική σας πάντα θερμή υποδοχή», αναφέρει το σχετικό ποστ.

«Καλά κάνετε και δεν διαβάζετε εφημερίδες»

Το είδαμε και αυτό. Ο πρωθυπουργός είπε σε πολίτες ότι καλά κάνουν και δεν διαβάζουν εφημερίδες.

Βέβαια, αν το σκεφτούμε λίγο, δεν πρόκειται για έκπληξη. Ο ίδιος άνθρωπος είναι ο αρχηγός εκείνου του σπουδαίου πολιτικού που είχε απειλήσει τους δημοσιογράφους με θάψιμο τρία μέτρα κάτω από τη γη...

Τι θα είχε συμβεί αν...

Ας αναλογιστούμε -μόνο για μισό λεπτό, δεν χρειάζεται περισσότερο- τι θα γινόταν αν τότε που «πείναγαν και λιποθυμούσαν παιδάκια» στην Ελλάδα, ένα μέλος της κυβέρνησης Σαμαρά ή Παπανδρέου, είχε ατύχημα ενώ έκανε σκι στην Ελβετία...

Αριστερά είναι ο Πολάκης

Ένας αποτυχημένος πολιτικός, ένας δήμαρχος που έχει παραδεχθεί ότι κρατούσε διπλά βιβλία και έκλεβε το κράτος, ένας απολίτιστος ψευτοπαλικαράς, που απειλεί όποιον τολμάει να του ασκήσει κριτική, όπως τους δημοσιογράφους, μόνο στην Ελλάδα της Αριστεράς θα μπορούσε να βρίσκεται στο προσκήνιο.

Ο πρωθυπουργός τον διατηρεί στην κυβέρνηση, πράγμα που σημαίνει ότι υιοθετεί τις θέσεις του και το ύφος του. 

Τελευταίο δείγμα της μαγκιάς του δειλού πολιτικάντη, η ανάρτησή του στο facebook με στόχο τον πρόεδρο της ΠΟΕΔΗΝ επειδή προχώρησε σε καταγγελίες προς την εφημερίδα «Guardian». (κλικ για να ανοίξει).

Αυτό -τελικά- είναι Αριστερά, ο Πολάκης.